Trylogia mostu - ebook

1. Lśniące ciała olbrzy­mów

1

Lśniące ciała olbrzy­mów

Kurier przy­ci­ska czoło do warstw szkła, argonu, prze­ciw­u­da­ro­wego pla­stiku. Patrzy na patro­lo­wiec, jak polu­jąca osa prze­ci­na­jący w oddali niebo nad mia­stem, ze śmier­cią pod­wie­szoną pod odwło­kiem w gład­kim czar­nym koko­nie.

Kilka godzin wcze­śniej na pół­nocne przed­mie­ścia spa­dły rakiety; sie­dem­dzie­siąt trzy ofiary, jesz­cze nikt nie przy­znał się do zama­chu. Tym­cza­sem tutaj lustrzane zik­ku­raty przy Lazaro Car­de­nas bły­skają jak lśniące ciała olbrzy­mów, śląc nocne salwy snów cze­ka­ją­cym _ave­ni­das_ – biz­nes jak zwy­kle, świat bez końca.

Powie­trze za oknem ota­cza każde źró­dło świa­tła słabą wątro­bianą otoczką, nie­zdrową żół­cią, nie­po­strze­że­nie prze­cho­dzącą w brą­zo­wawą poświatę. Drobne suche płatki brud­nego śniegu, kłę­bią­cego się nad ście­kami, osia­dły na soczew­kach nocy.

Zamknąw­szy oczy, zapada w cichy szum kli­ma­ty­za­tora. Wyobraża sobie, że znaj­duje się w Tokio, a ten pokój jest w jakimś nowym skrzy­dle sta­rego hotelu Impe­rial. Widzi sie­bie na uli­cach Chiy­oda-ku, pod cicho wzdy­cha­ją­cymi pocią­gami. Czer­wone papie­rowe lam­piony wzdłuż wąskiej uliczki.

Otwiera oczy.

Mexico City wciąż tu jest.

Osiem pustych bute­le­czek, pla­sti­ko­wych minia­tu­rek, stoi rów­nym rzę­dem na skraju sto­lika do kawy; japoń­ska wódka Come Back Sal­mon, o nazwie bar­dziej draż­nią­cej niż pozo­sta­wiany przez nią smak.

Na ekra­nie nad kon­solą cze­kają na niego _pticzki,_ zasty­głe kre­mowe ciała. Kiedy pod­nosi pilota zdal­nego ste­ro­wa­nia, wydatne kości policz­kowe kobiet zakrzy­wiają się w prze­strzeni za jego oczami. Ich mło­dzi kochan­ko­wie jak zawsze biorą je od tyłu, noszą czarne skó­rzane ręka­wiczki. Sło­wiań­skie rysy, przy­wo­łu­jące frag­menty nie­chcia­nych wspo­mnień z dzie­ciń­stwa: smród ście­ków, stal łomo­cząca o stal pod roz­ko­ły­sa­nym pocią­giem, wyso­kie stare sufity miesz­ka­nia z wido­kiem na skuty mro­zem park.

Dwa­dzie­ścia osiem pery­fe­ryj­nych ekra­nów ota­cza kopu­lu­ją­cych z powagą Rosjan; na jed­nym dostrzega posta­cie zno­szone z czar­nego od dymu pokładu azja­tyc­kiego promu.

Otwiera kolejną bute­leczkę.

Teraz _pticzki,_ poru­sza­jąc gło­wami jak tło­kami dobrze naoli­wio­nej maszyny, obcią­gają swym aro­ganc­kim, zaję­tym wyłącz­nie sobą kochan­kom. Uję­cia przy­po­mi­nają świet­ność sowiec­kiej kine­ma­to­gra­fii socre­ali­stycz­nej.

Prze­suwa spoj­rze­nie na pro­gnozę pogody NHK. Front niskiego ciśnie­nia prze­cho­dzi nad Kan­sas. Obok jakaś upior­nie cicha islam­ska sta­cja w nie­skoń­czo­ność powta­rza imię Boga kali­gra­ficz­nym pismem opar­tym na gra­fice frak­tali.

Pije wódkę.

Ogląda tele­wi­zję.

***

Po pół­nocy, na skrzy­żo­wa­niu Liver­pool i Flo­ren­cia, spo­gląda na Różową Strefę z tyl­nego sie­dze­nia bia­łej łady, z nano­po­ro­wym szwedz­kim respi­ra­to­rem draż­nią­cym mu świeżo ogo­lony pod­bró­dek.

Każdy mija­jący go ma zama­sko­waną twarz, wargi i noz­drza ukryte pod fil­trami. Nie­które, z oka­zji Dnia Zmar­łych, przy­po­mi­nają srebrno-pacior­ko­wate szczęki szcze­rzą­cych zęby cza­szek. Jaką­kol­wiek przyj­mują formę, wszy­scy ich wytwórcy wygła­szają te same wąt­pliwe, kłam­liwe zapew­nie­nia o zabez­pie­cze­niu przed wiro­idami.

Chciał uciec przed rutyną, może zna­leźć coś pięk­nego lub inte­re­su­ją­cego, ale tutaj są tylko zama­sko­wane twa­rze, jego strach i świa­tła.

Z Ave­nida Cha­pul­te­pec powoli wyjeż­dża stary ame­ry­kań­ski samo­chód, wyka­słu­jąc obłoczki tlenku węgla spod nade­rwa­nego zde­rzaka. Cały jest pokryty żywicą barwy coli i kawa­łecz­kami potłu­czo­nych luster; widać tylko przed­nią szybę, czarną i szkli­stą, nie­przej­rzy­stą jak plama atra­mentu, przy­po­mi­na­jącą mu śmier­cio­no­śny kokon patro­lowca. Czuje nara­sta­jący strach, bez­sen­sowny, nie­uza­sad­niony, jaki budzi w nim ten kar­na­wa­łowy duch cadil­laca, tego spa­la­ją­cego ropę zabytku w spek­tral­nej sza­cie barwy przy­dy­mio­nego sre­bra. Dla­czego pozwa­lają mu zanie­czysz­czać i tak już brudne powie­trze? I kto tam sie­dzi w środku, za tą czarną szybą?

Drżąc, obser­wuje prze­jeż­dża­jący pojazd.

– Ten wóz…

Stwier­dza, że impul­syw­nie pochyla się i mówi do kie­rowcy o sze­ro­kim brą­zo­wym karku i wiel­kich uszach, prze­dziw­nie koja­rzą­cych się z repro­duk­cjami zabyt­ko­wych naczyń rekla­mo­wa­nych na jed­nym z kana­łów hote­lo­wej tele­wi­zji.

– _El coche_ – mówi kie­rowca, który nie nosi maski, odwra­ca­jąc się, jakby dopiero teraz dostrzegł kuriera. Ten widzi, jak pokryty lustrami cadil­lac roz­bły­ska raz, na krótki moment, odbi­tym rubi­nem lasera noc­nego klubu i znika.

Kie­rowca patrzy na niego.

Kurier każe mu wra­cać do hotelu.

***

Budzi się ze snu peł­nego meta­licz­nych gło­sów w wynio­słych halach jakie­goś euro­pej­skiego lot­ni­ska, odle­głych postaci dostrze­żo­nych w nie­mym rytu­ale odjazdu.

Ciem­ność. Syk kli­ma­ty­za­tora.

Mięk­kość baweł­nia­nej pościeli. Tele­fon pod poduszką. Odgłosy ulicz­nego ruchu stłu­mione przez wypeł­nione gazem okna. Opusz­czają go całe napię­cie i strach. Przy­po­mina sobie o barze w atrium. Muzyka. Twa­rze.

Ma poczu­cie wewnętrz­nego uko­je­nia, nie­zwy­kle rzad­kiego stanu rów­no­wagi. Tylko tyle wie o spo­koju.

Och, tak, oku­lary są tutaj, wepchnięte obok tele­fonu. Wyj­muje je i otwiera oprawkę, z przy­jem­no­ścią obar­czoną poczu­ciem winy, któ­rej nie może pozbyć się od Pragi.

Kocha ją od bli­sko dzie­się­ciu lat, cho­ciaż nie myśli o tym w taki spo­sób. Jed­nak ni­gdy nie kupił innego software’u i czarna pla­sti­kowa oprawka stra­ciła połysk. Numer na kase­cie jest już nie­czy­telny, wytarty do bia­ło­ści doty­kiem jego rąk. Tyle pokoi takich jak ten.

Od dawna wolał cie­szyć się nią w ciszy. Nie uży­wał ryczą­cych dousz­nych słu­cha­wek. Nauczył się pod­kła­dać wła­sny tekst, szep­cząc do niej, pośpie­sza­jąc przez nie­po­radne nazwy i oblane księ­ży­cem wyżyny cze­goś, co nie jest Hol­ly­wood ani Rio, lecz jakąś nie­ostrą cyfrową eks­tra­po­la­cją obu.

Ona czeka na niego zawsze w bia­łym domku przy dro­dze bie­gną­cej kanio­nem. Świece. Wino. Czarna suk­nia z dże­tami pasuje do jej ide­al­nej skóry, jakże bia­łej, naprę­żone udo opięte gładko i ści­śle mate­ria­łem jak brzuch węża.

Daleko, pod baweł­nianą pościelą, jego ręce zaczy­nają się poru­szać.

Potem, gdy zapada w sen zupeł­nie innej jako­ści, tele­fon pod jego poduszką odgrywa cichą i krótką melo­dyjkę.

– Tak?

– Potwier­dzam rezer­wa­cję na lot do San Fran­ci­sco – mówi ktoś, kobieta lub maszyna. Naci­ska kla­wisz, zapi­su­jąc numer lotu, mówi dobra­noc i zamyka oczy przed upar­tym świa­tłem sączą­cym się przez czarne bariery zasłon.

Obej­mują go jej białe ramiona. Wieczna jasno­włosa.

Zasy­pia.3. Nie­miłe przy­ję­cie

3

Nie­miłe przy­ję­cie

Che­vette ni­gdy niczego nie kra­dła, przy­naj­mniej nie ludziom i zde­cy­do­wa­nie nie wtedy, kiedy roz­wo­ziła prze­syłki. Oprócz jed­nego pecho­wego ponie­działku, kiedy zwi­nęła oku­lary prze­ciw­sło­neczne temu kom­plet­nemu dup­kowi, tylko dla­tego, że po pro­stu jej pod­padł.

Stała sobie pod oknem na dzie­więt­na­stym pię­trze, spo­glą­da­jąc na most i szare sko­rupy wiel­kich skle­pów, gdy pod­szedł do niej. Już pra­wie zdo­łała dostrzec miesz­ka­nie Skin­nera wysoko wśród lin, kiedy dotknął jej nagich ple­ców czub­kiem palca. Dotknął ją pod kurtką Skin­nera, pod pod­ko­szul­kiem.

Nosiła tę kurtkę wszę­dzie, jak jakąś zbroję. Wie­działa, że jeż­dżąc o tej porze roku, powinna nosić tylko nano­po­rowe wdzianka, ale i tak nosiła tę starą katanę Skin­nera z pasko­wymi kodami Allied na kla­pach. Kuleczki łań­cusz­ków przy zam­kach bły­ska­wicz­nych zako­ły­sały się, gdy obró­ciła się na pię­cie, by odtrą­cić ten palec.

Prze­krwione oczy. Twarz wyglą­da­jąca tak, jakby zaraz miała się roz­pu­ścić. W zębach trzy­mał krót­kie, cien­kie zie­lon­kawe cygaro, ale go nie zapa­lił. Wyjął je z ust, zanu­rzył wil­gotny koniec w szkla­neczce z przej­rzy­stym pły­nem i pocią­gnął. Wyszcze­rzył się do niej. Jakby wie­dział, że nie paso­wała do tego miej­sca, takiego przy­ję­cia w sta­rym, lecz nie­zwy­kle dro­gim hotelu przy Geary.

Jed­nak to była ostat­nia prze­syłka tego dnia, paczka dla praw­nika, a tak nie­da­leko pło­nęły kosze na śmieci Ten­der­loin z kulą­cymi się wokół nich ludźmi, któ­rych opu­ściło szczę­ście. Twa­rze oświe­tlone nikłym bla­skiem cien­kich szkla­nych rurek. Oczy pełne tej strasz­nej, prze­lot­nej satys­fak­cji. Ten widok budził w niej dreszcz, zawsze.

Włą­czyw­szy blo­kadę i alarm roweru w głu­cho dud­nią­cym pod­ziem­nym par­kingu hotelu Mor­ri­sey, wje­chała windą dla per­so­nelu do hallu, gdzie faceci z ochrony usi­ło­wali ode­brać jej prze­syłkę, ale nie zdo­łali. Miała ją oddać tylko panu Gar­reau z pokoju 808, co wyraź­nie gło­sił napis na paczce. Prze­su­nęli ska­ne­rem po kodzie pasko­wym jej odznaki Allied, prze­świe­tlili rent­ge­nem paczkę, spraw­dzili ją wykry­wa­czem metali i mach­nię­ciem ręki prze­pu­ścili do windy z różo­wymi lustrami osa­dzo­nymi w gru­bym jak drzwi ban­ko­wego sejfu brą­zie.

Wje­chała na ósme i poszła kory­ta­rzem, cichym niczym las ze snu. Zna­la­zła pana Gar­reau, był w koszulce z krót­kim ręka­wem i kra­wa­cie barwy świeżo prze­to­pio­nego oło­wiu. Pod­pi­sał kwit, nie nawią­zu­jąc kon­taktu wzro­ko­wego; z paczką w ręku zamknął jej przed nosem opa­trzone trzema mosięż­nymi cyframi drzwi. Spraw­dziła fry­zurę w lśnią­cym jak lustro, wybi­tym kur­sywą zerze. Kucyk z tyłu ster­czał jak należy, ale nie była pewna, że z przodu zro­bili ją rów­nie dobrze. Szpice wciąż były tro­chę za dłu­gie. I jakby zbyt cien­kie. Ruszyła z powro­tem kory­ta­rzem, pobrzę­ku­jąc har­dwa­rem przy kurtce Skin­nera, wbi­ja­jąc pode­szwy butów w świeżo odku­rzony dywan barwy mokrej od desz­czu tera­koty.

Drzwi windy otwo­rzyły się i wypa­dła z nich ta japoń­ska dziew­czyna. Albo pra­wie wypa­dła, bo Che­vette zła­pała ją pod pachy i oparła o fra­mugę drzwi.

– Gdzie przy­ję­cie?

– Co na to twoi sta­rzy? – powie­działa Che­vette.

– Dzie­wiąte pię­tro! Duże przy­ję­cie!

Oczy dziew­czyny skła­dały się z samych źre­nic, były szkli­ste jak z pla­stiku.

I tak Che­vette, z praw­dzi­wym kie­lisz­kiem peł­nym praw­dzi­wego fran­cu­skiego wina w jed­nej i naj­mniej­szą kanapką, jaką kie­dy­kol­wiek widziała, w dru­giej ręce, zaczęła się zasta­na­wiać, ile pozo­stało jej czasu, zanim hote­lowy kom­pu­ter zauważy, że jesz­cze nie opu­ściła terenu. Jed­nak nie przy­pusz­czała, żeby przy­szli szu­kać jej tutaj, ponie­waż ktoś naj­wi­docz­niej sporo zapła­cił, żeby wydać takie przy­ję­cie.

Dla nie­któ­rych bar­dzo wesołe, ponie­waż widziała tych ludzi w ciem­nej łazience, wdy­cha­ją­cych lód przez del­fina z dmu­cha­nego szkła, o obłych kształ­tach roz­świe­tla­nych trze­po­czą­cym nie­bie­ska­wym języcz­kiem prze­my­sło­wej zapal­niczki.

I bawiono się nie tylko w jed­nym pomiesz­cze­niu, ale w wielu połą­czo­nych ze sobą poko­jach. Ponadto było tu mnó­stwo ludzi; męż­czyźni prze­waż­nie w gar­ni­tu­rach z mary­nar­kami na cztery guziki, wykroch­ma­lo­nych koszu­lach z żabo­tami, bez kra­wa­tów, lecz z kosz­tow­nymi zapin­kami. Kobiety nosiły stroje, jakie Che­vette widziała tylko w mie­sięcz­ni­kach. Bogaci ludzie naj­wy­raź­niej, a w dodatku cudzo­ziemcy. Cho­ciaż może bogaci są wszę­dzie cudzo­ziem­cami.

Zdo­łała jakoś umie­ścić Japonkę w pozy­cji hory­zon­tal­nej na dłu­giej zie­lo­nej kana­pie, na któ­rej teraz chra­pała, bez­pieczna, o ile ktoś na niej nie sią­dzie.

Rozej­rzaw­szy się wokół, Che­vette stwier­dziła, że nie była jedyną źle ubraną osobą w tym towa­rzy­stwie. Na przy­kład ten facet w łazience, w luź­nych żół­tych szor­tach – ale to skrajny przy­pa­dek. Ponadto para dziew­czyn nie­wąt­pli­wie nale­żą­cych do pra­cu­ją­cych przed­sta­wi­cie­lek Ten­der­loin, które jed­nak mogły być tylko akcep­to­wa­nym ele­men­tem lokal­nego folk­loru, słu­żą­cym jakie­muś kon­kret­nemu celowi.

A potem ten dupek tuż przed jej nosem, szcze­rzący się tym par­szy­wym pijac­kim uśmie­chem, więc poło­żyła dłoń na małym skła­da­nym nożu, kolej­nym eks­po­na­cie poży­czo­nym od Skin­nera. W rączce była dziura, w którą wpy­chało się czu­bek kciuka, by z trza­skiem otwo­rzyć nóż jedną ręką. Ostrze było zale­d­wie trzy­ca­lowe, sze­ro­ko­ści łyżki, zło­wrogo ząb­ko­wane i cera­miczne. Skin­ner mówił, że to nóż frak­ta­lowy, w rze­czy­wi­sto­ści dwu­krot­nie dłuż­szy od samego ostrza.

– Zdaje się, że nie­zbyt dobrze się bawisz – mówi tam­ten. Euro­pej­czyk, jed­nak Che­vette nie jest pewna akcentu. Nie Fran­cuz i nie Nie­miec. Jego kurtka też jest ze skóry, ale nie taka jak Skin­nera. Z jakie­goś gru­bo­skór­nego zwie­rzę­cia z wło­siem jak gruby jedwab, barwy tabaki. Che­vette wspo­mina zapach pożół­kłych gazet w pokoju Skin­nera, nie­któ­rych tak sta­rych, że zdję­cia stały się tylko odcie­niami sza­ro­ści – podob­nymi do widoku mia­sta oglą­da­nego cza­sem z mostu.

– Cał­kiem nie­źle, dopóki się nie poja­wi­łeś – mówi Che­vette, myśląc, że czas już chyba iść, ten facet to złe wie­ści.

– Powiedz mi – mówi ten dupek, patrząc z uzna­niem na jej kurtkę, pod­ko­szu­lek i kolarki – jakie usługi świad­czysz.

– O czym ty, kurwa, mówisz?

– Z pew­no­ścią – cią­gnie tam­ten, wska­zu­jąc na dziew­czyny z Ten­der­loin po dru­giej stro­nie pokoju – możesz zapro­po­no­wać coś bar­dziej inte­re­su­ją­cego… – z lubo­ścią sma­kuje to słowo – …niż te dwie.

– Pie­przę to – mówi Che­vette. – Jestem posłań­cem.

Jego twarz przy­biera zabawny wyraz, jakby coś przedarło się przez pijac­kie zamro­cze­nie i go drę­czyło. Potem odchyla głowę w tył i śmieje się jak z naj­lep­szego żartu na świe­cie. Ona dostrzega mnó­stwo bar­dzo bia­łych, wyglą­da­ją­cych na nie­zwy­kle kosz­towne zębów. Skin­ner powie­dział jej, że bogaci ni­gdy nie mają metalu w zębach.

– Powie­dzia­łam coś śmiesz­nego?

Dupek ociera oczy.

– A więc coś nas łączy, cie­bie i mnie…

– Wąt­pię.

– Ja też jestem posłań­cem – powiada, cho­ciaż zda­niem Che­vette nie­wielki pagó­rek wystar­czyłby, żeby usta­wił się w kolejce po tlen.

– Kurie­rem – uzu­peł­nia, jakby sobie przy­po­mniał.

– No to pędź stąd – mówi mu i obcho­dzi go z daleka, ale w tej chwili gaśnie świa­tło i roz­lega się muzyka – intro do _She’s God’s Girl­friend_ Chrome Koran. Che­vette, która ma sła­bość do kawał­ków Chrome Koran i pusz­cza je, jadąc na rowe­rze, ile­kroć potrze­buje dopingu do pędu, teraz poru­sza się w jej ryt­mie, bo tań­czą wszy­scy, nawet lodzia­rze z łazienki.

Pozbyw­szy się dupka, a przy­naj­mniej zapo­mniaw­szy o nim, zauważa, że ci ludzie wyglą­dają o wiele lepiej, kiedy tań­czą. Naprze­ciw niej wyra­sta jakaś dziew­czyna w skó­rza­nej spód­niczce i czar­nych buci­kach z brzę­czą­cymi srebr­nymi ostro­gami. Che­vette uśmie­cha się; tamta odpo­wiada uśmie­chem.

– Jesteś z mia­sta? – mówi dziew­czyna, gdy koń­czy się _She’s God’s Girl­friend_, i Che­vette przez moment ma wra­że­nie, że tamta pyta ją, czy jest goń­cem muni­cy­pal­nym. Dziew­czyna – kobieta – doj­rzal­sza, niż wyglą­dała na pierw­szy rzut oka; może po dwu­dzie­stce, ale zde­cy­do­wa­nie star­sza od Che­vette. Przy­stojna urodą nie jak z zestawu; ciemne oczy, krótko przy­cięte czarne włosy. – San Fran­ci­sco?

Che­vette kiwa głową.

Następna melo­dia jest star­sza od niej; zdaje się, że tego czar­nego faceta, który wybie­lił się, a potem odpa­dła mu twarz. Roz­gląda się za swoim kie­lisz­kiem, ale wszyst­kie wyglą­dają tak samo. Ta japoń­ska laleczka prze­suwa się obok, koły­sząc pier­siami, w jej oczach nie poja­wia się błysk roz­po­zna­nia na widok Che­vette.

– Cody zwy­kle znaj­duje w San Fran­ci­sco wszystko, czego potrze­buje – mówi kobieta zmę­czo­nym gło­sem, jed­no­cze­śnie zdra­dza­ją­cym, że uważa to za bar­dzo zabawne. Niemka, myśli Che­vette, sły­sząc jej akcent.

– Kto?

Kobieta unosi brwi.

– Nasz gospo­darz.

Jed­nak z jej twa­rzy nie znika sze­roki, miły uśmiech.

– Ja po pro­stu weszłam…

– Chcia­ła­bym móc powie­dzieć to samo! – śmieje się kobieta.

– Dla­czego?

– Ponie­waż wtedy mogła­bym wyjść.

– Nie podoba ci się tu?

Z bli­ska kobieta pach­nie dro­gimi per­fu­mami. Che­vette nagle z nie­po­ko­jem myśli o tym, jak sama pach­nie po całym dniu na rowe­rze, bez prysz­nica. Jed­nak kobieta bie­rze ją pod rękę i odpro­wa­dza na bok.

– Naprawdę nie znasz Cody’ego?

– Nie.

Che­vette widzi pijaka, tego dupka, przez otwarte drzwi do dru­giego pokoju, gdzie wciąż są zapa­lone świa­tła. On patrzy pro­sto na nią.

– Myślę, że chyba już sobie pójdę, dobrze?

– Nie musisz. Pro­szę. Ja tylko zazdrosz­czę ci tej moż­li­wo­ści.

– Jesteś Niemką?

– Padwanką.

Che­vette wie, że to część daw­nych Włoch. Pół­nocna część, myśli.

– Kim jest ten Cody?

– Cody lubi przy­ję­cia. Cody lubi to przy­ję­cie. Ono trwa już od kilku lat. Jeżeli nie tutaj, to w Lon­dy­nie, Pra­dze, Makao…

Jakiś chło­piec prze­dziera się przez tłum, nio­sąc tacę pełną drin­ków. Nie wygląda na pra­cow­nika hotelu. Jego wykroch­ma­lona koszula już nie jest nie­ska­zi­telna, ale roz­pięta i wycią­gnięta ze spodni; Che­vette dostrzega, że przez jedną bro­dawkę pier­siową ma prze­wle­czony kol­czyk z małym sta­lo­wym dzwo­necz­kiem. Sztywny żabot odpiął się z przodu i ster­czy mu z tyłu jak prze­krzy­wiona aure­ola. Kiedy pod­suwa kobie­cie tacę, ta bie­rze kie­li­szek bia­łego wina. Che­vette potrząsa głową. Na tacy leży biały tale­rzyk z tablet­kami i czymś, co wygląda jak skręty pląsu.

Chło­pak mruga do Che­vette i odcho­dzi.

– Wydaje ci się dziwne?

Kobieta wypija wino i rzuca pusty kie­li­szek przez ramię. Che­vette sły­szy brzęk szkła.

– Hę?

– Przy­ję­cie Cody’ego.

– Tak. Chyba. Chcę powie­dzieć, że po pro­stu weszłam…

– Gdzie miesz­kasz?

– Na moście.

Czeka na reak­cję. Jesz­cze szer­szy uśmiech.

– Naprawdę? Wygląda tak… tajem­ni­czo. Chcia­ła­bym tam pójść, ale nie ma wycie­czek, a mówią, że to jest nie­bez­pieczne…

– Nie jest – mówi Che­vette, a potem się zasta­na­wia. – Po pro­stu… nie ubie­raj się zbyt ele­gancko, dobrze? Tam nie jest nie­bez­piecz­nie, nawet nie tak jak w tej oko­licy.

Myśli o tam­tych wokół pło­ną­cych koszów na śmieci.

– Tylko nie idź na Tre­asure Island. I nie pró­buj dotrzeć aż do Oakland. Trzy­maj się początku mostu.

– Podoba ci się tam?

– Cho­lera, tak. Nie chcia­ła­bym miesz­kać ni­gdzie indziej.

Kobieta uśmie­cha się.

– Myślę, że jesteś bar­dzo szczę­śliwa.

– No cóż – mówi Che­vette, czu­jąc się nie­zręcz­nie – muszę już iść.

– Mam na imię Maria…

– Che­vette – mówi i podaje jej rękę. Pra­wie tak jak jej dru­gie imię. Che­vette-Marie.

Wymie­niają uścisk dłoni.

– Do widze­nia, Che­vette.

– Cał­kiem miłe przy­ję­cie, wiesz?

– To nie jest miłe przy­ję­cie.

Pro­stu­jąc ramiona w obszer­nej kurtce Skin­nera, Che­vette kiwa głową Marii i zaczyna prze­dzie­rać się przez tłum. Ten jest teraz kil­ka­krot­nie gęst­szy, może zna­jomi tego Cody’ego wciąż przy­by­wają. Jest tu teraz wię­cej Japoń­czy­ków, wszy­scy w ele­ganc­kich gar­ni­tu­rach; ich żony, sekre­tarki czy kim­kol­wiek są te kobiety, noszą perły. Jed­nak naj­wi­docz­niej to nie prze­szka­dza im wczuć się w atmos­ferę zabawy. Robi się coraz gło­śniej, bo goście są bar­dziej pod­ocho­ceni. Sły­chać ten nie­ustanny szum roz­mów toczo­nych po kilku kie­lisz­kach i Che­vette chce jak naj­szyb­ciej stąd wyjść.

Utyka w pobliżu drzwi do łazienki, w któ­rej przed­tem widziała lodzia­rzy, ale teraz są zamknięte. Grupka Fran­cu­zów roz­ma­wia tam po fran­cu­sku i wyma­chuje rękami, ale Che­vette sły­szy, jak ktoś wymio­tuje w środku.

– Chcę przejść – mówi do siwego, ostrzy­żo­nego na rekruta męż­czy­zny w muszce i prze­py­cha się obok niego, wyle­wa­jąc mu drinka. On rzuca za nią coś po fran­cu­sku.

Che­vette czuje się teraz jak ofiara klau­stro, tak jak cza­sem w biu­rach, kiedy recep­cjo­ni­sta każe jej cze­kać na jakąś prze­syłkę, a ona widzi tych wszyst­kich urzęd­ni­ków krę­cą­cych się tam i z powro­tem i zasta­na­wia się, czy to ma jakiś sens, czy też oni po pro­stu kręcą się bez celu. A może tak działa na nią wino, tro­szeczkę, ponie­waż rzadko pije i teraz nie podoba jej się smak, jaki pozo­sta­wiło jej w gar­dle.

I nagle widzi swo­jego pijaka, tego Euro z nie­za­pa­lo­nym cyga­rem, przy­su­wa­ją­cego spo­cone czoło zbyt bli­sko apa­tycz­nej, lekko zanie­po­ko­jo­nej twa­rzy jed­nej z dziew­cząt Ten­der­loin. Uwię­ził ją w kącie pokoju. W ści­sku, tak bli­sko drzwi, kory­ta­rza i wol­no­ści, Che­vette przez moment zostaje przy­ci­śnięta do jego ple­ców, co nie prze­rywa potoku okrop­nych bzdur, jakie on wci­ska tam­tej dziew­czy­nie, jed­nak powo­duje gwał­towny ruch jego łok­cia, któ­rym mocno sztur­cha Che­vette w żebra, usi­łu­jąc wywal­czyć sobie wię­cej prze­strzeni.

A Che­vette, zer­ka­jąc w dół, zauważa coś ster­czą­cego z kie­szeni tabacz­ko­wej skó­rza­nej kurtki.

W następ­nej chwili ma to w ręce, wpy­cha za kolarki, wycho­dzi za drzwi, a ten dupek nawet niczego nie zauwa­żył.

W nagłej ciszy kory­ta­rza, przy cich­ną­cych odgło­sach przy­ję­cia, idąc do windy, ma ochotę biec. Ma też chęć wybuch­nąć śmie­chem, ale zaczyna się bać.

Idź.

Mija­jąc stertę tac, brud­nych szkla­nek i tale­rzy.

Pamię­ta­jąc o plat­fu­sach z ochrony, cze­ka­ją­cych w hallu.

To coś tkwi w jej spoden­kach.

W głębi bocz­nego kory­ta­rza dostrzega drzwi służ­bo­wej windy, sze­roko otwarte i zapra­sza­jące. Młody Azjata ze sta­lo­wym wóz­kiem zachla­pa­nym farbą i zasta­wio­nym pła­skimi pro­sto­ką­tami tele­wi­zyj­nych ekra­nów. Obrzuca ją czuj­nym spoj­rze­niem, kiedy wcho­dzi za nim do kabiny. Jego twarz składa się głów­nie z kości policz­ko­wych, bystrych i głę­boko osa­dzo­nych oczu, wło­sów pod­go­lo­nych wysoko w nie­mal pio­nowy fryz – jeden z tych, jakie wszy­scy ci faceci uwiel­biają. Na przo­dzie czy­stej sza­rej robo­czej koszuli ma przy­pięty iden­ty­fi­ka­tor, a na szyi zawie­szony na czer­wo­nym nylo­no­wym sznu­rze Vir­tu­Fax.

– Piw­nica – mówi Che­vette.

Jego faks brzę­czy. Chwyta go, naci­ska guzik, zerka w okienko. Ten przed­miot w jej spodniach wydaje się ogromny. Potem chło­pak pusz­cza faks, mruga do niej i naci­ska przy­cisk ozna­czony B-6. Drzwi zasu­wają się z rumo­rem i Che­vette zamyka oczy.

Opiera się o wiel­kie mięk­kie podu­chy ściany i marzy o tym, żeby być w pokoju Skin­nera, nasłu­chu­jąc skrzy­pie­nia lin. Pod­łogą jest war­stwa desek uło­żo­nych na skraju, w środku ster­czy wybrzu­sze­nie liny tkwią­cej w jej sta­lo­wym sio­dle, a Skin­ner twier­dzi, że ta lina składa się z 17 464 włó­kien. Każde ma gru­bość ołówka. Przy odpo­wied­nim wie­trze można przy­ło­żyć do niej ucho i usły­szeć, jak most śpiewa.

Winda bez powodu zatrzy­muje się na czwar­tym. Kiedy drzwi otwie­rają się, nie ma za nimi nikogo. Che­vette ma ochotę ponow­nie naci­snąć B-6, ale powstrzy­muje się i czeka, aż wyrę­czy ją chło­pak z fak­sem. Azjata robi to.

B-6 nie jest gara­żem, w któ­rym tak bar­dzo chcia­łaby się zna­leźć, ale labi­ryn­tem wie­ko­wych beto­no­wych tuneli, wyło­żo­nych popę­ka­nymi asfal­to­wymi pły­tami, z gru­bymi sta­rymi rurami zwi­sa­ją­cymi ze sta­lo­wych uchwy­tów pod sufi­tem. Che­vette wymyka się z windy, pod­czas gdy chło­pak maj­struje przy jed­nym z kółek wózka.

Stu­letni spa­cer wzdłuż rzędu zamknię­tych na kłódki chłodni, pięć­dzie­się­ciu odku­rza­czy ładu­ją­cych aku­mu­la­tory z sze­regu ponu­me­ro­wa­nych sta­no­wisk, rolek dywa­nów poukła­da­nych jak kłody. Znowu ludzie w robo­czych ubra­niach, nie­któ­rzy w bia­łych kuchen­nych far­tu­chach, więc usi­łuje przy­brać minę i postawę posłańca, mając nadzieję, że wygląda tak, jakby dorę­czała jakąś prze­syłkę.

Znaj­duje wąskie schody i wcho­dzi po nich. Powie­trze jest roz­grzane i nie­ru­chome. Wykry­wa­cze ruchu włą­czają dla niej świa­tło na każ­dym kolej­nym pode­ście. Czuje przy­tła­cza­jący cię­żar całego sta­rego budynku.

Jed­nak jej rower jest tam, na B-2, za fila­rem z odra­pa­nego betonu.

– Trzy­maj się z daleka – mówi, kiedy Che­vette pod­cho­dzi na odle­głość pię­ciu stóp. Nie tak gło­śno jak samo­chód, ale rów­nie poważ­nie.

Pod war­stwą napy­lo­nej imi­ta­cji rdzy i zręcz­nie poprzy­le­pia­nej taśmy izo­la­cyj­nej geo­me­tria pustej w środku ramy z węglo­wego włókna spra­wia, że uda Che­vette zaczy­nają drżeć. Prze­suwa lewą rękę przez pętlę iden­ty­fi­ku­jącą za sio­deł­kiem. Sły­szy cichy podwójny trzask zwal­nia­nej blo­kady cząst­ko­wej i w następ­nej chwili już sie­dzi na rowe­rze i jedzie.

Ni­gdy nie czuła się lepiej niż gna­jąc popla­mioną ole­jem rampą na zewnątrz.4. Miej­sca pracy

4

Miej­sca pracy

Współ­lo­ka­tor Rydella, Kevin Tar­ko­vsky, miał kość prze­wle­czoną przez nos i pra­co­wał w butiku wind­sur­fin­go­wym nazy­wa­nym Tylko Mi Dmu­chaj.

W ponie­dzia­łek rano, kiedy Rydell powie­dział mu, że prze­stał pra­co­wać dla Inten­Se­cure, Kevin zapro­po­no­wał, że znaj­dzie mu pracę w han­dlu, coś zwią­za­nego ze spor­tem.

– Zasad­ni­czo masz odpo­wied­nią budowę – rzekł Kevin, spo­glą­da­jąc na nagi tors i ramiona Rydella. Ten wciąż miał na sobie poma­rań­czowe spodnie, które wło­żył, idąc na spo­tka­nie z Her­nan­de­zem. Poży­czył je od Kevina. Wła­śnie zdjął opa­tru­nek, wypu­ścił z niego powie­trze i wepchnął do pię­cio­ga­lo­no­wego pla­sti­ko­wego wia­dra po far­bie peł­nią­cego rolę kosza na śmieci. Wia­dro miało z boku wielką samo­przy­lepną sto­krotkę. – Powi­nie­neś tylko tro­chę bar­dziej regu­lar­nie ćwi­czyć. I może zapu­ścić kucyk. Na znak przy­na­leż­no­ści do klanu.

– Kevin, nie mam poję­cia o sur­fingu, windsur­fingu, niczym takim. Tylko parę razy wypły­ną­łem na ocean. Prze­waż­nie w Tampa Bay.

Była pra­wie dzie­siąta rano. Kevin miał wolny dzień.

– Sprze­da­wa­nie polega na wywie­ra­niu wra­że­nia, Berry. Klient potrze­buje infor­ma­cji, a ty ją zapew­niasz. Jed­nak ponadto robisz na nim wra­że­nie.

Kevin poparł swoje słowa, stu­ka­jąc w dwu­ca­lowy kawa­łek gład­kiej woło­wej kości.

– A potem sprze­da­jesz im nowy sprzęt.

– Nie jestem opa­lony.

Skóra Kevina miała kolor i połysk pary ciem­no­brą­zo­wych buci­ków Cole-Haan, które ciotka poda­ro­wała Rydel­lowi na pięt­na­ste uro­dziny. Nie miało to nic wspól­nego z genami czy eks­po­zy­cją na nie­fil­tro­wane pro­mie­nio­wa­nie sło­neczne, lecz było rezul­ta­tem regu­lar­nych zastrzy­ków oraz sto­so­wa­nia roz­ma­itych pigu­łek i maści.

– No cóż – przy­znał Kevin – opa­le­ni­zna byłaby ci potrzebna.

Rydell wie­dział, że Kevin nie sur­fuje i ni­gdy tego nie robił, ale przy­nosi do domu dys­kietki ze sklepu i ogląda je przez wide­ogo­gle, ana­li­zu­jąc roz­ma­ite ruchy. Nie wąt­pił, że Kevin może dostar­czyć wszel­kich moż­li­wych infor­ma­cji, jakich zażą­dałby poten­cjalny nabywca. A ponadto robił wra­że­nie: z tą głę­boką opa­le­ni­zną, wypra­co­waną ćwi­cze­niami syl­wetką i kością w nosie zwra­cał na sie­bie uwagę. Prze­waż­nie kobiet, cho­ciaż nie robiło to na nim wiel­kiego wra­że­nia.

Kevin sprze­da­wał głów­nie odzież. Dro­gie stroje, które miały chro­nić przed UV i zanie­czysz­cze­niami zawar­tymi w wodzie. W jedy­nej sza­fie sto­ją­cej w ich pokoju miał dwa kar­tony pełne takich ubrań. Rydell, który obec­nie nie miał się w co ubrać, mógł w nich grze­bać i wybie­rać sobie, co chciał. Jak się oka­zało, nie miał wiel­kiego wyboru, ponie­waż stroje do sur­fingu naj­czę­ściej były z Day-Glo, czar­nego nano­poru albo mir­ror­flexu. Kilka zno­śniej­szych ciu­chów miało logo Tylko Mi Dmu­chaj, uka­zu­jące się pod wpły­wem UV, kiedy war­stwa ozo­nowa była w szcze­gól­nie kiep­skim sta­nie, co Rydell odkrył pod­czas ostat­niej wyprawy na tar­go­wi­sko.

Dzie­lił z Kevi­nem jeden z pokoi nie­wiel­kiego miesz­kanka w Mar Vista, co ozna­czało widok na morze, któ­rego nie było. Ktoś prze­gro­dził pokój kil­koma gip­so­wymi pły­tami. Po stro­nie Rydella płytę pokry­wały samo­przy­lepne sto­krotki i kolek­cja nakle­jek na zde­rzaki z takich miejsc jak Magic Moun­tain, Nis­san County, Disney­land i Sky­wal­ker Park. Miesz­ka­nie dzie­lili z dwoma innymi loka­to­rami – trzema, jeśli liczyć zaj­mu­jącą garaż Chinkę (która przy­naj­mniej miała tam wła­sną łazienkę).

Za więk­szą część swo­jej pierw­szej wypłaty w Inten­Se­cure Rydell kupił futon. Kupił go na stra­ga­nie na tar­go­wi­sku; tam były tań­sze, a kram nazy­wał się Futon Mouth, co Rydell uznał za bar­dzo zabawne. Dziew­czyna z Futon Mouth wyja­śniła mu, że powi­nien wci­snąć kon­tro­le­rowi na pero­nie metra dwu­dzie­staka, a wtedy będzie mógł zabrać się ze zro­lo­wa­nym futo­nem, który mie­ścił się w zie­lo­nym pla­sti­ko­wym worku przy­po­mi­na­ją­cym śpi­wór.

Póź­niej, cze­ka­jąc, kiedy będzie mógł zdjąć opa­tru­nek, spę­dził na tym futo­nie sporo czasu, patrząc na naklejki. Zasta­na­wiał się, czy ten, kto je tu umie­ścił, naprawdę odwie­dził wszyst­kie te miej­sca. Her­nan­dez raz pro­po­no­wał mu pracę w Nis­san County. Inten­Se­cure miała tam swoją filię. Rodzice Rydella poje­chali w podróż poślubną do Disney­landu. Sky­wal­ker Park był tu, w San Fran­ci­sco; przed­tem nazy­wał się Gol­den Gate i Rydell pamię­tał zamieszki, jakie wybu­chły, kiedy go spry­wa­ty­zo­wano.

– Zare­je­stro­wa­łeś się w któ­rymś z biur pośred­nic­twa pracy, Berry?

Rydell potrzą­snął głową.

– Ja sta­wiam – rzekł Kevin, poda­jąc mu hełm. Nie takie sprytne nie­wiel­kie oku­lary, jakie miała Karen, lecz białe pla­sti­kowe urzą­dze­nie podobne do gogli uży­wa­nych przez dzieci do gier kom­pu­te­ro­wych. – Włóż je. Ja wybiorę numer.

– No cóż – rzekł Rydell – to ład­nie z two­jej strony, Kevin, ale nie powi­nie­neś robić sobie tyle kło­potu.

Kevin dotknął kości tkwią­cej w nosie.

– Hm, cho­dzi mi też o czynsz.

No tak. Rydell wło­żył hełm.

***

– A teraz – powie­działa Sonya z mak­sy­mal­nym oży­wie­niem – widzimy, że ukoń­czy­łeś szkołę poli­ce­alną…

– Aka­de­mię – popra­wił ją Rydell. – Poli­cyjną.

– Tak, Berry, ale widzimy, że następ­nie byłeś zatrud­niony przez okres osiem­na­stu dni, a póź­niej zawie­szony w obo­wiąz­kach.

Sonya wyglą­dała jak ślicz­notka z kre­skó­wek. Żad­nych porów w skó­rze. Żad­nych prze­bar­wień. Jej zęby były bar­dzo białe i wyglą­dały jak jeden zestaw, coś, co można wyjąć z zacze­pów, żeby dokład­niej obej­rzeć. Nie po to, żeby je wyczy­ścić, bo nie było takiej potrzeby; posta­cie z kre­skó­wek nie jedzą. Jed­nak miała cudowne cycki; takimi cyc­kami Rydell obda­rzyłby ją, gdyby był uta­len­to­wa­nym rysow­ni­kiem.

– No cóż – powie­dział, myśląc o Turveyu. – Przy­dzie­lili mnie do Patrolu i mia­łem kło­poty.

Sonya ze zro­zu­mie­niem poki­wała głową.

– Widzę, Berry.

Rydell zasta­na­wiał się, co naprawdę widziała. I czy ten sys­tem eks­per­towy, który uży­wał jej jako mario­netki, mógł widzieć. I jak widział. Jak sys­tem kom­pu­te­rowy biura pośred­nic­twa pracy spo­glą­dał na kogoś takiego jak Rydell? Nie­zbyt chęt­nie, zde­cy­do­wał.

– Potem prze­nio­słeś się do Los Ange­les, Berry, po czym mamy dzie­sięć tygo­dni zatrud­nie­nia w sek­cji ochrony rezy­den­cji Inten­Se­cure Cor­po­ra­tion. Kie­rowca z umie­jęt­no­ścią posłu­gi­wa­nia się bro­nią.

Rydell pomy­ślał o strąku rakiet pod­wie­szo­nych pod śmi­gło­wiec LAPD. Zapewne mieli tam rów­nież jedno z tych dzia­łek sekwen­cyj­nych.

– Yhm – przy­tak­nął.

– I zre­zy­gno­wa­łeś z posady w Inten­Se­cure.

– Chyba tak.

Sonya roz­pro­mie­niła się, jakby wła­śnie nie­śmiało wyznał, że ma doświad­cze­nie poli­tyczne lub doro­bek naukowy.

– No cóż, Berry – powie­działa – daj mi chwilę pomy­śleć!

Mru­gnęła do niego i zamknęła wiel­kie, zbyt nie­bie­skie oczy.

Jezu, pomy­ślał Rydell. Pró­bo­wał zer­k­nąć w bok, ale hełm Kevina nie miał żad­nych urzą­dzeń pery­fe­ryj­nych, więc niczego tam nie było. Tylko Sonya, pusty pro­sto­kąt jej biurka, kilka detali suge­ru­ją­cych biuro i logo agen­cji pośred­nic­twa na ścia­nie za jej ple­cami. To logo nada­wało jej wygląd komen­ta­torki kanału tele­wi­zyj­nego nada­ją­cego wyłącz­nie bar­dzo dobre wia­do­mo­ści.

Sonya otwo­rzyła oczy. Jej uśmiech stał się wręcz ośle­pia­jący.

– Jesteś z Połu­dnia – powie­działa.

– Yhm.

– Plan­ta­cje, Berry. Magno­lie. Tra­dy­cja. A także pewien mrok. Tro­chę dresz­czyku. Faulk­ner.

Faw..?

– Hę?

– Night­mare Folk Art, Berry. Ven­tura Boule­vard, Sher­man Oaks.

Kevin patrzył, jak Rydell zdej­muje hełm i zapi­suje adres oraz numer tele­fonu na okładce „People” z zeszłego tygo­dnia. Gazeta nale­żała do Moniki, chiń­skiej dziew­czyny miesz­ka­ją­cej w garażu; zawsze dru­ko­wała ją, pomi­ja­jąc donie­sie­nia o skan­da­lach i nie­szczę­ściach, nato­miast z posze­rzoną kro­niką towa­rzy­ską, szcze­gól­nie o wszel­kie aktu­alne wzmianki doty­czące angiel­skiej rodziny kró­lew­skiej.

– Mają coś dla cie­bie, Berry? – spy­tał z nadzieją Kevin.

– Może – odparł Rydell. – To miej­sce jest w Sher­man Oaks. Zadzwo­nię tam i spraw­dzę.

Kevin bawił się kością w nosie.

– Mogę cię pod­wieźć – rzekł.

***

W witry­nie Night­mare Folk Art był wielki obraz Wnie­bo­wzię­cia. Rydell widy­wał takie obrazy na bur­tach chrze­ści­jań­skich fur­go­ne­tek zapar­ko­wa­nych przy cen­trach han­dlo­wych. Mnó­stwo okrwa­wio­nych wra­ków samo­cho­dów i nie­szczę­ścia oraz wszyst­kie te zba­wione dusze ula­tu­jące na spo­tka­nie z Jezu­sem o nie­po­ko­jąco bystrym spoj­rze­niu. Ten obraz zawie­rał o wiele wię­cej szcze­gó­łów. Każda ze zba­wio­nych dusz miała wła­sną twarz, jakby naprawdę nale­żała do jakiejś kon­kret­nej osoby, a kilka z nich przy­po­mi­nało mu rysy sław­nych ludzi. Pomimo to obraz wyglą­dał jak nama­lo­wany przez pięt­na­sto­latka lub star­szą panią.

Kevin wysa­dził go na rogu Sepu­lveda, skąd Rydell prze­szedł jesz­cze dwa kwar­tały, szu­ka­jąc wska­za­nego adresu, mija­jąc grupkę robot­ni­ków w kaskach z dasz­kami, któ­rzy wyle­wali beto­nową donicę pod drzewo pal­mowe. Rydell zasta­na­wiał się, czy przed wiru­sem przy Ven­tura rosły praw­dziwe palmy; sub­sty­tuty były teraz tak popu­larne, że ludzie chcieli sadzić je wszę­dzie.

Ven­tura była jedną z tych ulic Los Ange­les, które cią­gnęły się w nie­skoń­czo­ność. Wie­dział, że z pew­no­ścią nie­zli­czoną ilość razy prze­jeż­dżał Gun­he­adem obok Night­mare Folk Art, ale ulice wyglą­dały zupeł­nie ina­czej, kiedy się po nich szło. Po pierw­sze, czło­wiek był zupeł­nie sam; po dru­gie, widzia­łeś, jak popę­kane i brudne są te budynki. Puste lokale za brud­nymi szy­bami, ze stertą żółk­ną­cych prze­sy­łek rekla­mo­wych na pod­ło­dze i cza­sem kałużą cze­goś, co nie mogło być desz­czówką, więc zaczy­na­łeś zasta­na­wiać się, co to takiego. Mija­łeś parę takich witryn, a potem tra­fia­łeś na sklep sprze­da­jący oku­lary prze­ciw­sło­neczne w cenie sze­ścio­krot­nie wyż­szej od mie­sięcz­nego czyn­szu za połowę pokoju w Mar Vista. Sklepu z oku­la­rami pil­no­wał najemny gli­niarz, wpusz­cza­jący klien­tów po naci­śnię­ciu dzwonka.

Night­mare Folk Art była wła­śnie taka, wci­śnięta mię­dzy nie­czynny zakład fry­zjer­ski a pod­upa­da­jące biuro obrotu nie­ru­cho­mo­ściami, które na boku sprze­da­wało polisy ubez­pie­cze­niowe. NIGHT­MARE FOLK ART – POŁU­DNIOWY DRESZ­CZYK, ręcz­nie malo­wane litery, nie­zgrabne i cien­kie jak nóżki komara z kre­skówki, białe na czar­nym tle. Jed­nak przed nią par­ko­wało kilka dro­gich samo­cho­dów: srebr­no­szary range rover podobny do Gun­he­ada, wypu­co­wany jak na paradę, i jeden z tych małych, zabyt­ko­wych dwu­oso­bo­wych porsche, które zawsze wyda­wały się Rydel­lowi zabaw­kami nakrę­ca­nymi na klu­czyk. Obszedł porsche sze­ro­kim łukiem; takie samo­chody zazwy­czaj miały hiper­czuły, a także hiper­agre­sywny sys­tem prze­ciw­kra­dzie­żowy.

Zza szyby z pan­cer­nego szkła patrzył na niego najemny gli­niarz; nie z Inten­Se­cure, ale innej firmy. Rydell poży­czył od Kevina parę odpra­so­wa­nych spodni. Były tro­chę cia­sne w pasie, ale o wiele lep­sze od tam­tych poma­rań­czo­wych. Wło­żył też czarną mun­du­rową koszulę Inten­Se­cure z odpru­tymi naszyw­kami, Stet­sona i buty SWAT. Nie był pewien, czy czarny kolor pasuje do khaki. Naci­snął przy­cisk. Najemny gli­niarz wpu­ścił go do środka.

– Mam spo­tka­nie z Justine Cooper – powie­dział Rydell, zdej­mu­jąc oku­lary.

– Ma klienta – rzekł glina. Wyglą­dał na trzy­dzie­sto­latka z jakiejś farmy w Kan­sas czy gdzieś. Rydell spoj­rzał nad jego ramie­niem i dostrzegł chudą kobietę o ciem­nych wło­sach. Roz­ma­wiała z gru­bym męż­czy­zną, który w ogóle nie miał wło­sów. Wyglą­dało na to, że pró­buje mu coś sprze­dać.

– Zacze­kam – powie­dział Rydell.

Far­mer nie odpo­wie­dział. Prawo sta­nowe gło­siło, że nie mógł posia­dać broni, tylko prze­my­słowy ogłu­szacz w wytar­tej pla­sti­ko­wej kabu­rze, ale zapewne i tak ją miał. Jedną z tych małych rosyj­skich zaba­wek strze­la­ją­cych poci­skami, któ­rymi można prze­strze­lić sil­nik czołgu. Rosja­nie, ze swoją para­noją na punk­cie bez­pie­czeń­stwa, opa­no­wali rynek spe­cja­łów sobot­niej nocy.

Rydell rozej­rzał się wokół. Zde­cy­do­wał, że Wnie­bo­wzię­cie dosko­nale paso­wało do Night­mare Folk Art. Jego ojciec zawsze twier­dził, że tacy chrze­ści­ja­nie są po pro­stu śmieszni. Oto kolejne tysiąc­le­cie nade­szło i minęło bez żad­nego Wnie­bo­wzię­cia, a oni wciąż walą w ten sam bęben. Sub­lett i jego sta­rzy w obo­zo­wi­sku przy­czep gdzieś w Tek­sa­sie, oglą­da­jący stare filmy zgod­nie ze wska­za­niami Wie­leb­nego Fal­lona – oni przy­naj­mniej mieli o czym gadać.

Pró­bo­wał podej­rzeć, co ta kobieta usi­łuje sprze­dać gru­bemu męż­czyź­nie, ale dostrze­gła jego spoj­rze­nie i nie zdo­łał. Prze­szedł w głąb sklepu, uda­jąc, że ogląda towar. Był tam cały dział paskud­nych cien­kich wian­ków za szkłem w wybla­kłych zło­co­nych ram­kach. Wianki wyglą­dały tak, jakby sple­ciono je ze sta­rych wło­sów. Były tam sko­ro­do­wane dzie­cięce tru­mienki i w jed­nej z nich zasa­dzono bluszcz. Stały sto­liki do kawy wyglą­da­jące jak zro­bione z nagrob­ków, sta­rych, o napi­sach tak zatar­tych, że nie dało się ich odczy­tać. Przy­sta­nął przy ramie łóżka zespa­wa­nej z kilku tych figu­rek murzyń­skich dzie­cia­ków, jakie prawo zabra­niało usta­wiać na traw­ni­kach w Kno­xville. Wszyst­kie figurki były świeżo poma­lo­wane i miały sze­ro­kie czer­wo­no­uste uśmie­chy zja­da­czy arbu­zów. Łóżko było nakryte ręcz­nie wyszy­waną kapą w bar­wach flagi kon­fe­de­ra­tów. Kiedy pró­bo­wał zna­leźć kar­teczkę z ceną, zna­lazł tylko żółtą naklejkę SPRZE­DANE.

– Pan Rydell? Mogę mówić do pana Berry?

Szczęka Justine Cooper była tak wąska, że wyda­wała się nie zapew­niać dość miej­sca dla nor­mal­nego kom­pletu zębów. Włosy miała krótko ścięte: lśniący brą­zowy hełm. Nosiła dwu­czę­ściowy ciemny i powiewny strój, który zapewne miał ukryć fakt, że była zbu­do­wana jak paty­czak. Jej akcent by­naj­mniej nie świad­czył o tym, że uro­dziła się na połu­dniu, a ponadto była spięta jak sprę­żyna.

Rydell zoba­czył, jak gru­bas wycho­dzi i przy­staje na chod­niku, żeby zdez­ak­ty­wo­wać sys­tem obronny range rovera.

– Jasne.

– Jesteś z Kno­xville?

Zauwa­żył, że oddy­chała mia­rowo, jakby sta­ra­jąc się uni­kać hiper­wen­ty­la­cji.

– Zga­dza się.

– Nie masz wyraź­nego akcentu.

– Hm, chciał­bym, żeby wszy­scy tak uwa­żali.

Uśmiech­nął się, ale nie odpo­wie­działa mu uśmie­chem.

– A czy pań­ska rodzina pocho­dzi z Kno­xville, panie Rydell?

Kurwa, pomy­ślał, prze­cież mia­łaś mówić mi Berry.

– Mój ojciec chyba tak. Rodzice mojej matki są z oko­lic Bri­stolu.

Czarne oczy Justine Cooper spo­glą­dały na niego, ale wyda­wały się niczego nie zauwa­żać. Odgadł, że zbli­żała się do czter­dziestki.

– Pani Cooper?

Drgnęła gwał­tow­nie, jakby ją prze­stra­szył.

– Pani Cooper, co to za wianki w tych sta­rych ram­kach?

Wska­zał ręką.

– Wianki żałobne. Połu­dniowo-zachod­nia Wir­gi­nia, koniec dzie­więt­na­stego i począ­tek dwu­dzie­stego wieku.

Dobrze, pomy­ślał Rydell, niech mówi o swoim towa­rze. Pod­szedł do ramek, żeby obej­rzeć je z bli­ska.

– To wygląda jak włosy.

– Bo to są włosy. A z czego mia­łyby być?

– Ludz­kie włosy?

– Oczy­wi­ście.

– Ma pani na myśli włosy nie­bosz­czy­ków?

Teraz dostrzegł drob­niut­kie sploty, włosy poskrę­cane w maleń­kie kwia­to­po­dobne węzły. Były matowe i bez­barwne.

– Panie Rydell, oba­wiam się, że mar­nuję pań­ski czas.

Nie­znacz­nie przy­su­nęła się bli­żej niego.

– Kiedy roz­ma­wia­łam z panem przez tele­fon, odnio­słam wra­że­nie, że jest pan… no… znacz­nie bar­dziej połu­dniow­cem…

– Co ma pani na myśli, pani Cooper?

– Ofe­ru­jemy tutaj ludziom pewną wizję, panie Rydell. Pewien mrok. Tro­chę dresz­czyku.

Do dia­bła. Ta gada­jąca głowa z biura pośred­nic­twa wci­skała mu słowo w słowo takie samo gówno.

– Podej­rze­wam, że nie czy­tał pan Faulk­nera?

Pod­nio­sła jedną rękę, żeby odgar­nąć coś nie­wi­docz­nego, coś uno­szą­cego się tuż przed jej nosem.

Znów to samo.

– Nie.

– No, tak myśla­łam. Mam nadzieję zna­leźć kogoś, kto pomoże mi oddać tę mroczną atmos­ferę, panie Rydell. Umysł połu­dniowca. Majaki zmy­słów.

Rydell zamru­gał oczami.

– W panu nie wyczu­wam tej atmos­fery. Przy­kro mi.

Wyglą­dało na to, że ta nie­wi­dzialna paję­czyna wró­ciła na miej­sce.

Rydell zer­k­nął na najem­nego gli­nia­rza, lecz ten naj­wi­docz­niej wcale ich nie słu­chał. Do licha, facet po pro­stu spał.

– Sza­nowna pani – powie­dział spo­koj­nie Rydell – myślę, że jest pani bar­dziej stuk­nięta od stada dup­ków.

Unio­sła brwi.

– Wła­śnie – powie­działa.

– Co „wła­śnie”?

– Kolo­ryt, panie Rydell. Ogień. Ponure wer­balne poli­chro­mie w nie­mal nie­wy­obra­żal­nym stop­niu roz­kładu.

Musiał to prze­my­śleć. Stwier­dził, że patrzy na łóżko z Murzy­nią­tek.

– Czy odwie­dza­jący panią czarni ludzie ni­gdy nie zgła­szają zastrze­żeń do takiego towaru?

– Wprost prze­ciw­nie – odparła ze świeżo obu­dzo­nym oży­wie­niem. – Robimy cał­kiem nie­złe inte­resy z lepiej sytu­owa­nymi oby­wa­te­lami Połu­dnia. Oni przy­naj­mniej mają poczu­cie humoru. Sądzę, że po pro­stu muszą.

Teraz będzie musiał iść pie­szo do naj­bliż­szej sta­cji, wró­cić metrem do domu i powie­dzieć Kevi­nowi Tar­ko­vsky’emu, że nie jest w dosta­tecz­nym stop­niu połu­dniow­cem.

Najemny gli­niarz wypu­ścił go na ulicę.

– A skąd pani wła­ści­wie jest, pani Cooper? – spy­tał na odchodne Rydell.

– Z New Hamp­shire.

Stał na chod­niku, za jego ple­cami zamy­kały się drzwi.

– Pie­przeni Jan­kesi – powie­dział do porsche. Tak powie­działby jego ojciec, ale Rydell nie­zbyt dobrze wie­dział, pod czyim adre­sem to mówi.

Obok prze­je­chała jedna z tych wiel­kich nie­miec­kich cię­ża­ró­wek na olej rze­pa­kowy. Rydell nie­na­wi­dził tych wozów. Ich spa­liny śmier­działy sma­żo­nym kur­cza­kiem.5. Senne zmory

5

Senne zmory

Sny kuriera są z wrzą­cego metalu, wrzesz­czą­cych i ucie­ka­ją­cych cieni, gór o bar­wie betonu. Są sie­ro­tami pło­ną­cymi na szczy­cie wzgó­rza. Pla­sti­ko­wymi bla­do­nie­bie­skimi trum­nami. Chmu­rami na nie­bie. Wyso­kimi czap­kami kapła­nów. Nie widzą pierw­szego poci­sku spa­da­ją­cego z beto­no­wych gór. Wywala dziurę we wszyst­kim: we wzgó­rzu, w nie­bie, nie­bieskiej trum­nie i kobie­cej twa­rzy.

Dźwięk zbyt potężny, aby być jakim­kol­wiek dźwię­kiem, lecz sły­szą prze­zeń jakoś, dopiero teraz, odle­głe wesołe popu­ki­wa­nie moź­dzie­rzy i widzą schludne obłoczki dymu uno­szące się na sza­rym stoku góry.

Siada, sam w wiel­kim łóżku, usi­łu­jąc krzy­czeć słowa w języku, któ­rym już nie pozwala sobie mówić.

Czuje ból głowy. Wypija łyk wody ze sta­lo­wej karafki na noc­nym sto­liku. Pokój koły­sze się, zaciera, znów nabiera kształtu. Kurier gra­moli się z łóżka, czła­pie nago do wyso­kich sta­ro­mod­nych okien. Nie­zgrab­nie roz­suwa cięż­kie zasłony. San Fran­ci­sco. Świt jak zaśnie­działe sre­bro. Jest wto­rek. To nie Mek­syk.

W bia­łej łazience, krzy­wiąc się w ostrym świe­tle, wciera zimną wodę w zdrę­twiałą twarz. Sen odcho­dzi, ale pozo­sta­wia ślad. Kurier drży, czu­jąc nie­przy­jem­nie zimne kafelki posadzki pod bosymi nogami. Te dziwki na przy­ję­ciu. Ten Har­wood. Deka­den­cja. Kurier nie znosi deka­den­cji. Dzięki pracy ma kon­takt z praw­dzi­wym bogac­twem, nie­kwe­stio­no­waną wła­dzą. Spo­tyka wpły­wo­wych ludzi. Har­wood to potęga bez wpły­wów.

Wyłą­cza świa­tło w łazience i ostroż­nie wraca do łóżka w tro­sce o swój ból głowy.

Z pasia­stą koł­drą pod­cią­gniętą pod szyję zaczyna porząd­ko­wać wyda­rze­nia ubie­głego wie­czoru. Są luki. Brak umiaru. Nie­na­wi­dzi braku umiaru. Przy­ję­cie u Har­wo­oda. Głos w tele­fo­nie, naka­zu­jący mu wziąć udział. Wypił już kilka drin­ków. Widzi twarz mło­dej dziew­czyny. Gniew, pogarda. Jej krót­kie włosy skrę­cone w kolce.

Ma wra­że­nie, że oczy nie miesz­czą mu się w oczo­do­łach. Kiedy je trze, ota­czają go jaskrawe, ohydne bły­ski świa­tła. W żołądku prze­ta­cza się zimny cię­żar wypi­tej wody.

Pamięta, jak sie­dział za sze­ro­kim maho­nio­wym biur­kiem, popi­ja­jąc. Przed roz­mową, przed przy­ję­ciem. Pamięta leżące przed nim dwa fute­rały, iden­tyczne. W jed­nym trzyma ją. Drugi jest na to, co mu powie­rzono. Kosz­towny, ale nie ma wąt­pli­wo­ści, że zawarta w nim infor­ma­cja jest bar­dzo cenna. Składa gra­fi­towe słu­chawki i zatrza­skuje fute­rał. Potem dotyka tego, który kryje całą jej tajem­nicę, biały domek na wzgó­rzu, przy­no­szone przez nią uko­je­nie. Wkłada oba fute­rały do kie­szeni kurtki…

Jed­nak teraz zastyga pod koł­drą, czu­jąc, jak żołą­dek ści­ska mu się w przy­pły­wie nie­po­koju.

Wło­żył tę kurtkę na przy­ję­cie, któ­rego pra­wie nie pamię­tał.

Igno­ru­jąc łupa­nie w gło­wie, gra­moli się z łóżka i znaj­duje kurtkę rzu­coną na pod­łogę obok krze­sła.

Serce wali mu jak mło­tem.

Jest. Ten, który ma dorę­czyć. Zapięty w wewnętrz­nej kie­szeni. Jed­nak boczne kie­szenie są puste.

Nie ma jej. Prze­trząsa inne ciu­chy. Na czwo­ra­kach, czu­jąc pul­su­jący ból pod czaszką, zagląda pod krze­sło. Nie ma.

Jed­nak ją można zastą­pić nową, przy­po­mina sobie, wciąż klę­cząc, z kurtką w dło­niach. Znaj­dzie han­dla­rza takim softwa­rem. Teraz musi przy­znać, że ostat­nio zaczęła sia­dać roz­dziel­czość.

Myśląc o tym, patrzy, jak jego ręce roz­pi­nają wewnętrzną kie­szeń, wycią­gają fute­rał zawie­ra­jący prze­syłkę, ich wła­sność, którą musi dorę­czyć. Otwiera fute­rał.

Odra­pane pudełko z czar­nego pla­stiku, ety­kieta na kase­cie zatarta i nie­czy­telna, pożół­kła przej­rzy­stość słu­cha­wek.

Sły­szy cienki pisk, który dobywa mu się z głębi gar­dła. Bar­dzo podobny do tego sprzed wielu lat, kiedy spadł pierw­szy pocisk.