Taniec z diabłem. Santino Torres. Tom 1 - ebook

– Mamo! Wy­cho­dzę po­bie­gać! – krzyk­nę­łam, w po­śpie­chu prze­cho­dząc przez sa­lon, po czym usia­dłam na ni­skiej drew­nia­nej ła­weczce przy wej­ściu i się­gnę­łam po adi­dasy.

– O tej po­rze? – usły­sza­łam pod­nie­siony głos do­bie­ga­jący z kuchni i oczami wy­obraźni wi­dzia­łam już mo­ment, w któ­rym mama bę­dzie pró­bo­wała wy­bić mi to z głowy.

Kiedy sta­nęła przede mną, spoj­rza­łam w jej za­tro­skane oczy, du­sząc w so­bie le­d­wie sły­szalne wy­rzuty su­mie­nia, które po­ja­wiły się na myśl o tym, że wró­ci­łam do domu ro­dzin­nego kil­ka­na­ście go­dzin temu, a już da­łam jej po­wody do zmar­twień. We­dług mnie były one wy­ssane z palca, ale w tej chwili nie za­mie­rza­łam z nią o tym dys­ku­to­wać.

– Mamo, nic mi nie bę­dzie – za­pew­ni­łam zde­cy­do­wa­nie. – We­zmę ze sobą Lunę.

– Wcale mnie to nie uspo­ko­iło. Ta psina zu­peł­nie nie na­daje się na psa obron­nego – burk­nęła, wy­cie­ra­jąc mo­kre dło­nie w ście­reczkę ku­chenną.

– Wrócę, nim się obej­rzysz. Obie­cuję. – Cmok­nę­łam ją gło­śno w po­li­czek, a gdy się od­su­nę­łam, do­tarł do mnie słodki, ape­tyczny aro­mat. – Co tak ład­nie pach­nie?

– Cór­ciu, od­wie­dzasz nas tak rzadko, że kiedy wresz­cie przy­jeż­dżasz, to mu­szę cię tro­chę po­roz­piesz­czać.

– Pie­czesz moje ulu­bione cia­sto po­ma­rań­czowe?

– Do­kład­nie tak.

– Ma­muś, prze­pra­szam, ale eg­za­miny na stu­diach, praca w ka­wiarni…

– Wszystko ja­sne. Nie mu­sisz się tłu­ma­czyć. – Ob­jęła mnie ­cia­sno ra­mio­nami, da­jąc do zro­zu­mie­nia, że nie ma o nic pre­ten­sji. – My­ślę, że to się już nie­długo zmieni.

– Ra­czej nie. Chyba że na gor­sze. Wiesz, że po wa­ka­cjach ­pla­nuję zna­leźć pracę w za­wo­dzie, więc…

– Có­reczko, ni­gdy nie wiemy, co przy­nie­sie przy­szłość. – Mama była wy­jąt­kowo ta­jem­ni­cza i nie­spe­cjal­nie mi się to po­do­bało. – ­Do­bra, leć już. I uwa­żaj na sie­bie.

– Ja­sne. Pa!

W porę za­uwa­ży­łam Lunę, ina­czej po­de­pta­ła­bym biedną psinę, le­żącą na dy­wa­niku przy drzwiach wyj­ścio­wych.

– Chodź, Luna. Roz­ru­szamy te na­sze stare ko­ści. – Po­dra­pa­łam ją pod py­skiem, po czym prze­pu­ści­łam, by wy­szła.

La­bra­dorka nie była już pierw­szej mło­do­ści, ale za każ­dym ra­zem, gdy przy­jeż­dża­łam do ro­dzin­nego domu, chęt­nie to­wa­rzy­szyła mi w dłuż­szych czy krót­szych prze­bież­kach.

Truch­ta­łam spo­koj­nym tem­pem, co chwila zer­ka­jąc na ze­ga­rek, dzięki któ­remu mo­głam kon­tro­lo­wać tętno. W pew­nym mo­men­cie od­ru­chowo do­tknę­łam le­wej ręki; pod­czas wi­zyty w domu ro­dzin­nym, gdy wy­cho­dzi­łam po­bie­gać, w na­ra­mien­nej kie­szonce cho­wa­łam te­le­fon, i ja­kież było moje zdzi­wie­nie, gdy zda­łam so­bie sprawę, że aku­rat dzi­siaj za­po­mnia­łam go za­brać.

Kiedy wra­ca­łam w ro­dzinne strony z gło­śnej i prze­lud­nio­nej Bar­ce­lony, gdzie stu­dio­wa­łam i miesz­ka­łam przez ostat­nie lata, ­do­ce­nia­łam ma­ło­mia­stecz­kowy kli­mat Mont­blanc. Miesz­ka­li­śmy poza cen­trum mia­sta przy nie­wiel­kiej, szu­tro­wej, mo­men­tami ka­mie­ni­stej dro­dze, więc za­zwy­czaj było tu bar­dzo spo­koj­nie.

Co prawda nikt obcy ra­czej nie za­pusz­czał się w te te­reny, ale na­gle po­czu­łam nie­przy­jemny dreszcz stra­chu prze­bie­ga­jący wzdłuż krę­go­słupa. Spo­wo­do­wał go głów­nie fakt, że był już późny wie­czór – lampy uliczne roz­miesz­czone w spo­rej od­le­gło­ści od sie­bie le­dwo oświe­tlały drogę, po­zo­sta­wia­jąc gę­sto za­le­sione po­bo­cze po­grą­żone w egip­skich ciem­no­ściach. Co za tym szło, ir­ra­cjo­nal­nie wy­pa­ro­wało też sporo mo­jej od­wagi, która to­wa­rzy­szyła mi za­raz po wyj­ściu z domu.

Dzi­siaj wy­bra­łam inną trasę niż zwy­kle. Zro­bi­łam to zu­peł­nie nie­świa­do­mie, ale jakby się nad tym za­sta­no­wić, pew­nie wy­ni­kało to z cie­ka­wo­ści roz­bu­dzo­nej przez mamę. Pod­czas śnia­da­nia opo­wia­dała o na­szym dal­szym są­sie­dzie, który przez lata suk­ce­syw­nie do­ku­po­wał są­sia­du­jące działki i od­gra­dzał po­sia­dłość od wścib­skich spoj­rzeń, dzięki czemu zo­stał wła­ści­cie­lem spo­rego te­renu ogro­dzo­nego wy­so­kim be­to­no­wym mu­rem. Po­noć za nim mie­ścił się te­raz nie tylko dom jego ro­dzi­ców, który pa­mię­ta­łam z daw­nych lat, lecz także – a może przede wszyst­kim – jego no­wo­cze­sna re­zy­den­cja.

Nie ko­ja­rzy­łam go z cza­sów dzie­ciń­stwa ani tym bar­dziej z cza­sów szkoły śred­niej, po­nie­waż za­miast uczyć się w Mont­blanc, wy­je­chał i pod­jął na­ukę w pre­sti­żo­wym li­ceum, a poza tym był ode mnie star­szy o pięć czy sześć lat. Kil­ku­krot­nie wi­dzia­łam jego sio­strę, ale i o niej nie by­ła­bym w sta­nie po­wie­dzieć za wiele. Ob­ra­ca­ły­śmy się w in­nym to­wa­rzy­stwie, więc nie spo­ty­ka­ły­śmy się zbyt czę­sto, nie wpa­da­ły­śmy też na sie­bie na mie­ście.

Luna przez więk­szość czasu wy­prze­dzała mnie o kilka me­trów, mimo że co chwila ob­wą­chi­wała przy­drożne krzaki.

Po­ko­na­łam ko­lejny za­kręt, a moim oczom uka­zały się li­czące kilka me­trów ka­mienne mury oświe­tlone lam­pami. Na wy­so­kich słu­pach za­mon­to­wano ka­mery, więc mama nie prze­sa­dzała, gdy wspo­mniała, że to miej­sce zmie­niło się nie do po­zna­nia. Te­raz przy­po­mi­nało ta­jem­ni­czą i mroczną twier­dzę, usy­tu­owaną na obrze­żach Mont­blanc, z dala od zgiełku mia­sta.

Po­ru­sza­jąc się nie­równą drogą wzdłuż wy­so­kiego muru, mia­łam nie­po­ko­jące wra­że­nie, że na­ru­szam pry­watną prze­strzeń wła­ści­ciela kry­ją­cej się za nim po­se­sji, ale przy­naj­mniej czu­łam się o niebo le­piej, po­nie­waż lampy oświe­tlały nie tylko sze­roką drogę, ale też sporą część gę­stego lasu, który przy­pra­wiał mnie o ciarki.

Od­dy­cha­łam spo­koj­nie, utrzy­mu­jąc równe tempo, i roz­my­śla­łam o przy­szło­ści.

Po spo­rej prze­rwie wró­ci­łam do domu na dłu­żej niż kilka dni. Przez cały okres stu­diów pra­co­wa­łam w ka­wiarni, żeby się utrzy­mać i od­cią­żyć ro­dzi­ców, więc wolne po­mię­dzy eg­za­mi­nami, po­dob­nie zresztą jak więk­szą część wa­ka­cji, wy­ko­rzy­sty­wa­łam na do­dat­kowe zmiany. Za kilka mie­sięcy pla­no­wa­łam jed­nak wy­je­chać do Bar­ce­lony. Tam mia­łam więk­sze szanse na pracę jako ar­chi­tektka kra­jo­brazu niż w ro­dzin­nej miej­sco­wo­ści.

Skry­cie ma­rzy­łam o tym, że kie­dyś wrócę na stałe do Mont­blanc, za­miesz­kam w domu mo­ich dziad­ków i za­łożę firmę w miej­scu, które ca­łym ser­cem ko­cham. Nie­stety, w tej chwili były to tylko ma­rze­nia, i to bar­dzo od­le­głe.

Głu­chy dźwięk kro­ków od­bi­jał się od ka­mie­ni­stej drogi i by­łam tak po­grą­żona w roz­my­śla­niach, że kom­plet­nie nie zwró­ci­łam uwagi na nie­wielki uskok w na­wierzchni. Krzywo sta­nę­łam na nim stopą i w tej sa­mej chwili pro­mie­niu­jący ból w ko­stce do­słow­nie ode­brał mi od­dech. Od­ru­chowo zgię­łam ko­lana i prze­je­cha­łam nimi oraz dłońmi po ostrych kra­wę­dziach ka­mieni, ase­ku­ru­jąc się przed upad­kiem na twarz. Jęk­nę­łam, gdy po­czu­łam prze­ni­kliwy ból, po czym klap­nę­łam na ty­łek.

– A niech to dia­bli – szep­nę­łam nie­wy­raź­nie.

Dzięki ulicz­nemu oświe­tle­niu przyj­rza­łam się za­czer­wie­nio­nej skó­rze, która na ko­la­nach i na we­wnętrz­nej stro­nie dłoni była po­ha­ra­tana i brudna. Nie wy­glą­dało to naj­le­piej, ale i tak naj­go­rzej sprawy się miały z kostką. Ba­łam się od­sło­nić skar­petkę, żeby spraw­dzić, w ja­kim jest sta­nie.

Luna pod­bie­gła i z mer­da­ją­cym ogo­nem trą­cała mnie no­sem.

– Spo­koj­nie, Luna. – Za­częła się ner­wowo krę­cić wo­kół mnie. – Wszystko bę­dzie do­brze.

Pró­bo­wa­łam się pod­nieść, ale po kilku nie­uda­nych pró­bach prze­krę­ca­nia się i wy­gi­na­nia ciała w róż­nych kon­fi­gu­ra­cjach wark­nę­łam zi­ry­to­wana. Czu­łam się bez­radna.

Od­dy­cha­łam ciężko, jak­bym prze­bie­gła co naj­mniej pół­ma­ra­ton. Przy­mknę­łam na chwilę po­wieki, by ze­brać my­śli i wziąć się w garść, aż na­gle usły­sza­łam przy­tłu­miony dźwięk sil­nika sa­mo­chodu. Ro­zej­rza­łam się z kieł­ku­jącą na­dzieją, bo­jąc się, że to tylko wy­obraź­nia płata mi fi­gle.

Na szczę­ście Luna po­twier­dziła moje przy­pusz­cze­nia. Ze­rwała się z miej­sca, po czym spoj­rzała w kie­runku zbli­ża­ją­cego się, jak po­dej­rze­wa­łam, po­jazdu, choć ja nie wi­dzia­łam nic poza ciem­no­ścią z obu stron.

Opar­łam się na łok­ciach, żeby nie le­żeć jak ła­maga na środku drogi, ale po kilku pró­bach prze­su­nię­cia się na po­bo­cze opa­dłam wy­koń­czona na plecy. Te­raz od­dy­cha­łam już jak pa­ro­wóz, a moje mię­śnie pa­liły ży­wym ogniem. Prze­sa­dzi­łam z wy­sił­kiem, po­ko­na­nymi ki­lo­me­trami i na­rzu­co­nym tem­pem.

W Bar­ce­lo­nie sta­ra­łam się dbać o swoją kon­dy­cję. W każ­dej wol­nej chwili upra­wia­łam jog­ging lub od­wie­dza­łam si­łow­nię. Nie­stety, ostat­nio cią­gle bra­ko­wało mi na wszystko czasu, więc w su­mie nie po­winno mnie dzi­wić, że czu­łam się wy­cień­czona. Wy­da­wało mi się wręcz, że za­raz ze­mdleję.

Świet­nie, panno Mon­te­mayor – ru­ga­łam się w my­ślach. Nie dość, że wpa­dłaś na głupi po­mysł, to jesz­cze po­sta­no­wi­łaś zre­ali­zo­wać go wie­czo­rem.

Pod­nio­słam się do siadu. Ką­tem oka za­uwa­ży­łam snopy świa­tła wy­ła­nia­jące się zza za­krętu. Li­czy­łam po ci­chu, że kie­rowca nie bę­dzie je­chał jak sza­lony i za­uważy ko­bietę sie­dzącą na środku drogi.

Sa­mo­chód zmie­rzał wprost na mnie, a ja je­dy­nie wes­tchnę­łam z po­wodu bez­rad­no­ści, swo­jej głu­poty i braku po­my­słu na wy­brnię­cie z tej po­rą­ba­nej sy­tu­acji.

By­łam spo­cona, zmę­czona, a do tego obo­lała i po­ra­niona. Wi­sienką na tor­cie były pro­blemy z kostką.

Ob­raz nę­dzy i roz­pa­czy, i to do­słow­nie.

– Ja­sna dupa – rzu­ci­łam roz­trzę­siona.

Luna bie­gała wo­kół mnie, pod­ska­ku­jąc i pisz­cząc. In­stynk­tow­nie wy­czu­wała zbli­ża­jącą się ka­ta­strofę. Kurz uno­sił się i ob­le­piał każdy skra­wek mo­jej na­giej skóry. Co­raz gło­śniej­sze pi­ski psa za­czął za­głu­szać dźwięk zbli­ża­ją­cych się po­jaz­dów. Na pewno były dwa, a może na­wet i wię­cej.

Do­my­śli­łam się, że w jed­nym z nich je­dzie wła­ści­ciel tej wy­pa­sio­nej, luk­su­so­wej re­zy­den­cji, po­nie­waż nasi po­zo­stali są­sie­dzi byli w więk­szo­ści star­szymi ludźmi, więc o tej po­rze albo oglą­dali coś w te­le­wi­zji, albo spali.

Sa­mo­chód za­czął zwal­niać. Za­trzy­mał się kilka me­trów przede mną, a po se­kun­dzie usły­sza­łam trzask drzwi. Ktoś się do mnie zbli­żał, ale ośle­pia­jące świa­tła mocno ogra­ni­czały mi wi­docz­ność.

Sie­dzia­łam jak sie­rotka na środku drogi w to­wa­rzy­stwie la­bra­dora, który te­raz przede mną klap­nął. Męż­czy­zna za­trzy­mał się przed Luną i po­gła­skał ją po py­sku, na co ta wa­riatka po­ma­chała ra­do­śnie ogo­nem.

Stał przede mną wy­soki, na­pa­ko­wany jak praw­dziwy kul­tu­ry­sta, łysy męż­czy­zna i przy­glą­dał mi się roz­ba­wiony. Gdy­bym spo­tkała go w Bar­ce­lo­nie w któ­rejś z bocz­nych uli­czek, do tego późno w nocy, by­ła­bym prze­ra­żona. W Mont­blanc jed­nak za­wsze czu­łam się bez­piecz­nie. Łu­dzi­łam się, że może pra­cuje dla wła­ści­ciela twier­dzy lub jest jego zna­jo­mym, więc nie po­wi­nien mi za­gra­żać, a wręcz prze­ciw­nie, mógł się oka­zać moim wy­ba­wie­niem.

Nie ode­zwał się ani sło­wem. Tylko się na mnie ga­pił, nie­zmien­nie głasz­cząc za­do­wo­loną Lunę, a ja, za­sko­czona jego wi­do­kiem i za­cho­wa­niem, pró­bo­wa­łam po­zbie­rać my­śli.

– Po­mo­żesz mi? Czy bę­dziesz tak stał i mil­czał? – Roz­ło­ży­łam sze­roko ręce, wy­ra­ża­jąc tym ge­stem znie­cier­pli­wie­nie.

Po­tężny fa­cet uda­wał nie­mowę, co mnie co­raz bar­dziej iry­to­wało. W końcu jed­nak się ode­zwał:

– Co się stało, księż­niczko? – Jego tu­balny głos ide­al­nie pa­so­wał do tej góry mię­śni, czar­nego gar­ni­turu i dziw­nego po­czu­cia, że mam do czy­nie­nia z nie­bez­piecz­nym fa­ce­tem.

Z mo­jej per­spek­tywy miał chyba z dwa me­try wzro­stu, a do tego był sze­roki jak szafa. To wszystko ra­zem da­wało na­prawdę nie­zły efekt.

– Je­śli po­ży­czysz mi te­le­fon i po­mo­żesz usiąść na po­bo­czu, to zro­bisz do­bry uczy­nek. Nie tylko prze­stanę ta­ra­so­wać drogę, ale też będę ci do­zgon­nie wdzięczna. – Pod­nio­słam od­waż­nie pod­bró­dek, czym chcia­łam po­ka­zać nie­zna­jo­memu, że się go nie boję i po­wi­nien trak­to­wać mnie po­waż­nie.

– Po­no­wię py­ta­nie, bo naj­wy­raź­niej nie zro­zu­mia­łaś. Co ci się stało? – mruk­nął ła­god­niej, ale da­lej utrzy­my­wał tę swoją do­mi­nu­jącą po­stawę.

Uparty osioł!

– O Boże! – jęk­nę­łam zroz­pa­czona. Nie chcia­łam ani ro­bić z sie­bie ofiary losu, ani tym bar­dziej spra­wiać mu kło­potu, jed­nak wy­glą­dało na to, że wiel­ko­lud nie od­pu­ści i bę­dzie tak stał, aż w końcu wy­znam mu wszystko jak na spo­wie­dzi. – Do­bra – pod­da­łam się po krót­kiej chwili. – Bie­głam, po­tknę­łam się, chyba skrę­ci­łam kostkę, a jakby tego było mało, to zdar­łam so­bie ko­lana i dło­nie. – Po tych sło­wach po­ka­za­łam mu za­krwa­wioną i opuch­niętą skórę.

Wy­raź­nie zmarsz­czył brwi, jakby się nad czymś za­sta­na­wiał, po czym przy­tak­nął i już otwie­rał usta, żeby coś od­po­wie­dzieć, ale ­oboje usły­sze­li­śmy wo­ła­nie.

– Pe­dro! – Zbli­żał się do nas ko­lejny męż­czy­zna, sta­wia­jąc sta­now­cze kroki.

Skądś zna­łam ten głos…

– Szef się nie­cier­pliwi.

Męż­czy­zna za­trzy­mał się obok ły­sego wiel­ko­luda, wsu­wa­jąc dło­nie do kie­szeni ciem­nych spodni, a gdy prze­niósł na mnie spoj­rze­nie, jego brwi po­de­szły do góry, a oczy roz­sze­rzyły się w nie­do­wie­rza­niu.

I pew­nie ja wy­glą­da­łam zu­peł­nie tak samo.

– Mar­tin?! – wy­du­si­łam, le­dwo do­strze­ga­jąc w sto­ją­cym przede mną do­ro­słym męż­czyź­nie przy­ja­ciela z dzie­ciń­stwa.

– Bella?! – Pod­szedł bli­żej, a gdy kuc­nął, przez mo­ment przy­glą­da­li­śmy się so­bie rów­nie za­sko­czeni. – Tak dawno cię nie wi­dzia­łem – szep­nął mięk­kim gło­sem, kiedy opadł na ko­lana, i za­mknął mnie w niedź­wie­dzim uści­sku.

Wtu­li­łam się w niego i choć pach­niał ina­czej, niż za­pa­mię­ta­łam, to roz­po­zna­łam w nim ko­goś bli­skiego.

– To nie­sa­mo­wite. – Czule po­gła­skał mnie po gło­wie. – Skąd się tu wzię­łaś?

– Chcia­łam tro­chę po­bie­gać, po­od­dy­chać świe­żym po­wie­trzem… A skoń­czy­łam, sie­dząc na środku drogi ze skrę­coną kostką. Chyba. Mar­tin, nie dam rady wstać, bo ko­lana… – Po­ka­za­łam mu za­dra­pa­nia, by się uspra­wie­dli­wić.

– Bella, już wszystko okej. Zajmę się tobą. – Chwy­cił mnie pod ko­la­nami, drugą ręką ob­jął w pa­sie, a na­stęp­nie zu­peł­nie bez wy­siłku wy­pro­sto­wał się, trzy­ma­jąc mnie jak pannę młodą.

Do­piero te­raz przyj­rza­łam się bar­dziej mę­skim, wy­ostrzo­nym ry­som jego twa­rzy. Nie wi­dzia­łam go z do­brych dzie­sięć lat.

– Je­steś ja­kiś więk­szy, star­szy, po­waż­niej­szy.

– Mi­nęło sporo czasu. – Uśmiech­nął się sze­roko.

Łysy chrząk­nął ze znie­cier­pli­wie­niem, co zwró­ciło na­szą uwagę. Stał wciąż w tym sa­mym miej­scu, tyle że te­raz skrzy­żo­wał ręce na klatce i z kpią­cym uśmiesz­kiem ga­pił się na nas roz­ba­wiony.

– To co ro­bimy z księż­niczką? – za­py­tał oschle, prze­nió­sł­szy wzrok na Mar­tina.

– Mu­szę ją od­wieźć do szpi­tala. Trzeba spraw­dzić, czy kostka jest skrę­cona, oczy­ścić za­dra­pa­nia. Nie wiem…

– Pe­dro! Mar­tin! Co tu się, do kurwy nę­dzy, wy­pra­wia?! Cze­kam w sa­mo­cho­dzie od pię­ciu mi­nut, a na­wet pie­chotą już dawno był­bym w domu! – Szorstki, za­chryp­nięty głos prze­ciął po­wie­trze ni­czym strzała.

Ten nie­spo­dzie­wany dźwięk lekko mnie prze­ra­ził. Za­drża­łam, pod­świa­do­mie prze­czu­wa­jąc, że za mo­ment do­stanę ostrą re­pry­mendę lub coś znacz­nie gor­szego.

– Bella, je­steś bez­pieczna. Nic ci nie grozi. – Mar­tin ob­jął mnie cia­śniej, jakby chciał za­pew­nić mi ochronę przed zbli­ża­ją­cym się za­gro­że­niem.

Wpa­try­wa­łam się w męż­czy­znę, który kro­czył pew­nym kro­kiem w na­szą stronę. Świa­tła sa­mo­chodu za jego ple­cami spra­wiały, że pod­cho­dził otu­lony łuną. Wy­glą­dało to mrocz­nie, ale też nie­sa­mo­wi­cie.

Fa­cet ma wej­ście.

Do­my­śla­łam się, kim jest. Są­dząc po gło­sie i wy­czu­wal­nym wkur­wie­niu ema­nu­ją­cym z jego ciała, ra­czej nie na­le­żał do mi­łych fa­ce­tów.

Prze­czu­wa­łam, że nie bę­dzie miło.

Mama pod­czas śnia­da­nia tylko o nim na­po­mknęła, za bar­dzo nie wni­ka­jąc w szcze­góły, choć mia­łam wra­że­nie, że ukrywa przede mną coś sza­le­nie istot­nego.

– Sze­fie… – Pe­dro prze­rwał ci­szę lekko za­nie­po­ko­jo­nym gło­sem.

No, skoro na­wet on się boi, to zna­czy, że po­win­nam zwie­wać gdzie pieprz ro­śnie. Trud­ność po­lega na tym, że nie da­ła­bym rady uciec za da­leko, ku­le­jąc na jedną nogę.

– Na dro­dze zna­la­złem dziew­czynę – wy­ja­śnił po chwili mil­cze­nia.

– Nie ob­cho­dzi mnie, co, kurwa, ro­bisz w swoim wol­nym cza­sie i ile dam ra­tu­jesz z opre­sji, ale te­raz je­steś w pracy, a ja nie mam czasu na ja­kieś łzawe sceny! – zri­po­sto­wał, za­trzy­mu­jąc się kilka kro­ków od nas.

To, że był nie­czu­łym cha­mem i pro­sta­kiem, wie­dzia­łam już od pierw­szego wy­po­wie­dzia­nego zda­nia, ale to, co te­raz zo­ba­czy­łam, na pewno nie wy­ni­kało z szoku czy wstrzą­śnie­nia mó­zgu, bo prze­cież nie ude­rzy­łam się w głowę pod­czas upadku: on wy­glą­dał wręcz osza­ła­mia­jąco. A to było cho­ler­nie nie­spra­wie­dliwe.

Zde­cy­do­wa­nie przy­kła­dał wagę do wy­glądu. Był wy­soki i roz­bu­do­wany w bar­kach, co pod­kre­ślał gar­ni­tur, który przy­le­gał do jego ciała jak druga skóra, uwy­dat­nia­jąc wy­spor­to­waną syl­wetkę. Męż­czy­zna ewi­dent­nie spę­dzał sporo czasu na si­łowni.

Był przy­stojny, ale w taki su­rowy, bru­talny spo­sób. Z jego po­stawy ema­no­wały wła­dza, a przede wszyst­kim wkur­wie­nie. Na­piął całe ciało, jego noz­drza fa­lo­wały przy każ­dym wy­de­chu, a ostry głos ja­sno ostrze­gał przed dys­ku­sją czy sprze­ci­wem. Wy­glą­dał na męż­czy­znę zim­nego ni­czym kra­ina skuta lo­dem.

Zlo­do­wa­ciały, za­ro­zu­miały i zdy­stan­so­wany. Trzy razy „Z” ­ide­al­nie pod­su­mo­wało moje pierw­sze wra­że­nie.

Na mo­ment za­pa­dła ci­sza. Wpa­try­wał się w moje oczy, co spra­wiło, że po­czu­łam ob­le­wa­jące mnie pod na­po­rem jego spoj­rze­nia cie­pło, jakby wy­pa­lał la­se­rem dziurę w mo­jej skó­rze.

Do­tarł do mnie jego za­pach, to­tal­nie przy­tła­cza­jąc ten, który czu­łam, tkwiąc w ra­mio­nach Mar­tina. Nie­zna­jomy pach­niał ja­kąś sło­dy­czą, może po­ma­rań­czami. Chwilę póź­niej po­czu­łam jed­nak ostrzej­szy aro­mat ko­rzen­nych przy­praw, wy­mie­szany z drzewną mocną nutą, po­cią­ga­jąco agre­sywną.

Taki pa­lant, a pach­nie za­chwy­ca­jąco i na szczę­ście nie­osią­gal­nie. Ten świat jest sza­le­nie nie­spra­wie­dliwy – prych­nę­łam w my­ślach.

– Czy mo­głaby pani sama wró­cić do domu, czy ko­nieczna jest eskorta dwóch mo­ich pra­cow­ni­ków? – za­py­tał z wy­raź­nym sar­ka­zmem w gło­sie.

Jego ab­sur­dalna su­ge­stia w se­kundę wy­rwała mnie z bez­czel­nego tak­so­wa­nia jego syl­wetki. Wcale nie po­trze­bo­wa­łam eskorty, tylko nie­wiel­kiej po­mocy, dzięki któ­rej znik­nę­ła­bym jak kam­fora.

Od kilku lat by­łam wła­ści­wie nie­za­leżna. Nie zno­si­łam sy­tu­acji, kiedy fa­ceci trak­to­wali mnie jak bez­mó­zgą pa­nienkę. Ta­kich pa­lan­tów spo­ty­ka­łam na co dzień. By­łam uczu­lona na aro­gan­cję i cham­stwo, czym nie­zna­jomy grze­szył aż nadto.

– Dla pana wia­do­mo­ści – za­czę­łam chłodno – gdyby nie skrę­cona kostka, z pew­no­ścią wo­la­ła­bym pana nie spo­tkać. Nie­stety nie za­wsze mamy to, czego pra­gniemy, więc przy­kro mi, że za­bra­łam panu pięć mi­nut cen­nego czasu, które prze­sie­dział pan bez­czyn­nie w sa­mo­cho­dzie, za­miast iść do domu! No chyba że pan też ma skrę­coną kostkę? – za­py­ta­łam roz­złosz­czona jego cał­ko­wi­tym bra­kiem em­pa­tii.

Mój przy­ja­ciel na­brał po­wie­trza do płuc, co tylko mi uświa­do­miło, że może de­li­kat­nie prze­gię­łam, zwra­ca­jąc się w ten spo­sób do jego na­bur­mu­szo­nego szefa.

– Masz nie­wy­pa­rzoną buźkę…

– Nie przy­po­mi­nam so­bie, że­by­śmy prze­szli na „ty” – syk­nę­łam, wy­ry­wa­jąc się z ra­mion Mar­tina.

Nie czu­łam gruntu pod no­gami, co nie było kom­for­towe, szcze­gól­nie pod­czas star­cia z nie­uprzej­mym gbu­rem. Dawny przy­ja­ciel po­sta­wił mnie ostroż­nie na jed­nej no­dze, da­lej trzy­ma­jąc w ta­lii i ase­ku­ru­jąc przed upad­kiem, co wy­ko­rzy­sta­łam i lekko się o niego opar­łam.

– Do­bra. – Nie­zna­jomy wy­raź­nie roz­ju­szony prze­cze­sał pal­cami gę­ste, he­ba­nowe włosy. Wy­glą­dało na to, że po­sta­no­wił za­koń­czyć to nie­zbyt miłe spo­tka­nie, na które ani ja, ani on nie mie­li­śmy ochoty, a przede wszyst­kim czasu. To nie był naj­lep­szy mo­ment na za­wie­ra­nie no­wych zna­jo­mo­ści, a są­dząc po na­szej roz­mo­wie, nie zo­sta­niemy do­brymi zna­jo­mymi. Ni­gdy. – Mar­tin? Ro­zu­miem, że znasz pa­nią…?

– Mon­te­mayor – do­koń­czył przy­ja­ciel, po czym od­chrząk­nął ner­wowo. – Oczy­wi­ście. Przy­jaź­ni­li­śmy się w dzie­ciń­stwie.

– Ro­zu­miem. Za­tem za­dzwoń do Berty i po­wiedz jej, co się stało. Niech przy­je­dzie i zaj­mie się pa­nią Mon­te­mayor.

– Nie ma ta­kiej po­trzeby – wtrą­ci­łam. Roz­ma­wiali o mnie, jakby mnie tu nie było. Bez­czel­nie mnie igno­ro­wali. – Po­ra­dzę so­bie. Po­trze­buję tylko te­le­fonu. Za­dzwo­nię po tatę…

– Ab­so­lut­nie się nie zga­dzam. Je­steś na moim te­re­nie, więc mam obo­wią­zek się tobą za­jąć. Na­wet nie dys­ku­tuj! Na Boga! – Lekko pod­niósł głos, ale i dłoń, sto­pu­jąc wią­zankę sprze­ciwu, którą mia­łam już na końcu ję­zyka. – Berta spraw­dzi, co z kostką, i opa­trzy za­dra­pa­nia, a póź­niej Mar­tin od­wie­zie cię do domu. Ko­niec roz­mowy.

Po tych sło­wach ru­szył przed sie­bie; wy­jął te­le­fon, a chwilę póź­niej po­grą­żył się w roz­mo­wie.

– Wsia­daj­cie – roz­ka­zał Pe­dro.

– Ale ja nie… – za­czę­łam zdu­miona prze­bie­giem roz­mowy.

Nie za­mie­rza­łam ko­rzy­stać z po­mocy aro­ganc­kiego nie­zna­jo­mego w więk­szym stop­niu, niż to było ko­nieczne, a już w ogóle nie pla­no­wa­łam wcho­dzić do jego domu.

– Na­wet nie mam siły tego słu­chać – oznaj­mił Pe­dro zmę­czo­nym gło­sem. – Mar­tin, zaj­mij się nią, jej kostką i w ogóle.

– Ale co z Luną? – jęk­nę­łam z bez­rad­no­ści.

Szybko po­go­dzi­łam się z my­ślą, że nie mam nic do po­wie­dze­nia, a te­le­fonu i tak by mi nikt nie po­ży­czył.

– Ja pier­dolę. – Pe­dro ze­rwał się z miej­sca, a na­stęp­nie zgar­nął mnie na ręce tak na­gle, że mi­mo­wol­nie pi­snę­łam. – W ta­kim ra­zie ja zajmę się księż­niczką, a ty psem – rzu­cił w kie­runku Mar­tina.

– Ja­sne, Pe­dro. – Dawny przy­ja­ciel mru­gnął do mnie, co miało mnie pew­nie uspo­koić, ale nie­stety nie przy­nio­sło spo­dzie­wa­nego efektu.

Nie­zna­jomy o imie­niu Pe­dro niósł mnie wła­śnie do po­dej­rza­nego sa­mo­chodu, a ja czu­łam się jak bez­bronna owieczka pro­wa­dzona na rzeź.

Je­dy­nym ja­snym punk­tem w tej ca­łej po­rą­ba­nej sy­tu­acji był fakt, że zna­łam Mar­tina, i choć długo się nie wi­dzie­li­śmy, to by­łam prze­ko­nana, że nie po­zwoli mnie skrzyw­dzić.Wkur­wiony nie­ocze­ki­wa­nym spo­tka­niem py­ska­tej blon­dynki, ru­szy­łem do re­zy­den­cji. Czu­łem po­tworne zmę­cze­nie, głód i wście­kłość. Cze­kało mnie jesz­cze sporo pracy i choć wie­dzia­łem, że wie­czorny spa­cer jesz­cze ni­komu nie za­szko­dził, to i tak wy­trą­ciło mnie to z rów­no­wagi.

Po­krę­ci­łem z nie­do­wie­rza­niem głową. Wy­glą­dało to tak, jakby Pe­dro i Mar­tin kom­plet­nie ogłu­pieli na jej wi­dok. Jej blond włosy sek­sow­nie oka­la­jące twarz w po­łą­cze­niu z ogrom­nymi czar­nymi oczami, które za­wzię­cie mru­żyła, chcąc mi oka­zać swoją nie­chęć, spra­wiały, że wy­glą­dała na­prawdę ape­tycz­nie.

Dawno nikt nie zwra­cał się do mnie w ten spo­sób. Ten jej nie­wy­pa­rzony ję­zyk był ni­czym po­bu­dza­jący po­wiew świe­żo­ści. Za­zwy­czaj lu­dzie wie­dzieli, z kim mają do czy­nie­nia, więc albo trzę­śli przede mną por­t­kami, zwra­ca­jąc się do mnie z sza­cun­kiem, albo za­bie­gali o uwagę, wła­żąc mi w dupę.

Od dawna nikt nie pod­niósł na mnie głosu, nie war­czał ani też nie pod­wa­żał mo­ich de­cy­zji.

Cie­kawe, kim była ta uro­cza nie­zna­joma. Nie znała mnie, więc ra­czej nie była stąd.

Jej na­zwi­sko ko­ja­rzyło mi się z są­sia­dami.

Może od­wie­dzała ro­dzinę albo przy­je­chała na wa­ka­cje?

– Ge­nial­nie. Po pro­stu ge­nial­nie – wy­mam­ro­ta­łem z fru­stra­cją, prze­cze­su­jąc pal­cami włosy, bo nie zno­si­łem nie­wie­dzy lub po­czu­cia, że coś mi umyka.

Ochro­nia­rze strze­gący po­sia­dło­ści kiw­nęli gło­wami, ale nie zdo­łali ukryć zdzi­wie­nia wy­ma­lo­wa­nego na twa­rzach. Za­zwy­czaj sie­dzia­łem na tyl­nej ka­na­pie sa­mo­chodu, ukryty za przy­ciem­nia­nymi szy­bami.

Po mi­nu­cie spa­ceru drogą oto­czoną drze­wami po­ma­rań­czy omi­ną­łem ogromną fon­tannę zlo­ka­li­zo­waną na środku pod­jazdu i jak tylko po­sta­wi­łem stopę na pierw­szym stop­niu, tuż przed re­zy­den­cją po­ja­wiły się cztery czarne SUV-y. Za­par­ko­wały je­den za dru­gim, a chwilę póź­niej, jak na sy­gnał, z każ­dego wozu poza pierw­szym wy­sia­dło po trzech męż­czyzn.

Ochro­nia­rze znik­nęli za bu­dyn­kiem głów­nym, gdzie ja­kiś czas temu po­sta­wi­łem nie­duży dom, czym uła­twi­łem ży­cie so­bie i pra­cow­ni­kom, po­nie­waż część z nich mo­gła miesz­kać w nim na stałe.

Pe­dro po­chy­lał się przy otwar­tych tyl­nych drzwiach pierw­szego wozu. Kiedy się wy­pro­sto­wał, trzy­mał już py­skatą blon­dynę na rę­kach, a do mnie do­tarło, że prze­cież miał się nią za­jąć Mar­tin. Ro­zej­rza­łem się roz­draż­niony i na­tych­miast do­strze­głem go na dro­dze wjaz­do­wej na te­ren po­se­sji – szedł z la­bra­do­rem spa­ce­ru­ją­cym grzecz­nie przy jego no­dze.

Pe­dro za­trzy­mał się przede mną z ko­bietą trzy­maną w ra­mio­nach, a ja wresz­cie mo­głem się jej przyj­rzeć i mu­sia­łem przy­znać, że była jedną z tych ko­biet, które są atrak­cyjne i po­cią­ga­jące na­wet w za­ku­rzo­nym ubra­niu, z na­bur­mu­szoną miną i groź­nie zmru­żo­nymi oczami, ci­ska­ją­cymi w moją stronę bły­ska­wice.

Była znie­wa­la­jąca i za­sta­na­wia­jące było to, że do­piero te­raz ją spo­tka­łem.

– Sze­fie. Berta za­raz bę­dzie – za­pew­nił po­de­ner­wo­wany Mar­tin, pa­trząc na mnie nie­pew­nie.

– Będę w ga­bi­ne­cie, gdyby działo się coś nie­po­ko­ją­cego. – Bez po­że­gna­nia ru­szy­łem po scho­dach do wnę­trza re­zy­den­cji.

Ta­kie ślicz­notki zwia­sto­wały po­ważne kło­poty. Mia­łem tro­chę oleju w gło­wie, żeby nie kom­pli­ko­wać so­bie ży­cia. Ani te­raz, ani w naj­bliż­szej przy­szło­ści.

– Mar­tin! – Na­gły wrzask nie­zna­jo­mej spo­wo­do­wał, że od­ru­chowo ze­rwa­łem się z miej­sca i wy­bie­głem z domu. – Weź ją! Te kwiaty są tru­jące dla Luny!

Pe­dro pró­bo­wał utrzy­mać szar­piącą się ko­bietę, ale choć był po­tęż­nym fa­ce­tem, a ona na­le­żała do fi­li­gra­no­wych, szło mu na­wet go­rzej niż mi­zer­nie.

Pies świet­nie się ba­wił z Mar­ti­nem. Ma­chał ra­do­śnie ogo­nem i ucie­kał mu za każ­dym ra­zem, gdy ten pró­bo­wał go zła­pać za ob­rożę. Nie za­no­siło się na szyb­kie opa­no­wa­nie sy­tu­acji, więc nie­wiele my­śląc, zbie­głem po scho­dach.

– Po­móż mu – roz­ka­za­łem, czym za­sko­czy­łem Pe­dra, choć nie tylko jego.

Gdy ślicz­notka mnie usły­szała, za­marła, a ja, ko­rzy­sta­jąc z jej chwi­lo­wego szoku, zła­pa­łem ją i in­stynk­tow­nie przy­tu­li­łem. Oto­czyła mnie no­gami w pa­sie i szybko przy­warła ca­łym cia­łem. Ręce po­ło­żyła na mo­ich bar­kach i uwie­siła się na mnie.

Przez krótki mo­ment trwała nie­ru­chomo, ale od­głosy za­bawy psa z Mar­ti­nem po­now­nie przy­cią­gnęły jej uwagę, więc prze­krę­ciła głowę, chcąc zo­ba­czyć, co się dzieje. Jej pełne wargi pra­wie otarły się o moje, ale w ogóle tego nie za­uwa­żyła.

Sta­ra­łem się opa­no­wać emo­cje i nie­wy­tłu­ma­czalną eks­cy­ta­cję.

Pach­nie czymś świe­żym. Ja­kąś de­li­katną sło­dy­czą…

Samo trzy­ma­nie jej w ob­ję­ciach było nie­winne, ale już dawno do­tyk ko­biety nie bu­dził we mnie tak gwał­tow­nych, nie­zro­zu­mia­łych i sil­nych emo­cji. Czasy mło­dzień­czych nie­po­ha­mo­wa­nych żą­dzy już dawno mi­nęły, a szcze­niac­kie po­pędy prze­mie­niły się w kla­rowne po­trzeby, re­gu­lar­nie za­spo­ka­jane.

Z roz­my­ślań wy­rwał mnie gło­śny pisk nie­zna­jo­mej. Do­dat­kowo za­częła się krę­cić w mo­ich ob­ję­ciach, co spra­wiło, że na­tych­miast się otrzą­sną­łem i po­now­nie ro­zej­rza­łem do­okoła. Mar­tin le­żał na tra­wie, a pies li­zał go po twa­rzy. Dzięki temu Pe­dro pod­szedł zwie­rzę z za­sko­cze­nia, skra­da­jąc się od tyłu, i już bez żad­nych pro­ble­mów zła­pał je za ob­rożę.

– Chry­ste! – Dziew­czyna jęk­nęła z ulgą.

Roz­luź­niła się i pew­nie zu­peł­nie nie­świa­do­mie po­ło­żyła głowę na moim ra­mie­niu. Drżała z ner­wów, a jej cie­pły od­dech omia­tał moją szyję.

Nie po­tra­fi­łem zro­zu­mieć, dla­czego czu­łem pa­lącą po­trzebę, by ją po­cie­szyć. A jed­nak wbrew zdro­wemu roz­sąd­kowi, da­lej trzy­ma­łem ją jedną dło­nią w pa­sie, a drugą uspo­ka­ja­jąco gła­dzi­łem po ple­cach.

– Co tu się dzieje? Sły­sza­łam ja­kieś krzyki i uja­da­nie psa.

Mama ska­kała wzro­kiem po­mię­dzy mną a pra­cow­ni­kami, któ­rzy trzy­mali za ob­rożę wy­ry­wa­ją­cego się psa.

Blon­dynka pod­nio­sła głowę i kom­plet­nie nie zwra­ca­jąc na mnie uwagi, spoj­rzała w kie­runku domu.

– Ma­ri­bel? To ty, dziecko?

Mama za­sko­czyła mnie zna­jo­mo­ścią py­ska­tej istoty.

– Tak. Do­bry wie­czór, pani Tor­res. Prze­pra­szam za za­mie­sza­nie, ale mia­łam mały wy­pa­dek i… – Prze­rwała i od­wró­ciła głowę.

Spoj­rze­li­śmy so­bie pro­sto w oczy.

Była tak bli­sko, że wy­star­czyło się mi­ni­mal­nie na­chy­lić, a po­znał­bym smak jej warg.

Po moim krę­go­słu­pie prze­szedł elek­try­zu­jący dreszcz. Re­ago­wa­łem na nią jak roz­go­rącz­ko­wany mło­kos.

– San­tino. – Błą­dzi­łem wzro­kiem po jej ślicz­nej buzi, ale naj­bar­dziej przy­cią­gały mnie jej czarne jak noc oczy, któ­rych prze­szy­wa­jąca głę­bia wni­kała wprost do mo­jej du­szy.

– Tak, wła­śnie. San­tino za­pro­po­no­wał mi po­moc, więc nie mo­głam od­mó­wić – przy­znała nie­śmiało, co spra­wiło, że uśmiech­ną­łem się pod no­sem, roz­ba­wiony jej ma­łym kłam­stwem. – Luna mi towa­rzy­szyła. Wpa­dła przed chwilą w ole­an­der i prze­stra­szy­łam się, że przy­pad­kiem coś zje. Ma już swoje lata i słabo wi­dzi.

Jej ciało po­now­nie za­drżało, więc zu­peł­nie nie kon­tro­lu­jąc od­ru­chów, ob­ją­łem ją moc­niej, chyba po to, by do­dać jej otu­chy, albo po­woli tra­ci­łem przy niej ro­zum.

Z za­sko­cze­nia lekko roz­chy­liła usta, co jesz­cze bar­dziej mną wstrzą­snęło. Wpa­try­wa­łem się w jej pełne, mięk­kie wargi, a po mo­jej gło­wie za­częły krą­żyć bar­dzo nie­przy­zwo­ite my­śli, co było bar­dzo, ale to bar­dzo nie na miej­scu.

Mama po­de­szła bli­żej, ob­da­rza­jąc nas prze­bie­głym uśmie­chem, więc oba­wia­łem się, że coś zdą­żyło się jej uroić w gło­wie.

– Dziecko, za­raz się tobą za­opie­ku­jemy. Dzwo­ni­łaś do mamy? Pew­nie się o cie­bie mar­twi.

– Nie. Za­po­mnia­łam te­le­fonu. – Po­now­nie prze­nio­sła na mnie wzrok, ale te­raz był pe­łen pre­ten­sji, co w pierw­szym mo­men­cie nie zro­biło na mnie żad­nego wra­że­nia.

Po se­kun­dzie jed­nak zro­zu­mia­łem, że mo­głem jej prze­cież po­ży­czyć pie­przony te­le­fon, o któ­rym mó­wiła, bo w su­mie to na­wet nie za­py­ta­łem, ile sie­działa na tej prze­klę­tej dro­dze.

– Za­raz to na­pra­wimy – za­wy­ro­ko­wała Blanca, przej­mu­jąc stery. – Mar­tin! Pe­dro! Za­pro­wadź­cie psiaka do tyl­nego wej­ścia. Tam do­sta­nie wodę i może w lo­dówce znaj­dzie się coś do je­dze­nia. I weź­cie też coś, żeby go przy­wią­zać. Ole­an­der fak­tycz­nie jest tru­jący.

Mama przy­glą­dała się nam z za­in­te­re­so­wa­niem, czym wpro­wa­dziła Ma­ri­bel w za­kło­po­ta­nie. Ko­bieta za­częła się wier­cić w mo­ich ob­ję­ciach.

– Mogę iść sama. Tylko mu­siał­byś… – wy­du­siła, ba­daw­czo mi się przy­glą­da­jąc.

Prze­rwa­łem jej w pół zda­nia:

– Nie ma mowy. Je­śli skrę­ci­łaś kostkę, to nie mo­żesz jej nad­wy­rę­żać. Za­niosę cię.

Może i wcze­śniej da­łem się po­znać jako nie­uprzejmy cham, ale to nie ozna­czało, że nie zdą­ży­łem pójść po ro­zum do głowy.

Po­trze­bo­wała mo­jej po­mocy, ale był też drugi po­wód: czer­pa­łem przy­jem­ność z trzy­ma­nia jej w ra­mio­nach. Mój umysł za­le­wały ab­sur­dalne my­śli. Chcia­łem mieć ją bli­sko tak długo, jak to tylko moż­liwe. Póź­niej pew­nie do sie­bie wróci albo wy­je­dzie.

Nie zna­łem jej. Nie wie­dzia­łem, czym się zaj­muje ani jaka jest. Może na­wet była mę­żatką. Sporo tych nie­wia­do­mych, a na­krę­ca­nie się nie było w moim stylu.

Do­piero skoń­czy­łem trzy­dziestkę. Ak­tu­al­nie ko­rzy­sta­łem z ży­cia bez za­ci­śnię­tych na nad­garst­kach kaj­da­nek wier­no­ści i ob­roży mał­żeń­stwa na szyi. Tak było mi do­brze, wręcz re­we­la­cyj­nie.

– No to chodź, synu. Za­opie­ku­jemy się Ma­ri­bel – za­chę­ciła śpiew­nie Blanca, uśmie­cha­jąc się ra­do­śnie.

Tak jak my­śla­łem, mama bę­dzie się te­raz za­chwy­cać urodą Ma­ri­bel.

– Nie chcia­ła­bym panu spra­wić kło­potu – szep­nęła, gdy wcho­dzi­łem z nią po scho­dach. – Prze­pra­szam za za­mie­sza­nie z Luną. No i za gar­ni­tur. Je­stem tro­chę za­ku­rzona i… – W jej oczach zo­ba­czy­łem szczerą skru­chę.

– Ni­czym się nie przej­muj, Ma­ri­bel – wy­mru­cza­łem ni­sko, czym zwró­ci­łem jej uwagę.

– Nie po­wie… – Od­pu­ściła w pół słowa i od­wró­ciła głowę, wy­raź­nie strze­la­jąc fo­cha, jak­bym po­peł­nił ja­kąś zbrod­nię, że zwró­ci­łem się do niej po imie­niu.

Ma­ri­bel oka­zała się nie tylko urze­ka­jąca i za­dziorna, lecz także uro­czo hu­mo­rza­sta.

Chry­ste! Uro­czo hu­mo­rza­sta? Co się ze mną dzieje?

Zo­sta­wi­łem go­ścia wraz z mamą w sa­lo­nie, a sam ru­szy­łem do ga­bi­netu.

Ja­kiś czas póź­niej zaj­rzała do mnie go­spo­sia Pi­lar, nio­sąc w rę­kach nie­wielką por­cję gę­stej zupy. Pora była późna, ale go­spo­sia do­sko­nale wie­działa, że nie za­snę głodny. Jak tylko po­sta­wiła ta­lerz na biurku, za­mkną­łem klapę lap­topa i się­gną­łem po łyżkę.

– Prze­pyszne – przy­zna­łem, spró­bo­waw­szy po­siłku. – Dzię­kuję. By­łem głodny jak wilk.

– Na zdro­wie, chłop­cze.

Pi­lar nie ru­szyła się z miej­sca, więc pod­nio­słem na nią wzrok. Za­uwa­ży­łem w niej to samo pod­eks­cy­to­wa­nie, co wcze­śniej w oczach mamy.

– Berta opa­trzyła kostkę Ma­ri­bel i usztyw­niła staw ban­da­żem ela­stycz­nym. Po­noć to tylko lek­kie skrę­ce­nie, więc to jej wie­czorne bie­ga­nie na szczę­ście nie skoń­czyło się naj­go­rzej. A co do zdar­tych ko­lan i dłoni, to oczy­ściła rany, czymś je po­sma­ro­wała i też owi­nęła ban­da­żem.

– I mó­wisz mi to, bo…? – za­py­ta­łem z unie­sio­nymi brwiami.

– Bo na pewno się mar­twisz. Znam cię, od­kąd za­czą­łeś uży­wać noc­nika, więc wiem, że lu­bisz zgry­wać twar­dziela. Ale ja i tak wszystko wi­dzę – zri­po­sto­wała twardo, po czym wy­szła, za­nim zdą­ży­łem od­po­wie­dzieć.

– Co za upier­dliwa baba. – Ro­ze­śmia­łem się pod no­sem.

Po po­siłku od­go­ni­łem na­trętne my­śli, które co chwila po­wra­cały do py­ska­tej blon­dynki, i za­ją­łem się pracą.Po­ra­nek przy­wi­tał mnie lek­kim bó­lem głowy, choć bo­lały mnie też inne czę­ści ciała. Zwłasz­cza kostka. Mimo że nie była po­waż­nie skrę­cona, to i tak czu­łam w niej lekki dys­kom­fort, co przy­po­mi­nało mi o wczo­raj­szym upadku i ca­łym tym gro­te­sko­wym zbiegu oko­licz­no­ści.

Ze­ga­rek na szafce noc­nej wska­zy­wał kilka mi­nut po dzie­wią­tej. Po­roz­cią­ga­łam za­stane mię­śnie, które po mor­der­czym biegu wy­raź­nie da­wały o so­bie znać, i ro­zej­rza­łam się po po­koju. Nic się ­tu nie zmie­niło przez ostat­nie lata, kiedy to prze­by­wa­łam w domu ­ro­dzin­nym kil­ka­na­ście dni w roku.

Dzięki temu za każ­dym ra­zem, gdy przy­jeż­dża­łam, wspo­mnie­nia bez­tro­skich mło­dzień­czych lat wra­cały, roz­grze­wa­jąc moje stę­sk­nione serce.

Więk­szą część nocy prze­wra­ca­łam się z boku na bok, nie mo­gąc za­snąć, ale też nie­ustan­nie czu­jąc nie­wy­tłu­ma­czalne pod­eks­cy­to­wa­nie po spo­tka­niu Tor­resa. Było w nim coś su­ro­wego, a jed­no­cze­śnie po­twor­nie ape­tycz­nego. Ema­no­wała z niego nie­wi­dzialna pier­wotna siła, a twarde mię­śnie, które wy­czu­łam pod ide­al­nie skro­jo­nym gar­ni­tu­rem, wska­zy­wały, że – jak słusz­nie wcze­śniej ­po­dej­rze­wa­łam – po­waż­nie pod­cho­dzi do utrzy­my­wa­nia ciała w do­sko­na­łej kon­dy­cji.

I po­my­śleć, że taki przy­stoj­niak ukry­wał się w ogrom­nej po­sia­dło­ści za wy­so­kimi mu­rami nie­da­leko mo­jego domu ro­dzin­nego. Oczy­wi­ście oprócz ład­nego opa­ko­wa­nia i tych znie­wa­la­jąco nie­bie­skich oczu był okrop­nym bu­cem, a do­dat­kowo jego cho­ler­nie iry­tu­jąca pew­ność sie­bie wy­raź­nie do­mi­no­wała nad osza­ła­mia­ją­cym wy­glą­dem.

Na bank był ko­bie­cia­rzem. Z ta­kim wy­glą­dem grze­chem by­łoby nie ko­rzy­stać z uro­ków ka­wa­ler­skiego ży­cia.

Ale za­raz… Może w tej no­wo­cze­snej re­zy­den­cji kryła się jego żona lub na­rze­czona? Pani Tor­res nic o tym nie wspo­mi­nała, ale w su­mie też nie py­ta­łam, więc wszystko moż­liwe. Nie­ważne. I tak mnie to nie ob­cho­dzi.

Mia­łam spre­cy­zo­wane plany na przy­szłość. Cza­sami zda­rzały mi się chwile sza­leń­stwa, ale za­zwy­czaj wszyst­kiemu winna była moja przy­ja­ciółka Diana. To ona wpę­dzała mnie w ta­ra­paty albo wy­cią­gała na im­prezy, pod­czas gdy ja by­łam gło­sem roz­sądku. Do­peł­nia­ły­śmy się ide­al­nie i chyba tylko dzięki temu skoń­czy­ły­śmy stu­dia z bar­dzo do­brymi wy­ni­kami, nie ro­biąc więk­szych głu­pot w ciągu ostat­nich kilku lat miesz­ka­nia w Bar­ce­lo­nie.

Ro­dzi­ców za­sta­łam w kuchni. Mama stała przy oknie, za­wzię­cie mie­sza­jąc coś w mi­sce. Tata sie­dział przy stole z ga­zetą w ręku i po­pi­jał czarną jak smoła kawę.

Do ide­al­nego ob­razka ro­dziny bra­ko­wało tylko mo­jego brata bliź­niaka Ro­berta, który po tym, jak wy­je­chał do Ma­drytu na stu­dia, rzadko od­wie­dzał ro­dzi­ców. Po­dob­nie jak ja pra­co­wał w cza­sie stu­diów, a od­kąd zna­lazł swoją drugą po­łówkę i się za­rę­czył, czasu miał jesz­cze mniej. Pla­no­wał przy­je­chać do Mont­blanc z Eleną za ty­dzień, więc już się cie­szy­łam na to spo­tka­nie. Mie­li­śmy sporo do nad­ro­bie­nia.

Pod­czas śnia­da­nia spo­dzie­wa­łam się wy­peł­nio­nej pre­ten­sjami kon­struk­tyw­nej po­ga­danki. Kiedy wró­ci­łam wczo­raj do domu, a w za­sa­dzie kiedy Mar­tin przy­niósł mnie na rę­kach, uspo­ko­iłam ich tylko, że ze mną wszystko okej, i za­mknę­łam za sobą drzwi sy­pialni, zbyt pad­nięta na prze­słu­cha­nie. Za­trzy­ma­łam się przy Lu­nie, która roz­ło­żona w swoim le­go­wi­sku ci­cho po­chra­py­wała, i po­gła­ska­łam ją za uchem.

– Cześć – rzu­ci­łam luźno.

At­mos­fera była tak gę­sta, że można ją było ciąć no­żem. Wszystko wska­zy­wało na to, że ro­dzice za­raz roz­kręcą kon­kretną aferę. Kiedy usia­dłam, tato gniew­nie na mnie spoj­rzał, po czym po­wol­nym ru­chem ścią­gnął oku­lary, zło­żył ga­zetę na pół i splótł palce dłoni, cały czas prze­ni­kli­wie mi się przy­glą­da­jąc.

Cze­kała nas roz­mowa. Ja będę zmu­szona zdać re­la­cję z wczo­raj, a oni za­pewne przy­go­to­wali się już do wy­gło­sze­nia gadki wy­cho­waw­czej o braku od­po­wie­dzial­no­ści i ry­zyku, ja­kie wy­ni­kało z bie­ga­nia w sa­mot­no­ści po od­lu­dziu.

– No więc słu­cham, młoda damo… Co się wczo­raj do­kład­nie wy­da­rzyło?

Ode­tchnę­łam głę­boko, a na­stęp­nie opo­wie­dzia­łam o nie­for­tun­nym biegu, z pre­me­dy­ta­cją po­mi­ja­jąc kilka szcze­gó­łów.

W mię­dzy­cza­sie mama wsta­wiła frit­tatę na pal­nik i usia­dła obok, by po­słu­chać opo­wie­ści.

– Jak więc wi­dzi­cie, nic ta­kiego się nie stało. – Roz­ło­ży­łam sze­roko ręce, co spra­wiło, że oboje zwró­cili uwagę na dło­nie owi­nięte ban­da­żem.

– Do­brze, że Mar­tin przy­wiózł z sa­mego rana ma­ści na te rany. Nie mam nic od­po­wied­niego w do­mo­wej ap­teczce, zwłasz­cza ta­kiego na re­ceptę.

– Był tu­taj?

– Tak. Ja­kąś go­dzinę temu.

– Nie ro­zu­miem – szep­nę­łam zdez­o­rien­to­wana.

– Przy­niósł tylko torbę z le­kar­stwami i po­wie­dział, że to dla cie­bie. Po­noć pan Tor­res wy­dał po­le­ce­nie, żeby do­star­czył ci nie­zbędne leki prze­pi­sane przez le­ka­rza. Są tam ma­ści, ta­bletki prze­ciw­bó­lowe i okłady na kostkę. – Mama zmru­żyła lekko oczy, nie spusz­cza­jąc ze mnie wzroku.

– Okej – przy­tak­nę­łam nie­pew­nie.

Tata z za­ło­żo­nymi na klatce rę­kami przy­glą­dał mi się tak in­ten­syw­nie, jakby pró­bo­wał czy­tać w mo­ich my­ślach. Pra­co­wał w li­ceum jako na­uczy­ciel ma­te­ma­tyki, więc po­tra­fił z po­wo­dze­niem roz­pra­co­wy­wać za­cho­wa­nia mło­dych lu­dzi w kilka se­kund i zmu­szać ich do mó­wie­nia.

– Ma­ri­bel, je­steś do­ro­sła i nie mamy prawa ci ni­czego za­bra­niać, ale cho­ler­nie się o cie­bie mar­twi­li­śmy. Nie dość, że wy­szłaś z domu po zmroku, to jesz­cze nie za­bra­łaś ko­mórki. Czy ty zda­jesz so­bie sprawę z tego, co prze­ży­wa­li­śmy, gdy nie wra­ca­łaś? Szu­ka­łem cię, Ma­ri­bel. A jak się oka­zało, wy­jąt­kowo po­bie­głaś w prze­ciwną stronę niż zwy­kle. Co ci strze­liło do głowy?! – Po groź­nej mi­nie można było po­znać, że po­rząd­nie się wku­rzył.

Już dawno nie wi­dzia­łam go w po­dob­nym sta­nie. Nie­stety ro­dzice mieli tro­chę ra­cji. Za­cho­wa­łam się nie­od­po­wie­dzial­nie i mo­gło mnie spo­tkać coś dużo gor­szego. Sama nie wiem, jak by się to skoń­czyło, gdyby na dro­dze nie po­ja­wił się Tor­res.

Czy do­sta­ła­bym się do domu o wła­snych si­łach? Ra­czej nie…

– Prze­pra­szam. Ma­cie ra­cję. Słabo to wczo­raj wy­szło. Ale wszystko do­brze się skoń­czyło, prawda? – Prze­ska­ki­wa­łam skru­szo­nym wzro­kiem mię­dzy ro­dzi­cami.

– Tak, ale na­wet nie myśl, że ta sy­tu­acja się po­wtó­rzy. Bie­ga­nie po zmroku od­pada, a w po­je­dynkę to już w ogóle.

– Ale o czym ty mó­wisz? Prze­cież opu­chli­zna zej­dzie za kilka dni, może ty­dzień, i będę mo­gła…

– Nie ma mowy. Ta oko­lica nie jest już tak bez­pieczna, jak kilka lat temu. Kręcą się tu różni lu­dzie. Nie zda­jesz so­bie sprawy z nie­bez­pie­czeń­stwa, więc do­póki nie masz z kim bie­gać, to sie­dzisz na tyłku. Ko­niec roz­mowy. – Tata zgar­nął ze stołu ku­bek z kawą i zo­sta­wił nas same w kuchni.

Mama na­wet nie pró­bo­wała ukryć ra­do­ści z faktu, że to oj­ciec od­gry­wał pod­czas roz­mowy rolę złego po­li­cjanta. Za­zwy­czaj to ona wy­zna­czała twarde gra­nice.

– Ma­muś, o co tu cho­dzi? Mam coś na kształt szla­banu? Na­prawdę? – za­py­ta­łam za­sko­czona.

Mama po­ki­wała de­li­kat­nie głową, po czym po­de­szła do ku­chenki, żeby spraw­dzić, co z moim śnia­da­niem.

– Na to wy­gląda, cór­ciu. Ba­łam się o cie­bie. Pró­bo­wa­łam się do cie­bie do­dzwo­nić, ale oka­zało się, że te­le­fon zo­sta­wi­łaś w domu. Dwie go­dziny po twoim wyj­ściu tata po­szedł cię szu­kać. Gdy wró­cił i stwier­dził, że ni­g­dzie cię nie ma, na­prawdę my­śla­łam, że coś ci się stało.

– Ro­zu­miem.

Choć wie­dzia­łam, że odro­binę prze­sa­dzili z re­ak­cją, w końcu nie mia­łam już szes­na­stu lat, to i tak by­łam w sta­nie zro­zu­mieć, że z ich per­spek­tywy ta sy­tu­acja nie wy­glą­dała naj­le­piej.

Wi­siel­czy na­strój w nie­wiel­kim stop­niu ra­to­wało cia­sto po­ma­rań­czowe, które zgrab­nie uło­żone na ta­le­rzyku, pach­niało wręcz nie­ziem­sko. Nie za­mie­rza­łam so­bie od­ma­wiać tej chwili przy­jem­no­ści.