-
W empik go
Tao gospodyni domowej - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
30 września 2021
Ebook
9,99 zł
Audiobook
14,99 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Tao gospodyni domowej - ebook
Utwór jest zaproszeniem do podróży do Jejlandii, krainy, w której niepodzielną władzę sprawuje kobieta. Autorka definiuje tekst jako dziennik pokładowy, zbiór materiałów pisanych w ciągu kilku lat – różnorodnych, lecz połączonych potrzebą „zobaczenia świata po kobiecemu". Dunin zaznacza, że jeśli ma być mowa o feminizmie, to jest to feminizm autorski, subiektywny i prywatny.
| Kategoria: | Socjologia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-87-280-1201-7 |
| Rozmiar pliku: | 191 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
I. JEJLANDIA
W roku 1915 amerykańska feministka i anarchistka Charlotte Gilman opisała kraj, w którym mieszkają wyłącznie samorozmnażające się kobiety. Powieść ta nosi tytuł _Herland_ i choć nigdy jej nie przeczytałam, pomysł ów — poszukiwania Jejlandii — od pewnego czasu coraz bardziej mnie pociąga. Dawniej było inaczej. Kiedy byłam małą dziewczynką, po prostu chciałam chodzić w spodniach i czytać książki dla chłopców. Zawsze bliższy był mi Winnetou niż sentymentalna Ania z Zielonego Wzgórza. Niewątpliwie w grę wchodziła tu zazdrość, niech się jednak nie cieszą psychoanalitycy: nie była to zazdrość o penisa. Po prostu od zawsze, odkąd sięgam pamięcią, wydawało mi się, że kawałek tortu przeznaczony dla mężczyzn ma dużo więcej kremu, a ponieważ byłam wychowywana dość liberalnie, nie przychodziło mi do głowy, że tylko z powodu pewnego anatomicznego szczegółu nie mam prawa po niego sięgać. Wierzyłam więc, że czeka mnie los wielkiego odkrywcy nieznanych lądów (do dziś Nansen wydaje mi się bardziej atrakcyjnym wzorem osobowym niż Emilia Plater) lub przynajmniej dzielnego kowboja, no a kto widział kowboja w sukience? Pierwsze poważne seksistowskie represje dotknęły mnie, kiedy poszłam do szkoły i zostałam zmuszona do zamiany spodni na ohydny fartuszek z podszewki, ozdobiony upokarzającym białym kołnierzykiem. Jakby nie dość było tego, zabroniono mi chodzenia na w.f. razem z chłopcami. Zamiast kopania piłki musiałam z innymi dziewczynkami, których nie znosiłam, ćwiczyć tańce ludowe. Płciowy podział obowiązywał także na pracach ręcznych. Chłopcy z fajnym panem piłowali deski, a one — „my” nie przeszłoby mi przez gardło — robiły na drutach (czynność straszna i nie do opanowania przez normalnego człowieka) albo przygotowywały kanapki (głupota, to przecież każdy potrafi).
Na szczęście na studiach mogłam wrócić do chodzenia w spodniach. Z ulgą przeistoczyłam się znowu w siebie, a ponieważ rodzice zapomnieli mi powiedzieć, że moim posłannictwem życiowym jest bycie żoną, matką i gospodynią domową, zajęłam się tym i owym, szczególnie zaś owym. Jedyna opresja, jaka mnie wówczas uwierała, miała charakter polityczny. Doszłam zatem do wniosku, że winę za fartuch, jak zresztą i za wszystko inne, ponosi komuna. Totalitaryzm, autorytaryzm, bolszewizm, komunizm to były słowa—klucze, za pomocą których można było wszystko wyjaśnić. Taka jest logika życia intelektualnego w systemach monocentrycznych, w których istnieje jeden dobrze zdefiniowany „nadawca sensów”. Można albo produkować wraz z nim te sensy, albo podjąć męczącą próbę wytwarzania przeciw- sensów. Gdy ów „konflikt podstawowy” stanie się powszechnie znanym i uznawanym sposobem definiowania istoty społecznego dyskursu, kiedy, mówiąc prościej, wszystko jest czarne albo białe, nasze albo wrogie — wszelkie intelektualne usiłowania, by nie być ani za, ani przeciw, spełzają na niczym. Każda myśl ulega reinterpretacji i zgrabnym kopniakiem wysyłana jest na jedną lub drugą stronę barykady, modyfikując swoje znaczenie w zależności od kontekstu. Z mojego punktu widzenia tak właśnie to wyglądało od połowy lat siedemdziesiątych, chociaż powszednią rzeczywistością naszej kultury stało się za czasów „Solidarności” i stanu wojennego. Sytuacja taka być może sprzyja walce (a toczyła się ona w słusznej sprawie), intelektualnie jednak szybko staje się jałowa. Odkrywczość myśli krytycznej wyczerpuje się, lecz nadal pozostaje ona w rytualnym zwarciu z przeciwnikiem: razem wypełniają całe uniwersum sensów i uniemożliwiają pojawienie się czegokolwiek nowego.
Koniec PRL przyniósł nadzieję na zmianę tej sytuacji. Zdawało się, że myśl uwolniona od politycznych serwitutów i kontekstów, wyswobodzona z uścisku żelaznej logiki sytuacji, nareszcie będzie mogła sobie pohasać. A co dominuje dziś w polskim życiu intelektualnym?
1.
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
W roku 1915 amerykańska feministka i anarchistka Charlotte Gilman opisała kraj, w którym mieszkają wyłącznie samorozmnażające się kobiety. Powieść ta nosi tytuł _Herland_ i choć nigdy jej nie przeczytałam, pomysł ów — poszukiwania Jejlandii — od pewnego czasu coraz bardziej mnie pociąga. Dawniej było inaczej. Kiedy byłam małą dziewczynką, po prostu chciałam chodzić w spodniach i czytać książki dla chłopców. Zawsze bliższy był mi Winnetou niż sentymentalna Ania z Zielonego Wzgórza. Niewątpliwie w grę wchodziła tu zazdrość, niech się jednak nie cieszą psychoanalitycy: nie była to zazdrość o penisa. Po prostu od zawsze, odkąd sięgam pamięcią, wydawało mi się, że kawałek tortu przeznaczony dla mężczyzn ma dużo więcej kremu, a ponieważ byłam wychowywana dość liberalnie, nie przychodziło mi do głowy, że tylko z powodu pewnego anatomicznego szczegółu nie mam prawa po niego sięgać. Wierzyłam więc, że czeka mnie los wielkiego odkrywcy nieznanych lądów (do dziś Nansen wydaje mi się bardziej atrakcyjnym wzorem osobowym niż Emilia Plater) lub przynajmniej dzielnego kowboja, no a kto widział kowboja w sukience? Pierwsze poważne seksistowskie represje dotknęły mnie, kiedy poszłam do szkoły i zostałam zmuszona do zamiany spodni na ohydny fartuszek z podszewki, ozdobiony upokarzającym białym kołnierzykiem. Jakby nie dość było tego, zabroniono mi chodzenia na w.f. razem z chłopcami. Zamiast kopania piłki musiałam z innymi dziewczynkami, których nie znosiłam, ćwiczyć tańce ludowe. Płciowy podział obowiązywał także na pracach ręcznych. Chłopcy z fajnym panem piłowali deski, a one — „my” nie przeszłoby mi przez gardło — robiły na drutach (czynność straszna i nie do opanowania przez normalnego człowieka) albo przygotowywały kanapki (głupota, to przecież każdy potrafi).
Na szczęście na studiach mogłam wrócić do chodzenia w spodniach. Z ulgą przeistoczyłam się znowu w siebie, a ponieważ rodzice zapomnieli mi powiedzieć, że moim posłannictwem życiowym jest bycie żoną, matką i gospodynią domową, zajęłam się tym i owym, szczególnie zaś owym. Jedyna opresja, jaka mnie wówczas uwierała, miała charakter polityczny. Doszłam zatem do wniosku, że winę za fartuch, jak zresztą i za wszystko inne, ponosi komuna. Totalitaryzm, autorytaryzm, bolszewizm, komunizm to były słowa—klucze, za pomocą których można było wszystko wyjaśnić. Taka jest logika życia intelektualnego w systemach monocentrycznych, w których istnieje jeden dobrze zdefiniowany „nadawca sensów”. Można albo produkować wraz z nim te sensy, albo podjąć męczącą próbę wytwarzania przeciw- sensów. Gdy ów „konflikt podstawowy” stanie się powszechnie znanym i uznawanym sposobem definiowania istoty społecznego dyskursu, kiedy, mówiąc prościej, wszystko jest czarne albo białe, nasze albo wrogie — wszelkie intelektualne usiłowania, by nie być ani za, ani przeciw, spełzają na niczym. Każda myśl ulega reinterpretacji i zgrabnym kopniakiem wysyłana jest na jedną lub drugą stronę barykady, modyfikując swoje znaczenie w zależności od kontekstu. Z mojego punktu widzenia tak właśnie to wyglądało od połowy lat siedemdziesiątych, chociaż powszednią rzeczywistością naszej kultury stało się za czasów „Solidarności” i stanu wojennego. Sytuacja taka być może sprzyja walce (a toczyła się ona w słusznej sprawie), intelektualnie jednak szybko staje się jałowa. Odkrywczość myśli krytycznej wyczerpuje się, lecz nadal pozostaje ona w rytualnym zwarciu z przeciwnikiem: razem wypełniają całe uniwersum sensów i uniemożliwiają pojawienie się czegokolwiek nowego.
Koniec PRL przyniósł nadzieję na zmianę tej sytuacji. Zdawało się, że myśl uwolniona od politycznych serwitutów i kontekstów, wyswobodzona z uścisku żelaznej logiki sytuacji, nareszcie będzie mogła sobie pohasać. A co dominuje dziś w polskim życiu intelektualnym?
1.
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
więcej..
