To mnie zabije - ebook

MATYLDA

1

– Ma dwadzieścia dwa lata, czerwone włosy i niesamowicie chore fantazje – powiedział około czterdziestoletni mężczyzna. Stał przy barze z dwoma pijanymi kolegami. Nie znali Matyldy osobiście, choć możliwe, że nieraz szczytowali podczas oglądania jej pokazów na żywo. Była tak popularna, że na pytanie: „Kojarzysz ją?” wielu mężczyzn z pewnością odpowiedziałoby: „Tak, skądś znam tę twarz”. – Potrafi naprawdę zaskoczyć.

– Niby czym? – spytał jego towarzysz. Upierał się, że nie ogląda podobnych występów, choć widać było, że doskonale wiedział, o kim mowa.

Rozmawiali głośno, jakby sądzili, że Matylda nie tylko nie jest w stanie ich usłyszeć, ale w ogóle zrozumieć. Zapomnieli, że tym razem nie znajduje się za ekranem, ale po prostu siedzi przy innym stoliku.

– Przecież ona nie ma pojęcia, co robi – wtrącił się trzeci, który przed chwilą spojrzał na Matyldę i dopiero wtedy zrozumiał, o kim opowiada jego kompan.

Temat mimo wszystko nie był obcy żadnemu z nich. Jako że uważali się za typowych samców alfa, większość informacji o seksie czerpali z filmów porno, które oglądali w zapamiętaniu i w sekrecie przed żonami. To źródło wiedzy uznawali za jedyne słuszne.

Pierwszy mężczyzna dopił whisky. Ledwo stał, ale mimo to zamówił następną kolejkę.

– Robi cokolwiek, improwizuje, jakby w ogóle nie planowała pokazów – powiedział ten trzeci. – Powtarza się. Chce coraz bardziej zaskakiwać, ale to jej nie wychodzi. Rok temu może jeszcze się udawało, ale teraz?

– Większość dziewczyn i tak codziennie robi to samo. Pokazuje dupę bez żadnych wyzwań, poza tym…

– Ale one chociaż mają swoją rutynę, która daje im stabilizację. Nie wychylają się, bo po co? Kim one są, żeby zaistnieć w popkulturze? Biorą udział w jakichś tam rankingach, ale na tym się to kończy. Ta Matylda uważa się za nie wiadomo kogo, a przecież chodzi tylko o to, żeby facet jej zapłacił, a po wszystkim o niej zapomniał.

– Racja – zgodził się ten drugi. – „Nudne” dziewczyny – zrobił w powietrzu cudzysłów palcami – dają ci poczucie stabilizacji. A ona? Raz jest na początku rankingu, potem jej nie ma przez tydzień, spada w zestawieniu, żeby wrócić na tarczy i odpierdolić coś, co, ma nadzieję, da jej zajebisty zastrzyk tokenów, ale zwyczajnie ją pogrąża.

Matylda zdziwiła się, kiedy to usłyszała. Nie sądziła, że ktoś aż tak dokładnie może analizować jej pracę, szczególnie osoba, która wyłącznie ją krytykuje. Choć zdawała sobie sprawę z tego, że tak najczęściej bywa – ci, którzy mieszają z błotem, są najwierniejszymi fanami, choć nie potrafią się do tego przyznać nawet przed sobą.

Matylda zawsze twierdziła, że ma w dupie podobne komentarze. Ale wysłuchawszy rozmowy tych facetów, powędrowała dłonią do torebki i chwyciła mocno listek hydroksyzyny, choć największą ochotę miała teraz na podwójną dawkę xanaxu.

– Ona jest jak loteria, i to mi się właśnie podoba. Ja sam nie lubię rutyny – odezwał się ten pierwszy. – A Matylda w końcu rozbije bank, mówię wam.

– Nienawidzę takich wahań. Albo coś robisz porządnie, albo się tym bawisz. Ale jeśli się bawisz, niech to nie będzie twój sposób na życie, tylko wieczorne hobby.

Pokiwali zgodnie głowami.

Matylda wstała od stolika i podeszła do nich. Wtedy na ich twarzach dostrzegła nie tylko alkoholowe upojenie, lecz także zmęczenie z całego tygodnia. Widać było, że wrócili z jakiejś nudnej pracy i nie chcieli wracać do nudnego domu. Upijali się, aby nie myśleć o swoich nudnych żonach i nudnych dzieciach.

Godząc w nią, próbowali sami się pocieszyć.

Matylda miała jednak za sobą o wiele cięższy tydzień. Ktoś włamał jej się na konto. Przez trzy dni nie mogła go odzyskać, a co za tym idzie – prowadzić transmisji. Toczyła batalię z administracją, która nie potrafiła lub z jakiegoś powodu nie chciała jej pomóc. W końcu jednak udało się odzyskać konto, lecz przez cały ten czas ktoś prowadził w jej imieniu pustą, ukrytą relację. Nabijał czas transmisyjny, podczas którego nie dostała ani jednego tokena. To sprawiło, że spadła w rankingu na dziesiąte miejsce.

Do tej pory zawsze pozostawała na szczycie.

Była młoda, ambitna i wyuzdana. Faceci to lubili. Ona też. Obopólna korzyść sprawiła, że stała się jedną z popularniejszych dziewczyn na TurnedOn. Jako jedna z dwóch z Polski.

Nie mogła uwierzyć, że zrobiono jej coś takiego. Była jednak pewna, że to ktoś pokroju tego faceta. Zakompleksiony, gburowaty, niemogący z żoną robić tego, na co pozwalają sobie jego idolki w sieci. Ofiara mediów społecznościowych, która nie potrafi docenić tego, co ma. Od dwunastego roku oglądał hardcore’owe, nierealistyczne porno, przygodę z seksem chciał zapewne zacząć od dwugodzinnego analu, ale okazało się, że doszedł po minucie i od tamtej pory miał uraz i pretensje do kobiet. Ale nie do siebie, bo przecież on jest najlepszy.

– Cześć, chłopcy – powiedziała, po czym oparła się o ladę tuż obok tego najbardziej zarozumiałego. – Jak wam mija czas?

Mężczyźni od razu się wyprostowali, wypięli pierś. Nawet ten gbur pałający nienawiścią teraz uśmiechnął się chytrze i zlustrował Matyldę od góry do dołu. Zatrzymał się dłużej na jej piersiach, przyjemnie zarysowujących się pod obcisłą koszulką.

– Całkiem dobrze – odparł ten najmilszy. Był bardzo zmieszany.

Odwróciła się do tego najgorszego. Miał na palcu obrączkę, na klacie czarne włoski, a w oczach żądzę.

– Co pijesz? – spytała, lecz nie czekała na odpowiedź. Wzięła szklankę i wychyliła do dna jego whisky. Nie skrzywiła się, co mu zaimponowało.

– A ty? – odbił piłeczkę i już chciał wołać barmana, żeby znów im polał i przy okazji przyniósł czwartą szklankę.

– Teraz mam ochotę na coś zupełnie innego.

Bez skrupułów złapała go za krocze, co faceta nie tylko zaskoczyło, ale od razu mocno podnieciło.

– Chcesz się zabawić? – spytał. Z roszczeniowego pajaca zmienił się nagle w ogiera gotowego całą noc udawać kogoś, kim wcale nie był, a minutową erekcję wytłumaczyć zmęczeniem i stresem w pracy.

Nagle jego nienawiść minęła. Gdy tylko się zorientował, że Matylda może być nim zainteresowana, pogardę zastąpiło pożądanie. To dla niej wyznacznik hipokryzji, którą widziała niestety zbyt często.

Nachyliła się do jego ucha i szepnęła mu zalotnym głosem:

– Nie ma takiej kwoty, którą mógłbyś mi zapłacić, żebym na ciebie spojrzała z czymś innym niż z pogardą. – Odsunęła się od niego, spojrzała na jego zdziwioną minę, po czym odezwała się już do wszystkich: – Dobrej nocy wam życzę. Bawcie się dobrze.

Odeszła. Wiedziała, że nie powinna tego robić, nie powinna zniżać się do jego poziomu, ale czasem po prostu nie dało się przejść obojętnie obok takich przytyków. Minęła kilku zdziwionych klientów, którzy ich obserwowali, spojrzała w oko kamery, które zdawało się śledzić jej ruchy, i wyszła na zewnątrz.

– Co ci powiedziała? – zainteresował się jego kolega, lecz nie doczekał się komentarza.

Nie wzywała taksówki. Musiała się przejść. Noc była ciepła, miasto puste. Ruszyła więc przed siebie. Nie miała jednak pewności, w którą stronę powinna się skierować, ale teraz nie miało to znaczenia. Oddychała głęboko i szła bez celu piętnaście minut, może pół godziny. Starała się o niczym nie myśleć.

W pewnym momencie wyszła spomiędzy wysokich kamienic i dostrzegła, że zza chmur wychylił się księżyc. Uśmiechnęła się na jego widok, a zaraz potem usłyszała przejmujący, pełen bólu krzyk.

Przeszył ją dreszcz.

2

Nie wiedziała, czemu spojrzała wtedy na niebo, zupełnie jakby to gwiazdy krzyczały, a nie wyrzucana z samochodu dziewczyna. Jeden z oprawców przypadkiem naruszył zaklejającą jej usta taśmę, dlatego mogła wydać z siebie ten przejmujący dźwięk, który rozdarł czerń nocy.

– Pomocy! – zawołała bełkotliwie. – Proszę…!

Wraz ze słowami spomiędzy spuchniętych warg wypłynęła gęsta, zmieszana z krwią ślina, której od długiego czasu nie była w stanie połknąć. Zalała jej nagie ciało i ochlapała dłonie mężczyzny, który wyrzucił ją z samochodu.

Chcieli się jej jak najszybciej pozbyć. Nie była już im do niczego potrzebna.

Matylda zapatrzyła się w skomlącą dziewczynę o wystających żebrach i wyraźnie zarysowanych obojczykach. Skupiła się na tych rzeczywistych wybrzuszeniach, bo sama sytuacja jawiła się jej niczym narkotyczna wizja.

Nie potrafiła wykonać żadnego ruchu, odezwać się lub chociażby odwrócić wzroku. Stała u wylotu wąskiej uliczki i patrzyła, zmrożona przerażeniem, oblana zimnym potem.

Zamaskowany mężczyzna brutalnie cisnął dziewczynę na środek szerokiej ulicy. Jej kończyny opleciono za plecami grubym sznurem, tak że ciało wygięło się w pałąk, co udaremniło ofierze jakiekolwiek próby oswobodzenia się. Jednocześnie każdy ruch zaciągał na szyi pętlę, która wbijała się coraz mocniej w gardło.

Matylda usłyszała pisk opon odjeżdżającego samochodu i dopiero on ją ocucił. Już nie tylko patrzyła na dziewczynę, lecz ruszyła w jej stronę. Najpierw powoli, bo zdrętwiałe nogi odmawiały jej posłuszeństwa.

No już! – ponagliła je w myślach i zdziwiła się, gdy to pomogło. Odzyskała nad nimi władzę i dopadła w końcu do dziewczyny. Chwyciła spleciony sznur za jej plecami. Poczuła, jak bardzo jest napięty, twardy i szorstki. Szarpnęła nim, tym samym dociskając dziewczynę do asfaltu.

– Przepraszam… – rzuciła, gdy zdała sobie z tego sprawę.

Sięgnęła do ust ofiary. Zerwała do końca taśmę i odrzuciła ją za siebie. Dziewczyna zacharczała, plując śliną. Chciała coś powiedzieć, ale miała zdarte od pisku i krzyku gardło. Nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Zaczęła omdlewać. Kilka szybkich haustów tlenu było dla jej mózgu niczym narkotyk. Z jednej strony go potrzebowała, ale z drugiej zadziałał zbyt mocno.

– Już dobrze – wychrypiała Matylda, chcąc ją jakoś pocieszyć. – Niech mi ktoś pomoże! – zawołała w stronę okolicznych budynków. Spojrzała na pobliskie okna, ale w żadnym nie dostrzegła żywej duszy.

Ulica była opustoszała, jakby została wyłączona z ruchu.

– Niech ktoś zadzwoni na policję! – krzyknęła, po czym sama wyjęła telefon. Zanim drżącą dłonią wybrała odpowiedni numer, po ulicy zaczęło skakać niebieskie światło koguta. Wtedy opadła bezsilnie na asfalt.

Leżąca przed nią dziewczyna miała zamknięte oczy. Sznur wbił jej się mocno w gardło. Szyja i twarz zsiniały.

Nie oddychała.

3

Zasnęła w oczekiwaniu, że zostanie wezwana. Oparła głowę o zimną ścianę i obudziła się, gdy poczuła, że spada. Otworzyła oczy i poderwała się gwałtownie. Dostrzegła, że dwójka starszych policjantów przygląda jej się z zaciekawieniem. Rozbierali ją wzrokiem i nie przestawali się ślinić nawet wtedy, gdy spojrzała w ich stronę. Uśmiechnęli się i dopiero po kilku sekundach odpuścili.

Zorientowała się, że jeden z guzików koszulki się odpiął, więc szybko poprawiła ubranie. Nie wstydziła się nagości. Nie lubiła jednak, gdy stawała się obiektem obserwacji nieświadomie. To jak macanie podczas snu albo gwałt po alkoholu.

– Zapraszam – odezwała się jakaś kobieta. Matylda nie mogła zlokalizować źródła jej głosu. Dopiero po chwili obejrzała się w lewo i dostrzegła uchylone drzwi.

Weszła do pomieszczenia zalanego światłem jarzeniówek.

– Nadinspektor Renata Borecka – przedstawiła się kobieta po czterdziestce ze spiętymi w kitkę włosami i podkrążonymi oczami.

– Przeżyła?

Matylda widziała, jak policjanci reanimują tamtą dziewczynę. Najpierw długo szukali czegoś, czym mogliby przeciąć więzy. Znaleźli nóż. Potem mozolnie siłowali się ze sznurem. W końcu puścił. Wtedy wiotkie ciało dziewczyny z głuchym plaśnięciem opadło na asfalt.

– Tak – odparła policjantka. Matylda odetchnęła z ulgą. – Dostałam informację, że jej życiu już nic nie zagraża, ale więcej nie mogę pani powiedzieć.

– Przecież to ja ją znalazłam – oburzyła się, gdy nadinspektor zbywała jej pytania o dziewczynę, o to, co się właściwie stało i dlaczego.

– Przykro mi, ale nie mogę udzielić pani żadnych informacji na temat Klaudii Wilk.

Matylda powtórzyła w myślach imię i nazwisko, żeby go nie zapomnieć.

– Mogę się z nią spotkać? – zaryzykowała Matylda, choć nie do końca wiedziała, po co miałaby to robić. Chyba chciała po prostu zmienić w głowie obraz poszkodowanej. Ze skrępowanej, drżącej, zalanej śliną w przytomną, może leżącą na szpitalnym łóżku, ale już lepiej wyglądającą dziewczynę o dużych niebieskich oczach i czarnych włosach. Pamiętała, jak oplatały jej siną szyję, przez co w pierwszej chwili nie zobaczyła pętli. Zasłaniały jej niesamowicie blade piersi i ramiona. Przerażało ją to, ale spodobał jej się ten kontrast, był niesamowicie odrzucający, a przez to właśnie fascynujący.

Jeszcze nie myślała o tym wprost, ale sądziła, że prędzej czy później wykorzysta w swoim show podobną sytuację.

Może właśnie dlatego chciałaby teraz zobaczyć Klaudię Wilk. Żeby przywłaszczyć sobie ten nieistniejący już kadr. Albo po prostu poznać jego ciąg dalszy.

– Proszę mi opowiedzieć, co pani robiła przed godziną dwudziestą drugą dwanaście.

Nawet nie wiedziała, że to właśnie wtedy ją znalazła. Czy raczej ona znalazła Matyldę. Połączył je przypadek, a policjantka chciała teraz tę więź z jakiegoś powodu przerwać.

Może wcale jej nie było?

– Miałam ciężki dzień – przyznała, choć nadinspektor wcale nie o to pytała. Nie wspomniała o aferze ze swoim udziałem, która przetoczyła się przez media społecznościowe. Ludzie szydzili z tego, że utraciła dostęp do konta na platformie. Szczególnie dlatego, że osoba, która je przejęła, zaczęła rozpowszechniać prywatne rozmowy z klientami. Podobno jednym z nich był jakiś polityk. On to zdementował, Matylda również. Nawet nie miała pojęcia, kim jest facet ukrywający się pod dziwnym nickiem. Ale ktoś podobno go rozszyfrował, upublicznił te informacje, twierdząc, że pochodzą od samej Matyldy. Administracja serwisu zapewniała jej ochronę prawną, w końcu nie bez powodu oddawała im sporą część zarobków. Pobierali prowizję od każdego tokena, który otrzymywała od klientów, w zamian za, właśnie, ochronę, ale też samą możliwość prowadzenia transmisji, za obsługę transakcji płatniczych, umowę. Twierdzili, że nie ma się czym martwić.

– Musiałam odreagować. Poszłam do swojego ulubionego pubu nad Wisłą. Wyszłam dość wcześnie, bo spotkałam jakichś psychofanów, którzy skutecznie mnie odstraszyli.

– Psychofanów? – Policjantka nie zrozumiała. – Pani jest jakąś znaną osobą?

– Można tak powiedzieć – odparła z szyderczym uśmiechem. – Stwierdziłam, że się przejdę. No i wiemy, jak ten spacer się skończył.

Policjantka przyjrzała się Matyldzie ukradkiem, jakby nie wierzyła w jej słowa.

– Liczymy na pani dyskrecję – rzuciła na koniec rozmowy. – Wolelibyśmy, żeby wydarzenia tej nocy pozostały tajne.

– Jasne, rozumiem. Mnie już więcej afer nie trzeba.

Nie wierzyła jednak, że nic nie wycieknie. Nie sądziła też, że to wszystko było tylko tragicznym zbiegiem okoliczności.KLAUDIA

Klaudia Wilk niewiele pamiętała z wieczoru, kiedy najpierw wyrzucono ją na ulicę, a potem przewieziono do szpitala. Tam została zbadana, przesłuchana przez policję, porozmawiał z nią szpitalny psycholog, ale nie potrafiła rzeczowo odpowiedzieć na żadne z zadanych pytań. Cały czas kręciły się wokół niej pielęgniarki, ale świat stał się dla niej czymś nierealnym, snem, z którego ciągle miała nadzieję się obudzić.

– Pamięta pani cokolwiek, co działo się w ostatnich godzinach? – próbowała ustalić policjantka, ale Klaudia tylko kręciła głową.

– Czy została pani zgwałcona? – spytał lekarz.

– Nie wiem.

– Czy doszło do stosunku?

Musiała się zastanowić, posłuchać swojego ciała. Sądziła, że coś jej podpowie, lecz poza otarciami na kostkach i nadgarstkach, poza ciągłym uciskiem w gardle nic nie czuła. Żadnego kłucia w podbrzuszu, najmniejszych otarć w okolicach intymnych.

– Nie wiem.

Lekarz wykluczył gwałt, nie znalazł wybroczyn ani uszkodzeń skóry w miejscach intymnych. Pobrano wymazy z pochwy i jamy ustnej oraz krew i mocz. Zabezpieczono materiał biologiczny ze wzgórka łonowego i wyskrobiny spod każdego paznokcia. Wszystko miało trafić do laboratorium.

Klaudia słuchała o tym wszystkim i nie miała pojęcia, co właściwie jej robią. Oddała ciało w ich ręce, bo umysł cały czas był gdzieś poza nim. Czasem zdawało jej się, że widzi samą siebie z boku. Patrzyła na swoją twarz i jej nie rozpoznawała.

Policja sądziła, że dziewczyna była pod wpływem narkotyków.

– Nie mam pojęcia, gdzie byłam. – Klaudia mówiła na głos, chcąc samą siebie zmusić do intensywniejszego myślenia. – Nic nie pamiętam.

– A jaka jest ostatnia rzecz, którą pani pamięta?

Miała w głowie wiele wspomnień sprzed kilku dni, tygodni, miesięcy, lecz nie wiedziała, która zapamiętana scena była najnowsza.

– Jaki dziś jest dzień tygodnia?

– Piątek.

Powinna być w pracy. Prawie ją wyrzucono za spóźnienia. Zbyt wiele razy kłótnie z mężem przeobrażały się w ucieczki przez miasto do znajomych, w niekontrolowane picie alkoholu, w zamroczenie, które kończyło się tym, że rano budzik nie potrafił jej wyrwać z głębokiego snu wywołanego tabletkami. Na szczęście wybłagała urlop. Obiecała, że po nim wszystko wróci do normy.

W środę przeniosła część rzeczy do kawalerki. W końcu postanowiła uciec od męża. Damian terroryzował ją przez ostatni rok. Cały ten czas miała nadzieję, że jeszcze się jakoś między nimi ułoży, że wróci człowiek, którego poznała trzy lata temu. Brutalny w łóżku i szarmancki w życiu. Okazało się jednak, że zazdrość zamieniła się w zaborczość. Czasem patrzyła na innego mężczyznę, a wtedy Damian przyciągał ją mocniej do siebie, całował, pokazywał całemu światu, że są razem, a wieczorem dawał przyjemność, o jakiej nigdy nawet nie marzyła. Z czasem jednak skończyła się namiętność, a chorobliwa zazdrość nie szła w parze z erotycznym napięciem, lecz ciągłym poirytowaniem, złością, aż w końcu niekontrowanymi wybuchami.

W czwartek nie wychodziła z łóżka. Damian cały czas dzwonił, wysyłał wiadomości. Chciał wiedzieć, gdzie się podziała. Udało jej się nie tylko uciec niespodziewanie, lecz także zataić informację o miejscu obecnego pobytu. Odwiedził wszystkie jej koleżanki. Każda trzymała jej stronę, ale co najważniejsze – u żadnej Klaudii nie znalazł. Wpadał więc w coraz większy szał.

– Jesteś moja! – krzyczał w nagraniach, które przychodziły na jej Messengera. – Nie po to brałem z tobą ślub, żebym teraz cię musiał szukać po całym mieście.

Wiedziała, że Damian oczekuje od niej uległości i całkowitego poddania. Mechanicznego seksu dwa do trzech razy w tygodniu, szczególnie wtedy, gdy się upijał i chciał pokazać swoją siłę. Poza tym oczekiwał spokoju przez resztę czasu. Ona miała się z nikim nie spotykać i ogarniać sprawy, na które on nie miał czasu. Czekać, aż znów zedrze z niej sukienkę. Kiedyś robił to w windzie, w przymierzalni, w restauracyjnej ubikacji. Teraz chciał to robić wyłącznie w sypialni, gdzie Klaudia miała się wypiąć, jęczeć i czekać, aż Damian wyleje z siebie wszystkie emocje. A po wszystkim cieszyć się i nie oczekiwać niczego w zamian.

Pierdol się! – odpisała mu wieczorem, po czym zablokowała go, gdzie tylko się dało. Wiedziała, że powinna zrobić to już dawno temu, ale potrzebowała rozwodu. A do tego był potrzebny choćby sporadyczny kontakt – przynajmniej do czasu załatwienia wszystkich formalności. Ale teraz już zdawała sobie sprawę, że musi czekać.

Czy on coś jej zrobił? Tego nie wiedziała. Ale wątpiła, bo Damian nie znał jej miejsca pobytu. Nikt go nie znał.

Wieczorem wyszła do sklepu. Nie dotarła jednak do niego. Może poszła się napić? Bardzo wtedy tego potrzebowała. Damian nienawidził, gdy wracała podchmielona do domu, ale teraz miała własne łóżko, więc mogła robić, co tylko chciała.

– Nie wiem, czy dotarłam do baru.

– Słucham?

Wszyscy się zdziwili, że Klaudia w końcu się odezwała. Sądzili, że odpłynęła. Zamknęła oczy, oddychała miarowo.

Zorientowała się, że nie ma już przy niej tych wszystkich osób, które wcześniej ją otaczały.

Naprawdę odpłynęła.

Policjantka i lekarz nie dali jednak za wygraną. Czekali, aż Klaudia znów oprzytomnieje. Opowiedziała im więc wszystko, co właśnie jej się przyśniło, a co było dziwną projekcją, wywołaną usilnymi próbami przypomnienia sobie ostatnich wydarzeń.

Cały czas jednak nie miała pewności, czy wszystko, o czym myślała, nie miało przypadkiem miejsca przed tygodniem, może dwoma.

– Często zauważa pani u siebie podobne luki w pamięci?

Tylko po ostrych imprezach, nasunęło jej się na myśl,
ale sądziła, że taka odpowiedź nie wypadłaby zbyt dobrze. Dlatego odpowiedziała wymijająco. Nagle zdała sobie sprawę, że nie ma kluczy do mieszkania. Schowała je do torebki, z którą poszła do sklepu. Ale teraz nie miała nic poza siniakami i spływającymi wciąż po twarzy łzami.

Była przerażona. Nie wiedziała, co się stało i dlaczego ktoś chciał jej zrobić krzywdę. Abstrakcyjna wydała jej się wizja samej siebie, nagiej, związanej, leżącej na ulicy w centrum miasta.

– To prawdziwy koszmar – powiedziała łamiącym się głosem.

Pamiętała dłonie jakiejś dziewczyny na swoim ciele, wrzynający się w gardło sznurek. A wcześniej… słowa, które wypowiedziano do niej, gdy leżała na kanapie w samochodzie, zanim jej twarz sięgnęła asfaltu.

– Zapamiętaj mój głos. Żebyś wiedziała, gdy znów tu przyjdziesz, kogo błagać o więcej.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji