Tchnienie Kaim - ebook

PROLOG

Cztery tygodnie wcześniej

Chrupnęło i kawał gzymsu runął w dół. Minął ze świstem kilkanaście kondygnacji i wbił się bezgłośnie w miękki trawnik. O włos tylko uniknął spotkania z wybrukowanym chodnikiem.

Trzymając się kurczowo framugi, Alyn strzepnęła stopą białą mgiełkę pokruszonego kamienia, którą natychmiast porwał wiatr. Przestąpiła dziurę, zajrzała przez otwarte okno i natychmiast cofnęła głowę, zauważając, że strażnik podniósł się z siedziska. To, że ruszył wreszcie tyłek, było tą dobrą z dwóch wiadomości. Złą wyszeptał jej do ucha strach: wstał, bo usłyszał hałas i zaraz podejdzie do okna.

Chwyciwszy dłonią drugą futrynę, złodziejka poprawiła szkła na nosie, wycofała się o krok i przykleiła plecami do ściany. Przed nią – i pod nią – rysowała się falująca gorącem panorama miasta. Bezlitosne zakkańskie słońce właśnie kończyło swą wędrówkę ku zenitowi, gnało mieszkańców z ulic i uliczek ku umownemu chłodowi wnętrz. O tej porze nikt o zdrowych zmysłach nie patrzył do góry – nawet na majestatyczną wieżę wyrastającą ponad posiadłością najbogatszego człowieka w mieście.

Zza drugiego okna dobiegło Alyn zduszone chrząknięcie i dźwięk oddalających się kroków.

Poszedł sobie?

Złodziejka na powrót przysunęła się do framugi i jeszcze raz zajrzała do środka. Pomieszczenie było puste. Odetchnęła i wśliznęła się, uważając, by nie potrącić pękatego wazonu, który – nie wiedzieć czemu – stał pusty tuż pod parapetem. W środku pachniało palonymi ziołami i kurzem z dywanów, których nikt od dawna nie kwapił się wytargać na zewnątrz i wytrzepać. Było równie gorąco jak na zewnątrz.

Cicho stawiając kroki, złodziejka podbiegła ku schodom w dół. Łysiejący wąsaty strażnik z pokaźnym brzuchem był już dwa piętra niżej i wyraźnie dokądś mu się spieszyło. Alyn wzięła to za dobrą monetę – miała więcej czasu, nim pojawi się jego zastępca. Zbiegła jedną kondygnację niżej i upewniwszy się, że nikt nie pilnuje łącznika z poddaszem willi, zagłębiła się w trzewia domu Hanso Trzeciego, najbogatszego człowieka w kraju.

W tej chwili, gdyby tylko ktoś ją zauważył, byłaby martwa. Gorzej – usunięta z powierzchni ziemi, wymazana z historii. Szef gildii kupców miał środki – i wolę – by tępić konkurencję najskuteczniejszymi z metod. W końcu plotki o ćwiartowaniu, spalaniu i wmurowywaniu złapanych nieszczęśników w ściany podziemnych katakumb stolicy Zakkanu nie brały się znikąd. Jedyna nadzieja w tym – pomyślała, kierując się w głąb korytarza, na końcu którego miało się znajdować biuro Hanso – że w tym upale nikomu nie będzie się chciało wędrować po górnych piętrach budynku.

Solidne, okute i posrebrzane drzwi, które rozpychały się przed złodziejką w wątłej framudze, wskazywały na to, że dostała sprawdzone informacje. Jej zleceniodawca naprawdę pożądał tego zwoju, ale i oferował jedyną nagrodę, którą była skłonna przyjąć, by zaryzykować całą tę wyprawę.

Minęła otwarte wejście do przedsionka biura i gdy sięgnęła do kieszeni po wytrych, tuż obok rozległo się krótkie, agresywne chrapnięcie. Zamarła. Po prawej, za zasłoną szerokich rozcapierzonych palców liści paproci, półleżąc na krześle, drzemała młoda dziewczyna. Ubrana była w lekkie, przewiewne sari utkane z materiału, na który nie byłoby stać przeciętnej pokojówki. Nieprzeciętnej prawdopodobnie też. Miała pełne, zaczerwienione policzki i drobny spiczasty nos. Przed zaśnięciem ewidentnie próbowała przyjąć jak najwygodniejszą pozycję, ale ta wyraźnie zwiastowała rychłe zsunięcie się jej tyłka z siedziska i twarde lądowanie na posadzce.

Co ona tu robi? Czy to córka Hanso? Czy Hanso w ogóle ma córkę?

Alyn wypuściła z płuc powietrze najciszej jak umiała. Nie było możliwości, by zaczęła się włamywać do biura pod zadartym nosem chrapiącego dziewczęcia. Czas uciekał.

Spojrzała na ostrożnie wyjęty z kieszeni pęk wytrychów, a następnie przeniosła wzrok na nieznajomą i powoli, z cichym chrzęstem skórzanej rękawiczki bez palców, zacisnęła na nim pięść. Gdzieś z tyłu głowy do jej świadomości natarczywie dobijał się obraz z odległej przeszłości…

*

– Ja naprawdę nie chciałam – powiedziała, łkając przez ściśniętą krtań. Wczepiła się z całej siły w jego koszulę i zatopiła mokrą twarz w jego piersi. – Było ich więcej… Troje…

– Nie przejmuj się – odpowiedział Toryn i przytulił ją mocniej. – Już dobrze. Nie będą cię więcej zaczepiali.

– Ja ją pchnęłam… Nie chciałam…

– No już, Myszo. Nie myśl o tym. Na pewno nic jej nie będzie.

– Nie możemy tu zostać, prawda? Boję się.

– Ja też. Ale wiesz co? Nie szkodzi.

– Co teraz?

– Pójdziemy nad rzekę. Jak nie nad tę, to nad inną. Albo jeszcze inną.

– Znajdziesz nam rzekę? Naszą rzekę?

Toryn kucnął przed siostrą i uśmiechnął się. Miał fioletowe podbite oko i nieładne rozcięcie nad brwią, z którego krew spłynęła po policzku i nakapała wprost na jego ulubioną jasnobrązową kurtkę. Alyn stwierdziła, że prawdopodobnie sama wygląda kropka w kropkę jak on.

– Przepraszam, że ci zasmarkałam ubranie.

– Daj rękę – powiedział, a jego czerwony uśmiech nabrał demonicznego wyrazu. – Obiecuję, że w rewanżu też ci kiedyś zasmarkam. Czasem musimy robić małe złe rzeczy dla większego dobra.

*

Złodziejka zeskoczyła z ostatniego występu i wylądowała miękko na twardych płytach chodnika. Sparzonymi, piekącymi niemiłosiernie od dotykania rozgrzanej ściany palcami sprawdziła stan zawiniątka przy pasie. Było całe i nienaruszone, jeśli nie liczyć kilku kropel jej potu, które spadły na materiał i natychmiast odparowały, zostawiwszy po sobie plamki słonego nalotu. Rozejrzała się i nadstawiła ucha. Południową ciszę na nowo zaczęły już powoli mącić w oddali narastający gwar rozmów i stukot kół wozów wyprowadzanych na bruk. Saahii po raz drugi tego dnia budziło się do życia.

Poruszając się tuż przy ścianie, Alyn podbiegła w stronę alejki prowadzącej do ogrodu. Ogród wiódł do stawu zasilanego wodą z rzeki, która niedługim, ale całkiem szerokim i wzmocnionym przekopem wracała do Szikry. Owo nieautoryzowane wejście i wyjście do posiadłości Hanso Trzeciego zwykle zablokowane było solidną kratą, ale ludzie jej zleceniodawcy wykonali w nocy doskonałą robotę, nacinając pręty w taki sposób, że wystarczyło mocniej szarpnąć, by wyjąć ich fragment i następnie włożyć go na swoje miejsce. W końcu Hanso odkryje zapewne, którędy złodziej dostał się na jego posesję, ale to już nie będzie miało znaczenia. Tym bardziej że nie będzie wiedział, kogo szukać.

Uśmiechnąwszy się do swych myśli, Alyn dwoma susami przecięła w poprzek nitkę okalającego willę deptaka i podbiegła po trawie w kierunku łaskawego cienia palm, które pilnowały wejścia do ogrodu. Załom i prosta droga do wyjścia były tuż-tuż, gdy kątem oka zauważyła, że kilkanaście kroków przed nią coś poruszyło się w trawie. Instynktownie kucnęła i poprawiła szkła na nosie.

To był chłopczyk. Miał kilka lat, głęboko śniadą cerę i krótkie kręcone włosy. Był sam – w okolicy nie było ani widać, ani słychać żadnego dorosłego czy innego dziecka. Przyszedł w to miejsce, przykucnął i bawił się czymś, co znalazł w trawie. Gdy ją zauważył, podniósł głowę i wbił w nią dwie białe latarnie szeroko otwartych oczu.

Alyn przełknęła ślinę. Jeszcze chwila, jeszcze moment i zacznie piszczeć. Albo płakać. Instynkt kazał jej brać nogi za pas, ale pozostała w bezruchu, patrząc prosto na jedyną osobę, której udało się dziś ją zauważyć. Chłopiec wstał i pochylił się, po czym zaparł się mocno nogami i całą siłą dwóch rączek podźwignął swoją zabawkę.

To był biały, odłupany fragment gzymsu. Miał kształt łódki.

Na jego widok Alyn uśmiechnęła się szeroko i klnąc bezgłośnie przez zęby, przytknęła do ust wyciągnięty palec wskazujący. Następnie podniosła się powoli, pomachała chłopczykowi i marszem, truchtem, sprintem skierowała się ku wyjściu. Z wierzchu jej prawej rękawiczki krople potu rozmywały brunatne smugi krwi.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maél is mé tó féran

Czas, abym odszedł

– Beowulf (przekł. własny)

Nie tak miał wyglądać ten poranek.

Sen Alyn był długi, ale nie przyniósł wypoczynku. Jeszcze zanim otworzyła oczy, poczuła, jak twarde węzły siatki wpijają się w jej bok z każdym przechyłem kutra. Poduszka – sędziwy burtowy obijak – wysunęła się w nocy spod jej głowy. Ta zaś spoczywała częściowo na zdrętwiałym przedramieniu, a częściowo na śmierdzących rybą deskach pokładu.

Dziewczyna westchnęła ciężko, podniosła się na łokieć sprawnej ręki i otworzyła oczy. Zła wiadomość: było już widno, więc potwornie zaspała. Jeszcze gorsza: Ulfr Wilmot – brodaty, ogorzały kapitan o policzkach czerwonych i okrągłych jak nektarynki – stał tuż obok i patrzył na nią. Na kaskadzie rudożółtych kłaków, która spływała z jego podbródka, mieniło się kilka srebrnych rybich łusek. W prawej dłoni – wielkiej jak pióro pagaja – trzymał zwój liny. Nie jakiejś zwykłej liny. Czysty biały sznur jaśniał w poblasku budzącego się dnia mocniej niż jakikolwiek żeglarski ognik, który dało się znaleźć na pokładzie „Freyi”. Ostatnim razem Alyn widziała tę cumę trzy i pół tygodnia temu. Natychmiast zrozumiała, dlaczego zamiast znajomego grymasu gniewu i rozczarowania na twarzy szypra dojrzała rzadki wyraz życzliwości. Gdzieś wysoko ponad ich głowami jęknęła mewa. Alyn podniosła się na kolana, odwróciła w stronę dziobu i wyjrzała ponad gdzieniegdzie zmurszałymi, ale solidnymi jak słowo marynarza deskami burt. Serce zabiło jej mocniej, gdy chwyciła za założony za kołnierz koszuli drucik okularów i osadziła porysowane szkła na nosie. Tuż przed sobą ujrzała lekko połyskującą, wiecznie pomarszczoną taflę spokojnej zatoki. Gdy jednak skupiła wzrok na horyzoncie, na moment wstrzymała oddech, po czym westchnęła, drapiąc się po swędzącym zgięciu łokcia.

– O, w dupę.

Słońce, które za jej plecami wyglądało zza różowego horyzontu, omiatało właśnie pierwszymi promieniami znajdujące się w oddali miasto. Najpierw spod porannego całunu szarości wyjrzały zwieńczenia wież dzielnicy handlowej – ogromne krople zaschniętej farby, które jakiś kapryśny malarz pacnął na las zapałek. Następnie czerwienią zapłonęły ściany gmachów administracyjnych i portowych. Wreszcie promienie padły na płaskie powierzchnie okalających metropolię murów, które wgryzały się dalej w niewidoczną z tej odległości połać pustyni. Biel, róż i pomarańcz budynków Saahii jaśniały i wabiły strudzonych marynarzy niczym najpiękniejszy śpiew syren. Alyn złapała się na tym, że i ona dała się im zahipnotyzować.

– Ruszaj się, dziewczyno! – huknął kapitan Wilmot i rzucił w kierunku Alyn śnieżnobiałą cumę. – Przybijamy!

Młoda bosman bez trudu złapała ciężką linę, zupełnie nie po marynarsku zasalutowała przełożonemu i mrugnęła do niego, nie kryjąc radości. Uwielbiała morze – plusk fal, kołysanie okrętu i okazjonalne spotkania z wielorybami. Nic jednak – nawet najlepszy z połowów – nie mogło się równać uczuciu, jakie towarzyszyło powrotowi z kilkutygodniowego rejsu i własnoręcznemu zawiązywaniu cumy przy saahijskim nabrzeżu. Do tego momentu jednak pozostało jeszcze sporo czasu i choć zamierzała go starym zwyczajem spędzić przepasana zwojem liny, nie znaczyło to, że dwójka majtków na „Freyi” – braci, którzy podobnie jak ona pochodzili z odległego kraju – mogła mieć wolne tego ranka. Alyn skierowała kroki wzdłuż lewej burty, płynnym ruchem zgarniając przywieszony do ściany kokpitu bosak, po czym chrząknęła i trzykrotnie uderzyła drewnianą rączką pręta o pokład.

– Galin! Timbur! Klar na pokładzie!

Spod zmęczonych solą i wiatrem desek idealnie zsynchronizowanym dwugłosem dobyło się zwyczajowe potwierdzenie „aye! aye!”. Pierwsze „aye!” było jeszcze lekko zaspane i zaskoczone, drugie – pełne oddania, werwy i gotowości do działania.

*

Port Saahii, wyjąwszy niewielką flotyllę okrętów samoobrony wybrzeża, gościł głównie łodzie i kutry rybackie. Pomiędzy równymi szczeblami jego pirsów nieustannie kołysały się na falach dziesiątki kadłubów – zarówno solidnych żaglowych korabów handlowych, jak i obsługujących je wiosłowych łupianek. Na nabrzeżu było jeszcze tłoczniej. Przy niemal każdym stanowisku cumowniczym coś się działo. Rzucano trapy, doprowadzano pod nie wozy, wnoszono i wynoszono skrzynie, wieszano i zdejmowano żagle. Zgiełk setek rozmów, zaśpiewów i wykrzykiwanych rozkazów niósł się po wodzie na długie mile w głąb zatoki. Słońce wdrapało się już wysoko na niebo i zaczynało właśnie przypiekać.

Alyn stała na dziobie „Freyi”, która zmierzała w sam środek portowego kotła napędzana siłą młodzieńczych mięśni Galina i Timbura. Chłonęła całą sobą atmosferę napierającą od brzegu ciepłem i zapachem ciał, przypraw, owoców i perfum. Jej koszula – niegdyś biała jak owijająca ją cuma, teraz szarobura, poznaczona zaciekami rybiego śluzu, farby, mokrego drewna i krwi – nie odznaczała się na tle ubiorów innych cumowniczych gotowych do pierwszego od tygodni zeskoku na stały ląd. Mimo tego kilka uważnych par oczu zdążyło ją już wypatrzyć i śledzić niespieszną podróż kutra w głąb portu.

– Ejże, dziewczyno.

Kapitan pojawił się tuż obok niej i położył dłoń na jej ramieniu gestem, który nauczyła się interpretować jako opiekuńczy. Każdemu innemu mężczyźnie, który by tak zrobił, już dawno skręciłaby nadgarstek. Wilmot zdawał się o tym podskórnie wiedzieć i choć na „Freyi” był panem i władcą niepodzielnym, korzystał z tego przywileju z umiarem. I zawsze jedynie wtedy, gdy sytuacja była dla obojga w jakiś sposób ważna.

– Oczy dookoła głowy – rzekł cicho. – Masz komitet powitalny.

W tej chwili zauważyła ich wszystkich. Kryjących się – lub nie – za wozami, stertami skrzyń i worków. Powoli podążających wzdłuż pirsu za „Freyą”. Wypatrywali to jej manewrów, to miejsc, przy których mogła zostać przycumowana. Zastawiali na nią wnyki.

– Gwardia.

– Ano. Nie myśl, że nie wiedziałem, coś ty za jedna, gdy cię brałem na pokład pierwszy raz – palce kapitana zacisnęły się mocniej na ramieniu Alyn, aż drgnęła, ale natychmiast potem rozluźniły się całkowicie. – U mnie konto masz czyste. To, co zarobiłaś, zarobiłaś uczciwą pracą. I za ten rejs również będzie czekać na ciebie zapłata. Po staremu, za trzy dni. Wiesz, gdzie. Bardzo liczę na to, że się pojawisz. Ty albo przynajmniej ta twoja koleżanka, czarnuszka. No, ale my tu mielimy ozorami, a na prawej burcie zebrały się glony i nie ma mowy, byśmy w takim stanie wpływali do portu stolicy Zakkanu. Pojmujesz? Timbur da sobie radę z cumą. Aha, w mojej kabinie znajdziesz małe podziękowanie. No, idźże.

Miało być inaczej, pomyślała Alyn, czując narastający w piersi ciężar rozczarowania. Potrzebowała tego rejsu, by mogła powrócić, gdy już wszystko ucichnie. Z drugiej strony mogło być gorzej. Wilmot oferował jej drogę ucieczki, choć zupełnie nie było to w jego interesie. Z trudem powstrzymała się przed cmoknięciem tęgiego marynarza w jeden z jego okrągłych, wystających ponad zmierzwioną brodą policzków, wręczyła mu cumę i trzema susami dotarła pod pokład. Z zamykanej na kluczyk szafki przy koi wyciągnęła tobołek z ubraniem, do którego zgarnęła z półki kilka ostatnich sucharów z suszonymi owocami. Do kieszeni wrzuciła skórzany mieszek, w którego środku przy każdym gwałtowniejszym ruchu ławica miedziaków ze szczękiem ostukiwała pojedynczego srebrnika. Upewniwszy się, że niczego nie zostawiła, wybiegła na górę po schodach. Na rufie minęła Galina walczącego samotnie z wiosłem i krótkim gestem zmierzwiła mu czarne, kręcone włosy. Nie potrzebowała więcej, by przekazać mu, że wykonał podczas rejsu dobrą robotę. Sprawili się wszyscy – dlatego ładownia aż w trzech czwartych wypełniona była srebrną zupą ryb pływających w zimnej wodzie, która jeszcze tydzień temu była hałdą kosztownych – zwłaszcza w Saahii – lodowych bloków. Zajrzała do kabiny kapitana. Choć nie bywała tu często, jej wzrok natychmiast padł na solidnego dorsza, który leżał na pulpicie, owinięty w bodaj jedyną czystą szmatkę na pokładzie. Bakszysz. Zwyczajowa zapłata dla tragarzy portowych za priorytetowe traktowanie rozładowywanego ładunku. Chwilę się wahała, czy przyjąć prezent, ale ostatecznie wygrał w niej pragmatyzm. Podobnych okazów ładownia kutra kryła jeszcze kilka, a ten konkretny wyglądał tak, jakby samodzielnie mógł ją wyżywić przez dwa dni. Akurat do czasu, kiedy kapitan zdąży opchnąć przynajmniej część ładunku, a ona będzie mogła się zgłosić po wypłatę.

Wychynęła na prawą burtę w momencie, gdy Wilmot wkroczył do pomieszczenia od drugiej strony, by chwycić za ster. „Freya” zbliżała się do swojego stanowiska, a wraz z nią drużyna czujnych i najwyraźniej wyjątkowo cierpliwych gwardzistów. Hanso Trzeci nie zwykł odpuszczać tym, którzy jak gdyby nigdy nic włamywali się do jego prywatnych komnat. Czując, jak serce wali jej w piersi, Alyn machnęła ręką kapitanowi ostatni raz, po czym usiadła na prawej burcie i przerzuciła przez nią nogi. Opuściła się na same ręce, odbiła lekko i wylądowała na pokładzie przepływającej akurat obok gondoli, tuż przed nosem wyraźnie zaskoczonego wąsatego wioślarza w turbanie. Zanim ten zdążył wydusić z siebie choć słowo, dziewczyna odwróciła się do niego plecami, wzięła rozbieg, po czym w pełnym pędzie wykonała serię susów, lądując kolejno na tratwie wyładowanej skrzyniami prowiantu, rufie jednoosobowej żaglówki i kolejnej gondoli, by wreszcie uchwycić się sieci rozwieszonej na burcie przycumowanego do pirsu szkunera. Sznury zachrzęściły pod jej ciężarem, a do porannego zgiełku portu Saahii dołączyło zawodzenie wąsatego wioślarza z gondoli, który otrząsnął się właśnie z szoku hen po drugiej stronie kanału. Pomachawszy mu wulgarnym marynarskim gestem, którego nauczył ją Wilmot, Alyn wdrapała się na burtę i zwinnie przeskoczyła na pokład.

Na statku roiło się od marynarzy i robotników portowych, ale nie wyglądało na to, by ktoś zwrócił jakąś szczególną uwagę na nagłe pojawienie się rudej okularnicy. Dziewczyna uchyliła się przed skrzynią z warzywami, która wyrosła nagle na wysokości jej twarzy, po czym zeskoczyła na świecący łuskami pomarańczowej farby pokład i przecisnęła się przez gęste chaszcze ciał aż do trapu. Gdy zeszła na szeroki drewniany pomost, kucnęła, by złapać oddech. Jak się okazało, tuż obok siedzącej w cieniu babinki. Żebraczka była niezwykle drobna i pachniała przyprawami korzennymi. Była też niewidoma. Usłyszawszy dziewczynę, odruchowo popukała cicho w deski poskręcanym kosturem i uniosła w oczekiwaniu wytartą skorupę kokosu. Alyn wrzuciła do niej miedziaka i kawałek suchara. Drugi włożyła sobie do ust. Ciamkając twarde pieczywo, rozejrzała się uważnie w poszukiwaniu charakterystycznego granatu peleryn jej prześladowców. Nikt nie wskazywał jej palcem, nikt nie przeciskał się w jej stronę. To była połowa sukcesu. Teraz zostało jej wymknąć się z dzielnicy portowej, znaleźć Kai i jakieś wyjście z sytuacji, która – z każdą chwilą miała o tym coraz silniejsze przekonanie – zaczynała ją przerastać.

Dziewczyna wzięła głęboki oddech i gdy tylko wyrósł przed nią pochód tragarzy skrzyń z owocami, podwinęła rękawy koszuli wysoko do ramion, „na robotnika”, po czym dołączyła do ich orszaku. Skryła się za wyładowanym po brzegi, podskakującym na każdej nierówności wozem ciągniętym przez dwóch ogolonych na łyso chłopców, z których żaden nie mógł mieć więcej niż czternaście lat. Drewniana fura toczyła się z hukiem w stronę nabrzeża i kryła ją przed wzrokiem tych spośród gwardzistów, którzy pozostali po drugiej stronie kanału. Dla każdego, kto rozglądałby się za nią z prawej – gdzie również był kanał, a w nim rój pomniejszych łodzi i łódek klekoczących o pomost w rytm fal – była widoczna jak na dłoni. Ale stamtąd nikt prawdopodobnie nie patrzył.

Prawdopodobnie.

Biorąc pod uwagę, jak wymęczone były oprawki i jak porysowane szkła jej okularów, słowo to od dłuższego czasu siłą rzeczy towarzyszyło jej na każdym kroku. Cisnęło się na usta przy każdej próbie opisu rzeczy, które znajdowały się dalej niż o rzut średniej wielkości grejpfrutem. I jak grejpfrut było cierpkie. Miała głęboką i szczerą nadzieję, że Zakary – do warsztatu którego zamierzała się zresztą czym prędzej udać – dopełnił umowy, bo niewidzenia przez ostatnie tygodnie miała już naprawdę dosyć.

Wóz z owocami wtoczył się płynnie we wciśnięte w bruk drewniane szyny, ale zamiast przyspieszyć, jęknął i stanął na znak saahijskiego inspektora, który wyrósł przed nim znienacka wraz z przybocznym sekretarzem. Niski człowieczek o długich ruchliwych palcach już na pierwszy rzut oka wręcz się palił, by wpisywać w rejestr każde najmniejsze uchybienie.

Nie chcąc czekać na rozwój wypadków, Alyn odbiła w prawo i skierowała się na ukos przez rozległy plac. Tam – w nieustającym gwarze, między zwałami worków, piramidami granitowych bloków i wielobarwnymi gajami bel zwiewnego materiału – targowano się, księgowano, przyjmowano, wydawano i transportowano różnej maści towary. Przyspieszyła kroku i przeskoczyła nad rzędem klatek z sennie gęgającymi gęsiami. Z otwartego kufra – którego właściciel, opuściwszy spodnie, akurat oglądał z zainteresowaniem swędzący pośladek – poczęstowała się pierwszym lepszym skrawkiem tkaniny. Trafiła w dziesiątkę, bo po błyskawicznej inspekcji okazał się całkiem zgrabnym czarnym kwefem. Wydawało się jej, że zza pleców dobiega do niej nawoływanie, ale nie odwróciła głowy. Z marszu przeszła w trucht. Przebiła się przez grupkę handlarzy, którzy drapali się po głowach przy przewróconej lawecie, z której wysypały się lichej – zwłaszcza pod względem artystycznym – jakości rzeźby przedstawiające półnagie nimfy. Nabierając tempa, przemknęła szczeliną w ścianie rozstawionych wzdłuż drogi straganów i…

Ostatkiem siły woli zahamowała przed plecami gwardzisty, niemal wbijając nos w jego granatową pelerynę. Jej właściciel wraz z kompanem wypytywał właśnie o „rudą dziewczynę w krótkich włosach” wystraszonego sprzedawcę krewetek. Na widok Alyn ogorzałemu, obejmującemu w wyraźnej trwodze okrągły brzuch kupcowi oczy rozszerzyły się i niemal wypadły z orbit, ale nie dał rady wydać z siebie dźwięku poza głośnym czknięciem. Zanim wzrok gwardzistów podążył za znaleziskiem sklepikarza, dziewczyna jednym ruchem naciągnęła na siebie zdobyczne nakrycie głowy, zerwała z twarzy binokle (po raz kolejny gnąc ich spracowane oprawki) i wlepiła tępo wzrok pod nogi. Jej serce waliło jak młot. Gdy tylko żołnierz odwrócił się w jej kierunku, zdążyła zlokalizować odsłonięte palce stóp wystające z jego sandałów i obrała je na cel. Ręka mężczyzny wystrzeliła w jej kierunku, złapała ją za podbródek i pociągnęła go do góry. Alyn głośno złapała haust powietrza. Napięła mięśnie nóg, gotowa w każdej chwili kopnąć i rzucić się do ucieczki.

– Żołnierze, do mnie!

Okrzyk dobiegł zza jej pleców. Miała wrażenie, że był to ten sam głos, który słyszała za sobą, idąc przez plac. Spojrzała w twarz przysadzistego gwardzisty, który ją trzymał. Był w średnim wieku, miał kędzierzawą brodę i poziomą bliznę tuż nad prawą brwią. Śmierdział potem. Wypatrywał w tłumie za nią oficera i nie zaszczycił jej nawet spojrzeniem. Drugi, niewiele młodszy, poklepał go po ramieniu i wskazał coś ręką. Pierwszy jak na komendę puścił ją, warknął i odsunąwszy zawalidrogę na bok, jakby rozgarniał gałęzie wyjątkowo lichego krzaku, ruszył marszem przed siebie. Alyn powiodła za nim wzrokiem, rozmasowała gardło i – aby przypadkiem nie przyszło jej do głowy zrobić jakiejś krzywdy tchórzliwemu handlarzynie – trzema krokami wtopiła się w tłum, który zmierzał ku głównej bramie portowej. Gdy minęła bramę wejściową, puściła się pędem wzdłuż ulicy wiodącej w stronę Kukh – cieszącej się wątpliwą renomą dzielnicy mieszkalnej dla niezamożnych mieszczan, artystów i studentów.

*

Zdyszana biegiem Alyn zwolniła tempo do truchtu, marszu, aż wreszcie przystanęła przy bramie przecinającej na wylot dolne piętro kamienicy – jednej z wielu odgradzających przybrzeżną część Saahii od śródmieścia. Otarła pot z czoła i oparła się o niewielką figurę nagiej kobiety, których pełno było w całym mieście. Założyła z powrotem szkła i spojrzała w górę. Isztar – patronka kupców, handlarzy i, jak twierdzili niektórzy, złodziei. W każdym innym mieście u jej stóp wierni wyznawcy składaliby kwiaty, drobne monety i palili świeczki ofiarne. Ale nie w stolicy Zakkanu. Tutaj każdy kamienny posąg, do którego mogli dosięgnąć „wyznawcy”, miał brzydkie brunatne plamy na piersiach i łonie od ciągłego dotyku tysięcy rąk. Co podobno miało zagwarantować szczęście i powodzenie w interesach.

– Jasne… – mruknęła Alyn z przekąsem i rozejrzała się uważnie.

Wrzaski mew nad głową nie pozwalały jej zapomnieć o ostatnich tygodniach spędzonych na kutrze, nogi wciąż jeszcze nie przyzwyczaiły się do pewnego oparcia, jaki dawał stały ląd. Koła wozów rybnych stukały o bruk, kilku tragarzy portowych zapuściło się w te rejony, niosąc, pchając i ciągnąc pakunki z meblami. Nieliczni zwykli mieszkańcy tych okolic – a odróżnić ich jednym spojrzeniem od ludzi interesu z dzielnicy handlowej było niesłychanie łatwo – szli po prostu przed siebie.

Po drugiej stronie kamiennego tunelu sunął jeszcze większy sznur przechodniów i wozów. Nikt nie interesował się młodą bosman. Alyn wyprostowała się i policzyła w myślach minięte bramy. Do domu Kai miała nie więcej niż pięć minut szybkiego marszu.

I wtedy od strony miasta w bramę wbiegł mężczyzna. Wysoki gwardzista. Natychmiast znalazł ją wzrokiem.

– Hej, panienko!

Złodziejka zaklęła, ścisnęła w dłoniach przemoczoną szmatę opinającą dorsza, odwróciła się do żołnierza plecami i gorączkowo zaczęła opracowywać plan ucieczki. Była zdecydowanie po złej stronie kamienicy. Przed nią wznosiło się tylko kilka wątłych pasów zabudowań ściśniętych w trwodze przed nieustępliwymi falami morza. Za nią i za zbrojnym natrętem w granacie czekał dający pewniejsze schronienie gąszcz metropolii.

– Alyn?! Alyn z Rowan? Siostra Toryna?

Dziewczyna wstrzymała oddech. Odwróciła się. Facet był młody, ubrany przepisowo, wysoki. Nie znała go, a prędzej znalazłaby halibuta w studni niż zaufała saahijskiemu gwardziście na garnuszku Hanso Trzeciego, najbogatszego obywatela Zakkanu, szefa gildii kupców Perły Pustyni, et cetera, et cetera.

Najwyraźniej ośmielony jej reakcją mężczyzna nabrał powietrza w płuca.

– Nazywam się…

– Cierpliwy ten twój szef! – choć jej głos zabrzmiał cokolwiek chrypliwie, Alyn skutecznie przerwała mężczyźnie, po czym wzięła się pod bok ręką i zaczęła powoli iść w jego kierunku. Miała nadzieję, że robi dokładne przeciwieństwo tego, czego się po niej spodziewał. – Czekał trzy i pół tygodnia na mój powrót z rejsu, wiedząc, że i tak wrócę. No i proszę, ma mnie jak na dłoni!

Podeszła do niego na odległość niezbyt solidnego bosmańskiego splunięcia. Tyle wystarczyło.

– Nie wyciągnąłeś broni!

Krzyknęła i zdrętwiałą już lekko od kurczowego trzymania mokrej ryby ręką wskazała szablę przy jego pasie. Twarz gwardzisty podążyła za jej wzrokiem. I wtedy złodziejka jednym susem dopadła do zaskoczonego mężczyzny. Napierając barkiem, obróciła go, a następnie z całym rozpędem wyrżnęła mu dorszem w plecy. Huknęło tak donośnie, że po obu stronach bramy zatrzymało się po kilkoro przechodniów. Mężczyzna upadł na brzuch wśród confetti z rybich łusek i zanim zdążył się podnieść, okularnica o chłopięcej budowie, spracowanych dłoniach i wypłowiałych pomarańczowych włosach przycisnęła go butem do ziemi. Następnie poprawiła oprawki na nosie i wycelowała w jego głowę otwarty pysk ryby.

– Powiedz temu tłustemu morświnowi, że sama z nim porozmawiam… – zawahała się na moment, szukając słów. – Kiedy mi się zachce!

Mężczyzna poruszył się spazmatycznie, niemal pozbawiając ją równowagi. Wyglądało, a na pewno brzmiało to tak, jakby parsknął ze śmiechu. Alyn nie zamierzała czekać na dalszy rozwój wypadków. Wyszarpnęła zza jego pasa szablę i z całej siły rzuciła przed siebie, prawie trafiając drepczącego w sobie tylko znanym kierunku łysego dziadka. Odwróciła się na pięcie i pognała w tłum, mając nadzieję, że zdobyła tym prostym sposobem chociaż moment przewagi. A tyle jej wystarczyło, by zgubić się w lesie saahijskich budynków.

*

Spędziła trzy minuty, obserwując z ukrycia wejście do kamienicy. Nie zauważyła niczego ani nikogo podejrzanego. Zdawała sobie sprawę z gwałtu, który popełnia na modzie, nosząc stylowy czarny kwef w połączeniu z brudnym marynarskim odzieniem, ale chwilowo nie miała pod ręką niczego lepszego. Cień budynku, o który się oparła, właśnie skończył wędrówkę w dół ścian domów po drugiej stronie ulicy. Koniec jego chłodnego jęzora muskał teraz ludzi wędrujących chodnikiem. Z jednostajnego ich strumienia co raz któryś odłączał się i znikał w drzwiach piekarni Habiba, rzadziej – balwierni madam Sefory, u której pracowała Kai. Drzwi palarni „Szisza nocna” o tej porze zamknięte były na głucho. Dwaj gwardziści, którzy minęli ją w odległości trzech kroków, nie byli zainteresowani niczym więcej ponad pałaszowanym w biegu, zakupionym chwilę wcześniej u Odeda, śniadaniem. Mimo wszystko nie chciała ryzykować wystawiania się na widok przy frontowych drzwiach i na szczęście nie musiała.

Wyczekawszy na odpowiedni moment, odepchnęła się lekko od ściany i dała się ponieść potokowi ciał. Przeszła przez ulicę na ukos pewnym krokiem, po czym zagłębiła się w wąską przecznicę pomiędzy budynkami. Przejście było tak ciasne, że nie mogła całkowicie wyprostować wystawionych na boki ramion. Gdyby komuś przyszło do głowy przyjrzeć się chropowatym powierzchniom obu ścian, zauważyłby dwa idące w górę pasy przebarwień i startego tynku. Jej prywatna ścieżka, którą pokonywała z szeroko rozstawionymi rękami i nogami, wiodła pionowo w górę na wysokość nieokazałego kamiennego gzymsu. Ten owijał się wokół kamienicy, prowadząc bezpośrednio do okien mieszkania Kai. Alyn pokonywała tę drogę dziesiątki razy i ucieszyła się, że nawet po tak długim rejsie – mimo dwóch donośnych stęków, które z siebie wydała na ostatnich metrach błyskawicznej wspinaczki – stopy i łydki nawet jej nie zadrżały.

Okno było otwarte. Alyn zlustrowała wnętrze mieszkania i nadstawiła ucha. Colm – chłopak, z którym spotykała się Kai, był niegroźny, ale były rzeczy, które obie przyjaciółki zdecydowały bezwzględnie zatrzymać jedynie między sobą. To, że Alyn wdrapuje się po ścianach i kradnie błyskotki z domów saahijskich biznesmenów, a Kai następnie sprzedaje je przyjezdnym kupcom, nie było nawet pierwszą z nich.

Upewniwszy się, że Colma nie ma w tej chwili w mieszkaniu, złodziejka zapukała lekko w okiennicę i postawiła nogi na podłodze. Kai wpadła do kuchni dosłownie moment później, furkocząc zwiewną krwistoczerwoną sukienką – jedną z tych, których entuzjastki przedkładają elegancję nad wygodę, nawet w domu. Miała jak zwykle pomalowane karmazynem usta, krótkie czarne włosy i drobne perłowe kolczyki. Jej szyję opinała ciasna czarna obróżka ozdobiona niewielkim wisiorkiem w kształcie słońca. Ku linii rzemyka wąskie witki wyciągał wyglądający zza kołnierza tatuaż bluszczu. Kai miała drobną budowę, ale nieustannie biła z niej pewność siebie. Odziedziczyła to po matce wraz z niewymuszoną naturalną atrakcyjnością, której Alyn zazdrościła jej szczerze i otwarcie.

Gospodyni odłożyła na stół chwycony po drodze nóż, gdy tylko poznała w intruzie swoją przyjaciółkę. Ta z ulgą odrzuciła wreszcie swój zmarnowany, wyposażony w skrzela oręż.

– Na Isztar, Alyn! Bałam się, że już cię mają. Nie miałam jak cię ostrzec.

– Kai.

Kobiety padły sobie w ramiona. Na moment.

– Nic ci nie jest?

– Śmierdzę. Potrzebuję kąpieli.

– To prawda – Kai zaśmiała się serdecznie. Moment później jej twarz stężała. – Możesz nie mieć na nią czasu. Jest źle.

– Chyba wiem, co masz na myśli.

– Och, nie wiesz nawet ćwierci tego, co powinnaś. Chodź, dam ci jakieś świeże ubranie. I napij się wody. Szykowna ta twoja fidrygałka, swoją drogą.

– Ta fidrygałka – Alyn zdjęła kwef i spojrzała na niego z wdzięcznością – uratowała mi skórę.

– Nie będzie pasowała do tego, co dla ciebie mam.

Przeszły do garderoby, gdzie Alyn oparła się plecami o ścianę, po czym zjechała nimi na dół, aż siadła z wyprostowanymi nogami. Zmęczenie poranną gonitwą właśnie pukało do drzwi, rozpalone mięśnie pulsowały pierwszymi zwiastunami bólu.

Kai otworzyła szafę i zaczęła mówić.

– Na początku szło według planu. Po tym, jak przekazałaś mi zwój i wypłynęłaś, w dzielnicy handlowej wrzało przez tydzień. Przeszukania, aresztowania, zastraszenie, co tylko sobie wymarzysz. Trzeci zaangażował i gwardię, i grupy mętów z sobie tylko znanych melin. Porozwieszał plakaty i listy gończe, posłał po wszystkich najlepszych śledczych z Saahii i nomadów z okolicznych oaz. Wszystko po to, by złapać ciebie i odzyskać to, co mu ukradłaś. Do dziś nie wiem, jak wpadł na to, że to ty, ale i tak gratuluję. W jedną noc postawiłaś na nogi całą administrację miasta.

– Wiesz, co to było? Na tym pergaminie?

– Wiem, ale po kolei. Ten nieformalny stan wyjątkowy w dzielnicy handlowej, nie tylko zresztą tam, trwał tydzień. Ale potem wszystko nagle ucichło. Jak ręką odjął. Dopiero wtedy skontaktował się ze mną nasz hojny zleceniodawca, Silvestri. Myślał, że jego plan zwinął się i ugryzł w dupę, i że Hanso odzyskał zgubę. Ale ona była cały czas tam – Kai, przebierając bluzki i spodnie, wskazała palcem na górną półkę szafy, tuż pod sufitem. – Uwierz mi, tak bardzo nie chciałam wtedy być powierniczką tej mapy, że sprawdzałam codziennie, czy nadal leży, gdzie leżała, i niemal czułam, jak wypala mi dziurę. W ubraniach i w życiu, jeżeli rozumiesz, co mam na myśli. I tak, powiedziałam „mapy”. Bo tutaj robi się naprawdę interesująco. Załóż to, powinno na ciebie pasować. I jeszcze to. Otóż nie dalej jak miesiąc wcześniej do portu w Saahii przybił szkuner z Księstwa Kaim, z którego zszedł tylko jeden pasażer. „Zbieg”, jak go nazwał Silvestri, miał przy sobie odręcznie narysowany plan wskazujący ukryte wejście do królewskiego skarbca na wyspie. Ot, po prostu. Isztar wie, skąd i jak. Tak czy siak dotarł do Hanso i odbył z nim spotkanie, na którym przekazał mu pergamin. Po co? Tu na scenę znów wkracza nasz Silvestri. Pokaż się… A to co?

Kai skinęła na zaczerwienienie w zgięciu łokcia przyjaciółki.

– To? Roskar – Alyn wzruszyła ramionami i podrapała się machinalnie. – Bydlak jakich mało. Ostatni, którego złapaliśmy. Dwa dni temu kapitan Wilmot wyciągnął go w strzępach sieci na pokład. Rzucał się jak poparzony. Dziabnął mnie, jak mu chciałam przyłożyć w łeb bosakiem. Wygląda brzydko, ale nic mi nie będzie. Zobaczmy lepiej te twoje ciuchy.

Alyn wyprostowała się i podciągnęła oliwkowe szarawary, a następnie założyła opadającą na biodra białą kurtę. W przeciwieństwie do spodni ta jej w nic nie piła.

– Kai, te nogawki…

– Hm, widzę. Dobrze, zdejmij je i daj mi moment. Na czym skończyłam? Ach, Silvestri. On, jak pewnie się domyślasz, też dotarł do „zbiega”. Swoimi sposobami dowiedział się, co zaszło u Hanso. Nie dziwne. Skoro znalazł nas w tym mieście, wie, jak dowiadywać się różnych rzeczy. Gdy spotkał się ze mną po twoim wypłynięciu, przekazałam mu pergamin, a on dał mi dowód wpłaty wynagrodzenia na nasze konta u Chandruka. I jest tego, moja droga, sporo. Mogłybyśmy jeszcze dziś pójść po całość, wyjechać, nie wiem, do Imoren albo jeszcze dalej. I mieć jeszcze na parę miesięcy.

– Jesteś cudowna, Kai.

– Wiem – dopiero teraz Alyn usłyszała to wyraźnie. Głos Kai, w miarę mówienia, zaczynał się coraz bardziej łamać. – I właśnie dlatego jesteśmy tu, a nie w suterenie, w twoim pokoju, gdzie mogłybyśmy to wszystko przeczekać. Załóż te i słuchaj mnie teraz uważnie. Co do dalszych losów mapy, Silvestri nie powiedział mi tego wprost, ale niejako potwierdził plotki, które słyszałam o tym, że Kaim zwleka już od dłuższego czasu ze zwrotem solidnej pożyczki, której użyczył jej Zakkan. Na odchodne stanął tuż przede mną, spojrzał mi w oczy i powiedział: Toryn jest na Kaim. Powiedz jej to, tu nie będzie bezpieczna. Więcej go nie widziałam. Dlatego pomyślałam… pomyślałam, że będę śledzić ruch portowy i akurat dziś… dziś…

Kai usiadła ciężko na podłogę, z trudem powstrzymując szloch. Alyn, choć próbowała z całych sił, nie mogła wyrzucić z serca nagle rodzącego się, rozpierającego poczucia nadziei. Klęknęła przy przyjaciółce. Dotknęła jej ramienia. Machinalnie.

– Wierzysz mu?

– To nie ma znaczenia, wiesz przecież. Bo ty mu wierzysz – Kai podniosła głowę. Jej oczy błyszczały od łez. – Nigdy nie lubiłam, gdy wypływałaś na tak długo. Zwłaszcza od kiedy zniknął Toryn. Stęskniłam się za nim, Alyn, choć zdążyłam go jednocześnie znienawidzić. Zwłaszcza teraz. Siebie też nienawidzę, bo robię wszystko, byś wyjechała.

– Jedźmy razem! – krzyknęła Alyn, choć głęboko w sercu czuła, że w swej nagłej, szaleńczej histerii wyrywa się ono na kilka długości przed rozum.

– Nie, Alyn. Część mnie pragnie tego bardziej niż czegokolwiek, ale nie jestem na to gotowa. I to nie tylko tu – Kai wskazała palcem swoje czoło, starając się mrugnąć zadziornie. Wyszło, jak wyszło. – Jedyny statek do Kaim wypływa dziś w południe. Nie wiadomo, kiedy będzie następny, na pewno nie w tym miesiącu. Ty jeszcze zdążysz, a kąpiel poczeka.

Alyn nie była gotowa. Wyczekiwała tego momentu od pół roku. Zbierała siły, wiedzę i środki po to, by odnaleźć brata, ruszyć mu na odsiecz, kiedy tylko będzie wiadomo, gdzie jest. Po to wkradła się do willi Hanso Trzeciego, po to wzięła to zlecenie. Bo Silvestri wiedział. I teraz, w dniu powrotu z własnego wygnania, w dniu wypłynięcia jedynego statku do miejsca, w którym miała jakąkolwiek szansę znaleźć Toryna, nie była gotowa.

– Jeżeli nie wypłyniesz – powiedziała Kai cicho, jakby czytając złodziejce w myślach – znajdą cię. Wiesz o tym. A Hanso zrobi sobie z ciebie przedstawienie. Na Isztar, Alyn, rozwaliłaś nos jego siostrzenicy.

– Dwa razy ją uderzyłam – szepnęła Alyn, nie wiedząc, czy powinna się śmiać, czy płakać. – Za pierwszym razem tylko ją obudziłam.

– Jedź. Jedź teraz. Póki ich zgubiłaś.

– Doprawdy, Kai… mam na poważnie wyjść do ludzi w granatowych szarawarach?

Obie wybuchnęły śmiechem. Czystym i szczerym. Śmiały się długo, wykorzystując tyle tchu, ile miały.