-
W empik go
To tylko jaskiniowcy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 maja 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
To tylko jaskiniowcy - ebook
Albert, to mały jaskiniowiec, który chce poznawać świat. Chce, żeby było coś więcej poza jego jaskinią i walka o pożywienie. Jego ciekawość zostaje wkrótce zaspokojona. Wraz z kolegami zapuszcza się w tereny, na których nikt inny nie odważył się postawić stopy.
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8245-589-2 |
| Rozmiar pliku: | 1,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1 — Po co mi szkoła?
— Albercie, wstawaj! Znowu się spóźnisz do szkoły. A potem to ja będę musiała się tłumaczyć przed twoim nauczycielem.
— O rany. Mamo, daj mi trochę pospać. Jeszcze ciemno.
— Wstawaj!
— Dobrze, idę już. Po co mi szkoła?
— Po to, żebyś sobie poradził, jak dorośniesz i założysz rodzinę. To ty będziesz odpowiedzialny za zdobycie pokarmu. Musisz celnie trafiać w zdobycz i szybko biegać. Dobrze tropić i pozostawać niesłyszalnym i niewyczuwalnym. Zapakowałam ci kilka liści sałaty i kawałek chleba.
— A dlaczego Florka nie musi chodzić do szkoły?
— Bo rolą kobiety jest umiejętność przygotowania jedzenia, które upoluje mężczyzna. Tego nauczy się ode mnie. Będzie też umiała rozpoznawać rośliny jadalne i zrobić ubranie z kawałków skóry i materiału. No już, nalałam ci wody do misy. Przemyj buzię i ruszaj do szkoły.
Moim domem była jaskinia. Mieszkałem tu z rodzicami i siostrą oraz innymi rodzinami, podobnymi do naszej. Każda rodzina miała oddzielną komórkę dla siebie. Wszystkie komórki były do siebie bardzo podobne: legowiska usłane z zaschniętej trawy i słomy, przykryte dużym kawałkiem skóry zwierzęcej, palenisko otoczone kamieniami, nad paleniskiem ruszt, na którym piekło się mięso lub wisiało naczynie na wodę. W niedalekiej odległości od paleniska stał płaski głaz, przy którym spożywaliśmy posiłki. Gdy robiło się ciemno, tata zapalał pochodnię. Na siusiu i podobne sprawy trzeba było wyjść poza jaskinię.
Po jednej stronie jaskini rosło dużo drzew i krzewów. Niedaleko było niewielkie jezioro, gdzie zażywaliśmy kąpieli. Stąd czerpaliśmy wodę do picia. Tam też robiliśmy pranie.
Przy samej jaskini dziewczynki z matkami wysiewały różne rośliny jadalne i zboże, z którego wyrabiały pyszny chleb. Chodziły też po lesie, gdzie zbierały owoce i grzyby. Uczyły się zakładać pułapki na małe zwierzęta. Poza tym opiekowały się niemowlętami.
Chłopcy mieli inne zadania. Starsza grupa polowała na dziką zwierzynę z dorosłymi. Ja z racji wieku należałem do młodszej grupy. Umiałem już rozpalić ognisko, znałem rośliny pomocne w przypadku skaleczenia. W szkole trenowałem celność, strzelając z łuku lub rzucając dzidą. Ćwiczyłem też szybkość, ścigając się z innymi chłopcami przez las. A czyhały tam na nas przeszkody w postaci wystających z ziemi korzeni, kamieni czy gałązek trzaskających w twarz w trakcie biegu.
Dlatego nie lubiłem chodzić do szkoły. Codziennie działo się to samo. Nuda nad wodą, strzelanie i bieganie. A wszystko bez względu na pogodę. Czy to deszcz, palące słońce czy silny wiatr.
Więcej wolnego mieliśmy w zimie, bo wtedy świat okrywał się śniegiem. Nie było owoców, grzybów i warzyw z ogródka. Dzikie zwierzęta rzadziej pojawiały się w okolicznym lasku. Ale zanim przychodziło zimno, zawsze wspólnie zdążyliśmy zgromadzić zapasy jedzenia, aby przetrwać ten czas.
A gdy tylko robiło się cieplej, las wracał do życia, zwierzęta budziły się ze snu zimowego, kobiety rozpoczynały pracę przy swoich plantacjach. Codziennie to samo przez cztery dni. Piąty dzień był dniem wolnym. Włóczyłem się wtedy z kolegami po okolicy, chodziliśmy pluskać się do jeziora, skakaliśmy po drzewach.
Zmęczeni bieganiem rozsiedliśmy się na kamieniach i łapaliśmy oddech w piersi.
— Dobrze, że jutro jest wolne. Jakieś propozycje na ten dzień? — Olgierd przecierał pot z czoła.
— Ja mam pewien pomysł.
— Mów Albercie. Czy mówisz o jeziorze? Pójdziemy popływać?
— Nie Gilbercie. Mam całkiem szalony pomysł. Pójdziemy w głąb lasu.
— Oszalałeś? Nie wolno nam! Dorośli zabronili.
— Dorośli nam zabronili, a sami tam chodzą.
— Oni umieją polować i szybciej biegać. My też będziemy gdy dorośniemy.
— Ale ja nie mam zamiaru czekać tak długo. Chcę zobaczyć, co tam jest.
— Ja się na to nie piszę. A jeśli czyha tam jakieś niebezpieczeństwo? Nikt nas nie uratuje z opresji.
— Daj spokój Miłoszu. Zawsze możesz wdrapać się na drzewo. Kto idzie ze mną? — Z moich czterech kolegów, tylko dwóch wyraziło chęć przyłączenia się do mnie, Gilbert i Maurycy. — A zatem postanowione. Zbieramy się przy jeziorze. Nie mówcie nikomu, gdzie się wybieramy.
— Albercie, wstawaj! Znowu się spóźnisz do szkoły. A potem to ja będę musiała się tłumaczyć przed twoim nauczycielem.
— O rany. Mamo, daj mi trochę pospać. Jeszcze ciemno.
— Wstawaj!
— Dobrze, idę już. Po co mi szkoła?
— Po to, żebyś sobie poradził, jak dorośniesz i założysz rodzinę. To ty będziesz odpowiedzialny za zdobycie pokarmu. Musisz celnie trafiać w zdobycz i szybko biegać. Dobrze tropić i pozostawać niesłyszalnym i niewyczuwalnym. Zapakowałam ci kilka liści sałaty i kawałek chleba.
— A dlaczego Florka nie musi chodzić do szkoły?
— Bo rolą kobiety jest umiejętność przygotowania jedzenia, które upoluje mężczyzna. Tego nauczy się ode mnie. Będzie też umiała rozpoznawać rośliny jadalne i zrobić ubranie z kawałków skóry i materiału. No już, nalałam ci wody do misy. Przemyj buzię i ruszaj do szkoły.
Moim domem była jaskinia. Mieszkałem tu z rodzicami i siostrą oraz innymi rodzinami, podobnymi do naszej. Każda rodzina miała oddzielną komórkę dla siebie. Wszystkie komórki były do siebie bardzo podobne: legowiska usłane z zaschniętej trawy i słomy, przykryte dużym kawałkiem skóry zwierzęcej, palenisko otoczone kamieniami, nad paleniskiem ruszt, na którym piekło się mięso lub wisiało naczynie na wodę. W niedalekiej odległości od paleniska stał płaski głaz, przy którym spożywaliśmy posiłki. Gdy robiło się ciemno, tata zapalał pochodnię. Na siusiu i podobne sprawy trzeba było wyjść poza jaskinię.
Po jednej stronie jaskini rosło dużo drzew i krzewów. Niedaleko było niewielkie jezioro, gdzie zażywaliśmy kąpieli. Stąd czerpaliśmy wodę do picia. Tam też robiliśmy pranie.
Przy samej jaskini dziewczynki z matkami wysiewały różne rośliny jadalne i zboże, z którego wyrabiały pyszny chleb. Chodziły też po lesie, gdzie zbierały owoce i grzyby. Uczyły się zakładać pułapki na małe zwierzęta. Poza tym opiekowały się niemowlętami.
Chłopcy mieli inne zadania. Starsza grupa polowała na dziką zwierzynę z dorosłymi. Ja z racji wieku należałem do młodszej grupy. Umiałem już rozpalić ognisko, znałem rośliny pomocne w przypadku skaleczenia. W szkole trenowałem celność, strzelając z łuku lub rzucając dzidą. Ćwiczyłem też szybkość, ścigając się z innymi chłopcami przez las. A czyhały tam na nas przeszkody w postaci wystających z ziemi korzeni, kamieni czy gałązek trzaskających w twarz w trakcie biegu.
Dlatego nie lubiłem chodzić do szkoły. Codziennie działo się to samo. Nuda nad wodą, strzelanie i bieganie. A wszystko bez względu na pogodę. Czy to deszcz, palące słońce czy silny wiatr.
Więcej wolnego mieliśmy w zimie, bo wtedy świat okrywał się śniegiem. Nie było owoców, grzybów i warzyw z ogródka. Dzikie zwierzęta rzadziej pojawiały się w okolicznym lasku. Ale zanim przychodziło zimno, zawsze wspólnie zdążyliśmy zgromadzić zapasy jedzenia, aby przetrwać ten czas.
A gdy tylko robiło się cieplej, las wracał do życia, zwierzęta budziły się ze snu zimowego, kobiety rozpoczynały pracę przy swoich plantacjach. Codziennie to samo przez cztery dni. Piąty dzień był dniem wolnym. Włóczyłem się wtedy z kolegami po okolicy, chodziliśmy pluskać się do jeziora, skakaliśmy po drzewach.
Zmęczeni bieganiem rozsiedliśmy się na kamieniach i łapaliśmy oddech w piersi.
— Dobrze, że jutro jest wolne. Jakieś propozycje na ten dzień? — Olgierd przecierał pot z czoła.
— Ja mam pewien pomysł.
— Mów Albercie. Czy mówisz o jeziorze? Pójdziemy popływać?
— Nie Gilbercie. Mam całkiem szalony pomysł. Pójdziemy w głąb lasu.
— Oszalałeś? Nie wolno nam! Dorośli zabronili.
— Dorośli nam zabronili, a sami tam chodzą.
— Oni umieją polować i szybciej biegać. My też będziemy gdy dorośniemy.
— Ale ja nie mam zamiaru czekać tak długo. Chcę zobaczyć, co tam jest.
— Ja się na to nie piszę. A jeśli czyha tam jakieś niebezpieczeństwo? Nikt nas nie uratuje z opresji.
— Daj spokój Miłoszu. Zawsze możesz wdrapać się na drzewo. Kto idzie ze mną? — Z moich czterech kolegów, tylko dwóch wyraziło chęć przyłączenia się do mnie, Gilbert i Maurycy. — A zatem postanowione. Zbieramy się przy jeziorze. Nie mówcie nikomu, gdzie się wybieramy.
więcej..
