To my! Dwa kapciuszki! - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
To my! Dwa kapciuszki! - ebook
To my! Dwa kapciuszki! to opowieść dla dzieci młodszych wybitnej polskiej pisarki dziecięcej Marii Krüger, autorki Karolci. Ta urocza, pełna ciepła i pogodnego humoru książka w niezwykły sposób inspiruje dziecięcą fantazję, opowiadając o tym, co dzieje się w domu, kiedy rodzice wychodzą do pracy, a dzieci do przedszkola. Otóż okazuje się, że dzieje się bardzo wiele! Przedmioty codziennego użytku ożywają i ukazują czytelnikowi zupełnie nowe, fascynujące oblicze. Szafy się otwierają, półki pustoszeją, a w domu robi się gwarno i ciekawie. Głównymi bohaterami są ciekawe świata i niezwykle odważne kapciuszki Gosi. Zwiedzają mieszkanie, zaprzyjaźniają się z innymi domownikami, przeżywają mnóstwo komicznych i emocjonujących przygód, podejmują się coraz to nowych wyzwań, potrafią samodzielnie lub przy pomocy przyjaciół zmierzyć się z wielkimi trudnościami.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7791-961-3 |
| Rozmiar pliku: | 6,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Kochane dzieci!
Dziewczynki i chłopcy – chłopcy i dziewczynki!
Jestem zupełnie pewna, że kiedy wracacie z przedszkola do domu, to zdejmujecie buciki i wtedy właśnie wkładacie kapciuszki. Jeden na lewą nogę, a drugi na prawą. A może najpierw na prawą, a potem na lewą. W każdym razie wiecie chyba doskonale, że kapciuszki bywają z prawej nogi i z lewej.
Teraz, kiedy już to zostało wyjaśnione, muszę wam powiedzieć, że jeśli myślicie, że wasze kapciuszki, które zostawiacie w domu, nudzą się, podczas kiedy wy jesteście w przedszkolu, to mylicie się ogromnie. Bo na przykład Gosia myślała, że się bardzo nudzą, i nawet jej trochę było żal tak je zostawiać samotnie pod łóżkiem. A tymczasem Gosia się myliła. Wiem to na pewno, bo śledziłam życie kapciuszków w sposób naukowy. I dlatego mogę opisać, jak to było naprawdę…1 Kapciuszki zupełnie nowe
Mama wróciła z zakupami.
– Co przyniosłaś? – zapytała Gosia.
– Nowe kapciuszki dla ciebie.
I mama wyjęła paczkę z siatki.
– Jakie ładne! – ucieszyła się Gosia – niebieskie z szarym futerkiem. I mają oczki z guziczków.
I zaraz je włożyła.
Tymczasem zielona kapusta, która też chciała zobaczyć kapciuszki, wysunęła się z siatki i spadła na podłogę. A za nią – trzy żółte cebule, dwa rumiane jabłka i zielony ogórek.
– Ojej! – przestraszyły się kapciuszki i zaczęły uciekać. I chociaż Gosia chciała się zatrzymać, to na jej nogach kapciuszki pędziły dalej po całym pokoju, a za nimi toczyła się kapusta, trzy cebule, dwa jabłka i jeden ogórek.
– Gosiu, nie biegaj tak szybko, bo upadniesz! – wołała mama. – Przestań!
Ale to wołanie nic nie pomagało. Kapciuszki umykały ile sił, aż wreszcie Gosia poślizgnęła się i upadła. Wtedy kapciuszki szybko zsunęły się z jej nóg i czmychnęły do kąta pod szafą. Miały teraz ochotę pobawić się z Gosią w chowanego, ale akurat w tej chwili mama powiedziała:
– Dosyć tego biegania! Ubieraj się, Gosiu, bo czas do przedszkola.
Tak więc kapciuszki zostały same w domu.
Najpierw siedziały cichutko, ale potem ten z lewej nogi wysunął nosek spod szafy.
– Nie ma już ani kapusty, ani jabłek! Ale Gosi też już nie ma. Co teraz zrobimy?
– Najpierw zwiedzimy całe mieszkanie – powiedział ten z prawej nogi.
– Ale czy nie zabłądzimy? – zaniepokoił się lewy kapciuszek.
– Nie bój się! Ja cię poprowadzę!
I prawy kapciuszek odważnie wysunął się na środek pokoju i zaczął węszyć noskiem.
– Patrz! – zwołał naraz. – Widzisz te niedomknięte drzwi? Zaraz zobaczymy, co tam jest. Chodź za mną…
A za drzwiami było ciemno.
– Ojej – pisnął ten z lewej – ja się boję! – i potknął się o coś, ale nie wiadomo o co.
– A tu kto? – rozległ się naraz jakiś skrzeczący głos. – Kto nadepnął na mój lakierowany, bardzo elegancki nosek?!
Zaraz też w tych ciemnościach kapciuszki usłyszały różne szepty i piski i zupełnie nie było wiadomo, o co chodzi. Aż wreszcie ktoś zawołał:
– Światło! Trzeba zapalić światło!
– Kiedy nie mogę dosięgnąć do pstryczka! – odezwał się inny głos, jakby zakatarzony.
– Jak podskoczysz, to dosięgniesz! Podskocz, kochana parasolko – zawołał jeszcze inny głos.
– Spróbuję więc!
I za chwilę zrobiło się widno.
– Brawo parasolka! Brawo czerwona parasolka! – rozległy się pochwały.
Kapciuszki rozejrzały się trochę zaniepokojone. Pod ścianami na podłodze stały różne buty i butki, a także kalosze i sandałki…
– Gdzie jesteśmy? – zapytały wobec tego nieśmiało.
– Jak to gdzie? – odezwały się głosy. – Jesteście w przedpokoju!
A ktoś jeszcze zawołał:
– Patrzcie! Nie wiedzą, dokąd przyszły! A to śmieszne!
– Ciiicho! – powiedział ktoś inny. – Najpierw musimy się dowiedzieć, skąd się tu wzięły i w ogóle co one są za jedne…
– My jesteśmy nowe kapciuszki, które mama kupiła dla Gosi – wyjaśnił drżącym głosem kapciuszek z lewej nogi.
– I chciałyśmy zwiedzić mieszkanie – dodał już ośmielony ten z prawej.
Teraz wszyscy zaczęli szeptać między sobą:
– Kapciuszki! Nowe kapciuszki!
– Nawet zupełnie niebrzydkie – powiedziała parasolka. Była zakatarzona i zaraz też kichnęła. – Ciągle jestem przemoczona, bo co dzień pada deszcz i dlatego mam katar – wyjaśniła.
– Mnie też się podobają – powiedział ktoś trochę zachrypnięty. Był to nieco podniszczony sandałek. – Witajcie w naszym przedpokoju!
– Dzień dobry! – szepnęły kapciuszki, bo nie bardzo wiedziały, co mają odpowiedzieć. I jakoś trochę podskoczyły, co miało oznaczać ukłon.
– Bardzo dobrze, że tu zajrzałyście – odezwała się znów parasolka i kichnęła dwa razy. – Przynajmniej będzie weselej. Okropnie tu nudno. Zwłaszcza że wszyscy ciągle zamykają drzwi do przedpokoju i przez to nic, ale to nic nie wiemy, co się dzieje w tym domu. Już wolę nawet moknąć na deszczu, bo wtedy mama Gosi zabiera mnie na spacer i niesie z szacunkiem przez ulice miasta…
– Nie przechwalaj się i nie nudź – mruknął na to stary, trochę podarty trampek – lepiej urządźmy jakąś zabawę.
– Tak, tak! Urządzimy zabawę – zawołali wszyscy.
I zaraz w przedpokoju zrobiło się wesoło. Wszyscy tańczyli w kółeczko. Kapciuszki i parasolka, i cztery kalosze, i miotełka do ubrania, i koszyk na zakupy, i stołeczek, i nawet dwa duże buty, które dotychczas siedziały cicho w kącie, też próbowały tańczyć. A wysoki wieszak śpiewał i przytupywał, żeby było weselej. Co prawda jeden duży kalosz nadepnął trochę, zupełnie niechcący, na kapciuszek z prawej nogi. Ale kto by zwracał na to uwagę! Zabawa była znakomita!
Tylko Gosia, kiedy wróciła z przedszkola, bardzo się zdziwiła, skąd się kapciuszki wzięły w przedpokoju. Bo zdawało się jej, że przecież zostały w pokoju…
Dziewczynki i chłopcy – chłopcy i dziewczynki!
Jestem zupełnie pewna, że kiedy wracacie z przedszkola do domu, to zdejmujecie buciki i wtedy właśnie wkładacie kapciuszki. Jeden na lewą nogę, a drugi na prawą. A może najpierw na prawą, a potem na lewą. W każdym razie wiecie chyba doskonale, że kapciuszki bywają z prawej nogi i z lewej.
Teraz, kiedy już to zostało wyjaśnione, muszę wam powiedzieć, że jeśli myślicie, że wasze kapciuszki, które zostawiacie w domu, nudzą się, podczas kiedy wy jesteście w przedszkolu, to mylicie się ogromnie. Bo na przykład Gosia myślała, że się bardzo nudzą, i nawet jej trochę było żal tak je zostawiać samotnie pod łóżkiem. A tymczasem Gosia się myliła. Wiem to na pewno, bo śledziłam życie kapciuszków w sposób naukowy. I dlatego mogę opisać, jak to było naprawdę…1 Kapciuszki zupełnie nowe
Mama wróciła z zakupami.
– Co przyniosłaś? – zapytała Gosia.
– Nowe kapciuszki dla ciebie.
I mama wyjęła paczkę z siatki.
– Jakie ładne! – ucieszyła się Gosia – niebieskie z szarym futerkiem. I mają oczki z guziczków.
I zaraz je włożyła.
Tymczasem zielona kapusta, która też chciała zobaczyć kapciuszki, wysunęła się z siatki i spadła na podłogę. A za nią – trzy żółte cebule, dwa rumiane jabłka i zielony ogórek.
– Ojej! – przestraszyły się kapciuszki i zaczęły uciekać. I chociaż Gosia chciała się zatrzymać, to na jej nogach kapciuszki pędziły dalej po całym pokoju, a za nimi toczyła się kapusta, trzy cebule, dwa jabłka i jeden ogórek.
– Gosiu, nie biegaj tak szybko, bo upadniesz! – wołała mama. – Przestań!
Ale to wołanie nic nie pomagało. Kapciuszki umykały ile sił, aż wreszcie Gosia poślizgnęła się i upadła. Wtedy kapciuszki szybko zsunęły się z jej nóg i czmychnęły do kąta pod szafą. Miały teraz ochotę pobawić się z Gosią w chowanego, ale akurat w tej chwili mama powiedziała:
– Dosyć tego biegania! Ubieraj się, Gosiu, bo czas do przedszkola.
Tak więc kapciuszki zostały same w domu.
Najpierw siedziały cichutko, ale potem ten z lewej nogi wysunął nosek spod szafy.
– Nie ma już ani kapusty, ani jabłek! Ale Gosi też już nie ma. Co teraz zrobimy?
– Najpierw zwiedzimy całe mieszkanie – powiedział ten z prawej nogi.
– Ale czy nie zabłądzimy? – zaniepokoił się lewy kapciuszek.
– Nie bój się! Ja cię poprowadzę!
I prawy kapciuszek odważnie wysunął się na środek pokoju i zaczął węszyć noskiem.
– Patrz! – zwołał naraz. – Widzisz te niedomknięte drzwi? Zaraz zobaczymy, co tam jest. Chodź za mną…
A za drzwiami było ciemno.
– Ojej – pisnął ten z lewej – ja się boję! – i potknął się o coś, ale nie wiadomo o co.
– A tu kto? – rozległ się naraz jakiś skrzeczący głos. – Kto nadepnął na mój lakierowany, bardzo elegancki nosek?!
Zaraz też w tych ciemnościach kapciuszki usłyszały różne szepty i piski i zupełnie nie było wiadomo, o co chodzi. Aż wreszcie ktoś zawołał:
– Światło! Trzeba zapalić światło!
– Kiedy nie mogę dosięgnąć do pstryczka! – odezwał się inny głos, jakby zakatarzony.
– Jak podskoczysz, to dosięgniesz! Podskocz, kochana parasolko – zawołał jeszcze inny głos.
– Spróbuję więc!
I za chwilę zrobiło się widno.
– Brawo parasolka! Brawo czerwona parasolka! – rozległy się pochwały.
Kapciuszki rozejrzały się trochę zaniepokojone. Pod ścianami na podłodze stały różne buty i butki, a także kalosze i sandałki…
– Gdzie jesteśmy? – zapytały wobec tego nieśmiało.
– Jak to gdzie? – odezwały się głosy. – Jesteście w przedpokoju!
A ktoś jeszcze zawołał:
– Patrzcie! Nie wiedzą, dokąd przyszły! A to śmieszne!
– Ciiicho! – powiedział ktoś inny. – Najpierw musimy się dowiedzieć, skąd się tu wzięły i w ogóle co one są za jedne…
– My jesteśmy nowe kapciuszki, które mama kupiła dla Gosi – wyjaśnił drżącym głosem kapciuszek z lewej nogi.
– I chciałyśmy zwiedzić mieszkanie – dodał już ośmielony ten z prawej.
Teraz wszyscy zaczęli szeptać między sobą:
– Kapciuszki! Nowe kapciuszki!
– Nawet zupełnie niebrzydkie – powiedziała parasolka. Była zakatarzona i zaraz też kichnęła. – Ciągle jestem przemoczona, bo co dzień pada deszcz i dlatego mam katar – wyjaśniła.
– Mnie też się podobają – powiedział ktoś trochę zachrypnięty. Był to nieco podniszczony sandałek. – Witajcie w naszym przedpokoju!
– Dzień dobry! – szepnęły kapciuszki, bo nie bardzo wiedziały, co mają odpowiedzieć. I jakoś trochę podskoczyły, co miało oznaczać ukłon.
– Bardzo dobrze, że tu zajrzałyście – odezwała się znów parasolka i kichnęła dwa razy. – Przynajmniej będzie weselej. Okropnie tu nudno. Zwłaszcza że wszyscy ciągle zamykają drzwi do przedpokoju i przez to nic, ale to nic nie wiemy, co się dzieje w tym domu. Już wolę nawet moknąć na deszczu, bo wtedy mama Gosi zabiera mnie na spacer i niesie z szacunkiem przez ulice miasta…
– Nie przechwalaj się i nie nudź – mruknął na to stary, trochę podarty trampek – lepiej urządźmy jakąś zabawę.
– Tak, tak! Urządzimy zabawę – zawołali wszyscy.
I zaraz w przedpokoju zrobiło się wesoło. Wszyscy tańczyli w kółeczko. Kapciuszki i parasolka, i cztery kalosze, i miotełka do ubrania, i koszyk na zakupy, i stołeczek, i nawet dwa duże buty, które dotychczas siedziały cicho w kącie, też próbowały tańczyć. A wysoki wieszak śpiewał i przytupywał, żeby było weselej. Co prawda jeden duży kalosz nadepnął trochę, zupełnie niechcący, na kapciuszek z prawej nogi. Ale kto by zwracał na to uwagę! Zabawa była znakomita!
Tylko Gosia, kiedy wróciła z przedszkola, bardzo się zdziwiła, skąd się kapciuszki wzięły w przedpokoju. Bo zdawało się jej, że przecież zostały w pokoju…
więcej..
