Trupi bieg - ebook

DZIK

Suniemy no­wym ob­jaz­dem, Kacsa na­gle od­wraca głowę i pyta, gdzie my, kurwa, je­ste­śmy, ale wszy­scy stu­lają ryje, bo albo nie mają zie­lo­nego po­ję­cia, albo nie chcą pal­nąć głu­poty, albo pró­bują wy­pro­wa­dzić wszyst­kich w pole, że­by­śmy jesz­cze bar­dziej za­błą­dzili. Ja też nie znam tych oko­lic, w do­datku w strasz­nej chla­pie ni­czego nie wi­dać, a prze­cież sam bym się cie­szył, gdy­bym wie­dział, gdzie je­ste­śmy, bo ina­czej do usra­nej śmierci nie do­wle­czemy się do domu.

– To tam to nie rzeź­nia? – po­ka­zuję przy­po­mi­na­jący dzika wielki fa­bryczny bu­dy­nek, a Kacsa tylko duka: Niby gdzie, kurwa jego mać?, ale na próżno się od­wraca, po chwili je­ste­śmy za wiel­kim dźwię­ko­chłon­nym mu­rem i wszystko się roz­ciąga, jak w Gwiezd­nych woj­nach, kiedy przy­spie­szają do pręd­ko­ści świa­tła. Kacsa ma w so­bie coś z Har­ri­sona Forda, zwłasz­cza gdy w pół­mroku wi­dzę go od tyłu. Za­wsze on pro­wa­dzi, choć nie ma prawa jazdy, po­ży­czył od Mi­siego. Misi to jego cio­teczny brat i na fo­to­gra­fii są cał­kiem po­dobni. Nie ku­mam, skąd gów­niarz skom­bi­no­wał pa­piery, w le­cie do­piero skoń­czy szes­na­ście lat, ale jesz­cze ni­gdy nie za­li­czyli wpadki. Nie są­dzę, żeby Kacsa miał w przy­szło­ści swoje prawko. Trzy razy z rzędu ob­lał z prze­pi­sów, choć oj­ciec dał eg­za­mi­na­to­rowi w łapę.

Je­dziemy sa­mo­cho­dem Kacsy. Stary lis, nie chciał się przy­znać, że wziął od ojca, a prze­cież wiem, że mu za­je­bał. Oj­ciec Kacsy jest w po­rzo, ale nie ma lipy, żeby ot tak po pro­stu dał sy­necz­kowi trzy­stu­konną brykę za sto mi­lio­nów. Kacsa jedną rękę trzyma na kie­row­nicy, drugą grze­bie w tor­bie z McDo­nalda, ze znu­dzoną miną wy­ciąga Big Maca i wpy­cha ca­łego do gęby. Zwię­dłe li­ście sa­łaty spa­dają mu na spodnie. Zo­lika po­chyla się, chyba chce o coś za­py­tać, pró­buje wy­su­nąć głowę po­mię­dzy dwoma przed­nimi fo­te­lami, z im­pe­tem ude­rza o za­głó­wek. Za­wsze jest taki na­krę­cony, co­kol­wiek by pa­lił czy ły­kał. Nie wiem, jak działa na niego al­ko­hol, bo ni­gdy nie pije. Ostroż­nie się po­chy­lam, żeby spoj­rzeć po­nad ra­mio­nami Kacsy i zer­k­nąć na pręd­ko­ścio­mierz, ale wi­bru­jący nie­bie­skim bla­skiem rząd cy­fe­rek znika z ta­blicy i wi­dzę tylko, że za­czyna się od trójki albo ósemki. W ka­bi­nie kłębi się gę­sty, lepki dym, jak­by­śmy sie­dzieli w gi­gan­tycz­nej wa­cie cu­kro­wej. Kacsa pa­trzy na swoje uda, pró­buje zrzu­cić na pod­łogę ka­wałki sa­łaty, i tak długo przy nich grze­bie, aż resztki sosu roz­ma­zują się na spodniach.

– Wy­pier­dolę, kurwa mać, w po­wie­trze tego je­ba­nego Bur­ger Kinga! – wy­bu­cha z wście­kło­ścią.

– By­li­śmy w McDo­nal­dzie – za­uważa ci­cho Zo­lika, ude­rza­jąc się w czoło.

– Za­srana róż­nica – od­war­kuje Kacsa.

– Nie na­krę­caj się! – uśmie­cha się Bója z ka­mienną twa­rzą. – Ze sztucz­nej skóry zmyje się bez pro­blemu.

Bója gra w piłkę wodną i dla­tego tak go na­zy­wają, bo nie można go we­pchnąć pod wodę. Sto pięć ki­lo­gra­mów sa­mych mię­śni. Chło­paki z klasy ma­te­ma­tycz­nej tak na­zwali jed­nostkę miary. Bója pierw­szy miał owło­sie­nie wo­kół ptaka.

– Z ja­kiej, kurwa, sztucz­nej skóry? – od­gryza się ura­żony Kacsa.

– Ze sztucz­nej skóry, ta­kiej jak w po­ciągu – od­po­wiada Bója.

– Pierdu, pierdu – Kacsa nie od­pusz­cza, ale z tru­dem udaje mu się po­wstrzy­mać śmiech.

Bója za­do­wo­lony z sie­bie roz­siada się na fo­telu pa­sa­żera, jak gdyby wy­le­gi­wał się na le­żaku, środ­ko­wym i ser­decz­nym pal­cem za­ci­ska ża­rzą­cego się gru­bego skręta. Też jest zdrowo zja­rany, z tru­dem ła­pie po­wie­trze i uśmiech­nięty gapi się przed sie­bie, ni­czym wielki żółty ba­nan. Wła­śnie chcę za­cząć li­czyć, jak długo wy­trzyma bez po­wie­trza, kiedy na­gle, ni­czym wy­bu­dzony z głę­bo­kiego snu, spo­gląda na jo­inta, za­ciąga się ze sma­kiem i wy­pusz­cza­jąc dym pod nogi, po­daje im skręta. Ra­mię wy­dłuża mu się jak In­spek­to­rowi Ga­dże­towi.

– Dzięki-dzięki-dzięki – duka Zo­lika. – Już my­śla­łem, że bę­dziesz sam jar... jar... aż do­je­dziemy. – Plą­cze mu się ję­zyk, pró­buje jesz­cze raz, ale nie daje rady i wy­rywa Bói skręta. Je­stem mu wdzięczny, bo nie mu­szę ru­szać się z miej­sca, gdy mam chęć po­cią­gnąć. Zo­lika szybko za­ciąga się raz po raz, a kiedy wyj­muje skręta z ust, bi­bułka przy­le­pia mu się do warg i pęka. Mija cała wiecz­ność, za­nim pa­pie­ros znaj­dzie się w mo­ich rę­kach, a jed­nak się nie spie­szę. Chcę się roz­ko­szo­wać każdą se­kundą. Ostroż­nie wy­gła­dzam bi­bułkę, tur­lam w pal­cach cie­płego skręta. Kiedy się za­cią­gam, dra­pie mnie w gar­dle. Znów do­dali za dużo ty­to­niu, dla­tego jest taki gruby, nie z po­wodu trawy. Kacsa cy­ko­rzy się, że oj­ciec wy­czuje za­pach ma­ry­chy, choć wy­daje mi się, że by się nie po­znał i na­wet nie bę­dzie się przy­pier­da­lał, że pa­limy. Stary też za­wsze pro­wa­dzi z fa­jo­rem w zę­bach.

– No i co z tego? – pyta Bója, marsz­cząc czoło. Po­woli ce­dzi słowa, jak w te­le­wi­zyj­nych pro­gra­mach o zdal­nym le­cze­niu so­bo­wtór Buda Spen­cera wci­ska­jący kit eme­ry­tom.

– Ha­ska, niga’ – od­po­wiada Kacsa. Kilka mie­sięcy temu za­du­rzył się w ja­kimś ze­spole gra­ją­cym na pro­win­cji gang­ster­skiego rapa, te­raz też oni drę­czą nas z gło­śni­ków, i od tam­tego czasu, jak so­bie za­pali, bez prze­rwy coś bre­dzi o Mu­rzy­nach, i na­wet udaje mu się ga­dać do rymu.

– A ja mó­wię o Big Macu – Bója mruży oczy. Szczy­pią go od dymu.

– O Big Macu? – pyta Kacsa.

– No – Bója po­pija colę i czka­jąc, do­daje: – Śmier­dzi jak gówno. – Umie tak po­wie­dzieć na­wet cał­kiem dłu­gie zda­nia. Wiel­kie ma nie tylko płuca, ale i żo­łą­dek.

– Jak jesz­cze raz się we­tniesz, wy­sia­dasz – usztyw­nia się Kacsa.

Bója le­ni­wie ob­raca w kubku kostki lodu, nic go nie ru­sza, wie, że to tylko nie­groźne po­gróżki. Kacsa usta­wił skrzy­nię w try­bie drive i boi się zwol­nić. Nie ma mowy, żeby za­trzy­mał się na tym pust­ko­wiu tylko po to, żeby wy­sa­dzić Bóję. Na słowo „gówno” przy­cho­dzi mi na myśl pu­enta, ale mam chrypkę i nim udaje mi się do­być głos z gar­dła, Bója ry­czy na ca­łego, a ja za­po­mi­nam, co chcia­łem po­wie­dzieć.

– La­ski... – ry­czy, ude­rza­jąc o sie­bie ko­la­nami. – La­ski... – dusi się ze śmie­chu, aż łzy na­pły­wają mu do oczu. – ...ma­czały... – chwyta po­wie­trze – ...w ke­czu­pie... – I jesz­cze coś mówi, chyba że, że tam­pon, ale nie ro­zu­miem do­kład­nie, bo po­chli­pu­jąc, ociera łzy. Pa­trzymy na niego z Zo­liką, nie od­zy­wa­jąc się ani sło­wem, a on zerka na Kacsę i po chwili od­wraca się zdzi­wiony. To po­rządny chło­pak, ale cza­sami mar­twię się o niego. Albo z jego po­wodu.

– W Macu nie dają z ke­czu­pem – od­zywa się Zo­lika – ale z ta­kim spe­cjal­nym so­sem ro­bio­nym na pod­sta­wie se­kret­nego prze­pisu. – Wy­ma­wia przez A, ke­czap. Zo­lika ma ro­botę w McDo­nal­dzie, wie, o czym mówi.

– Pier­dol się, kurwa... – Kacsa urywa w pół zda­nia i spo­gląda na ostatni kęs Big Maca, który ści­ska po­mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym. Bója znów ry­czy ze śmie­chu, a Kacsa się wścieka. Wi­dzę w lu­sterku jego wy­krzy­wioną ze zło­ści twarz.

– W go­dzi­nach pracy nie czo­chramy freda – broni się ura­żony Zo­lika.

Ściem­nia. Wszy­scy czo­chrają freda.

Kacsa po­mru­kuje i wrzuca do po­piel­niczki resztki Big Maca.

Przez chwilę nie gra mu­zyka. Ci­cho mkniemy w noc­nych ciem­no­ściach. A kiedy za­czyna się ko­lejny utwór, Bója pyta:

– Ty, Zo­lika, co to była za szpry­cha?

– Która?

– Ta ruda przy au­to­ma­cie z lo­dami – od­po­wia­dam, a Bója tylko przy­ta­kuje. Mnie też wpa­dła w oko. Nie ro­zu­miem, dla­czego z ta­kim cy­cem za­suwa w Macu.

– To nie były lody – po­pra­wia mnie Zo­lika. – Tylko McFre­eze, z cze­ko­la­do­wym albo tru­skaw­ko­wym so­sem.

– Ja­sne, Zo­lika, McFre­eze – przy­ta­kuje Bója men­tor­skim to­nem. – Le­piej opo­wiedz o tej la­sce. – Zo­lika sie­dzi ci­cho. Bója od­wraca się, jego źre­nice są czarne ni­czym je­zioro w ko­palni. – Dziab­nął­byś ją, no nie?

Zo­lika traci re­zon, za­czyna się ją­kać, nie ro­zu­miem ani słowa, a po­tem znów mil­czy.

– Tą rudą z wielką mle­czar­nią? – Kacsa włą­cza się do roz­mowy. – Też bym ją po­su­nął – do­daje z wa­riac­kim uśmie­chem i niby przez przy­pa­dek uru­cha­mia wy­cie­raczki. Klnąc, szuka wy­łącz­nika, miga to na prawo, to na lewo, świeci re­flek­to­rami, z krza­ków jak gdyby wy­ła­nia się ja­kieś zwie­rzę, sarna albo dzik, w końcu przed­nią szybę za­lewa płyn do wy­cie­ra­czek. Bója ma już do­syć ta­kiej nie­udol­no­ści, sięga ręką przed oczyma Kacsy i wy­łą­cza wy­cie­raczki. Przez owady roz­ma­zane na szy­bie nic nie było wi­dać, te­raz płyn ścieka po szy­bie. Bója znów włą­cza wy­cie­raczki. Je­dziemy, a ryt­micz­nie po­ru­sza­jące się ra­miona wy­cie­ra­czek hip­no­ty­zują Kacsę. Jego głowa w jed­no­staj­nym ryt­mie po­ru­sza się od pra­wej do le­wej. Wy­su­wam się do przodu, po­kle­puję Bóję po ra­mie­niu, a kiedy się od­wraca, wska­zuję na Kacsę. Na szczę­ście Bója szybko kuma, o co cho­dzi, i wy­łą­cza wy­cie­raczki. Za­czyna ma­chać ręką tuż przed twa­rzą Kacsy, który na­gle po­trząsa głową i wy­bu­dza się z transu.

Chwilę wcze­śniej chcia­łem coś po­wie­dzieć o tam­tej ru­do­wło­sej dziew­czy­nie albo o sa­ła­cie, ale nie pa­mię­tam, czy w końcu się ode­zwa­łem, czy tylko wy­daje mi się, że coś po­wie­dzia­łem. Przez mo­ment my­ślę, że tylko mi się wy­daje, że coś mó­wi­łem, po czym na­gle przy­po­mi­nam so­bie, co chcia­łem po­wie­dzieć, albo co mi się wy­da­wało, że chcia­łem po­wie­dzieć, i wtedy już nie mam ochoty nic mó­wić. Pod­no­szę głowę, re­flek­tory oświe­tlają wielką ta­blicę ze zna­kiem na­ka­zu­ją­cym za­trzy­ma­nie się, przed­sta­wia­jącą fos­fo­ry­zu­jącą dłoń wiel­ko­ści czło­wieka. Nie chce ba­wić się z nami w łapki, co do tego można mieć pew­ność. Kacsa nie za­uwa­żył pasa albo nie zna tego znaku. Pew­nie nie było go na za­ję­ciach, kiedy prze­ra­biali znaki dro­gowe. Szara szosa błysz­czy od wil­goci ni­czym wielki nagi śli­mak. Cią­gle przy­cho­dzą mi na myśl ta­kie głu­poty. Kie­dyś za­ko­si­li­śmy Cy­ga­nom cały wo­rek śli­ma­ków, za­nie­śli­śmy pod go­spo­dar­stwo ja­kie­goś ogrod­nika i prze­rzu­ci­li­śmy przez ogro­dze­nie, niech so­bie ścierwa pod­je­dzą. Przez kilka dni cho­dzi­łem tam, cały czas na bra­mie wi­siała ta­bliczka, że do od­wo­ła­nia z po­wo­dów tech­nicz­nych nie pro­wa­dzimy sprze­daży. Dziwne, z pra­wej strony za­gro­dzili ta­śmą, choć tak na­prawdę by­łoby wszystko jedno, to wy­marła oko­lica, nikt nie nad­je­dzie z prze­ciwka, na­wet ru­muń­ski tir pro­wa­dzony przez przy­sy­pia­ją­cego kie­rowcę ani ukra­iń­ski mi­kro­bus z za­słon­kami w oknach.

Kacsa znów coś wy­ma­cuje, przy­ci­ska ja­kiś gu­zik, szyba się opusz­cza, a on prawą ręką sięga po resztkę fry­tek i wy­rzuca na jezd­nię. Sa­mo­chód zsuwa się w stronę rowu. Czuję, jak pocą mi się ręce. Moja twarz od­bija się w szy­bie. To nie mogę być ja, nie chcę, i choć ta twarz jest uśmiech­nięta, wy­daje się dzi­waczna. Zbyt stara albo zbyt młoda, sam nie wiem, pa­trzy na mnie, szcze­rząc zęby w uśmie­chu, a prze­cież ja się nie uśmie­cham. Po chwili za­mie­nia się w błysz­czącą czaszkę, wielką śmie­jącą się czaszkę, od­wra­cam się i wbi­jam wzrok w za­głó­wek.

– Trzy­maj się drogi – mówi Bója do Kacsy i za­czyna szu­kać przy­ci­sku, który otwiera szybę. Cią­gle jesz­cze trzy­mam w pal­cach skręta, za­cią­gam się. Bója znaj­duje przy­cisk. Te­raz, kiedy oby­dwie szyby są opusz­czone, w ka­bi­nie czuć dziwny wiatr, moje włosy tną chłodne po­wie­trze. Zo­lika przy­ci­ska dłoń do ucha, bła­ga­jąc, że­by­śmy za­mknęli te okna. Bója przy­ci­ska gu­zik. Szyba su­nie w górę, czuję, jak za­tyka mi się ucho, ale kiedy pró­buję je ode­tkać, ob­la­tuje mnie strach, że pękną mi bę­benki i mózg wy­pły­nie na ze­wnątrz. Po­wiedzmy so­bie, ze sztucz­nej skóry wy­pły­nie z ła­two­ścią. W gło­śni­kach dudni mu­zyka. Albo nad­cho­dzi po­tężna bu­rza. Bója bie­rze ko­ły­szący się na środ­ko­wej kon­soli wielki, pa­skudny pla­sti­kowy ku­bek, który przy­trzy­my­wał ko­la­nami, bo nie mie­ścił się w pod­stawce, wsuwa do ust słomkę, a kiedy pije na­pój, wciąga po­liczki. Pro­du­cenci sa­mo­cho­dów nie mogą na­dą­żyć za po­my­słami fast fo­odów. Ślina zbiera mi się w ustach. Wy­glą­dam przez okno, twarz zni­kła, my­ślę so­bie, że wszech­świat, kurwa, po­sze­rza się z pręd­ko­ścią świa­tła, i jest pewne jak nic, że ja­kaś szybka żar­ło­daj­nia już dawno wy­ku­piła tu wszyst­kie działki, a za­nim przy­będą pierwsi ko­smici, otwo­rzy kilka McSpace’ów, żeby na­tych­miast mo­gli na­żreć się po­dwój­nych bur­ge­rów z dużą por­cją fry­tek i pół­li­trową colą, bo tak naj­bar­dziej się opłaca.

Roz­sia­dam się na środku i śle­dzę pręd­ko­ścio­mierz. Na di­gi­tal­nym ekra­nie roz­my­wają się cy­fry, ale po chwili ob­raz się wy­ostrza i wi­dzę, że pę­dzimy z pręd­ko­ścią sto sie­dem­dzie­siąt sie­dem na go­dzinę. Jak­by­śmy je­chali po pro­stej, choć chyba je­ste­śmy na za­krę­cie. Prze­su­wam się na bok i przy­ci­skam głowę do zim­nej szyby. Kacsa do­daje gazu, to mocny sil­nik, ma do­bry ciąg, wci­ska mnie w skó­rzany fo­tel o ko­lo­rze sraczki. Bak jest pe­łen po brzegi, wszy­scy zrzu­ci­li­śmy kasę. Już, kurwa, ża­łuję, nie chcę zdech­nąć jak nę­dzarz. W ze­szłym roku w le­cie kilku chło­pa­ków z Füredu wy­pier­do­liło z za­krętu przy hur­towni z drzwiami i oknami, wbili się w kil­ku­set­letni dąb, który prze­trwał dzie­siątki burz, dwie wojny świa­towe i bu­dowę drogi. Przed wy­jaz­dem za­tan­ko­wali cały bak dzie­więć­dzie­się­cio­dzie­wię­cio­ok­ta­nową V-Po­wer i wy­le­cieli w po­wie­trze, a drzewo spło­nęło. Na­oczny świa­dek opo­wia­dał po­tem w miej­sco­wej ka­blówce, że jed­nemu udało się wy­do­stać z wraku, pa­liły mu się włosy i całe ubra­nie jak żoł­nie­rzom z Wiet­kongu po ataku na­pal­mem. Za­nim przy­je­chała straż po­żarna i uga­siła pło­mie­nie, ogień stra­wił pięć hek­ta­rów ku­ku­ry­dzy. Znowu za­kręt, a Kacsa nie zwal­nia. Mają kupę kasy, jego stary otwo­rzył nie­dawno obok sie­dziby Kryszny świ­niar­nię z uboj­nią. Wy­znawcy Kryszny za­szyli się w do­li­nie na końcu świata, żeby mo­dlić się od rana do wie­czora do swo­ich krów, a oj­ciec Kacsy na są­sied­nią działkę spę­dził stado man­ga­lic. Chce się do­ga­dać z McDo­nal­dem, żeby sprze­da­wali ham­bur­gery z mięsa man­ga­licy. Kie­dyś po­szli­śmy z klasą oglą­dać rzeź­nię. Obej­rze­li­śmy so­bie rzeź­nię i dół na pa­dlinę zgodne z unij­nymi nor­mami. Rzeź­nik opo­wia­dał, że tu jest tak czy­sto, że można jeść z pod­łogi.

– Kacsa – od­zy­wam się.

– Co jest?

– Zmień bieg.

– Że co?

– Zmień bieg.

Kacsa spo­gląda na drą­żek do zmiany bie­gów. Chwyta w dłoń i wtedy go oświeca.

– Idź, chuju, w pizdu, to au­to­mat.

Se­kundę póź­niej sa­mo­chód pod­ska­kuje, na­gle robi się ci­cho, jak gdyby po­łknęła nas wielka pu­chata be­stia. Czuję, jak re­zo­nują mi bę­benki. Kiedy wsia­da­li­śmy, któ­ryś chyba mó­wił, do­kąd je­dziemy, ale tego już nikt nie pa­mięta. Albo w ogóle nie mie­li­śmy żad­nego po­my­słu. Od kilku go­dzin krą­żymy po mie­ście i oko­licz­nych wsiach, ale w ja­kim kie­runku nie po­je­dziemy, za­wsze do­jeż­dżamy do ulicy Mło­dzieży 48 roku i za­trzy­mu­jemy się po­mię­dzy dzie­się­cio­pię­tro­wymi wie­żow­cami oświe­tlo­nymi żół­tym bla­skiem la­tarni. Same ronda, może za­krę­cić się w gło­wie.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------