MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Terapia par - ebook
Książka Terapia par. Od rezygnacji do nadziei stanowi niezwykle ważną pozycję w dziedzinie terapii par. Jest ona, z jednej strony, cennym źródłem wiedzy o mechanizmach trudnych i bolesnych relacji w parach, w których partnerzy cierpią z powodu indywidualnych problemów, w tym zaburzeń osobowości, z drugiej, pełna jest odniesień i praktycznych wskazówek. Autorzy, korzystając ze swojego wieloletniego doświadczenia psychoterapeutycznego, wiedzy klinicznej, szerokich zainteresowań naukowych i badawczych, ciekawości poznawczej i kreatywności, sformułowali bardzo rzetelne i inspirujące opisy dynamiki procesów terapeutycznych par stanowiących największe wyzwanie dla psychoterapeutów. Książka ta jest niezbędna dla wszystkich psychoterapeutów pracujących z parami. Będzie niezwykle przydatna zarówno osobom szkolącym się, jak i psychoterapeutom doświadczonym, praktykującym terapię par. Ze względu na jej integrujący charakter można ją polecić i psychoterapeutom systemowym, i psychodynamicznym, i tym którzy swój model pracy opierają na koncepcji przywiązania.
Z recenzji prof. dr hab. Barbary Józefik
Terapia par jest formą pracy psychoterapeutycznej, która w Polsce coraz bardziej się rozpowszechnia. Jeszcze dekadę temu nie myśleliśmy, że tak wielu pacjentów będzie potrzebowało i chciało rozmawiać o swojej relacji intymnej, a w odpowiedzi na te potrzeby tak wiele terapeutek i terapeutów wyszkoli się w tej formie pracy psychoterapeutycznej. Oddajemy w Państwa ręce zbiór myśli na temat terapii par. Powstał jako konsekwencja dwóch wcześniej napisanych tomów dotyczących diagnozy. Podręcznik składa się z dwóch części, które wzajemnie się uzupełniają. Być może pytania, które pojawią się przy studiowaniu rozdziałów pierwszej części Co jest grane? Trudne pary w gabinecie, znajdą odpowiedzi w rozdziałach drugiej części Dostrojenie w pracy z parami. Instrumentarium terapeuty.
Z tekstu
| Kategoria: | Psychologia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-01-24222-0 |
| Rozmiar pliku: | 2,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WSTĘP
Jaka jest terapia par? Zapewne niejednorodna, mająca różne odsłony, w zależności od reprezentowanego przez terapeutki i terapeutów podejścia. My z terapią par zetknęliśmy się w różnych momentach naszego życia zawodowego. Bartosz Zalewski w czasie swojego szkolenia psychoterapeutycznego, Hanna Pinkowska-Zielińska wiele lat temu w gabinecie, kiedy po prowadzonych procesach terapii rodzinnych pojawiała się potrzeba pracy nad relacją diady. I tak to się zaczęło. Oboje cenimy tę formę pomocy pacjentom, jesteśmy jej miłośnikami, zaciekawia nas, stawia przed nami wyzwania i inspiruje do rozwoju. Tym bardziej tą drogą chcielibyśmy podziękować naszym Pacjentom, którzy nam zaufali i podjęli z nami współpracę.
Nie pokusiliśmy się o napisanie podręcznika terapii par, a jedynie omawiamy jej wybrane aspekty. Zdajemy sobie sprawę, jak wiele wątków pominęliśmy, o jak wielu nie udało nam się pomyśleć i ilu jeszcze nie znamy. Dynamika relacji romantycznych jest wielowarstwowa, wieloaspektowa i żywa, co nieustannie nas fascynuje, ale czasami przytłacza. Dlatego pisząc o parach, zajmujemy się również tym, co dzieje się po stronie terapeutek i terapeutów. W trakcie terapii stajemy się dla naszych „pacjenckich par” kimś niezwykle ważnym, nierzadko pełnimy w życiu ich związku funkcję obiektu przekształcającego. Pacjenci kończący terapię często pozostają z poczuciem, że nikt inny tak ich nie zna jako pary, nierzadko przyznają, że nawet oni sami nie znali się w ten sposób. Dzięki temu wzajemnemu poznawaniu się mogli jako para rozwinąć własny, indywidualny stan umysłu pary.
Oddajemy w Państwa ręce zbiór myśli na temat terapii par. Powstał jako konsekwencja dwóch wcześniej napisanych tomów dotyczących diagnozy. Terapia par jest formą pracy psychoterapeutycznej, która rozpowszechnia się w Polsce coraz bardziej. Jeszcze dekadę temu nie myśleliśmy, że tak wielu pacjentów będzie potrzebowało i chciało rozmawiać o swojej relacji intymnej, a w odpowiedzi na te potrzeby tak wiele terapeutek i terapeutów wyszkoli się w tej formie pracy psychoterapeutycznej.
Publikacja składa się z dwóch części, które wzajemnie się uzupełniają. Być może pytania, które pojawią się przy studiowaniu rozdziałów pierwszej części Co jest grane? Trudne pary w gabinecie, znajdą odpowiedzi w rozdziałach drugiej części Dostrojenie w pracy z parami. Instrumentarium terapeuty. Stąd też w poszczególnych rozdziałach znajdą Państwo odnośniki do różnych fragmentów, dawaliśmy je z nadzieją, że będą pomocne. Do współpracy zaprosiliśmy polskie psychoterapeutki i psychoterapeutów z różnych miejsc i ośrodków. Jest wśród nich wyszkolona i prowadząca terapię psychoseksualną w Wielkiej Brytanii Dorota Mucha (części czytelniczek i czytelników znana z cyklu spotkań: Wykłady na cztery pory roku). Rozdział jej autorstwa zamieszczony w pierwszej części książki to ilustracja psychoseksualnej terapii przykładowej pary, który przybliża nas do szczególnej pracy łączącej perspektywę psychoterapeutyczną z seksuologiczną. Kolejny rozdział naszego współautorstwa z Maciejem Żurkiem również dotyczy specyficznej sytuacji, kiedy w parze obecne są trudności związane z uzależnieniem. Z ankiety przeprowadzonej w 2021 roku wśród polskich terapeutów par wynika, że podjęcie się terapii w takich sytuacjach nie jest oczywistością. Dlatego poruszyliśmy ten temat, chcąc przybliżyć się do tej tematyki, żeby być wsparciem dla naszych pacjentów nie tylko poprzez odesłanie do specjalisty lub specjalistki od uzależnień.
W pierwszej części zastanawiamy się ponadto nad pracą z parami, które w naszej opinii stawiają terapeutkom i terapeutom największe wyzwania. Opisujemy pracę z pacjentami potrzebującymi i tęskniącymi za bliską relacją, a mającymi słabe wyposażenie umysłowe i emocjonalne do budowania i bycia w takiej relacji. Często pary te uwięzione są w grzęzawisku (to sformułowanie przytoczyła nam Anna Dziubińska-Starska, jedna ze współautorek rozdziału: Wychodzenie z grzęzawiska – o terapii par, w których więź połączona jest z cierpieniem) i potrzebują pomocy, żeby się z niego wydobyć. Są to niezwykle wymagający pacjenci, którzy potrzebują od nas, terapeutek i terapeutów, dużego wsparcia i specjalistycznych umiejętności. Monika Kozak-Czekanowska w rozdziale Praca z traumą więzi w terapii par rozważa potencjalne źródła trudności par.
Na początkowym etapie terapii pacjenci muszą nas używać do komunikowania swoich pierwotnych stanów psychicznych. W ten sposób mają na nas wpływ, ingerują w nasze umysły i dusze, o czym więcej pisze w swoim rozdziale Mariusz Furgał. Jego rozdział otwiera część drugą, przybliżając czytelniczkom i czytelnikom stan umysłu terapeuty par. Lektura tekstu psychoterapeuty integracyjnego Pawła Malinowskiego Flashback emocjonalny – multimodalne rozumienie w kontekście relacyjnej traumy rozwojowej pomaga zrozumieć specyficzne zjawiska, z którymi spotykamy się w gabinetach i podpowiada, jak z nimi pracować.
O tym, że w naszej pracy możemy korzystać nie tylko z rozmowy, słów czy interpretacji, traktuje rozdział zatytułowany Plac zabaw im. Biona i Winnicotta, czyli co jest możliwe poza rozmową terapeutyczną w pracy z parami, którego autorkami są Hanna Pinkowska-Zielińska i Anna Dziubińska-Starska. Rozdział ten ma nieco inny charakter – pojawiają się rysunki, poznajemy propozycje tworzenia niezwykłych sytuacji na sesjach, które potem są przedmiotem wspólnej pogłębionej refleksji i mają potencjał inicjowania zmiany. Kwestię zmiany w psychoterapii par przybliża nam Joanna Skowrońska w rozdziale: „Coś więcej” w psychoterapii par. Autorka pisze: „Bardziej interesuje mnie to, że psychoterapia, będąc wydarzeniem pomiędzy ludźmi, stwarza nowe interaktywno-intersubiektywne środowisko, w którym dwie lub więcej osób zaangażowanych w świadomy i nieświadomy dialog inicjują zmianę w sposobach bycia z innymi i sobą samym”. Jak wiemy, zmiana, mimo że pożądana, łączy się z kryzysami, o czym pisze Rafał Bornus w rozdziale zatytułowanym Kryzysy i kończenie terapii par.
Poszczególne rozdziały są rozmaicie pisane, tak jak różne są osoby w parach, które do nas przychodzą. Część rozdziałów ma charakter bardziej teoretyczny, z przeglądami badań, część zaś jest konceptualizacją własnego doświadczenia gabinetowego, pogłębionego lekturą tekstów innych badaczy czy psychoterapeutów. Niektóre rozdziały zawierają konkretne podpowiedzi interwencji terapeutycznych, przybliżając się do rzeczywistości w naszych gabinetach, inne opierają się na próbie zrozumienia opisywanego zjawiska. Pragniemy podkreślić, że żaden z przykładów przytoczonych w książce nie stanowi prawdziwego cytatu, przykłady te są kompilacją wielu różnych wypowiedzi pacjentów i terapeutów.
Kończąc, chcemy w pierwszej kolejności podziękować Autorkom i Autorom za przyjęcie naszego zaproszenia i owocną współpracę. Wspólne działanie przy redakcji książki to dla nas zaszczyt i przyjemność, radość tworzenia przestrzeni do wymiany myśli i doświadczeń w tak zacnym gronie. Chcielibyśmy również podziękować Lucynie Drożdżowicz, Alinie Naporowskiej, Andrzejowi Zielińskiemu oraz Marzenie Pawlus za cenne uwagi, które pomogły nam w redakcji.
Mamy nadzieję, że umieszczone w poszczególnych rozdziałach myśli tworzą całość, która będzie pomocna w pracy z parami.
Hanna Pinkowska-Zielińska i Bartosz ZalewskiPRZYPISY
Tom I: Diagnoza par w różnych podejściach (2021, PWN); tom II: Specyficzne zjawiska w diagnostyce par (2022, PWN)
Pojęcie to zdefiniowała i opisała w kontekście psychoterapii par Hanna Pinkowska-Zielińska w rozdziale Znaczenie i funkcja obiektu wewnętrznej pary przez każdego z partnerów a rzeczywistość emocjonalna pary w II tomie podręcznika Diagnoza w psychoterapii par. Specyficzne zjawiska w diagnostyce par (2022).
Winfred Bion wprowadził pojęcie „nienazwanego przerażenia” (nameless dead) w swojej przełomowej książce Learning from Experience (Uczenie się na podstawie doświadczenia), wydanej w Polsce przez Oficynę Ingenium w 2011 r.
W języku polskim istnieje kilka pozycji opisujących te pojęcia: Janina Fisher Terapia osób, które przetrwały traumy złożone, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego (2019) oraz Pete Walker Złożone PTSD. Od przetrwania do pełni życia. Proces powrotu do zdrowia po traumie dziecięcej, Grupa Wydawnicza Harmonia (2024).
John Steiner (2017) wprowadził pojęcie „psychiczny azyl” (psychic retreat) – to mechanizm obronny, w którym osoba wycofuje się do wewnętrznego świata fantazji, w którym czuje się bezpieczna, ale jednocześnie izoluje się od zewnętrznych relacji i trudnych emocji. Więcej można przeczytać w wydanej po polsku książce pt. Psychiczny azyl. Patologiczna organizacja osobowości u pacjentów, Wydawnictwo Imago.
Glen Gabbard, w książce pt. Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej (2015), podaje następującą definicję: „Identyfikacja projekcyjna (…) jest wewnątrzpsychicznym mechanizmem obronnym i zarazem aktem komunikacji międzyludzkiej. Podmiot wywiera swoim zachowaniem subtelny nacisk na inną osobę, aby przyjęła określoną, projektowaną na nią cechę aspektu self lub obiektu wewnętrznego. Osoba będąca celem projekcji zaczyna się zachowywać, myśleć i czuć zgodnie z projektowanymi na nią treściami” (s. 50). Więcej o mechanizmach obronnych i definicji identyfikacji projekcyjnej oraz jej składnikach – projekcji i introjekcji – polski czytelnik znajdzie w książce Nancy McWilliams Diagnoza psychoanalityczna (2009, s. 125–127) oraz Priscilli Roth w publikacji pt. Współczesna psychoanaliza brytyjska (2013, s. 245–255), a w polskim piśmiennictwie przeglądu definicji pojęcia dokonał Jarosław Groth (2011).
Jaka jest terapia par? Zapewne niejednorodna, mająca różne odsłony, w zależności od reprezentowanego przez terapeutki i terapeutów podejścia. My z terapią par zetknęliśmy się w różnych momentach naszego życia zawodowego. Bartosz Zalewski w czasie swojego szkolenia psychoterapeutycznego, Hanna Pinkowska-Zielińska wiele lat temu w gabinecie, kiedy po prowadzonych procesach terapii rodzinnych pojawiała się potrzeba pracy nad relacją diady. I tak to się zaczęło. Oboje cenimy tę formę pomocy pacjentom, jesteśmy jej miłośnikami, zaciekawia nas, stawia przed nami wyzwania i inspiruje do rozwoju. Tym bardziej tą drogą chcielibyśmy podziękować naszym Pacjentom, którzy nam zaufali i podjęli z nami współpracę.
Nie pokusiliśmy się o napisanie podręcznika terapii par, a jedynie omawiamy jej wybrane aspekty. Zdajemy sobie sprawę, jak wiele wątków pominęliśmy, o jak wielu nie udało nam się pomyśleć i ilu jeszcze nie znamy. Dynamika relacji romantycznych jest wielowarstwowa, wieloaspektowa i żywa, co nieustannie nas fascynuje, ale czasami przytłacza. Dlatego pisząc o parach, zajmujemy się również tym, co dzieje się po stronie terapeutek i terapeutów. W trakcie terapii stajemy się dla naszych „pacjenckich par” kimś niezwykle ważnym, nierzadko pełnimy w życiu ich związku funkcję obiektu przekształcającego. Pacjenci kończący terapię często pozostają z poczuciem, że nikt inny tak ich nie zna jako pary, nierzadko przyznają, że nawet oni sami nie znali się w ten sposób. Dzięki temu wzajemnemu poznawaniu się mogli jako para rozwinąć własny, indywidualny stan umysłu pary.
Oddajemy w Państwa ręce zbiór myśli na temat terapii par. Powstał jako konsekwencja dwóch wcześniej napisanych tomów dotyczących diagnozy. Terapia par jest formą pracy psychoterapeutycznej, która rozpowszechnia się w Polsce coraz bardziej. Jeszcze dekadę temu nie myśleliśmy, że tak wielu pacjentów będzie potrzebowało i chciało rozmawiać o swojej relacji intymnej, a w odpowiedzi na te potrzeby tak wiele terapeutek i terapeutów wyszkoli się w tej formie pracy psychoterapeutycznej.
Publikacja składa się z dwóch części, które wzajemnie się uzupełniają. Być może pytania, które pojawią się przy studiowaniu rozdziałów pierwszej części Co jest grane? Trudne pary w gabinecie, znajdą odpowiedzi w rozdziałach drugiej części Dostrojenie w pracy z parami. Instrumentarium terapeuty. Stąd też w poszczególnych rozdziałach znajdą Państwo odnośniki do różnych fragmentów, dawaliśmy je z nadzieją, że będą pomocne. Do współpracy zaprosiliśmy polskie psychoterapeutki i psychoterapeutów z różnych miejsc i ośrodków. Jest wśród nich wyszkolona i prowadząca terapię psychoseksualną w Wielkiej Brytanii Dorota Mucha (części czytelniczek i czytelników znana z cyklu spotkań: Wykłady na cztery pory roku). Rozdział jej autorstwa zamieszczony w pierwszej części książki to ilustracja psychoseksualnej terapii przykładowej pary, który przybliża nas do szczególnej pracy łączącej perspektywę psychoterapeutyczną z seksuologiczną. Kolejny rozdział naszego współautorstwa z Maciejem Żurkiem również dotyczy specyficznej sytuacji, kiedy w parze obecne są trudności związane z uzależnieniem. Z ankiety przeprowadzonej w 2021 roku wśród polskich terapeutów par wynika, że podjęcie się terapii w takich sytuacjach nie jest oczywistością. Dlatego poruszyliśmy ten temat, chcąc przybliżyć się do tej tematyki, żeby być wsparciem dla naszych pacjentów nie tylko poprzez odesłanie do specjalisty lub specjalistki od uzależnień.
W pierwszej części zastanawiamy się ponadto nad pracą z parami, które w naszej opinii stawiają terapeutkom i terapeutom największe wyzwania. Opisujemy pracę z pacjentami potrzebującymi i tęskniącymi za bliską relacją, a mającymi słabe wyposażenie umysłowe i emocjonalne do budowania i bycia w takiej relacji. Często pary te uwięzione są w grzęzawisku (to sformułowanie przytoczyła nam Anna Dziubińska-Starska, jedna ze współautorek rozdziału: Wychodzenie z grzęzawiska – o terapii par, w których więź połączona jest z cierpieniem) i potrzebują pomocy, żeby się z niego wydobyć. Są to niezwykle wymagający pacjenci, którzy potrzebują od nas, terapeutek i terapeutów, dużego wsparcia i specjalistycznych umiejętności. Monika Kozak-Czekanowska w rozdziale Praca z traumą więzi w terapii par rozważa potencjalne źródła trudności par.
Na początkowym etapie terapii pacjenci muszą nas używać do komunikowania swoich pierwotnych stanów psychicznych. W ten sposób mają na nas wpływ, ingerują w nasze umysły i dusze, o czym więcej pisze w swoim rozdziale Mariusz Furgał. Jego rozdział otwiera część drugą, przybliżając czytelniczkom i czytelnikom stan umysłu terapeuty par. Lektura tekstu psychoterapeuty integracyjnego Pawła Malinowskiego Flashback emocjonalny – multimodalne rozumienie w kontekście relacyjnej traumy rozwojowej pomaga zrozumieć specyficzne zjawiska, z którymi spotykamy się w gabinetach i podpowiada, jak z nimi pracować.
O tym, że w naszej pracy możemy korzystać nie tylko z rozmowy, słów czy interpretacji, traktuje rozdział zatytułowany Plac zabaw im. Biona i Winnicotta, czyli co jest możliwe poza rozmową terapeutyczną w pracy z parami, którego autorkami są Hanna Pinkowska-Zielińska i Anna Dziubińska-Starska. Rozdział ten ma nieco inny charakter – pojawiają się rysunki, poznajemy propozycje tworzenia niezwykłych sytuacji na sesjach, które potem są przedmiotem wspólnej pogłębionej refleksji i mają potencjał inicjowania zmiany. Kwestię zmiany w psychoterapii par przybliża nam Joanna Skowrońska w rozdziale: „Coś więcej” w psychoterapii par. Autorka pisze: „Bardziej interesuje mnie to, że psychoterapia, będąc wydarzeniem pomiędzy ludźmi, stwarza nowe interaktywno-intersubiektywne środowisko, w którym dwie lub więcej osób zaangażowanych w świadomy i nieświadomy dialog inicjują zmianę w sposobach bycia z innymi i sobą samym”. Jak wiemy, zmiana, mimo że pożądana, łączy się z kryzysami, o czym pisze Rafał Bornus w rozdziale zatytułowanym Kryzysy i kończenie terapii par.
Poszczególne rozdziały są rozmaicie pisane, tak jak różne są osoby w parach, które do nas przychodzą. Część rozdziałów ma charakter bardziej teoretyczny, z przeglądami badań, część zaś jest konceptualizacją własnego doświadczenia gabinetowego, pogłębionego lekturą tekstów innych badaczy czy psychoterapeutów. Niektóre rozdziały zawierają konkretne podpowiedzi interwencji terapeutycznych, przybliżając się do rzeczywistości w naszych gabinetach, inne opierają się na próbie zrozumienia opisywanego zjawiska. Pragniemy podkreślić, że żaden z przykładów przytoczonych w książce nie stanowi prawdziwego cytatu, przykłady te są kompilacją wielu różnych wypowiedzi pacjentów i terapeutów.
Kończąc, chcemy w pierwszej kolejności podziękować Autorkom i Autorom za przyjęcie naszego zaproszenia i owocną współpracę. Wspólne działanie przy redakcji książki to dla nas zaszczyt i przyjemność, radość tworzenia przestrzeni do wymiany myśli i doświadczeń w tak zacnym gronie. Chcielibyśmy również podziękować Lucynie Drożdżowicz, Alinie Naporowskiej, Andrzejowi Zielińskiemu oraz Marzenie Pawlus za cenne uwagi, które pomogły nam w redakcji.
Mamy nadzieję, że umieszczone w poszczególnych rozdziałach myśli tworzą całość, która będzie pomocna w pracy z parami.
Hanna Pinkowska-Zielińska i Bartosz ZalewskiPRZYPISY
Tom I: Diagnoza par w różnych podejściach (2021, PWN); tom II: Specyficzne zjawiska w diagnostyce par (2022, PWN)
Pojęcie to zdefiniowała i opisała w kontekście psychoterapii par Hanna Pinkowska-Zielińska w rozdziale Znaczenie i funkcja obiektu wewnętrznej pary przez każdego z partnerów a rzeczywistość emocjonalna pary w II tomie podręcznika Diagnoza w psychoterapii par. Specyficzne zjawiska w diagnostyce par (2022).
Winfred Bion wprowadził pojęcie „nienazwanego przerażenia” (nameless dead) w swojej przełomowej książce Learning from Experience (Uczenie się na podstawie doświadczenia), wydanej w Polsce przez Oficynę Ingenium w 2011 r.
W języku polskim istnieje kilka pozycji opisujących te pojęcia: Janina Fisher Terapia osób, które przetrwały traumy złożone, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego (2019) oraz Pete Walker Złożone PTSD. Od przetrwania do pełni życia. Proces powrotu do zdrowia po traumie dziecięcej, Grupa Wydawnicza Harmonia (2024).
John Steiner (2017) wprowadził pojęcie „psychiczny azyl” (psychic retreat) – to mechanizm obronny, w którym osoba wycofuje się do wewnętrznego świata fantazji, w którym czuje się bezpieczna, ale jednocześnie izoluje się od zewnętrznych relacji i trudnych emocji. Więcej można przeczytać w wydanej po polsku książce pt. Psychiczny azyl. Patologiczna organizacja osobowości u pacjentów, Wydawnictwo Imago.
Glen Gabbard, w książce pt. Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej (2015), podaje następującą definicję: „Identyfikacja projekcyjna (…) jest wewnątrzpsychicznym mechanizmem obronnym i zarazem aktem komunikacji międzyludzkiej. Podmiot wywiera swoim zachowaniem subtelny nacisk na inną osobę, aby przyjęła określoną, projektowaną na nią cechę aspektu self lub obiektu wewnętrznego. Osoba będąca celem projekcji zaczyna się zachowywać, myśleć i czuć zgodnie z projektowanymi na nią treściami” (s. 50). Więcej o mechanizmach obronnych i definicji identyfikacji projekcyjnej oraz jej składnikach – projekcji i introjekcji – polski czytelnik znajdzie w książce Nancy McWilliams Diagnoza psychoanalityczna (2009, s. 125–127) oraz Priscilli Roth w publikacji pt. Współczesna psychoanaliza brytyjska (2013, s. 245–255), a w polskim piśmiennictwie przeglądu definicji pojęcia dokonał Jarosław Groth (2011).
więcej..
