Tajemnicza Wyspa - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Seria:
Data wydania:
26 października 2016
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Tajemnicza Wyspa - ebook
To doskonała powieść podróżniczo-przygodowa, opowiadająca o perypetiach pięciu przyjaciół-rozbitków, którzy muszą sobie radzić na bezludnej wyspie. Wyspa ta kryje niezwykłą tajemnicę, którą bohaterowie muszą rozwikłać. Obfitująca w przygody, zwroty akcji, nieoczekiwane wydarzenia powieść przekazuje ponadto niezwykle wartościowe informacje o przyrodzie, wynalazkach, mówi o możliwościach człowieka, jego sile i uporze, o walce z przeciwnościami losu i prawdziwej, ludzkiej przyjaźni.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7791-556-1 |
| Rozmiar pliku: | 9,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ I
Huragan w roku 1865. – Krzyk w powietrzu. – Balon uniesiony trąbą powietrzną. – Naokoło tylko morze. – Pięciu podróżnych. – Co się działo w koszu. – W oddali ukazuje się jakieś wybrzeże. – Rozwiązanie dramatu.
– Czy wznosimy się wyżej?
– Przeciwnie, balon się obniża.
– Nie tylko się obniża, lecz grozi upadkiem, panie Cyrusie.
– Wyrzućcie jak najprędzej balast.
– Wypróżniliśmy już ostatni worek.
– A czy balon wzniósł się wyżej?
– Nie.
– Słyszę jakby pluskanie fali.
– Balon unosi się nad morzem.
W powietrzu rozległ się donośny głos i usłyszano te słowa:
– Wyrzucić wszystko, co tylko ma jakąkolwiek wagę!... wszystko bez wyjątku. I... niech się dzieje wola Boża!
Rozkaz ten zabrzmiał w powietrzu nad niezmiernym obszarem spienionych fal Oceanu Spokojnego 23 marca 1865 roku, około czwartej po południu.
W owym roku, koło zrównania dnia z nocą zerwał się straszny huragan, trwający bez przerwy od 18 do 26 marca. Przewyższył srogością straszne trąby i huragany, które spustoszyły Hawanę i Gwadelupę, pierwszą 25 października 1810 roku, drugą 26 lipca 1825 roku.
Otóż jednocześnie z tak przerażającymi katastrofami na lądzie i na morzu równie okropny dramat rozgrywał się w powietrzu, wstrząsanym straszną burzą.
Balon, uniesiony jak kula na sam wierzchołek trąby i pochwycony kołowym wirem słupa powietrza, leciał w przestrzeni z prędkością stu mil na godzinę, unoszony jakby nadprzyrodzoną siłą. Pod balonem zawieszony był kosz, a w nim pięciu podróżnych, których zaledwie można było dostrzec z powodu gęstej mgły, opuszczającej się aż do powierzchni oceanu.
Z jakichże stron świata przybywał ten balon, będący teraz igrzyskiem tak strasznej burzy? Niepodobna przecież, aby go puszczono podczas rozszalałego huraganu. A jednak huragan ten trwał od pięciu dni, a pierwsze jego zwiastuny zaczęły się pokazywać już 18 marca. Można więc było przypuszczać, że przybywał ze stron bardzo odległych, gdyż musiał przynajmniej po tysiąc dwieście mil przebywać w ciągu dwudziestu czterech godzin.
Sami podróżni nie wiedzieli, jak daleką odbyli drogę, gdyż pozbawieni byli wszelkiego sposobu jej oznaczenia. Co więcej, porwani burzą, nie czuli przecież jej gwałtowności; obracali się wkoło, nie wiedząc o tym; oczy ich nie mogły przebić gęstej mgły, otaczającej kosz i tak zasłaniającej wszystko dokoła, iż nie wiedzieli nawet, czy jest dzień, czy zapadła noc.
Uwolniony z ciężkich przedmiotów, to jest broni, nabojów i innych zapasów, balon wzniósł się w wyższe sfery powietrza, na wysokość czterech tysięcy pięciuset stóp. Podróżni spędzili noc wśród strasznego niepokoju, który mógłby stać się zabójczy dla mniej odważnych i wytrwałych; nad ranem huragan zaczął nieco słabnąć, wreszcie ustał zupełnie. Około jedenastej niższe warstwy powietrza znacznie się oczyściły; mgła podniosła się, lecz jednocześnie można było poznać, że balon z wolna się opuszczał, że wskutek ubytku gazu tracił kulisty kształt, a rozciągając się wzdłuż, przybierał jajowaty. Koło południa wznosił się już tylko o dwa tysiące stóp nad morzem. Wtedy podróżni zaczęli wyrzucać zapasy żywności i nawet drobne przedmioty, jakie mieli w kieszeniach, lecz wszelkie usiłowania biednych powietrznych żeglarzy stawały się daremne, balon spadał nadzwyczaj szybko, w kierunku wiatru, to jest z północnego wschodu na południowy zachód.
Gaz uchodził raptownie, balon rozdarł się nieco i opadał, a o pierwszej był co najwyżej o sześćset stóp nad powierzchnią morza. Można było cokolwiek opóźnić, ale niepodobna było uniknąć strasznej katastrofy, i jeżeli przed nadejściem nocy nie dojrzą gdzie ziemi, zguba ich będzie nieuchronna.
Ale podróżujący balonem byli ludźmi energicznymi, nie lękającymi się śmierci; ani jedna skarga nie wyszła z ich ust, postanowili ratować się do ostatka. Balon nie mógłby w żaden sposób utrzymać się na powierzchni wody; gdy już obniżył się o czterysta zaledwie stóp nad morzem, dał się słyszeć silny męski głos:
– Czy już wszystko wyrzucone?
– Nie, pozostało jeszcze dziesięć tysięcy franków w złocie.
– Wrzućcie je do morza.
I ciężki worek spadł w otchłanie wód oceanu.
– Czy teraz balon unosi się w górę?
– Cokolwiek, ale niebawem opadnie.
– Uchwyćmy się siatki, a kosz rzućmy do morza.
Rozkaz spełniono, był to ostatni środek ratunku. Teraz już tylko w miłosierdziu Bożym mogli pokładać nadzieję.
Wiadomo, że najmniejsze ulżenie ciężaru wywołuje zmianę w położeniu balonu, a więc po usunięciu balastu względnie ciężkiego musiała zajść zmiana nagła i wyraźna. Chwilowo balon wzbił się dość wysoko, lecz że niepodobna było naprawić rozdarcia, nagle zaczął opadać. Wtem dało się słyszeć głośne szczekanie Topa. Był to ulubiony pies jednego z podróżujących statkiem powietrznym, który uczepił się sieci, tuż obok swego pana.
– Top coś zobaczył! – zawołał jeden z podróżników.
Zagrzmiał silny głos:
– Ziemia! Ziemia!
Wicher nieustannie popychał balon na południowy wschód; tym sposobem od świtu przebyto setki mil. Wreszcie ukazał się dość wyniosły ląd, odległy jednak jeszcze o jakieś trzydzieści mil. Ale czy przed upływem tego czasu balon nie straci reszty gazu? Oto pytanie, jakie z przerażeniem stawiali sobie towarzysze niedoli.
Widzieli w oddali ląd, do którego koniecznie trzeba było się dostać; nie wiedzieli jednak, czy to kontynent, czy wyspa, czy ziemia zamieszkana, czy bezludna – ale nie mieli wyboru.
Balon dotykał już prawie powierzchni morza, unosząc się ciężko jak ptak, któremu do skrzydeł przyczepiono ołów. Nareszcie, gdy już ziemia była odległa zaledwie o milę, balon spłaszczony niemal zupełnie, zaledwie w samej górze zachował nieco gazu. Przyczepieni do siatki podróżni stanowili dla niego zbyt wielki ciężar i już dotykali powierzchni morza i czuli uderzenia spienionych bałwanów, gdy wtem wiatr dostał się do wnętrza balonu i pędząc go, jakby był żaglowcem, popchnął ku wybrzeżu, które już teraz było odległe zaledwie o paręset sążni.
Nagle z piersi czterech aeronautów wydarł się straszny krzyk, i balon, który, jak się zdawało, nie może się już unieść, podskoczył do góry, jakby wyrzucony siłą bałwanów i oswobodzony ze znacznej części swego ciężaru. Podniósł się znów na tysiąc pięćset stóp, lecz na tej wysokości wiatr popchnął go ukośnie i balon raptownie wstrząśnięty, opadł nareszcie na wybrzeże, gdzie nie sięgały rozhukane fale.
Pomagając sobie wzajemnie, podróżni zdołali wyplątać się z siatki. Oswobodzony od wszelkiego ciężaru, balon poleciał uniesiony wiatrem i znikł w przestworzach.
W balonie znajdowało się pięciu podróżnych i pies, ale czterej tylko spadli na wybrzeże; widocznie piąty, wraz ze swoim wiernym psem, został uniesiony przez wzburzone fale, które uderzając gwałtownie w siatkę, oderwały go od niej.
Zaledwie stanąwszy na lądzie, rozbitkowie spostrzegli nieobecność współtowarzysza i wykrzyknęli jednocześnie:
– Ratujmy go! Ratujmy! – i rzucili się na pomoc nieszczęśliwemu.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Huragan w roku 1865. – Krzyk w powietrzu. – Balon uniesiony trąbą powietrzną. – Naokoło tylko morze. – Pięciu podróżnych. – Co się działo w koszu. – W oddali ukazuje się jakieś wybrzeże. – Rozwiązanie dramatu.
– Czy wznosimy się wyżej?
– Przeciwnie, balon się obniża.
– Nie tylko się obniża, lecz grozi upadkiem, panie Cyrusie.
– Wyrzućcie jak najprędzej balast.
– Wypróżniliśmy już ostatni worek.
– A czy balon wzniósł się wyżej?
– Nie.
– Słyszę jakby pluskanie fali.
– Balon unosi się nad morzem.
W powietrzu rozległ się donośny głos i usłyszano te słowa:
– Wyrzucić wszystko, co tylko ma jakąkolwiek wagę!... wszystko bez wyjątku. I... niech się dzieje wola Boża!
Rozkaz ten zabrzmiał w powietrzu nad niezmiernym obszarem spienionych fal Oceanu Spokojnego 23 marca 1865 roku, około czwartej po południu.
W owym roku, koło zrównania dnia z nocą zerwał się straszny huragan, trwający bez przerwy od 18 do 26 marca. Przewyższył srogością straszne trąby i huragany, które spustoszyły Hawanę i Gwadelupę, pierwszą 25 października 1810 roku, drugą 26 lipca 1825 roku.
Otóż jednocześnie z tak przerażającymi katastrofami na lądzie i na morzu równie okropny dramat rozgrywał się w powietrzu, wstrząsanym straszną burzą.
Balon, uniesiony jak kula na sam wierzchołek trąby i pochwycony kołowym wirem słupa powietrza, leciał w przestrzeni z prędkością stu mil na godzinę, unoszony jakby nadprzyrodzoną siłą. Pod balonem zawieszony był kosz, a w nim pięciu podróżnych, których zaledwie można było dostrzec z powodu gęstej mgły, opuszczającej się aż do powierzchni oceanu.
Z jakichże stron świata przybywał ten balon, będący teraz igrzyskiem tak strasznej burzy? Niepodobna przecież, aby go puszczono podczas rozszalałego huraganu. A jednak huragan ten trwał od pięciu dni, a pierwsze jego zwiastuny zaczęły się pokazywać już 18 marca. Można więc było przypuszczać, że przybywał ze stron bardzo odległych, gdyż musiał przynajmniej po tysiąc dwieście mil przebywać w ciągu dwudziestu czterech godzin.
Sami podróżni nie wiedzieli, jak daleką odbyli drogę, gdyż pozbawieni byli wszelkiego sposobu jej oznaczenia. Co więcej, porwani burzą, nie czuli przecież jej gwałtowności; obracali się wkoło, nie wiedząc o tym; oczy ich nie mogły przebić gęstej mgły, otaczającej kosz i tak zasłaniającej wszystko dokoła, iż nie wiedzieli nawet, czy jest dzień, czy zapadła noc.
Uwolniony z ciężkich przedmiotów, to jest broni, nabojów i innych zapasów, balon wzniósł się w wyższe sfery powietrza, na wysokość czterech tysięcy pięciuset stóp. Podróżni spędzili noc wśród strasznego niepokoju, który mógłby stać się zabójczy dla mniej odważnych i wytrwałych; nad ranem huragan zaczął nieco słabnąć, wreszcie ustał zupełnie. Około jedenastej niższe warstwy powietrza znacznie się oczyściły; mgła podniosła się, lecz jednocześnie można było poznać, że balon z wolna się opuszczał, że wskutek ubytku gazu tracił kulisty kształt, a rozciągając się wzdłuż, przybierał jajowaty. Koło południa wznosił się już tylko o dwa tysiące stóp nad morzem. Wtedy podróżni zaczęli wyrzucać zapasy żywności i nawet drobne przedmioty, jakie mieli w kieszeniach, lecz wszelkie usiłowania biednych powietrznych żeglarzy stawały się daremne, balon spadał nadzwyczaj szybko, w kierunku wiatru, to jest z północnego wschodu na południowy zachód.
Gaz uchodził raptownie, balon rozdarł się nieco i opadał, a o pierwszej był co najwyżej o sześćset stóp nad powierzchnią morza. Można było cokolwiek opóźnić, ale niepodobna było uniknąć strasznej katastrofy, i jeżeli przed nadejściem nocy nie dojrzą gdzie ziemi, zguba ich będzie nieuchronna.
Ale podróżujący balonem byli ludźmi energicznymi, nie lękającymi się śmierci; ani jedna skarga nie wyszła z ich ust, postanowili ratować się do ostatka. Balon nie mógłby w żaden sposób utrzymać się na powierzchni wody; gdy już obniżył się o czterysta zaledwie stóp nad morzem, dał się słyszeć silny męski głos:
– Czy już wszystko wyrzucone?
– Nie, pozostało jeszcze dziesięć tysięcy franków w złocie.
– Wrzućcie je do morza.
I ciężki worek spadł w otchłanie wód oceanu.
– Czy teraz balon unosi się w górę?
– Cokolwiek, ale niebawem opadnie.
– Uchwyćmy się siatki, a kosz rzućmy do morza.
Rozkaz spełniono, był to ostatni środek ratunku. Teraz już tylko w miłosierdziu Bożym mogli pokładać nadzieję.
Wiadomo, że najmniejsze ulżenie ciężaru wywołuje zmianę w położeniu balonu, a więc po usunięciu balastu względnie ciężkiego musiała zajść zmiana nagła i wyraźna. Chwilowo balon wzbił się dość wysoko, lecz że niepodobna było naprawić rozdarcia, nagle zaczął opadać. Wtem dało się słyszeć głośne szczekanie Topa. Był to ulubiony pies jednego z podróżujących statkiem powietrznym, który uczepił się sieci, tuż obok swego pana.
– Top coś zobaczył! – zawołał jeden z podróżników.
Zagrzmiał silny głos:
– Ziemia! Ziemia!
Wicher nieustannie popychał balon na południowy wschód; tym sposobem od świtu przebyto setki mil. Wreszcie ukazał się dość wyniosły ląd, odległy jednak jeszcze o jakieś trzydzieści mil. Ale czy przed upływem tego czasu balon nie straci reszty gazu? Oto pytanie, jakie z przerażeniem stawiali sobie towarzysze niedoli.
Widzieli w oddali ląd, do którego koniecznie trzeba było się dostać; nie wiedzieli jednak, czy to kontynent, czy wyspa, czy ziemia zamieszkana, czy bezludna – ale nie mieli wyboru.
Balon dotykał już prawie powierzchni morza, unosząc się ciężko jak ptak, któremu do skrzydeł przyczepiono ołów. Nareszcie, gdy już ziemia była odległa zaledwie o milę, balon spłaszczony niemal zupełnie, zaledwie w samej górze zachował nieco gazu. Przyczepieni do siatki podróżni stanowili dla niego zbyt wielki ciężar i już dotykali powierzchni morza i czuli uderzenia spienionych bałwanów, gdy wtem wiatr dostał się do wnętrza balonu i pędząc go, jakby był żaglowcem, popchnął ku wybrzeżu, które już teraz było odległe zaledwie o paręset sążni.
Nagle z piersi czterech aeronautów wydarł się straszny krzyk, i balon, który, jak się zdawało, nie może się już unieść, podskoczył do góry, jakby wyrzucony siłą bałwanów i oswobodzony ze znacznej części swego ciężaru. Podniósł się znów na tysiąc pięćset stóp, lecz na tej wysokości wiatr popchnął go ukośnie i balon raptownie wstrząśnięty, opadł nareszcie na wybrzeże, gdzie nie sięgały rozhukane fale.
Pomagając sobie wzajemnie, podróżni zdołali wyplątać się z siatki. Oswobodzony od wszelkiego ciężaru, balon poleciał uniesiony wiatrem i znikł w przestworzach.
W balonie znajdowało się pięciu podróżnych i pies, ale czterej tylko spadli na wybrzeże; widocznie piąty, wraz ze swoim wiernym psem, został uniesiony przez wzburzone fale, które uderzając gwałtownie w siatkę, oderwały go od niej.
Zaledwie stanąwszy na lądzie, rozbitkowie spostrzegli nieobecność współtowarzysza i wykrzyknęli jednocześnie:
– Ratujmy go! Ratujmy! – i rzucili się na pomoc nieszczęśliwemu.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
