-
W empik go
Trudne powroty - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
13 czerwca 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Trudne powroty - ebook
Powieść dla młodzieży, której głównym bohaterem jest Grzesiek (Gruby), który rezygnuje ze studiów filozoficznych, aby wyruszyć „w Polskę”. Chce przyjrzeć się życiu aby znaleźć w nim swoje miejsce. Wędrując ima się różnych zajęć, spotyka wiele ciekawych osób, a w końcu podejmuje decyzję życia...
Losy Maćka, Ewy, Grubego i innych młodych bohaterów przedstawione są czterech kolejnych tomach: „Samotne wyspy i storczyk”, „Żegnaj na zawsze”, „Trudne powroty” i „Bliscy nieznajomi”. Niniejszy e-book jest trzecim z nich.
Projekt okładki: Olga Bołdok
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66719-87-3 |
| Rozmiar pliku: | 288 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1
„Czy do smarowania chleba używa pani margaryny czy masła?” – czytam na głos pytanie, widzę zdumienie w oczach dziewczyny, mruga, w kącikach jej ust drga uśmiech.
Wzruszam ramionami.
– To nie ja wymyśliłem...
– A kto?
Dociekliwa, cholera, dlaczego akurat ją musiałem zaczepić... Zerkam na zegarek. Za godzinę wykład. Muszę jeszcze dzisiaj przepytać z piętnaście osób, żeby wyjść na swoje.
– Masła – pada nagle, zakreślam szybko odpowiednią kratkę, jeszcze tylko jeden punkt... – Przepraszam, to mój autobus... – słyszę, jej plecy oddalają się spiesznie.
Musi jadać dużo warzyw i owoców. Wyglądała na zdrową, myślę, wstawiając krzyżyk w odpowiednie miejsce.
„Z ciebie jest, Gruby, ciekawy egzemplarz...” dźwięczą mi w uszach słowa Maćka. „Po kiego grzyba przepytujesz tych ludzi? Powstawiaj krzyżyki tu i ówdzie, przecież to będzie równie prawdopodobne, jak gdybyś naprawdę zadał te pytania”.
„Prawdopodobne nie znaczy prawdziwe”, odpowiedziałem wtedy. Zawisam nad wstawionym przed chwilą krzyżykiem.
„Pryncypialność też powinna mieć swoje granice”, tym razem przypomina mi się Baśka.
Do diabła z tym wszystkim, mnę w kulkę uzupełnioną przez siebie ankietę i wrzucam do kosza.
Przed wystawą z butami stoi ojczym Maćka. Dopadam go w dwóch susach.
– Dzień dobry. Przepraszam bardzo, mógłby mi pan odpowiedzieć na kilka pytań? To nie zajmie dużo czasu.
– Coś ty taki uroczysty? – Rafał szczerzy zęby i jak zawsze, kiedy go widzę, ogarnia mnie zazdrość. Przydałby się mamie ktoś taki jak on.
Dwie minuty i już po krzyku, chowam do torby gotową ankietę, Rafał uśmiecha się znowu.
– Jeśli cię to urządza, mogę też odpowiedzieć w imieniu Irenki. Waham się zaledwie ułamek sekundy, ale widocznie to wyczuwa.
– Znam jej upodobania, a ty będziesz do przodu...
– Dzięki – rzucam szybko, kolejna ankieta jest wypełniona, chyba rzeczywiście niepotrzebnie komplikuję sobie życie.
– Dawno u nas nie byłeś... – słyszę jego słowa, to raczej stwierdzenie niż próba wywiadu.
– Zalatany jestem – mówię cokolwiek i od razu robi mi się bardzo głupio.
Wyciągam rękę, ściska ją mocno.
Kolejnych pięć osób nie chce odpowiadać na żadne pytania, niezależnie od tego, czego by dotyczyły: aborcji, polityki czy spożycia pomidorów. I nie dlatego, że się spieszą – nie zamierzają ze mną rozmawiać i już. Ich prawo.
Liczę smętnie gotowe ankiety: dwadzieścia dwie. Nie jest to oszałamiający rezultat. Wprawny ankieter potrafiłby w tym czasie... Nie wzbogacę się na tym zajęciu, to pewne. Przysiada się do mnie Paweł, odruchowo podsuwam mu ankietę, krzyżykuje bez słowa, większość z nas zarabia na tym samym.
– To pestka – mówi szeptem, bo właśnie wszedł profesor. – Ostatnio przepytywałem kobietki w przedziale trzydzieści-trzydzieści pięć na okoliczność stosunków pozamałżeńskich.
– No i jak? – Temat wciąga mnie bardziej niż dywagacje wykładowcy o Tomaszu z Akwinu.
– Parę propozycji. Nie wszystkie do odrzucenia – dodaje znacząco. Trafili w dziesiątkę, dając akurat jemu taki temat. Nawet nie muszę pytać o detale, i tak mnie nie ominą, nie byłby sobą, gdyby się nie pochwalił.
Próbuję notować, ale Paweł podsuwa mi zdjęcie. Faktycznie niezła, nie dałbym jej trzydziestki, ale diabli wiedzą, kiedy ją uwieczniono. Nie jest pruderyjna, oj nie, patrzę na jej topless, Baśka nawet przy mnie nie chce chodzić rozebrana. Ogarnia mnie fala tęsknoty, nie widziałem jej już trzy tygodnie, niech się wreszcie przeniesie do Warszawy, bo zbankrutuję na tych dojazdach.
„Też mogłaby zarabiać”, przypominam sobie słowa Ewki. Wpadła z Paryża zaledwie na tydzień, ale narobiła takiego zamieszania, że długo potem chałupa bez niej wydawała się wyludniona.
Właściwie jest wyludniona – myśli mi się samo – od kiedy ojciec wyniósł się na dobre...
„Baśka, Basia, Basieńka” bazgrzę w zeszycie. Moglibyśmy się pobrać. Nagle ten pomysł wydaje mi się najwspanialszy na świecie. Matka powinna się zgodzić, żebyśmy zamieszkali razem. W studiach nam to na pewno nie przeszkodzi, odwrotnie...
Czuję się jak Kolumb. Z trudem dociera do mnie, że wykład się skończył.
Spoglądam na notatki. „Baśka, Basia, Basieńka”. No tak. Najwyższy czas się pobrać.
Paweł ciągnie mnie do szatni na herbatkę.
– Nie masz pojęcia, jaki z niej numer – zaczyna już na schodach. – Mąż wychodzi do pracy, a ona...
Jakoś o tej porze jest pociąg do Łodzi...
– Sorry. Odpadam. – Klepię Pawła po plecach, świnia ze mnie, to pewne. Przed kim on się wygada?
– No co ty – próbuje protestować. – Jak nie chcesz herbaty, możemy iść na piwo... Ja stawiam.
Krezus, myślę sobie. Krezus-erotoman. Przypomina mi się, że przed filozofią był przez pół roku w klasztorze i wszystko staje się dla mnie jasne.
– Żenię się – mówię i na widok jego miny ryczę ze śmiechu.
– Dzisiaj? – Przygląda się podejrzliwie moim dżinsom.
– Nie do tego stopnia...
– Cholera... – Kręci ze współczuciem głową. – Nie mógłbyś się wywinąć?
– Chyba nie – rzucam przez ramię i wypadam na ulicę. Podjeżdża autobus.
Po chwili jestem na dworcu. Powinno mi wystarczyć na bilety w obie strony.
Muszę ją zobaczyć. Może wcale nie będzie chciała? Na samą myśl o tym robi mi się zimno, zresztą nie ma co zwalać na uczucia, rzeczywiście pochłodniało...
Z dworca dzwonię do domu. Matka nawet się nie dziwi.
– Uważaj na siebie – prosi tylko. Jak zwykle.
Uważam więc w kolejce po bilet, a potem w pociągu, uważam kupując bukiecik konwalii, w zatłoczonym tramwaju...
Dzwonię trzy razy, pukam, no tak... Czego się właściwie spodziewałeś, chłopie? Że ona w ogóle się nie rusza z chałupy, tylko czeka, że może wpadniesz z Warszawy bez zapowiedzenia? Nie ma również jej starych... Przypominam sobie, że jej ojciec wyjechał gdzieś tam do sanatorium. Może matka wybrała się do niego w odwiedziny, popuszczam wodze fantazji i czuję falę podniecenia. Wyobrażam sobie, jak to będzie, gdy Baśka mnie zobaczy. Tak dawno nie byliśmy ze sobą...
*
Siadam na schodach i czekam.
Nie mam przy sobie nic do czytania oprócz świętego Augustyna. „Dobra wola jest dziełem Boga, zła wola to odsunięcie się od dzieła Bożego”, mój wzrok ślizga się po słowach, ale im dalej próbuję wejść w tekst, tym wydaje mi się odleglejszy od tego, o czym lubiłbym czytać.
Na dole trzaskają drzwi, słyszę znajomy śmiech, a zaraz potem kilka innych. Nie wiem, dlaczego to robię. Wbiegam piętro wyżej i obserwuję schody. Pierwsza pojawia się przyjaciółka Baśki, a zaraz za nią moje słoneczko w towarzystwie dwóch blondynów.
O co ci chodzi, kretynie, próbuję się uspokoić, ale bez skutku. Wyobraźnia pracuje mi na zdwojonych obrotach.
W pociągu fantazjowałem, jak to będzie. Dzwonię do jej drzwi, otwiera natychmiast i zamiera ze szczęścia. Nikogo nie ma w domu...
Wygląda na to, że tylko ten punkt się zgadza. Nikogo nie ma w domu... No, nie powiedziałbym... Z mieszkania dobiegają dźwięki muzyki. Niewielkie party... Cztery osoby... Do pary... Niespodziewanie zdaję sobie sprawę, jak niewiele wiem o jej życiu. Chyba głównie rozmawialiśmy o moim...
Przypominam sobie nasze pierwsze spotkanie. Dworzec. Baśka w niebieskiej sukience, wpatrzona w Maćka. Bo chyba jednak była w niego wpatrzona... No i ja, z tymi moimi pierogami... Na samo wspomnienie ich zapachu zrobiło mi się niedobrze. Sprzedawaliśmy po kilkaset dziennie... Nagle czasy, kiedy biegałem w szatach Kriszny, wydają mi się odległe o kilka lat świetlnych. A przecież to było zaledwie rok temu... Być gliną w rękach Boga... Oj, Augustynie, cóż to za pomysł!
*
Dzwonię raz, potem drugi. Trzeci raz przyciskam guzik trochę dłużej niż by wypadało. Drzwi otwierają się gwałtownie.
Baśka mruga oczami, minę ma niewyraźną albo tak mi się wydaje. Mam gdzieś w torbie konwalie, pewnie już zwiędły, przygniecione Augustynem.
– Hej, Baśka...
Zawisa mi na szyi, przytula się, a ja stoję jak kołek, nie podobam się sobie coraz bardziej, to koszmarne uczucie, kiedy nie można znieść samego siebie.
– Dlaczego nie zadzwoniłeś? – szepcze mi do ucha. – Nie zapraszałabym nikogo, a tak... – Wykonuje wymowny gest w stronę pokoju. Na jego progu stoi jeden z blondynów i pali papierosa.
– Hej... – Zbliżam się, wyciągam rękę.
Uścisk jego dłoni jest taki, jak trzeba.
– Mój chłopak... – przedstawia mnie Baśka. Od razu czuję się lepiej, w gruncie rzeczy niewiele potrzeba mi do szczęścia.
– Grzesiek – dodaję szybko – albo Gruby, jak wolisz.
– Sie masz, Gruby... – Blondyn wybiera moją ksywkę.
Próbuję się wyluzować, ale jestem tu obcym ciałem. Wszyscy wiedzą, co jest grane, wiedzą, że czekam, żeby sobie poszli. Dowcipkujemy, sączymy piwko. Wolałbym coś mocniejszego, ale wygląda na to, że to jedyne, na co mogę liczyć. Idziemy z Baśką do kuchni, witamy się ponownie.
– Na długo przyjechałeś?
Nie wiem, dlaczego, ale jej pytanie wydaje mi się dwuznaczne.
– Jutro muszę wracać.
Obserwuję ją uważnie, nie wygląda na zadowoloną z odpowiedzi.
– Nie wiem, jak ich spławić... – Pokazuje pokój.
– Mogę założyć piżamę i przechadzać się ze szczoteczką do zębów.
– A masz piżamę? – Uśmiecha się, tak bardzo tęskniłem za tym uśmiechem.
– Szczoteczki też nie mam...
– W takim razie odpada.
– Co to za ludzie?
– Ten z wąsami to chłopak Hanki, studiuje coś tam na politechnice, a ten drugi... szczerze mówiąc, nie wiem dokładnie. Jakiś jego koleś. Widzę go drugi raz w życiu.
– O raz za dużo... – wyrywa mi się, Baśka parska śmiechem, przytula się do mnie.
– Zazdrosny?
Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłaby mnie zdradzić. Nigdy dotąd. Cóż za brak wyobraźni... Nie, to nie tak. Bezgraniczne zaufanie. Cudowne uczucie pewności.
Ale przecież nie studiuje bez przerwy. Musi mieć jakieś życie prywatne. Widujemy się raz na dwa tygodnie, czasem częściej. Czy to jej wystarcza?
Po coś przecież tu przyjechałeś, idioto, przypominam sobie cel mojej wizyty, sięgam po torbę, wyciągam konwalie. Wyglądają jak zielsko spod płotu zdeptane przez krowy.
– Co to jest? – Baśka przygląda im się ze zdumieniem.
Zaręczynowy bukiet, myślę i parskam śmiechem.
– Wywal to... – Wzruszam ramionami. – Nawet nie umiem ci dać ładnych kwiatów...
Całuje mnie na pocieszenie.
– Ale zrobiłeś mi niespodziankę...
– Z bukietem? – Wykrzywiam się smętnie.
– Ze sobą.
– No, co tam z wami? – Do kuchni wpada Hanka. – Mamy się zmywać, czy dołączacie do imprezy?
Baśka obejmuje ją, szepcze coś do ucha.
– Nie ma sprawy... – Hanka podchodzi do mnie, podaje mi rękę. – Do następnego, Romeo. A swoją drogą mógłbyś nie robić jej takich nalotów. Telefonu nie masz, czy co?
– No coś ty, Hanka... – Baśka puka się w czoło, wypycha ją z kuchni. – Pewnie jutro nie przyjdę... – dobiega mnie z korytarza.
Jeszcze tego by brakowało, myślę i nagle zdaję sobie sprawę, jakim jestem egoistą. Organizuję jej życie, jak mi się podoba.
– Przepraszam, Baśka... – mówię. – Hanka ma rację.
– Nie ma... – Siada mi na kolanach, przytula się mocno. – Nie ma, naprawdę...
– Wyjdziesz za mnie? – rzucam szybko, tak szybko, że już sam nie wiem, czy naprawdę powiedziałem to głośno.
– Jasne... – Śmieje się. – Ale dzisiaj już chyba za późno.
Jakby na zawołanie zegar wybija dwunastą.
– Pytam serio. – Odsuwam ją od siebie.
Nie, to niemożliwe... W jej oczach zamiast radości jest strach. Nie mogę się mylić. Niestety, nie.
– Co się stało? – mój głos wydobywa się jak ze studni. – Co jest, Baśka?
KONIEC BEZPŁATNEGO FRAGMENTU
ZAPRASZAMY DO ZAKUPU PEŁNEJ WERSJI
„Czy do smarowania chleba używa pani margaryny czy masła?” – czytam na głos pytanie, widzę zdumienie w oczach dziewczyny, mruga, w kącikach jej ust drga uśmiech.
Wzruszam ramionami.
– To nie ja wymyśliłem...
– A kto?
Dociekliwa, cholera, dlaczego akurat ją musiałem zaczepić... Zerkam na zegarek. Za godzinę wykład. Muszę jeszcze dzisiaj przepytać z piętnaście osób, żeby wyjść na swoje.
– Masła – pada nagle, zakreślam szybko odpowiednią kratkę, jeszcze tylko jeden punkt... – Przepraszam, to mój autobus... – słyszę, jej plecy oddalają się spiesznie.
Musi jadać dużo warzyw i owoców. Wyglądała na zdrową, myślę, wstawiając krzyżyk w odpowiednie miejsce.
„Z ciebie jest, Gruby, ciekawy egzemplarz...” dźwięczą mi w uszach słowa Maćka. „Po kiego grzyba przepytujesz tych ludzi? Powstawiaj krzyżyki tu i ówdzie, przecież to będzie równie prawdopodobne, jak gdybyś naprawdę zadał te pytania”.
„Prawdopodobne nie znaczy prawdziwe”, odpowiedziałem wtedy. Zawisam nad wstawionym przed chwilą krzyżykiem.
„Pryncypialność też powinna mieć swoje granice”, tym razem przypomina mi się Baśka.
Do diabła z tym wszystkim, mnę w kulkę uzupełnioną przez siebie ankietę i wrzucam do kosza.
Przed wystawą z butami stoi ojczym Maćka. Dopadam go w dwóch susach.
– Dzień dobry. Przepraszam bardzo, mógłby mi pan odpowiedzieć na kilka pytań? To nie zajmie dużo czasu.
– Coś ty taki uroczysty? – Rafał szczerzy zęby i jak zawsze, kiedy go widzę, ogarnia mnie zazdrość. Przydałby się mamie ktoś taki jak on.
Dwie minuty i już po krzyku, chowam do torby gotową ankietę, Rafał uśmiecha się znowu.
– Jeśli cię to urządza, mogę też odpowiedzieć w imieniu Irenki. Waham się zaledwie ułamek sekundy, ale widocznie to wyczuwa.
– Znam jej upodobania, a ty będziesz do przodu...
– Dzięki – rzucam szybko, kolejna ankieta jest wypełniona, chyba rzeczywiście niepotrzebnie komplikuję sobie życie.
– Dawno u nas nie byłeś... – słyszę jego słowa, to raczej stwierdzenie niż próba wywiadu.
– Zalatany jestem – mówię cokolwiek i od razu robi mi się bardzo głupio.
Wyciągam rękę, ściska ją mocno.
Kolejnych pięć osób nie chce odpowiadać na żadne pytania, niezależnie od tego, czego by dotyczyły: aborcji, polityki czy spożycia pomidorów. I nie dlatego, że się spieszą – nie zamierzają ze mną rozmawiać i już. Ich prawo.
Liczę smętnie gotowe ankiety: dwadzieścia dwie. Nie jest to oszałamiający rezultat. Wprawny ankieter potrafiłby w tym czasie... Nie wzbogacę się na tym zajęciu, to pewne. Przysiada się do mnie Paweł, odruchowo podsuwam mu ankietę, krzyżykuje bez słowa, większość z nas zarabia na tym samym.
– To pestka – mówi szeptem, bo właśnie wszedł profesor. – Ostatnio przepytywałem kobietki w przedziale trzydzieści-trzydzieści pięć na okoliczność stosunków pozamałżeńskich.
– No i jak? – Temat wciąga mnie bardziej niż dywagacje wykładowcy o Tomaszu z Akwinu.
– Parę propozycji. Nie wszystkie do odrzucenia – dodaje znacząco. Trafili w dziesiątkę, dając akurat jemu taki temat. Nawet nie muszę pytać o detale, i tak mnie nie ominą, nie byłby sobą, gdyby się nie pochwalił.
Próbuję notować, ale Paweł podsuwa mi zdjęcie. Faktycznie niezła, nie dałbym jej trzydziestki, ale diabli wiedzą, kiedy ją uwieczniono. Nie jest pruderyjna, oj nie, patrzę na jej topless, Baśka nawet przy mnie nie chce chodzić rozebrana. Ogarnia mnie fala tęsknoty, nie widziałem jej już trzy tygodnie, niech się wreszcie przeniesie do Warszawy, bo zbankrutuję na tych dojazdach.
„Też mogłaby zarabiać”, przypominam sobie słowa Ewki. Wpadła z Paryża zaledwie na tydzień, ale narobiła takiego zamieszania, że długo potem chałupa bez niej wydawała się wyludniona.
Właściwie jest wyludniona – myśli mi się samo – od kiedy ojciec wyniósł się na dobre...
„Baśka, Basia, Basieńka” bazgrzę w zeszycie. Moglibyśmy się pobrać. Nagle ten pomysł wydaje mi się najwspanialszy na świecie. Matka powinna się zgodzić, żebyśmy zamieszkali razem. W studiach nam to na pewno nie przeszkodzi, odwrotnie...
Czuję się jak Kolumb. Z trudem dociera do mnie, że wykład się skończył.
Spoglądam na notatki. „Baśka, Basia, Basieńka”. No tak. Najwyższy czas się pobrać.
Paweł ciągnie mnie do szatni na herbatkę.
– Nie masz pojęcia, jaki z niej numer – zaczyna już na schodach. – Mąż wychodzi do pracy, a ona...
Jakoś o tej porze jest pociąg do Łodzi...
– Sorry. Odpadam. – Klepię Pawła po plecach, świnia ze mnie, to pewne. Przed kim on się wygada?
– No co ty – próbuje protestować. – Jak nie chcesz herbaty, możemy iść na piwo... Ja stawiam.
Krezus, myślę sobie. Krezus-erotoman. Przypomina mi się, że przed filozofią był przez pół roku w klasztorze i wszystko staje się dla mnie jasne.
– Żenię się – mówię i na widok jego miny ryczę ze śmiechu.
– Dzisiaj? – Przygląda się podejrzliwie moim dżinsom.
– Nie do tego stopnia...
– Cholera... – Kręci ze współczuciem głową. – Nie mógłbyś się wywinąć?
– Chyba nie – rzucam przez ramię i wypadam na ulicę. Podjeżdża autobus.
Po chwili jestem na dworcu. Powinno mi wystarczyć na bilety w obie strony.
Muszę ją zobaczyć. Może wcale nie będzie chciała? Na samą myśl o tym robi mi się zimno, zresztą nie ma co zwalać na uczucia, rzeczywiście pochłodniało...
Z dworca dzwonię do domu. Matka nawet się nie dziwi.
– Uważaj na siebie – prosi tylko. Jak zwykle.
Uważam więc w kolejce po bilet, a potem w pociągu, uważam kupując bukiecik konwalii, w zatłoczonym tramwaju...
Dzwonię trzy razy, pukam, no tak... Czego się właściwie spodziewałeś, chłopie? Że ona w ogóle się nie rusza z chałupy, tylko czeka, że może wpadniesz z Warszawy bez zapowiedzenia? Nie ma również jej starych... Przypominam sobie, że jej ojciec wyjechał gdzieś tam do sanatorium. Może matka wybrała się do niego w odwiedziny, popuszczam wodze fantazji i czuję falę podniecenia. Wyobrażam sobie, jak to będzie, gdy Baśka mnie zobaczy. Tak dawno nie byliśmy ze sobą...
*
Siadam na schodach i czekam.
Nie mam przy sobie nic do czytania oprócz świętego Augustyna. „Dobra wola jest dziełem Boga, zła wola to odsunięcie się od dzieła Bożego”, mój wzrok ślizga się po słowach, ale im dalej próbuję wejść w tekst, tym wydaje mi się odleglejszy od tego, o czym lubiłbym czytać.
Na dole trzaskają drzwi, słyszę znajomy śmiech, a zaraz potem kilka innych. Nie wiem, dlaczego to robię. Wbiegam piętro wyżej i obserwuję schody. Pierwsza pojawia się przyjaciółka Baśki, a zaraz za nią moje słoneczko w towarzystwie dwóch blondynów.
O co ci chodzi, kretynie, próbuję się uspokoić, ale bez skutku. Wyobraźnia pracuje mi na zdwojonych obrotach.
W pociągu fantazjowałem, jak to będzie. Dzwonię do jej drzwi, otwiera natychmiast i zamiera ze szczęścia. Nikogo nie ma w domu...
Wygląda na to, że tylko ten punkt się zgadza. Nikogo nie ma w domu... No, nie powiedziałbym... Z mieszkania dobiegają dźwięki muzyki. Niewielkie party... Cztery osoby... Do pary... Niespodziewanie zdaję sobie sprawę, jak niewiele wiem o jej życiu. Chyba głównie rozmawialiśmy o moim...
Przypominam sobie nasze pierwsze spotkanie. Dworzec. Baśka w niebieskiej sukience, wpatrzona w Maćka. Bo chyba jednak była w niego wpatrzona... No i ja, z tymi moimi pierogami... Na samo wspomnienie ich zapachu zrobiło mi się niedobrze. Sprzedawaliśmy po kilkaset dziennie... Nagle czasy, kiedy biegałem w szatach Kriszny, wydają mi się odległe o kilka lat świetlnych. A przecież to było zaledwie rok temu... Być gliną w rękach Boga... Oj, Augustynie, cóż to za pomysł!
*
Dzwonię raz, potem drugi. Trzeci raz przyciskam guzik trochę dłużej niż by wypadało. Drzwi otwierają się gwałtownie.
Baśka mruga oczami, minę ma niewyraźną albo tak mi się wydaje. Mam gdzieś w torbie konwalie, pewnie już zwiędły, przygniecione Augustynem.
– Hej, Baśka...
Zawisa mi na szyi, przytula się, a ja stoję jak kołek, nie podobam się sobie coraz bardziej, to koszmarne uczucie, kiedy nie można znieść samego siebie.
– Dlaczego nie zadzwoniłeś? – szepcze mi do ucha. – Nie zapraszałabym nikogo, a tak... – Wykonuje wymowny gest w stronę pokoju. Na jego progu stoi jeden z blondynów i pali papierosa.
– Hej... – Zbliżam się, wyciągam rękę.
Uścisk jego dłoni jest taki, jak trzeba.
– Mój chłopak... – przedstawia mnie Baśka. Od razu czuję się lepiej, w gruncie rzeczy niewiele potrzeba mi do szczęścia.
– Grzesiek – dodaję szybko – albo Gruby, jak wolisz.
– Sie masz, Gruby... – Blondyn wybiera moją ksywkę.
Próbuję się wyluzować, ale jestem tu obcym ciałem. Wszyscy wiedzą, co jest grane, wiedzą, że czekam, żeby sobie poszli. Dowcipkujemy, sączymy piwko. Wolałbym coś mocniejszego, ale wygląda na to, że to jedyne, na co mogę liczyć. Idziemy z Baśką do kuchni, witamy się ponownie.
– Na długo przyjechałeś?
Nie wiem, dlaczego, ale jej pytanie wydaje mi się dwuznaczne.
– Jutro muszę wracać.
Obserwuję ją uważnie, nie wygląda na zadowoloną z odpowiedzi.
– Nie wiem, jak ich spławić... – Pokazuje pokój.
– Mogę założyć piżamę i przechadzać się ze szczoteczką do zębów.
– A masz piżamę? – Uśmiecha się, tak bardzo tęskniłem za tym uśmiechem.
– Szczoteczki też nie mam...
– W takim razie odpada.
– Co to za ludzie?
– Ten z wąsami to chłopak Hanki, studiuje coś tam na politechnice, a ten drugi... szczerze mówiąc, nie wiem dokładnie. Jakiś jego koleś. Widzę go drugi raz w życiu.
– O raz za dużo... – wyrywa mi się, Baśka parska śmiechem, przytula się do mnie.
– Zazdrosny?
Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłaby mnie zdradzić. Nigdy dotąd. Cóż za brak wyobraźni... Nie, to nie tak. Bezgraniczne zaufanie. Cudowne uczucie pewności.
Ale przecież nie studiuje bez przerwy. Musi mieć jakieś życie prywatne. Widujemy się raz na dwa tygodnie, czasem częściej. Czy to jej wystarcza?
Po coś przecież tu przyjechałeś, idioto, przypominam sobie cel mojej wizyty, sięgam po torbę, wyciągam konwalie. Wyglądają jak zielsko spod płotu zdeptane przez krowy.
– Co to jest? – Baśka przygląda im się ze zdumieniem.
Zaręczynowy bukiet, myślę i parskam śmiechem.
– Wywal to... – Wzruszam ramionami. – Nawet nie umiem ci dać ładnych kwiatów...
Całuje mnie na pocieszenie.
– Ale zrobiłeś mi niespodziankę...
– Z bukietem? – Wykrzywiam się smętnie.
– Ze sobą.
– No, co tam z wami? – Do kuchni wpada Hanka. – Mamy się zmywać, czy dołączacie do imprezy?
Baśka obejmuje ją, szepcze coś do ucha.
– Nie ma sprawy... – Hanka podchodzi do mnie, podaje mi rękę. – Do następnego, Romeo. A swoją drogą mógłbyś nie robić jej takich nalotów. Telefonu nie masz, czy co?
– No coś ty, Hanka... – Baśka puka się w czoło, wypycha ją z kuchni. – Pewnie jutro nie przyjdę... – dobiega mnie z korytarza.
Jeszcze tego by brakowało, myślę i nagle zdaję sobie sprawę, jakim jestem egoistą. Organizuję jej życie, jak mi się podoba.
– Przepraszam, Baśka... – mówię. – Hanka ma rację.
– Nie ma... – Siada mi na kolanach, przytula się mocno. – Nie ma, naprawdę...
– Wyjdziesz za mnie? – rzucam szybko, tak szybko, że już sam nie wiem, czy naprawdę powiedziałem to głośno.
– Jasne... – Śmieje się. – Ale dzisiaj już chyba za późno.
Jakby na zawołanie zegar wybija dwunastą.
– Pytam serio. – Odsuwam ją od siebie.
Nie, to niemożliwe... W jej oczach zamiast radości jest strach. Nie mogę się mylić. Niestety, nie.
– Co się stało? – mój głos wydobywa się jak ze studni. – Co jest, Baśka?
KONIEC BEZPŁATNEGO FRAGMENTU
ZAPRASZAMY DO ZAKUPU PEŁNEJ WERSJI
więcej..
