Tamelin - ebook

BYŁ CIEPŁY MAJ, TAKI, W KTÓRYM POWIETRZE PACHNIAŁO ŚWIEŻO SKOSZONĄ TRAWĄ I GRILLEM U SĄSIADA, KTÓRY – JAK CO ROKU – ZACZĄŁ SEZON O MIESIĄC ZA WCZEŚNIE. WIKTORIA SZŁA POWOLI CHODNIKIEM W STRONĘ SZKOŁY, PODCIĄGAJĄC PLECAK NA JEDNO RAMIĘ, JAKBY TO MIAŁO SPRAWIĆ, ŻE ŻYCIE STANIE SIĘ LŻEJSZE. OSIEMNASTKA STUKNĘŁA JEJ KILKA TYGODNI TEMU, ALE NIE CZUŁA SIĘ ANI TROCHĘ BARDZIEJ DOROSŁA NIŻ ROK WCZEŚNIEJ.
ZRESZTĄ, CO MIAŁO SIĘ ZMIENIĆ? DALEJ BYŁA TĄ SAMĄ DZIEWCZYNĄ, KTÓRA ZAWSZE WSTAWAŁA ZA PÓŹNO, ZAWSZE ZOSTAWIAŁA TELEFON NA PODŁODZE POD ŁÓŻKIEM I ZAWSZE – ALE TO ZAWSZE – ZAPOMINAŁA KLUCZY DO DOMU.
DĘBNO NIE BYŁO MIEJSCEM, KTÓRE INSPIROWAŁO DO WIELKICH RZECZY. TE SAME BLOKI, TE SAME SKLEPY, TA SAMA STARA BUDKA Z KEBABEM, KTÓRA OD LAT KUSIŁA, CHOĆ WSZYSCY WIEDZIELI, ŻE I TAK PO NIEJ BOLI BRZUCH. MIMO TO WIKTORIA LUBIŁA SWOJE MIASTECZKO W TEN SPECYFICZNY SPOSÓB, JAK SIĘ LUBI STARY KUBEK, KTÓRY MA WYSZCZERBIENIE, ALE NIE DA SIĘ GO WYRZUCIĆ.
PO DRODZE MINĘŁA KOTA PANI TERESY, KTÓRY JAK ZWYKLE LEŻAŁ NA MURKU POD SKLEPEM „U ELI”, PATRZĄC NA PRZECHODNIÓW Z POGARDĄ, JAKBY TO ON BYŁ WŁAŚCICIELEM CAŁEGO DĘBNA.
– DZIEŃ DOBRY, PREZESIE – MRUKNĘŁA WIKTORIA POD NOSEM I UŚMIECHNĘŁA SIĘ SAMA DO SIEBIE.
SZKOŁA BYŁA… CÓŻ, SZKOŁĄ. MATURA WISIAŁA NAD NIĄ JAK CZARNA CHMURA, ALE WIKTORIA UDAWAŁA, ŻE NIE ROBI TO NA NIEJ WRAŻENIA. SIEDZIAŁA W OSTATNIEJ ŁAWCE, BAZGRAJĄC COŚ W ZESZYCIE, UDAJĄC, ŻE SŁUCHA NAUCZYCIELKI OD POLSKIEGO, KTÓRA OPOWIADAŁA O CZYMŚ, CO BRZMIAŁO JAK "ANALIZA POSTMODERNISTYCZNYCH STRUKTUR NARRACYJNYCH". ALBO COŚ W TYM STYLU.
JEJ GŁOWA ZNOWU ZACZĘŁA SIĘ ROBIĆ DZIWNIE LEKKA. ZNAŁA TO UCZUCIE. JAKBY RZECZYWISTOŚĆ ZACZYNAŁA SIĘ ROZMYWAĆ NA KRAWĘDZIACH. PRZYMRUŻYŁA OCZY, PRZYGRYZŁA WARGĘ, PRÓBUJĄC SIĘ SKUPIĆ.
„TYLKO NIE TERAZ… NIE W SZKOLE…” POMYŚLAŁA.
ALE ŚWIAT ZACZĄŁ SIĘ ROBIĆ CORAZ BARDZIEJ ODLEGŁY. GŁOSY CICHŁY. OBRAZY SIĘ ROZMAZYWAŁY. POCZUŁA, JAKBY POWOLI WYPADAŁA Z WŁASNEGO CIAŁA.
WSZYSTKO UCICHŁO. NIE TAK, JAK WTEDY, KIEDY ZAKŁADASZ SŁUCHAWKI I NIE SŁYSZYSZ OTOCZENIA. NIE. TO BYŁO JAKBY DŹWIĘK ZOSTAŁ… WYMAZANY. JAKBY KTOŚ ZGASIŁ ŚWIAT, ALE ZAPOMNIAŁ WYŁĄCZYĆ SAMEJ WIKTORII.
CZUŁA, ŻE JEJ CIAŁO DALEJ SIEDZI W TEJ NUDNEJ KLASIE W DĘBNIE, ALE JEJ ŚWIADOMOŚĆ… ODPŁYWAŁA. JAKBY KTOŚ CHWYCIŁ JĄ ZA KARK I WYSZARPAŁ Z WŁASNEJ GŁOWY.
I WTEDY POCZUŁA COŚ DZIWNEGO.
POD STOPAMI NIE BYŁO PODŁOGI SZKOŁY. BYŁA… TRAWA. MIĘKKA, CIEPŁA, PACHNĄCA JAK POWIETRZE PO BURZY. POWOLI OTWORZYŁA OCZY. NAD NIĄ NIE BYŁO SUFITU, TYLKO NIEBO W KOLORZE, JAKIEGO NIGDY WCZEŚNIEJ NIE WIDZIAŁA — FIOLET, ZŁOTO, ZIELEŃ, WSZYSTKO NARAZ, JAKBY KTOŚ POMYLIŁ ZACHÓD SŁOŃCA Z BAŚNIOWYM EKRANEM STARTOWYM JAKIEJŚ GRY.
PODNIOSŁA SIĘ NA ŁOKCIACH I ROZEJRZAŁA. STAŁA NA POLANIE. WOKÓŁ ROSŁY DRZEWA, ALE NIE BYŁY TO ZWYKŁE DRZEWA – ICH LIŚCIE MIAŁY KOLOR TURKUSOWY, A PNIE BŁYSZCZAŁY DELIKATNYM ŚWIATŁEM, JAKBY BYŁY ZROBIONE Z ŻYWEGO SZKŁA.
– CO DO… – WYSZEPTAŁA.
ALE ZANIM ZDĄŻYŁA COKOLWIEK ZROBIĆ, ZIEMIA POD NIĄ JAKBY SIĘ ROZCIĄGNĘŁA, ROZLAŁA, JAKBY WSZYSTKO BYŁO TYLKO FARBĄ NA WODZIE. I WTEDY…
BACH.
WIKTORIA WRÓCIŁA DO RZECZYWISTOŚCI Z TAKIM SZARPNIĘCIEM, ŻE PRZEWRÓCIŁA SIĘ RAZEM Z KRZESŁEM.
CAŁA KLASA SPOJRZAŁA NA NIĄ Z TYM TYPOWYM „CO-TY-ODWALASZ” WYRAZEM TWARZY.
POLONISTKA ZMARSZCZYŁA BRWI.
– WIKTORIA? WSZYSTKO W PORZĄDKU?
WIKTORIA USIADŁA Z POWROTEM, ROZGLĄDAJĄC SIĘ JAKBY PIERWSZY RAZ WIDZIAŁA WŁASNĄ KLASĘ. POCZUŁA, ŻE SIĘ POCI, A SERCE WALI JEJ JAK MŁOTEM.
– TAK… TAK, PRZEPRASZAM – WYDUSIŁA.
ALE WIEDZIAŁA, ŻE NIC NIE BYŁO W PORZĄDKU. I WIEDZIAŁA, ŻE NIE CHCE, ŻEBY TO SIĘ SKOŃCZYŁO.
JESZCZE PRZEZ RESZTĘ LEKCJI WIKTORIA NIE BYŁA W STANIE SIĘ SKUPIĆ. NIBY SŁUCHAŁA, NIBY NOTOWAŁA, ALE CAŁY CZAS MIAŁA WRAŻENIE, ŻE COŚ JEJ UMKNĘŁO. COŚ WAŻNEGO. COŚ, CO NIE POWINNO BYŁO SIĘ WYDARZYĆ… ALE WYDARZYŁO SIĘ NAPRAWDĘ.
NA PRZERWIE ASIA, JEJ KOLEŻANKA Z ŁAWKI, SZTURCHNĘŁA JĄ ŁOKCIEM.
– EJ, WSZYSTKO SPOKO? ZROBIŁAŚ TAKI TELEPORT, ŻE MYŚLAŁAM, ŻE ZEMDLAŁAŚ.
WIKTORIA WYMUSIŁA UŚMIECH.
– NIE WIEM… GŁUPIO SIĘ POCZUŁAM. MOŻE CUKIER MI SPADŁ CZY COŚ.
ASIA ZMRUŻYŁA OCZY, PODEJRZLIWIE, ALE SZYBKO WRÓCIŁA DO SCROLLOWANIA CZEGOŚ NA TELEFONIE.
TYLKO ŻE WIKTORIA WIEDZIAŁA, ŻE TO NIE BYŁ CUKIER. ANI CIŚNIENIE. ANI ZMĘCZENIE.
TO BYŁO… COŚ WIĘCEJ.
PO SZKOLE WŁÓCZYŁA SIĘ BEZ CELU PO DĘBNIE, JAKBY MIAŁA NADZIEJĘ, ŻE ZNAJDZIE ODPOWIEDŹ POD PACZKOMATEM ALBO W OSIEDLOWYM SKLEPIKU. SŁOŃCE GRZAŁO TAK, ŻE ASFALT LEKKO FALOWAŁ W ODDALI, A LUDZIE CHOWALI SIĘ W CIENIU, MARUDZĄC, ŻE „ZA WCZEŚNIE NA TAKĄ POGODĘ”.
PRZYSIADŁA NA TEJ SAMEJ ŁAWCE CO ZAWSZE – OBOK KIOSKU Z GAZETAMI, GDZIE NIKT OD LAT NIC NIE KUPOWAŁ. OBOK SIEDZIAŁ KOT PANI TERESY, JAKBY BYŁ WSZECHWIEDZĄCYM STRAŻNIKIEM DĘBNA.
– TY TO MASZ DOBRZE – WESTCHNĘŁA DO NIEGO WIKTORIA. – ŚPISZ CAŁY DZIEŃ I NIKT CI NIE ZADAJE GŁUPICH PYTAŃ O TWOJĄ PRZYSZŁOŚĆ.
KOT SPOJRZAŁ NA NIĄ Z TAKIM WYRAZEM, ŻE PRZEZ CHWILĘ MIAŁA WRAŻENIE, ŻE ON WIE WIĘCEJ NIŻ POWINIEN.
TYDZIEŃ MINĄŁ JAK PRZEZ MGŁĘ. CODZIENNIE TO SAMO. SZKOŁA, DOM, JAKIEŚ SERIALE, TIKTOK, KAWA Z MAMĄ. ŻADNYCH OMDLEŃ. ŻADNYCH POLAN. ŻADNYCH DZIWNYCH NIEBOSIĘŻNYCH DRZEW.
ZACZĘŁA MYŚLEĆ, ŻE PO PROSTU… ZWARIOWAŁA. ŻE TO BYŁ ZWYKŁY ODJAZD ZMĘCZONEGO MÓZGU.
AŻ DO SOBOTY.
LEŻAŁA NA ŁÓŻKU, PRZEGLĄDAJĄC STARE ZDJĘCIA NA TELEFONIE, KIEDY ZNOWU POCZUŁA, ŻE COŚ JEST NIE TAK. TYM RAZEM NIE BYŁA W SZKOLE, WIĘC NIE SPANIKOWAŁA. LEŻAŁA SPOKOJNIE, OBSERWUJĄC JAK ŚWIAT ZNOWU ZACZYNA SIĘ ROZCIĄGAĆ, ROZMYWAĆ… A POTEM WCIĄGAĆ JĄ.
ALE TYM RAZEM… NIE BYŁA SAMA.
WIKTORIA NIE OD RAZU OTWORZYŁA OCZY. TYM RAZEM NIE BYŁA PEWNA, CZY CHCE JE OTWIERAĆ. MOŻE JAK NICZEGO NIE ZOBACZY, TO WSZYSTKO SIĘ SKOŃCZY I WRÓCI DO PRZEWIJANIA TELEFONU W SWOIM POKOJU.
ALE TO, CO USŁYSZAŁA…
…TO BYŁ ŚMIECH.
NIE PRZERAŻAJĄCY, NIE UPIORNY.
TO BYŁ ŚMIECH DZIECI.
DELIKATNY, LEKKO ODLEGŁY, JAKBY PŁYNĄŁ Z INNEGO POMIESZCZENIA, CHOĆ STAŁA NA OTWARTEJ PRZESTRZENI.
ODWAŻYŁA SIĘ UCHYLIĆ POWIEKI. ZNOWU TA DZIWNA POLANA, ALE INNA. TYM RAZEM NIE BYŁO DRZEW, TYLKO KOLOROWE LATARNIE ZAWIESZONE W POWIETRZU, JAKBY KTOŚ ROZWIESIŁ ŚWIETLNE GIRLANDY W ŚRODKU NICZEGO.
– HALO? – RZUCIŁA NIEPEWNIE.
ŻADNEJ ODPOWIEDZI.
ZROBIŁA KILKA OSTROŻNYCH KROKÓW, ALE ZIEMIA POD STOPAMI NAGLE ZACZĘŁA… MIGOTAĆ. TAK JAKBY PRZESTAWAŁA ISTNIEĆ. COŚ JAK BUG W GRZE. ŚWIAT WOKÓŁ NIEJ ZADRŻAŁ, JAKBY MIAŁ SIĘ ZARAZ ROZPAŚĆ.
ZROBIŁO JEJ SIĘ DUSZNO.
I WTEDY…
WRÓCIŁA.
LEŻAŁA NA PODŁODZE W SWOIM POKOJU, JAKBY KTOŚ JĄ RZUCIŁ TAM Z IMPETEM. TELEFON LEŻAŁ DWA METRY DALEJ, EKRAN ZGASZONY.
WIKTORIA USIADŁA, PRZYCISKAJĄC DŁONIE DO TWARZY.
– CO JEST ZE MNĄ NIE TAK… – WYSZEPTAŁA.
PRZEZ NASTĘPNE DNI ZACZĘŁA UNIKAĆ LUDZI. ASIA PISAŁA, DZWONIŁA, WALIŁA W MESSENGERA, ALE WIKTORIA NIE MIAŁA SIŁY UDAWAĆ, ŻE WSZYSTKO JEST OKEJ.
KAŻDY WIECZÓR SPĘDZAŁA TAK SAMO — LEŻĄC, WPATRUJĄC SIĘ W SUFIT, CZEKAJĄC… AŻ ZNOWU COŚ SIĘ WYDARZY.
ALE NIC NIE PRZYCHODZIŁO.
DOPIERO KIEDY PRZYPADKIEM TRAFIŁA NA JAKIŚ DZIWNY ARTYKUŁ O „ŚWIADOMYCH SNACH”, COŚ W NIEJ ZAISKRZYŁO.
MOŻE… TO NIE BYŁ ODJAZD.
MOŻE… TO COŚ ISTNIEJE.
WIKTORIA W KOŃCU ZŁAMAŁA SIĘ I ODPALIŁA PRZEGLĄDARKĘ. NIE MIAŁA POJĘCIA, CZEGO SZUKAĆ. NAJPIERW WPISAŁA COŚ ŻAŁOŚNIE OGÓLNEGO:
"DZIWNE SNY KTÓRE WYDAJĄ SIĘ PRAWDZIWE"
PIERWSZE WYNIKI TO HOROSKOPY I JAKIEŚ TEKSTY W STYLU „CO TWÓJ SEN O WODZIE MÓWI O TWOIM ŻYCIU UCZUCIOWYM”. WESTCHNĘŁA. MIAŁA JUŻ KLIKNĄĆ „ZAMKNIJ”, KIEDY JEDEN TYTUŁ PRZYKUŁ JEJ UWAGĘ:
"PRZEKLĘTA POLANA — JAK UWIĘZIŁEM SIĘ W ŚWIECIE, KTÓRY NIE ISTNIEJE"
BLOG. PROSTY, CZARNO-BIAŁY, TOTALNIE AMATORSKI. NIE BYŁO NAWET NAZWISKA AUTORA. TYLKO NICK: „SENNIK87”.
WIKTORIA ZACZĘŁA CZYTAĆ. Z KAŻDYM ZDANIEM JEJ SERCE BIŁO SZYBCIEJ.
GOŚĆ OPISYWAŁ DOKŁADNIE TO SAMO, CO ONA PRZEŻYŁA.
FIOLETOWE NIEBO.
DRZEWA JAK ZE SZKŁA.
ŚMIECH DZIECI, ALE BRAK LUDZI.
UCZUCIE, ŻE CZAS TAM PŁYNIE DZIWNIE.
POWROTY DO RZECZYWISTOŚCI, KTÓRE WYDAWAŁY SIĘ „WYMUSZONE”.
POSTY KOŃCZYŁY SIĘ NA CZYMŚ… DZIWNYM.
OSTATNI WPIS MIAŁ TYTUŁ:
"KTOŚ MNIE TU ZNALAZŁ… CHYBA NIE POWINIENEM BYŁ WRACAĆ"
NIC WIĘCEJ. ŻADNEGO KOLEJNEGO WPISU.
DATA? CZTERY LATA TEMU.
WIKTORIA SPRÓBOWAŁA ZNALEŹĆ AUTORA. NICK, NAZWISKO, MAIL, COKOLWIEK. PRZESZUKAŁA CAŁY BLOG, KOMENTARZE, ARCHIWUM.
NIC.
BLOG WYGLĄDAŁ, JAKBY KTOŚ GO PORZUCIŁ W PANICE.
ZACZĘŁA PISAĆ NA FORACH, WRZUCAĆ PYTANIA.
CISZA. ŻADNYCH ODPOWIEDZI.
ALE W GŁOWIE WIKTORII POJAWIŁA SIĘ MYŚL, KTÓRA NIE DAWAŁA JEJ SPOKOJU:
"SKORO ON TAM BYŁ… TO JA TEŻ MOGĘ WRÓCIĆ."
CAŁY WIECZÓR SPĘDZIŁA PRZED EKRANEM, WLEPIAJĄC OCZY W OSTATNI WPIS „SENNIKA87”.
KTOŚ MNIE TU ZNALAZŁ… CHYBA NIE POWINIENEM BYŁ WRACAĆ.
KIM BYŁ TEN KTOŚ? DLACZEGO TAMTEN TYP NAGLE ZAMILKŁ? CZY TEŻ ZACZĄŁ UDAWAĆ, ŻE WSZYSTKO JEST NORMALNE, TAK JAK TERAZ ROBIŁA ONA?
MYŚLI HUCZAŁY W GŁOWIE WIKTORII, ALE NIE MIAŁA SZANS ICH UPORZĄDKOWAĆ, BO NASTĘPNEGO DNIA MAMA POSTAWIŁA JĄ POD ŚCIANĄ.
– JUTRO IDZIEMY DO LEKARZA – OZNAJMIŁA, JAKBY TO BYŁ WYROK. – KONIEC Z TYM „WSZYSTKO JEST OKEJ”, WIKTORIA. ALBO COŚ Z TYM ZROBIMY, ALBO NIE PUSZCZĘ CIĘ DO SZKOŁY.
NIE MIAŁA SIŁY SIĘ KŁÓCIĆ. POSZŁA.
GABINET PACHNIAŁ STARĄ KAWĄ I STRESEM. LEKARZ WYGLĄDAŁ JAK GOŚĆ, KTÓRY SKOŃCZYŁ SIĘ PRZEJMOWAĆ LUDŹMI JAKIEŚ TRZY LATA TEMU. ZADAWAŁ PYTANIA, KIWAŁ GŁOWĄ, NOTOWAŁ COŚ BEZ PRZEKONANIA.
– ZMĘCZENIE. BRAK SNU. MOŻLIWE NIEDOBORY.
TAK BRZMIAŁA JEGO „DIAGNOZA”, JAKBY CZYTAŁ JĄ Z PUDEŁKA PO HERBACIE.
– ZALECAM SUPLEMENTACJĘ, MAGNEZ, WITAMINY I… – PRZERZUCIŁ KARTKĘ – …TE TABLETKI NA USPOKOJENIE UKŁADU NERWOWEGO. NIC MOCNEGO. POWINNO POMÓC.
WIKTORIA WZIĘŁA RECEPTĘ, PODZIĘKOWAŁA, UŚMIECHNĘŁA SIĘ DO MAMY I UDAWAŁA, ŻE WSZYSTKO WRACA DO NORMY.
ALE KIEDY ZAMKNĘŁA SIĘ W SWOIM POKOJU, USIADŁA NA ŁÓŻKU I PRZEZ DŁUGI CZAS PATRZYŁA NA BLISTER TABLETEK.
TYLKO ŻE COŚ W NIEJ KRZYCZAŁO.
"A CO JEŚLI TE TABLETKI ODETNĄ CI DROGĘ Z POWROTEM?"
MIAŁA WYBÓR.
ZAMKNĄĆ TEMAT I UDAWAĆ, ŻE TO BYŁ TYLKO ZŁY ŻART OD WŁASNEGO MÓZGU.
ALBO...
OSZUKAĆ WSZYSTKICH I WRÓCIĆ TAM, ŻEBY DOWIEDZIEĆ SIĘ, KTO ZNALAZŁ SENNIKA87 I CZEGO OD NIEGO CHCIAŁ.
WZIĘŁA BLISTER I… WSUNĘŁA GO POD PODUSZKĘ.
KIEDY PRZYSZŁA WIECZOREM DO KUCHNI, MAMA JUŻ CZEKAŁA Z SZKLANKĄ WODY. PATRZYŁA NA NIĄ TYM WZROKIEM, KTÓRY MÓWIŁ „SPRÓBUJ TYLKO KOMBINOWAĆ”. WIKTORIA USIADŁA PRZY STOLE I ZACZĘŁA TEATRZYK GODNY OSCARA.
– NO DOBRA, MAMO. – WESTCHNĘŁA GŁOŚNO, JAKBY WŁAŚNIE PODDAWAŁA SIĘ PRZED CAŁYM ŚWIATEM.
WZIĘŁA TABLETKĘ DO RĘKI, WŁOŻYŁA DO UST, SIĘGNĘŁA PO WODĘ I DEMONSTRACYJNIE PRZEŁKNĘŁA, STARAJĄC SIĘ NIE MRUGNĄĆ ANI NIE DRGNĄĆ.
– I PROSZĘ BARDZO – RZUCIŁA Z UDAWANYM ENTUZJAZMEM, POKAZUJĄC PUSTE DŁONIE JAK W TANIEJ REKLAMIE LEKÓW. – ZADOWOLONA?
MAMA PRZYJRZAŁA SIĘ UWAŻNIE, JAKBY CHCIAŁA ZESKANOWAĆ JĄ WZROKIEM, ALE W KOŃCU SKINĘŁA GŁOWĄ.
– DOBRA. IDŹ SPAĆ WCZEŚNIEJ DZISIAJ. – I WYSZŁA Z KUCHNI, ZAMYKAJĄC ZA SOBĄ DRZWI.
WIKTORIA USIADŁA Z POWROTEM I WYPLUŁA TABLETKĘ PROSTO DO RĘKAWA BLUZY, Z TRUDEM POWSTRZYMUJĄC CHICHOT.
– AMATORZY… – MRUKNĘŁA POD NOSEM.
TEJ NOCY, PO RAZ PIERWSZY OD DAWNA, NIE BAŁA SIĘ ZASNĄĆ. WRĘCZ PRZECIWNIE – CZEKAŁA NA TO.
POŁOŻYŁA SIĘ W ŁÓŻKU I ZAMKNĘŁA OCZY, POWTARZAJĄC SOBIE NA GŁOS:
– CHCĘ TAM WRÓCIĆ… CHCĘ TAM WRÓCIĆ… CHCĘ TAM WRÓCIĆ…
I ZNOWU TO POCZUŁA.
NAJPIERW LEKKIE MROWIENIE NA KARKU. POTEM CISZĘ, KTÓRA ZNIKAŁA Z POKOJU, JAKBY KTOŚ WYCISZAŁ DŹWIĘKI JEDNYM PRZYCISKIEM.
I NAGLE…
BACH.
STAŁA ZNOWU NA TEJ SAMEJ POLANIE.
ALE TYM RAZEM… NIE BYŁA PUSTA.
NA ŚRODKU STAŁA POSTAĆ.
WYSOKA, ZAKAPTURZONA, BEZ TWARZY. TYLKO SYLWETKA.
CZEKAŁA NA NIĄ.
CZUŁA, JAK GARDŁO JEJ WYSYCHA, JAKBY KTOŚ WYSSAŁ Z NIEJ CAŁE POWIETRZE. TA POSTAĆ…
BYŁA TU WCZEŚNIEJ? STAŁA ZA TYM ŚMIECHEM?
JEJ WCZEŚNIEJSZY OPTYMIZM… ULOTNIŁ SIĘ SZYBCIEJ NIŻ PROMOCJA NA KEBABA W DĘBNIE. TERAZ STAŁA NA TEJ POLANIE, ZUPEŁNIE BEZBRONNIE, JAKBY KTOŚ JĄ POSTAWIŁ W TEJ SCENIE NA SIŁĘ, BEZ JEJ ZGODY.
ZROBIŁA KROK DO TYŁU, CZUJĄC JAK NOGI ROBIĄ SIĘ MIĘKKIE.
– K-KIM JESTEŚ? – WYSZEPTAŁA, CHOĆ OD RAZU TEGO POŻAŁOWAŁA.
POSTAĆ NIE RUSZYŁA SIĘ NAWET O MILIMETR.
NIE ODEZWAŁA SIĘ.
NIE DAŁA ŻADNEGO ZNAKU.
ALE WIKTORIA POCZUŁA… CZYJĄŚ MYŚL. NIE SŁOWA. COŚ JAKBY SZEPT W GŁOWIE, ALE NIE DAŁO SIĘ GO ZROZUMIEĆ.
SERCE ZACZĘŁO JEJ WALIĆ.
NIE, TO NIE BYŁA CIEKAWOŚĆ.
TO BYŁO OSTRZEŻENIE.
CAŁE JEJ CIAŁO KRZYCZAŁO, ŻEBY UCIEKAĆ.
I WTEDY…
ZIEMIA POD JEJ STOPAMI ZNOWU ZACZĘŁA FALOWAĆ, JAKBY ŚWIAT SIĘ TOPIŁ.
NIE ZDĄŻYŁA ZROBIĆ NAWET KROKU.
ZOSTAŁA WYRZUCONA Z POWROTEM DO RZECZYWISTOŚCI JAK SZMACIANA LALKA, WPADAJĄC Z HUKIEM NA PODŁOGĘ SWOJEGO POKOJU.
LEŻAŁA TAM PRZEZ CHWILĘ, ŁAPIĄC ODDECH, JAKBY PRZEBIEGŁA MARATON.
TO NIE BYŁ ZWYKŁY SEN.
TO BYŁO COŚ WIĘCEJ.
I KTOŚ CZEKAŁ NA NIĄ… ALBO NA COŚ Z NIĄ ZWIĄZANEGO.
MINĘŁO KILKA DNI, A WIKTORIA… PĘKŁA.
RĘKA DRŻAŁA JEJ, GDY BRAŁA PIERWSZĄ TABLETKĘ Z BLISTRA, ALE ZROBIŁA TO. PRZEŁKNĘŁA. Z IRYTACJĄ I WSTYDEM JEDNOCZEŚNIE.
CZUŁA SIĘ JAK TCHÓRZ.
ALE KIEDY PRZYPOMNIAŁA SOBIE TĘ SYLWETKĘ — CZARNĄ, BEZ TWARZY, CZEKAJĄCĄ JAKBY MIAŁA JEJ COŚ… ZABRAĆ…
…UZNAŁA, ŻE NIE JEST GOTOWA.
JESZCZE NIE.
MÓWIŁA MAMIE, ŻE WSZYSTKO JEST LEPIEJ, UDAWAŁA, ŻE JEST SPOKOJNIEJSZA. I W PEWNYM SENSIE BYŁA.
BO MIAŁA PLAN.
PODJĘŁA DECYZJĘ:
BĘDZIE BRAĆ TABLETKI TYLKO DO WAKACJI.
KIEDY SZKOŁA SIĘ SKOŃCZY, BĘDZIE MIAŁA CAŁY CZAS DLA SIEBIE. I WTEDY… WTEDY WRÓCI. ALE WRÓCI PRZYGOTOWANA.
PRZEZ NASTĘPNE TYGODNIE WIKTORIA PRZESTAŁA SCROLLOWAĆ TIKTOKA BEZ SENSU. ZACZĘŁA OGLĄDAĆ KURSY SAMOOBRONY, JAKIEGOŚ DZIWNEGO SENSEJA Z YOUTUBE, KTÓRY MIAŁ TYTUŁY W STYLU „JAK POKONAĆ PRZECIWNIKA SAMYM SPOJRZENIEM”.
OCZYWIŚCIE WYGLĄDAŁO TO ABSURDALNIE, ALE PRZYNAJMNIEJ DAWAŁO JEJ ZŁUDNE POCZUCIE KONTROLI.
W WOLNYCH CHWILACH, PRZY ZAMKNIĘTYCH DRZWIACH, ZACZĘŁA TWORZYĆ ZBROJĘ.
STARE OCHRANIACZE NA ROLKI, KARTONOWE ELEMENTY, KAWAŁKI MATERIAŁU OD CIOTKI, KTÓRA KIEDYŚ SZYŁA COSPLAYE.
MALOWAŁA TO WSZYSTKO FARBAMI PLAKATOWYMI, UDAJĄC, ŻE WIE, CO ROBI.
PATRZYŁA NA SIEBIE W LUSTRZE I… WYGLĄDAŁA JAK DZIECIAK, KTÓRY PRÓBUJE UDAWAĆ BOHATERA Z ANIME.
– CO ZA ŻENADA… – MRUKNĘŁA, ALE NIE ZDJĘŁA ZBROI.
ZAMIAST TEGO… PRZYPIĘŁA DO PASA SWOJĄ STARĄ MASKOTKĘ — PLUSZOWEGO PIPLUPA, KTÓREGO DOSTAŁA NA DZIEWIĄTE URODZINY.
PATRZYŁA NA NIEGO PRZEZ CHWILĘ, PRZYCISKAJĄC DO PIERSI.
– DOBRA, MAŁY. JAK MAMY TO ZROBIĆ, TO Z KLASĄ.
KAŻDEJ NOCY WYOBRAŻAŁA SOBIE, JAK WRACA NA POLANĘ, JAK STAJE PRZED TĄ POSTACIĄ.
I KAŻDEJ NOCY OBIECYWAŁA SOBIE JEDNO:
TYM RAZEM NIE UCIEKNIE.
MIJAŁY TYGODNIE, A WIKTORIA GRAŁA IDEALNIE SWOJĄ NOWĄ ROLĘ „CÓRKI, KTÓRA WRESZCIE SIĘ OGARNĘŁA”.
BRAŁA TABLETKI PRZY MAMIE, UŚMIECHAŁA SIĘ SZTUCZNIE PRZY OBIEDZIE, RZUCAŁA „NO, LEPIEJ SIĘ CZUJĘ” JAK ZAWODOWA AKTORKA Z AMATORSKIEGO TEATRU GMINNEGO.
TYLKO ONA WIEDZIAŁA, ŻE ODLICZA DNI DO KOŃCA SZKOŁY.
WIECZORAMI JEJ POKÓJ ZMIENIAŁ SIĘ W COŚ POMIĘDZY POKOJEM GRACZA A WARSZTATEM COSPLAYOWYM.
STARE OCHRANIACZE NA KOLANA I ŁOKCIE – Z PIWNICY.
PAS ZE STAREGO PLECAKA – ODKOPANY Z DNA SZAFY.
KARTON I TAŚMA – OD CIOTKI, KTÓRA PAKOWAŁA PACZKI NA OLX.
CAŁOŚĆ WYGLĄDAŁA ŻAŁOŚNIE.
ZBROJA Z „ELEMENTAMI TAKTYCZNYMI” SPRAWIAŁA, ŻE WYGLĄDAŁA RACZEJ JAK KTOŚ, KTO ZGUBIŁ SIĘ W PRZEDSZKOLU PEŁNYM DZIECI PRZEBRANYCH ZA NINJA, NIŻ JAK BOHATERKA GOTOWA NA WALKĘ Z CZYMŚ NIEZNANYM.
I WŁAŚNIE DLATEGO… NIE MOGŁA SIĘ POWSTRZYMAĆ OD ŚMIECHU.
CZASEM SIADAŁA NA ŁÓŻKU, TRZYMAJĄC W RĘKACH SWÓJ PANCERZ I ZASTANAWIAŁA SIĘ, CZY CAŁKOWICIE NIE POSTRADAŁA ROZUMU.
ALE COŚ W ŚRODKU MÓWIŁO JEJ, ŻE LEPIEJ BYĆ ŻAŁOSNYM I PRZYGOTOWANYM, NIŻ ZNOWU STAĆ TAM BEZ RUCHU, JAK OSTATNIM RAZEM.
PIPLUP – JEJ PLUSZOWY PINGWINEK – LEŻAŁ NA PÓŁCE, PRZYKURZONY JAK STARY BIBELOT.
WIKTORIA WZIĘŁA GO DO RĘKI, PRZYTULIŁA I PRZYPIĘŁA DO PASKA JAK TALIZMAN.
ŚMIESZNE, DZIECINNE… ALE DAWAŁO JEJ TO POCZUCIE, ŻE NIE WRACA TAM SAMA.
W SZKOLE WSZYSTKO WYGLĄDAŁO JAK ZWYKLE.
NAUCZYCIELE POWTARZALI, ŻE „JESZCZE TYLKO OSTATNI MIESIĄC”,
ASIA DALEJ MARUDZIŁA, ŻE „TEŻ CHCE JUŻ WAKACJE”,
A WIKTORIA UDAWAŁA, ŻE JĄ TO RUSZA.
ALE NIE RUSZAŁO.
NIE MOGŁA SIĘ JUŻ DOCZEKAĆ KOŃCA.
KAŻDEGO DNIA WRACAŁA DO DOMU, WŁĄCZAŁA YOUTUBE, OGLĄDAŁA PORADNIKI O SAMOOBRONIE, CZYTAŁA O ŚWIADOMYCH SNACH, SZUKAŁA NAJDURNIEJSZYCH NAWET SPOSOBÓW NA „KONTROLĘ PODŚWIADOMOŚCI”.
JAKIŚ GOŚĆ MÓWIŁ, ŻEBY CODZIENNIE SPRAWDZAĆ, CZY ŚNI, PRZEZ PRZYPINANIE SPINACZA DO UCHA.
SPRÓBOWAŁA RAZ. KRZYKNĘŁA TAK GŁOŚNO, ŻE KOT PANI TERESY UCIEKŁ SPOD OKNA.
– DOBRA, NIECH TO ROBIĄ ZAWODOWCY – MRUKNĘŁA, WYWALAJĄC SPINACZ PRZEZ OKNO.
CZAS CIĄGNĄŁ SIĘ NIEMIŁOSIERNIE.
TABLETKI KAŻDEGO WIECZORU UDAWAŁY, ŻE JĄ USPOKAJAJĄ, ALE TAK NAPRAWDĘ TYLKO ODCINAŁY JĄ OD TEGO, CO CHCIAŁA ODZYSKAĆ.
KAŻDEGO RANKA BUDZIŁA SIĘ Z MYŚLĄ:
"JESZCZE CHWILA."
I TA CHWILA W KOŃCU NADESZŁA.
BYŁ PIĄTEK.
ZA OKNEM PACHNIAŁO CIEPŁYM POWIETRZEM, KTÓRE OBIECYWAŁO WAKACJE.
WSTAŁA WOLNIEJ NIŻ ZWYKLE, PATRZĄC PRZEZ OKNO, JAKBY WIEDZIAŁA, ŻE TO OSTATNI TAKI DZIEŃ.
NIE DLATEGO, ŻE KONIEC SZKOŁY.
DLATEGO, ŻE NIE ZAMIERZAŁA JUŻ DŁUŻEJ UCIEKAĆ.
SZŁA DZIŚ DO SZKOŁY JAK NA POKAZÓWKĘ. NIE SŁUCHAŁA NIKOGO. NAWET ASIA, KTÓRA OD RANA NAWIJAŁA COŚ O PLANACH NA WYJAZD, ZDAWAŁA SIĘ BRZMIEĆ JAK TŁO.
WIKTORIA TYLKO KIWAŁA GŁOWĄ, JAKBY ODGRYWAŁA OSTATNIĄ ROLĘ W KIEPSKIM SZKOLNYM TEATRZE.
KORYTARZ PACHNIAŁ… DZIWNIE. TROCHĘ POTEM, TROCHĘ KANAPKĄ Z SEREM, TROCHĘ ROZGRZANĄ FARBĄ Z KALORYFERÓW, CHOĆ KALORYFERY OD TYGODNI BYŁY WYŁĄCZONE.
WIKTORIA STANĘŁA PRZY SWOJEJ SZAFCE, OPIERAJĄC GŁOWĘ O ZIMNY METAL, JAKBY PRÓBOWAŁA JESZCZE NA CHWILĘ ZATRZYMAĆ CZAS.
ASIA PODESZŁA Z TYM SWOIM WIECZNYM „JESTEM ZNUDZONA ŻYCIEM” WYRAZEM TWARZY.
– GOTOWA NA KONIEC ŚWIATA? – RZUCIŁA.
WIKTORIA UŚMIECHNĘŁA SIĘ KRZYWO.
– OD DAWNA GOTOWA – ODPOWIEDZIAŁA CICHO, BARDZIEJ DO SIEBIE NIŻ DO NIEJ.
LEKCJE BYŁY DZIŚ TYLKO FORMALNOŚCIĄ. NAUCZYCIELE ROZDAWALI ŚWIADECTWA, RZUCALI OSTATNIE „POWODZENIA NA STUDIACH LUB GDZIEKOLWIEK” I UDAWALI, ŻE BĘDĄ TĘSKNIĆ.
NIKT JUŻ NICZEGO NIE SŁUCHAŁ. WSZYSCY MIELI GŁOWY PEŁNE WAKACYJNYCH PLANÓW, WYJAZDÓW, IMPREZ, SPANIA DO POŁUDNIA.
WIKTORIA MIAŁA TYLKO JEDEN PLAN.
I TYLKO JEDNĄ NOC, KTÓRA NAPRAWDĘ SIĘ DLA NIEJ LICZYŁA.
PO LEKCJACH, KIEDY WSZYSCY POZOWALI DO ZDJĘĆ I ŻARTOWALI Z NAUCZYCIELI, WIKTORIA WYMKNĘŁA SIĘ TYLNYM WYJŚCIEM.
STANĘŁA NA BOISKU, PATRZĄC NA BUDYNEK SZKOŁY, JAKBY TO BYŁ KONIEC JAKIEGOŚ ETAPU ŻYCIA.
BO NIM BYŁ.
TO BYŁO JEJ OSTATNIE „NORMALNE” POPOŁUDNIE.
W DOMU MAMA RZUCIŁA TYLKO:
– MOŻE WRESZCIE SIĘ WYŚPISZ, CO? BEZ TEJ CAŁEJ SZKOŁY.
WIKTORIA SKINĘŁA GŁOWĄ, JAKBY ZGADZAŁA SIĘ Z CAŁYM ŚWIATEM, CHOCIAŻ W ŚRODKU GOTOWAŁA SIĘ DO NAJWAŻNIEJSZEGO „WYJŚCIA” W SWOIM ŻYCIU.
WIECZOREM ZAMKNĘŁA SIĘ W POKOJU.
WYCIĄGNĘŁA Z SZAFY „ZBROJĘ”, KTÓRA TERAZ WYGLĄDAŁA JESZCZE BARDZIEJ IDIOTYCZNIE NIŻ NA POCZĄTKU.
ALE NIE MIAŁA ZAMIARU SIĘ Z TEGO ŚMIAĆ.
TO BYŁ JEJ RYTUAŁ.
PRZYPIĘŁA PIPLUPA DO PASA.
SPOJRZAŁA W LUSTRO.
WZIĘŁA GŁĘBOKI WDECH.
– CZAS TO DOKOŃCZYĆ.
PO RAZ PIERWSZY OD TYGODNI NIE WZIĘŁA TABLETKI.
NIE STAŁO SIĘ NIC.
PIERWSZEJ NOCY – NIC.
DRUGIEJ – TO SAMO.
WIKTORIA LEŻAŁA W ŁÓŻKU, Z ZAMKNIĘTYMI OCZAMI, POWTARZAJĄC SZEPTEM TE SAME SŁOWA, KTÓRE DZIAŁAŁY WCZEŚNIEJ.
– CHCĘ TAM WRÓCIĆ… CHCĘ TAM WRÓCIĆ…
ALE CZUŁA TYLKO ZWYKŁE ZMĘCZENIE. ŻADNEGO SZUMU W USZACH. ŻADNEGO DZIWNEGO MROWIENIA. ŻADNEGO PRZENOSZENIA.
TRZECIEGO DNIA STRACIŁA CIERPLIWOŚĆ.
ZERWAŁA SIĘ Z ŁÓŻKA I ZRZUCIŁA ZBROJĘ NA PODŁOGĘ Z GŁOŚNYM TRZASKIEM.
– NO SUPER… – WARKNĘŁA, ZACISKAJĄC PIĘŚCI. – I CO TERAZ? MAM SIEDZIEĆ I UDAWAĆ, ŻE TO BYŁ TYLKO SEN?
RZUCIŁA SIĘ NA ŁÓŻKO, WŚCIEKŁA, ŻE ZNOWU DAŁA SIĘ NABRAĆ WŁASNYM MYŚLOM.
ALE W GŁĘBI CZUŁA, ŻE TO KWESTIA CZASU.
TABLETKI… MIAŁY W SOBIE COŚ WIĘCEJ, NIŻ SĄDZIŁA.
MOŻE MUSIAŁY ZNIKNĄĆ CAŁKOWICIE Z JEJ SYSTEMU.
MOŻE POTRZEBOWAŁA KILKU DNI BEZ NICH.
I TAK ZROBIŁA.
CODZIENNIE WYCIĄGAŁA Z SZAFY ZBROJĘ, PRZYMIERZAŁA, SPRAWDZAŁA, CZY WSZYSTKO SIEDZI NA SWOIM MIEJSCU.
CODZIENNIE ROZMAWIAŁA Z PIPLUPEM, JAKBY TEN MIAŁ JEJ DAĆ JAKIŚ ZNAK.
CODZIENNIE PRÓBOWAŁA ZASNĄĆ Z MYŚLĄ, ŻE MOŻE DZIŚ.
ALE NIC NIE PRZYCHODZIŁO.
AŻ W KOŃCU, KTÓREGOŚ WIECZORU, KIEDY JUŻ MIAŁA ODPUŚCIĆ,
POCZUŁA ZNAJOME MROWIENIE NA KARKU.
SERCE ZACZĘŁO BIĆ SZYBCIEJ.
ŚWIAT ZACZĄŁ SIĘ CICHNĄĆ.
JEJ CIAŁO ZACZĘŁO SIĘ ROZMYWAĆ, ROZCIĄGAĆ, JAKBY KTOŚ ODKLEJAŁ JEJ ŚWIADOMOŚĆ OD CIAŁA.
TO SIĘ ZNOWU DZIAŁO.
WIKTORIA POCZUŁA ZNAJOME ROZCIĄGANIE RZECZYWISTOŚCI, AŻ ŚWIAT PO RAZ KOLEJNY ZGASŁ JAK STARE ŚWIATŁO NA KLATCE SCHODOWEJ.
ALE TYM RAZEM… COŚ BYŁO INACZEJ.
NIE BYŁO MIĘKKIEJ TRAWY, NIE BYŁO FIOLETOWEGO NIEBA.
POLANA WYGLĄDAŁA JAK… WYPALONA.
LIŚCIE, KTÓRE WCZEŚNIEJ MIGOTAŁY TURKUSEM, TERAZ BYŁY CZARNE, SPALONE, JAKBY KTOŚ PRZETOCZYŁ TU BURZĘ, KTÓREJ ŚWIAT NIE BYŁ W STANIE PRZEŻYĆ.
DRZEWA WYGLĄDAŁY JAK SZKIELETY, SKRUSZONE, PĘKAJĄCE PRZY NAJLŻEJSZYM PODMUCHU.
POWIETRZE BYŁO CIĘŻKIE, JAKBY NIE CHCIAŁO JEJ TU WPUŚCIĆ.
WIKTORIA ZROBIŁA KROK DO PRZODU I WTEDY USŁYSZAŁA PĘKNIĘCIE POD STOPĄ.
SPOJRZAŁA W DÓŁ.
ZIEMIA BYŁA JAK… SZKŁO? POPĘKANE, CIENKIE JAK LÓD NA ZAMARZNIĘTYM JEZIORZE.
ZROBIŁA KROK W BOK. ZNOWU PĘKNIĘCIE.
ROZEJRZAŁA SIĘ NERWOWO, SERCE WALIŁO JEJ JAK MŁOT PNEUMATYCZNY.
– CO SIĘ TU STAŁO? – WYSZEPTAŁA DO SIEBIE, JAKBY KTOŚ MIAŁ JEJ ODPOWIEDZIEĆ.
ALE NIKT SIĘ NIE ODEZWAŁ.
RUSZYŁA POWOLI DALEJ, OPUSZCZAJĄC MARTWĄ POLANĘ. CZUŁA, ŻE KAŻDY JEJ KROK JEST… CIĘŻKI.
JAKBY COŚ JĄ OBSERWOWAŁO, JAKBY ŚWIAT SAM PRÓBOWAŁ ODCZYTAĆ,
KIM JEST I DLACZEGO ZNOWU WRÓCIŁA.
I WTEDY, GDZIEŚ W ODDALI, USŁYSZAŁA ZNÓW TEN SAM ŚMIECH DZIECI.
ALE TYM RAZEM BYŁ CICHSZY, DALSZY, JAKBY KTOŚ PRÓBOWAŁ JĄ PRZYCIĄGNĄĆ, ALE BEZ PEWNOŚCI, CZY CHCE JĄ TU ZNOWU WIDZIEĆ.
WIKTORIA RUSZYŁA W TAMTYM KIERUNKU.
SZŁA DŁUGO, AŻ W KOŃCU ZOBACZYŁA COŚ, CO WYDAWAŁO SIĘ… ŻYWE.
MAŁĄ WIOSKĘ, OŚWIETLONĄ MIĘKKIM ŚWIATŁEM LATARNI, KTÓRE WYGLĄDAŁY JAK WYDRĄŻONE OWOCE.
WSZYSTKO TAM BYŁO JAK Z JAKIEGOŚ DZIECIĘCEGO RYSUNKU.
KOLOROWE DACHY, KRZYWE PŁOTY, BŁĘKITNE ŚCIEŻKI.
I WTEDY JE ZOBACZYŁA.
DWIE DZIEWCZYNY SIEDZIAŁY NA STARYM, KRZYWYM PŁOCIE., ROZMAWIAŁY SZEPTEM.
JEDNA Z NICH MIAŁA RUDE WŁOSY SPLECIONE W DWA KRÓTKIE WARKOCZE.
DRUGA BYŁA NIŻSZA, CIEMNOWŁOSA, Z OPASKĄ NA GŁOWIE.
WIKTORIA ZROBIŁA NIEPEWNY KROK W ICH STRONĘ.
ZAMARŁY, SPOJRZAŁY NA NIĄ… I NIE UCIEKŁY, ALE TEŻ NIE PRZYWITAŁY SIĘ.
PO PROSTU PATRZYŁY.
CICHO. OSTROŻNIE.
JAKBY CZEKAŁY, AŻ POWIE COŚ PIERWSZA.
WIKTORIA CHCIAŁA COŚ POWIEDZIEĆ, ALE SŁOWA UTKNĘŁY JEJ W GARDLE. CZUŁA SIĘ… WŁAMANA. JAK INTRUZ. JAK KTOŚ, KTO NIE POWINIEN TU BYĆ.
DZIEWCZYNY DALEJ SIEDZIAŁY CICHO, PATRZĄC NA NIĄ TAK, JAK PATRZY SIĘ NA NIEZNAJOMEGO, KTÓRY MOŻE BYĆ NIEGROŹNY, ALE RÓWNIE DOBRZE MOŻE BYĆ KŁOPOTEM.
W KOŃCU TA Z WARKOCZY ODEZWAŁA SIĘ PIERWSZA.
– PRZYBYŁAŚ Z... POPĘKANEJ ZIEMI?
WIKTORIA PRZEŁKNĘŁA ŚLINĘ I SKINĘŁA GŁOWĄ.
– TAK… CHYBA TAK – ODPOWIEDZIAŁA CICHO, CZUJĄC, ŻE KAŻDY DŹWIĘK W TEJ KRAINIE ROZNOSI SIĘ ZBYT WYRAŹNIE.
DZIEWCZYNY SPOJRZAŁY PO SOBIE, JAKBY WŁAŚNIE COŚ SOBIE POTWIERDZIŁY.
DRUGA – TA NIŻSZA – ZESKOCZYŁA Z PŁOTU, STANĘŁA BLIŻEJ, PRZYGLĄDAJĄC SIĘ WIKTORII JAK EKSPONATOWI W MUZEUM.
– ZNOWU PRZYSZŁA – POWIEDZIAŁA, BARDZIEJ DO SIOSTRY NIŻ DO NIEJ.
– I ZNOWU NIE WIE, CO SIĘ DZIEJE – DODAŁA TA Z WARKOCZY, WESTCHNĘŁA I ZESKOCZYŁA Z PŁOTU OBOK.
WIKTORIA ZROBIŁA KROK DO TYŁU.
– CO… CO ZNOWU? O CZYM WY MÓWICIE?
DZIEWCZYNY SPOJRZAŁY NA SIEBIE, JAKBY NIE BYŁY PEWNE, CZY POWINNY JEJ COKOLWIEK WYJAŚNIAĆ.
W KOŃCU TA NIŻSZA WYSZEPTAŁA:
– ZA KAŻDYM RAZEM, GDY KTOŚ WRACA Z TEJ… POPĘKANEJ ZIEMI… KRAJOBRAZ SIĘ ZMIENIA.
– I NIE WRACA SAM – DODAŁA SIOSTRA.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK ŻOŁĄDEK ZACISKA JEJ SIĘ W SUPEŁ.
– KTO… CO PRZYCHODZI?
OBIE DZIEWCZYNY UMILKŁY.
PO CHWILI TA Z OPASKĄ SZEPNĘŁA:
– ON.
WIKTORIA ZAMARŁA.
– KTO… KTO TO JEST? – ZAPYTAŁA CICHO.
– NIE WIEMY. NIKT GO NIGDY NIE WIDZIAŁ. – STARSZA Z SIOSTRZYCZEK PATRZYŁA PROSTO W OCZY WIKTORII.
– ALE… ZAWSZE ZOSTAWIA ZA SOBĄ PĘKNIĘCIA. I ZAWSZE POJAWIA SIĘ WTEDY, GDY KTOŚ NOWY TU TRAFIA.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK NOGI ROBIĄ SIĘ MIĘKKIE.
"ZA KAŻDYM RAZEM…"
"ZNOWU NIE WIE, CO SIĘ DZIEJE…"
"ON."
WIKTORIA PRZYGRYZŁA WARGĘ. WIEDZIAŁA, ŻE POWINNA ZAPYTAĆ O WIĘCEJ, ALE CZUŁA SIĘ JAK… ZŁODZIEJ.
W KOŃCU WYPALIŁA:
– ALE… KIM ON JEST? CO ROBI?
DZIEWCZYNY SPOJRZAŁY NA SIEBIE, JAKBY NIE BYŁY PEWNE, ILE MOGĄ ZDRADZIĆ OBCEJ.
TA Z WARKOCZY POWOLI PODESZŁA BLIŻEJ.
– NIKT NIE WIE, KIM JEST. ALE ZAWSZE POJAWIA SIĘ, GDY KTOŚ Z… ZEWNĄTRZ TRAFIA TUTAJ. I ZAWSZE COŚ ZOSTAJE PO NIM… ZNISZCZONE.
– KIEDYŚ BYLIŚMY TYLKO LEGENDĄ – DODAŁA TA Z OPASKĄ – ALE OD JAKIEGOŚ CZASU TO… DZIEJE SIĘ NAPRAWDĘ. CORAZ CZĘŚCIEJ. I ZAWSZE PO TAKICH JAK TY.
WIKTORIA POCZUŁA, ŻE ZARAZ ZAPADNIE SIĘ POD ZIEMIĘ.
COŚ W NIEJ KRZYCZAŁO, ŻEBY WYMYŚLIĆ COŚ GŁUPIEGO I UCIEC, WIĘC… ZROBIŁA DOKŁADNIE TO.
– YYY… JA NIE JESTEM Z ZEWNĄTRZ. – WYDUSIŁA, KOMPLETNIE NIEPRZEKONUJĄCO.
– JESTEM… Z… EEE… SĄSIEDNIEJ WIOSKI.
CISZA. DZIEWCZYNY SPOJRZAŁY NA SIEBIE Z TAKIM WYRAZEM TWARZY, ŻE WIKTORIA OD RAZU WIEDZIAŁA, ŻE SPIEPRZYŁA SPRAWĘ.
OBIE UNIOSŁY BRWI, JAKBY GRAŁY W „ZGADNIJ KTO KŁAMIE” I WŁAŚNIE WYŁAPAŁY AMATORA NA PIERWSZEJ RUNDZIE.
– A Z KTÓREJ? – ZAPYTAŁA TA Z OPASKĄ, JAKBY WŁAŚNIE ZŁAPAŁA WIKTORIĘ ZA RĘKĘ NA KRADZIEŻY CIASTKA.
WIKTORIA OTWORZYŁA USTA, ALE NIE ZNALAZŁA ŻADNEGO IMIENIA, ŻADNEJ NAZWY. CZUŁA, JAK JEJ TWARZ ROBI SIĘ CZERWONA.
SPUŚCIŁA GŁOWĘ I WESTCHNĘŁA CIĘŻKO.
– DOBRA, PRZEPRASZAM… – WYMAMROTAŁA. – NIE JESTEM STĄD.
– TO BYŁO… GŁUPIE – DODAŁA JESZCZE CISZEJ.
DZIEWCZYNY PATRZYŁY PRZEZ CHWILĘ, PO CZYM…
…STARSZA Z NICH UŚMIECHNĘŁA SIĘ LEKKO.
– NO, TERAZ TO BRZMI BARDZIEJ JAK PRAWDA – POWIEDZIAŁA.
WIKTORIA POCZUŁA, ŻE COŚ W NIEJ PĘKA, ALE TYM RAZEM TO NIE BYŁA PORAŻKA.
TO BYŁO… PIERWSZE PĘKNIĘCIE STRACHU.
STARSZA SIOSTRA PRZYSIADŁA NA NISKIM PŁOTKU, A TA Z OPASKĄ OPARŁA SIĘ O SŁUP LATARNI, JAKBY POWOLI TRACIŁY CZUJNOŚĆ… ALE NIE DO KOŃCA.
WIKTORIA JUŻ MIAŁA SIĘ ODWRÓCIĆ I UCIEKAĆ, ALE STARSZA RZUCIŁA NAGLE:
– NO DOBRA… SKORO JUŻ KŁAMAŁAŚ I SIĘ PRZYZNAŁAŚ… TO MOŻE NAM COŚ O SOBIE POWIESZ?
– SERIO JESTEŚ… Z ZEWNĄTRZ? – DOPYTAŁA TA MŁODSZA, MARSZCZĄC BRWI.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK Z GARDŁA PRÓBUJE JEJ UCIEC NERWOWY ŚMIECH.
– NO… CHYBA TAK – POWIEDZIAŁA, PATRZĄC NA SWOJE BUTY. – NIE WIEM, JAK TO DZIAŁA… ALE NIE JESTEM STĄD.
DZIEWCZYNY SPOJRZAŁY NA SIEBIE, A POTEM ZACZĘŁY RZUCAĆ PYTANIAMI JAK DZIECI, KTÓRE PIERWSZY RAZ WIDZĄ KOGOŚ Z INNEJ PLANETY.
– JAK TAM JEST?
– SKĄD SIĘ TU BIERZESZ?
– CZEMU WYGLĄDASZ NA TAKĄ… ZDZIWIONĄ WSZYSTKIM?
– I SERIO… – MŁODSZA ZMRUŻYŁA OCZY, WSKAZUJĄC NA WIKTORIĘ – …CZY U WAS WSZYSCY CHODZĄ W TAKICH… ZBROJACH?
WIKTORIA MOMENTALNIE POCZUŁA, JAK JEJ TWARZ ROBI SIĘ CZERWONA.
ZERKNĘŁA NA SWOJE KARTONOWE „ELEMENTY TAKTYCZNE”, ZWISAJĄCEGO PIPLUPA I…
…ZAŚMIAŁA SIĘ CICHO, MACHAJĄC RĘKĄ W POWIETRZU.
– O NIE… NIE, NIE, NIE. – PRZETARŁA TWARZ DŁONIĄ. – TO… TO MIAŁ BYĆ MÓJ… NIE WIEM… STRÓJ OCHRONNY?
STARSZA SIOSTRA UNIOSŁA BREW.
– OCHRONNY? PRZED CZYM?
WIKTORIA ZROBIŁA MINĘ, JAKBY SAMA NIE BYŁA PEWNA, CZY SERIO ZAMIERZA TO POWIEDZIEĆ.
– NO… PRZED CZYMKOLWIEK – WYMAMROTAŁA, ROBIĄC RUCH RĘKAMI, JAKBY MIAŁO TO DODAĆ JEJ POWAGI.
OBIE DZIEWCZYNY ZACZĘŁY SIĘ ŚMIAĆ. NIE ZŁOŚLIWIE, BARDZIEJ JAK DZIECI, KTÓRE ZOBACZYŁY COŚ TAK ABSURDALNEGO, ŻE NIE DAŁO SIĘ NIE PARSKNĄĆ.
MŁODSZA ZAKRĘCIŁA SIĘ DOOKOŁA WŁASNEJ OSI.
– MUSISZ NAM WSZYSTKO OPOWIEDZIEĆ! JAK TAM SIĘ ŻYJE! JAK SIĘ ZNALAZŁAŚ TUTAJ! I… CZY WSZYSCY MAJĄ PINGWINY PRZYPIĘTE DO PASA?
WIKTORIA SCHOWAŁA TWARZ W DŁONIACH I ZAŚMIAŁA SIĘ JESZCZE GŁOŚNIEJ, BO NIE MIAŁA POJĘCIA, JAK SIĘ Z TEGO WYTŁUMACZYĆ.
WIKTORIA ODSUNĘŁA DŁONIE OD TWARZY, ŁAPIĄC ODDECH PO TEJ FALI ŻENADY, KTÓRĄ SAMA SOBIE ZAFUNDOWAŁA.
– OKEJ, DOBRA… – POWIEDZIAŁA W KOŃCU. – OPOWIEM WAM WSZYSTKO O SWOIM ŚWIECIE… ALE NAJPIERW WY MUSICIE MI POWIEDZIEĆ COŚ O SWOIM.
DZIEWCZYNY ZNÓW SPOJRZAŁY NA SIEBIE, JAKBY TO BYŁA JAKAŚ WIELKA TRANSAKCJA, ALE W KOŃCU SKINĘŁY GŁOWAMI.
– NO DOBRA – POWIEDZIAŁA STARSZA. – ALE OSTRZEGAMY… NIE JESTEŚMY ŻADNYMI PRZEWODNIKAMI ANI STARSZYZNĄ CZY CZYMŚ TAKIM.
– W SUMIE… TEŻ NIE WIEMY WSZYSTKIEGO – DODAŁA MŁODSZA, POPRAWIAJĄC OPASKĘ NA GŁOWIE.
WIKTORIA SKINĘŁA GŁOWĄ, SIADAJĄC PO TURECKU NA ZIEMI JAK DZIECIAK NA OBOZOWYM OGNISKU.
STARSZA ZACZĘŁA PIERWSZA:
– NAZYWAMY SIĘ LIRA I NOKA. – WSKAZAŁA NA SIEBIE, POTEM NA SIOSTRĘ. – NASZA WIOSKA NAZYWA SIĘ TAMELIN.
MŁODSZA – NOKA – WESZŁA W SŁOWO:
– KIEDYŚ CAŁA TA KRAINA BYŁA ŻYWA. PEŁNA ŚWIATŁA, DŹWIĘKÓW, STWORZEŃ…
– ALE OD JAKIEGOŚ CZASU… COŚ JĄ ZJADA – PRZERWAŁA JEJ LIRA. – ZACZĘŁO SIĘ OD MAŁYCH PĘKNIĘĆ, ALE TERAZ…
LIRA SPOJRZAŁA NA WIKTORIĘ, JAKBY PRÓBOWAŁA OCENIĆ, ILE MOŻE JEJ ZDRADZIĆ.
– …TERAZ ZA KAŻDYM RAZEM, GDY KTOŚ „PRZECHODZI”, ON WRACA. I PĘKNIĘCIA ROBIĄ SIĘ WIĘKSZE.
NOKA DODAŁA CISZEJ: – LUDZIE ZACZĘLI ZNIKAĆ. NIE WIEMY GDZIE. NIKT NIE WRACA.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK WŁOSY NA KARKU STAJĄ JEJ DĘBA.
– ALE… KIM ON JEST? – SPYTAŁA, CZUJĄC, JAK GŁOS JEJ DRŻY.
LIRA WZRUSZYŁA RAMIONAMI.
– NIKT NIE WIE. NAZYWAJĄ GO CIENIEM Z PĘKNIĘCIA. MÓWIĄ, ŻE PORUSZA SIĘ ZA ZASŁONĄ, GDZIE NIKT GO NIE WIDZI…
– …ALE KAŻDY CZUJE, ŻE JEST – DODAŁA NOKA
DZIEWCZYNY SPOJRZAŁY NA NIĄ POWAŻNIE, JAKBY CZEKAŁY NA JEJ RUCH.
– A TERAZ… – POWIEDZIAŁA LIRA – …TWOJA KOLEJ. OPOWIEDZ NAM O SWOIM ŚWIECIE.
WIKTORIA ROZEJRZAŁA SIĘ PO TEJ DZIWNEJ, NIECO WYBLAKŁEJ WIOSCE. POWIETRZE BYŁO TU GĘSTE OD CZEGOŚ, CZEGO NIE UMIAŁA NAZWAĆ, ALE… ZARYZYKOWAŁA.
– NO DOBRA… – WESTCHNĘŁA. – TO CHYBA MOJA KOLEJ NA OŚMIESZENIE SIĘ.
LIRA I NOKA UŚMIECHNĘŁY SIĘ LEKKO I USIADŁY NAPRZECIWKO NIEJ, JAKBY SZYKOWAŁY SIĘ NA OPOWIEŚĆ ŻYCIA.
– U MNIE… – ZACZĘŁA WIKTORIA, SZUKAJĄC SŁÓW – …ŻYJE SIĘ ZUPEŁNIE INACZEJ.
– MIESZKAM W MIASTECZKU. LUDZIE TAM… PRACUJĄ, UCZĄ SIĘ.
– UCZĘ SIĘ W SZKOLE. TO TAKI… BUDYNEK, GDZIE WSZYSCY SIEDZĄ W ŁAWKACH I UDAJĄ, ŻE ICH OBCHODZI, CO KTOŚ MÓWI Z PRZODU.
DZIEWCZYNY SPOJRZAŁY NA SIEBIE Z MINAMI, JAKBY WŁAŚNIE OPISAŁA IM OBÓZ PRZETRWANIA.
WIKTORIA UNIOSŁA BREW I KONTYNUOWAŁA:
– PO SZKOLE WIĘKSZOŚĆ LUDZI OGLĄDA TIKTOKA. ALBO NETFLIXA.
LIRA ZMARSZCZYŁA BRWI.
– TIK… CO?
NOKA NACHYLIŁA SIĘ BLIŻEJ.
– TO JAKIŚ RODZAJ… CZARU?
WIKTORIA ZAŚMIAŁA SIĘ, JAKBY WŁAŚNIE OPOWIEDZIAŁA NAJGŁUPSZY ŻART.
– NIE, TO… TO TAKA APLIKACJA NA TELEFONIE.
– TELEFONIE? – POWTÓRZYŁY JEDNOCZEŚNIE, JAKBY WŁAŚNIE POWIEDZIAŁA SŁOWO ZAKAZANE.
– NO, TO TAKIE URZĄDZENIE, DZIĘKI KTÓREMU MOŻNA… – ZAWAHAŁA SIĘ, BO NAWET DLA NIEJ TO BRZMIAŁO TERAZ ABSURDALNIE – …OGLĄDAĆ RZECZY, SŁUCHAĆ MUZYKI, GADAĆ Z LUDŹMI, KTÓRZY SĄ DALEKO.
LIRA WYTRZESZCZYŁA OCZY.
– MÓWISZ, ŻE MASZ URZĄDZENIE… KTÓRE POKAZUJE CI OBRAZY I DŹWIĘKI… ZNIKĄD?
NOKA ZASŁONIŁA USTA DŁOŃMI.
– I MOŻESZ ROZMAWIAĆ Z KIMŚ, KTO NIE STOI OBOK CIEBIE?!
WIKTORIA ZACZĘŁA SIĘ ŚMIAĆ NA GŁOS, ALE WIDZĄC ICH REAKCJE… PRZESTAŁA.
SPOJRZAŁA NA WŁASNE RĘCE, NA PASEK Z PIPLUPEM, NA ZBROJĘ Z KARTONU I…
…ZROZUMIAŁA, ŻE DLA NICH TO NAPRAWDĘ BRZMI JAK MAGIA.
– NO… TAK – POWIEDZIAŁA JUŻ CISZEJ. – TO TAKIE… NORMALNE U MNIE.
– TAK WYGLĄDA MOJE ŻYCIE. SZKOŁA, TELEFON, NETFLIX… CZYLI COŚ, CO WYGLĄDA JAK TEATR, ALE NA EKRANIE.
LIRA I NOKA PATRZYŁY NA NIĄ JAK NA LEGENDĘ.
– U WAS… WSZYSCY TO MAJĄ? – SZEPNĘŁA NOKA.
WIKTORIA SKINĘŁA GŁOWĄ, A SIOSTRY SPOJRZAŁY NA SIEBIE, JAKBY USŁYSZAŁY NAJPOTĘŻNIEJSZE ZAKLĘCIE ŚWIATA.
WIKTORIA NACHYLIŁA SIĘ KONSPIRACYJNIE, ZUPEŁNIE JAKBY ZARAZ MIAŁA ZDRADZIĆ NAJGŁĘBSZY SEKRET SWOJEGO GATUNKU.
– W SUMIE… MOGĘ WAM TO POKAZAĆ.
SIOSTRY OD RAZU WYPROSTOWAŁY SIĘ JAK STRUNY, JAKBY KTOŚ RZUCIŁ HASŁO „DARMOWE CIASTKA”.
– POKAZAĆ? – POWTÓRZYŁA LIRA, Z SZEROKO OTWARTYMI OCZAMI.
– NO… – WIKTORIA ZACZĘŁA NERWOWO PRZESZUKIWAĆ KIESZENIE SWOJEJ „ZBROI”, AŻ W KOŃCU WYCIĄGNĘŁA TELEFON. – …MAM TO WSZYSTKO TUTAJ.
OBIE DZIEWCZYNY PATRZYŁY NA URZĄDZENIE TAK, JAKBY ZA CHWILĘ MIAŁO ICH OŚLEPIĆ ALBO WCIĄGNĄĆ DO ŚRODKA.
– ALE… – WIKTORIA ZERKNĘŁA NA EKRAN – …NIE MAM TU INTERNETU. WIĘC TYLKO TO, CO NAGRAŁAM ALBO MAM ZAPISANE.
– IN-TER-NET… – POWTÓRZYŁA NOKA, SMAKUJĄC TO SŁOWO JAK JAKIEŚ ZAKLĘCIE.
WIKTORIA PRZEWRÓCIŁA OCZAMI Z UŚMIECHEM, ODBLOKOWAŁA EKRAN I ODPALIŁA GALERIĘ.
– MAM TU… TROCHĘ ZDJĘĆ. I KILKA FILMIKÓW, JAK SIĘ WYGŁUPIALIŚMY W SZKOLE.
KLIKNĘŁA PIERWSZY FILMIK.
NA EKRANIE POJAWIŁO SIĘ NAGRANIE — WIKTORIA I ASIA SIEDZIAŁY NA SCHODACH, NAGRYWAJĄC TIKTOKA Z MEMEM.
LIRA I NOKA ZAMARŁY. ICH OCZY ROZSZERZYŁY SIĘ JAK U DZIECI PATRZĄCYCH NA FAJERWERKI.
– NO DOBRA… TERAZ SERIO WYGLĄDAM, JAKBYM CZAROWAŁA – MRUKNĘŁA WIKTORIA Z PÓŁUŚMIECHEM.
NOKA KLASNĘŁA W DŁONIE.
– TO COŚ... ONO ŻYJE W ŚRODKU?
– TO TYLKO NAGRANIE – WYJAŚNIŁA WIKTORIA. – ALE BEZ INTERNETU DZIAŁA JAK... SKRZYNKA WSPOMNIEŃ.
LIRA ZMARSZCZYŁA BRWI. – CZYLI MOŻNA JE PRZYWOŁAĆ... KIEDY SIĘ CHCE?
– DOKŁADNIE – SKINĘŁA GŁOWĄ WIKTORIA. – TAK WYGLĄDA CZĘŚĆ MOJEGO ŚWIATA.
WIKTORIA SKINĘŁA GŁOWĄ, LEKKO SPESZONA TYM, JAK WIELKIE WRAŻENIE TO NA NICH ZROBIŁO.
– NO… – WIKTORIA ZACZĘŁA, CHOWAJĄC TELEFON Z POWROTEM DO KIESZENI – …TO TAK WYGLĄDA ŻYCIE U MNIE.
– W SUMIE… TO GŁÓWNIE SZKOŁA, TELEFONY I… NO, LUDZIE ROBIĄ RÓŻNE RZECZY. PRACUJĄ, JEŻDŻĄ SAMOCHODAMI, KUPUJĄ RZECZY W TAKICH WIELKICH BUDYNKACH, GDZIE JEST WSZYSTKIEGO ZA DUŻO…
– I… – SPOJRZAŁA NA NIE, PRÓBUJĄC WYMYŚLIĆ COŚ BARDZIEJ LUDZKIEGO – …I DUŻO LUDZI NARZEKA. NA WSZYSTKO. POGODĘ, SZKOŁĘ, POLITYKÓW… NAWET NA TO, ŻE SĄ WAKACJE I ZA CIEPŁO.
SIOSTRY PARSKNĘŁY ŚMIECHEM, JAKBY TO BYŁO NAJWIĘKSZE DZIWACTWO Z CAŁEJ LISTY.
– U NAS NIKT NIE NARZEKA NA SŁOŃCE… – MRUKNĘŁA LIRA. – U NAS SIĘ MODLI, ŻEBY W OGÓLE BYŁO.
WIKTORIA ROZEJRZAŁA SIĘ PO WIOSCE, KTÓRA – MIMO ŻE WYGLĄDAŁA JAK Z BAJKI – WYDAWAŁA SIĘ… PUSTA.
CICHO TU BYŁO. ZBYT CICHO.
– A… – ZACZĘŁA NIEPEWNIE – …MOŻECIE MNIE TROCHĘ OPROWADZIĆ?
– CHCIAŁABYM ZOBACZYĆ, JAK ŻYJECIE… GDZIE MIESZKACIE… JAK TO WYGLĄDA TUTAJ.
LIRA I NOKA SPOJRZAŁY NA SIEBIE, JAKBY NIE BYŁY PEWNE, CZY TO DOBRY POMYSŁ, ALE W KOŃCU MŁODSZA WZRUSZYŁA RAMIONAMI.
– CHODŹ. – WSKAZAŁA RĘKĄ ŚCIEŻKĘ. – I TAK WSZYSCY BĘDĄ O TOBIE GADAĆ.
– LEPIEJ, ŻEBYŚ WYGLĄDAŁA, JAKBYŚ PRZYSZŁA Z NAMI, NIŻ JAKBYŚ SIĘ TU KRĘCIŁA SAMA – DODAŁA LIRA, RUSZAJĄC PRZODEM.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK COŚ ŚCISKA JEJ ŻOŁĄDEK.
MOŻE TO STRACH, A MOŻE… EKSCYTACJA.
ZACZYNAŁA SIĘ JEJ PIERWSZA PRAWDZIWA WĘDRÓWKA PO TYM ŚWIECIE.
SZŁY POWOLI KRZYWYMI ŚCIEŻKAMI WIOSKI, KIEDY LIRA NAGLE SIĘ ODWRÓCIŁA I ZATRZYMAŁA WIKTORIĘ RĘKĄ.
– HEJ… – ZACZĘŁA Z LEKKIM UŚMIECHEM. – MOŻE… ZDEJMIJ TEN CAŁY KARTON?
– LUDZIE TU I TAK JUŻ CIĘ WIDZĄ, NIE MUSISZ WYGLĄDAĆ, JAKBYŚ PRZYSZŁA NA WOJNĘ Z PODUSZKAMI.
NOKA PODESZŁA BLIŻEJ I PRZYJRZAŁA SIĘ JEJ „ZBROI”, NACHYLAJĄC SIĘ Z CIEKAWOŚCIĄ.
– ALE TE RZECZY NA ŁOKCIACH I KOLANACH SĄ SUPER – POWIEDZIAŁA Z BŁYSKIEM W OCZACH, STUKAJĄC PALCEM W JEDEN Z OCHRANIACZY. – WYGLĄDA, JAKBYŚ MIAŁA NOGI Z JAKIEGOŚ… METALU.
WIKTORIA ZAŚMIAŁA SIĘ, CZUJĄC, JAK CAŁE NAPIĘCIE Z NIEJ SCHODZI.
ZŁAPAŁA ZA KARTONOWY NAPIERŚNIK I JEDNYM RUCHEM GO ZDJĘŁA, ZRZUCAJĄC TEŻ PASEK, ALE PIPLUPA ZOSTAWIŁA PRZYPIĘTEGO, JAKBY BYŁ JEJ JEDYNYM OFICJALNYM „MEDALEM”.
– NO DOBRA – WESTCHNĘŁA. – NIECH BĘDZIE, ŻE TAK TU CHODZĘ NA CO DZIEŃ.
LIRA SKINĘŁA GŁOWĄ Z ZADOWOLENIEM.
– TERAZ WYGLĄDASZ TROCHĘ MNIEJ… GROŹNIE.
– I TROCHĘ BARDZIEJ JAK KTOŚ, KTO TU PASUJE – DODAŁA NOKA, RUSZAJĄC PRZODEM.
SZŁY PRZEZ WIOSKĘ, MIJAJĄC DZIWNIE MILCZĄCYCH LUDZI.
WSZYSCY PATRZYLI NA WIKTORIĘ, ALE NIKT SIĘ NIE ZBLIŻAŁ.
SZEPTALI COŚ DO SIEBIE, ZERKAJĄC KĄTEM OKA.
WIKTORIA ODWRÓCIŁA SIĘ DO DZIEWCZYN.
– CZEMU TAK SIĘ GAPIĄ?
LIRA WZRUSZYŁA RAMIONAMI.
– BO JESZCZE NIGDY NIKT NIE WRÓCIŁ DRUGI RAZ.
– ZAZWYCZAJ TACY JAK TY PRZYCHODZĄ RAZ… A POTEM WSZYSTKO SIĘ WALI I NIGDY WIĘCEJ ICH NIE WIDZIMY – DODAŁA NOKA, ŚCISZAJĄC GŁOS.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK COŚ JĄ ŚCISKA W GARDLE, ALE ZANIM ZDĄŻYŁA ZADAĆ KOLEJNE PYTANIE, LIRA NAGLE WSKAZAŁA PALCEM NA WIELKI BUDYNEK POŚRODKU WIOSKI.
– CO TO ZA MIEJSCE? – ZAPYTAŁA CICHO.
– SALA PRZECHODZĄCYCH – ODPOWIEDZIAŁA DZIEWCZYNA. – PONOĆ ZOSTAJE W NIEJ CZĄSTKA KAŻDEGO, KTO TĘDY PRZECHODZI.
WIKTORIA PATRZYŁA NA BUDYNEK JAK NA JAKIŚ STARY, ZAMKNIĘTY URZĄD, W KTÓRYM ZAŁATWIASZ COŚ, CZEGO NIE ROZUMIESZ, ALE MUSISZ.
BYŁ OGROMNY, JAKBY ZROBIONY Z TEGO SAMEGO SZKŁA, CO PĘKNIĘTA POLANA, TYLKO… TU NIE BYŁO ŻADNYCH PĘKNIĘĆ.
CZYSTE, LŚNIĄCE ŚCIANY.
CISZA TAK GŁĘBOKA, ŻE AŻ NIEPRZYJEMNA.
W ŚRODKU WIOSKI, KTÓRA WYGLĄDAŁA NA BIEDNĄ I TROCHĘ PORZUCONĄ, TEN BUDYNEK WYGLĄDAŁ JAK PAŁAC.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK COŚ W NIEJ SZEPCZE:
"NIE IDŹ TAM."
ALE KIEDY SPOJRZAŁA NA LIRĘ I NOKĘ, ZOBACZYŁA COŚ… DZIWNEGO.
ONE BYŁY PODEKSCYTOWANE.
– CHODŹ – WYSZEPTAŁA NOKA, PATRZĄC WOKÓŁ, JAKBY SPRAWDZAŁA, CZY KTOŚ ICH OBSERWUJE. –
TO NAJLEPSZY MOMENT. NIKT NAS TERAZ NIE ZATRZYMA.
LIRA UŚMIECHNĘŁA SIĘ SZERZEJ.
– ZAWSZE CHCIELIŚMY TAM ZAJRZEĆ, ALE STRAŻNICY NIE WPUSZCZALI DZIECI.
– A TERAZ… CHYBA SIĘ NAS BOJĄ BARDZIEJ NIŻ MY ICH.
WIKTORIA PRZEŁKNĘŁA ŚLINĘ, PATRZĄC JESZCZE RAZ NA WIELKIE, ZAMKNIĘTE DRZWI.
– JESTEŚCIE PEWNE? – ZAPYTAŁA, ALE SAMA JUŻ WIEDZIAŁA, ŻE PÓJDZIE ZA NIMI.
LIRA I NOKA SKINĘŁY GŁOWAMI NIEMAL RÓWNOCZEŚNIE, JAKBY WŁAŚNIE CZEKAŁY NA TEN MOMENT CAŁE ŻYCIE.
DRZWI USTĄPIŁY Z MIĘKKIM, NIEPOKOJĄCYM SYKIEM, JAKBY KTOŚ JE OTWORZYŁ PO RAZ PIERWSZY OD LAT.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK SKÓRA JEJ CIERPNIE. TO MIEJSCE… MIAŁO COŚ W SOBIE. COŚ, CO MÓWIŁO „NIE POWINNAŚ TU BYĆ”.
SZŁY POWOLI PRZEZ KORYTARZ, KTÓRY WYDAWAŁ SIĘ DŁUŻSZY, NIŻ POWINIEN. KAŻDY KROK ODBIJAŁ SIĘ CICHO OD CZARNEJ, BŁYSZCZĄCEJ PODŁOGI, JAKBY CHODZIŁY PO WODZIE ZAMKNIĘTEJ W KAMIENIU.
ŚCIANY… ŻYŁY.
MIGOTAŁY SETKAMI DELIKATNYCH SYMBOLI, KTÓRE PRZESUWAŁY SIĘ POWOLI JAK ŚWIETLNE NITKI. WYGLĄDAŁO TO JAK JĘZYK… ALE ZUPEŁNIE NIEZROZUMIAŁY.
LIRA ZATRZYMAŁA SIĘ PIERWSZA, DOTKNĘŁA NAJNIŻSZEGO ZNAKU.
– TO SĄ CHYBA… IMIONA – POWIEDZIAŁA SZEPTEM.
– STARSI ZAWSZE MÓWILI, ŻE ZAPISUJĄ TU TYCH, KTÓRZY KIEDYŚ PRZECHODZILI.
NOKA UKLĘKŁA PRZY KOLEJNEJ KOLUMNIE.
– NIGDY NAS TU NIE WPUSZCZALI… ALE MÓWILI, ŻE KAŻDA KOLUMNA TO KTOŚ, KTO… NIE POCHODZI STĄD.
WIKTORIA PODESZŁA BLIŻEJ I ZAMARŁA.
PRZESUWAŁA WZROKIEM PO ZNAKACH. ŻADNE NIE BRZMIAŁO ZNAJOMO.
NIE BYŁO ŻADNEJ „WIKTORII”.
NIE BYŁO „SENNIKA87”.
ZROBIŁA KILKA KROKÓW DALEJ, A PRZED NIMI POJAWIŁA SIĘ WIELKA, CZARNA PŁYTA.
NIE MIAŁA NA SOBIE ŻADNYCH ZNAKÓW.
GŁADKA, ZIMNA, JAKBY KTOŚ JĄ TU POSTAWIŁ I… ZOSTAWIŁ.
LIRA PODESZŁA PIERWSZA, POŁOŻYŁA DŁOŃ NA PUSTEJ POWIERZCHNI.
– TO TU CHYBA… KOŃCZY SIĘ LISTA – POWIEDZIAŁA CICHO, NIEPEWNIE, JAKBY ZGADYWAŁA.
NOKA ZMARSZCZYŁA BRWI.
– ALBO… KTOŚ PO PROSTU PRZESTAŁ JĄ UZUPEŁNIAĆ.
OBIE SPOJRZAŁY NA WIKTORIĘ.
– ALE TWOJEGO TU NA PEWNO NIGDY NIE BYŁO – DODAŁA NOKA POWAŻNIE.
– DLATEGO LUDZIE WIEDZIELI, ŻE JESTEŚ… NOWA.
WIKTORIA CZUŁA, JAK SALA… PATRZY NA NIĄ.
NIE SŁYSZAŁA NIC.
NIE WIDZIAŁA NIC.
ALE W ŚRODKU MIAŁA WRAŻENIE, ŻE COŚ TU CZEKA.
WIKTORIA ZROBIŁA JESZCZE JEDEN KROK W STRONĘ CZARNEJ PŁYTY.
MIAŁA DZIWNE WRAŻENIE, ŻE ONA JEJ ODPOWIADA, CHOĆ NIC NIE WIDZIAŁA ANI NIE SŁYSZAŁA.
I WTEDY TO USŁYSZAŁA.
CICHE… TRZAŚNIĘCIE.
LEDWO WYCZUWALNE, JAKBY KAMIEŃ… PĘKŁ OD WEWNĄTRZ.
WIKTORIA SPOJRZAŁA NA LIRĘ I NOKĘ, KTÓRE ZAMARŁY W MIEJSCU.
LIRA POWOLI COFNĘŁA RĘKĘ Z PŁYTY, JAKBY WŁAŚNIE DOTKNĘŁA ROZGRZANEGO ŻELAZA.
NOKA ODWRÓCIŁA SIĘ POWOLI DO SIOSTRY, SZEPCZĄC Z PRZERAŻENIEM:
– SŁYSZAŁAŚ TO?
LIRA ZŁAPAŁA JĄ ZA RĘKĘ I ZACZĘŁA CIĄGNĄĆ W STRONĘ WYJŚCIA.
– MUSIMY IŚĆ. TERAZ!
WIKTORIA STAŁA JAK WRYTA, NIE ROZUMIEJĄC, O CO CHODZI.
– CO SIĘ DZIEJE? CO…?
LIRA SPOJRZAŁA NA NIĄ PRZEZ RAMIĘ, BLADA JAK KREDA.
– NIE WOLNO BYŁO TU WCHODZIĆ.
– TO NIE MIEJSCE DLA NAS.
WIKTORIA ODWRÓCIŁA SIĘ W STRONĘ PŁYTY, KTÓRA… PULSOWAŁA DELIKATNYM ŚWIATŁEM.
CISZA WYDAWAŁA SIĘ GRUBSZA, CIĘŻSZA.
CZUŁA, JAKBY POWIETRZE DRŻAŁO, ALE TYLKO ONA TO CZUŁA.
ZNOWU TEN SZMER W GŁOWIE, JAK WCZEŚNIEJ… ALE JESZCZE SŁABSZY. JAKBY COŚ PRÓBOWAŁO SIĘ PRZEBIĆ, ALE NIE MOGŁO.
LIRA ZŁAPAŁA JĄ ZA RĘKAW I SZARPNĘŁA.
– NIE PATRZ NA TO! CHODŹ!
WIKTORIA PRAWIE PRZEWRÓCIŁA SIĘ, GDY DZIEWCZYNY ZACZĘŁY CIĄGNĄĆ JĄ DO WYJŚCIA.
WYBIEGŁY NA ZEWNĄTRZ, AŻ ZATRZYMAŁY SIĘ DOPIERO NA ŚRODKU WIOSKI, ŁAPIĄC ODDECH.
WIKTORIA SPOJRZAŁA NA NIE, ZBYT SKOŁOWANA, BY COŚ POWIEDZIEĆ.
LIRA SPOJRZAŁA JEJ PROSTO W OCZY.
– NIGDY WIĘCEJ TAM NIE WCHODZIMY.
STAŁY JESZCZE CHWILĘ W MILCZENIU, PRÓBUJĄC ZŁAPAĆ ODDECH.
LIRA I NOKA WYGLĄDAŁY, JAKBY WŁAŚNIE PRZEBIEGŁY MARATON. WIKTORIA MIAŁA WRAŻENIE, ŻE SERCE ZARAZ WYRWIE JEJ SIĘ Z KLATKI PIERSIOWEJ.
ALE WTEDY… POCZUŁA CZYJŚ WZROK.
ODWRÓCIŁA SIĘ POWOLI.
KAWAŁEK DALEJ, MIĘDZY DWOMA BUDYNKAMI, PRZEZ UŁAMEK SEKUNDY MIGNĘŁA SYLWETKA.
KTOŚ… ALBO COŚ… ICH OBSERWOWAŁO.
NIE RUSZAŁO SIĘ.
PO PROSTU… PATRZYŁO.
– EJ… – WYSZEPTAŁA, WSKAZUJĄC PALCEM.
LIRA I NOKA TEŻ SIĘ ODWRÓCIŁY.
ALE W TEJ SAMEJ SEKUNDZIE POSTAĆ ZNIKNĘŁA ZA ROGIEM, JAKBY NIGDY TAM NIE STAŁA.
WIKTORIA POCZUŁA, JAK PRZECHODZĄ JĄ CIARKI.
– DOBRA… – POWIEDZIAŁA, PODNOSZĄC RĘCE. – WIECIE CO? JAK NA JEDEN DZIEŃ… TO CHYBA JUŻ WYSTARCZY.
OBIE SIOSTRY SPOJRZAŁY NA NIĄ Z MIESZANINĄ ULGI I NIEPOKOJU.
– CHCESZ… WRACAĆ? – ZAPYTAŁA NOKA, JAKBY NIE BYŁA PEWNA, CZY POWINNA TO SUGEROWAĆ.
– TAK. – WIKTORIA ODETCHNĘŁA GŁĘBOKO. – NIE WIEM JAK… ALE CHYBA MUSZĘ SPRÓBOWAĆ WRÓCIĆ.