-
W empik go
Thanks to You - ebook
Ebook
44,90 zł
Audiobook
49,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Thanks to You - ebook
Drugi tom bestsellerowej dylogii „You”!
Leila Harris od zawsze lubiła pomagać innym, w ten sposób radziła sobie z negatywnymi emocjami. Jemu również chciała pomóc, ale jeden błąd i niedopowiedzenia sprawiają, że jej relacja z Oliverem Lane'em się rozpada.
Ich życie ogromnie się komplikuje. Chłopak martwi się o swojego młodszego brata, Victora, i próbuje się dowiedzieć, co musi zrobić, aby go odzyskać. Jednak Oliver sam jest jeszcze nastolatkiem i to wszystko bardzo go przytłacza.
Leila równie mocno przeżywa sytuację dotyczącą małego Victora i jak tylko może, stara się wspierać Olivera. Sama nie ma łatwo w domu, szczególnie z matką, z którą coraz trudniej jej się porozumieć.
Są też sprawy związane z Amber i Patrickiem. Para przeżywa problemy, które odbijają się na całej grupie. Młodzi ludzie coraz gorzej radzą sobie z rzeczywistością. Oliver znowu ląduje w barze…
W książce znajdują się treści nieodpowiednie dla osób poniżej szesnastego roku życia. Opis pochodzi od Wydawcy.
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8320-774-2 |
| Rozmiar pliku: | 1,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
OSTRZEŻENIE
Wydarzenia zawarte w tej historii są fikcją, dlatego wątek procesu uprawniającego do zostania rodziną zastępczą został po części wykreowany przez autorkę i różni się on od pieczy zastępczej ustanowionej przez prawo w Kalifornii. W książce pojawiają się tematy związane z atakami paniki, samookaleczaniem i śmiercią. Mogą one wywołać dyskomfort u wrażliwszych czytelników. Miejcie to na uwadze i nie zmuszajcie się, jeśli się wahacie, czy książka będzie dla Was odpowiednia.
Jeśli zmagacie się z podobnymi problemami, chcę Wam powiedzieć, że nie jesteście sami. Nie bójcie się prosić o pomoc. To tylko pokazuje Waszą siłę. Jestem z Was dumna.
Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży: 116 111PLAYLISTA:
1. Billie Eilish – Everything I Wanted
2. Adele – Set Fire to the Rain
3. Shawn Mendes – Mercy
4. Lexi Jayde – drunk text me
5. Lana Del Rey – Dark Paradise
6. Olivia Rodrigo – Déjà vu
7. The Irrepressibles – In This Shirt
8. Lord Huron – The Night We Met
9. Ruelle – War of Hearts
10. Conan Gray – Family Line
11. Melanie Martinez – Sippy Cup
12. Billie Eilish – Hostage
13. Coyote Theory – This Side of Paradise
14. Ruelle – The Other Side
15. James Arthur – Train Wreck
16. Ruth B. – Dandelions
17. Current Joys – Kids
18. One Direction – Night Changes
19. Arctic Monkeys – I Wanna Be Yours
20. Chase Atlantic – Church
21. Isak Danielson – Broken
22. Kesha – Backstabber
23. Harry Styles – Sign Of The Times
24. Seafret – Atlantis
25. The Walters – I Love You So
26. Dean Lewis – How Do I Say Goodbye
27. Sufjan Stevens – Fourth of July
28. Tom Rosenthal – Lights Are On
29. Justin Bieber – Anyone
30. Ed Sheeran – PerfectPROLOG
Victor Lane był w świetlicy z innymi. Panie opiekunki lub, jak same się określały, ciocie próbowały zachęcić dzieci do zabawy.
Chłopiec natomiast tylko patrzył przez okno. Wypatrywał niebieskiego bmw, które zabierze go do domu. Czas jednak mijał, a samochód się nie pojawił.
Nie do końca rozumiał, co się działo. A raczej starał się to wypierać. Dlaczego zabrano go od mamy i brata? Czy to przez jego zachowanie? Rozrabiał w szkole i mama miała go dość? Przestała go kochać?
Tęsknił za nią, choć bardziej za bratem. Po kilkunastu dniach tęsknota stopniowo zamieniała się w złość. Oli mówił przecież, że nie pozwoli go zabrać. Przysięgał, że zawsze przy nim będzie i obiecał ochronę.
Gdzie był? Zapomniał o nim?
– Zagrasz ze mną? – zwróciła się do niego dziewczynka o blond włosach.
Victor zaprzeczył, nawet na nią nie spoglądając. Nawet na sekundę nie oderwał wzroku od bramy budynku.
– Nikt nie przyjedzie. – Dziewczynka nie dawała za wygraną. Stanęła obok niego i położyła rękę na jego ramieniu, chcąc go pocieszyć. – Zostaniesz z nami.
– Nieprawda. – Chłopak pierwszy raz na nią spojrzał. Zdenerwowała go.
Oli po niego przyjedzie. Wierzył w to.
Blondynka miała dziewięć lat, ale była starsza od Victora o doświadczenia. W końcu od dwóch lat czekała, aż mama po nią wróci.
– Nie płacz – wyszeptała, wycierając łzy, spływające po jego twarzy. Nie zamierzała go zasmucać, ale nie chciała go też okłamywać. – Niedługo przestanie boleć, wiem, co mówię. Pomogę ci się przyzwyczaić.
Victor spojrzał w jej niebieskie oczy. Zaskoczyło go to, że wydały mu się piękne. Dziewczyna miała też ładną buzię. Wcześniej unikał koleżanek, więc dlaczego od razu polubił dziewięciolatkę?
Czy to przez tę sytuację coś mu się pomyliło? Czy może dlatego, że była dla niego miła i jako jedyna chciała pomóc?
– Przyjechał wczoraj. – Wskazała na pięciolatka, bawiącego się piłką na kanapie.
– Jesteś pewna? – Victor zastanawiał się, jak to możliwe, że chłopak nie płakał. Nie tęsknił za mamą? Dlaczego on sam nie potrafił przestać cierpieć?
– Wystarczy się przyzwyczaić – powiedziała poważnie niebieskooka.
– Wystarczy się przyzwyczaić – powtórzył cicho i wyciągnął dłoń w kierunku dziewczyny. – Mam na imię Victor.
Blondynka zachichotała i odgarnęła loki do tyłu. Zachowywała się jak te księżniczki, które chłopak znał z opowieści brata. Spodobało mu się to.
– Wiem o tym. Znam tu wszystkich – odparła lekko chełpliwie.
Od kiedy tu trafiła, przez placówkę przewinęło się mnóstwo dzieci, a ona jako jedna z nielicznych zostawała. Za każdym razem przyszli rodzice zastępczy wybierali kogoś innego. Na początku bolało, to prawda, ale po czasie przestała zabiegać o ich względy. Przyzwyczaiła się i zaakceptowała fakt, że nikt jej nigdy nie pokocha.
– Jestem Melanie. Właśnie zostaliśmy przyjaciółmi. – Wymieniła z Victorem uścisk i szeroko się uśmiechnęła, ukazując brak trójki, bo zeszłej nocy oddała mleczaka Zębowej Wróżce.
Chłopak nie miał wcześniej przyjaciela, poza Ollim, więc bardzo ucieszyło go to, że poznał Melanie.
Złe czasy łatwiej jest bowiem przetrwać z kimś, kto doskonale wie, jak się czujesz.ROZDZIAŁ PIERWSZY
Gorzka prawda lepsza od słodkiego kłamstwa
VICTOR
*Dwa tygodnie później*
– Musisz zjeść wszystko – wyjaśniła mi Melanie. – Jeśli tego nie zrobisz, ciocie nie pozwolą ci pójść ze mną do ogrodu.
Kiwnąłem głową i zmusiłem się do kolejnego kęsa. Skrzywiłem się i sięgnąłem po szklankę z sokiem, by pozbyć się tego okropnego smaku. Oli gotował lepiej.
Zdziwiłem się, widząc opróżniony talerz Mel. Jakim cudem zdołała tak szybko zjeść?
– Gdy doliczę do trzech, owiń je w chusteczkę i podaj mi pod stołem – szepnęła, wskazując na mięso.
– Okej.
Udawałem zainteresowanie jedzeniem i czekałem na znak dziewczyny. Starałem się nie zwracać na siebie uwagi.
Melanie zerknęła na panią Clay, która tego dnia pełniła dyżur. Miała na imię Betty, ale z jakiegoś powodu wolałem zwracać się do niej po nazwisku.
– Raz, dwa, trzy! – dotarło do moich uszu.
Pośpiesznie opróżniłem talerz i podałem chusteczkę przyjaciółce.
– Szybko się uczysz – pochwaliła mnie i włożyła obiad do kieszeni przy jej różowej sukience.
Będąc z nią, czułem się wyróżniony. W ciągu tych kilkunastu dni zdążyłem zauważyć, że była lubiana przez resztę, a niektórzy nawet się jej bali, co było dziwne, bo Mel to najmilsza osoba na świecie.
Był w tym jednak plus. Bali się jej, więc dawali nam spokój i nie sprawiali przykrości. Zabroniła wszystkim mi dokuczać, a oni dziwnym trafem jej słuchali. Zapewniła mi ochronę.
– Smakowało, co? – zagadnęła wesoło pani Clay.
Wydawała się w porządku, ale przerażały mnie jej intensywnie brązowe oczy. Bałem się, że potrafi czytać w myślach.
– Bardzo – odpowiedziała za mnie Melanie i podała nasze talerze. – Ciociu, ja i Vicky chcemy pójść do ogrodu, możemy?
Pozwoliłem jej tak na siebie mówić. W jej ustach nie brzmiało to obraźliwie.
– Ciocia Diana powinna tam być. Poinformujcie ją tylko – zaznaczyła opiekunka i pogłaskała mnie po głowie, na co się wzdrygnąłem.
To jej wada. Pani Clay lubiła dotyk, a ja zacząłem go nienawidzić. Chciałem przytulać się jedynie do mamy i Olliego, a ich nie było.
Melanie dała znać, żebym poszedł za nią, tak też zrobiłem. Nieco zdziwił mnie fakt, że nie kierowaliśmy się w stronę ogrodu. Znaleźliśmy się w pralni, w której my, dzieci, nie powinniśmy przebywać bez nadzoru dorosłych.
– Mel, co ty robisz? – spytałem, gdy otworzyła drzwi prowadzące na tył budynku. Tam wywieszaliśmy pranie. – Wracaj tu.
– Nie gadaj, chodź. Przedstawię ci kogoś. – Przystanęła i czekała, aż do niej dołączę.
Zmarszczyłem brwi i niepewnie stawiałem kroki w jej stronę. Z tyłu głowy miałem świadomość, że w każdej chwili mogliśmy zostać przyłapani. Pani Gomez powiedziała, że muszę być grzeczny, jeśli chcę wrócić do domu.
Chociaż… Melanie mi trochę opowiedziała. Według niej dyrektorka mówiła tak każdemu, aby mieć nad nami większą kontrolę.
Chodziło o strach.
– Kogo mam po… – Zatrzymałem się na widok wielkiego owczarka niemieckiego.
Bez zastanowienia chwyciłem blondynkę za rękę i pociągnąłem z powrotem do środka. Wyrwała mi się i podbiegła do psa. Następnie uśmiechnęła się do mnie z politowaniem i mocno przytuliła zwierzę.
– To Barry – wyjaśniła. – Przychodzi tu od dwóch miesięcy.
Byłem zbyt przerażony, aby się odezwać. Nie bałem się psów, ale ten był brudny i dziki. Mógł mnie przecież ugryźć.
– Podejdź, nic ci nie zrobi – mówiła z rozbawieniem.
– Oli zabronił mi podchodzić do obcych zwierząt.
Dziewczyna skrzywiła się ostentacyjnie i założyła ręce na piersi.
– A widzisz go tutaj? Gdzie jest Oli?
Od razu stanęły mi w oczach łzy. To nie było miłe. Zacisnąłem dłonie w pięści i głośno wciągnąłem powietrze.
Oli przyjedzie, niedługo po mnie wróci.
– Vicky, przepraszam – wyszeptała, podnosząc się z kolan. – Nie powinnam była tego mówić.
To prawda.
Przełknąłem ślinę i pomrugałem kilkukrotnie powiekami, aby wyostrzyć obraz.
Wiedziałem, że Melanie nie chciała mnie zranić. Była po prostu szczera, czasem do bólu. Twierdziła, że tego nauczyło ją życie.
Gorzka prawda lepsza od słodkiego kłamstwa.
– Jeśli chcesz, możemy zagrać w piłkę – zaproponowała.
Byłem od niej starszy i do tego wyższy, a momentami traktowała mnie jak dziecko, które można łatwo zranić.
– Nie – zaprzeczyłem pewnie. – Wolę tu zostać.
Moje słowa przyjęła z widoczną ulgą, po czym wyciągnęła z kieszeni mięso i podała je Barry’emu. Pies jadł ze smakiem, a ja nadal krzywiłem się na sam zapach tego jedzenia.
– Chyba nie ma domu, bo nikt go nie szuka – stwierdziła dziewczyna, siadając na trawie. – Dlatego go lubię, jesteśmy do siebie podobni.
– Czemu tak mówisz? – spytałem z wyraźną troską. Nie lubiłem, gdy z jej twarzy znikał uśmiech. – Przecież twoja mama cię stąd zabierze, gdy tylko będzie mogła, prawda? Wrócisz do domu.
Melanie odgarnęła blond loki do tyłu i przez dłuższy czas nic nie mówiła. W końcu na mnie popatrzyła i cicho się zaśmiała.
– Niedługo i ty się przekonasz – mruknęła, wzruszając beztrosko ramionami. – Wracajmy, nim ciocie zauważą, że zniknęliśmy.
Upewniliśmy się, że Barry dotarł do wyjścia, po czym sami znaleźliśmy się w holu. Wyszliśmy do ogrodu, machając opiekunce Dianie, aby nas zobaczyła. Potrzebowaliśmy potwierdzenia, w razie gdyby pani Clay zachciało się sprawdzać, czy aby na pewno byliśmy tam, gdzie mówiliśmy, że będziemy.
– Nikomu nie możesz o tym pisnąć – szepnęła Mel, nawiązując do owczarka. Wyciągnęła w moją stronę mały palec na znak obietnicy. – Naginanie zasad pomoże ci tu przetrwać i przy okazji w miarę dobrze się bawić. Wszystkiego cię nauczę.
Wydarzenia zawarte w tej historii są fikcją, dlatego wątek procesu uprawniającego do zostania rodziną zastępczą został po części wykreowany przez autorkę i różni się on od pieczy zastępczej ustanowionej przez prawo w Kalifornii. W książce pojawiają się tematy związane z atakami paniki, samookaleczaniem i śmiercią. Mogą one wywołać dyskomfort u wrażliwszych czytelników. Miejcie to na uwadze i nie zmuszajcie się, jeśli się wahacie, czy książka będzie dla Was odpowiednia.
Jeśli zmagacie się z podobnymi problemami, chcę Wam powiedzieć, że nie jesteście sami. Nie bójcie się prosić o pomoc. To tylko pokazuje Waszą siłę. Jestem z Was dumna.
Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży: 116 111PLAYLISTA:
1. Billie Eilish – Everything I Wanted
2. Adele – Set Fire to the Rain
3. Shawn Mendes – Mercy
4. Lexi Jayde – drunk text me
5. Lana Del Rey – Dark Paradise
6. Olivia Rodrigo – Déjà vu
7. The Irrepressibles – In This Shirt
8. Lord Huron – The Night We Met
9. Ruelle – War of Hearts
10. Conan Gray – Family Line
11. Melanie Martinez – Sippy Cup
12. Billie Eilish – Hostage
13. Coyote Theory – This Side of Paradise
14. Ruelle – The Other Side
15. James Arthur – Train Wreck
16. Ruth B. – Dandelions
17. Current Joys – Kids
18. One Direction – Night Changes
19. Arctic Monkeys – I Wanna Be Yours
20. Chase Atlantic – Church
21. Isak Danielson – Broken
22. Kesha – Backstabber
23. Harry Styles – Sign Of The Times
24. Seafret – Atlantis
25. The Walters – I Love You So
26. Dean Lewis – How Do I Say Goodbye
27. Sufjan Stevens – Fourth of July
28. Tom Rosenthal – Lights Are On
29. Justin Bieber – Anyone
30. Ed Sheeran – PerfectPROLOG
Victor Lane był w świetlicy z innymi. Panie opiekunki lub, jak same się określały, ciocie próbowały zachęcić dzieci do zabawy.
Chłopiec natomiast tylko patrzył przez okno. Wypatrywał niebieskiego bmw, które zabierze go do domu. Czas jednak mijał, a samochód się nie pojawił.
Nie do końca rozumiał, co się działo. A raczej starał się to wypierać. Dlaczego zabrano go od mamy i brata? Czy to przez jego zachowanie? Rozrabiał w szkole i mama miała go dość? Przestała go kochać?
Tęsknił za nią, choć bardziej za bratem. Po kilkunastu dniach tęsknota stopniowo zamieniała się w złość. Oli mówił przecież, że nie pozwoli go zabrać. Przysięgał, że zawsze przy nim będzie i obiecał ochronę.
Gdzie był? Zapomniał o nim?
– Zagrasz ze mną? – zwróciła się do niego dziewczynka o blond włosach.
Victor zaprzeczył, nawet na nią nie spoglądając. Nawet na sekundę nie oderwał wzroku od bramy budynku.
– Nikt nie przyjedzie. – Dziewczynka nie dawała za wygraną. Stanęła obok niego i położyła rękę na jego ramieniu, chcąc go pocieszyć. – Zostaniesz z nami.
– Nieprawda. – Chłopak pierwszy raz na nią spojrzał. Zdenerwowała go.
Oli po niego przyjedzie. Wierzył w to.
Blondynka miała dziewięć lat, ale była starsza od Victora o doświadczenia. W końcu od dwóch lat czekała, aż mama po nią wróci.
– Nie płacz – wyszeptała, wycierając łzy, spływające po jego twarzy. Nie zamierzała go zasmucać, ale nie chciała go też okłamywać. – Niedługo przestanie boleć, wiem, co mówię. Pomogę ci się przyzwyczaić.
Victor spojrzał w jej niebieskie oczy. Zaskoczyło go to, że wydały mu się piękne. Dziewczyna miała też ładną buzię. Wcześniej unikał koleżanek, więc dlaczego od razu polubił dziewięciolatkę?
Czy to przez tę sytuację coś mu się pomyliło? Czy może dlatego, że była dla niego miła i jako jedyna chciała pomóc?
– Przyjechał wczoraj. – Wskazała na pięciolatka, bawiącego się piłką na kanapie.
– Jesteś pewna? – Victor zastanawiał się, jak to możliwe, że chłopak nie płakał. Nie tęsknił za mamą? Dlaczego on sam nie potrafił przestać cierpieć?
– Wystarczy się przyzwyczaić – powiedziała poważnie niebieskooka.
– Wystarczy się przyzwyczaić – powtórzył cicho i wyciągnął dłoń w kierunku dziewczyny. – Mam na imię Victor.
Blondynka zachichotała i odgarnęła loki do tyłu. Zachowywała się jak te księżniczki, które chłopak znał z opowieści brata. Spodobało mu się to.
– Wiem o tym. Znam tu wszystkich – odparła lekko chełpliwie.
Od kiedy tu trafiła, przez placówkę przewinęło się mnóstwo dzieci, a ona jako jedna z nielicznych zostawała. Za każdym razem przyszli rodzice zastępczy wybierali kogoś innego. Na początku bolało, to prawda, ale po czasie przestała zabiegać o ich względy. Przyzwyczaiła się i zaakceptowała fakt, że nikt jej nigdy nie pokocha.
– Jestem Melanie. Właśnie zostaliśmy przyjaciółmi. – Wymieniła z Victorem uścisk i szeroko się uśmiechnęła, ukazując brak trójki, bo zeszłej nocy oddała mleczaka Zębowej Wróżce.
Chłopak nie miał wcześniej przyjaciela, poza Ollim, więc bardzo ucieszyło go to, że poznał Melanie.
Złe czasy łatwiej jest bowiem przetrwać z kimś, kto doskonale wie, jak się czujesz.ROZDZIAŁ PIERWSZY
Gorzka prawda lepsza od słodkiego kłamstwa
VICTOR
*Dwa tygodnie później*
– Musisz zjeść wszystko – wyjaśniła mi Melanie. – Jeśli tego nie zrobisz, ciocie nie pozwolą ci pójść ze mną do ogrodu.
Kiwnąłem głową i zmusiłem się do kolejnego kęsa. Skrzywiłem się i sięgnąłem po szklankę z sokiem, by pozbyć się tego okropnego smaku. Oli gotował lepiej.
Zdziwiłem się, widząc opróżniony talerz Mel. Jakim cudem zdołała tak szybko zjeść?
– Gdy doliczę do trzech, owiń je w chusteczkę i podaj mi pod stołem – szepnęła, wskazując na mięso.
– Okej.
Udawałem zainteresowanie jedzeniem i czekałem na znak dziewczyny. Starałem się nie zwracać na siebie uwagi.
Melanie zerknęła na panią Clay, która tego dnia pełniła dyżur. Miała na imię Betty, ale z jakiegoś powodu wolałem zwracać się do niej po nazwisku.
– Raz, dwa, trzy! – dotarło do moich uszu.
Pośpiesznie opróżniłem talerz i podałem chusteczkę przyjaciółce.
– Szybko się uczysz – pochwaliła mnie i włożyła obiad do kieszeni przy jej różowej sukience.
Będąc z nią, czułem się wyróżniony. W ciągu tych kilkunastu dni zdążyłem zauważyć, że była lubiana przez resztę, a niektórzy nawet się jej bali, co było dziwne, bo Mel to najmilsza osoba na świecie.
Był w tym jednak plus. Bali się jej, więc dawali nam spokój i nie sprawiali przykrości. Zabroniła wszystkim mi dokuczać, a oni dziwnym trafem jej słuchali. Zapewniła mi ochronę.
– Smakowało, co? – zagadnęła wesoło pani Clay.
Wydawała się w porządku, ale przerażały mnie jej intensywnie brązowe oczy. Bałem się, że potrafi czytać w myślach.
– Bardzo – odpowiedziała za mnie Melanie i podała nasze talerze. – Ciociu, ja i Vicky chcemy pójść do ogrodu, możemy?
Pozwoliłem jej tak na siebie mówić. W jej ustach nie brzmiało to obraźliwie.
– Ciocia Diana powinna tam być. Poinformujcie ją tylko – zaznaczyła opiekunka i pogłaskała mnie po głowie, na co się wzdrygnąłem.
To jej wada. Pani Clay lubiła dotyk, a ja zacząłem go nienawidzić. Chciałem przytulać się jedynie do mamy i Olliego, a ich nie było.
Melanie dała znać, żebym poszedł za nią, tak też zrobiłem. Nieco zdziwił mnie fakt, że nie kierowaliśmy się w stronę ogrodu. Znaleźliśmy się w pralni, w której my, dzieci, nie powinniśmy przebywać bez nadzoru dorosłych.
– Mel, co ty robisz? – spytałem, gdy otworzyła drzwi prowadzące na tył budynku. Tam wywieszaliśmy pranie. – Wracaj tu.
– Nie gadaj, chodź. Przedstawię ci kogoś. – Przystanęła i czekała, aż do niej dołączę.
Zmarszczyłem brwi i niepewnie stawiałem kroki w jej stronę. Z tyłu głowy miałem świadomość, że w każdej chwili mogliśmy zostać przyłapani. Pani Gomez powiedziała, że muszę być grzeczny, jeśli chcę wrócić do domu.
Chociaż… Melanie mi trochę opowiedziała. Według niej dyrektorka mówiła tak każdemu, aby mieć nad nami większą kontrolę.
Chodziło o strach.
– Kogo mam po… – Zatrzymałem się na widok wielkiego owczarka niemieckiego.
Bez zastanowienia chwyciłem blondynkę za rękę i pociągnąłem z powrotem do środka. Wyrwała mi się i podbiegła do psa. Następnie uśmiechnęła się do mnie z politowaniem i mocno przytuliła zwierzę.
– To Barry – wyjaśniła. – Przychodzi tu od dwóch miesięcy.
Byłem zbyt przerażony, aby się odezwać. Nie bałem się psów, ale ten był brudny i dziki. Mógł mnie przecież ugryźć.
– Podejdź, nic ci nie zrobi – mówiła z rozbawieniem.
– Oli zabronił mi podchodzić do obcych zwierząt.
Dziewczyna skrzywiła się ostentacyjnie i założyła ręce na piersi.
– A widzisz go tutaj? Gdzie jest Oli?
Od razu stanęły mi w oczach łzy. To nie było miłe. Zacisnąłem dłonie w pięści i głośno wciągnąłem powietrze.
Oli przyjedzie, niedługo po mnie wróci.
– Vicky, przepraszam – wyszeptała, podnosząc się z kolan. – Nie powinnam była tego mówić.
To prawda.
Przełknąłem ślinę i pomrugałem kilkukrotnie powiekami, aby wyostrzyć obraz.
Wiedziałem, że Melanie nie chciała mnie zranić. Była po prostu szczera, czasem do bólu. Twierdziła, że tego nauczyło ją życie.
Gorzka prawda lepsza od słodkiego kłamstwa.
– Jeśli chcesz, możemy zagrać w piłkę – zaproponowała.
Byłem od niej starszy i do tego wyższy, a momentami traktowała mnie jak dziecko, które można łatwo zranić.
– Nie – zaprzeczyłem pewnie. – Wolę tu zostać.
Moje słowa przyjęła z widoczną ulgą, po czym wyciągnęła z kieszeni mięso i podała je Barry’emu. Pies jadł ze smakiem, a ja nadal krzywiłem się na sam zapach tego jedzenia.
– Chyba nie ma domu, bo nikt go nie szuka – stwierdziła dziewczyna, siadając na trawie. – Dlatego go lubię, jesteśmy do siebie podobni.
– Czemu tak mówisz? – spytałem z wyraźną troską. Nie lubiłem, gdy z jej twarzy znikał uśmiech. – Przecież twoja mama cię stąd zabierze, gdy tylko będzie mogła, prawda? Wrócisz do domu.
Melanie odgarnęła blond loki do tyłu i przez dłuższy czas nic nie mówiła. W końcu na mnie popatrzyła i cicho się zaśmiała.
– Niedługo i ty się przekonasz – mruknęła, wzruszając beztrosko ramionami. – Wracajmy, nim ciocie zauważą, że zniknęliśmy.
Upewniliśmy się, że Barry dotarł do wyjścia, po czym sami znaleźliśmy się w holu. Wyszliśmy do ogrodu, machając opiekunce Dianie, aby nas zobaczyła. Potrzebowaliśmy potwierdzenia, w razie gdyby pani Clay zachciało się sprawdzać, czy aby na pewno byliśmy tam, gdzie mówiliśmy, że będziemy.
– Nikomu nie możesz o tym pisnąć – szepnęła Mel, nawiązując do owczarka. Wyciągnęła w moją stronę mały palec na znak obietnicy. – Naginanie zasad pomoże ci tu przetrwać i przy okazji w miarę dobrze się bawić. Wszystkiego cię nauczę.
więcej..
