-
W empik go
Traper Sępi Dziób - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Traper Sępi Dziób - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 226 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
CUDACZNY LORD
Małe czółno zwinnie posuwało się po falach i wkrótce przybiło do lądu. Rzekomo ranny mruknął zadowolony.
– Nareszcie! Ależ durnie, ci Anglicy! Nawet na pustkowiu nie rozstają się z cylindrem. Do diabła! Co to za długi nochali?
Sępi Dziób wysiadł z czółna, pozostawiwszy w nim obu wioślarzy, i zbliżył się powoli do leżącego na ziemi Meksykanina. Polecił wioślarzom natychmiast uciekać, gdyby zdarzyło się coś nieoczekiwanego.
Meksykanin usiłował podnieść się na łokciu.
– Och, senior, jak ja cierpię! – jęknął.
Sępi Dziób zsunął binokle na koniec nosa, obejrzał leżącego spode łba, dotknął go ostrożnie parasolem i rzekł skrzekliwym głosem:
– Cierpi? Where? Boli?
– Jeszcze jak!
– Miserable! Bardzo miserable! Jak się master nazywa?
– Ja?
– Tak.
– Federico.
– Kim jesteś?
– Vaquero.
– Goniec od Juareza?
– Tak.
– Jakie wiadomości?
Meksykanin skrzywił się i znowu jęknął, jak gdyby przeszył go straszliwy ból. Tymczasem Sępi Dziób rozglądał się uważnie. W pobliżu nie ujrzał żadnych śladów. Także i na skraju lasu nie dostrzegł nic podejrzanego.
– Czy to pan jest lordem Drydenem?
– Tak. Co masz mi do powiedzenia?
– Juarez jest w drodze. Kazał pana prosić, aby się senior w tym miejscu zatrzymał i oczekiwał go.
– Ach! Wonderfull! Gdzie on jest?
– Przypłynie rzeką.
– Skąd?
– Z Paso del Norte. Wyruszył stamtąd przed dwoma tygodniami. Szybciej nie można przebyć takiej odległości.
– Doskonale. Rozumiem, że wszystko w porządku. A więc pojadę dalej. Na pewno spotkam Juareza po drodze.
Z godnością odwrócił się i udawał, że zamierza odejść. Wtedy Meksykanin zerwał się na równe nogi i gwałtownie chwycił go w pół.
– Zostań, milordzie, jeśli panu życie miłe! – zawołał. Choć Sępi Dziób miał dość siły, by uwolnić się od napastnika, zesztywniał, jak gdyby go strach sparaliżował.
– Do kata, co wyczyniasz?! – krzyknął.
– Jest pan moim jeńcem!
– Ach! Oszustwo! Nie chory?
– Nigdy nie byłem taki zdrowy – roześmiał się Meksykanin.
– Łotr! Dlaczego?
– Aby pana schwytać, milordzie!
– Dlaczego schwytać?
– Z powodu ładunku, który znajduje się na pańskich łodziach.
– Moi ludzie mnie uwolnią!
– Ci tchórze?! Czy widzi pan, jak wioślarze uciekają? A teraz niech się pan obejrzy, milordzie!
Wioślarze istotnie odbili od brzegu w tym samym momencie, gdy Sępi Dziób pozwolił się schwytać. Traper odwrócił się i zobaczył, jak z lasu wyjeżdża oddział jeźdźców. W kilka sekund później otoczyli go. Udając zdumienie i zakłopotanie, gwałtownie potrząsał parasolem. Jeźdźcy zeskoczyli z koni. Kiedy Cortejo zbliżył się do jeńca, rozczarowanie odmalowało się na jego twarzy.
– Kim pan jest? – zapytał.
– A pan kim? – mruknął Sępi Dziób.
– Pytam, kim pan jest! – huknął Cortejo.
– To ja się pytam, kim pan jest! – odwzajemnił się traper. – Jestem Englishman, przednie wykształcenie, przedni ród. Daję pierwszeństwo panu.
– No dobrze! Nazywam się Cortejo.
– Cortejo? Może Pablo?
– W istocie tak – z dumą odpowiedział kandydat na prezydenta.
– Thunderstorm! – zaklął Sępi Dziób. – Toszczególne!
Okrzyk ten był szczery. Sępi Dziób naprawdę się zdumiał, że widzi przed sobą Corteja. Nawet się ucieszył.
– Szczególne, nieprawda? – roześmiał się Cortejo. – Nie spodziewał się pan tego. Ale teraz niech pan powie, kim jest!
– Nazywam się Dryden.
– Dryden? To kłamstwo! Dobrze znam lorda Drydena. Pan nim nie jest!
Sępi Dziób nie stracił animuszu. Swoim zwyczajem wyplunął długie, cienkie pasmo soku tytoniowego. A kiedy przeleciało tuż koło nosa Corteja, odpowiedział obojętnym tonem:
– Faktycznie, nie jestem nim. Cortejo fuknął gniewnie:
– Uważaj, gdzie plujesz, senior!
– Tak też postępuję. Trafiam tylko tego, kogo chcę trafić.
– Wypraszam sobie! No, więc nie jest pan lordem Drydenem?
– Nie.
– Ale czemu podawał się pan za Drydena?
– Ponieważ jestem nim.
Spokój Sępiego Dzioba wyprowadził Corteja z równowagi.
– Do licha! Jakże to zrozumieć?! Nie jest pan nim, a jednak jest?
– Czy był pan kiedyś w Old England? – zapytał Sępi Dziób.
– Nie.
– Nic więc dziwnego, że pan nie rozumie. Tytuł lorda przysługuje tylko najstarszemu synowi.
– A więc jest pan młodszym synem Drydena.
– Yes.
– Jak panu na imię?
– Lionel.
– Ale nie jest pan wcale podobny do swojego ojca! Sępi Dziób znowu splunął tuż koło twarzy Meksykanina.
– Nonsens.
– Zaprzecza pan?
– Yes.
– Zaprzecza pan, że nie jest podobny do swego ojca?
– Zaprzeczam, i to bardzo. Nie ja jestem niepodobny do niego, lecz on nie jest podobny do mnie.
Dziwaczne odpowiedzi schwytanego, jego pewność siebie i spokój zbiły Corteja z tropu. Nie wiedział, jak się zachować. Toteż milczał jakiś czas.
– Ale ja oczekuję pańskiego ojca – odezwał się wreszcie.
– Lorda Henry'ego? Dlaczego?
– Dowiedziałem się, że wiezie transport.
– Nieprawda! To moje zadanie.
– Gdzie w takim razie jest lord Henry?
– U Juareza.
– Ach! Więc wyjechał naprzód! Ale dokąd?
– Juarez, jak mi wiadomo, przebywa w Paso del Norte.
– A dokąd wy dążycie? – Do fortu Guadalupe.
Drwiący, zwycięski uśmiech przemknął przez twarz Corteja.
– Tak daleko nie dojedziecie. Musicie się tutaj zatrzymać i oddać mi wszystko.
Rzekomy Anglik powiódł dokoła wzrokiem, niby obojętnie, w roztargnieniu, ale w istocie było to spojrzenie bardzo przenikliwe. Przez moment przyglądał się koniom. Już wiedział, którego wybierze.
– Oddać panu? – wycedził flegmatycznie. – Dlaczego panu?
– Ponieważ potrzeba mi bardzo tego wszystkiego, co pan wiezie.
– Bardzo potrzeba? Niestety, nie mogę nic sprzedać. Absolutnie nic.
– Och, senior, nie mówię o sprzedaży. Podaruje mi pan cały ładunek wraz z łodziami i statkami.
– Podaruję? Niczego nie podaruję.
– A jednak zmuszę pana!
– Zmusi mnie pan? – roześmiał się traper. Wzruszył ramionami i splunął tak celnie, że ślina trafiła w kapelusz Corteja.
– Do pioruna! – zawołał Meksykanin. – Co panu przyszło do głowy! Czy wiesz pan, co to za obraza?
Sępi Dziób nie tracił spokoju.
– Jestem Englishman. Gentleman może pluć, gdziekolwiek zechce. Komu się to nie podoba, musi mu zejść z drogi.
– Oduczę pana tych żartów! Musi pan zaraz obiecać, że odda nam cały ładunek.
– Nic z tego.
– Zmuszę pana! Jest senior moim jeńcem!
– Phi! – traper plunął obok nosa Corteja, nie przestając wywijać parasolem w powietrzu. – Jeniec? Znakomicie! Bardzo znakomicie! Już dawno chciałem być jeńcem!
– No, w tym przypadku pańskie życzenie się spełni. Proszę rozkazać swym ludziom, aby nie płynęli dalej.
– Dobrze.
Powiedział to takim tonem, jak gdyby godził się na żądanie Corteja. Wziął parasol pod pachę, przystawił obie ręce do ust i zawołał tak głośno, aby usłyszano go na parowcu:
– Zatrzymać się tu! To Pablo Cortejo!
– Do diabła! Co pan ”wyprawia! Po co ich pan powiadamia, kim jestem? – denerwował się Cortejo.
– Przecież pan chciał tego – zauważył obojętnie traper.
– Wcale nie. Zresztą nie wystarczy, by łodzie się zatrzymały. Muszą przybić do brzegu.
Sępi Dziób potrząsnął głową.
– Tego im nie rozkażę. Nawet zabronię.
– Potrafimy panu przeszkodzić! Ilu ma pan ze sobą ludzi?
– Nie wiem. Nieraz zdarza mi się coś zapomnieć, a przypominam sobie dopiero po pewnym czasie.
– Wkrótce się dowiemy. Niech pan zawoła, by parowce przybiły do lądu!
– Nie zrobię tego.
Cortejo położył rękę na ramieniu trapera.
– Senior Dryden, łodzie muszą przybić, zanim się ściemni. Jeżeli pan nie wyda odpowiedniego polecenia, potrafię pana zmusić do tego!
– Zmusić? Mnie?! W jaki sposób?
Sępi Dziób wciąż trzymał parasol pod pachą. Ręce włożył do kieszeni spodni. Jego mina była tak obojętna, jak gdyby żadne niebezpieczeństwo nie mogło mu grozić.
– Chłostą! – zagroził Cortejo. – Każę panu wymierzyć pięćdziesiąt batów!
– Pięćdziesiąt? Tylko tyle?
– Senior, pan jest chyba obłąkany?!
– Well! A pan nie?
– Skoro panu pięćdziesiąt batów za mało, każę pana tak długo ćwiczyć, dopóki senior nie będzie miał dosyć.
Sępi Dziób wzruszył ramionami i uśmiechnął się drwiąco.
– Ćwiczyć? Mnie, Englishmana?
– Tak. Może senior być po tysiąckroć Englishmanem i po tysiąckroć synem czy bratem lorda, a mimo to każę pana wychłostać, jeśli natychmiast nie usłucha mnie pan!
– Spróbuj, pan!
– Zejść z koni! – rozkazał Meksykanin.
Nie zauważył spojrzenia, jakie traper rzucił na wspaniałego deresza, z którego zeskakiwał jeden z jeźdźców. Nie zauważył także, jak rzekomy Anglik powoli wysuwał z kieszeni ręce, w których trzymał dwa rewolwery.
– Obiją pana – powtarzał Cortejo – obiją jak nędznego włóczęgę, jeśli natychmiast nie wykona pan mego rozkazu!
– No zobaczymy!
Sępi Dziób chwycił parasol w zęby; nawet jego nie chciał stracić. Błyskawicznie wyciągnął rewolwery i uderzył nimi Corteja między oczy, a następnie zaczął strzelać raz po raz, powalając bandytów.
Cortejo leżał na ziemi nic nie widząc. Wymachiwał rękoma i nogami, drąc się wniebogłosy. Najemnicy zastygli z przerażenia. Nie spodziewali się po tym flegmatycznym Angliku tak nagłego ataku.
Po kilkunastu sekundach myśliwy przestał strzelać i wydał okrzyk do złudzenia przypominający głos sępa. Po chwili go powtórzył – siedział już na wspaniałym dereszu. Spiął wierzchowca ostrogami i popędził ku skrajowi lasu. Tu odwrócił się i zobaczywszy, że Meksykanie wciąż stoją nieruchomo, wydał trzeci, a następnie czwarty okrzyk i znikł pośród olbrzymich drzew.
Teraz dopiero Meksykanie oprzytomnieli.
– Za nim! Za nim! – wzajemnie zagrzewali się do czynu.
Podczas gdy większość dopadła koni, paru zostało przy Corteju, aby mu udzielić pomocy.
– Moje oczy, moje oczy! – lamentował ranny. Wyglądał straszliwie. Zranione oczodoły krwawiły obficie.
– Do rzeki, zanieście mnie do rzeki! – wrzeszczał.
– Ochłody! Ochłody! Pociągnięto go ku rzece. Istotnie, zimna woda przyniosła ulgę. Kiedy przewiązano mu oczy zwilżoną chustą, przestał jęczeć i nawet mógł uczestniczyć w naradzie.
Pościg za Sępim Dziobem nie powiódł się. Meksykanie niezbyt skrupulatnie szukali śladów. Bardziej im zależało na bogato obładowanych łodziach niż na zwariowanym Angliku, więc szybko zgubili trop.
Jedynie właściciel deresza był rozwścieczony stratą świetnego rumaka. Ale i on się uspokoił, bo pozostały konie po sześciu zabitych, pięciu ciężko rannych i jednym lekko – co było wynikiem dwunastu strzałów Sępiego Dzioba. Poszkodowany mógł więc sobie wybrać dobrego wierzchowca.
Ciała sześciu zabitych po prostu wrzucono do rzeki. Ranni natomiast stanowili poważną przeszkodę w wyprawie. Trzeba było zadecydować, co z nimi zrobić.
– Znam pewne miejsce, gdzie można ich będzie ukryć – rzekł jeden z bandytów.
– Gdzie? – zapytał Cortejo, któremu ból mniej już dokuczał.
– Na tym brzegu nie będą bezpieczni. Ale po tamtej stronie mam starego znajomego. Mieszka w chałupie o trzy mile od rzeki. Tam spokojnie dojdą do zdrowia.
– Ach, gdybym mógł zabrać się z nimi! – jęknął Cortejo.
– Kto panu zabrania?
– Czy mogę was zostawić?
– Czemu nie? Przecież pan nie widzi, a zatem nie będzie z pańskiej obecności żadnego pożytku.
– Być może w ciągu najbliższych godzin odzyskam wzrok choć na jedno oko.
– Być może. Jednak lepiej byłoby dla pana, gdyby zajął się sobą. Wydaj nam rozkazy! Wypełnimy je dokładnie.
– Nie. Zostanę z wami.
Zapadł wieczór, zapłonęło ognisko. Ten, który tak usilnie namawiał Corteja, dłuższy czas siedział w milczeniu, zatopiony w myślach. Wreszcie podniósł się i kiwnął na kilku kamratów, aby poszli za nim.
– Czego chcesz? – zapytał jeden z nich, gdy oddalili się o dobre kilkanaście kroków.
– Posłuchajcie, mam świetny pomysł. Ale Cortejo nie powinien się o nim dowiedzieć.
– Mów więc!
– Powiedzcie przedtem, co naprawdę sądzicie o Corteju.
Małe czółno zwinnie posuwało się po falach i wkrótce przybiło do lądu. Rzekomo ranny mruknął zadowolony.
– Nareszcie! Ależ durnie, ci Anglicy! Nawet na pustkowiu nie rozstają się z cylindrem. Do diabła! Co to za długi nochali?
Sępi Dziób wysiadł z czółna, pozostawiwszy w nim obu wioślarzy, i zbliżył się powoli do leżącego na ziemi Meksykanina. Polecił wioślarzom natychmiast uciekać, gdyby zdarzyło się coś nieoczekiwanego.
Meksykanin usiłował podnieść się na łokciu.
– Och, senior, jak ja cierpię! – jęknął.
Sępi Dziób zsunął binokle na koniec nosa, obejrzał leżącego spode łba, dotknął go ostrożnie parasolem i rzekł skrzekliwym głosem:
– Cierpi? Where? Boli?
– Jeszcze jak!
– Miserable! Bardzo miserable! Jak się master nazywa?
– Ja?
– Tak.
– Federico.
– Kim jesteś?
– Vaquero.
– Goniec od Juareza?
– Tak.
– Jakie wiadomości?
Meksykanin skrzywił się i znowu jęknął, jak gdyby przeszył go straszliwy ból. Tymczasem Sępi Dziób rozglądał się uważnie. W pobliżu nie ujrzał żadnych śladów. Także i na skraju lasu nie dostrzegł nic podejrzanego.
– Czy to pan jest lordem Drydenem?
– Tak. Co masz mi do powiedzenia?
– Juarez jest w drodze. Kazał pana prosić, aby się senior w tym miejscu zatrzymał i oczekiwał go.
– Ach! Wonderfull! Gdzie on jest?
– Przypłynie rzeką.
– Skąd?
– Z Paso del Norte. Wyruszył stamtąd przed dwoma tygodniami. Szybciej nie można przebyć takiej odległości.
– Doskonale. Rozumiem, że wszystko w porządku. A więc pojadę dalej. Na pewno spotkam Juareza po drodze.
Z godnością odwrócił się i udawał, że zamierza odejść. Wtedy Meksykanin zerwał się na równe nogi i gwałtownie chwycił go w pół.
– Zostań, milordzie, jeśli panu życie miłe! – zawołał. Choć Sępi Dziób miał dość siły, by uwolnić się od napastnika, zesztywniał, jak gdyby go strach sparaliżował.
– Do kata, co wyczyniasz?! – krzyknął.
– Jest pan moim jeńcem!
– Ach! Oszustwo! Nie chory?
– Nigdy nie byłem taki zdrowy – roześmiał się Meksykanin.
– Łotr! Dlaczego?
– Aby pana schwytać, milordzie!
– Dlaczego schwytać?
– Z powodu ładunku, który znajduje się na pańskich łodziach.
– Moi ludzie mnie uwolnią!
– Ci tchórze?! Czy widzi pan, jak wioślarze uciekają? A teraz niech się pan obejrzy, milordzie!
Wioślarze istotnie odbili od brzegu w tym samym momencie, gdy Sępi Dziób pozwolił się schwytać. Traper odwrócił się i zobaczył, jak z lasu wyjeżdża oddział jeźdźców. W kilka sekund później otoczyli go. Udając zdumienie i zakłopotanie, gwałtownie potrząsał parasolem. Jeźdźcy zeskoczyli z koni. Kiedy Cortejo zbliżył się do jeńca, rozczarowanie odmalowało się na jego twarzy.
– Kim pan jest? – zapytał.
– A pan kim? – mruknął Sępi Dziób.
– Pytam, kim pan jest! – huknął Cortejo.
– To ja się pytam, kim pan jest! – odwzajemnił się traper. – Jestem Englishman, przednie wykształcenie, przedni ród. Daję pierwszeństwo panu.
– No dobrze! Nazywam się Cortejo.
– Cortejo? Może Pablo?
– W istocie tak – z dumą odpowiedział kandydat na prezydenta.
– Thunderstorm! – zaklął Sępi Dziób. – Toszczególne!
Okrzyk ten był szczery. Sępi Dziób naprawdę się zdumiał, że widzi przed sobą Corteja. Nawet się ucieszył.
– Szczególne, nieprawda? – roześmiał się Cortejo. – Nie spodziewał się pan tego. Ale teraz niech pan powie, kim jest!
– Nazywam się Dryden.
– Dryden? To kłamstwo! Dobrze znam lorda Drydena. Pan nim nie jest!
Sępi Dziób nie stracił animuszu. Swoim zwyczajem wyplunął długie, cienkie pasmo soku tytoniowego. A kiedy przeleciało tuż koło nosa Corteja, odpowiedział obojętnym tonem:
– Faktycznie, nie jestem nim. Cortejo fuknął gniewnie:
– Uważaj, gdzie plujesz, senior!
– Tak też postępuję. Trafiam tylko tego, kogo chcę trafić.
– Wypraszam sobie! No, więc nie jest pan lordem Drydenem?
– Nie.
– Ale czemu podawał się pan za Drydena?
– Ponieważ jestem nim.
Spokój Sępiego Dzioba wyprowadził Corteja z równowagi.
– Do licha! Jakże to zrozumieć?! Nie jest pan nim, a jednak jest?
– Czy był pan kiedyś w Old England? – zapytał Sępi Dziób.
– Nie.
– Nic więc dziwnego, że pan nie rozumie. Tytuł lorda przysługuje tylko najstarszemu synowi.
– A więc jest pan młodszym synem Drydena.
– Yes.
– Jak panu na imię?
– Lionel.
– Ale nie jest pan wcale podobny do swojego ojca! Sępi Dziób znowu splunął tuż koło twarzy Meksykanina.
– Nonsens.
– Zaprzecza pan?
– Yes.
– Zaprzecza pan, że nie jest podobny do swego ojca?
– Zaprzeczam, i to bardzo. Nie ja jestem niepodobny do niego, lecz on nie jest podobny do mnie.
Dziwaczne odpowiedzi schwytanego, jego pewność siebie i spokój zbiły Corteja z tropu. Nie wiedział, jak się zachować. Toteż milczał jakiś czas.
– Ale ja oczekuję pańskiego ojca – odezwał się wreszcie.
– Lorda Henry'ego? Dlaczego?
– Dowiedziałem się, że wiezie transport.
– Nieprawda! To moje zadanie.
– Gdzie w takim razie jest lord Henry?
– U Juareza.
– Ach! Więc wyjechał naprzód! Ale dokąd?
– Juarez, jak mi wiadomo, przebywa w Paso del Norte.
– A dokąd wy dążycie? – Do fortu Guadalupe.
Drwiący, zwycięski uśmiech przemknął przez twarz Corteja.
– Tak daleko nie dojedziecie. Musicie się tutaj zatrzymać i oddać mi wszystko.
Rzekomy Anglik powiódł dokoła wzrokiem, niby obojętnie, w roztargnieniu, ale w istocie było to spojrzenie bardzo przenikliwe. Przez moment przyglądał się koniom. Już wiedział, którego wybierze.
– Oddać panu? – wycedził flegmatycznie. – Dlaczego panu?
– Ponieważ potrzeba mi bardzo tego wszystkiego, co pan wiezie.
– Bardzo potrzeba? Niestety, nie mogę nic sprzedać. Absolutnie nic.
– Och, senior, nie mówię o sprzedaży. Podaruje mi pan cały ładunek wraz z łodziami i statkami.
– Podaruję? Niczego nie podaruję.
– A jednak zmuszę pana!
– Zmusi mnie pan? – roześmiał się traper. Wzruszył ramionami i splunął tak celnie, że ślina trafiła w kapelusz Corteja.
– Do pioruna! – zawołał Meksykanin. – Co panu przyszło do głowy! Czy wiesz pan, co to za obraza?
Sępi Dziób nie tracił spokoju.
– Jestem Englishman. Gentleman może pluć, gdziekolwiek zechce. Komu się to nie podoba, musi mu zejść z drogi.
– Oduczę pana tych żartów! Musi pan zaraz obiecać, że odda nam cały ładunek.
– Nic z tego.
– Zmuszę pana! Jest senior moim jeńcem!
– Phi! – traper plunął obok nosa Corteja, nie przestając wywijać parasolem w powietrzu. – Jeniec? Znakomicie! Bardzo znakomicie! Już dawno chciałem być jeńcem!
– No, w tym przypadku pańskie życzenie się spełni. Proszę rozkazać swym ludziom, aby nie płynęli dalej.
– Dobrze.
Powiedział to takim tonem, jak gdyby godził się na żądanie Corteja. Wziął parasol pod pachę, przystawił obie ręce do ust i zawołał tak głośno, aby usłyszano go na parowcu:
– Zatrzymać się tu! To Pablo Cortejo!
– Do diabła! Co pan ”wyprawia! Po co ich pan powiadamia, kim jestem? – denerwował się Cortejo.
– Przecież pan chciał tego – zauważył obojętnie traper.
– Wcale nie. Zresztą nie wystarczy, by łodzie się zatrzymały. Muszą przybić do brzegu.
Sępi Dziób potrząsnął głową.
– Tego im nie rozkażę. Nawet zabronię.
– Potrafimy panu przeszkodzić! Ilu ma pan ze sobą ludzi?
– Nie wiem. Nieraz zdarza mi się coś zapomnieć, a przypominam sobie dopiero po pewnym czasie.
– Wkrótce się dowiemy. Niech pan zawoła, by parowce przybiły do lądu!
– Nie zrobię tego.
Cortejo położył rękę na ramieniu trapera.
– Senior Dryden, łodzie muszą przybić, zanim się ściemni. Jeżeli pan nie wyda odpowiedniego polecenia, potrafię pana zmusić do tego!
– Zmusić? Mnie?! W jaki sposób?
Sępi Dziób wciąż trzymał parasol pod pachą. Ręce włożył do kieszeni spodni. Jego mina była tak obojętna, jak gdyby żadne niebezpieczeństwo nie mogło mu grozić.
– Chłostą! – zagroził Cortejo. – Każę panu wymierzyć pięćdziesiąt batów!
– Pięćdziesiąt? Tylko tyle?
– Senior, pan jest chyba obłąkany?!
– Well! A pan nie?
– Skoro panu pięćdziesiąt batów za mało, każę pana tak długo ćwiczyć, dopóki senior nie będzie miał dosyć.
Sępi Dziób wzruszył ramionami i uśmiechnął się drwiąco.
– Ćwiczyć? Mnie, Englishmana?
– Tak. Może senior być po tysiąckroć Englishmanem i po tysiąckroć synem czy bratem lorda, a mimo to każę pana wychłostać, jeśli natychmiast nie usłucha mnie pan!
– Spróbuj, pan!
– Zejść z koni! – rozkazał Meksykanin.
Nie zauważył spojrzenia, jakie traper rzucił na wspaniałego deresza, z którego zeskakiwał jeden z jeźdźców. Nie zauważył także, jak rzekomy Anglik powoli wysuwał z kieszeni ręce, w których trzymał dwa rewolwery.
– Obiją pana – powtarzał Cortejo – obiją jak nędznego włóczęgę, jeśli natychmiast nie wykona pan mego rozkazu!
– No zobaczymy!
Sępi Dziób chwycił parasol w zęby; nawet jego nie chciał stracić. Błyskawicznie wyciągnął rewolwery i uderzył nimi Corteja między oczy, a następnie zaczął strzelać raz po raz, powalając bandytów.
Cortejo leżał na ziemi nic nie widząc. Wymachiwał rękoma i nogami, drąc się wniebogłosy. Najemnicy zastygli z przerażenia. Nie spodziewali się po tym flegmatycznym Angliku tak nagłego ataku.
Po kilkunastu sekundach myśliwy przestał strzelać i wydał okrzyk do złudzenia przypominający głos sępa. Po chwili go powtórzył – siedział już na wspaniałym dereszu. Spiął wierzchowca ostrogami i popędził ku skrajowi lasu. Tu odwrócił się i zobaczywszy, że Meksykanie wciąż stoją nieruchomo, wydał trzeci, a następnie czwarty okrzyk i znikł pośród olbrzymich drzew.
Teraz dopiero Meksykanie oprzytomnieli.
– Za nim! Za nim! – wzajemnie zagrzewali się do czynu.
Podczas gdy większość dopadła koni, paru zostało przy Corteju, aby mu udzielić pomocy.
– Moje oczy, moje oczy! – lamentował ranny. Wyglądał straszliwie. Zranione oczodoły krwawiły obficie.
– Do rzeki, zanieście mnie do rzeki! – wrzeszczał.
– Ochłody! Ochłody! Pociągnięto go ku rzece. Istotnie, zimna woda przyniosła ulgę. Kiedy przewiązano mu oczy zwilżoną chustą, przestał jęczeć i nawet mógł uczestniczyć w naradzie.
Pościg za Sępim Dziobem nie powiódł się. Meksykanie niezbyt skrupulatnie szukali śladów. Bardziej im zależało na bogato obładowanych łodziach niż na zwariowanym Angliku, więc szybko zgubili trop.
Jedynie właściciel deresza był rozwścieczony stratą świetnego rumaka. Ale i on się uspokoił, bo pozostały konie po sześciu zabitych, pięciu ciężko rannych i jednym lekko – co było wynikiem dwunastu strzałów Sępiego Dzioba. Poszkodowany mógł więc sobie wybrać dobrego wierzchowca.
Ciała sześciu zabitych po prostu wrzucono do rzeki. Ranni natomiast stanowili poważną przeszkodę w wyprawie. Trzeba było zadecydować, co z nimi zrobić.
– Znam pewne miejsce, gdzie można ich będzie ukryć – rzekł jeden z bandytów.
– Gdzie? – zapytał Cortejo, któremu ból mniej już dokuczał.
– Na tym brzegu nie będą bezpieczni. Ale po tamtej stronie mam starego znajomego. Mieszka w chałupie o trzy mile od rzeki. Tam spokojnie dojdą do zdrowia.
– Ach, gdybym mógł zabrać się z nimi! – jęknął Cortejo.
– Kto panu zabrania?
– Czy mogę was zostawić?
– Czemu nie? Przecież pan nie widzi, a zatem nie będzie z pańskiej obecności żadnego pożytku.
– Być może w ciągu najbliższych godzin odzyskam wzrok choć na jedno oko.
– Być może. Jednak lepiej byłoby dla pana, gdyby zajął się sobą. Wydaj nam rozkazy! Wypełnimy je dokładnie.
– Nie. Zostanę z wami.
Zapadł wieczór, zapłonęło ognisko. Ten, który tak usilnie namawiał Corteja, dłuższy czas siedział w milczeniu, zatopiony w myślach. Wreszcie podniósł się i kiwnął na kilku kamratów, aby poszli za nim.
– Czego chcesz? – zapytał jeden z nich, gdy oddalili się o dobre kilkanaście kroków.
– Posłuchajcie, mam świetny pomysł. Ale Cortejo nie powinien się o nim dowiedzieć.
– Mów więc!
– Powiedzcie przedtem, co naprawdę sądzicie o Corteju.
więcej..
