Tajemniczy list - ebook

Prolog

Justin, książę Avonlea, rozejrzał się po otaczających go licznie zgromadzonych gościach. Wpatrywali się w niego z uwagą, mając nadzieję, że lada chwila wraz z panną młodą pokroi tort weselny. Tymczasem Justin stał jak sparaliżowany. Z trudem docierało do niego to, co się stało.

Zniknęła jego piękna żona Lucinda, i to niemal natychmiast po ceremonii ślubnej. Z kościoła wrócili razem powozem do książęcej rezydencji, w której miało się odbyć wystawne przyjęcie weselne. Powiedziała, że musi opuścić go na chwilę, żeby podczepić naderwaną falbanę sukni.

– Myślę, że to potrwa nie więcej niż dziesięć minut, Avonlea – zapewniła z uśmiechem, który niezmiennie przyprawiał go o zawrót głowy. – Przeproś w moim imieniu gości. Wkrótce do ciebie dołączę.

– Dobrze, kochanie. – Pochylił się i ucałował jej dłoń. – Wyglądasz czarująco. Czy mówiłem ci, że cię podziwiam?

– Tak, Justinie, i to wiele razy – odparła Lucinda i schodami ruszyła na piętro.

Ta scenka miała miejsce ponad godzinę temu i od tamtej pory nikt nie widział młodej księżnej. Po trzydziestu minutach zaniepokojony Justin uznał, że ukochana zbyt długo poprawia strój. Udał się do jej pokoi, aby zapytać, co jest powodem zwłoki. W apartamencie zastał jedynie pokojówkę Alice.

– Gdzie jest pani? – zapytał. – Goście nie mogą dłużej na nią czekać.

– Nie widziałam milady od wyjścia z kościoła, Wasza Wysokość – odparła służąca.

– Przecież przyszła tutaj, żeby podszyto jej naderwaną falbanę sukni ślubnej. Jak to możliwe, że jej nie spotkałaś?

– Nie wiem – bąknęła służąca, wyraźnie przestraszona. – Na pewno pani tu nie ma, Wasza Wysokość.

– Powiedziała mi, że naderwała się falbana… – Justin rozejrzał się po pokoju, ostatnio urządzonym tak, by dominowały w nim doskonale skomponowane barwy, które lubiła Lucinda: kremowy, róż w rozmaitych odcieniach i złoty. Nie szczędził wydatków i wyobrażał sobie, że żona będzie szczęśliwa w otaczającym ją luksusie. – Nie ma tu jej sukni? Może włożyła inną?

Pokojówka pokręciła głową, bojąc się spojrzeć chlebodawcy w oczy.

– Proszę mi wybaczyć, Wasza Wysokość. Nie było mnie tu przez chwilę. Chciałam się upewnić, że bagaż milady jest gotowy do podróży poślubnej. Po powrocie wydawało mi się, że z pokoju zniknęło parę drobiazgów, ale nie byłam tego pewna.

Avonlea otworzył szafę pełną kosztownych i eleganckich strojów, które kupił, by zadowolić żonę.

– Nie sądzę, żeby czegokolwiek tu brakowało. – Zdezorientowany, popatrzył na pokojówkę. Jak to możliwe, że żona zniknęła z domu w dniu ślubu, i dlaczego do tego doszło? – zadał sobie w duchu pytanie, po czym zwrócił się do pokojówki: – Skup się, to bardzo ważne. Twoja pani z pewnością nie wyszłaby z domu, nie zabrawszy niczego ani nie zostawiwszy wiadomości.

– Była tu stara suknia i kilka ozdób, które milady bardzo lubiła. Nie ma ich w komodzie, a została cenna biżuteria, Wasza Wysokość.

– Zatem musi być w domu albo w ogrodzie – orzekł Justin, nie dopuszczając do siebie myśli, że podejrzenia służącej mogą okazać się prawdą.

Dlaczego Lucinda miałaby go porzucić? Nie znajdował żadnego wytłumaczenia takiego kroku. Po ceremonii byli w doskonałym nastroju, nie doszło między nimi do najmniejszej sprzeczki. Zawahałby się przed określeniem ich związku mianem małżeństwa z miłości, jednak żywili dla siebie szacunek i szczerze się lubili. Przynajmniej tak mu się wydawało, kiedy Lucinda przyjęła jego oświadczyny. Co sprawiło, że zmieniła zdanie? Co takiego zrobił, że uciekła od niego bez słowa wyjaśnienia? – bił się z myślami. Nie znalazłszy odpowiedzi na dręczące go pytania, ponownie zwrócił się do wystraszonej służącej:

– Przeszukaj starannie pokoje pani i zobacz, czy nie zostawiła listu. Poza tym zrób spis rzeczy, które zniknęły. Chcę się dowiedzieć, czy zaplanowała wyjazd, czy działała pod wpływem impulsu. Tymczasem wydam odpowiednie dyspozycje.

Wkrótce rozpoczęły się poszukiwania, jednak nie odnaleziono księżnej. Od dłuższego czasu nikt jej nie widział. Goście zaczynali się niecierpliwić i wymieniać porozumiewawcze spojrzenia oraz ciche uwagi. Ich twarze odzwierciedlały jednocześnie ciekawość i zatroskanie. Przyjaciele z pewnością szczerze się zaniepokoili, uznał Justin, jednak dalsi znajomi mogli być rozbawieni faktem, że świeżo poślubiona żona uciekła wprawdzie nie od ołtarza, ale tuż przed ucztą weselną. Ta konstatacja boleśnie zraniła dumę księcia Avonlea. Przyzwyczajony do odbierania hołdów, przystojny i niewyobrażalnie bogaty, był najbardziej pożądanym kandydatem na męża panien w całej Anglii.

Od dzieciństwa wpajano mu, że musi wypełniać obowiązki. Pochodził ze znamienitego, powszechnie szanowanego rodu. W rodzinie nie było żadnych wstydliwych tajemnic ani skandali, nikt nie okrył się hańbą. „Pamiętaj, że najważniejszy jest honor” – zwykł powtarzać ojciec, gdy Justin był jeszcze chłopcem. „Niezależnie od tego, jak okaże się to trudne, musisz zrobić to, co do ciebie należy. Dżentelmen ceni sobie nade wszystko honor i dobre imię. Obiecaj, że nigdy o tym nie zapomnisz, synu”.

Po raz pierwszy Justin złożył propozycję małżeńską damie ze swojej sfery, którą ojciec z pewnością by zaakceptował, jednak oświadczyny zostały odrzucone. Boleśnie przeżył porażkę i dopiero po dłuższym czasie wybrał następną kandydatkę na żonę. Wprawdzie Lucinda nie należała do arystokracji, ale ujęła go skromnością i bystrością umysłu oraz zachwyciła urodą. Czuł się dobrze w jej towarzystwie i uznał, że stworzą zgodne i trwałe stadło. Tymczasem ona uciekła, wystawiając go na pośmiewisko w dniu ślubu. Nie spodziewał się, że ktoś może go zranić tak dotkliwie. Głęboko zaczerpnął tchu, starając się powściągnąć gniew i zapanować nad rozgoryczeniem.

– Proszę mi wybaczyć – zaczął. Na sali zapanowała cisza, wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę. – Jest mi niezmiernie przykro, ale muszę poinformować państwa, że żona zachorowała. Nie będzie mogła uczestniczyć w przyjęciu. Proszę się częstować specjalnie na tę okazję przygotowanymi potrawami, a także winem. Dziękuję wszystkim za przybycie i raz jeszcze proszę o wybaczenie.

Goście z pewnością domyślili się, że kłamałem, uznał Justin, mieli to wypisane na twarzach. Nie zamierzał jednak rozważać, co sobie wyobrażają. Wystarczyło mu, że fakt zniknięcia dopiero co poślubionej żony nie mieścił się mu w głowie.Rozdział pierwszy

– Naprawdę nie wiesz, gdzie jest Lucinda i dlaczego uciekła? – Przyjaciel i sąsiad, lord Andrew Lanchester, wyraźnie zatroskany, przyglądał się Justinowi.

– Nie miałem od niej żadnej wiadomości od ponad dwóch miesięcy – wyjaśnił ponuro książę.

Andrew niedawno wrócił do kraju z kontynentu. W Hiszpanii walczył z wojskami Napoleona pod wodzą Wellingtona i nawet był jego adiutantem. Ranny pod Salamanką, doszedł do zdrowia i tylko nieznaczne utykanie świadczyło o odniesionych ranach i przebytych cierpieniach.

– Uwierz mi, wszędzie szukałem Lucindy. Podobno dwóch dzierżawców widziało ją w pobliżu majątku w dniu zniknięcia, ale nikt nie wie, dokąd się udała.

– Jakie działania podjąłeś? – dopytywał się Andrew. – Zatrudniłeś agenta, żeby ją odnalazł? Wyznaczyłeś nagrodę za informacje dotyczące miejsca jej pobytu?

– Myślałem o tym, żeby po cichu zaangażować agenta. Wolałem nie upubliczniać tej sprawy i dlatego nie wyznaczyłem nagrody. Nie chciałem wywołać skandalu, żeby jeśli… kiedy Lucinda wróci, nie ucierpiała jej reputacja.

– Nie możesz liczyć na to, że uda ci się zamieść wszystko pod dywan – zaoponował Andrew. – Moja siostra Jane była na przyjęciu weselnym i gdy tylko przyjechałem z Hiszpanii, natychmiast powiedziała mi, że musiało się stać coś poważnego. Jane nie jest plotkarką, polubiła Lucindę i szczerze się o nią martwi, tym bardziej że od tamtego dnia nie miała od niej żadnych wiadomości. Ludzie opowiadają niestworzone historie o zniknięciu twojej żony i nie przestaną, niezależnie od tego, czy zachowasz dyskrecję, czy nie.

– Jane okazała się bardzo troskliwa i uprzejma – przyznał Justin. – Mogłem zwierzyć się jej z niektórych moich obaw, wiedząc, że pozostaje w przyjaźni z Lucindą. Nie ma pojęcia, co mogło skłonić moją żonę do takiego nierozważnego postępku.

– Jesteś pewien, że uciekła? Może nieoczekiwanie opuściła dom z istotnego powodu?

Justin przeczesał palcami gęste włosy. Pod oczami miał ciemne podkówki – ślad po nieprzespanych nocach. Wydawał się nie słyszeć przyjaciela.

– Co ją zmusiło do takiego nieprzemyślanego kroku?! – postawił pytanie gniewnym tonem. – Ciągle się zastanawiam, co takiego zrobiłem albo powiedziałem, by ją wystraszyć. Jeśli doszła do wniosku, że jednak nie wyjdzie za mnie za mąż, mogła wysłać mi wiadomość przed ślubem, a odwołałbym ceremonię i wesele. Dlaczego stanęła ze mną przed ołtarzem, złożyła przysięgę małżeńską, a potem uciekła bez słowa? Chyba nie jestem potworem, którego należy się bać?

– Nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytania. – Andrew rozłożył ręce w geście bezradności. – Gdybym wtedy był w Anglii, poradziłbym ci, żebyś jak najszybciej zatrudnił agenta. Ta sprawa wydaje mi się bardzo podejrzana. Jesteś pewien, że nie zostawiła listu?

– Pokojówka nie widziała Lucindy i niczego nie znaleźliśmy.

– Może jeszcze raz powinieneś dokładnie przeszukać apartament żony? Mogłeś coś przeoczyć. Spotkałem Lucindę, gdy przyjechałem do siostry przebywającej na pensji dla młodych panien, Raddlit Academy. Nie zrobiła na mnie wrażenia oszustki czy krętaczki. Jane od razu bardzo ją polubiła, a moja siostra zna się na ludziach, potrafi właściwie ocenić czyjś charakter.

– Lucinda jest najbardziej uroczym stworzeniem, jakie spotkałem – przyznał Justin, patrząc na przyjaciela zrozpaczonym wzrokiem. – Nie chce mi się wierzyć, że bez ważnego powodu mogła bez słowa zostawić mnie tuż po ślubie… Chyba masz rację, ta sprawa musi być bardziej skomplikowana, niż mi się wydawało.

– Jeśli się zgodzisz, znajdę odpowiedniego agenta. Przypuszczam, że Lucinda nie używa teraz twojego nazwiska, dlatego podamy mu panieńskie.

– Seymour – przypomniał przyjacielowi Justin. – Była cicha i spokojna, ale od razu oczarował mnie jej uśmiech. Kiedy spotkałem ją w Harrogate, gdzie przebywała z ciotką, tak mi się spodobała, że niemal od razu postanowiłem, iż uczynię z niej moją żonę. Była uprzejma, ale traktowała mnie z rezerwą i trzymała na dystans. Dopiero kiedy ponownie zobaczyliśmy się w twoim domu, gdzie Lucinda przyjechała na zaproszenie Jane, dała mi nadzieję. Pamiętnego dnia ślubu, po ceremonii i tuż przed rozstaniem, wyznała, że bardzo mnie lubi. Dlaczego to powiedziała i zaraz potem uciekła? Co chciała w ten sposób uzyskać?

– Wydaje mi się, że kryje się w tym tajemnica – odrzekł Andrew. – Jestem pewien, że niezależnie od tego, gdzie w tej chwili Lucinda przebywa, wróci i wszystko wyjaśni.

– Gdyby jej choć trochę na mnie zależało, mogła mi wyjawić, co ją trapi lub jaki ma problem czy kłopot.

– Wybacz mi to pytanie, Avonlea… Jesteś w niej zakochany?

– To oczywiste, że nie jest mi obojętna. Niestety, nie wiem, jak objawia się miłość w tym znaczeniu, o które ci chodzi. W moim rodzinnym domu było jej tak niewiele…

– Zatem nie zawarłeś małżeństwa z miłości. – Andrew zamyślił się i po chwili dodał: – Zapewne uznała, że gdybyś poznał prawdę na jej temat, chciałbyś, aby zniknęła.

– Na miłość boską, co masz na myśli?

– Może chodzi o jej przeszłość? Niewykluczone, że lękała się zwierzyć ci z jakiegoś sekretu.

– Przecież mogła mi powiedzieć o wszystkim. Wysłuchałbym jej i pomógł, jeśli tylko bym potrafił. – Justin spochmurniał. – A może o czymś wiesz?

Po chwili wahania lord Lanchester odparł:

– Pamiętam, że nagle porzuciła szkołę i jakby zapadła się pod ziemię. Przez pewien czas Jane nie miała od niej wiadomości i bardzo się tym martwiła, ponieważ traktowała Lucindę jak przyjaciółkę.

– Nie dowiedziała się, z jakiego powodu opuściła pensję?

– Nie. Naturalnie, to może nie mieć żadnego związku z obecną sytuacją.

– Rzeczywiście, nie widzę takiego związku.

– Zapewne Lucinda wróci, jak będzie na to gotowa.

– Oby tak się stało, przyjacielu. Sądzę, że ma przy sobie niewiele pieniędzy. Dałem jej kilka gwinei, ale myślę, że wydała je w ciągu minionych dwóch miesięcy. Może wzięła jakąś biżuterię i trochę własnych pieniędzy?

Justin poczuł, jak w miejsce gniewu i rozgoryczenia pojawia się lęk o żonę. Nadaremnie szukał jej przez minione kilka tygodni. Dlaczego nie powiadomiła go, gdzie się podziewa i z jakiego powodu odeszła? Czy ktoś ją uprowadził i przetrzymuje z sobie znanych przyczyn? Albo, co gorsza, zamordował, chcąc w ten sposób zemścić się na nim? Nie przypominał sobie jednak nikogo, kto mógłby go nienawidzić aż do tego stopnia.

– Gotów jesteś ją przyjąć z powrotem, niezależnie od tego, dlaczego w szczególnych okolicznościach cię zostawiła?

– Lucinda jest moją żoną – stwierdził Justin i popatrzył na przyjaciela, wyraźnie zaskoczony pytaniem. Przecież jest dżentelmenem i człowiekiem honoru. Co innego mógł uczynić, gdyby żona zwróciła się do niego w potrzebie? – Od chwili jej zniknięcia przeżywam piekło. Poza tym jestem za nią odpowiedzialny i mam obowiązek ją chronić. Jeśli wpadła w tarapaty, to naturalnie jej pomogę, bez względu na to, czego one dotyczyły. Będę dziękował Bogu za jej powrót.

– W takim razie rano pojadę do Londynu i w twoim imieniu zatrudnię agenta – podsumował Andrew. Przyjacielskim gestem poklepał Justina po ramieniu. – Nie trać nadziei, mój drogi.

Lucinda z westchnieniem rozejrzała się po małej kuchni. Jeszcze przed świtem wyszorowała deski podłogi – wyglądały teraz dużo lepiej niż wtedy, gdy zjawiła się tu po raz pierwszy. Nic jednak nie mogło sprawić, by poczuła się w tej nędznej chałupie jak w domu. Na wynajęcie czegoś innego nie było jej stać, ponieważ zdążyła wydać gwinee, które otrzymała od męża na drobne wydatki. Byłaby teraz z nim, gdyby nie uciekła. Poczuła ściskanie w gardle, a po jej policzku wolno stoczyła się łza. Justin musi być na nią wściekły. Kiedy po powrocie z kościoła zobaczyła leżący na komodzie list, od razu domyśliła się, że pochodzi od szantażysty lub szantażystki. Nie pomyliła się. Wpadła w panikę i uciekła. Zabrała ze sobą jedynie kilka drobiazgów owiniętych w wełniany szal. Chociaż minęło ponad pięć lat od czasu, gdy okryła się hańbą, przestraszyła się, że prawda wyjdzie na jaw. W żadnym razie nie wolno jej było do tego dopuścić przede wszystkim ze względu na pochodzącego z szacownego rodu męża, księcia Avonlea. Miał nieskazitelną reputację i cieszył się powszechnym poważaniem. Wiedziała, że ożenił się z nią, ponieważ uważał ją za pannę skromną i układną. Świadomość, że splamiła honor jego dumnej arystokratycznej rodziny, byłaby dla niej nie do zniesienia.

Oszukała go. Postąpiła niegodziwie, zachowując dla siebie wstydliwą prawdę, choć była winna szczerość przyszłemu mężowi. Powinna była wykazać się rozsądkiem i nie przyjąć oświadczyn. Na początku udawało jej się zachowywać dystans, jednak po pewnym czasie emocje wzięły górę nad rozumem. Zakochała się i nie potrafiła odmówić Justinowi, mimo że czuła, iż nie odwzajemniał jej miłości. Owszem, zapewniał o swoim oddaniu, ale wydawało jej się, że zaledwie ją lubi. Miała nadzieję, że z upływem lat ten rodzaj uczucia przerodzi się w coś głębszego, jednak podły list z pewnością zniszczyłby cały szacunek, którym Justin ją darzył. Zapragnąłby uwolnić się od ciężaru, jakim bez wątpienia stałaby się żona zhańbiona wydarzeniami z przeszłości.

Lucinda zacisnęła powieki i usiadła w bujanym fotelu przy ogniu. Starała się wyrzucić z pamięci wspomnienie koszmarnej nocy z wczesnej młodości, kiedy to została zgwałcona we własnej sypialni przez przyjaciela ojca. Ten podły człowiek zagroził, że reputacja jej ojca legnie w gruzach, jeśli Lucinda nie będzie milczeć na temat tego, co się stało. Przybita tym, co zaszło, i przerażona ewentualnymi konsekwencjami, nie pisnęła nikomu ani słowa. Jakby nie było dość tego, co już się zdarzyło, okazało się, że zaszła w ciążę. Ojciec nie chciał słuchać jej wyjaśnień, że została zgwałcona, ale nie może wyjawić nazwiska drania. Wygnał ją z domu i kazał zamieszkać na odludziu z surową babką. Wymierzył córce karę i nie zamierzał przyjąć jej z powrotem pod swój dach. Po urodzeniu martwego dziecka pozostała z babką do śmierci ojca. Owdowiała matka w końcu uległa i pozwoliła jej na powrót do domu, a później na złożenie w towarzystwie ciotki wizyty Jane Lanchester w Harrogate. To właśnie tam Lucinda spotkała księcia Avonlea i się w nim zakochała. Utrzymywała dystans, przekonana, że żaden szanujący się mężczyzna nie ożeni się z nią, jeśli się dowie, że urodziła nieślubne dziecko. Kiedy po powrocie do domu napomknęła matce o awansach księcia, usłyszała: „Nie chcę odmawiać ci życiowych przyjemności, ale chyba rozumiesz, że nie możesz wyjść za mąż?”.

Wprawdzie Lucinda w Harrogate nie dała księciu Avonlea żadnej nadziei, jednak gdy oboje gościli w domu Andrew Lanchestera – ona na zaproszenie Jane – postanowiła zwierzyć się przyjaciółce, a ta orzekła, że Lucinda powinna iść za głosem serca i poślubić księcia.

Westchnęła i rozejrzała się po nad wyraz skromnej izbie. Odważyła się na radykalny krok, ale cierpiała pozbawiona obecności i oparcia męża. List szantażysty zawierał informację, którą musiała sprawdzić, skoro zaszła już tak daleko. Uciekła w panice, pewna jednego: że nie jest gotowa na wyznanie prawdy mężczyźnie, który ożenił się z nią, ufając jej i wierząc w jej nieskazitelną przeszłość. Po ucieczce i ponownym uważnym przeczytaniu listu przeżyła szok. Szantażysta nie tylko znał jej głęboko skrywane tajemnice, ale także twierdził, że dziecko nie umarło przy porodzie i wciąż żyje. Groził, że ujawni hańbiący sekret, o ile Lucinda nie zapłaci mu dziesięciu tysięcy funtów za milczenie.

Targały nią sprzeczne emocje: strach przed ujawnieniem skandalicznych informacji, lęk przed mężem, ale i obawa o los własnego dziecka. Przed laty z początku zamartwiała się, że zaszła w ciążę, i z niechęcią myślała o mającym przyjść na świat dziecku. Jednak z upływem kolejnych miesięcy zdążyła je pokochać i z radością oczekiwała narodzin. Odrzucona przez rodzinę, nie mając nikogo, kto by się nią zaopiekował, rozmawiała z dzieckiem, wierząc, że kiedy się urodzi, już nigdy nie będzie samotna. Potem, po wielu godzinach cierpień, usłyszała, że dziecko nie żyje. Opłakała śmierć maleństwa, a ból po stracie przygasł z czasem. Tymczasem niespodziewanie dowiedziała się, że jej dziecko żyje!Matka ją okłamała. Ogrom okrucieństwa, jakiego dopuścili się względem niej rodzice, przytłoczył Lucindę.

Czy gdybym była pewna miłości męża, wyznałabym prawdę i błagała o przebaczenie? – zadała sobie w duchu pytanie. Nie kochał jej, a mimo to, rozmyślała Lucinda, powinnam była tak postąpić, zamiast uciekać. Postąpiła inaczej, uznając, że lepiej będzie zniknąć, niż przynieść księciu wstyd.

Ogarnięta panicznym strachem, ale też potrzebą dowiedzenia się prawdy o dziecku, chwyciła starą suknię, jakieś ozdoby i uciekła przez ogród. Dziesięć dni później stanęła na progu domostwa matki. Czasami ktoś ją podwoził, ale większą część drogi przebyła pieszo. Tuż po ucieczce przebrała się w starą suknię. Schowała piękną suknię ślubną za belami siana w stodole na skraju majątku Avonlea. Niosła ze sobą jedynie zawiniątko. W prostej szarej sukni wyglądała raczej na guwernantkę niż księżną, którą przecież została na mocy ślubu. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Kiedy w końcu dotarła do rodzinnego domu, matka przywitała ją nader chłodno. Pani Seymour nie przyjechała na ślub córki, tłumacząc się złym stanem zdrowia. Tymczasem prawdziwym powodem było niezadowolenie z faktu, że wbrew wcześniejszym ustaleniom Lucinda ośmieliła się wyjść za mąż.

– Widzę, że odzyskałaś rozum. Domyślam się, że cię wyrzucił.

– Avonlea o niczym nie ma pojęcia – wyjaśniła Lucinda. Trzęsąc się ze zmęczenia, ale i z oburzenia, podsunęła matce pod nos list. – Gdzie jest moje dziecko, które mi ukradłaś, mówiąc, że nie żyje?

Pani Seymour zrobiła się biała jak ściana. Próbowała zaprzeczać oskarżeniom córki, która jednak wypytywała ją bezlitośnie, nie dając ani chwili spokoju. W końcu pani Seymour powiedziała, szlochając:

– Twój ojciec nie pozwoliłby ci zachować dziecka. Zawiózł je do przytułku, a tam zostało zaadoptowane przez bezdzietne małżeństwo.

– Powiedz mi, jak ci ludzie się nazywali.

Pani Seymour pokręciła głową.

– Nie wiem. Przysięgam, że mi nie powiedział.

– W takim razie zdradź mi, co to za przytułek.

– To na nic. Po tak długim czasie…

– Powiedz mi, co chcę wiedzieć, a zostawię cię w spokoju. Jeśli będziesz kluczyć, nie przestanę cię wypytywać i domagać się prawdy. Nie jestem przerażonym dzieckiem, którym byłam, kiedy tak karygodnie mnie potraktowałaś.

– Nie chciałam tego. Trzeba było ukryć twoją hańbę.

– Dlaczego? Gdybyś kochała mnie tak, jak powinna kochać matka, wywiozłabyś mnie stąd, może za granicę, i pozwoliłabyś zatrzymać dziecko. Mogłybyśmy prowadzić uczciwe życie.

– Dlaczego tak ci zależy na dziecku, skoro, jak twierdzisz, zostałaś zgwałcona?

– Jak możesz mi nie wierzyć?! – Zdruzgotana Lucinda podniosła głos. – Mężczyzna, który potraktował mnie tak okrutnie, jest potworem, a gdyby ojciec był gotów mnie bronić i okazał mi odrobinę zaufania, gwałciciel zapewne zostałby ukarany. Nienawidzę sprawcy gwałtu, ale moje dziecko nie jest niczemu winne. Nie rozumiesz, że chcę je zobaczyć? Nie mogę pozostać obojętna, wiedząc, że żyje. Muszę się dowiedzieć, gdzie jest i jak się miewa.

– A co zrobisz, jeśli je znajdziesz?

– Nie jestem pewna, ale chcę wiedzieć, czy jest zdrowe i szczęśliwe. Nie rozumiesz, że nie mogę zostawić własnego dziecka na pastwę losu?

– Czy ja wiem… – Zawstydzona, pani Seymour odwróciła wzrok.

W końcu ujawniła wszystkie znane jej szczegóły i Lucinda jeszcze tego samego dnia ruszyła w drogę.

Podróż trwała dwa tygodnie. Lucinda często przemierzała długie dystanse pieszo. Kiedy wreszcie znalazła przytułek, musiała cały tydzień przekonywać nadzorczynię, żeby podała jej nazwiska ludzi, którzy adoptowali jej dziecko.

– Rozumie się samo przez się, że ja nic nie mówiłam – zastrzegła się nadzorczyni, patrząc na srebrny medalion i rubinową broszkę, które otrzymała od Lucindy. – Pani ojciec kazał oddać bękarta do adopcji, a w tamtym okresie pani Jackson nie miała własnych dzieci.

– To znaczy, że teraz je ma?

– Tak jakoś się posypały. Urodziła dzieci, najstarsze nie ma jeszcze czterech lat, nie stać jej na utrzymanie takiej gromadki. Myślę, że chętnie pozbędzie się Susan.

– Nazwała pani moje dziecko Susan? – Gdy kobieta przytaknęła, Lucinda dodała: – Dziękuję. Czy może mi pani powiedzieć, gdzie znajdę Susan?

– Ta rodzina mieszka „Pod Kogucią Ostrogą”.

– Państwo Jackson prowadzą gospodę?

– Można tak to nazwać, chociaż miejscowi użyliby innego określenia. Jak dla mnie to jest spelunka, gniazdo złodziei.

– Dziękuję za informacje. Mam nadzieję, że powiedziała mi pani prawdę. Jeśli nie, wrócę tutaj, a wtedy będzie pani bardzo przykro, że mnie okłamała. Mój mąż jest wpływowym człowiekiem i zostanie pani ukarana.

– Nie wygląda pani na żonę wpływowego człowieka.

– Ubieram się tak, jak mi się podoba – rzuciła Lucinda, dumnie unosząc głowę, i opuściła przytułek.

Wkrótce znalazła gospodę, o której mówiła nadzorczyni. Weszła do środka, mając nadzieję, że zastanie rozsądną kobietę, z którą będzie mogła omówić sumę odstępnego za Susan. Za kontuarem ujrzała jednak zapuszczone babsko, co chwila rugające męża i klientów. Właśnie wrzeszczała, że ktoś ją obraża. Zauważywszy Lucindę, zaczęła jej się podejrzliwie przyglądać, zastanawiając się, czego sobie życzy.

– Jeśli czegoś szukasz, to tutaj tego nie dostaniesz – burknęła. – Jak chcesz wygodzić chłopom, rób to gdzie indziej. Prowadzę porządną gospodę i nie życzę sobie tu dziwek.

– Szukam dziecka. Pięć lat temu zostało adoptowane z przytułku.

– Po co ci ona?

– To moja córka. Chcę ją odzyskać.

– Chcesz ją mieć? – Pani Jackson łypnęła chytrze. – Sprzedam ci ją za pięćset gwinei.

– Mam tylko srebrną kasetę na biżuterię i brylantową broszkę od matki chrzestnej – powiedziała Lucinda. – Dziewczynkę zabrano mi po porodzie, a ja niedawno dowiedziałam się, że jest u państwa. Błagam, proszę pozwolić jej ze mną odejść. Oddam pani wszystko, co mam.

– Odczep się. Za rok, dwa dziewczynka przyniesie mi dobry dochód. Już mam na nią zamówienia. Proponują więcej, niż możesz mi dać. Znam takie jak ty. Myślisz, że jestem naiwna? Mężczyźni zapłacą krocie za taką dziewuszkę, a ja sprzedam ją temu, kto da najwięcej.

– Nie wolno pani tego zrobić! Nie wolno! – wykrzyknęła przerażona Lucinda. Nie mogła pozwolić na to, by stało się coś tak strasznego. – Zdobędę dla pani pieniądze. To moja córka. Przysięgam na Biblię.

– Cena właśnie wzrosła do tysiąca gwinei – powiedziała pani Jackson, widząc, jak bardzo nieznajomej zależy na odzyskaniu córki. – Masz tydzień na zdobycie tych pieniędzy albo pójdzie do tego, kto da najwięcej.

– Proszę mi pozwolić zobaczyć Susan, proszę…

– Możesz ją zobaczyć, ale nie próbuj żadnych sztuczek. Jak będziesz chciała z nią uciec, zawołam męża. Nie chciałabym się wtedy znaleźć w twojej skórze.

Pani Jackson weszła do kuchni mieszczącej się na zapleczu. Po pewnym czasie wróciła, ciągnąc do sali barowej opierające się jej dziecko. Serce Lucindy ścisnęło się bólem, gdy zobaczyła chudziutką, brudną dziewczynkę. Miała ochotę zapłakać z żalu, wiedziała jednak, że nie powinna okazywać emocji. Przykucnąwszy przed małą, jednym palcem uniosła jej podbródek. Zamarła z wrażenia. Znała te oczy o niezwykłej, zielononiebieskiej barwie; widywała je codziennie, patrząc w lustro. Opanowując chęć ucieczki z córką, Lucinda uśmiechnęła się do niej i podała jej herbatnik. Dziewczynka popatrzyła na nią podejrzliwie.

– To herbatnik, możesz go zjeść – powiedziała Lucinda. – Posłuchaj, Susan. Niedługo przyjadę tu po ciebie i zabiorę ze sobą. Chcę, żebyś ze mną zamieszkała.

– Nic takiego się nie stanie, dopóki nie dostanę tysiąca gwinei. – Karczmarka pchnęła dziewczynkę. – Wracaj do roboty.

– Proszę, niech pani będzie dla niej dobra – zwróciła się Lucinda do pani Jackson, gdy Susan ugryzła herbatnik i szeroko otworzyła oczy, czując słodki smak. – Wrócę za tydzień.

Ciężko przeżyła konieczność rozstania z córką. Ze łzami w oczach obserwowała, jak idąca do kuchni dziewczynka odwraca się przez ramię w jej stronę.

– Jaką pracę wykonuje?

– Robi wszystko, co każę – burknęła pani Jackson. – Masz tydzień, a potem przepadło.

– Wrócę, wrócę – zapewniła Lucinda i szybko wyszła, aby się nie rozpłakać.

Wiedziała, że skromna biżuteria nie jest warta nawet jednej dziesiątej sumy, której żona właściciela gospody żądała za dziecko. Nawet gdyby sprzedała suknię ślubną, którą Justin kupił za kilkaset gwinei, nie zgromadziłaby wystarczającej kwoty. Po raz pierwszy od czasu ucieczki pożałowała, że nie wzięła drogocennych klejnotów, które otrzymała od męża. Jednak nie miała dość czasu, aby pojechać do Avonlea po klejnoty albo poprosić Justina o pożyczkę, i wrócić po Susan. Musiała pogodzić się z tym, że w tydzień nie zdoła zebrać tak dużej sumy. Pozostawało wykraść dziecko i w związku z tym trzeba było starannie opracować plan.

Lucinda wynajęła chatę, ale w sąsiedniej wsi, żeby żona właściciela gospody nie zaczęła niczego podejrzewać. Włożyła perukę, by zakryć własne, zwracające uwagę włosy, owinęła się podartym, znoszonym szalem i wtarła kurz w policzki. W takim przebraniu dwa razy weszła na podwórze gospody i nie została rozpoznana przez panią Jackson. Natomiast odkryła, że dziewczynka wynosi rano wiadra z pomyjami po zejściu gości na śniadanie.

Nadszedł długo oczekiwany dzień realizacji śmiałego planu wykradzenia Susan. Lucinda zamknęła chatę i w wypróbowanym już przebraniu udała się do gospody. Za piętnaście dziewiąta chyłkiem dotarła na podwórze i ukryła się za wozem na siano. W pewnym momencie ujrzała córeczkę niosącą ciężkie wiadro z pomyjami ku stercie gnoju. Natychmiast do niej podbiegła i powiedziała:

– Zostaw wiadro i chodź ze mną. Zaopiekuję się tobą, kochanie. Ta niedobra kobieta więcej nie będzie cię wykorzystywać i karać.

Dziewczynka popatrzyła z wyraźnym niepokojem na Lucindę, ale spytała:- Dasz mi ciastko?

– Tak, najsłodsza. Codziennie będziesz je dostawać. Chodź ze mną, niczego ci nie zabraknie.

Susan odstawiła wiadro, wzięła Lucindę za rękę i puściły się biegiem, nie oglądając się za siebie. Przystanęły dopiero na rozstaju dróg. W pewnej chwili ujrzały nadjeżdżający dyliżans pocztowy. Gdy stanął, aby mógł wysiąść jeden z pasażerów, Lucinda podeszła do woźnicy.

– Proszę zabrać nas do najbliższego miasta – poprosiła.

– Zatrzymamy się dopiero w Watford.

– Doskonale. – Lucinda wsunęła wszystkie pieniądze, jakie jej pozostały, w dłoń woźnicy. – Dziecko wezmę na kolana.

– Dała mi pani o trzy pensy za dużo – zauważył woźnica i oddał jej monety. – Proszę wsiadać i pilnować, żeby dziecko dobrze się zachowywało.

– Będzie grzeczna – zapewniła Lucinda, otaczając ramieniem chude ramionka córki.

Po wejściu do dyliżansu posadziła sobie Susan na kolanach i mocno ją przytuliła.

– Wszystko będzie dobrze – szepnęła jej do ucha. – Ta okropna kobieta nas nie znajdzie, a ja się tobą zaopiekuję. Obiecuję, że nikt cię nie skrzywdzi. Jestem twoją mamą, a ty moją córeczką. Skradziono cię, kiedy byłaś malutka. Nazwałam cię Angela.

Wyjęła słodką bułeczkę z tobołka i podała Angeli, która zjadła ją z wyraźnym zadowoleniem, po czym oparła głowę o pierś swojej wybawicielki i zasnęła. Dopiero wtedy Lucinda uświadomiła sobie, że udało jej się zrealizować zaledwie część planu. Czekało ją znacznie trudniejsze zadanie: musi znaleźć miejsce do zamieszkania i zarobić na utrzymanie. Dopiero potem odwiedzi Justina i wyjaśni mu, dlaczego uciekła.

Dwie łzy, których nie zdołała zatrzymać pod powiekami, spłynęły jej po policzkach. Pokochała Justina i bała się, że znienawidzi ją za to, co uczyniła. Aż do tej chwili działała pod presją, za wszelką cenę chciała uratować od złego losu nieoczekiwanie odzyskaną córkę. Dopiero teraz, gdy trzymała ją w ramionach, zdała sobie sprawę z tego, jak wielką krzywdę wyrządziła mężowi. Bojąc się wyjawić mu tajemnicę, po kryjomu uciekła, zostawiając jedynie krótki liścik. Napisała w nim, że wydarzyło się coś nieprzewidzianego i że wróci, gdy tylko będzie mogła. Znając Justina, była przekonana, że zastanawiał się, dlaczego nie okazała mu zaufania i nie zwierzyła się ze swoich kłopotów. Niewykluczone, że nie będzie chciał mieć z nią do czynienia. Pojęła, że przez pozostawienie męża, i to tuż po ceremonii ślubnej, może bezpowrotnie stracić ukochanego i jedyną szansę na szczęśliwe życie. Wprawdzie pozbyła się ciążącego jej przez lata brzemienia tajemnicy, ale stanęła oko w oko z bezlitosną rzeczywistością.

Co powinna uczynić?

– Gdzie to znaleziono? – Justin patrzył na pogniecioną suknię ślubną, uszytą z przepięknego jedwabiu, jeden z licznych cennych prezentów, które podarował Lucindzie. – I dlaczego dopiero teraz?

– Suknia była schowana za belami siana, Wasza Wysokość – odparł jeden z dzierżawców, wyraźnie zaniepokojony. – Wcześniej szukaliśmy młodej damy w stodole, ale nie przyszło nam do głowy, żeby odsunąć bele, bo dalej był mur. Ostatnio ktoś sięgnął po siano i spostrzegł wystający kawałek białego materiału.

– Rozumiem – powiedział Justin. – Dziękuję, że mi to przynieśliście. – Wyjął z kieszeni dwie gwinee, ale mężczyzna pokręcił głową.

– Nie chcę żadnej nagrody za to, że przyniosłem Waszej Wysokości tę suknię. Jest nam wszystkim bardzo przykro z powodu tego, co się stało.

– Dziękuję – uciął Justin, nie chcąc, by okazywano mu współczucie.

Duma i poczucie godności nie pozwalały mu przyznać się przed kimkolwiek do tego, jak bardzo czuje się zawiedziony i zraniony. Lucinda ośmieszyła go i to, jak uznał, najprawdopodobniej celowo. To ona ukryła ślubny strój. Gdyby została uprowadzona, nie odnaleziono by sukni, którą miała na sobie owego feralnego dnia. Kto i dlaczego miałby domagać się okupu za Lucindę? Justin nie dostrzegał takiej możliwości.

Po wyjściu dzierżawcy zaczął przechadzać się po pokoju. Miał zszargane nerwy po tym, co przeżył od czasu zniknięcia żony. Gdzie, do diabła, podziewa się Lucinda i dlaczego porzuciła go w dniu ślubu?Musiało istnieć jakieś wyjaśnienie. Z tą myślą wyszedł z pokoju i udał się do apartamentu żony na piętrze. Postanowił jeszcze raz go przeszukać.

Schludne pomieszczenie tchnęło pustką. Kolejno otwierał szuflady i wyjmował z nich jedwabną bieliznę, pończochy, rękawiczki, szale i chusteczki, po czym rzucał te rzeczy na podłogę. Wyciągał z szafy kosztowne suknie i kładł je na łóżku. Potem przeszukał komody, ale niczego nie znalazł. Otworzył kasetę na biżuterię, stojącą na toaletce. Były tam wszystkie klejnoty, które podarował żonie. Przypomniał sobie, że puzdro ma ukrytą szufladkę. Uruchomił przycisk i zauważył, że z szufladki zniknęły ulubiona rubinowa broszka Lucindy i brylantowa brosza, prezent od matki chrzestnej. Burknął coś gniewnie pod nosem i zrzucił kasetę na podłogę.

– Do diabła, Lucindo! – wykrzyknął. – Zmieniłaś moje życie w piekło!

Widząc piękne ozdoby porozrzucane po podłodze, pożałował wybuchu gniewu i schylił się, by podnieść naszyjnik z pereł spod toaletki. Jego uwagę przyciągnęła złożona kartka papieru. Pomyślał, że musiała spaść z toaletki i zatrzymać się w połowie drogi. Sięgnął po kartkę i natychmiast rozpoznał pismo żony. Napisała do niego! Pochłaniał wzrokiem kolejne linijki tekstu.

Najdroższy Avonlea!

Wybacz mi, ale coś się stało – coś tak przerażającego i niepokojącego, że muszę natychmiast wyjechać. Wrócę, żeby Ci wszystko wyjaśnić, gdy tylko uporam się z problemem. Wiem, że moje zniknięcie przysporzy Ci zmartwień i kłopotów, ale możesz powiedzieć wszystkim, że moja matka jest chora i wyjechałam, by się nią zaopiekować. To nie jest prawdą, ale tej nie mogę Ci na razie wyjawić. Muszę się śpieszyć.

Kocham Cię.

Lucinda

Dlaczego nie przeszukano pokoju z należytą starannością? – zastanawiał się Justin. Gdyby od razu list znalazł się w moich rękach, nie zamartwiałbym się o żonę i nie pogrążyłbym się w ponurych rozważaniach. Lucinda zniknęła nie dlatego, że w ostatniej chwili ogarnął ją strach przed małżeństwem. Prawdę mówiąc, chociaż nie rozmawiali o uczuciach, a on nie zadeklarował miłości, odniósł wrażenie, że piękna młoda żona go pokochała. Właśnie dlatego, abstrahując od okoliczności, był zdruzgotany jej rejteradą. Kłębiące się w jego głowie koszmarne myśli rozproszyły się w jednej chwili.

Pozostały tylko dwie kwestie: dlaczego Lucinda wyjechała nagle i co przeraziło ją tak, że nie mogła mu o tym powiedzieć i poprosić go o pomoc?