Troilus i Kresyda - ebook

Spis treści

OSOBY

PROLOG

AKT PIERWSZY

SCENA PIERWSZA

SCENA DRUGA

SCENA TRZECIA

AKT DRUGI

SCENA PIERWSZA

SCENA DRUGA

SCENA TRZECIA

AKT TRZECI

SCENA PIERWSZA

SCENA DRUGA

SCENA TRZECIA

AKT CZWARTY

SCENA PIERWSZA

SCENA DRUGA

SCENA TRZECIA

SCENA CZWARTA

SCENA PIĄTA

AKT PIĄTY

SCENA PIERWSZA

SCENA DRUGA

SCENA TRZECIA

SCENA CZWARTA

SCENA PIĄTA

SCENA SZÓSTA

SCENA SIÓDMA

SCENA ÓSMA

SCENA DZIEWIĄTA

SCENA DZIESIĄTAOSOBY

Priam – król trojański

Hektor – syn Priama

Troilus – syn Priama

Parys – syn Priama

Deifobus – syn Priama

Helenus – syn Priama

Eneasz – wódz trojański

Antenor – wódz trojański

Kalchas – kapłan trojański, stronnik Greków

Pandarus – stryj Kresydy

Margarelon – naturalny syn Priama

Agamemnon – naczelnik Greków

Menelaus – brat jego

Achilles – dowódca Greków

Ajaks – dowódca Greków

Ulisses – dowódca Greków

Nestor – dowódca Greków

Diomedes – dowódca Greków

Patroklus – dowódca Greków

Tersytes – Grek niekształtny i nieokrzesany

Aleksander – sługa Kresydy

Słudzy Troilusa, Diomedesa, Parysa

Helena – żona Menelausa

Andromacha – żona Hektora

Kasandra – córka Priama, wieszczbiarka

Kresyda – córka Kalchasa

Trojańscy i greccy żołnierze, służba.

Scena w Troi i w obozie greckim pod murami miasta.PROLOG

w zbroi

Scena jest w Troi. Greckich wysp książęta,

Których krew dumną rozpaliła zemsta,

Do Aten swoje wyprawili nawy

Ładowne wojskiem i morderczą bronią.

Sześćdziesiąt dziewięć głów koronowanych

Z ateńskich brzegów do Troi ruszyło,

Ślubując miastu ostatnią zagładę,

Gdzie Parys trzyma w objęciach Helenę,

Porwaną żonę króla Menelaja;

Taki był powód tej zażartej wojny.

Już są w Tenedos; już ciężkie ich nawy

Na brzeg rzuciły wojenny ładunek.

Świeża, nietknięta jeszcze grecka armia

Na polach Troi rozbija namioty,

Kiedy Priama miasto sześciobramne –

Dardan, Tymbria, Ilias i Chetas,

Antenorides, a szósta Trojańska –

W olbrzymich klamrach, olbrzymią zasuwą

Trojańskich synów w swych murach zamyka.

Oczekiwanie, łechcąc krzepkie duchy

Jednych i drugich, Trojanów i Greków

Na niebezpieczną wyprowadza walkę.

I ja, choć Prolog, występuję zbrojny,

Nie, żebym zbytnią pokładać miał ufność

W poety piórze albo grze aktorów,

Lecz by wystąpić zgodnie z treścią dzieła,

By was uprzedzić, łaskawi widzowie,

Że sztuka nasza przeskakuje wojny

Cały początek i w środku zaczyna,

Zbierając wszystko, co w tym krwawym sporze

Poeta w sztuce jednej streścić może.

Chwalcie lub gańcie wedle waszej woli:

Złe albo dobre to wojny jest kolej.SCENA PIERWSZA

Troja. Przed pałacem Priama.

Wchodzą Troilus w zbroi i Pandarus.

TROILUS

Gdzie jest mój giermek? Pragnę się rozbroić.

Po co mi walczyć za murami Troi,

Gdym w mieście samym krwawą znalazł bitwę?

Niech ten, co panem swojego jest serca,

Do boju leci. Troil stracił swoje.

PANDARUS

Czy się te skargi nigdy nie zakończą?

TROILUS

Silni są Grecy, ich siła ćwiczona,

Z nauką dzielni, z dzielnością wytrwali,

Kiedym ja słabszy jest od łez niewieścich,

Od snu lękliwszy, od prostoty głupszy,

Nie waleczniejszy od dziewic w ciemności,

A nie ćwiczeńszy od słabych niemowląt.

PANDARUS

No, już ci się dosyć o tej sprawie nagadałem i nie chcę się mieszać do niej na przyszłość. Kto chce jeść bułkę z pszenicy, musi wprzód czekać na mlewo.

TROILUS

Czy nie czekałem?

PANDARUS

Na mlewo; lecz czekać jeszcze musisz na pytlowanie.

TROILUS

Czy nie czekałem?

PANDARUS

Jeśli czekałeś na pytlowanie, to musisz czekać i na zakis.

TROILUS

Ciągle czekałem.

PANDARUS

Na zakis; ale to nie koniec; idzie potem zagniecenie, ulepienie bułki, rozgrzanie pieca i upieczenie. A w dodatku trzeba ci także czekać na ostygnienie, jeżeli nie chcesz sobie gęby poparzyć.

TROILUS

Cierpliwość sama, chociaż jest boginią,

Z mniejszym ode mnie boleść znosi męstwem.

Kiedy zasiadam przy stole Priama,

A na myśl piękna przyjdzie mi Kresyda...

Co? Przyjdzie? Zdrajco, kiedyż z niej wybiega?

PANDARUS

A wczoraj w wieczór wydawała mi się piękniejsza niż kiedykolwiek, niż jakakolwiek inna kobieta.

TROILUS

Chciałem powiedzieć, że gdy moje serce

Od westchnień prawie na dwoje się pęka,

By przed Hektorem, skryć przed ojcem żałość,

Jak słońce burzę promieniem złocące,

W marszczkach uśmiechu westchnienia grzebałem;

W radości pozór owite cierpienia

Są jak śmiech, który los na łzy przemienia.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.