- nowość
-
W empik go
Tak bardzo mnie przypominasz - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
31 października 2024
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Tak bardzo mnie przypominasz - ebook
Kogo dziś przypomina ta chora na emocje dziewczyna? Czy będzie dziś radosna, pełna wiary w lepsze jutro? Czy przeciwnie – znowu będzie musiała walczyć z lękiem, poczuciem osamotnienia, depresją?
Te pytania bohaterka wierszy Sandry Nosal zadawała sobie niemal codziennie. „Tak bardzo mnie przypominasz” to zbiór utworów będących świadectwem wieloletniego zmagania się z nawracającą chorobą nerwową. Kreślą one swego rodzaju sinusoidę – raz pisane są z perspektywy pacjentki oddziału zamkniętego, tworzącej w stanie polekowego otępienia, walczącej z nocnymi koszmarami, kiedy indziej ich autorką jest osoba silna, bez problemu pokonująca niesione przez życie trudności.
Wiersze Sandry Nosal stawiają Czytelnika przed trudnymi emocjami i pozostawiają z ważnymi pytaniami.
Notatka o Autorce:
Sandra Nosal urodziła się w 1995 roku w Koszalinie. Ukończyła studia licencjackie z zakresu kosmetologii oraz studium masażu. Interesuje się anatomią i psychologią. Lubi długie spacery w pogodne dni, czytanie książek o tematyce kryminalnej oraz poezję, a w szczególności utwory Agnieszki Osieckiej. Tomik „Tak bardzo mnie przypominasz” jest jej debiutem literackim.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-67642-94-1 |
| Rozmiar pliku: | 1,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
5 XII 2019
NIEPEWNOŚCI MOJA!
Widzę, znów wlatujesz,
Przez me okno ciągle uchylone…
Ta donica, co przeszkadza wciąż otworzyć je na oścież,
Mocno tak…
Cały czas mnie denerwuje.
I refleksja:
Czy wypada choćby dumać nad rozbiciem tego dzieła sztuki?
KTO ZA TO ZAPŁACI?
Czy to aby na pewno jest nie do zniesienia?
A może wypadałoby po prostu odwrócić wzrok?
Nie, nie mogę…
Tak mnie drażni.
Jednak jeśli stłukę…
KTO ZA TO ZAPŁACI?
OCH! NIEPEWNOŚCI MOJA!
Może ją przestawić? Może odrobinę odsunąć?
Mam pomysł!
Może na stole ją jednak ustawię?
Ale zaraz…
Czy jeśli zmienię jej miejsce…
Nie przestanie być sobą?
Przecież stoi tam od lat.
A może zmiana by jej pomogła?
Może zmiana ją ucieszy?
Ale jeśli zaryzykuję…
Cała odpowiedzialność spadnie na moje barki!
Nie, nie mogę się tego podjąć.
Zbyt mocno się boję…
ACH! NIEPEWNOŚCI MOJA!
Daruj mi, proszę…
Nie umiem sprawić, by zniknęło Twoje nie…
Czy jestem tchórzem?
Nie wiem…
Nie chcę chyba się mieszać.
Jeśli będzie chciała, to chyba mi powie, prawda?
„To tylko doniczka, ona nie rozmawia” – powiesz mi, przyjacielu.
Wierzę jednak, że potrafi dać mi znak…
„To są brednie!” – skomentujesz.
Lecz ja czuję, ona nie jest martwa.
Może z zewnątrz, ale w środku żyje!
Naprawdę na to liczę.
To jest przecież możliwe, wyrastają z niej kwiaty!
Powiesz, że to wina ziemi i szklanki wody,
Którą co jakiś czas wlewa moja mama…
Powiesz jeszcze: „Zwariowałaś!”,
Ale ja wiem, co mówię.
To ta donica!
Ona ma MOCE!!!
Przysięgam!
Nie, nie, nie, nie, nie,
O NIE!
Nie ruszać mnie!
Zostawcie…!!!
Co to jest?
Co to za strzykawka?
Czemu mnie trzymacie?
Nie szarpcie mnie!
NIEPEWNOŚCI!!!
Co tu się dzieje?!
Dlaczego oni to robią?
Tak mocno mnie trzymają!
Boże, co tu się dzieje?
Zastrzyk?!
Spokój…
PASY?!
Jakie pasy?
Siła…
To tak boli.
Ratunku!!!
Obie ręce, obie nogi,
JAK NA KRZYŻU!
Boże, co tu się dzieje?
Dlaczego?
Śpię?
To sen?
Oby…
To było takie straszne!
Tylko sen, czy na pewno?!
Czemu tak bardzo bolą mnie nadgarstki…?
Mój Boże…
Gdzie Ty jesteś,
Podczas gdy to tak boli?
Ci ludzie mieli złe twarze…
Leżę,
Umrę?
Nie…
To tylko doniczka…
DO-NICZ-KA,
NIEPEWNOŚCI M-O-J-A…2 VII 2022
Wiedziałam – to czas.
To był czas na spacer.
Zakładać buty?
Kto by chciał?
Kto by się tym przejmował?
Rychło…
W czas.
Bose nogi lepiej czują podłoże!
Świat umilkł.
MY,
To MY!
To MY…
Zawsze zwyciężamy!
Zatem…
Spacer.
Marsz, przemarsz, bieg.
Wszystko dla zdrowia!
Mijam sąsiadów,
Ludzi, których nie rozpoznaję.
Mijam, przemijam,
Zostaję?
Nic bardziej mylnego.
Im wyżej, tym cieplej.
Im wyżej, tym mocniej…
Znam siebie.
Siebie znam przecież,
No PRZECIEŻ!
NAJLEPIEJ.
Co jeszcze mogę zrobić,
By wiedzieć więcej?
Jak pozbyć się…
Może inaczej?
Jak wyzbyć?
Też nie…
Jak unicestwić?
Ale co?
ZŁO?
Nie…
Wszystko jest tak, jak zaplanowałam.
TO MOJE!
Moje życie!
Tak idealne, jak nierealne.
Tak kruche…
Kruche?
Bzdura.
Zaprzeczam prawom fizyki?
Tak, tak jest!
TO MOJE!
Moje pękające od klękania kolana.
Moje serce poszarpane
Na te „milion małych kawałków”.
A opisywał je autor książki,
Którego nazwiska teraz nie pamiętam.
To MOJE USTA,
Pieką od gadulstwa.
Z żalu, z cierpienia…
Niezrozumienia.
Nikt nie dba, o czym mowa.
Ból, lęk, śmiech, szczęście.
Cały czas splątanie, rozmemłanie,
NAWRÓCENIE…
Dokąd?
Dokąd tak biegniesz?
Sanderko, Sarenko, Sandruniu?
Jak jeszcze mnie nazwiesz,
Póki masz swój czas?
Jaki pseudonim śmiesz mi nadać?!
Może WRESZCIE taki, jak mi się PODOBA?
Boisz się tych pytań?
A może kpisz ze mnie od lat?
Sandra?
Głosy są…
PODZIELONE.3 VII 2022
To wielka niesprawiedliwość tego świata
Ptaki…
Znające klucz LOTU.
Nie zgadzam się!
Nie zgadzam się też
Z maszynami do latania.
Poruszasz?
Ciekaw jesteś.
Zaraz brak paliwa,
Uszkodzone ramię,
Albo ta czarna skrzynia,
Której sens istnienia niewielu potrafi
Wytłumaczyć.
Pchają się,
Pchają
Do latania.
Wolni jak kury,
Które jedynie podskakują jak piłki.
Zamiast wzbić się niczym paralotnia…
Szybko!
Mocno!
I nie upaść.
NIEPEWNOŚCI MOJA!
Widzę, znów wlatujesz,
Przez me okno ciągle uchylone…
Ta donica, co przeszkadza wciąż otworzyć je na oścież,
Mocno tak…
Cały czas mnie denerwuje.
I refleksja:
Czy wypada choćby dumać nad rozbiciem tego dzieła sztuki?
KTO ZA TO ZAPŁACI?
Czy to aby na pewno jest nie do zniesienia?
A może wypadałoby po prostu odwrócić wzrok?
Nie, nie mogę…
Tak mnie drażni.
Jednak jeśli stłukę…
KTO ZA TO ZAPŁACI?
OCH! NIEPEWNOŚCI MOJA!
Może ją przestawić? Może odrobinę odsunąć?
Mam pomysł!
Może na stole ją jednak ustawię?
Ale zaraz…
Czy jeśli zmienię jej miejsce…
Nie przestanie być sobą?
Przecież stoi tam od lat.
A może zmiana by jej pomogła?
Może zmiana ją ucieszy?
Ale jeśli zaryzykuję…
Cała odpowiedzialność spadnie na moje barki!
Nie, nie mogę się tego podjąć.
Zbyt mocno się boję…
ACH! NIEPEWNOŚCI MOJA!
Daruj mi, proszę…
Nie umiem sprawić, by zniknęło Twoje nie…
Czy jestem tchórzem?
Nie wiem…
Nie chcę chyba się mieszać.
Jeśli będzie chciała, to chyba mi powie, prawda?
„To tylko doniczka, ona nie rozmawia” – powiesz mi, przyjacielu.
Wierzę jednak, że potrafi dać mi znak…
„To są brednie!” – skomentujesz.
Lecz ja czuję, ona nie jest martwa.
Może z zewnątrz, ale w środku żyje!
Naprawdę na to liczę.
To jest przecież możliwe, wyrastają z niej kwiaty!
Powiesz, że to wina ziemi i szklanki wody,
Którą co jakiś czas wlewa moja mama…
Powiesz jeszcze: „Zwariowałaś!”,
Ale ja wiem, co mówię.
To ta donica!
Ona ma MOCE!!!
Przysięgam!
Nie, nie, nie, nie, nie,
O NIE!
Nie ruszać mnie!
Zostawcie…!!!
Co to jest?
Co to za strzykawka?
Czemu mnie trzymacie?
Nie szarpcie mnie!
NIEPEWNOŚCI!!!
Co tu się dzieje?!
Dlaczego oni to robią?
Tak mocno mnie trzymają!
Boże, co tu się dzieje?
Zastrzyk?!
Spokój…
PASY?!
Jakie pasy?
Siła…
To tak boli.
Ratunku!!!
Obie ręce, obie nogi,
JAK NA KRZYŻU!
Boże, co tu się dzieje?
Dlaczego?
Śpię?
To sen?
Oby…
To było takie straszne!
Tylko sen, czy na pewno?!
Czemu tak bardzo bolą mnie nadgarstki…?
Mój Boże…
Gdzie Ty jesteś,
Podczas gdy to tak boli?
Ci ludzie mieli złe twarze…
Leżę,
Umrę?
Nie…
To tylko doniczka…
DO-NICZ-KA,
NIEPEWNOŚCI M-O-J-A…2 VII 2022
Wiedziałam – to czas.
To był czas na spacer.
Zakładać buty?
Kto by chciał?
Kto by się tym przejmował?
Rychło…
W czas.
Bose nogi lepiej czują podłoże!
Świat umilkł.
MY,
To MY!
To MY…
Zawsze zwyciężamy!
Zatem…
Spacer.
Marsz, przemarsz, bieg.
Wszystko dla zdrowia!
Mijam sąsiadów,
Ludzi, których nie rozpoznaję.
Mijam, przemijam,
Zostaję?
Nic bardziej mylnego.
Im wyżej, tym cieplej.
Im wyżej, tym mocniej…
Znam siebie.
Siebie znam przecież,
No PRZECIEŻ!
NAJLEPIEJ.
Co jeszcze mogę zrobić,
By wiedzieć więcej?
Jak pozbyć się…
Może inaczej?
Jak wyzbyć?
Też nie…
Jak unicestwić?
Ale co?
ZŁO?
Nie…
Wszystko jest tak, jak zaplanowałam.
TO MOJE!
Moje życie!
Tak idealne, jak nierealne.
Tak kruche…
Kruche?
Bzdura.
Zaprzeczam prawom fizyki?
Tak, tak jest!
TO MOJE!
Moje pękające od klękania kolana.
Moje serce poszarpane
Na te „milion małych kawałków”.
A opisywał je autor książki,
Którego nazwiska teraz nie pamiętam.
To MOJE USTA,
Pieką od gadulstwa.
Z żalu, z cierpienia…
Niezrozumienia.
Nikt nie dba, o czym mowa.
Ból, lęk, śmiech, szczęście.
Cały czas splątanie, rozmemłanie,
NAWRÓCENIE…
Dokąd?
Dokąd tak biegniesz?
Sanderko, Sarenko, Sandruniu?
Jak jeszcze mnie nazwiesz,
Póki masz swój czas?
Jaki pseudonim śmiesz mi nadać?!
Może WRESZCIE taki, jak mi się PODOBA?
Boisz się tych pytań?
A może kpisz ze mnie od lat?
Sandra?
Głosy są…
PODZIELONE.3 VII 2022
To wielka niesprawiedliwość tego świata
Ptaki…
Znające klucz LOTU.
Nie zgadzam się!
Nie zgadzam się też
Z maszynami do latania.
Poruszasz?
Ciekaw jesteś.
Zaraz brak paliwa,
Uszkodzone ramię,
Albo ta czarna skrzynia,
Której sens istnienia niewielu potrafi
Wytłumaczyć.
Pchają się,
Pchają
Do latania.
Wolni jak kury,
Które jedynie podskakują jak piłki.
Zamiast wzbić się niczym paralotnia…
Szybko!
Mocno!
I nie upaść.
więcej..
