MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
nowość
Transfuzja - ebook
To opowieść o granicach ludzkiej ciekawości i spotkaniu z żywą planetą, która nie podporządkowuje się ludzkim prawom. Załoga „Horyzontu” ląduje na Gaia IV, by prowadzić badania, lecz rutynowa misja przeradza się w dramatyczny test przetrwania. Gdy technologia staje się częścią planety, dr. Elara musi dokonać wyboru — połączyć się z obcą świadomością czy zginąć, broniąc człowieczeństwa.
Ta publikacja spełnia wymagania dostępności zgodnie z dyrektywą EAA.
| Kategoria: | Science Fiction |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 9788397665620 |
| Rozmiar pliku: | 1,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WSTĘP
Wszechświat jest pełen miejsc, które czekają na odkrycie, ale nie każde z nich chce być poznane. Misje badawcze, choć planowane z najwyższą starannością, mogą natknąć się na rzeczy, które wymykają się logice i nauce.
„Transfuzja” to opowieść o granicach ludzkiej ciekawości i o cenie kontaktu z żywą planetą. Oikos nie jest wrogiem ani sprzymierzeńcem — jest istotą, której własne prawa i rytmy mogą zaskoczyć nawet najbardziej doświadczoną załogę.
Ta historia nie jest zwykłą misją eksploracyjną. To podróż przez nieznane, w której nauka, instynkt i empatia próbują odnaleźć wspólny język z tym, co obce. Czasami odkrycie oznacza więcej niż triumf – czasami wymaga poświęcenia i zrozumienia, że kontakt z życiem innym niż nasze zawsze niesie konsekwencje.
Zapraszam do wejścia na pokład Horyzontu.
— TOMASZ POLUS1
PROLOG: OBIETNICA GAIA-4
Lipiec 2030 roku. Centrum Operacyjne Keplera w Ames Research Center (NASA, Kalifornia)
Teleskop Keplera był trupem na kredyt — starzejącym się złomem, który dawno powinien zgasnąć. A jednak tej nocy, w swojej ostatniej, błyskotliwej chwili, wypluł dane, które na nowo rozpaliły ludzkie marzenia.
Na ekranach NASA i ESA obrazy były niczym więcej niż chmurą pikseli w odległości trzydziestu pięciu lat świetlnych. Jednak analiza spektralna krzyczała: woda w stanie ciekłym, stężenie tlenu w sam raz, masa i grawitacja niemal idealna. Była. Istniała.
Gaia-4.
W ciągu tygodnia planeta stała się kultem. Zdjęcia jej artystycznej wizji — błękitnej, pokrytej zielonymi kontynentami i otoczonej chmurami — wisiały w każdej redakcji i szkole. Oczywiście, nazwano ją Drugą Ziemią, a w mediach była znana jako Oikos.
Nastąpił globalny, gorączkowy szał. To nie była martwa kula. To było świadectwo — dowód, że gdzieś tam czeka nieskazitelny Eden, czysty start dla ludzkości. Skończyła się nasza kosmiczna samotność. Zaczęła się nowa misja, wyzwanie technologiczne i filozoficzne, które miało zdefiniować następne stulecia. Gaia-4 stała się symbolem: Ostatnią Szansą, ucieczką od naszych błędów.
Gdy świat ekscytował się wizją kolonizacji i nowej epoki, jedynie garstka naukowców cicho zadawała pytania. Gdzie były sygnatury życia? Dlaczego ekosystem o tak idealnych warunkach nie emitował żadnych radiowych fal?
Nikt nie słuchał. W obliczu tej doskonałej obietnicy ludzkość nie chciała słyszeć o niuansach. Wszyscy byli przekonani, że ten kosmiczny dar tylko czeka, aż go weźmiemy. Nie przyszło im do głowy, że Gaia-4 czekała, by ją zrozumieć, a nie skolonizować. Nie myśleli, że mogła mieć już własną, doskonałą definicję życia.
Wtedy nikt nie myślał o technologii Transfuzji. Myśleli tylko o podróży.2
ROZDZIAŁ 1: ZAPOMNIANE ODKRYCIE
Rok 2350. Instytut Badań Kosmicznych,
Archiwum Odkryć
Nowy Waszyngton
W zalanych łagodnym światłem podziemiach Instytutu, gdzie cicho pulsowały chłodzone serwery, unosił się chłód i zapach ozonu. Dr. Lena Karras, wówczas zaledwie trzydziestoletnia inżynierka, zmagała się z koszmarem każdego technokraty: cyfrowym chaosem. Jej zadaniem było skatalogowanie i oczyszczenie przestarzałych, hybrydowych baz danych z czasów przed Wojną Algorytmów — okresu, w którym ludzkość prawie utonęła we własnym cyfrowym śmietniku.
Lena, skupiona na optymalizacji algorytmu wyszukiwania, niemal pominęła anomalię. Był to zaszyfrowany plik. Po trzech dniach dekodowania ekran wreszcie rozświetlił się surowymi danymi datowanymi na rok 2030.
PROTOKÓŁ: T. KEPLERA / GAIA-4
KLASYFIKACJA: NADZIEJA
To nie były zwykłe dane. To był pierwotny zapis, surowa transmisja z teleskopu Keplera. Wszystkie późniejsze informacje o Drugiej Ziemi były kopiami, filtrowanymi przez stulecia ludzkiej nadziei i popkultury.
Lena wezwała swojego mentora, a wkrótce do cichej sali weszła Dr. Elara Vance. Elara była już wtedy legendą w ksenobiologii, znaną z teorii, że życie pozaziemskie musi wykraczać poza nasze biologiczne i techniczne ramy. Zawsze powtarzała, że jeśli coś wydaje się proste, to prawdopodobnie jest fałszywe.
Gdy Elara spojrzała na surowe odczyty, na jej twarzy pojawił się wyraz, którego Lena nigdy nie zapomniała: skrzyżowanie fascynacji z głęboką obawą.
— Przekonano nas, że to idealna kula, Leni — powiedziała Elara, jej głos był szeptem, który odbijał się echem od betonowych ścian. — Ale spójrz na to.
Wskazała na pierwotne wzorce energetyczne i wibracje planety. Były zbyt regularne, zbyt symetryczne. Przypominały rezonans — jak struna napięta z idealną precyzją.
— To nie jest biologiczny bałagan, jak na Ziemi — kontynuowała Elara. — To jest porządek. Doskonały porządek. Przez trzy stulecia żyliśmy w iluzji „Drugiej Ziemi”, a ta planeta… ona jest czymś, co nie ma prawa istnieć naturalnie.
Wzorce termiczne i energetyczne, które miałyby pochodzić od miliardów niezależnych istot, splatały się w jedną, harmonijną siatkę. Nie przypominało to żadnego znanego życia — ani chaotycznego, ani brutalnego. To był porządek absolutny, dokładny jak zegar, żywy i świadomy.
— Spójrz, Leni. Każde życie na Ziemi walczy o przetrwanie, tworząc chaos. Ten świat nie walczy. Jest jednością. To nie ekosystem. To jeden myślący organizm.
Elara odwróciła się, a jej oczy błyszczały obsesją. Lena wiedziała, że odkrycie, które trzymają w rękach, odmieni wszystko.
— Potrzeba nam czegoś więcej niż skanerów, Leni — szepnęła Elara, kładąc rękę na surowych danych. — Potrzeba nam kogoś, kto naprawdę chce to zrozumieć. Kogoś, kto jest gotów zapomnieć, czym jest życie.
Lena nie odpowiedziała od razu. W laboratorium panowała cisza, przerywana jedynie cichym szumem wentylatorów i delikatnym mruganiem diod na serwerach. Patrzyła na Elarę — nie na legendę, nie na mentorkę, ale na kobietę, której oczy wydawały się patrzeć poza dane, poza czas.
— A co, jeśli to nie chce zostać zrozumiane? — zapytała w końcu, głos jej drżał nieco, choć starała się brzmieć racjonalnie. — Co, jeśli to… nie dla nas?
Elara uśmiechnęła się, ale to nie był uśmiech radości. Był w nim smutek, jakby od lat nosiła wiedzę, której nikt nie chciał słuchać.
— Wszystko, co żyje, chce zostać zrozumiane, Leni. Tylko że nie zawsze w naszym języku. Nie przez mikroskop, nie przez równania. Czasem zrozumienie wymaga… przekroczenia.
Zatrzymała się, spojrzała na surowe dane, jakby czytała w nich nie tylko liczby, ale i los.
— My mówimy o życiu jak o czymś, co się rozprzestrzenia. Jak wirus. Ale co, jeśli życie nie chce się rozprzestrzeniać? Co, jeśli chce się zjednoczyć?
Lena poczuła, jak po plecach przesuwa się zimny dreszcz. To nie były teorie z konferencji. To było coś bardziej osobistego. Jak modlitwa naukowca.
— Instytut nigdy nie zatwierdzi teorii opartej na… wibracjach — powiedziała cicho. — Potrzebujemy dowodów. Obrazów. Spektrogramów.
— A co, jeśli dowód jest spektrogramem? — odparła Elara, wskazując na falę energetyczną, która powtarzała się co 17,3 sekundy, idealnie, bez żadnego zniekształcenia. — To nie jest szum tła. To oddech.
— Może to artefakt? — upierała się Lena. — Interferencja z magnetosferą?
Elara pokręciła głową, a jej wzrok zdradzał coś, czego Lena nigdy wcześniej nie widziała — ból, który nie był gniewem, lecz akceptacją.
— Kiedy miałam dwadzieścia osiem lat, moja siostra umarła na zespół rozsianego rozpadu komórkowego — powiedziała cicho, jakby opowiadała o pogodzie. — To rzadka choroba. Komórki przestają rozpoznawać granice ciała. Zaczynają się łączyć z otoczeniem. Z roślinami, z wilgocią w powietrzu… z niczym.
Zamilkła na chwilę, jakby słowa były zbyt ciężkie.
— Ostatnie tygodnie jej życia… nie była w agonii. Była… spokojna. Mówiła, że czuje się jakby wracała do czegoś, co zawsze istniało. Że śmierć to nie koniec, tylko rozproszenie.
Lena otworzyła usta, ale nie wypowiedziała słowa.
— Wtedy zrozumiałam — kontynuowała Elara — że nasza definicja życia opiera się na odrębnym ja. Na granicy: ja i świat. Ale co, jeśli ta granica jest iluzją? Co, jeśli życie nie kończy się na skórze?
Spojrzała na Lenę z intensywnością, która nie była agresją, lecz prośbą o zrozumienie.
— Dlatego nie boję się tego, co widzę w tych danych. Bo jeśli to, co tu mamy, jest prawdą… to moja siostra nie umarła. Po prostu stała się czymś większym.
Lena poczuła, jak jej oczy zaczynają palić. Nie z emocji — z strachu. Nie przed planetą, ale przed myślą, że może mieć rację.
— A co z Kaelem? — zapytała nagle, bo wiedziała, że Elara i Kael byli parą, że to on pomagał jej w teoriach o „świadomości poza ciałem”. — On wierzył w dialog. W język. W ludzkość.
Elara skinęła głową, a w jej spojrzeniu pojawiła się ciepła nostalgie.
— Kael wierzył, że wszystko da się przetłumaczyć. Że wystarczy znaleźć wspólny mianownik.
Uśmiechnęła się smutno.
— Może miał rację. Tyle że niektóre języki nie używają słów. Używają całego ciała. Całej świadomości. Całego ja.
W laboratorium zapadła cisza, gęstsza niż wcześniej. Nawet serwery wydawały się cichsze, jakby i one słuchały.
— Więc co robimy? — zapytała w końcu Lena, jej głos ledwo słyszalny.
Elara odwróciła się do okna, za którym nie było nieba — tylko beton i światła miasta, migoczące jak chore neurony.
— Czekamy — powiedziała. — Albo… słuchamy.
I wtedy, po raz pierwszy, Lena zrozumiała, że nie patrzą na dane.
Dane patrzą na nie.
Lena nie poruszyła się. Jej wzrok wciąż utkwiony był w ekranie, gdzie fala energetyczna nadal pulsowała — idealnie, niezmordowanie, jak serce ukryte pod skorupą świata.
— To niemożliwe — mruknęła, bardziej do siebie niż do Elary. — To musi być sprzężenie zwrotne z naszych własnych systemów. Albo… echo z jakiegoś starego satelity.
— Sprawdziłaś źródło sygnału? — zapytała Elara, nie odwracając się od okna.
— Trzy razy. To nie jest odbicie. To nadawanie. Z powierzchni planety. Z jednego punktu. Jakby… coś tam siedziało i nas słuchało.
Elara wreszcie się odwróciła. Jej oczy były szeroko otwarte, ale nie z przerażenia. Z rozpoznania.
— Nie „coś”. Ona.
Lena pokręciła głową, jej palce zacisnęły się na krawędzi stołu.
— Nie mów tak. To tylko metafora. To nie… osoba.
— A co to jest osoba? — zapytała Elara cicho. — Czy świadomość musi mieć twarz? Musi mówić naszym językiem? Czy wystarczy, że reaguje?
W tym momencie terminal Leny mrugnął ponownie. Nowy plik. Automatycznie zdekodowany. Nazwa: „Odpowiedź_Gaia4_2030-2350”.
— Co to…? — Lena zamarła, jej palec zawisł nad klawiaturą.
— Otwórz — powiedziała Elara, jej głos był spokojny, ale w nim drżała nuta czegoś, co Lena mogła nazwać tylko wstrząsem świętym.
Na ekranie pojawił się nowy zestaw danych. Nie były to obrazy ani spektrogramy. To był ciąg impulsów piezoelektrycznych, zapisanych przez stary system monitoringu Keplera — nie do tego zaprojektowany, ale przypadkowo wychwytujący subtelne wibracje w strukturze planety.
— To nie ma sensu — szepnęła Lena. — Te impulsy… są synchroniczne z naszymi transmisjami radiowymi z Ziemi. Z ostatnich trzech stuleci.
Przesunęła linię czasu. Każda duża emisja z Ziemi — pierwszy sygnał radarowy, transmisja z Apollo, sygnał Arecibo, pierwsze wiadomości z sondy Voyager — miała odpowiedź. Nie natychmiast. Z opóźnieniem wynikającym z odległości 35 lat świetlnych. Ale zawsze.
— Ona nas słuchała — powiedziała Lena, jej głos zadrżał. — Od samego początku.
Elara podeszła bliżej, jej oddech zamglił ekran na ułamek sekundy.
— I nie tylko słuchała. **Naśladowała**.
Wskazała na wzorzec z 2187 roku. Sygnał z Ziemi: pierwszy test napędu warp. Odpowiedź z Gaia-4: **delikatna zmiana częstotliwości wibracji skorupy**, niemal identyczna co do kształtu.
Wszechświat jest pełen miejsc, które czekają na odkrycie, ale nie każde z nich chce być poznane. Misje badawcze, choć planowane z najwyższą starannością, mogą natknąć się na rzeczy, które wymykają się logice i nauce.
„Transfuzja” to opowieść o granicach ludzkiej ciekawości i o cenie kontaktu z żywą planetą. Oikos nie jest wrogiem ani sprzymierzeńcem — jest istotą, której własne prawa i rytmy mogą zaskoczyć nawet najbardziej doświadczoną załogę.
Ta historia nie jest zwykłą misją eksploracyjną. To podróż przez nieznane, w której nauka, instynkt i empatia próbują odnaleźć wspólny język z tym, co obce. Czasami odkrycie oznacza więcej niż triumf – czasami wymaga poświęcenia i zrozumienia, że kontakt z życiem innym niż nasze zawsze niesie konsekwencje.
Zapraszam do wejścia na pokład Horyzontu.
— TOMASZ POLUS1
PROLOG: OBIETNICA GAIA-4
Lipiec 2030 roku. Centrum Operacyjne Keplera w Ames Research Center (NASA, Kalifornia)
Teleskop Keplera był trupem na kredyt — starzejącym się złomem, który dawno powinien zgasnąć. A jednak tej nocy, w swojej ostatniej, błyskotliwej chwili, wypluł dane, które na nowo rozpaliły ludzkie marzenia.
Na ekranach NASA i ESA obrazy były niczym więcej niż chmurą pikseli w odległości trzydziestu pięciu lat świetlnych. Jednak analiza spektralna krzyczała: woda w stanie ciekłym, stężenie tlenu w sam raz, masa i grawitacja niemal idealna. Była. Istniała.
Gaia-4.
W ciągu tygodnia planeta stała się kultem. Zdjęcia jej artystycznej wizji — błękitnej, pokrytej zielonymi kontynentami i otoczonej chmurami — wisiały w każdej redakcji i szkole. Oczywiście, nazwano ją Drugą Ziemią, a w mediach była znana jako Oikos.
Nastąpił globalny, gorączkowy szał. To nie była martwa kula. To było świadectwo — dowód, że gdzieś tam czeka nieskazitelny Eden, czysty start dla ludzkości. Skończyła się nasza kosmiczna samotność. Zaczęła się nowa misja, wyzwanie technologiczne i filozoficzne, które miało zdefiniować następne stulecia. Gaia-4 stała się symbolem: Ostatnią Szansą, ucieczką od naszych błędów.
Gdy świat ekscytował się wizją kolonizacji i nowej epoki, jedynie garstka naukowców cicho zadawała pytania. Gdzie były sygnatury życia? Dlaczego ekosystem o tak idealnych warunkach nie emitował żadnych radiowych fal?
Nikt nie słuchał. W obliczu tej doskonałej obietnicy ludzkość nie chciała słyszeć o niuansach. Wszyscy byli przekonani, że ten kosmiczny dar tylko czeka, aż go weźmiemy. Nie przyszło im do głowy, że Gaia-4 czekała, by ją zrozumieć, a nie skolonizować. Nie myśleli, że mogła mieć już własną, doskonałą definicję życia.
Wtedy nikt nie myślał o technologii Transfuzji. Myśleli tylko o podróży.2
ROZDZIAŁ 1: ZAPOMNIANE ODKRYCIE
Rok 2350. Instytut Badań Kosmicznych,
Archiwum Odkryć
Nowy Waszyngton
W zalanych łagodnym światłem podziemiach Instytutu, gdzie cicho pulsowały chłodzone serwery, unosił się chłód i zapach ozonu. Dr. Lena Karras, wówczas zaledwie trzydziestoletnia inżynierka, zmagała się z koszmarem każdego technokraty: cyfrowym chaosem. Jej zadaniem było skatalogowanie i oczyszczenie przestarzałych, hybrydowych baz danych z czasów przed Wojną Algorytmów — okresu, w którym ludzkość prawie utonęła we własnym cyfrowym śmietniku.
Lena, skupiona na optymalizacji algorytmu wyszukiwania, niemal pominęła anomalię. Był to zaszyfrowany plik. Po trzech dniach dekodowania ekran wreszcie rozświetlił się surowymi danymi datowanymi na rok 2030.
PROTOKÓŁ: T. KEPLERA / GAIA-4
KLASYFIKACJA: NADZIEJA
To nie były zwykłe dane. To był pierwotny zapis, surowa transmisja z teleskopu Keplera. Wszystkie późniejsze informacje o Drugiej Ziemi były kopiami, filtrowanymi przez stulecia ludzkiej nadziei i popkultury.
Lena wezwała swojego mentora, a wkrótce do cichej sali weszła Dr. Elara Vance. Elara była już wtedy legendą w ksenobiologii, znaną z teorii, że życie pozaziemskie musi wykraczać poza nasze biologiczne i techniczne ramy. Zawsze powtarzała, że jeśli coś wydaje się proste, to prawdopodobnie jest fałszywe.
Gdy Elara spojrzała na surowe odczyty, na jej twarzy pojawił się wyraz, którego Lena nigdy nie zapomniała: skrzyżowanie fascynacji z głęboką obawą.
— Przekonano nas, że to idealna kula, Leni — powiedziała Elara, jej głos był szeptem, który odbijał się echem od betonowych ścian. — Ale spójrz na to.
Wskazała na pierwotne wzorce energetyczne i wibracje planety. Były zbyt regularne, zbyt symetryczne. Przypominały rezonans — jak struna napięta z idealną precyzją.
— To nie jest biologiczny bałagan, jak na Ziemi — kontynuowała Elara. — To jest porządek. Doskonały porządek. Przez trzy stulecia żyliśmy w iluzji „Drugiej Ziemi”, a ta planeta… ona jest czymś, co nie ma prawa istnieć naturalnie.
Wzorce termiczne i energetyczne, które miałyby pochodzić od miliardów niezależnych istot, splatały się w jedną, harmonijną siatkę. Nie przypominało to żadnego znanego życia — ani chaotycznego, ani brutalnego. To był porządek absolutny, dokładny jak zegar, żywy i świadomy.
— Spójrz, Leni. Każde życie na Ziemi walczy o przetrwanie, tworząc chaos. Ten świat nie walczy. Jest jednością. To nie ekosystem. To jeden myślący organizm.
Elara odwróciła się, a jej oczy błyszczały obsesją. Lena wiedziała, że odkrycie, które trzymają w rękach, odmieni wszystko.
— Potrzeba nam czegoś więcej niż skanerów, Leni — szepnęła Elara, kładąc rękę na surowych danych. — Potrzeba nam kogoś, kto naprawdę chce to zrozumieć. Kogoś, kto jest gotów zapomnieć, czym jest życie.
Lena nie odpowiedziała od razu. W laboratorium panowała cisza, przerywana jedynie cichym szumem wentylatorów i delikatnym mruganiem diod na serwerach. Patrzyła na Elarę — nie na legendę, nie na mentorkę, ale na kobietę, której oczy wydawały się patrzeć poza dane, poza czas.
— A co, jeśli to nie chce zostać zrozumiane? — zapytała w końcu, głos jej drżał nieco, choć starała się brzmieć racjonalnie. — Co, jeśli to… nie dla nas?
Elara uśmiechnęła się, ale to nie był uśmiech radości. Był w nim smutek, jakby od lat nosiła wiedzę, której nikt nie chciał słuchać.
— Wszystko, co żyje, chce zostać zrozumiane, Leni. Tylko że nie zawsze w naszym języku. Nie przez mikroskop, nie przez równania. Czasem zrozumienie wymaga… przekroczenia.
Zatrzymała się, spojrzała na surowe dane, jakby czytała w nich nie tylko liczby, ale i los.
— My mówimy o życiu jak o czymś, co się rozprzestrzenia. Jak wirus. Ale co, jeśli życie nie chce się rozprzestrzeniać? Co, jeśli chce się zjednoczyć?
Lena poczuła, jak po plecach przesuwa się zimny dreszcz. To nie były teorie z konferencji. To było coś bardziej osobistego. Jak modlitwa naukowca.
— Instytut nigdy nie zatwierdzi teorii opartej na… wibracjach — powiedziała cicho. — Potrzebujemy dowodów. Obrazów. Spektrogramów.
— A co, jeśli dowód jest spektrogramem? — odparła Elara, wskazując na falę energetyczną, która powtarzała się co 17,3 sekundy, idealnie, bez żadnego zniekształcenia. — To nie jest szum tła. To oddech.
— Może to artefakt? — upierała się Lena. — Interferencja z magnetosferą?
Elara pokręciła głową, a jej wzrok zdradzał coś, czego Lena nigdy wcześniej nie widziała — ból, który nie był gniewem, lecz akceptacją.
— Kiedy miałam dwadzieścia osiem lat, moja siostra umarła na zespół rozsianego rozpadu komórkowego — powiedziała cicho, jakby opowiadała o pogodzie. — To rzadka choroba. Komórki przestają rozpoznawać granice ciała. Zaczynają się łączyć z otoczeniem. Z roślinami, z wilgocią w powietrzu… z niczym.
Zamilkła na chwilę, jakby słowa były zbyt ciężkie.
— Ostatnie tygodnie jej życia… nie była w agonii. Była… spokojna. Mówiła, że czuje się jakby wracała do czegoś, co zawsze istniało. Że śmierć to nie koniec, tylko rozproszenie.
Lena otworzyła usta, ale nie wypowiedziała słowa.
— Wtedy zrozumiałam — kontynuowała Elara — że nasza definicja życia opiera się na odrębnym ja. Na granicy: ja i świat. Ale co, jeśli ta granica jest iluzją? Co, jeśli życie nie kończy się na skórze?
Spojrzała na Lenę z intensywnością, która nie była agresją, lecz prośbą o zrozumienie.
— Dlatego nie boję się tego, co widzę w tych danych. Bo jeśli to, co tu mamy, jest prawdą… to moja siostra nie umarła. Po prostu stała się czymś większym.
Lena poczuła, jak jej oczy zaczynają palić. Nie z emocji — z strachu. Nie przed planetą, ale przed myślą, że może mieć rację.
— A co z Kaelem? — zapytała nagle, bo wiedziała, że Elara i Kael byli parą, że to on pomagał jej w teoriach o „świadomości poza ciałem”. — On wierzył w dialog. W język. W ludzkość.
Elara skinęła głową, a w jej spojrzeniu pojawiła się ciepła nostalgie.
— Kael wierzył, że wszystko da się przetłumaczyć. Że wystarczy znaleźć wspólny mianownik.
Uśmiechnęła się smutno.
— Może miał rację. Tyle że niektóre języki nie używają słów. Używają całego ciała. Całej świadomości. Całego ja.
W laboratorium zapadła cisza, gęstsza niż wcześniej. Nawet serwery wydawały się cichsze, jakby i one słuchały.
— Więc co robimy? — zapytała w końcu Lena, jej głos ledwo słyszalny.
Elara odwróciła się do okna, za którym nie było nieba — tylko beton i światła miasta, migoczące jak chore neurony.
— Czekamy — powiedziała. — Albo… słuchamy.
I wtedy, po raz pierwszy, Lena zrozumiała, że nie patrzą na dane.
Dane patrzą na nie.
Lena nie poruszyła się. Jej wzrok wciąż utkwiony był w ekranie, gdzie fala energetyczna nadal pulsowała — idealnie, niezmordowanie, jak serce ukryte pod skorupą świata.
— To niemożliwe — mruknęła, bardziej do siebie niż do Elary. — To musi być sprzężenie zwrotne z naszych własnych systemów. Albo… echo z jakiegoś starego satelity.
— Sprawdziłaś źródło sygnału? — zapytała Elara, nie odwracając się od okna.
— Trzy razy. To nie jest odbicie. To nadawanie. Z powierzchni planety. Z jednego punktu. Jakby… coś tam siedziało i nas słuchało.
Elara wreszcie się odwróciła. Jej oczy były szeroko otwarte, ale nie z przerażenia. Z rozpoznania.
— Nie „coś”. Ona.
Lena pokręciła głową, jej palce zacisnęły się na krawędzi stołu.
— Nie mów tak. To tylko metafora. To nie… osoba.
— A co to jest osoba? — zapytała Elara cicho. — Czy świadomość musi mieć twarz? Musi mówić naszym językiem? Czy wystarczy, że reaguje?
W tym momencie terminal Leny mrugnął ponownie. Nowy plik. Automatycznie zdekodowany. Nazwa: „Odpowiedź_Gaia4_2030-2350”.
— Co to…? — Lena zamarła, jej palec zawisł nad klawiaturą.
— Otwórz — powiedziała Elara, jej głos był spokojny, ale w nim drżała nuta czegoś, co Lena mogła nazwać tylko wstrząsem świętym.
Na ekranie pojawił się nowy zestaw danych. Nie były to obrazy ani spektrogramy. To był ciąg impulsów piezoelektrycznych, zapisanych przez stary system monitoringu Keplera — nie do tego zaprojektowany, ale przypadkowo wychwytujący subtelne wibracje w strukturze planety.
— To nie ma sensu — szepnęła Lena. — Te impulsy… są synchroniczne z naszymi transmisjami radiowymi z Ziemi. Z ostatnich trzech stuleci.
Przesunęła linię czasu. Każda duża emisja z Ziemi — pierwszy sygnał radarowy, transmisja z Apollo, sygnał Arecibo, pierwsze wiadomości z sondy Voyager — miała odpowiedź. Nie natychmiast. Z opóźnieniem wynikającym z odległości 35 lat świetlnych. Ale zawsze.
— Ona nas słuchała — powiedziała Lena, jej głos zadrżał. — Od samego początku.
Elara podeszła bliżej, jej oddech zamglił ekran na ułamek sekundy.
— I nie tylko słuchała. **Naśladowała**.
Wskazała na wzorzec z 2187 roku. Sygnał z Ziemi: pierwszy test napędu warp. Odpowiedź z Gaia-4: **delikatna zmiana częstotliwości wibracji skorupy**, niemal identyczna co do kształtu.
więcej..
