Too Far - ebook

1

1

Lily

Zabi­łam wszyst­kich i wszystko, na czym mi kie­dy­kol­wiek zale­żało, aby chro­nić moją obse­sję na twoim punk­cie, Kane. Mimo to patrze­nie, jak wycho­dzisz – nawet w zwy­kły dzień pracy, taki jak dzi­siaj – jest trud­niej­sze niż kie­dy­kol­wiek.

Wahasz się. Tak jak­byś czy­tał mi w myślach i czuł to, co ja.

– Nie chcę cię zosta­wiać – mówisz, kiedy docho­dzimy do drzwi.

Twoja torba czeka na ele­ganc­kiej kon­soli z afry­kań­skiego drewna w małym holu wej­ścio­wym. Dwaj ochro­nia­rze stoją na straży w przed­sionku windy po dru­giej stro­nie podwój­nych drzwi. Wziąw­szy pod uwagę poziom bez­pie­czeń­stwa, byłoby pra­wie nie­moż­liwe, aby intruz dotarł do apar­ta­mentu.

Znam prawdę – nie tyle zabra­niasz innym wejść, co zamy­kasz mnie w środku.

– Czy nie mówi się, że roz­łąka spra­wia, że kochamy moc­niej? – Uśmie­cham się, mimo że zachłan­ność na cie­bie ści­ska mnie za gar­dło.

– Mia­łem już dosyć roz­łąki – oznaj­miasz, a mię­śnie szczęki masz napięte. W two­ich ciem­nych oczach widać błysk gniewu, a wście­kłość jest nie­mal nama­cal­nym żarem. Blo­ku­jesz ją przez więk­szość czasu, ale wiem, że tam jest. Nato­miast nie wiem, czy to nasza roz­łąka cię roz­wście­cza, czy mój powrót.

Żyli­śmy z dala od sie­bie przez kilka lat, czyli dłu­żej niż byli­śmy razem, i może ni­gdy mi tego nie wyba­czysz. Ale tym, za co powi­nie­neś mnie nie­na­wi­dzić, jest przede wszyst­kim spo­tka­nie mnie.

Moje pra­gnie­nie cie­bie było zbyt silne, a jestem samo­lubną kobietą.

– Gdy­bym kochał cię bar­dziej, _Seta­reh_ – szep­czesz, gorą­cym spoj­rze­niem wpa­tru­jąc się w moją twarz – udu­si­ła­byś się.

Nie sądzę, żebyś wie­dział, jak bar­dzo praw­dziwe jest to stwier­dze­nie. Twój zapał i ambi­cja, cha­ry­zma i inte­li­gen­cja… Pło­niesz. Ten wewnętrzny ogień przy­pa­lił moją duszę i pło­mie­nie wspól­nie pochło­nęły wszyst­kich wokół nas.

Pod­cho­dzę bli­żej i przy­wie­ram do cie­bie, obej­mu­jąc ramio­nami twoją szczu­płą talię. Ciało masz twarde i cie­płe. Zawsze byłeś ogniem dla mojego lodu i roz­ta­pia­łam się w tobie, moje deli­katne kształty dopa­so­wy­wały się do two­ich sztyw­nych płasz­czyzn. Z głę­bo­kim wes­tchnie­niem obej­mu­jesz mnie, pochy­la­jąc się opie­kuń­czo. Jestem bez­pieczna w two­ich ramio­nach. Ale ty w moich ni­gdy nie byłeś bez­pieczny.

– Będę tu na cie­bie cze­kać – obie­cuję, bo wiem, że musisz to usły­szeć. Jesteś na tyle mądry, żeby nie wie­rzyć we wszystko, co mówię, jeśli w ogóle wie­rzysz w cokol­wiek. Mimo to wiesz, że kocham cię nie­przy­tom­nie. Tylko to nas łączy i tylko tego naprawdę potrze­bu­jemy.

W odle­głym zakątku umy­słu wyobra­żam sobie inną scenę. Sto­imy przy drzwiach wej­ścio­wych, aby ruszyć szybko w różne miej­sca, zaczy­na­jąc dzień. Nasze usta spo­ty­kają się w pośpie­chu, rado­śnie roze­śmiane, bo świat należy do nas i nie mamy się czego bać. Jeste­śmy sza­leń­czo zako­chani, bez żad­nego z tych nie­po­ko­jów. Nie ma obawy, że to roz­sta­nie będzie osta­teczne.

Przy­ci­skasz wargi do czubka mojej głowy.

– Mam nadzieję, że pla­nu­jesz nasz mie­siąc mio­dowy. Gdy tylko ECRA+ wystar­tuje, ucie­kamy stąd.

– Co powiesz na śnieg? – pro­po­nuję. – Kopy śniegu. Odle­gła chata, w pro­mie­niu wielu kilo­me­trów nie ma nic. Doje­chać i wyje­chać można tylko płu­giem śnież­nym. Ogromny komi­nek, a przed nim sterta futer. I paru­jąca wanna z hydro­ma­sa­żem na tara­sie.

– Dosko­nale. – Odsu­wasz się i cału­jesz mnie w koniu­szek nosa. – Będę cię ogrze­wał.

Nie ma co do tego wąt­pli­wo­ści. Pra­gniesz mnie pra­wie tak samo inten­syw­nie jak ja cie­bie.

Odchy­lam głowę do tyłu i przy­glą­dam się two­jej twa­rzy. To boskie, jaki jesteś wspa­niały. Kwa­dra­towa szczęka, wąski grzbiet nosa i kości policz­kowe tak wyso­kie, że widać pod nimi zagłę­bie­nia. To twarz, która spra­wia, że anioły śpie­wają, o ustach tak peł­nych i zmy­sło­wych, że kuszą kobietę do grze­chu. I te oczy, pra­wie czarne, z rzę­sami tak gęstymi, że można by nazwać cię ład­nym, gdy­byś nie był tak bar­dzo męski.

Chcia­ła­bym, żeby to były tylko twój wygląd i wyraźna męskość, które przy­cią­gnęły mnie do cie­bie. Pło­mień pożą­da­nia sza­leje, a potem się wypala. Z początku wma­wia­łam sobie, że tak wła­śnie sta­nie się mię­dzy nami, ale ni­gdy w to nie wie­rzy­łam. Rozu­mia­łeś mnie od chwili, gdy się pozna­li­śmy. Twoje prze­ni­kliwe, żar­liwe spoj­rze­nie prze­biło się przez war­stwy toż­sa­mo­ści i zaj­rzało w głąb mojej duszy. A tam, gdzie inni zna­leź­liby strach, ty zna­la­złeś miłość.

Opusz­cza­jąc głowę, skła­dasz na moich ustach głę­boki, zmy­słowy poca­łu­nek. Jest w nim namięt­ność i wście­kłość, pożą­da­nie i tęsk­nota. Kocha­li­śmy się o wscho­dzie słońca i wciąż czuję odcisk two­ich dłoni i ust na swo­jej skó­rze, ale twój poca­łu­nek wyraża taki głód, że wiem, że nie jesteś zaspo­ko­jony.

Czy to poczu­cie poży­czo­nego czasu kie­dy­kol­wiek minie?

Bra­kuje ci tchu, kiedy odsu­wasz się i przy­ci­skasz czoło do mojego.

– To jest tor­tura.

Odpy­chasz mnie gwał­tow­nie i chwy­tasz torbę, szarp­nię­ciem otwie­ra­jąc drzwi, jak­byś wie­dział, że jeśli teraz nie wyj­dziesz, już tego nie zro­bisz. Zamek pra­wie się zatrza­skuje, kiedy znów je otwie­rasz i znaj­du­jesz mnie w tym samym miej­scu, w któ­rym mnie zosta­wi­łeś.

– Kocham cię.

Uno­szę kąciki ust i przy­kry­wam dło­nią bolące serce.

– Wiem.

W ciszy po twoim odej­ściu wypusz­czam powie­trze z płuc i ramiona mi opa­dają. Przy­zwy­cza­ili­śmy się do bycia samemu, ale teraz… wypeł­nia mnie smu­tek.

W apar­ta­men­cie przez chwilę panują cisza i spo­kój. Wydaje się, jakby leżał uśpiony, gdy cię nie ma, odpo­czy­wa­jąc, dopóki nie wró­cisz ze swoją nie­kon­tro­lo­waną emo­cjo­nal­no­ścią i ener­gią. Płytki pod moimi bosymi sto­pami są cie­płe, ogrze­wane pod­czer­wie­nią, ale wyobra­żam sobie, że zatrzy­mują twoje cie­pło jak kamień w słońcu.

Jestem osa­mot­niona w swoim smutku, z krwią na rękach.

Wie­żo­wiec, w któ­rym miesz­kamy, koły­sze się na wie­trze z żałob­nym jękiem. Ten dźwięk to zna­jomy i dziw­nie kojący lament.

Teraz, kiedy zabi­łam Valona Laskę i wyja­wi­łam ci naj­gor­sze z moich sekre­tów, chcę pozbyć się fał­szy­wej toż­sa­mo­ści, którą przy­ję­łam, by wkro­czyć w twoje życie. Lily Rebecca Yates mogłaby w końcu zna­leźć miej­sce spo­czynku na dnie Atlan­tyku. Wiesz, że nie jestem nią, tą ide­alną kobietą, która była miła, bez­in­te­re­sowna i nie miała szkie­le­tów w swo­jej sza­fie.

Ale i tak mnie chcesz.

Mimo to wszy­scy w naszym życiu są prze­ko­nani, że jesteś żonaty z Lily. Nie mogą się ni­gdy dowie­dzieć, że Lily była kłam­stwem.

Myślę więc, że wcale nie jestem sama. Kobieta, któ­rej życie i męża ukra­dłam, towa­rzy­szy mi jak cień, nawie­dza­jąc swo­jego sobo­wtóra w każ­dej minu­cie każ­dej godziny, codzien­nie.2

2

Lily

1 maja 1999

Więk­szość ludzi wie­rzy, że potra­fią roz­po­znać Śmierć, wszech­obec­nego Ponu­rego Żni­wia­rza uzbro­jo­nego w kosę. Ale ona ni­gdy nie ukry­wała w ten spo­sób swo­ich wdzię­ków. Cia­łem wodziła na poku­sze­nie, jej okry­ciem był wodo­spad lśnią­cych obsy­dia­no­wych wło­sów, a krwi­sto­czer­wony uśmiech ostrzem noża. Wie­dzia­łam to, bo była moją matką.

Przy­go­to­wy­wa­łam się na jej przy­by­cie z dro­bia­zgową dba­ło­ścią o wygląd, tak jak to we mnie wpo­iła. Obry­so­wa­łam górne powieki eyeli­ne­rem, szyb­kim, wyćwi­czo­nym ruchem nad­garstka, prze­cią­ga­jąc kre­skę w górę, by utwo­rzyć kocie oko. Był to ten sam ruch, który wyko­na­łam wcze­śniej tego dnia przed pój­ściem do szkoły, ale teraz dokład­nie oczy­ści­łam twarz i zaczę­łam od nowa. Mój maki­jaż – zbroja, jak nazy­wała go mama – musiał być świeży i per­fek­cyjny.

Kiedy byłam gotowa, zaję­łam się miesz­ka­niem. Pospiesz­nie prze­su­nę­łam w górę okien­nice. Lubiła świeże powie­trze. Ja wola­łam trzy­mać okna zamknięte, kiedy byłam sama. Bez sza­leń­czego hałasu ruchu ulicz­nego w dole na Bro­okly­nie czu­łam się bez­piecz­niej. Przy opusz­czo­nych okien­ni­cach dźwięki mia­sta zmie­niały się w stłu­miony pomruk podobny do szumu krwi w bez­piecz­nym mat­czy­nym łonie. Matka nie miesz­kała już ze mną, ale chro­niła mnie i utrzy­my­wała, a mój mały apar­ta­ment wyda­wał mi się najbez­piecz­niejszym miej­scem na świe­cie. Czę­sto przy­wo­ły­wa­łam ją pamię­cią w tej prze­strzeni tak wyraź­nie, jakby zawsze była ze mną.

Z gra­mo­fonu obok tele­wi­zora Cre­edence Cle­ar­wa­ter Revi­val śpie­wali o wyglą­da­niu przez tylne drzwi. Mama lubiła muzykę z innej epoki i uwa­żała, że tej współ­cze­snej cze­goś bra­kuje. Poza Prince’em, o któ­rym mówiła, że jest wyjąt­kowo uta­len­to­wa­nym muzy­kiem, współ­cze­śni arty­ści nie robili na niej wra­że­nia. Świeca paląca się na okry­tym sza­lem sto­liku do kawy wypeł­niała powie­trze zapa­chem wani­lii i kwia­tów wiśni. Mama lubiła prze­strze­nie, w któ­rych pach­niało ład­nie i swo­iście kobieco. Piżmo i drzewo san­da­łowe były zbyt męskie.

Nie­na­wi­dziła męż­czyzn. Nie wie­dzia­łam dla­czego. Ni­gdy o to nie pyta­łam, bo spę­dza­ły­śmy razem czas bar­dzo krótko i rzadko i nie chcia­łam psuć tych chwil nie­przy­jem­nymi spra­wami. Zasta­na­wia­łam się jed­nak nad tym. Zwłasz­cza że męż­czyźni ją kochali; zro­bi­liby dla niej wszystko. Zban­kru­to­wa­liby, roz­bili swoje rodziny i zruj­no­wali sobie życie. Czę­sto mi powta­rzała, że są z natury słabi. Nadają się tylko do schle­bia­nia i zapład­nia­nia.

Ale zawsze z jakimś była, choć nie­zbyt długo. Za każ­dym razem, gdy ją widzia­łam, miała nowego męż­czy­znę. Derek. Rey­naldo. Pierre. Jeremy. Tomas. Han. I tyle innych imion, które zapo­mnia­łam. Nie sku­pia­łam się na nich, kiedy roz­ma­wia­ły­śmy. Bar­dziej inte­re­su­jące było obser­wo­wa­nie, z jakim oży­wie­niem – lub nie – ich opi­sy­wała.

Koń­cząc maki­jaż, przyj­rza­łam się sobie kry­tycz­nym okiem. Czy moje włosy były ide­al­nie pro­ste, bez ani jed­nej fali czy nie­rów­no­ści? Czy szminka pre­cy­zyj­nie pod­kre­ślała kon­tur ust i była na nich bar­dziej roz­tarta, niż je pokry­wała?

„Jesteś taką piękną dziew­czyną”, powie­działa mi nauczy­cielka przed­mio­tów ści­słych rok temu, gdy byłam w dru­giej kla­sie liceum. „Nie musisz w ogóle nosić maki­jażu”.

Wspo­mnia­łam o tym matce, kiedy zapy­tała, jak mi idzie w szkole. Jej uśmiech zastygł w kąci­kach ust. „Chyba będę musiała poroz­ma­wiać z panią Busta­mante”, powie­działa.

Wie­dzia­łam, któ­rego dokład­nie dnia odbyło się to spo­tka­nie, cho­ciaż żadna z nich nie wspo­mi­nała o tym ani wcze­śniej, ani póź­niej. Wie­dzia­łam, bo pani Busta­mante nie zapra­szała mnie już do pracy po lek­cjach, na co cze­ka­łam z nie­cier­pli­wo­ścią, bo oszczę­dzało mi to dodat­ko­wej godziny czy dwóch spę­dzo­nych samot­nie w domu, a kiedy na mnie patrzyła, w jej oczach widać było strach.

„Jesteś przy­gnę­biona”, stwier­dziła matka, kiedy odwie­dziła mnie następ­nym razem. „Bra­kuje ci tego, że zwra­cała na cie­bie uwagę, mimo że ta uwaga osła­bi­łaby cię i łatwo pozwo­liła ufor­mo­wać na jej wyobra­że­nie tego, kim powin­naś być. Nie jeste­śmy tak słabe, Ara­celi. Wiemy, kim jeste­śmy i nikt nie może nas zmie­nić. Pozbądź się każ­dego, kto pró­buje”.

Była jedyną osobą, która kie­dy­kol­wiek nazy­wała mnie Ara­celi, imie­niem, które dla mnie wybrała. Nie zdra­dziła go nikomu innemu i nauczyła mnie, żebym tego nie robiła. Uwa­ża­łam to za dobrą zabawę. Jeśli podo­bało mi się jakieś imię, mogłam je mieć, dopóki nie zmie­ni­łam szkoły i nie przy­ję­łam nowego, które bar­dziej mi się podo­bało.

„Nic nas nie ogra­ni­cza”, powie­działa mi. „Nie jeste­śmy uwię­zione w tej samej roli na resztę życia. Jeste­śmy wolne, ty i ja. Możemy robić, co chcemy”.

Bar­dzo ją kocha­łam. Ni­gdy nie zapo­mnia­łam, jakie mia­łam szczę­ście, że byłam jej córką.

Sły­sząc, jak klucz wsuwa się do zamka, obró­ci­łam się szybko, roz­sy­pu­jąc w nie­ła­dzie swoje dłu­gie włosy. Pospiesz­nie prze­cze­sa­łam pal­cami zmierz­wione pasma, prze­stra­szona, że znaj­dzie we mnie jakąś wadę. Czu­łam eks­cy­ta­cję, nie zde­ner­wo­wa­nie. Pod­czas gdy moje kole­żanki z klasy zma­gały się z bra­kiem pew­no­ści sie­bie zwią­za­nym z obra­zem ich ciał, ja wie­dzia­łam, że cho­ciaż nie wyglą­dam dokład­nie tak jak moja matka, jestem do niej wystar­cza­jąco podobna, aby uznać mnie za piękną. Ni­gdy nie mogłaby stwo­rzyć niczego, co by takie nie było.

– Witaj, kocha­nie. – Jej głos brzmiał jak śpiew syreny.

Przez moment napa­wa­łam się jej wido­kiem. Przyj­rza­łam się butom na wyso­kich obca­sach z cien­kimi paskami na kost­kach, ele­ganc­kiej czar­nej sukience na jedno ramię, która opi­nała jej szczu­płe ciało, lśnią­cym, atra­men­to­wo­czar­nym wło­som… A potem chło­nę­łam oczami jej twarz. Jak u anioła. Tak ide­alną, dosko­nale syme­tryczną. Skóra biała jak deli­katna por­ce­lana była tłem dla ciem­nych brwi, szma­rag­do­wych oczu obra­mo­wa­nych czar­nym eyeli­ne­rem i szkar­łat­nych ust.

Pod­bie­głam do niej, rzu­ca­jąc się na nią tak, jak fale roz­bi­jają się o brzeg. Gdy mnie pochwy­ciła, roz­legł się jej melo­dyjny śmiech, a zapach róż zmie­szany z cytru­sami nasy­cił moje zmy­sły.

Bicie jej serca przy moim uchu było naj­uko­chań­szym dźwię­kiem. Wciąż rosłam, więc musia­łam się tro­chę zgar­bić, wpa­so­wu­jąc w miej­sce, które naj­bar­dziej lubi­łam. Była cie­pła i mocno mnie obej­mo­wała. Jakaś część mnie zawsze jej łak­nęła i ści­ska­łam ją kur­czowo, pró­bu­jąc wypeł­nić tę pustkę.

– Nie było mnie aż tak długo – powie­działa, a ja nie zaprze­czy­łam, cho­ciaż minęły tygo­dnie. Im byłam star­sza, tym dłuż­sze sta­wały się jej nie­obec­no­ści.

Kiedy byłam w gim­na­zjum, trwały jakiś tydzień. Gdy poszłam do liceum, wydłu­żyły się do pra­wie mie­siąca. Dzwo­niła co kilka dni, dźwię­kiem swo­jego głosu łago­dząc moją tęsk­notę. Dopil­no­wy­wała, żebym miała pie­nią­dze na zaopa­trze­nie kuchni, a co kilka mie­sięcy cho­dzi­ły­śmy na zakupy – zawsze w stylu vin­tage – dla zabawy i z koniecz­no­ści, gdy zmie­niały się pory roku, a ja mia­łam coraz dłuż­sze nogi.

„Ważne jest, aby ubie­rać się ponad­cza­sowo, a nie mod­nie”, prze­ko­ny­wała. „I lepiej nosić ubra­nia od pro­jek­tanta niż uży­wane, masowo pro­du­ko­wane szmaty”.

– _Com­ment vas-tu, chérie_? – zapy­tała, spraw­dza­jąc mnie.

W szkole mia­łam lek­cje hisz­pań­skiego, to było bar­dziej prak­tyczne. Ale w domu uczy­łam się fran­cu­skiego, a także wło­skiego, ponie­waż wie­dza o tym, co ludzie o tobie mówią, była nie­zbędna, zwłasz­cza gdy myśleli, że ich nie rozu­miesz.

– _Merve­il­leux, main­te­nant que tu es à la maison_! – Uści­snę­łam ją moc­niej, bo powie­dzia­łam prawdę – cudow­nie było znów mieć ją w domu. Ale ona się­gnęła za sie­bie, aby chwy­cić mnie za przed­ra­miona i ode­rwać moje ręce.

– Pokaż mi się.

Trudno mi było się cof­nąć, bo zawsze trudno jest zre­zy­gno­wać z tego, czego pra­gniesz bar­dziej niż cze­go­kol­wiek innego, ale dałam radę, lekko odchy­la­jąc głowę, żeby mogła mi się przyj­rzeć.

Musnęła pal­cami mój poli­czek, odgar­nia­jąc z niego luźne pasmo wło­sów, a potem prze­su­nęła nimi po linii brwi. Sta­ran­nie je wysku­by­wa­łam, utrzy­mu­jąc gęste, gdy nada­wa­łam im kształt taki jak u niej.

– Jesteś dosko­nała – mruk­nęła z dum­nym uśmie­chem. – Dziś są twoje szes­na­ste uro­dziny… Jak to się stało, że lata zle­ciały tak szybko? Kiedy wkrótce opu­ścisz to gniazdko, świat będzie kom­plet­nie zasko­czony.

Panika zatrze­po­tała w moim brzu­chu jak skrzy­dła motyla. Coraz czę­ściej mówiła, że wyru­szę w świat. Jak będę ją wtedy widy­wać?

– Czy pojadę z tobą? – zapy­ta­łam, cho­ciaż wie­dzia­łam, że nie ma tego w pla­nach.

„Zawsze jesteś ze mną”, mawiała. „Stwo­rzy­łam cię i pie­lę­gno­wa­łam w sobie, tuż pod ser­cem”.

Jej zie­lone oczy błysz­czały śmie­chem.

– Może kiedy będziesz star­sza. Jesteś jesz­cze za młoda, żeby żyć w moim świe­cie.

To, że żyjemy w róż­nych świa­tach, było jak cios nożem w serce.

Wtedy przy­po­mnia­łam sobie, jakie mam szczę­ście. Moje kole­żanki miały zwy­czajne matki; moja była nie­zwy­kła. Podo­bało mi się, że jest inna. Tań­czyła, kiedy miała na to ochotę, mówiła, co jej się podo­bało i zmu­szała świat, żeby się do niej dosto­so­wy­wał. Moi kole­dzy z klasy urzą­dzali imprezy, kiedy ich rodzice wycho­dzili na wie­czór, ale ja zacho­wy­wa­łam swoje sank­tu­arium dla sie­bie. Przy­pro­wa­dze­nie kogoś do domu byłoby jak podzie­le­nie się nią, a ja mia­łam jej tak mało.

– Pomy­śla­łam, że przy­go­tuję stir-fry! – zawo­ła­łam pod­eks­cy­to­wana. – Albo zro­bię sałatkę z tru­skaw­kami i kur­cza­kiem. Jeśli wyko­rzy­stamy tru­skawki do sałatki, na deser możemy zjeść kru­che cia­sto z brzo­skwi­niami.

– Abso­lut­nie nie. Nie będziesz goto­wać w swoje uro­dziny. Wyj­dziemy do mia­sta.

– Och… nie musimy. – I nie chcia­łam tego robić. Wola­łam, żeby­śmy były same przez te kilka godzin, które spę­dzi ze mną. Może mi opo­wie, co robiła, odkąd ją ostat­nio widzia­łam.

– Powie­dzia­łam nie, Ara­celi. – Rzu­ciła mi spoj­rze­nie, które powstrzy­mało dal­sze pro­te­sty, więc dener­wo­wa­łam się i wier­ci­łam nie­spo­koj­nie, tłu­miąc w sobie zbyt wiele emo­cji. – Goto­wa­nie dla sie­bie to dba­nie o sie­bie. Goto­wa­nie dla kogoś innego to poświę­ce­nie, a poświę­ce­nie to głu­pota.

Wes­tchnę­łam przy­gnę­biona. Wszyst­kie moje marze­nia o sie­dze­niu na podusz­kach pod­ło­go­wych i jedze­niu przy sto­liku do kawy obró­ciły się w pył. Kie­dyś jada­ły­śmy w ten spo­sób, w róż­nych miesz­ka­niach w pię­ciu innych dziel­ni­cach.

– Nie bądź taka roz­cza­ro­wana, kocha­nie. – Pochy­liła się i dotknęła nosem mojego. – To twoje uro­dziny! Szes­na­ście lat temu omal mnie nie zabi­łaś i tylko garstka ludzi mogłaby o tym opo­wie­dzieć, gdyby jesz­cze żyli, by móc o tym mówić. Musisz być obsłu­gi­wana, feto­wana i uwiel­biana, moje wspa­niałe dziecko. Musisz się przy­zwy­czaić do bycia w cen­trum uwagi i wie­dzieć, jak to wyko­rzy­stać, ponie­waż twoim prze­zna­cze­niem jest mieć wszystko. Wszystko.

Znów mnie objęła i tuliła mocno, choć zde­cy­do­wa­nie za krótko. Kiedy mnie puściła, dotknęła dło­nią mojego policzka.

– A teraz idź i włóż tego ślicz­nego Diora, któ­rego zna­la­zły­śmy.

Pospie­szy­łam, żeby zro­bić to, o co pro­siła, bo nie chcia­łam być z dala od niej zbyt długo. Nie mogłam pozbyć się stra­chu, że w każ­dej chwili zosta­nie wezwana i odej­dzie.

Kiedy wybie­głam z gar­de­roby z butami w ręce, zoba­czy­łam, jak zamyka na klucz szu­fladę niskiego sto­lika bocz­nego, który zna­la­zły­śmy lata wcze­śniej na wyprze­daży gara­żo­wej. Nie wie­dzia­łam, co tam trzyma, bo zawsze zabie­rała ze sobą klucz, a ja ni­gdy nie wściu­bia­łam nosa w nie swoje sprawy. Poza tym zawsze czu­łam na sobie jej wzrok. Nie wiem, czy rze­czy­wi­ście mnie obser­wo­wała, ale mia­łam takie wra­że­nie i dla­tego tak się zacho­wy­wa­łam.

Wyszły­śmy z domu na cały wie­czór i krę­ci­ły­śmy się po mie­ście. Zja­dły­śmy za dużo steku z polę­dwicy w restau­ra­cji Peter Luger i tylko przez chwilę poda­wa­łam w wąt­pli­wość – w myślach – jak za to zapła­cimy. Matka śmiała się, kiedy zdmuch­nę­łam świeczkę na dese­rze. „Teraz, kiedy jesteś star­sza, jest o wiele zabaw­niej!”, powie­działa. Dała mi w pre­zen­cie naszyj­nik, wisio­rek w kształ­cie serca wysa­dzany bry­lan­tami z ema­lio­waną lilią w środku. „Ty też kwit­niesz, Ara­celi!”. Poszły­śmy potań­czyć do baru jaz­zo­wego, w któ­rym pach­niało whi­sky i cyga­rami. Gra­ły­śmy w bilard, a mama nacią­gnęła grupę pija­nych męż­czyzn. Słońce oświe­tlało już hory­zont, kiedy wró­ci­ły­śmy do domu. Mama kazała mi iść spać i powie­działa, żebym się nie mar­twiła szkołą, bo zadzwoni, żeby mnie uspra­wie­dli­wić. „Dziś nie ma dla cie­bie żad­nych sztyw­nych obo­wiąz­ków spo­łecz­nych!”.

Była pierw­sza po połu­dniu, kiedy w końcu obu­dzi­łam się na sofie. Wraz z powro­tem świa­do­mo­ści poczu­łam przy­tła­cza­jący cię­żar osa­mot­nie­nia. Ode­szła. Wie­dzia­łam to, zanim spoj­rza­łam na swoje łóżko, w któ­rym spała, ponie­waż kie­dyś nale­żało do niej. Gorące i cięż­kie łzy spły­wały tak długo, aż włosy na moich skro­niach stały się od nich mokre.

Minęła trze­cia, gdy zauwa­ży­łam, że z zamknię­tej szu­flady sto­lika wysta­wał maleńki klucz uni­wer­salny. Długo się w niego wpa­try­wa­łam, zanim spró­bo­wa­łam go zigno­ro­wać, ale wołał mnie, gdy bra­łam prysz­nic, a potem przy­go­to­wy­wa­łam jedze­nie, które mia­łam nadzieję podać jej poprzed­niego wie­czoru. Gdy sie­dzia­łam na pod­ło­dze ze skrzy­żo­wa­nymi nogami, moje spoj­rze­nie wciąż do niego wra­cało. Matka nie była kobietą, która popeł­nia takie błędy. „Ni­gdy nie zosta­wiaj śla­dów”, powta­rzała zawsze.

Czyżby zosta­wiła go celowo? Dla­czego?

O dzie­wią­tej wie­czo­rem nie mogłam już się dłu­żej opie­rać. Kiedy powoli się nad nim pochy­li­łam, poczu­łam na sobie jej wzrok, ostry jak szty­let.

– Zadzwoń do mnie, jeśli nie chcesz, żebym tam zaj­rzała – powie­dzia­łam na głos, mając wra­że­nie, że to jakiś test. Ale tele­fon – z nume­rem, który zmie­niała co kilka mie­sięcy – nie zadzwo­nił.

Klucz prze­krę­cił się z tru­dem, jakby zamek potrze­bo­wał smaru. Resztę mebla odno­wi­ły­śmy, grun­tow­nie czysz­cząc i impre­gnu­jąc ole­jem do drewna. Gwał­tow­nie zaczerp­nę­łam powie­trza i szarp­nię­ciem otwo­rzy­łam szu­fladę.

Stara puszka po her­bat­ni­kach była wypeł­niona roz­ma­itymi spin­kami do man­kie­tów, zegar­kami i pier­ścion­kami – sygne­tami o obrącz­kach za dużych na nasze szczu­płe palce. Marsz­cząc brwi, grze­ba­łam w nich, a metal pobrzę­ki­wał nie­har­mo­nij­nie. Ni­gdy wcze­śniej nie zauwa­ży­łam, że kolek­cjo­nuje takie rze­czy. Pod­czas wszyst­kich naszych wizyt w skle­pach z uży­wa­nymi rze­czami ni­gdy nie przy­ła­pa­łam jej na prze­glą­da­niu szkla­nych gablot, a ponie­waż zawsze ją obser­wo­wa­łam, wyda­wało się nie­moż­liwe, żebym prze­ga­piła jakie­kol­wiek jej hobby.

Złoto i sre­bro były z początku chłodne, ale zro­biły się cie­płe w dotyku. Gdy dło­nie zaczęły mi się pocić, pobru­dziły błysz­czący metal. Uży­wa­jąc rąbka koszulki, wypo­le­ro­wa­łam dowody swo­jej cie­ka­wo­ści. Przez moment roz­wa­ża­łam wło­że­nie ręka­wi­czek i wypo­le­ro­wa­nie wszyst­kiego, żeby nie pozo­sta­wić żad­nych odci­sków pal­ców, które mogłyby mnie zdra­dzić.

_Ensem­ble pour toujo­urs_, Pierre – Sophia

Wpa­try­wa­łam się w inskryp­cję na obrączce, dopóki palce nie zaczęły mi drżeć tak, że nie mogłam już jej odczy­tać. _Razem na zawsze_. Obrączka ślubna. Nale­żąca do męż­czy­zny o tym samym imie­niu, co ten, z któ­rym matka się spo­ty­kała. Zbieg oko­licz­no­ści. Dziwne, ale praw­do­po­dobne.

W moich wnętrz­no­ściach utwo­rzył się węzeł i zaci­snął się jak wąż.

Tro­fea.

Wycią­gnę­łam wnio­sek aż za szybko, jak­bym potrzą­snąw­szy pudeł­kiem puz­zli, od razu uło­żyła gotowy obra­zek. Czy ukoń­cze­nie szes­na­stu lat w jakiś spo­sób wyostrzyło moje zmy­sły?

Ale ona chciała, żebym się dowie­działa, prawda? Czy przez lata nie pod­su­wała mi wska­zó­wek? Czy tak, jak ja chcia­łam, żeby mnie rozu­miała, ona rów­nież chciała być rozu­miana?

Żółć pode­szła mi do gar­dła i prze­łknę­łam ją, ale wzbie­rała tak szybko, że led­wie zdo­ła­łam się powstrzy­mać, zanim dotar­łam do łazienki. Wymio­to­wa­łam tak gwał­tow­nie, że całe ciało pokryło mi się zim­nym potem. To było nie­koń­czące się, głę­bo­kie oczysz­cza­nie.

Opa­dłam na chłodne kafelki pod­łogi i opar­łam się o ścianę łazienki, a myśli na zmianę kłę­biły mi się gło­wie i zasty­gały. Wyda­wało się, że nie potra­fię zro­zu­mieć tego, co widzę, a jed­no­cze­śnie, że zna­la­złam odpo­wiedź na od dawna zada­wane pyta­nie.

Nie wiem, jak długo tam sie­dzia­łam. Na zewnątrz było ciemno, kiedy wró­ci­łam do pokoju i sta­ran­nie zebra­łam zawar­tość puszki, odkła­da­jąc ją na miej­sce. Zamknę­łam szu­fladę na klucz, ale zosta­wi­łam go tak, jak zna­la­złam. Zapa­li­łam świecę na sto­liku i otwo­rzy­łam okna, chcąc poczuć się, jakby matka znów była ze mną w domu.

Ale to wywo­łało we mnie zbyt wielki lęk.

Zamknę­łam więc okna, zdmuch­nę­łam pło­mień świecy i usia­dłam w ciem­no­ści z kola­nami przy­cią­gnię­tymi do piersi.3

3

Witte

Obec­nie

Kro­ple desz­czu lśnią na oszklo­nych wie­żow­cach Man­hat­tanu, kiedy kładę gazetę na pozła­ca­nej tacy leżą­cej na oto­ma­nie w salo­nie głów­nego apar­ta­mentu. Ściany pokryte są posta­rza­nymi lustrza­nymi płyt­kami, które uka­zują moje odbi­cie zamglone i nakra­piane, jak w sta­rych nie­mych fil­mach. Ktoś mógłby powie­dzieć, że moja posada major­do­musa jest rów­nie archa­iczna, ale ludzie nie wie­dzą, że mój obecny zawód jest rów­nie nie­bez­pieczny, jak tajne źró­dło utrzy­ma­nia, które zosta­wi­łem wiele lat temu. Męż­czy­zna, dla któ­rego pra­cuję, ma rodzinę tak bez­względną, że są jak gniazdo węży, które wiją się, nie zwa­ża­jąc na to, czyj ogon gryzą.

Każ­dego innego dnia wyszedł­bym tą samą drogą, którą przy­sze­dłem, wypeł­niw­szy zada­nie. Dziś prze­cho­dzę przez pokój i zatrzy­muję się pod przej­rzy­stym lustrem wiszą­cym na ścia­nie, pod któ­rym stoi lustrzana kon­sola. Podob­nie jak wszystko w moim życiu, lustro nie jest tym, na co wygląda. Czarne aksa­mitne wstążki, na któ­rych wydaje się zawie­szone, są ilu­zją. Kiedy przy­ci­skam kciuk do zama­sko­wa­nego czyt­nika odci­sków pal­ców, lustro bez­sze­lest­nie prze­suwa się w górę, odsła­nia­jąc sejf.

Wewnątrz znaj­duje się impo­nu­jąca kolek­cja klej­no­tów – naszyj­niki, pier­ścionki, bran­so­letki i inne wybrane przez pana Blacka jako pre­zenty dla jego żony. Mówię o niej: pani Black. Inni nazy­wają ją Lily, ale to tylko jeden z jej licz­nych pseu­do­ni­mów.

Nie znamy jej praw­dzi­wego imie­nia, wieku ani histo­rii. Sfa­bry­ko­wała dzie­siątki toż­sa­mo­ści, które odkry­li­śmy dzięki dro­bia­zgo­wemu śledz­twu obej­mu­ją­cemu wszyst­kie lata, w któ­rych uwa­żano ją za zmarłą. Przy­znała się do auten­tycz­nej więzi tylko z dwiema oso­bami: swoją zmarłą matką Ste­pha­nie i kochan­kiem matki – Valo­nem Laską.

Lily twier­dzi, że nie zna praw­dzi­wej toż­sa­mo­ści swo­jej matki – Ste­pha­nie Laska to jeden z wielu pseu­do­ni­mów – i przy­znała się do mat­ko­bój­stwa, aby uwol­nić się od wpły­wów zagra­ża­ją­cych wszyst­kim, któ­rzy są jej bli­scy. Kocha­nek, Valon Laska, był prze­stępcą poszu­ki­wa­nym przez sta­nowe i fede­ralne organy ści­ga­nia. Został zabity wczo­raj przez osobę, która bar­dzo przy­po­mina żonę mojego pra­co­dawcy.

Nie ma wąt­pli­wo­ści, że kobieta, która wpro­wa­dziła się do pen­tho­use’u – i łóżka mojego pra­co­dawcy – jest nie­bez­pieczna.

Zna­leź­li­śmy ją, kiedy prze­cho­dziła przez ulicę w śród­mie­ściu, kobietę o nie­zrów­na­nej twa­rzy Lily, która jest teraz uzna­wana za jedyną panią Black. Jak i dla­czego tak długo uwa­żano ją za zmarłą, to zagadka, którą wciąż pró­bu­jemy roz­wią­zać. Ale pan Black bez waha­nia zaak­cep­to­wał ją jako żonę, o któ­rej myśle­li­śmy, że zagi­nęła na morzu kilka lat temu. Jego zda­niem ponow­nie połą­czył się ze swoją wielką miło­ścią i jest zde­cy­do­wany sta­wić czoło każ­demu zagro­że­niu, aby utrzy­mać ją u swego boku.

Po mojej lewej stro­nie znaj­dują się lekko uchy­lone drzwi do jej gar­de­roby, która służy jako przej­ście do jej sypialni. Za moimi ple­cami takie same drzwi pro­wa­dzą do gar­de­roby i sypialni pana Blacka, ale wiem, że jest teraz z nią, w jej sypialni, spę­dziw­szy tam całą noc. Wła­śnie dla­tego, że są razem, ryzy­kuję prze­szu­ka­nie sejfu. Tak samo jak on jest nią zafa­scy­no­wany, tak i ona jest nim zauro­czona. Dosko­nale odwraca jej uwagę i muszę to wyko­rzy­stać, zanim mój pra­co­dawca wyj­dzie na cały dzień i pozwoli jej być bar­dziej świa­domą moich dzia­łań.

Wczo­raj w nocy spę­dzi­łem wiele godzin na stu­dio­wa­niu zdjęć z poli­cyj­nego moni­to­ringu, na któ­rych uchwy­cona była kobieta podej­rzana o zabi­cie Laski. Podo­bień­stwo spraw­czyni do pani Black jest nie­sa­mo­wite, przez co sub­telne róż­nice są bar­dziej widoczne. To wysoka kobieta i smu­kła jak trzcina, o figu­rze pożą­da­nej przez pro­jek­tan­tów mody, bo na tak zgrab­nych kształ­tach każdy ele­ment gar­de­roby pre­zen­tuje się jak naj­ko­rzyst­niej. Przy skó­rze bla­dej jak świa­tło księ­życa i wło­sach do ramion w kolo­rze praw­dzi­wej głę­bo­kiej czerni uroda Lily jest wyra­zi­sta i nie­do­ści­gniona.

Kobieta na zdję­ciach jest rów­nie wysoka, z wło­sami opa­da­ją­cymi do bio­der. Nie roz­po­znaję tej sukienki, a zdo­łał­bym to zro­bić, gdyby pocho­dziła z gar­de­roby damy, którą znam. Nie­które kąty twa­rzy nie cał­kiem się zga­dzają, ale nie da się zaprze­czyć, że kobiety o uro­dzie Lily są nie­zwy­kle rzad­kie. Nie­moż­liwe, aby ist­niała nie­spo­krew­niona osoba o nie­mal iden­tycz­nym wyglą­dzie.

Wodzę wzro­kiem po rzę­dach błysz­czą­cych klej­no­tów. Czuję przy­pływ adre­na­liny, gdy nie znaj­duję przed­mio­tów, któ­rych szu­kam. Odkąd pani Black się poja­wiła, zada­łem sobie milion pytań, a teraz mam ich jesz­cze wię­cej.

Śmiech Lily, gar­dłowy kon­trast z jej zaska­ku­jąco dziew­czę­cym gło­sem, dobiega moich uszu. Kucam, szu­ka­jąc cha­rak­te­ry­stycz­nego bły­sku, który mógłby zdra­dzić łań­cu­szek lub kol­czyk w gru­bym runie dywanu. Wiem, że to mało praw­do­po­dobne, ale muszę wszystko spraw­dzić. Wstaję z pustymi rękami, wsu­wam szu­flady do wnęki w ścia­nie i zamy­kam sejf.

Nie ma wąt­pli­wo­ści, tej biżu­te­rii bra­kuje.

Odwra­cam się i wycho­dzę z salonu przez główną gar­de­robę, ale przy­staję w pół kroku, gdy dźwięk ich gło­sów się przy­bliża i domy­ślam się, że weszli do pokoju tuż za mną. Posta­na­wiam zary­zy­ko­wać i zostać, uda­jąc, że pro­stuję wiszące gar­ni­tury pana Blacka, żebym mógł pod­słu­chi­wać. Bli­skość jego żony wysyła stru­mień ener­gii w prze­strzeń mię­dzy nami i jeżą mi się włosy na karku. Ma ten rodzaj dyna­mi­zmu, który wszystko prze­nika. Pamięć o niej wypeł­niła pen­tho­use, zanim jesz­cze posta­wiła w nim stopę. Kiedy tu zamiesz­kała, dom wokół niej ożył. Tak jak i sam pan Black.

– Czy na naj­bliż­sze kilka tygo­dni masz zapla­no­wane coś, co mogłoby prze­szko­dzić w zapro­sze­niu two­jej rodziny na kola­cję? – Lily ma cha­rak­te­ry­styczny głos. Wysoki, z chra­pli­wym cie­płem. Patrząc na nią, nikt by się nie spo­dzie­wał, że będzie mówić w ten spo­sób, ale gdy już prze­mówi, nie można sobie wyobra­zić, że będzie brzmiała ina­czej. Nie potra­fię wychwy­cić jej akcentu. Nie daje żad­nych wska­zó­wek, kim może być pod zna­ko­mi­tym prze­bra­niem, które nosi z taką swo­bodą.

Każda oka­zja, jaką jej stwo­rzy­łem, by wyja­wiła coś – cokol­wiek – o sobie, została zigno­ro­wana. Lily ni­gdy nie mówi o swo­jej prze­szło­ści, nawet mimo­cho­dem. W latach, kiedy uwa­żano ją za zmarłą, jej zna­jomi mówili o niej jako o kobie­cie głę­boko zain­te­re­so­wa­nej innymi oso­bami. Teraz, kiedy ją pozna­łem, wiem, że zachęca ludzi do mówie­nia o sobie, więc nie ma wiele spo­sob­no­ści, żeby robić to samo.

– Jestem do two­jej dys­po­zy­cji, _Seta­reh_. – Mój pra­co­dawca zwraca się do żony tylko tym mia­nem, które zna­czy „los” i „prze­zna­cze­nie”. To roman­tyczne, tak, i wymowne. Ponie­waż nie zna jej praw­dzi­wego imie­nia, pozwala to na prawdę mię­dzy nimi, a nie kłam­stwo. – Zawsze.

Cie­pło w gło­sie pana Blacka to coś, do czego wciąż się przy­zwy­cza­jam. Lily wró­ciła zale­d­wie kilka mie­sięcy temu, ale w naj­bar­dziej fun­da­men­talny spo­sób zawsze tu była. Moim pra­co­dawcą jest nie­zna­jomy, męż­czy­zna cał­ko­wi­cie odmie­niony przez jej powrót.

Po latach patrze­nia jak cierpi, jed­no­cze­śnie głę­boko opła­ku­jąc swoją uko­chaną żonę, cie­szę się, że w końcu jest szczę­śliwy. Chcę wie­rzyć, że miłość Lily do pana Blacka jest szczera, ale ona jest w sta­nie przy­jąć nie­zli­czone oso­bo­wo­ści i cechy, które są cał­ko­wi­cie sfin­go­wane.

Nagle roz­lega się dodat­kowy głos, co ozna­cza, że włą­czyli tele­wi­zor w salo­nie. Lokalny dostawca tele­wi­zji kablo­wej zawsze jako domyślny wybiera kanał pierw­szy, który ofe­ruje cało­do­bowe, powta­rzalne rela­cje z naj­now­szych wyda­rzeń. Potem dźwięk zostaje wyci­szony i sły­szę sze­lest gazety.

Odwa­żam się wyj­rzeć zza drzwi i widzę dosko­nały obraz życia rodzin­nego – Lily sie­dzi na sza­fi­ro­wej sofie w krwi­sto­czer­wo­nym jedwab­nym kimo­nie, a mój pra­co­dawca spo­czywa obok niej w czar­nych jedwab­nych spodniach i szla­froku. Ona ma pod­kur­czone nogi, w ręku trzyma notes i dłu­go­pis, a lśniące włosy zasła­niają jej twarz, gdy pisze. On sie­dzi bli­sko niej, czy­ta­jąc wia­do­mo­ści. Na ekra­nie tele­wi­zora nad komin­kiem Valon Laska wpa­truje się w widzów z jed­nego ze swo­ich licz­nych zdjęć poli­cyj­nych.

Nie mogę się ruszyć, tak jestem wstrzą­śnięty wido­kiem tych trojga razem. Na próżno cze­kam, aż Lily pod­nie­sie wzrok i zoba­czy męż­czy­znę, o któ­rym mówiła, że nie był jej ojcem, ale dbał o jej dobro. Twier­dziła, że zabiłby jej męża, bo tego wła­śnie chcia­łaby od niego jej matka.

– _Seta­reh_… – Pan Black powoli odwraca głowę, aby na nią spoj­rzeć, jakby trudno mu było prze­ry­wać czy­ta­nie. To pierw­sza oznaka fał­szu, bo nie ma niczego, na co wolałby patrzeć bar­dziej niż na swoją żonę.

Podaje jej gazetę i ciężko wzdy­cha. Nie widzę jego twa­rzy, ale u niej widać głę­bo­kie zanie­po­ko­je­nie. Bie­rze gazetę, ale nie spusz­cza z niego wzroku.

– O co cho­dzi?

– Laska – odpo­wiada szorstko. – Wczo­raj został zamor­do­wany.

Lily wyraź­nie sztyw­nieje. Ide­al­nie wygięte łuki brwi uno­szą się, gdy zaczyna szybko czy­tać, prze­ska­ku­jąc wzro­kiem po sło­wach. Jego ręka obej­muje jej ramię i przy­ciąga ją do sie­bie. To gest pocie­sze­nia z powodu śmierci czło­wieka, który miał go zabić, tak jak zabił tylu innych.

– Powie­dzia­ła­bym, że ktoś wyświad­czył światu przy­sługę – mówi w końcu drżą­cym gło­sem.

W tych sło­wach nie ma emo­cji, ale papier gazety sze­le­ści w jej drżą­cych pal­cach.

Pan Black opiera głowę o jej głowę i rzuca roz­ło­żoną gazetę z powro­tem na oto­manę.

– Rozu­miem, że twoje uczu­cia są skom­pli­ko­wane.

– Nie są skom­pli­ko­wane. – Zerka na tele­wi­zor, ale repor­ter prze­szedł już do kolej­nej sprawy, więc nie zoba­czyła poprzed­niej wia­do­mo­ści. – To ulga. Jesteś bez­pieczny.

– Ty też i tylko to się liczy.

Cofam się i cze­kam chwilę, cie­kawy, czy powie jej to, co wie. Kiedy ich roz­mowa wraca do pla­nów kola­cji, wycho­dzę po cichu, a mój pogląd znów się zmie­nia.

Pan Black już wczo­raj wie­dział, co się wyda­rzyło – sam mu o tym powie­działem. I poin­for­mo­wał żonę o mor­der­stwie w ten spo­sób, za pośred­nic­twem gazety, z uda­wa­nym zasko­cze­niem…?

Prasa wie bar­dzo nie­wiele z tego, co mnie jest wia­dome o zabój­stwie Valona Laski. Zwłasz­cza że kobieta odpo­wie­dzialna za jego zadźga­nie została sfo­to­gra­fo­wana, a dzia­ła­jący pod przy­krywką poli­cjanci, któ­rzy go obser­wo­wali, byli naocz­nymi świad­kami jej obec­no­ści w miej­scu zbrodni. Zbu­do­wa­łem sieć osób, które mogą mi pomóc w pra­wie każ­dym zada­niu w służ­bie wielu pra­co­daw­ców i z róż­nych powo­dów. Pan Black wie dużo z tego, co ja wiem o tym mor­der­stwie, ale nie podzie­lił się z żoną szcze­gó­łami.

Co przed nią ukrywa? Że kobieta, która zabiła Laskę, jest do niej bar­dzo podobna? Albo że jego źró­dła i wie­dza są obszerne?

Jest głę­boko zako­chany w żonie, ale czyżby jej nie ufał? A może pró­buje ją chro­nić?

Nie­zwy­kła uroda Lily jest naj­mniej zabój­czą z jej broni.

Robiąc powolny, kon­tro­lo­wany wydech, zauwa­żam, jak bar­dzo jestem zdu­miony zacho­wa­niem pana Blacka. Gdy­bym nie wie­dział, że jest ina­czej, uwie­rzył­bym, że dopiero teraz dowie­dział się o zabój­stwie Laski.

Sie­dzą tam razem, mąż i żona. Namiętni kochan­ko­wie i brat­nie dusze, któ­rych łączy wszystko oprócz szcze­ro­ści.

Nagle doznaję olśnie­nia. Nie doce­ni­łem męż­czy­zny, któ­rego uczy­łem, jak pra­wi­dłowo sie­dzieć i jeść, jak się dobrze ubie­rać i jak postę­po­wać z auto­ry­te­tem i roz­ma­chem. Jego ojczy­mowi bra­ko­wało taktu i doj­rza­ło­ści, aby wycho­wać dziecko innego męż­czy­zny. A matka skre­śliła go, woląc się sku­pić na wycho­wy­wa­niu jego przy­rod­niego rodzeń­stwa.

Tylko że Kane Black odniósłby suk­ces ze mną lub beze mnie. Nie przy­pi­szę sobie zasług za jego inte­li­gen­cję, ambi­cję czy natu­ralny magne­tyzm. Wie­dział, że potrze­buje men­tora, wyszu­kał go i dla­tego jest bez­po­śred­nio odpo­wie­dzialny za czło­wieka, w któ­rego się ukształ­to­wał.

Gdzieś po dro­dze jed­nak nasz zawo­dowy dystans się skró­cił i w końcu cał­ko­wi­cie znik­nął. Jest naj­bliż­szy synowi, jakiego kie­dy­kol­wiek będę miał, i to spra­wiło, że stał się mar­twym polem widze­nia. Ale teraz to dostrze­gam.

Jest rów­nie nie­bez­pieczny jak jego żona.