-
W empik go
Transformers 3 – Powieść filmowa – Ciemna strona księżyca - ebook
Ebook
19,99 zł
Audiobook
24,99 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Transformers 3 – Powieść filmowa – Ciemna strona księżyca - ebook
Optimus Prime jest rozczarowany, że ludzie nie powiedzieli mu o Arce – statku, który rozbił się na Księżycu wiele lat temu.
Obiecali mu w końcu, że nie będą ukrywać przed nim niczego, co dotyczy sojuszu. Kiedy Sentinel Prime, zagubiony lider Autobotów i mentor Optimusa, zostanie odnaleziony na statku, jego postawa zaskakuje wszystkich. Bezpieczeństwo Ziemi znów jest zagrożone. Czy Autobotom i ludziom uda się znowu połączyć siły, aby pokonać wspólnego wroga?
HASBRO oraz logo HASBRO, TRANSFORMERS oraz wszystkie powiązane znaki są znakami towarowymi należącymi do Hasbro i wykorzystanymi za zgodą producenta. © 2020 Hasbro. All Rights Reserved. © 2011 Paramount Pictures Corporation. All Rights Reserved. Licensed by Hasbro.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-87-265-3469-6 |
| Rozmiar pliku: | 412 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
PROLOG
Wiele lat temu, Cybertron
Optimus Prime stał na polu bitwy, jakim stała się jego planeta. Kiedyś Cybertron był wspaniałym miejscem, z lśniącymi wieżami sięgającymi nieba. Teraz był zrujnowany, ze zniszczonymi miastami i jałową ziemią. Atak Decepticonów był olbrzymi, a Autoboty zmuszone były formować się w małe grupy ruchu oporu.
Mieli plan. Optimus Prime obserwował, jak wielki statek kosmiczny o nazwie Arka wystartował i przeleciał nad jego głową. Przez krótką chwilę Optimus ośmielił się pomyśleć, że koniec wojny może być blisko. Raptem wrogie myśliwce także wystartowały i poleciały za statkiem. Mniejsze i szybsze krążowniki Decepticonów szykowały się do ataku. To byłaby szybka walka, gdyby pilot statku Autobot (Autobot pełniący funkcję pilota statku/ Autobot pilotujący statkiem) nie był ekspertem od kontroli. Prowadził statek ostro na zakrętach i obracał się, wykonując beczki przez zrujnowane miasta i ukryte wąwozy. Kiedy samotny Autobot pomyślał, że zgubił wrogów, pokierował statkiem w górę, by opuścić atmosferę Cybertronu i uciec w przestrzeń kosmiczną.
Optimus obserwował, jak statek wzlatywał wyżej i wyżej, a wraz z nim rosły jego nadzieje. Ale potem zobaczył ostatniego bojownika-Decepticona, wystrzeliwującego swoje armaty. Arka została trafiona. Drzwi ładowni wybuchły, a statek zaczął obracać się, tracąc kontrolę. Płonący statek spadał w przestrzeń kosmiczną, a Optimus Prime pochylił głowę. Plan nie wypalił – wojna trwała nadal. Nadzieję trzeba będzie odnaleźć w innym miejscu, w innym czasie.
Lato 1961 roku, Stany Zjednoczone
Zachodzące słońce sprawiało, że piasek pustyni lśnił w jego promieniach. Wysoko można było zobaczyć księżyc wznoszący się na coraz ciemniejszym niebie. W kontraście do naturalnego krajobrazu rzędy gigantycznych, nowoczesnych anten radiowych omiatały niebo w poszukiwaniu sygnałów.
W środku, przy panelach sterowania, siedziało dwóch techników. Ich zadaniem było obserwowanie monitorów pod kątem nietypowych sygnałów w przestrzeni kosmicznej. Głównie szukali meteorytów i komet – czegokolwiek, co mogłoby stanowić zagrożenie dla Ziemi. Ale tak naprawdę mieli nadzieję na jakiś sygnał z kosmosu, dowodzący, że istnieje życie na innych planetach. Nagle komputery zaczęły wydawać głośne dźwięki i wyświetlać ostrzeżenie: wykryto UFO. MOŻLIWA KOLIZJA.
Na ekranach radarowych widać było ciemny kształt, lecący w kierunku Ziemi. Ale zanim wszedł w pole grawitacyjne planety, dryfujący obiekt rozbił się na powierzchni Księżyca. Naukowcy wykryli zderzenie na swoich przyrządach. Wiedzieli, że to nie był meteor. Musieli przekazać prezydentowi, że coś wylądowało na Księżycu . . . coś, co _mogłoby_ być obcym statkiem kosmicznym.
Poinformowany o incydencie prezydent zadzwonił do dyrektora NASA, wydając polecenie: „Musimy wysłać ludzi na Księżyc jeszcze w tej dekadzie. Musimy dowiedzieć się, co to za wypadek i musimy wiedzieć o tym wcześniej niż ktokolwiek inny”.
20 lipca 1969 roku, Ziemia i Księżyc
Dyrektor NASA stał w pokoju Kontroli Misji. Słuchał wiadomości radiowych. Przez trzeszczące radio usłyszał głos, który powiedział: „_Orzeł_ wylądował. Bez ostrzeżenia, transmisja z Księżyca została przerwana”. Wszyscy w Kontroli Misji zaczęli się przepychać, sprawdzać coś na monitorach, wpisywać kody.
– Co się stało? – domagał się odpowiedzi dyrektor.
– Chyba awaria nadajnika – odpowiedział technik.
– Szybko, odzyskaj to! Skontaktuj się z naszymi ludźmi! – krzyczał dyrektor. Komunikacja jednak nie padła. Dyrektor nie wiedział, że obok pokoju Kontroli Misji działało drugie pomieszczenie kontrolne. W tym pokoju, ukrytym przed wszystkimi, przebywało właśnie trzech mężczyzn w czarnych garniturach. Jeden z nich mówił do mikrofonu.
– _Orzeł,_ kryjesz się w skale. Masz misję do wykonania. I masz na to 21 minut.
Na Księżycu astronauci Buzz Aldrin i Neil Armstrong próbowali przyzwyczaić się do chodzenia w niskiej grawitacji. Nie mieli dużo czasu, odbijali się od powierzchni Księżyca w swoich wielkich kombinezonach kosmicznych. Za nimi czekał ich statek, Orzeł, a obok niego wbita amerykańska flaga. Astronauci wspięli się na wzgórze i stanęli jak wryci. Przed nimi, na ziemi, leżał ogromny, rozbity statek kosmiczny. Astronauci znaleźli dziurę w burcie statku i wskoczyli do środka.
Wyglądało na to, że ten dziwny statek został poważnie uszkodzony, gdy doszło do zderzenia. Pył księżycowy pokrył wszystko i astronauci musieli stąpać ostrożnie idąc drogą przez szczątki. Kilka razy prawie wpadli w szczeliny, ale udało im się przedostać i w końcu znaleźli się w miejscu, które było prawdopodobnie pomieszczeniem kontrolnym gigantycznego statku. Astronauci zobaczyli kształt olbrzymiego, metalowego robota, leżącego w pyle.
– Houston, mamy tu istoty pozaziemskie. Bez oznak życia – doniósł Armstrong.
– Zrozumiałem, odbiór. Zróbcie zdjęcia, weźcie próbki i wracajcie do domu. – Usłyszeli odpowiedź. – W końcu okazało się, że nie jesteśmy sami.
– Nie, sir – odpowiedział Aldrin. – Nie jesteśmy sami.1.
Obecne czasy, Waszyngton, D.C.
Sam Witwicky spał. Przynajmniej _chciał_ spać. Sam nie miał pracy, a wstanie z łóżka oznaczało kolejny dzień rozmów kwalifikacyjnych i szukania pracy.
Nowa dziewczyna Sama, Carly, zawołała:
– Obudź się, mój bohaterze! To właśnie ten dzień! – Weszła do pokoju Sama trzymając wielkiego, wypchanego białego króliczka. Sam zerknął na nią spod kołdry, zobaczył królika, a potem... wciągnął kołdrę na głowę.
– Co to jest? – jęknął.
– To jest królik! Na szczęście! – powiedziała Carly. Sam usiadł. Wyciągnął rękę, żeby złapać króliczą łapę.
– Carly, to super pomysł, ale szczęście przynosi królicza łapa, a nie cały królik.
– Cóż, potrzebujesz więcej szczęścia niż tylko łapa – zaśmiała się Carly. – W każdym razie, to po to, żebyś myślał pozytywnie. Załóż ładny krawat.
– Zdajesz sobie sprawę, jak zniechęcające jest uratowanie świata – dwa razy – i błaganie o pracę? – zapytał Sam, gdy wyszła z pokoju.
– Ludzie nie wiedzą, że uratowałeś świat, Sam – powiedziała. – To znaczy, _ja tak_. Wierzę ci. Sam zamarł.
– Zaraz, co to znaczy? To zabrzmiało jakbyś mi _nie wierzyła_.
– Nie było mnie tam, Sam. Zły dobór słów.
– Powinienem pracować z Autobotami – powiedział Sam, wzdychając.
– Cóż, przynajmniej zapłacili za twoje studia – powiedziała Carly. – A prezydent dał ci medal bohatera.
Sam wrócił myślami do momentu, kiedy spotkał się z prezydentem. Nagrodzono go medalem za pomoc Optimusowi Prime, Bumblebee i pozostałym Autobotom w powstrzymaniu Upadłego i reszty Decepticonów od zniszczenia świata. Podobało mu się poznanie prezydenta, ale tego dnia… spotkał Carly. Bardziej podobało mu się spotkanie jej. Carly przywołała go do rzeczywistości.
– Hej, rusz się! – powiedziała. – Znalezienie pracy jest trudne dla wszystkich. Ale ja wiem, że ci się uda!
Ktoś zapukał do drzwi balkonowych. Na zewnątrz Sam zobaczył Wheeliego, małą niebieską, zdalnie sterowaną ciężarówkę – zmieniającą się w robota – którą spotkał podczas swojej ostatniej przygody z Autobotami. Wheelie mieszkał teraz z Samem i z innym małym Transformerem, który nazywał się Brains. Obaj chcieli wejść do mieszkania.
– Uch, przyprawiają mnie o dreszcze – powiedziała Carly. – Spóźnię się do pracy, a właśnie ją zaczęłam. Muszę iść.
Sam patrzył na wychodzącą Carly, a potem odwrócił się w stronę dwóch robotów stojących na zewnątrz. Sam wzruszył ramionami i podszedł do przesuwanych drzwi , aby wpuścić Wheeliego i Brainsa.
– To nie fair – zawołał Wheelie. – Ona każe nam żyć na podwórku!
– Ty i twój pomocnik nie możecie być tutaj bez pozwolenia – powiedział Sam. – Mówię poważnie. Wiesz, jak długo zajęło mi dojście do siebie po rozstaniu z Mikaelą. Nie chcę przez was stracić Carly. – Sam spojrzał na Brainsa, który siedział na podłodze, pożerając metalowe śrubki z psiej miski. Sam potrząsnął głową.
– Okay, dosyć tych śrubek. Słuchajcie, podoba wam się tu, prawda? Po prostu traktujcie Carly z szacunkiem. Sam spojrzał na zegar i powiedział:
– Uhu! Znowu się spóźnimy!
I pobiegł pod prysznic.2.
Prypeć, Ukraina
Z szarego nieba spadał lekki śnieg. Krajobraz był pozbawiony dźwięku: ani śpiewu ptaków, ani śmiechu bawiących się dzieci. Wszędzie panował spokój.
Cisza została nagle przerwana rykiem konwoju NEST-u pędzącego w dole opuszczonej drogi. Z przodu jechała wielka osiemnastokołowa ciężarówka. Była pokryta lodem i błotem, ale gdzieniegdzie prześwitywały fragmenty czerwonego i niebieskiego. Za ciężarówką pędziła policyjna furgonetka, a za nią podążało kilka samochodów wojskowych Humvee. Skrót NEST oznaczał Non-biological Extraterrestrial Species Treaty i powstał dzięki Autobotom – Transformerom, które przybyły z Cybertronu, by żyć pokojowo na Ziemi, w harmonii z ludźmi. Żołnierze NEST-u wraz z innym personelem pracowali ręka w rękę z Optimusem Prime'em i jego kolegami Autobotami, aby zwalczać Decepticony i chronić Ziemię.
Gdy znaleźli się za zakrętem na drodze, zobaczyli miasto Prypeć. Było to miasto duchów. Na jego skraju, w ciszy stał park rozrywki. Wysoki diabelski młyn rdzewiał na tle panoramy, zderzaki samochodów były porośnięte wieloletnimi winoroślami.
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
Wiele lat temu, Cybertron
Optimus Prime stał na polu bitwy, jakim stała się jego planeta. Kiedyś Cybertron był wspaniałym miejscem, z lśniącymi wieżami sięgającymi nieba. Teraz był zrujnowany, ze zniszczonymi miastami i jałową ziemią. Atak Decepticonów był olbrzymi, a Autoboty zmuszone były formować się w małe grupy ruchu oporu.
Mieli plan. Optimus Prime obserwował, jak wielki statek kosmiczny o nazwie Arka wystartował i przeleciał nad jego głową. Przez krótką chwilę Optimus ośmielił się pomyśleć, że koniec wojny może być blisko. Raptem wrogie myśliwce także wystartowały i poleciały za statkiem. Mniejsze i szybsze krążowniki Decepticonów szykowały się do ataku. To byłaby szybka walka, gdyby pilot statku Autobot (Autobot pełniący funkcję pilota statku/ Autobot pilotujący statkiem) nie był ekspertem od kontroli. Prowadził statek ostro na zakrętach i obracał się, wykonując beczki przez zrujnowane miasta i ukryte wąwozy. Kiedy samotny Autobot pomyślał, że zgubił wrogów, pokierował statkiem w górę, by opuścić atmosferę Cybertronu i uciec w przestrzeń kosmiczną.
Optimus obserwował, jak statek wzlatywał wyżej i wyżej, a wraz z nim rosły jego nadzieje. Ale potem zobaczył ostatniego bojownika-Decepticona, wystrzeliwującego swoje armaty. Arka została trafiona. Drzwi ładowni wybuchły, a statek zaczął obracać się, tracąc kontrolę. Płonący statek spadał w przestrzeń kosmiczną, a Optimus Prime pochylił głowę. Plan nie wypalił – wojna trwała nadal. Nadzieję trzeba będzie odnaleźć w innym miejscu, w innym czasie.
Lato 1961 roku, Stany Zjednoczone
Zachodzące słońce sprawiało, że piasek pustyni lśnił w jego promieniach. Wysoko można było zobaczyć księżyc wznoszący się na coraz ciemniejszym niebie. W kontraście do naturalnego krajobrazu rzędy gigantycznych, nowoczesnych anten radiowych omiatały niebo w poszukiwaniu sygnałów.
W środku, przy panelach sterowania, siedziało dwóch techników. Ich zadaniem było obserwowanie monitorów pod kątem nietypowych sygnałów w przestrzeni kosmicznej. Głównie szukali meteorytów i komet – czegokolwiek, co mogłoby stanowić zagrożenie dla Ziemi. Ale tak naprawdę mieli nadzieję na jakiś sygnał z kosmosu, dowodzący, że istnieje życie na innych planetach. Nagle komputery zaczęły wydawać głośne dźwięki i wyświetlać ostrzeżenie: wykryto UFO. MOŻLIWA KOLIZJA.
Na ekranach radarowych widać było ciemny kształt, lecący w kierunku Ziemi. Ale zanim wszedł w pole grawitacyjne planety, dryfujący obiekt rozbił się na powierzchni Księżyca. Naukowcy wykryli zderzenie na swoich przyrządach. Wiedzieli, że to nie był meteor. Musieli przekazać prezydentowi, że coś wylądowało na Księżycu . . . coś, co _mogłoby_ być obcym statkiem kosmicznym.
Poinformowany o incydencie prezydent zadzwonił do dyrektora NASA, wydając polecenie: „Musimy wysłać ludzi na Księżyc jeszcze w tej dekadzie. Musimy dowiedzieć się, co to za wypadek i musimy wiedzieć o tym wcześniej niż ktokolwiek inny”.
20 lipca 1969 roku, Ziemia i Księżyc
Dyrektor NASA stał w pokoju Kontroli Misji. Słuchał wiadomości radiowych. Przez trzeszczące radio usłyszał głos, który powiedział: „_Orzeł_ wylądował. Bez ostrzeżenia, transmisja z Księżyca została przerwana”. Wszyscy w Kontroli Misji zaczęli się przepychać, sprawdzać coś na monitorach, wpisywać kody.
– Co się stało? – domagał się odpowiedzi dyrektor.
– Chyba awaria nadajnika – odpowiedział technik.
– Szybko, odzyskaj to! Skontaktuj się z naszymi ludźmi! – krzyczał dyrektor. Komunikacja jednak nie padła. Dyrektor nie wiedział, że obok pokoju Kontroli Misji działało drugie pomieszczenie kontrolne. W tym pokoju, ukrytym przed wszystkimi, przebywało właśnie trzech mężczyzn w czarnych garniturach. Jeden z nich mówił do mikrofonu.
– _Orzeł,_ kryjesz się w skale. Masz misję do wykonania. I masz na to 21 minut.
Na Księżycu astronauci Buzz Aldrin i Neil Armstrong próbowali przyzwyczaić się do chodzenia w niskiej grawitacji. Nie mieli dużo czasu, odbijali się od powierzchni Księżyca w swoich wielkich kombinezonach kosmicznych. Za nimi czekał ich statek, Orzeł, a obok niego wbita amerykańska flaga. Astronauci wspięli się na wzgórze i stanęli jak wryci. Przed nimi, na ziemi, leżał ogromny, rozbity statek kosmiczny. Astronauci znaleźli dziurę w burcie statku i wskoczyli do środka.
Wyglądało na to, że ten dziwny statek został poważnie uszkodzony, gdy doszło do zderzenia. Pył księżycowy pokrył wszystko i astronauci musieli stąpać ostrożnie idąc drogą przez szczątki. Kilka razy prawie wpadli w szczeliny, ale udało im się przedostać i w końcu znaleźli się w miejscu, które było prawdopodobnie pomieszczeniem kontrolnym gigantycznego statku. Astronauci zobaczyli kształt olbrzymiego, metalowego robota, leżącego w pyle.
– Houston, mamy tu istoty pozaziemskie. Bez oznak życia – doniósł Armstrong.
– Zrozumiałem, odbiór. Zróbcie zdjęcia, weźcie próbki i wracajcie do domu. – Usłyszeli odpowiedź. – W końcu okazało się, że nie jesteśmy sami.
– Nie, sir – odpowiedział Aldrin. – Nie jesteśmy sami.1.
Obecne czasy, Waszyngton, D.C.
Sam Witwicky spał. Przynajmniej _chciał_ spać. Sam nie miał pracy, a wstanie z łóżka oznaczało kolejny dzień rozmów kwalifikacyjnych i szukania pracy.
Nowa dziewczyna Sama, Carly, zawołała:
– Obudź się, mój bohaterze! To właśnie ten dzień! – Weszła do pokoju Sama trzymając wielkiego, wypchanego białego króliczka. Sam zerknął na nią spod kołdry, zobaczył królika, a potem... wciągnął kołdrę na głowę.
– Co to jest? – jęknął.
– To jest królik! Na szczęście! – powiedziała Carly. Sam usiadł. Wyciągnął rękę, żeby złapać króliczą łapę.
– Carly, to super pomysł, ale szczęście przynosi królicza łapa, a nie cały królik.
– Cóż, potrzebujesz więcej szczęścia niż tylko łapa – zaśmiała się Carly. – W każdym razie, to po to, żebyś myślał pozytywnie. Załóż ładny krawat.
– Zdajesz sobie sprawę, jak zniechęcające jest uratowanie świata – dwa razy – i błaganie o pracę? – zapytał Sam, gdy wyszła z pokoju.
– Ludzie nie wiedzą, że uratowałeś świat, Sam – powiedziała. – To znaczy, _ja tak_. Wierzę ci. Sam zamarł.
– Zaraz, co to znaczy? To zabrzmiało jakbyś mi _nie wierzyła_.
– Nie było mnie tam, Sam. Zły dobór słów.
– Powinienem pracować z Autobotami – powiedział Sam, wzdychając.
– Cóż, przynajmniej zapłacili za twoje studia – powiedziała Carly. – A prezydent dał ci medal bohatera.
Sam wrócił myślami do momentu, kiedy spotkał się z prezydentem. Nagrodzono go medalem za pomoc Optimusowi Prime, Bumblebee i pozostałym Autobotom w powstrzymaniu Upadłego i reszty Decepticonów od zniszczenia świata. Podobało mu się poznanie prezydenta, ale tego dnia… spotkał Carly. Bardziej podobało mu się spotkanie jej. Carly przywołała go do rzeczywistości.
– Hej, rusz się! – powiedziała. – Znalezienie pracy jest trudne dla wszystkich. Ale ja wiem, że ci się uda!
Ktoś zapukał do drzwi balkonowych. Na zewnątrz Sam zobaczył Wheeliego, małą niebieską, zdalnie sterowaną ciężarówkę – zmieniającą się w robota – którą spotkał podczas swojej ostatniej przygody z Autobotami. Wheelie mieszkał teraz z Samem i z innym małym Transformerem, który nazywał się Brains. Obaj chcieli wejść do mieszkania.
– Uch, przyprawiają mnie o dreszcze – powiedziała Carly. – Spóźnię się do pracy, a właśnie ją zaczęłam. Muszę iść.
Sam patrzył na wychodzącą Carly, a potem odwrócił się w stronę dwóch robotów stojących na zewnątrz. Sam wzruszył ramionami i podszedł do przesuwanych drzwi , aby wpuścić Wheeliego i Brainsa.
– To nie fair – zawołał Wheelie. – Ona każe nam żyć na podwórku!
– Ty i twój pomocnik nie możecie być tutaj bez pozwolenia – powiedział Sam. – Mówię poważnie. Wiesz, jak długo zajęło mi dojście do siebie po rozstaniu z Mikaelą. Nie chcę przez was stracić Carly. – Sam spojrzał na Brainsa, który siedział na podłodze, pożerając metalowe śrubki z psiej miski. Sam potrząsnął głową.
– Okay, dosyć tych śrubek. Słuchajcie, podoba wam się tu, prawda? Po prostu traktujcie Carly z szacunkiem. Sam spojrzał na zegar i powiedział:
– Uhu! Znowu się spóźnimy!
I pobiegł pod prysznic.2.
Prypeć, Ukraina
Z szarego nieba spadał lekki śnieg. Krajobraz był pozbawiony dźwięku: ani śpiewu ptaków, ani śmiechu bawiących się dzieci. Wszędzie panował spokój.
Cisza została nagle przerwana rykiem konwoju NEST-u pędzącego w dole opuszczonej drogi. Z przodu jechała wielka osiemnastokołowa ciężarówka. Była pokryta lodem i błotem, ale gdzieniegdzie prześwitywały fragmenty czerwonego i niebieskiego. Za ciężarówką pędziła policyjna furgonetka, a za nią podążało kilka samochodów wojskowych Humvee. Skrót NEST oznaczał Non-biological Extraterrestrial Species Treaty i powstał dzięki Autobotom – Transformerom, które przybyły z Cybertronu, by żyć pokojowo na Ziemi, w harmonii z ludźmi. Żołnierze NEST-u wraz z innym personelem pracowali ręka w rękę z Optimusem Prime'em i jego kolegami Autobotami, aby zwalczać Decepticony i chronić Ziemię.
Gdy znaleźli się za zakrętem na drodze, zobaczyli miasto Prypeć. Było to miasto duchów. Na jego skraju, w ciszy stał park rozrywki. Wysoki diabelski młyn rdzewiał na tle panoramy, zderzaki samochodów były porośnięte wieloletnimi winoroślami.
To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.
więcej..
