Trupojad i dziewczyna - ebook

Prolog

Nie było najmniejszych wątpliwości – na torze siedział dostojnie czarny kot i obserwował pędzącego z prędkością błyskawicy czerwonego gokarta. Nawet nie zamierzał się ruszyć. Adrianna nie miała czasu na wahanie, to był odruch. Odbiła kierownicą w prawo, minęła wciąż spokojnie obserwujące ją zwierzę, a reszta była już tylko kłębowiskiem myśli i obrazów utrwalonych w klisze.

Klisza pierwsza: Adrianna widzi biało-czerwoną bandę, napina wszystkie mięśnie, wie, że zaraz uderzy w osłony z całym impetem, a jedyna myśl, jaka jej w tym momencie przychodzi do głowy, brzmi: jak ja namówię rodziców, żeby dali mi pieniądze na naprawę gokarta?

Druga klisza: szarpnięcie i zdziwienie, kiedy pojazd przebija biel ściany.

Klisza ostatnia: rozdarcie metalowego przepierzenia, zgrzyt gnącego się metalu, gwałtowne przechylenie w dół i nagle zbliżający się asfalt. Tylko nie głowa, tylko nie moja głowa!

Ciemność.

Przebudzenie, ułamek świadomości, pierwszy silny impuls (oko, to chyba oko), urwany oddech, ślina zmieszana z krwią, a potem… To, co następuje, wymyka się opisowi. Erupcja bólu. Ze wszystkich stron. Z każdej części nóg, rąk, palców, kręgów, czaszki, płuc, miednicy, bioder, kolan, stóp, żeber, nosa, skóry… Adrianna nie słyszała swojego jęku.

Ciemność pełna czerwonego bólu.

A potem zobaczyła coś zupełnie innego.

*

Myśliwy był martwy!

Dziewczynka w czerwonym kapturku biegła przez mroczny las. W dłoni ściskała kryształową fiolkę z Esencją, która rozświetlała drogę. Esencja migotała bladozłotym blaskiem jak świetlik w noc letniego przesilenia i odsłaniała przed dziewczynką krętą ścieżkę prowadzącą w głąb lasu, na polanę, na której stała chata Staruchy.

Dziewczynka biegła ile sił w nogach. Ledwo łapała oddech, pod jej świńskim noskiem pojawiły się kropelki potu. Nie mogła się jednak zatrzymać. To ją doganiało. Kątem oka widziała cień monstrum: ostre kły, nastroszoną szczecinę wyrastającą z nagich pleców. Cień prześlizgiwał tuż obok, za starymi drzewami, poza zasięgiem światła. Wiedziała, że chce ją pożreć, ale wcześniej wyrządzi jej krzywdę.

Czemu nie posłuchała matki?!

– Lilko, to obżarstwo kiedyś cię zgubi! – Groziła jej palcem rodzicielka. – Nosisz szkarłatny strój, podobnie jak wszystkie twoje starsze siostry. To olbrzymie zobowiązanie. Już teraz wyglądasz jak mały prosiaczek, a to dopiero początek przemiany. Matka Przeorysza z łatwością się dowie, że nie posiadasz cnót właściwych dla Szkarłatnych Panien i cię wyrzuci!

Lilka nie przejmowała się przemowami matki. Do niedawna. Zauważyła, że od momentu kiedy wstąpiła do Klasztoru, a Esencja zgęstniała, ona sama zaczęła się zmieniać. Łakomstwo przyspieszało tę przemianę: ciało stało się pulchniejsze, palce zaczęły przypominać serdelki, stopy stopniowo zmieniały się w racice, a na twarzy pojawił się ryjek. Kilka razy przy jedzeniu nawet chrumknęła.

Zgubiły ją maślane placuszki.

Matka przygotowała je w podzięce dla Przeoryszy, wrzuciła do wiklinowego koszyczka, przykryła haftowaną serwetą i zabroniła Lilce uszczknąć chociaż kęs. Lecz kiedy tylko dziewczynka opuściła miasto, zboczyła ze ścieżki, zaszyła się w opuszczonym młynie, zeżarła wszystkie placuszki i zasnęła. Obudziła się wieczorem. Wiedziała, że po zmroku wychodzą na świat błędne ogniki, demony, upiory i inne Istoty Nocy. Dopóki szła w świetle wiszących nad miastem latarń, czuła się bezpiecznie, ale kiedy zagłębiła się w knieję…

Był późny wieczór, nad drogą unosiły się kłęby wilgotnej mgły. Nagle ścieżka rozwidliła się, a na rozstaju wyrósł martwy dąb. Jego kora była czarna i śliska, a poskręcane gałęzie pozbawione liści. Przed drzewem, w błocie, leżała kusza z mosiężnymi zdobieniami w kształcie jelenich głów. Na grubej gałęzi powyżej wisiało ciało myśliwego. Oczy przekłuto mu patykami, na klatce piersiowej wydrapano plugawe symbole. Karykaturalnie wydęty brzuch zszyto grubą nicią.

Lilka wybałuszyła oczy w przerażeniu. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że światło latarń już do niej nie sięga.

­– Pomóż… – jęknął myśliwy.

I nagle nić pękła, uwalniając ukryte w brzuchu myśliwego kamienie.

Coś zachichotało w krzakach, a śmiech szybko zmienił się w charczenie.

Lilka odrzuciła pusty koszyczek i zaczęła biec.

I nie zatrzymała się ani na chwilę. Aż do teraz. Upadła na ziemię, krztusząc się śliną i powietrzem. Nie miała już siły. Zsunęła czerwony kapturek do tyłu, na jej ramiona spłynęły złote loki.

Bała się, że To zaraz wyskoczy z lasu, rzuci się na nią i okrutnie skrzywdzi, a potem pożre. Ale nic się nie stało. Kiedy złapała oddech, podniosła głowę i rozejrzała się. Nic. Tylko wysoka ściana drzew, za którą kryła się nieprzenikniona, głucha ciemność, zaś nad nią jaśniały zimne i odległe gwiazdy. W oddali zahukała sowa.

Lilka podniosła się i rozejrzała raz jeszcze. Przed sobą na łańcuszku trzymała kryształową fiolkę z Esencją, która migotała bladozłotym światłem. Żaden kształt nie wyłonił się z mroku. Dziewczynka czuła, że To czai się gdzieś między drzewami, knuje, jak ją porwać w ciemność. Ale jej nie zaatakuje, bo zostało przez coś powstrzymane.

Kiedy obejrzała się przez ramię, zrozumiała, co odgoniło To. Niedaleko ścieżki paliło się ognisko, dobiegał stamtąd gwar rozmów. Rozróżniła kilka niskich, męskich głosów. Lilka zgubiła się na dobre, postanowiła więc przysiąść się do ogniska, a rano, kiedy ciemność, mgła i Stworzenia Mroku wreszcie odejdą, odszukać ścieżkę prowadzącą do Klasztoru.

Ruszyła w stronę ogniska. Kątem oka dostrzegła kryte wozy załadowane skrzyniami ze złotem oraz śpiące na stojąco kuce. Wokół ogniska siedziało siedmiu niskich mężczyzn. Karły. Rozmawiały żywo w swojej mrukliwej mowie, piły piwo z dębowych kufli, ćmiły fajki i jadły soloną wieprzowinę. Ogień rozświetlał ich brudne twarze, gęste brody i ostre zęby.

Dziewczynka w czerwonym kapturku poczuła, że nie jadła od bardzo dawna i dopadł ją straszny głód. Miała nadzieję, że niscy ludzie podzielą się z nią jedzeniem.

Weszła w krąg światła i przywitała się. Widząc dziewczynkę, karły umilkły. Wymieniły między sobą chytre spojrzenia, kiwnęły zdawkowo głowami, a jeden z nich wstał. Miał czarną brodę i czerwoną czapkę przekrzywioną na bok. Zachęcił Lilkę, żeby do nich dołączyła.

Wyglądały przyjaźnie, pomyślała więc, że na pewno obronią ją przed atakiem złej istoty z lasu.

Usiadła na pieńku miedzy dwoma z nich i zaczęła opowiadać o sobie. Karzeł z czarną brodą, w czerwonej czapce na głowie, uśmiechnął się do współtowarzyszy.

Błysnął kieł.Rozdział I

Pani Klątwa

Niebyt. Nieczas. Nieból.

Niespodziewanie wszystko się zmieniło. Jakby ktoś podłączył wtyczkę do kontaktu – zasilanie wróciło.

Zmysły zaczęły pracować, przypominać sobie błyskawicznie swoje role: słuch do dźwięków, węch do zapachów, czucie do dotyków, smak do smaków, ból do bólu. Adrianna zaczęła odzyskiwać świadomość.

Z początku była całkowicie zdezorientowana. Jakby ktoś wybudził ją z pozbawionej snu pustki. Doświadczała przy tym niezliczonej ilości odczuć naraz, rozpaczy i euforii, radości i smutku. Pstryk! Nagle wszystko, jak za ucięciem noża, zawęziło się do kilku wyostrzonych zmysłów.

Najpierw odezwał się odległy ból. Adrianna nie była do końca świadoma, skąd pochodził – trochę z głowy, trochę z nóg, trochę z kręgosłupa i rąk. Ból to przybliżał się, to znów oddalał. Dziewczyna wiedziała, że leży na czymś miękkim, w zamkniętym pomieszczeniu.

Węch, smak i słuch wróciły mniej więcej jednocześnie:

– …budzi się, zawołajcie lekarza…

W ustach smak kredy i wapna.

– …Bogu niech będą dzięki…

W nozdrzach zapach powietrza z ostrą nutą lizolu, kreoliny albo innego środka dezynfekującego. Pachniało szpitalem.

– …proszę na chwilę opuścić salę… jej stan jest wciąż niestabilny…

– …nie płacz przy ludziach…

Wróciły strzępy pamięci, wrócił tor. Adrianna próbowała przywołać inne wspomnienia, lecz tępy ból nie pozwalał na głębszą koncentrację. Nie mogła się ruszyć, czuła, jakby miała ciało z waty. Szczególnie nogi. Podjęła wysiłek. Lewa powieka ani drgnęła, była jakby sklejona. Prawa jednak otworzyła się i zmysł wzroku znów zaczął działać.

Najpierw oślepiła ją jasność, którą po chwili zastąpiły inne kolory: szarość, czerń, matowa żółć i punkcik czerwieni. Kolory szybko wypełniły rysujące się kontury kształtów, a czerwony punkcik stał się ustami. Potem z jasności wyłonił się owal twarzy, kasztanowe włosy i ciemne oczy.

– Adrianno, jeżeli mnie słyszysz, mrugnij – zabrzmiał łagodny kobiecy głos. Dziewczyna mrugnęła. – Świetnie. Przedstawię się – nazywam się Katarzyna, jestem twoją lekarką. – Adrianna próbowała spytać, co się stało, ale spomiędzy jej warg wyszła tylko bańka śliny. Lewe oko momentalnie zaatakował ból; napięła mięśnie. – Spokojnie, moja droga – mówił delikatny, acz stanowczy głos, a w jasności błysnęła igła strzykawki. Wszystko zaczęło się rozmazywać. – Miałaś nieszczęśliwy wypadek, ale wszystko jest już dobrze. – Głos oddalał się. – Dostałaś właśnie środki przeciwbólowe. Twój organizm musi się zregenerować. Jesteś silną dziewczyną, poradzimy sobie. – Zaczęła odpływać. – A teraz śpij, Adrianno, zaśnij.

Zasnęła.

*

Wybudziła się łagodnie, nie pamiętała snu, nie miała pewności, czy w ogóle śniła. Wydawało jej się, że leży w swoim łóżku w niedzielny poranek. Mama woła ją na śniadanie, a ona odpowiada: zaraz przyjdę, po czym zawija się szczelniej w kokon kołdry i obraca na drugi bok. Jest przytulnie i bezpiecznie, nic złego się nie wydarzyło.

Kiedy Adrianna otworzyła oczy, zdała sobie sprawę, że to wszystko było złudzeniem. Wszystko poza matką, która czuwała przy jej łóżku.

– Córeczko. – Chwyciła dłoń dziewczyny i chciała coś jeszcze powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle.

– Mamo… – wychrypiała Adrianna, nie poznając swojego głosu. – Ja nie chciałam… Tak bardzo mnie boli…

– Już dobrze. – Oczy kobiety zaszkliły się, a dolna warga zadrżała. – Wszystko będzie dobrze.

– Jestem strasznie zmęczona – powiedziała dziewczyna cichym głosem i poczuła, jak pulchne palce matki zaciskają się na jej dłoni. Była bardzo słaba. Przymknęła oczy. Kiedy otworzyła je ponownie, przy łóżku była również pani Kasia. Adrianna zobaczyła, jak lekarka wstrzykuje coś do kroplówki. A potem wszystko się rozmyło, ucichło i zgasło.

*

Kiedy się ocknęła, w pomieszczeniu było zupełnie ciemno i pusto. Jedynym wyraźnym przejawem rzeczywistości wydawał się drażniący nos zapach lizolu. Ale było coś jeszcze… coś niepokojącego.

Przebudziła się na chwilę, wiedząc, że zaraz znowu zapadnie w sen. Zdawała też sobie sprawę, że jest tak nafaszerowana środkami przeciwbólowymi, morfiną czy czymś podobnym, że nie tylko nie czuje żadnego bólu, lecz nawet nie może się poruszyć.

Nim zamknęła jedyną sprawną powiekę, dostrzegła coś jeszcze – cień. W mroku mały ciemny kształt krążył wokół jej łóżka, powoli i z gracją.

Powieka opadła wolno, a wraz z nią opadła czarna kurtyna.

*

Tym razem było zupełnie inaczej.

Czuła się zdecydowanie lepiej. Nogi dalej miała jak z waty, a lewą powiekę zaklejoną, ale reszta zdawała się w porządku. W całym ciele czuła przyjemne mrowienie. Mogła też obracać głową bez większego wysiłku. Spróbowała podnieść ręce, ale od razu pojęła, że to wciąż ponad jej siły.

Postanowiła rozejrzeć się po pomieszczeniu.

Po lewej stronie, między ścianą a łóżkiem, dostrzegła stojak z kroplówką. Od kroplówki odchodziła rurka, którą krystaliczna ciecz płynęła wprost do jej ramienia. Nieco dalej, w głębi pomieszczenia, znajdowało się duże odsłonięte okno. Za oknem – kasztan i niebo. Adrianna skierowała wzrok w stronę swoich stóp. Na kołdrze, którą była przykryta, leżały jej ręce. Prawą dłoń miała owiniętą bandażem. Nieznaczny obrót w prawo: puste szpitalne łóżka, uchylone drzwi na korytarz, krzesło, na którym leżała kolorowa gazeta o modzie i wisiała czarna dziewczęca torebka oraz jesienny płaszcz w czerwoną kratę; tuż przy łóżku stał metalowy stolik z misą pełną owoców i z wazonem świeżych słoneczników.

Hmmm, pomyślała Adrianna. – Płaszcz w czerwoną kratę, „Elle” i świeże słoneczniki. To może być tylko…

Od strony drzwi rozległ się dziewczęcy pisk.

– …Agnieszka.

– Nareszcie, Aduś! Obudziłaś się! – Szczupła blondynka od razu podbiegła do łóżka i objęła Adriannę najdelikatniej, jak potrafiła. Zapachniało rumiankiem. Znowu zmieniłaś szampon, pomyślała Adrianna.

– Nie tak mocno, bo mnie połamiesz…

– …jak się cieszę… Mówili, że może już nigdy… – Dziewczyna poczuła mocniejszy uścisk i wilgoć na szyi.

Agnieszka odsunęła się na długość ramienia i popatrzyła na Adriannę zielonymi, szklistymi oczami. Kilka łez spłynęło po piegowatych policzkach. A potem przybliżyła się i pocałowała ją w usta. Młodzieńczo, namiętnie.

Adrianna lekkim ruchem głowy przerwała pocałunek; bała się, że zaraz wejdzie matka albo ojciec, a może pani Kasia albo ktokolwiek inny. I je nakryje.

Agnieszka zrozumiała. Usiadła na skraju łóżka i chwyciła jej dłoń, delikatnie.

– Tęskniłam – powiedziała cicho.

– Ja też.

– Jak się czujesz?

– Mam straszny mętlik w głowie – zaczęła Adrianna. – Ciała nie czuję prawie w ogóle, to chyba zasługa tej kroplówki… Możesz… Możesz mi powiedzieć, co się właściwie stało?

– Miałaś wypadek – powiedziała Agnieszka i umilkła. Po jej policzkach znów popłynęły łzy.

– Poważny? – spytała spokojnie Adrianna. Blondynka pokiwała głową. – Aga, daj spokój. Wiesz, że twarda ze mnie sztuka – zaczęła zawadiacko. – Nie rozklejaj się i opowiadaj wszystko. Bo znowu zasnę – pogroziła.

Agnieszka pociągnęła nosem. Opanowała się.

– No dobrze… Wyleciałaś z toru kartingowego.

– Tyle pamiętam.

– Podobno nagle straciłaś panowanie nad gokartem i uderzyłaś w bandę z taką prędkością, że wypadłaś z toru, przebiłaś blaszaną ścianę i poleciałaś jedno piętro w dół. Aż na parking.

– Coś sobie przypominam – Adrianna powiedziała ni to do niej, ni do siebie. – Mocno oberwałam?

– Podobno… – Aga pociągnęła nosem. – Podobno to cud, że przeżyłaś.

– Eee, aż tak źle nie może być. Jak długo tutaj leżę – trzy dni? Tydzień?

Agnieszka spojrzała na nią szklistymi, zielonymi oczami.

– Ponad miesiąc byłaś w śpiączce.

*

Chwilę później pojawiła się matka. Minęła Agę w drzwiach, mówiąc: – Dzień dobry słon… – Ale kiedy tylko zobaczyła, że córka jest świadoma, od razu dopadła do niej, tuląc ją do piersi, szlochając i dziękując Niebiosom. Na szczęście to nierozważne tulenie nie uszkodziło Ady jeszcze bardziej, choć miała wrażenie, że matka poprzemieszcza jej wszystkie kości. Bezbronna wobec fali uczuć, Adrianna też się rozpłakała. Nie trwało to jednak zbyt długo, bo zaraz weszła pielęgniarka.

– Pani Zofio – powiedziała stanowczo. – Proszę oszczędzać córkę, nie połamać jej, łaskawie, jeszcze bardziej.

Matka, z wciąż przyciśniętą do piersi Adą, spojrzała na blondynkę jak lwica broniąca młodego przed napastnikiem, ale szybko się opamiętała. Pociągnęła nosem, ostrożnie ułożyła córkę na łóżku i otarła łzy.

– Dobrze.

– Pójdę po panią doktor – dodała pielęgniarka i zniknęła.

Na chwilę zapanowała cisza.

– Kiedy się obudziłaś?

– Niedawno. Jak Aga przyszła mnie odwiedzić.

– Agnieszka, bardzo fajna dziewczyna. – Matka Adrianny zaczęła swój monolog. W chwilach wielkiego stresu zawsze mówiła dużo i przeważnie bez sensu, to ją uspokajało. Ada przywykła. – Tak, tak, cieszę się, że masz taką koleżankę. Zawsze miła, kulturalna, uśmiechnięta, cały czas przychodzi pomagać ci w rozwiązywaniu zadań domowych. – Ona nadal się nie domyśla, wywnioskowała Ada, dobrze, niech tak zostanie. – No i codziennie była przy tobie. Bardzo wszystko przeżywała, to jest prawdziwa przyjaciółka, skarb jakich mało, moja córciu. Ceń ją sobie, naprawdę możesz na niej polegać. Boże, jak ona się martwiła, gdy tylko się dowiedziała, jako pierwsza przybiegła…

– Witaj, Adrianno. – Lekarka weszła niepostrzeżenie do sali i przerwała monolog matki. – Jak się czujesz?

– Dziękuję. Wydaje mi się, że wszystko jest w porządku.

– Nie masz żadnych zawrotów głowy, nudności, nic cię nie boli? – wypytywała dalej tamta, zakładając słuchawki lekarskie. Miała lśniące kasztanowe włosy i grzywkę. Jest bardzo ładna, pomyślała Adrianna.

– Nie, proszę pani. – Zastanowiła się. – To znaczy… Ogólnie czuję się dobrze, z głową chyba wszystko w porządku. Poza lewym okiem. No i mam problemy z unoszeniem rąk. Czuję je, ale podniesienie ich wymaga strasznie dużo wysiłku. A nogi… Czemu są jak z waty?

Pani Kasia przyłożyła metalową końcówkę słuchawek do piersi dziewczyny.

– Zaraz ci wszystko wytłumaczę, a teraz oddychaj głęboko. – Ada posłuchała. Po kilku wdechach i wydechach pani Kasia zapisała coś w notatniku, który nosiła w kieszeni białego kitla, a potem znowu pokręciła przy kroplówce. Następnie stanęła nad Adrianną i włożyła ręce do kieszeni. Zupełnie na luzie. Wyglądała na młodą, acz doświadczoną lekarkę.

– Powiem wprost – zaczęła po chwili namysłu, a jej głos nie brzmiał już jak głos miłej pani Kasi, a raczej jak głos weterana medycyny, który opiekował się tysiącami pacjentów i w minutę może postawić precyzyjną diagnozę. Przywodziła teraz na myśl skalpel – zimny i połyskujący. – Wskutek wypadku zapadłaś w śpiączkę, miałaś wstrząs mózgu, uszkodziłaś lewe oko. Jesteśmy w stanie je odratować, ale w tym momencie nie możemy zagwarantować, że odzyskasz pełną sprawność. Poważnie złamałaś prawy nadgarstek, kilka drobnych kostek uległo przemieszczeniu. Złamałaś również palec wskazujący i serdeczny, ale prawa dłoń jest już po operacji, wszystko powinno być dobrze. Niestety najbardziej ucierpiał kręgosłup i prawdopodobnie czeka cię bardzo długa rehabilitacja, zanim odzyskasz czucie w nogach i zdolność chodzenia.

– Ile to może potrwać? – Do Ady dopiero zaczęło docierać, co powiedziała lekarka. Była pod wpływem silnych leków, więc nie zareagowała tak, jak zareagowałby każdy, kto usłyszał, że może stracić zdolność chodzenia oraz mieć do końca życia problemy z widzeniem na lewe oko.

Pani Kasia milczała. Spojrzała na matkę, która w napięciu oczekiwała na werdykt, a potem na Adę.

– Od sześciu miesięcy do trzech lat. – Dziewczynę zamurowało. – Ale spokojnie, dziecko, wszystko będzie dobrze. A teraz spróbuj zasnąć. – Pokręciła znowu przy kroplówce i nim Adrianna zdążyła zaprotestować, poczuła, jak całe jej ciało się rozluźnia, a ona odpływa.

Ostatnim, co zapamiętała, był szloch matki.

*

Wieczorem, jak tylko Adrianna odzyskała przytomność, pojawił się ojciec. Tadeusz wyglądał jak zwykle: ciut za duża koszula włożona w jeansy, krawat i krzaczasty wąs. I jak zwykle wydawał się zmartwiony i przybity. Ada nie miała z nim zbyt wielu wspólnych tematów do rozmowy. Kiedyś bywało ich więcej, ale odkąd kilka lat temu Zbyszek, wspólnik ojca, narobił paskudnych długów w ich firmie remontowej i zostawił go na lodzie, Tadeusz zmienił się. Kiedyś był energiczny, pełen życia. Niestety, spłacanie długów i podejmowanie przez lata kolejnych nieudanych przedsięwzięć przytłoczyło go. Po powrocie do domu zazwyczaj siadał w fotelu i tylko milczał, niekiedy jeszcze czytając gazetę. Zamiast rozmawiać, głośno przeklinał złośliwych urzędasów, zakłamanych polityków, chciwą skarbówkę albo zagraniczne korporacje, wysysające siły witalne z polskiej gospodarki. Ada przyzwyczaiła się do zachowania ojca. Nieraz chciała mu przerwać te monologi, powiedzieć, że już o tym gadał i że powinien spróbować jeszcze raz stanąć na nogi. Ale on nie potrafił. Odnosiła wrażenie, że gniewne monologi były jego jedyną osłoną przed paraliżującym żalem i bezradnością. Granicami. Dlatego nie przerywała mu, potakując tylko i rozmyślając o swojej sytuacji.

– …ta nowelizacja VAT-u od pierwszego stycznia to jakiś idiotyzm. Wyobrażasz sobie, jak będę wystawiał faktury z dniem wykonania zlecenia, a nie pod koniec miesiąca, jak do tej pory? Stracę kolejnych kontrahentów… – Może to z jego powodu zaczęłam interesować się dziewczynami? – …Te stare ubeki i komuchy szukają sposobu, jak nam, uczciwie pracującym przedsiębiorcom, bardziej uprzykrzyć życie. I w ogóle nie zwracają uwagi na to, że nie możemy sobie wziąć urlopu, bo córka miała wypadek, tylko cały czas, całe życie pracować na ZUS, podatki… – Kobiety są silniejsze. – …Krew mnie, córciu, zalewa, jak oglądam czasem obrady sejmu. U Perliczka, tego, co prowadzi z synami zakład mechaniki samochodowej, jest podobnie. Wiesz, co mi ostatnio powiedział? – Spojrzał na nią zaaferowanym wzrokiem.

– Co, Tadeuszu? – Zawsze zwracała się do ojca po imieniu.

Wciągnął powietrze i już miał wyrzucić to z siebie, gdy akurat weszła pielęgniarka.

– Bardzo mi przykro, koniec wizyt na dzisiaj.

Ada odetchnęła z ulgą.

*

Od momentu całkowitego wybudzenia minęło kilka dni.

Agnieszka odwiedzała Adę codziennie. Wpadała przeważnie zaraz po szkole albo wieczorem, po lekcjach muzyki (chciała zostać wiolonczelistką). Zazwyczaj przemycała masę opowieści ze szkoły oraz – jeśli nikogo nie było w pobliżu – pocałunek w usta lub w płatek ucha. Dobrze było poczuć skok adrenaliny po długich godzinach szpitalnej nudy. Jak tylko do Agnieszki dotarło, że stan Ady jest już stabilny, wspomniała o kilku rzeczach, jakie z nią zrobi, kiedy tylko ona wyjdzie ze szpitala. Adzie bardzo się to spodobało.

Codziennie przychodziła też matka, czasami z ojcem. Przyniosła jej telefon komórkowy, jednak w korzystaniu z niego przeszkadzały Adriannie dwie rzeczy. Po pierwsze nadal miała trudności z poruszaniem rękami. Czuła je, ale podniesienie którejkolwiek wymagało ogromnego wysiłku. Po drugie, poza Agą i rodzicami Ada nie miała nikogo bliskiego, no, może poza panią Anią, sąsiadką z góry, która raz wpadła z wizytą.

Rodzina Ady była jak archipelag silnie zatomizowanych, rozsianych po całej Polsce, Niemczech i Wielkiej Brytanii wysp. Szansę na zbliżenie dałoby chyba tylko przemieszczenie się płyt tektonicznych. Jak widać wypadek Ady nie został przez nikogo uznany za trzęsienie ziemi.

W szkole nie miała w ogóle znajomych. Dziewczyny jej nie lubiły, bo była chłopczycą, uczyła się miernie, a wszystkie jej zainteresowania koncentrowały się wokół sportu, co było zupełnie niezrozumiałe dla damskiego otoczenia. Na jej osiągnięcia sportowe koleżanki patrzyły z zazdrością. Ada była szczególnie dobra w biegu na pięć kilometrów, zdobyła kilka nagród w zawodach międzyszkolnych. To sprawiało, że choć pozornie były od niej ładniejsze, poza urodą niczym się nie wyróżniały. Przy Adzie czuły się jak śliczny, oszlifowany pustak. I to je irytowało. Gdyby koleżanki z klasy pałały do Ady wyłącznie niechęcią, nie byłoby źle. Niestety dziewczyny były też bardzo złośliwe i rozpuściły w szkole brzydką plotkę na temat tego, co Adrianna zrobiła szkolnemu idiocie – pseudonim Borsuk – w męskiej toalecie. Większość uważała, że jest to po prostu bzdurny dowcip, ale niesmak pozostał. Chłopcy z kolei nie przepadali za towarzystwem Ady, bo, jak słusznie zauważyła Agnieszka, hormony uderzyły im na dekiel i rozglądali się za wszystkim, co ma tyłek, cycki, seksowne ciuchy oraz odrobinę makijażu. Ada ubierała się raczej sportowo, nie używała podkładów ani szminek, była wąska w biodrach i – cytując złośliwych – płaska jak deska.

Jedynym wyrazem współczucia ze strony szkoły były kwiaty kupione za pieniądze z komitetu rodzicielskiego. Wychowawczyni przekazała je w imieniu klasy. Kurierem.

Ada nie przejmowała się tym jednak, miała większe problemy.

Powoli zaczęła docierać do niej świadomość stanu, w jakim się znalazła. Wciąż nie wiedziała, co z jej lewym okiem. Według pani Kasi wszystko miało się wyjaśnić w ciągu tygodnia − dwóch. Było to zdecydowanie za długo, na dodatek Adzie coraz bardziej przeszkadzało to, że nie może otworzyć powieki.

Z rękami było nieco lepiej – lewą mogła już podnieść na kilka centymetrów, natomiast prawa przy każdym ruchu dawała o sobie znać silnym bólem. Najgorzej było z nogami – Ada w ogóle ich nie czuła. Zdawały się doszyte do jej ciała jak luźne nogawki spodni. Jakby powodów do zadręczania się było za mało, Ada musiała codzienne myć się i wypróżniać w towarzystwie pielęgniarek. Czuła się wtedy upokorzona nawet bardziej niż w dniu, kiedy dowiedziała się o złośliwej szkolnej plotce.

Na domiar złego jej stan znowu się pogorszył. Miewała raz na czas ataki gorąca i słabości. Raz nawet usłyszała, że może ponownie zapaść w śpiączkę. Spanikowała, ale niczego po sobie nie pokazała. Bała się, że zaśnie, że zostanie uwięziona w ciele młodej dziewczyny i obudzi się za czterdzieści lat, z brzuchem i bebechami starej baby. Minie jej młodość, czas rozkwitu. Zmarnuje życie. W trochę lepszym wypadku będzie kaleką, która nie będzie mogła uprawiać sportu. Ani seksu. Za dnia nie pokazywała, że boi się i jest zrozpaczona. Uśmiechała się do Agi i rodziców, starając się dodać wszystkim otuchy.

– Wyjdę z tego raz dwa – mówiła.

Za to nocą męczyły ją demony melancholii. Nie wystarczało już powtarzane jak mantra: Nie poddawaj się. Będzie dobrze. Nie poddawaj się. Będzie dobrze. Nie poddawaj się… Którejś nocy Ada po prostu się załamała i zaczęła ryczeć jak małe dziecko.

Wtedy nawiedził ją sen.

A wraz z nim przyszło coś jeszcze.

*

Siedziała w czerwonym gokarcie, dłonie w rękawicach zaciskała na kierownicy, a stopę trzymała pewnie na pedale gazu. Właśnie wchodziła w zakręt. Czas zwolnił, wszystko rozmazywało jej się przed oczami jak smuga.

Adrianna wzięła głęboki oddech, wstrzymała powietrze i momentalnie ścięła zakręt. Wyprostowała na długiej. – Uff, pięknie. Teraz kolejny. – Znowu mikrosekunda skupienia, głębszy oddech. Szuuuu! Weszła w kolejny zakręt z zawrotną prędkością. Ktoś nawet zaczął bić brawo. Ada nie słuchała, skupiała się wyłącznie na jeździe i na zrobieniu jak największej liczby okrążeń na dwudziestominutowym karnecie. Właściciel toru znał ją od dawna i pilnował, by nikt inny nie jeździł, kiedy Ada była na torze.

– Ta dziewczyna pędzi jak sam diabeł – chwalił ją kiedyś przed znajomymi. – Kto wie, może będzie z niej jeszcze kierowca rajdowy.

Największym marzeniem Ady było zostanie kierowcą w rajdach WRC. Niestety, ten sport wydawał się zarezerwowany dla mężczyzn. I dobrze, pomyślała. Kolejne wyzwanie przede mną.

Wdech, koncentracja, szuuuu!, gokart zazgrzytał.

Zostało jeszcze kilkanaście sekund. Ada pragnęła zrobić o jedno okrążenie więcej niż ostatnio i pobić swój rekord.

Docisnęła mocniej pedał gazu, napięła wszystkie mięśnie, powietrze zaszumiało w nozdrzach. – Ostatnia prosta, zaraz zetnę skręt, potem kolejna prosta, skręt i pobiję rekord. Uda mi się!

Z szybkością błyskawicy pokonała prosty odcinek toru, z piskiem opon weszła w zakręt, adrenalina uderzyła jej do głowy. – Jeszcze tylko chwila i mi się uda!...

Na torze stał czarny kot.

Adrianna nie miała chwili na zastanowienie. To był odruch. Odbiła kierownicą w prawo, minęła wciąż nieruchomego kota, który z wolna obracał łebek w jej stronę, a wszystko inne… Wszystko inne zniknęło.

Najpierw poczuła lekkie szarpnięcie na szyi, jakby ktoś zakładał jej łańcuszek. Potem coś usiadło jej na piersi. Coś niedużego i ciepłego. Mruczało.

Spanikowana otwarła zdrową powiekę. Zobaczyła, że na jej piersi siedzi czarny kot. Ten sam co na torze. Miał złote ślepia, przeszywał ją mądrym spojrzeniem.

Dopiero teraz do Ady dotarło, co widzi. – Jak on się tu dostał? Zaraz pojawiła się druga myśl: była praktycznie bezbronna wobec jego pazurów.

– Psik! – Próbowała ruszyć tułowiem. Nie udało się. – Psik, mówię! Spadaj, głupi kocie!

Kot siedział i nadal świdrował ją wzrokiem. Z widoczną rezygnacją wysłuchiwał obelg pod swoim adresem.

– Ech… To przez ciebie miałam wypadek. Gdybym tylko mogła ruszyć rękami, wyrwałabym ci ogon!

Kot nie zląkł się. Po kilku minutach wygrażania, psikania i prób zrzucenia zwierzęcia Ada poddała się.

– Dobrze, siedź sobie, głupolu. Ale jak spróbujesz na mnie nasikać albo mnie podrapać, to pożałujesz.

Kot wreszcie zareagował. Leniwie, ale zareagował. Zrobił klasyczny koci grzbiet, potem wyciągnął się w przeciwną stronę, wyprostował i znów spojrzał w jedyne zdrowe oko dziewczyny. Niespodziewanie uderzył ją łapą w policzek. Ada odruchowo zamknęła powiekę. Zdawała sobie sprawę, że nie czuje bólu, kot nie podrapał jej więc pazurami. Nie mogła jednak otworzyć oka. Czuła na policzku miękką kocią łapę.

Nagle zaczęła zapadać się w mrok, jakby w siebie. Czuła podmuch zimnego powietrza i kocią łapę na policzku. A potem usłyszała głos, który należał do zwierzęcia:

– Obudź się teraz, nim będzie za późno. Przywołuję cię z tego długiego snu do świata, do którego należysz. Przebudź się i rozwiąż zagadkę. Do tego zostałaś stworzona. A twoje imię to Pani Klątwa.

Błysk jak wybuch bomby wodorowej.