Truskawkowy blond - ebook

PROLOG

Lekkie podmuchy ciepłego wiatru wpadały przez otwarte okna małego domku stojącego przy kwitnącej czereśni. Przechodzący obok mieszkańcy nadmorskiego miasta Pohang rozkoszowali się słonecznym dniem, zupełnie nieświadomi, że u państwa Park właśnie działo się coś ważnego, mającego na długo zmienić ich rodzinę, rozdzielić jej członków, i to wcale nie przez żadną nadprzyrodzoną siłę ani nikczemny podstęp, lecz z powodu dobrowolnej decyzji całej trójki.

Miesiąc wcześniej państwo Park i ich syn, piętnastoletni Juwon, usiedli przy drewnianym stoliku na tarasie, gdzie zwykle jadali latem, żeby przedyskutować kwestię, o której rozmowę odkładali już od dawna. Pani Park upiekła chleb na zakwasie, według przepisu przywiezionego z podróży poślubnej po Włoszech. Pokochała zapach świeżego, wyciągniętego z piekarnika bochenka, jego gorzki smak i dźwięk chrupania, który wydawał, gdy łamało się go na pół, więc mimo że minęło dwadzieścia lat, odkąd została żoną pana Parka, wciąż piekła chleb w ten sam wyjątkowy sposób. Obok pokrojonego na grube kawałki bochenka stała ulubiona zupa z kimchi oraz przystawki, w tym kongnamul muchim z kiełkami fasoli. Zwykle po uczcie urządzanej przez panią Park już po kilku minutach można było zbierać puste talerze. Tym razem cała rodzina siedziała w ciszy przy tarasowym stole, nawet nie zerkając na przygotowane potrawy.

Pani Park mieszała nerwowo zupę, celowo zajmując w ten sposób ręce i myśli. Być może chciała tymi silnymi pociągnięciami łyżki sprawić, że temat wpadnie do zupy, utonie pod kolejnymi warstwami kapusty i już nigdy nie będzie musiała go podejmować. Pan Park natomiast siedział nieruchomo, skupiając swój wzrok na płynącym wolno strumyku, na który roztaczał się widok z niewielkiego tarasu.

– Matko, ojcze – zaczął Juwon, wstając z krzesła, które wydało przy tym przenikliwy, skrzypiący dźwięk. – Czy możemy porozmawiać? – wygładził dłońmi swój mundurek. Nie przebrał się jeszcze po przyjściu ze szkoły. – Trzy wytwórnie czekają na waszą odpowiedź.

Pani Park odsunęła garnek z zupą i spojrzała na syna ze złością. Jak w ogóle ośmielił się zacząć ten drażliwy temat! Jej reakcja wynikała jednak wyłącznie z matczynej troski.

– Ma rację – odezwał się pan Park, kładąc dłoń na plecach żony i głaszcząc je delikatnie. – Nie możemy dłużej przeciągać podjęcia decyzji.

Juwon miał zaledwie sześć lat, gdy zaczął z podekscytowaniem powtarzać kroki choreografii, którą tylko zobaczył na kolorowym ekranie telewizora. Zakochał się w tańcu i każdą wolną chwilę poświęcał tej pasji, udzielając się w grupie tanecznej, a ponadto w chórze i nawet w kółku teatralnym. Był wtedy zbyt mały, żeby przewidzieć, że przez to z pozoru niewinne hobby dziewięć lat później będzie przekonywał swoich rodziców do podjęcia decyzji o wysłaniu go do ośrodka szkoleniowego jednej z największych wytwórni muzycznych w Korei.

Zimą ubiegłego roku w szkole, do której uczęszczał Juwon, kilka największych wytwórni muzycznych zorganizowało castingi, poszukując młodych talentów. Juwon, po konsultacji z ojcem, urwał się z lekcji, żeby pojawić się na takim przesłuchaniu. Mama dowiedziała się o wszystkim dopiero po fakcie, bo tak jak obaj przewidywali, byłaby zdecydowanie przeciwko całemu przedsięwzięciu.

Gdy w końcu przyszła na niego kolej, musiał pokazać swoje umiejętności taneczne, zaśpiewać wybraną z krótkiej listy piosenkę i dać się sfotografować z trzech stron. Całość zajęła niepełne pół godziny, po czym Juwon wrócił do normalnego trybu życia. Przez kilka miesięcy nie było odpowiedzi wytwórni, więc ku wielkiej uciesze pani Park niemal zdołał zapomnieć o castingu, w którym brał udział. Nadal tańczył, nadal śpiewał, jednak musiał zepchnąć swoje zainteresowania na drugi plan, gdyż zaczynał się sezon egzaminów.

Parkowie byli niesamowicie zaskoczeni, gdy wtedy właśnie Juwon niemal jednocześnie otrzymał oferty stażu od trzech największych koreańskich wytwórni.

Z początku, oczywiście, wszyscy byli przeszczęśliwi z powodu ich zainteresowania. Juwona rozpierała radość, bo szansę na rozpoczęcie treningów dostawała jedynie garstka osób spośród dziesiątek tysięcy chętnych. Bycie docenionym i to przez trzy wytwórnie niemal graniczyło z niemożliwością.

Niestety, już po wstępnych rozmowach z ich przedstawicielami rodzinę uderzyła trudna rzeczywistość branży rozrywkowej. Okazało się, że podpisanie umowy z wytwórnią wiązałoby się z rodzinną rozłąką. Staż oznaczał przeprowadzkę do specjalnego ośrodka treningowego, gdzie Juwon mieszkałby wraz z innymi stażystami i kontynuował naukę, a przy tym trenował taniec i śpiew. Czekała go harówka od rana do wieczora.

Umowa pomiędzy stażystą i agencją obowiązywała przez minimum pięć lat, z możliwością jej wcześniejszego zakończenia jedynie przez wytwórnię, w przypadku gdy ta uznałaby, że stażysta nie nadaje się do branży rozrywkowej i nigdy nie zadebiutuje na scenie pod ich skrzydłami. To znaczyło mniej więcej tyle, że po podpisaniu umowy przyszłość Juwona stałaby pod wielkim znakiem zapytania. Mógł przecież trenować przez zaledwie kilkanaście miesięcy, po czym od razu zadebiutować na scenie, ale mógł też ćwiczyć po dziesięć godzin dziennie przez pięć lat i następnie zostać odesłany z kwitkiem do domu. Statystycznie rzecz ujmując, to właśnie ta druga opcja przeważała wśród stażystów. Przypadków, że stażysta po kilku latach intensywnego trenowania i poświęcenia szkoły, dzieciństwa, zdrowia psychicznego i fizycznego wracał do rodziny z pustymi rękoma, a czasem nawet długiem do spłacenia, było naprawdę dużo.

To znaczyłoby też, że piętnasty rok życia Juwona byłby ostatnim rokiem jego dzieciństwa.

Wytwórnia Young, którą Juwon był najbardziej zainteresowany, znajdowała się w Seulu, trzy godziny drogi od jego rodzinnego miasta. Ze względu na firmę ojca rodzinna przeprowadzka do Seulu zupełnie odpadała. Poza tym z udzielonych im informacji wynikało, że w przypadku podpisania umowy chłopak odbyłby część stażu w Stanach Zjednoczonych. Dla młodego to brzmiało jak bajka, dla rodziców – już niekoniecznie.

– Zanim zaczniecie, chciałbym przedstawić wam listę powodów, dla których powinniście dać mi szansę. – Juwon wyciągnął z kieszeni zwiniętą kartkę papieru, którą zapisał tuszem w przerwie pomiędzy kolejnymi zajęciami. – Po pierwsze, życie jest zbyt krótkie, żeby nie próbować nowych rzeczy. Po drugie, jestem silny, więc nie boję się trudnych wyzwań. Po trzecie, kocham taniec i śpiew, a szanse na sukces zwiększają się, gdy kocha się to, co się robi. Po czwarte, jeśli jesteś wystarczająco odważny, świat sam zaczyna ci pomagać. Po piąte, nawet jeśli się nie uda, chociaż na pewno się uda, to przynajmniej nie będę mógł powiedzieć, że nie spróbowałem.

– To twoja wina. – Pani Park zignorowała syna i wbiła w męża wściekłe spojrzenie. – To ty się na to zgodziłeś. I powtarzałeś, że ma spełniać swoje marzenia.

– Kochanie. – Ujął ją za dłoń. – Marzenia są ważne, to dla nich żyjemy. W głębi serca wiesz, że podjąłem dobrą decyzję i nie mogłem mu odmówić.

– Po co komu marzenia? – prychnęła, próbując zatrzymać wzbierające łzy. – Co mamy teraz zrobić? Oddać w łapy obcych ludzi naszego jedynego syna?

– Proszę! – Juwon złożył dłonie jak do modlitwy. – Pozwólcie mi spróbować. – W jego głosie słychać było determinację. – Nie zawiodę was.

– Dostanę przez was migreny. – Pani Park złapała się teatralnie za czoło. Po chwili jednak westchnęła długo i głęboko, po czym dodała już mniej surowym tonem: – Pokażcie mi tę umowę jeszcze raz.

Od tej rozmowy minął równo miesiąc. Teraz do momentu przyjazdu pana Janga, prezesa wytwórni Young, który wyjątkowo miał osobiście dopilnować odebrania Juwona z Pohang i zabrania go do ośrodka w Seulu, zostało zaledwie dziesięć minut, więc każda kolejna chwila zdawała się trwać zdecydowanie za krótko.

Duch zbliżającego się rozstania wisiał nad głowami rodziny, odkąd podjęli tamtego wieczoru decyzję, aby pozwolić Juwonowi spełniać marzenia. Wiedzieli, że chwila rozłąki zbliża się nieuchronnie, ale zdecydowanie nie szło to w parze z gotowością do pożegnania. W szczególności w przypadku pani Park.

– On nie jest gotowy – szept zrozpaczonej kobiety dał się słyszeć z wnętrza kuchni. – Zadzwonię do pana Janga i wszystko odwołam.

Trzy duże walizki, pierwotnie należące do pana Parka, stały w jednym z rogów przedsionka, tak ciemnym, że prawie nie było ich widać. Być może postawienie ich w niewidocznym miejscu przez matkę Juwona miało dać jej złudzenie, że wyjazd jej syna wcale nie jest realny. Przygotowywała się do tego momentu już od czterech tygodni, lecz wcale nie sprawiło to, że ta chwila była dla niej łatwiejsza.

Juwon chował się właśnie za jedną ze ścian przedsionka, gdzie miał idealne miejsce do podsłuchiwania rozmowy rodziców. Dźwięk roznosił się tu wyjątkowo dobrze, nawet szept zdawał się wystarczająco głośny.

– Podpisaliśmy już umowę, kochanie. – Spokojny głos pana Parka wypełnił pomieszczenie. Jak zwykle pełnił rolę tarczy ochronnej pani Park, pragnął ukoić jej ból i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. – Poza tym to była nasza wspólna decyzja. Nie pamiętasz?

– Do diabła z umową – burknęła jego żona, a Juwon oczami wyobraźni widział, jak macha przy tym ręką. Zawsze to robiła, gdy się mocno denerwowała. – To jest mój syn i tylko ja, jedyna, mam prawo o nim decydować.

– Dobrze wiesz, że to jego marzenie – tłumaczył tym samym spokojnym głosem pan Park, jakby miał w sobie nieskończone pokłady cierpliwości. W końcu powtarzał jej to prawdopodobnie po raz pięćsetny. – Nie damy rady zniszczyć jego marzenia, ale możemy pomóc mu je pielęgnować. Jesteśmy dla niego jedynym wsparciem.

– Jest zbyt młody, żeby wiedzieć, czym są marzenia. – W kuchni dało się słyszeć ciche uderzenie pięścią o stół. – Nigdzie go nie puszczę.

– Jesteś tego pewna? – zapytał tata.

W pomieszczeniu zaległa głucha cisza, więc Juwon musiał mocno skupić się na tym, żeby się nie ruszyć. Nie pomagało to, że stał na palcach na starej podłodze w przedsionku, bowiem wystarczył mikroskopijny ruch, aby automatycznie wyzwolić lawinę przeszywających skrzypnięć. Na szczęście cisza dość prędko została przerwana. Szkoda jedynie, że cichym płaczem mamy. Chlipała, a on domyślał się, że za ścianą ojciec obejmuje ją swoim długim, silnym, acz chudym ramieniem. Juwon wiedział, że nie powinien się ukrywać i podsłuchiwać. Ale teraz już nie mógł się wycofać.

– To dobra decyzja, kochanie. – Niski głos ojca nadal pocieszał załamaną matkę. – On musi się rozwijać. Poza tym na pewno sobie poradzi. To przecież nasz Juwon.

– Skąd w tobie tyle pewności? – chlipała cicho matka.

– Oboje wiemy, że został do tego stworzony. Jego zdolności pokazały się, kiedy po raz pierwszy stanął na nogi. Zapomniałaś już, jaki był skoczny, gdy tylko braliśmy go ze sobą na parkiet? – odparł pewnie, po czym zamilkł na dłuższą chwilę, a potem dodał: – To ty nie jesteś gotowa, nie on.

Tych siedem słów wybrzmiało tak ciężko, jakby były z ołowiu. I choć z pewnością trudne do przyswojenia, były prawdziwe.

To nie była pierwsza sytuacja, w której mama Juwona panikowała, choć decyzja została już dawno podjęta. Na szczęście zostawał wtedy jego tata, który zawsze był głosem rozsądku w rodzinie i potrafił zarazić żonę swoim spokojem. Sam Juwon miał nadzieję, że i tym razem ojcu się uda.

Kochał rodziców, ale każda kropla krwi w jego żyłach, każda komórka wypełniająca jego organizm były pewne, że bycie idolem jest jego przeznaczeniem. Wiedział, że droga do tego marzenia będzie ciężka, pełna poświęceń, ale musiał nią podążać, inaczej resztę życia spędziłby na płakaniu nad straconą szansą. Może nawet stałby się niczym jego ojciec, który trzymał gitarę w piwnicy i schodził na niej pograć każdego wieczoru, dopiero gdy kończył dwanaście godzin pracy w firmie.

Na własne oczy widział, jak wygląda stawianie się przeznaczeniu, i nie chciał, żeby jego los wyglądał tak samo.

– Już czas – odchrząknął ojciec, gdy na podwórku dał się słyszeć dźwięk opon toczących się po kamieniach. – Zawołajmy Juwona.

Chłopak podskoczył, o mały włos nie przewracając się na stojące obok walizki. Na szczęście stare deski postanowiły z nim współpracować, a warkot silnika zdołał zamaskować jego potknięcie.

Nie miał czasu, żeby spojrzeć w okno, bo na czubkach palców zakradł się w stronę schodów znajdujących się przy drzwiach, po czym stąpnął ciężko na jeden ze stopni, sugerując tym, że dopiero co zszedł na dół. Nie był z tego dumny, ale to nie pierwszy raz, gdy używał tej sztuczki.

Głośne dźwięki przykuły uwagę jego rodziców, którzy momentalnie pojawili się w przedsionku.

– Usłyszałem auto – wyjaśnił Juwon niewinnym głosem, którego zwykle używał, gdy próbował coś zamaskować. – Czy to pan Jang?

Oczy jego matki były zaczerwienione i nieco opuchnięte. Mimo że próżno było szukać na jej twarzy śladów łez, nawet bez podsłuchiwania zorientowałby się, że wcześniej płakała. Jej szczęka drżała, wzrokiem starała się chłonąć widok syna, zupełnie jakby miała go już nigdy nie zobaczyć.

Ojciec, opoka matki, ruszał nerwowo końcówką nosa, niechcący tym zdradzając, że nie jest tak opanowany, jak próbuje okazać wyprostowaną postawą i spokojnym tonem głosu. Patrzył na syna z wielką dumą, ale Juwon wiedział, że to spojrzenie skrywa głęboki strach. Bał się, że obietnica, którą wcześniej złożył matce, może się okazać nieprawdą, że syn wcale nie jest gotowy na rozpoczęcie stażu, całodniowe treningi i mieszkanie z grupą nieznajomych z dala od rodzinnego ogniska.

Juwon nie był głupi, doskonale zdawał sobie sprawę, że oddając go do wytwórni, podejmowali wielkie ryzyko, więc uniósł podbródek i zrobił odważną minę, ukrywając strach, który w rzeczywistości dopadł i jego.

– Tak, to on – odparł tata. – Pozwólcie, że wyjdę się z nim przywitać. – Jeszcze raz spojrzał na syna, po czym założył buty i wyszedł na podwórze.

Nie minęło kilka sekund od zamknięcia drzwi, gdy pani Park rzuciła się na chłopaka i obdarzyła go niedźwiedzim uściskiem.

– Powiedz tylko słowo, a wszystko odwołam – powiedziała drżącym głosem. Juwon czuł, jak kołnierzyk jego bluzki robi się mokry od jej słonych łez.

– Mamo, to moja szansa – odparł krótko, klepiąc ją po ramieniu. – Jestem gotowy.

Pani Park wzmocniła uścisk i trwała w nim tak długo, dopóki nie przerwało go intensywne pukanie w okno. Po drugiej stronie szyby rysowały się dwie sylwetki. Jedna, chudsza i wyższa, należała do ojca Juwona, druga, nieco tęższa i niższa, do prezesa firmy, pana Janga. Ten ostatni ukłonił się matce i jej speszonemu synowi. Kobieta użyła wszystkich sił, żeby uśmiechnąć się do mężczyzny, który miał zabrać jej Juwona, po czym głośno przełknęła ślinę.

– Zaraz wrócę – rzuciła, po czym jeszcze raz, tym razem krótko, przytuliła syna i wyszła na dwór.

To nie było ich pierwsze spotkanie. Zanim rodzice podjęli decyzję o podpisaniu umowy, byli na kilku spotkaniach z prezesem wytwórni Young. Na kilka z nich zabrali Juwona, żeby mógł się upewnić, jakie warunki na niego czekają, i zdecydować, czy na pewno chce w nich żyć przez najbliższych kilka lat.

Za szybą stała teraz trójka dorosłych osób i gorączkowo o czymś rozmawiała. Pan Jang musiał coś tłumaczyć, intensywnie machając rękoma, a pani Park kiwała głową. Jej policzki zaczęły wracać do naturalnego, alabastrowego koloru. Pan Park otoczył żonę ramieniem i dołączył do dyskusji. Musiał opowiedzieć jakiś żart, bo wszyscy się zaśmiali.

Juwon przeniósł wzrok z rozmawiających osób w głąb podwórka, na starą, dumnie stojącą przy drewnianym płocie, kwitnącą wiśnię, która dawała mu schronienie w takie dni jak ten, gdy na dworze było po prostu upalnie. Życie w Pohang było wszystkim, co do tej pory znał. W Seulu był jedynie dwa razy z rodzicami jako dziecko i niczego z tych wycieczek nie zapamiętał. Teraz ta metropolia miała stać się jego nowym domem. On sam w tłumie blisko dziesięciu milionów obcych osób. Ta myśl zupełnie go przeraziła, ale nim na jego skórze zdążyła zagościć gęsia skórka, ojciec otworzył drzwi wejściowe i zaprosił go do rozmowy.

Na zewnątrz przywitało go gorące powietrze. Zamrugał kilka razy, przyzwyczajając oczy do słońca, po czym ukłonił się przed panem Jangiem, a ten, ku zdziwieniu wszystkich obecnych, przywitał się z nim uściskiem dłoni.

– Nie mogę się doczekać naszej współpracy – powiedział, po czym poklepał chłopca po ramieniu. – Z pewnością będzie owocna. Zostaniesz gwiazdą, Juwonie.

– Dam z siebie wszystko, proszę pana – głośno obiecał chłopak, po czym ponownie pochylił głowę, aby okazać starszemu mężczyźnie szacunek.

– Dzwoń do nas – rzuciła pani Park do syna. – Kiedy tylko znajdziesz wolną chwilę. – Ponownie wzięła go w swoje pulchne ramiona i zasypała lawiną mokrych całusów.

– Mamo… – Zawstydzony chłopak przewrócił oczami, gdy pieszczoty się przedłużały. – Wystarczy.

Pani Park rozluźniła w końcu uścisk, a wtedy ojciec Juwona wykorzystał szansę, by pochylić się nad nastolatkiem i chwycić go swoimi silnymi ramionami. Objął go krótko, lecz mocno.

– Daj nam powód do dumy, synku – szepnął mu do ucha, po czym odsunął się.

Po serii uścisków nawiązała się jeszcze krótka niezobowiązująca pogawędka, podtrzymywana głównie przez panią Park wyłącznie po to, żeby opóźnić rozstanie. Mimo jej starań pan Jang stwierdził w końcu, że już czas wyruszyć w trasę. Matka Juwona znów zalała się łzami. Nawet Juwon, który starał się być silny, poczuł, jak jego oczy zaczynają wilgotnieć.

Powtarzał sobie jednak, że taka jest cena podążania za marzeniami i że musi wykorzystać szansę daną mu przez los.

Spiął mięśnie i ostatni raz przytulił rodziców, po czym usadowił się na tylnym siedzeniu auta pana Janga. Prezes pożegnał się z rodzicami Juwona, potrząsając ich dłońmi. Wsiadł za kierownicę, rzucił do młodego chłopaka kilka słów wsparcia, po czym wcisnął pedał gazu. Juwon oparł czoło o boczną szybę, obserwując, jak z każdym kolejnym obrotem kół twarze jego rodziców tracą coraz więcej szczegółów. Mimo to nie odrywał od nich wzroku. Obrócił głowę dopiero wtedy, gdy zniknęli za zakrętem. Nie był już w stanie dostrzec ani łez na porcelanowej skórze mamy, ani chudych ramion ojca, które kurczowo obejmowały żonę. Przełknął cicho ślinę, próbując zatrzymać rosnącą gulę w gardle.

Teraz nie było odwrotu. Musiał dać im powód do dumy.