Twarz Grety di Biase - ebook

CZĘŚĆ I

1. Dwie Grety

Od: Greta di Biase

Do: Adam Dancer

Temat: Dwie Grety

Szanowny Panie!

Zdecydowałam się napisać do Pana osobiście, kiedy Roberto Savio przesłał mi Pana ostatnią wiadomość. We wcześniejszej korespondencji często pytał Pan o moje obrazy i wykazywał duże zainteresowanie nimi, ale Roberto twierdzi, że jeszcze nigdy aż tak szczegółowo i w takim tonie. Podobno porównał Pan nawet „Gretę w srebrnym welonie” do dzieła „La Donna Velata” Rafaela! Panie Adamie, bardzo dziękuję i jestem zaszczycona, ale to chyba komplement na wyrost. Inna technika, inne płótno i pędzle, nowoczesne farby, a przede wszystkim – talent zdecydowanie nie ten. Pisze Pan o niezwykłej subtelności, świetnej kompozycji, świetle, barwach, realistycznie oddanych detalach, o wrażliwości artystki, wreszcie o głównej bohaterce – postaci z krwi i kości, żywej, oddychającej, takiej, która zdaje się patrzeć wprost na oglądającego. Ponownie bardzo dziękuję i ponownie uważam, że pochwały są na wyrost. Byłoby z mojej strony fałszywą skromnością twierdzić, że nie mam talentu i nie potrafię posługiwać się pędzlem. Oczywiście potrafię. Jestem jednak malarką zaledwie dobrą i to, co robię, wolę określać mianem rzemiosła niż sztuki. Być może właśnie fakt, że tak wiele wiem o malarstwie i tak wiele jeszcze nie wiem – a muszę tutaj zaznaczyć, że wszystkiego uczyłam się zupełnie sama – każe mi myśleć o sobie w ten sposób. „La Velata” Rafaela znajduje się w Gallerii Palatina we Florencji. Był Pan tam? Jeśli nie, koniecznie musi Pan pojechać. Mnie i Rafaela dzieli przepaść. Wiem to, choć sama nigdy do Florencji nie dotarłam…

Dalej pisze Pan o „Grecie nad jeziorem Iseo”, że jest jak z obrazów najlepszych impresjonistów. Wcześniej wspominał Pan o podobieństwie jednego z moich malowideł do dzieł Maxa Ernsta i chwalił mnie za wszechstronność i umiejętność posługiwania się różnymi technikami. Czy nie widzi Pan, że właśnie w tym tkwi problem? Że dlatego moje obrazy, jak Pan to ujął, „nie zdobią ścian najświetniejszych światowych galerii”, a są sprzedawane jedynie w takich miejscach, jak Pańskie? Proszę mnie źle nie zrozumieć. Uwielbiam małe galerie, które nie mają wielkich pretensji, a w których można znaleźć prawdziwe perełki. To Pan źle mówi o swojej pracy. I o miejscu, w urządzenie którego włożył Pan na pewno wiele wysiłku. Może zacytuję? „Niewielka, średniej klasy galeryjka, do której prawdziwi znawcy zaglądają nieczęsto, a jeszcze rzadziej zwracają na coś uwagę. Gdzie niedouczeni i pozbawieni wrażliwości, ale za to dość bogaci, pracownicy korporacji, adwokaci, lekarze, właściciele salonów fryzjerskich i kosmetycznych, gabinetów masażu i odnowy biologicznej oraz dobrze prosperujących restauracji zaopatrują się w obrazy, dobierając je pod kolor ścian i kafelków”. To Pana słowa. Niesprawiedliwe i uogólniające. Naprawdę takie właśnie ma Pan zdanie o własnej galerii i klientach? Zdjęcia, które dla zilustrowania problemu przesłał Pan do Roberta, rzeczywiście nie ukazują wybitnych dzieł, ale są to obrazy bardzo dobre, dobre i dość dobre, a na pewno trzyma Pan u siebie jeszcze lepsze rzeczy. Chciałabym odwiedzić kiedyś Pana we Wrocławiu, zobaczyć galerię, wypić z Panem kawę i może zjeść jakieś dobre ciastko. Ale przede wszystkim – porozmawiać. Niestety, to niemożliwe.

Jeszcze jedno – wydaje mi się, że ci naprawdę dobrzy i naprawdę bogaci właściciele firm i restauracji, którzy starają się pozyskać naprawdę dobrych i naprawdę bogatych klientów, wieszają jednak na swoich ścianach niezłe obrazy. Czasami wynika to z faktu, że rzeczywiście kochają sztukę i wreszcie ich na nią stać. A czasami ze zwykłego snobizmu.

Miałam zamiar do Pana napisać już po pierwszej wiadomości, którą przesłał Pan Robertowi. Było to przed kilkoma miesiącami, dopiero zaczęliśmy ze sobą współpracować. Kupił Pan ode mnie dwa obrazy – „Dies Irae” i „Il Braghettone”. Był Pan zaskoczony, już wtedy, że chcemy je sprzedać do małej galerii, zamiast szukać rozgłosu. Moje obrazy trafiają do nabywców od kilku lat, ale po raz pierwszy ktoś napisał do nas w takim tonie. Zdarzały się oczywiście zachwyty, nie przeczę. Wie Pan jednak, jak to jest. Ktoś, kto kieruje się jedynie swoim gustem – nawet świetnym – a nie specjalistyczną wiedzą, odbiera obraz na poziomie emocjonalnym, mówi o „pięknie”, „niezwykłości”, „kolorach”, „głębi”. Ale póki ktoś mu nie powie wprost: „To jest arcydzieło”, ograniczy się do powieszenia płótna na ścianie i cieszenia nim oczu. I tak po prostu wyszło, że przez kilka lat (prawie siedem), odkąd moje obrazy pojawiają się w małych galeryjkach i szukają kupców w internecie, nie znalazł się nikt, kto powiedziałby: „To jest arcydzieło”. Sami też nie szukamy takich ludzi. Dlatego Pana wiadomość nas zaskoczyła. Tamta pierwsza, potem kolejne, i wreszcie – ostatnia. Ale skoro już do Pana napisałam, wróćmy do tych dwóch pierwszych transakcji. Pytał Pan o nie Roberta i chyba nie uzyskał satysfakcjonujących wyjaśnień. Postaram się to teraz naprawić.

Najpierw „Majtkarz”. Przekaz wydaje się bardzo czytelny, prawda? „Il Braghettone” po włosku znaczy „majtkarz”, a każdy, kto choć trochę orientuje się w historii sztuki, będzie wiedział, kim jest główny bohater obrazu i co robi. Ma Pan rację. Człowiek obrócony plecami do patrzącego to Daniele da Volterra, malarz, uczeń Michała Anioła. W dłoni trzyma pędzel, a jego gest wyraża wahanie. Ma przed sobą „Sąd Ostateczny” Michała Anioła, niedawno sformułowano postanowienia Soboru Trydenckiego, i teraz należy tylko… zamalować intymne części ciała nagich postaci stworzonych przez Mistrza. Nagość jest przecież czymś złym, ciało to źródło grzechu, fizyczność musi ustąpić miejsca duchowości. W miejscu świętym nie przystoi pokazywać genitaliów. Michał Anioł przedstawił prawdziwych ludzi, którzy nie tylko się modlą, ale po prostu żyją. Są zbudowani z pulsujących tkanek, a ich ciała odbierają bodźce i na nie reagują. Czy można było lepiej ukazać „Sąd Ostateczny”? W końcu za co człowiek jest rozliczany po śmierci? Za to, jak reaguje na bodźce. Jak balansuje pomiędzy duchem i ciałem, na ile sobie pozwala, w jakich sytuacjach daje się ponieść emocjom, a w jakich dopuszcza do głosu zdrowy rozsądek. Za słabość i siłę. Ale postanowienia Soboru były takie, a nie inne. Trzeba zamalować penisy i waginy. Udawać, że nie istnieją. I tak to się działo przez wieki. Na pewno widział Pan setki kamiennych, seksownych młodzieńców, kipiących od sił witalnych, z wyraźnie zarysowanymi mięśniami, pięknych – i przerobionych na eunuchów. Mnóstwo mężczyzn z odłupanym przyrodzeniem, które ktoś uznał za źródło grzechu. Antyczni mistrzowie przewracają się w grobach. Ale wróćmy do obrazu „Il Braghettone”. Daniele da Volterra musi domalować przepaski i listki figowe, choć moim zdaniem wcale tego nie chce. Stąd wahanie, uniesiona dłoń z pędzlem, nieruchoma poza. Przecież on wie, że za chwilę zniszczy arcydzieło! Co musi czuć człowiek postawiony w takiej sytuacji? Głęboko mu współczuję. Dlatego właśnie namalowałam go zgarbionego, w pozie, jaką przyjąłby ktoś złamany i zrezygnowany. Za moment dotknie pędzlem dzieła Michała Anioła, dorobi jego postaciom niefortunne majtki i na wieki – adekwatnie do okoliczności – otrzyma przydomek Majtkarza. Panie Adamie, niech Pan wpisze w Google’a hasło „majtkarz” – po włosku, a później w swoim języku. I co się pojawia jako pierwsze? Notka biograficzna Daniele da Volterry w Wikipedii. Biedny człowiek.

Mówi Pan, że doskonale odtworzyłam fragment „Sądu Ostatecznego” w pomniejszeniu. Dziękuję. Miło mi, że Pan tak uważa. Przyznaję – nigdy nie byłam w kaplicy Sykstyńskiej i nie widziałam fresku na żywo. Korzystałam z katalogów. Poza tym pokazałam tylko trochę powierzchni „Sądu”, zaledwie kilkanaście centymetrów. I ma Pan rację. Starałam się namalować to w miarę realistycznie, z dbałością o detale. Mój Majtkarz jest już ukazany nieco inną techniką, bardziej impresjonistycznie. To dlatego, że wszyscy tak dobrze znamy „Sąd”. Fresk należy do całej ludzkości, każdy uważa go za swój. Jest dobrem wspólnym. A Daniele na tym obrazie należy tylko do mnie. To moje wyobrażenie postaci, która miała się wymykać konkretnym czasom. Z jednej strony Daniele jest człowiekiem swojej epoki, a z drugiej – po prostu jednostką postawioną w sytuacji bez wyjścia. Która musi zrobić coś wbrew sobie, bo nie zawsze można powiedzieć „nie”. Uważam, że wielu ludzi na świecie przynajmniej raz w życiu czuło się tak jak on, kiedy malował te nieszczęsne majtki.

A teraz „Dies Irae”. I tutaj rzeczywiście interpretacja jest trudniejsza. Myślę, że niełatwo odgadnąć, czym się inspirowałam, i szczerze mówiąc – nie spodziewałam się, że ktokolwiek sobie z tą zagadką poradzi. Ale Pan sobie poradził. Bardzo mnie korciło, by napisać już wtedy, kilka miesięcy temu, kiedy zadał Pan Robertowi to pytanie. „Czy chodzi o sacco di Roma?”. Jak Pan na to wpadł? Tak, chodzi o sacco di Roma, ten tragiczny moment w historii Rzymu, kiedy na miasto najechały niemiecko-hiszpańskie wojska Karola V i doszczętnie je złupiły i zniszczyły. To był prawdziwy koniec. Rzymu, pewnej epoki, mnóstwa dzieł sztuki, kultury, dobrobytu, i wreszcie życia wielu ludzi. Można powiedzieć, że miasto zostało zmasakrowane, mieszkańcy zdziesiątkowani, obrazy, rzeźby i freski – na zawsze unicestwione. To właśnie wtedy skończył się rzymski renesans. A ja zawsze myślałam o ludziach, zwykłych kobietach i mężczyznach, którzy każdego dnia uczciwie pracowali, zajmowali się bliskimi, przyrządzali posiłki, chorowali i zdrowieli, kochali i nienawidzili, modlili się i grzeszyli. Byli podobni do nas. Nic ich nie obchodziła wielka polityka, a i tak zostali w nią wciągnięci. Każdy mógł paść ofiarą – jak bohaterka mojego obrazu. Ma Pan rację, to szesnastowieczny Rzym, co daje się poznać po stroju, meblach i tle. Ale pierwszy plan jest prozaiczny, bardzo plebejski, należy w całości do sfery profanum. Taki temat nie znalazłby uznania wśród włoskich mistrzów, którzy mało się zajmowali zwykłym życiem. Co widzimy? Kobietę przy stole, na którym stoją jeszcze talerze po dopiero zakończonej kolacji. Blat pokrywają okruchy chleba i plamy po winie. Sztućce są brudne, przy dzbanku leży zmięta serweta. Kobieta leniwym gestem rozpuszcza włosy, suknię zsunęła już z ramion, oczy ma przymknięte ze zmęczenia. To zwykły wieczór, przeżyła już dziesiątki podobnych. Ale w tle widnieje otwarte na oścież okno, przez które do pomieszczenia już za chwilę wleje się tłum rozwścieczonych mężczyzn, uzbrojonych w pochodnie i noże, zdolnych do wszystkiego. I każdy wie, co się stanie z tą kobietą. Nawet jeśli jakimś cudem przeżyje, podniesie się, zbierze strzępy zakrwawionej sukni i zdoła się ukryć, nigdy się nie otrząśnie. Widok stołu i resztek po kolacji, okruchów i plam po winie nie będzie już przyjemnie znajomy i związany z oswojoną przestrzenią. A ona nie przestanie czuć wstydu, nawet jeśli w niczym nie zawiniła.

Nie, nie myli się Pan. Kobieta na obrazie to Greta. Ta sama Greta, której portrety właśnie Pan kupił.

I tu przechodzę do dwóch ostatnich kwestii. Nie zabiegam o to, by mnie zauważyli w dużych galeriach i muzeach, ponieważ uważam, że brak mi talentu i celu. Nie potrafię się określić, próbuję różnych środków wyrazu, maluję w rozmaitych stylistykach. Pan uważa to za zaletę, ja za wadę. Jestem niedookreślona. A przecież jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego, prawda? Człowiek powinien spojrzeć na obraz i od razu widzieć w nim cechy charakterystyczne dla konkretnego artysty, wyraziste, nie do podrobienia. A ja? Nie mam swojego stylu. Byłaby ze mnie może dobra kopistka, ale zdecydowałam się realizować autorskie pomysły. Takie są efekty. Dlatego zostańmy przy tym, co jest. Proszę mnie do niczego nie namawiać. Mam nadzieję, że Pan nie straci zainteresowania moją twórczością. Ani Pan, ani pozostali nabywcy, również właściciele niewielkich galeryjek, w których sprzedaje się dzieła dobre i w rozsądnych cenach, a nie arcydzieła warte miliony. Powiedziałam prawdę – nikt jeszcze nie zainteresował się moimi malowidłami w takim stopniu jak Pan.

Na koniec nawiążę do Pańskich pytań o Gretę z obrazów i moją anonimowość. Przyznaję, że właśnie te pytania ostatecznie skłoniły mnie, by napisać osobiście. Pyta Pan, dlaczego się nie ujawniam i nie pokazuję, a sprzedażą obrazów zajmuje się Roberto Savio. To proste. Po pierwsze – nie sądzę, by moje „bywanie w świecie” i „pokazywanie się” miało jakiekolwiek znaczenie. Gdybym była wielką artystką – może by miało. Po drugie – nie znam się na dystrybucji, a Roberto znajduje mi zawsze dobrych nabywców. Jestem zadowolona ze współpracy z nim i nie planuję zmian. Wszystko zostaje po staremu i to z Robertem proszę się kontaktować w sprawie kupna obrazów. Poprosiłam go, by ofertę wysyłał zawsze najpierw do Pana, a dopiero później do pozostałych nabywców. Cieszę się, że to właśnie Pan kupił obie Grety! Bardzo mnie Pan ujął swoją opinią o mojej pracy.

I wreszcie – Greta. Pyta Pan, czy „piękna Greta o mlecznobiałej cerze i wielkich ciemnych oczach, której włosy skrywa ciężki welon i której sylwetka odcina się na tle wód jeziora Iseo” to ja. Panie Adamie! Czy naprawdę uważa Pan, że mogłabym odpowiedzieć na to pytanie? Uśmiecham się, kiedy to piszę, i mówię: Proszę się domyślić! I uszanować moją anonimowość.

Wiem od Roberta, że dobrze Pan zna język włoski, dlatego pozwoliłam sobie na tak długi e-mail. Jeśli nadużyłam Pana cierpliwości – przepraszam.

Łączę pozdrowienia

Greta di Biase

*

Adam wydrukował list od Grety di Biase, starannie złożył i wsunął do przegródki w portfelu. Zamknął laptopa i pozbierał swoje rzeczy z biurka. Każdego dnia kusiło go, by zostawić bałagan, ale nigdy tego nie zrobił. Nie miał wprawdzie nad sobą żadnej kontroli, bo galeria, którą nazwał z włoska Chiara, należała tylko do niego. Był tu więc panem i władcą, mógł ustawić na zapleczu piramidę z brudnych kubków i drugą – z równie brudnych talerzy. Mało tego, mógł nawet przenieść wszystko na wystawę i udawać, że to sztuka współczesna. Niewielu by się zorientowało. Dziewczyna, która od poniedziałku do piątku sprzątała w Chiarze, nigdy niczego nie komentowała, ale Adam widział, jak raz przejechała palcem po blacie biurka i uniosła brwi ze zdziwienia. Na pewno nie zapracowywała się tutaj na śmierć.

Ostatni raz obrzucił krytycznym spojrzeniem pomieszczenie, sprawdził, czy alarm jest włączony – choć przecież zawsze był – i sięgnął po pęk kluczy. Upewnił się, czy zamknął drzwi do galerii, a następnie wyszedł od strony podwórka. Zerknął na tabliczkę przy domofonie, tak jak to robił każdego dnia. Wpatrywał się przez chwilę w wypisane na niej dwa słowa: „Galeria Chiara”. Pomyślał to samo, co zawsze – że nazwa mu się nie udała, choć przecież imię Chiara, po włosku „jasna”, jest piękne. Prawie wszyscy wymawiali je jednak źle, z inicjalnym „ch” zamiast „k”, jak powinno brzmieć. A to już, zdaniem Adama, nie dawało dobrego efektu. I wiedział też, że prawdopodobnie on jeden przejmował się tutaj takimi sprawami.

Przymknął na chwilę oczy, po czym odwrócił się i ruszył w stronę parkingu. Nie wiedział, czy kiedykolwiek będzie w stanie zdobyć się na trwałe zmiany. Nie posprzątać w biurze, nie pozmywać naczyń, zjeść częściej obiad w Rynku lub coś zamówić, zamiast przygotowywać w domu kanapki i zawsze taką samą sałatkę, nie przejrzeć przed wyjściem wszystkich papierów, nie sprawdzić alarmu, nie upewnić się, czy zamknął drzwi, nie przeczytać słów na tabliczce przy domofonie i nie zastanawiać się nad spolszczoną wymową imienia Chiara. Od kilku lat wszystkie jego działania miały określony porządek, którego prawie nigdy nic nie zakłócało. Po opuszczeniu Chiary jechał na Jezierskiego, parkował na końcu uliczki, pod drzewami, zawsze w tym samym miejscu, jeśli to było możliwe, zamykał auto i sprawdzał, czy na pewno jest zamknięte, czy wyłączył światła i zaciągnął ręczny, szedł do swojego mieszkania w starej, niskiej kamieniczce, otwierał drzwi, zaczynając od górnego zamka, zrzucał buty i marynarkę, nigdy nie zdejmował najpierw marynarki, wyciągał laptopa z torby i kładł go na stole, mył ręce i nastawiał wodę na herbatę. Siadał na kanapie i wpatrywał się w ścianę z odsłoniętych czerwonych cegieł. I tak prawie dzień w dzień – prawie, bo przecież czasem musiał zrobić jakieś zakupy, spotkać się z klientem lub pójść na piwo z Zygmuntem, malarzem, od którego kupował obrazy i z którym się zaprzyjaźnił, czego zupełnie nie planował. Te właśnie małe odstępstwa od normy utwierdzały go w przekonaniu, że jeszcze nie cierpi na silną nerwicę natręctw, tylko jest po prostu dziwakiem. Za każdym razem jednak, kiedy coś zakłócało rytm dnia, czuł się niekomfortowo. Jak gdyby włożył na siebie dopasowaną i wygodną koszulę z uwierającym kołnierzykiem.

Tego dnia również tak się czuł. A wszystko za sprawą e-maila od Grety di Biase. Adam wrócił do domu, oddał się swoim małym, irytującym rytuałom, nastawił wodę na herbatę i usiadł na kanapie z wydrukowanym listem, tylko zerknąwszy na czerwone cegły. Od rana zdążył go już przeczytać wielokrotnie, a kilku zdań nauczył się na pamięć. To był właśnie element, który się nie zgadzał, zaburzał rutynę i uwierał jak ten kołnierzyk. Z drugiej strony – sam był sobie winien. To on sprowokował Gretę di Biase. Kiedy wysyłał do Roberta Savia długą wiadomość, w której wyraził swój zachwyt nad dwoma nowymi obrazami przedstawiającymi tajemniczą i piękną Gretę, nie przypuszczał jeszcze, że wywoła do odpowiedzi samą autorkę. Przyszło mu to do głowy dopiero później. Jeśli di Biase miała bezpośredni kontakt z Saviem i on przekazywał jej całą korespondencję z nabywcami – lub ją o niej informował – musiała zabrać głos. Adam odniósł się do kwestii, których nie mogła pozostawić bez odpowiedzi, a zrobił to w sposób świadczący chyba o… zaangażowaniu. Zastanawiał się przez chwilę nad tym słowem i uznał, że jest odpowiednie. Rzeczywiście w wiadomości do Savia, pisząc o obrazach przedstawiających Gretę, dał wyraz swojemu zaangażowaniu. Już wcześniej zachwycał się umiejętnościami di Biase, ale kiedy dotarły do niego Greta w srebrnym welonie i Greta nad jeziorem Iseo, przez kilka dni chodził jak struty, nie potrafił zebrać myśli. Oczywiście widział je już na dobrej jakości zdjęciach i właśnie dlatego kupił, a jednak to nie było to samo. Na żywo wywierały inne wrażenie, wyczuwał w nich coś niezwykłego i nieuchwytnego, czego nie potrafiłby opisać w kilku prostych zdaniach ani tym bardziej zamknąć w fachowych, podręcznikowych określeniach. Adam szukał podobieństw i przyszedł mu do głowy Rafael, a później impresjoniści. Jednak szukał dalej, po czym spróbował swoje refleksje ubrać w słowa. Jego e-mail do Savia był nieporadny, niemal szkolny. Tak uważał. Nie mógł się zmusić do powiedzenia niczego ambitnego, mądrego, świadczącego o erudycji. Właśnie dlatego, że to coś, czym się zachwycał, patrząc na obie Grety, nie dawało się opisać. Toteż wolał opowiedzieć o samym zachwycie. O sobie patrzącym na obrazy. I o tym, że zafascynował go nie tylko talent malarki, ale też kobieta z portretów. Bo to była ta sama modelka. Jej twarz wydawała się piękna i zarazem osobliwa, a Adam nie potrafił określić źródła owej osobliwości. W twarzy i oczach Grety czaiła się po prostu jakaś tajemnica. Dostrzegł ją już wcześniej, na płótnie Dies Irae, na temat którego tak się rozwodziła. Wtedy jednak nie mógł przypisać modelce żadnego imienia, nie wiedział nawet, czy jej twarz nie została w całości wymyślona przez autorkę.

Dlatego właśnie zadał to pytanie. Czy Greta z obrazów jest jednocześnie Gretą di Biase? Musiała się do tego odnieść, bo milczenie wiązałoby się z ryzykiem. Była artystką anonimową, a wszystkie sprawy załatwiał za nią Roberto Savio. Z pewnością niewielu nabywców interesowało się jej tożsamością, bo przecież w galeriach takich jak Chiara osoba malarza stojącego za dziełem nie miała większego znaczenia. Obrazy trafiały na ściany w biurach i nad kominki w podmiejskich willach. A przynajmniej Adam tak to sobie wyobrażał. Ci, którzy znali się trochę na sztuce i mieli odpowiednie fundusze, zadawali szczegółowe pytania i rzadko coś u niego kupowali, szli tam, gdzie sprzedawano rzeczy droższe i lepsze. U Adama można było znaleźć głównie obrazki poprawne, grzeczne i „ładne”, od początku do końca oczywiste, bo takie cieszyły się największym zainteresowaniem. Rzeczy trudniejsze, niepoddające się łatwym interpretacjom i stworzone przy użyciu nietypowych środków wyrazu wisiały w galerii miesiącami albo i dłużej, czekając na klientów, którzy mieli nie tylko odpowiednio wyposażony portfel, ale także wrażliwość i inteligencję. A tacy owszem, czasem się trafiali, lecz zbyt rzadko, by mogli stanowić jedyną grupę klientów Chiary. Zawsze więc starał się balansować między kiczem a sztuką, natomiast z każdym dniem wyraźniej widział, co się lepiej sprzedaje. Neutralne i poprawne pejzaże, panoramy miejskie, portrety, martwe natury i sceny marynistyczne. Awangarda rzadziej. Inwestował jednak również w obrazy, które uważał za bardzo dobre i na które jednocześnie było go stać. Pracował na swoim, niejednokrotnie szedł z samym sobą na kompromisy i rezygnował z nieopłacalnych finansowo ambitniejszych projektów. Ale miewał także powody do dumy.

Twórczość Grety di Biase wydawała się wyjątkowa. Wiedział, że to nie są obrazy nad kominek ani do biura, a jednak były w stanie przykuć uwagę zarówno odbiorców obytych ze sztuką, jak i tych poszukujących „czegoś ładnego”. Tak mu się przynajmniej wydawało. On sam nie potrafił im się oprzeć. W tej chwili miał u siebie kilka jej obrazów, a przed paroma miesiącami sprzedał Dies Irae i Il Braghettone, za które wziął całkiem niezłe pieniądze. Wszystkie płótna były wyjątkowe i pokazywały ogromny talent di Biase, ale dopiero twarze Grety uznał za rzeczy ponadprzeciętne. Uważał, że powinny się znaleźć w innym miejscu, gdzieś, gdzie zostaną naprawdę docenione – i odpowiednio wycenione – a jednocześnie z trudem wyobrażał sobie rozstanie z nimi. Kiedy przeglądał katalogi aukcyjne, nie bez zaskoczenia odkrywał, że Grety w niczym nie ustępują choćby Modelce Weissa, Dziewczynie Fałata, a nawet Portretowi Zosi Wyspiańskiego, który w sierpniu na aukcji w Rempexie pójdzie pewnie za ponad osiemdziesiąt tysięcy. Wcześniej myślał już podobnie o Dies Irae, Il Braghettone, Genueńczyku, Pożarze w Voltri, Z głębi, przedstawiającym nurkujące łabędzie, i o Wyspie. Było coś nieuchwytnego w jej stylu, czego nie potrafił nazwać. Rzeczywiście nie wydawał się on do końca ukształtowany, a di Biase wciąż próbowała ustalić, kim jest jako malarka. Ale Adam nie uważał również, by patrząc na obrazy, nie dało się w nich dostrzec pewnych cech charakterystycznych tylko dla niej. Nie wiedział, czy chodzi o pociągnięcia pędzla, dobór kolorów, tematy i sposób ich przedstawienia, czy raczej o aurę tajemnicy, której źródła nie dało się ustalić. Był jednak pewien, że zasługiwała na sukces. Po tym, jak ujrzał „Grety”, nie miał już żadnych wątpliwości.

Greta di Biase jednak nie szukała rozgłosu. Prosiła, by do niczego jej nie namawiać i uszanować jej anonimowość. Nie planowała zmian. Adam był w stanie to zrozumieć, ale nie krył zdziwienia i uważał, że marnowała wielki talent. Ostatecznie jednak nie miał prawa się wtrącać. Napisała mu o tym, by zawczasu zdusić w zarodku wszelkie pomysły na ewentualną „reklamę”, którą mógłby jej zrobić. Prosiła, a może raczej zażądała przez Roberta, by „nie polecać Grety di Biase na szerszą skalę, bo to, co jest, w zupełności wystarczy”. Doskonale rozumiał, co próbowała powiedzieć, nawet jeśli wyrażała się w sposób elegancki i powściągliwy. Jej styl był nieco staroświecki, zdania rozbudowane, każde słowo użyte świadomie, cała wypowiedź w uprzejmym tonie, żadnych skrótów i emotikonów. Jak gdyby pisała tradycyjny list. Ile miała lat? Kim była? Dlaczego nigdzie nie natrafił na żadną fotografię? Na żadną dłuższą wzmiankę o niej, poza kilkoma zdaniami o obrazach Grety di Biase, które można kupić w jakieś podrzędnej galeryjce, gdzieś w Czechach, Niemczech, Austrii i we Włoszech?

Czy to właśnie ona była Gretą z obrazów? Powiedziała, żeby się domyślił. I domyślił się, uważał, że z płócien patrzyły na niego jej oczy. Że widział jej twarz, odtworzoną dzięki sprawnym pociągnięciom pędzla. Dlaczego jednak tylko w taki sposób pokazywała się światu?

*

Adam nie wypił herbaty, nie zjadł kolacji, nie czytał przed snem, nie sprawdził pogody na następny dzień i nie wyprasował sobie ubrań, których później nie powiesił na wieszaku przy łóżku. Wrócił do Chiary i nie podnosząc rolet, długo siedział przed obrazami przedstawiającymi Gretę. Czuł przyspieszone bicie serca, ucisk w gardle i suchość w ustach. Wiedział, czym to grozi, bo kilka razy w życiu miał już wątpliwą przyjemność doświadczyć ataku paniki, więc starał się zapanować nad oddechem i zająć myśli czymś innym. Codzienna rutyna legła w gruzach i Adam sam się sobie dziwił, że tak długo zachował względny spokój. List od Grety stał się jednak jego nową obsesją, a obrazów nie potrafił wyrzucić z pamięci.

Teraz wpatrywał się w Gretę w srebrnym welonie, próbując dociec, dlaczego płótno od razu skojarzyło mu się z La Velatą. Dzieło Rafaela było sztandarowym przykładem malarstwa renesansowego, portretem emanującej spokojem, elegancko odzianej i gładko uczesanej damy o klasycznej, dostojnej urodzie, z odsłoniętym dekoltem i długą łabędzią szyją, przyozdobioną oprawnymi w złoto bursztynami. Greta natomiast ukazywała współczesną dziewczynę w ciemnym golfie, z burzą czarnych nieujarzmionych loków i umalowanymi na czerwono ustami, która rzuca odbiorcy wyzywające spojrzenie, jak gdyby chciała zwrócić jego uwagę na coś innego niż przepiękna twarz modelki. Na coś, co tkwi we wnętrzu tej kobiety. Na ból, który w sobie nosi. Adamowi wydało się, że wreszcie coś zrozumiał. Greta na tym portrecie nie była szczęśliwa. Co więc łączyło ją z damą Rafaela? Z początku uznał, że chodzi właśnie o welon, ale to nie było tylko to. Welon kobiety Rafaela idealnie wpisywał się w całą kompozycję, a srebrny na głowie Grety zdawał się na obrazie elementem z innego świata, niemal surrealistycznym. Gęsty, marszczony, bogaty, nie pasował ani do ciemnego golfu, ani do czerwonej pomadki. Podobieństwo polegało raczej na tym, że di Biase również zastosowała technikę sfumato, dzięki której postać wyłania się jakby zza mgły, a kontury są rozmyte. Być może chodziło także o historię spoza ram obrazu. Modelce Rafaela przypisuje się przecież tożsamość Margherity Luti, ale przez całe stulecia nikt tego nie potwierdził w stu procentach. A zatem z tym obrazem, podobnie jak z Gretą w srebrnym welonie, wiązała się tajemnica.

Adam przeniósł wzrok na Gretę nad jeziorem Iseo. Tutaj ta sama czarnowłosa kobieta z burzą loków przedstawiona była z profilu, na tle szmaragdowej wody i błękitnego nieba. W oddali jawiły się kolorowe prostokąty lombardzkich domków, zbudowanych ciasno jeden przy drugim i przyklejonych do górskiego zbocza, a na jeziorze bieliły się trójkątne puszyste żagle. Tym razem nosiła jasną bluzkę z odkrytymi ramionami, nie rzucała wyzywających spojrzeń, a ust nie miała pomalowanych na krzykliwy kolor. Uśmiechała się. Była szczęśliwa. Kontrast między obrazami wydawał się bardzo wyraźny. Adam miał jednak pewność, że nawet za tym optymistycznym portretem ukazującym Gretę nad jeziorem kryje się szczególna historia. Czy di Biase chciała, by ją poznał? Igrała z nim, zwodziła go lub na swój sposób kokietowała? Robiła to, bo była znudzona i chciała zapewnić sobie rozrywkę? Szukała nowych doznań? A może naprawdę chciała pozostać anonimowa i nie spodziewała się, że będzie tak dociekliwy? Może kontakty z nim zamierzała ograniczyć do tej jednej, długiej, ale uprzejmie powściągliwej wiadomości? I nie planowała odezwać się ponownie nawet słowem?

Adama zaskoczyła nagle myśl, że nie chce na to pozwolić. I jeszcze jedna – że od dawna niczego nie czuł tak mocno. W ogóle niczego nie czuł. W nic się nie angażował, wszystko robił na pół gwizdka, stracił zapał do pracy, pasję, zainteresowanie światem i ludźmi i – tak po prostu – chęć do działania. A przecież, jak na absolwenta historii sztuki, studiów, które nie dają konkretnego fachu i pod względem finansowym słabo rokują na przyszłość, mógł powiedzieć, że mu się w życiu udało. Sprzedał mieszkanie odziedziczone po babce akurat wtedy, kiedy sytuacja na rynku była bardzo sprzyjająca, i wszystkie pieniądze zainwestował w galerię. Wynajął nieduży lokal na wrocławskim Rynku, kupił na początek kilka przyzwoitych, poprawnie „ładnych” landszaftów – góry, morze, jakieś łąki – i dość szybko znalazł nabywców. Chiara funkcjonowała od prawie dziesięciu lat, czasy bywały lepsze lub gorsze, ale nigdy nawet nie otarł się o bankructwo. Powinien czuć się w miarę spełniony i usatysfakcjonowany. A jednak wcale się tak nie czuł. Zrutynizował swoje życie, poddał je ścisłej kontroli, myśląc chyba, że jeśli zaplanuje każdy krok, nic go nie zaskoczy i nie przerazi. Nie wiedział, skąd brał się osobliwy lęk przed tym, co nieznane. Ale wiedział co innego – że właśnie teraz na powrót budzi się w nim chęć do życia. Do konkretnego działania, które nie byłoby zwykłym czekaniem, aż rzeczy tak po prostu wydarzą się same.

Z trudem oderwał wzrok od Grety nad jeziorem Iseo i sięgnął do kieszeni po smartfona. Nie wziął ze sobą laptopa, musiał więc pisać z telefonu. Tylko kilka słów, krótka, konkretna wiadomość. Powinien zdobyć się na to teraz, zanim impuls minie i ponownie górę weźmie irracjonalny lęk przed tym, co niezaplanowane, niezrutynizowane i skłaniające do podejmowania nowych wyzwań. Ręce miał wilgotne od potu, kiedy wystukał ostanie zdanie. Dostosował się do konwencji Grety i pisał tak, jak gdyby był to tradycyjny list. Przeczytał cały tekst dwa razy i wcisnął „wyślij”, a później, kiedy niczego nie mógł już zmienić, długo wpatrywał się w ekran telefonu. Odpowiedź nie nadchodziła.

*

Od: Adam Dancer

Do: Greta di Biase

Temat: Czy jedna z nich jest szczęśliwa?

Szanowna Pani,

bardzo mnie ucieszył Pani list. Zapewniam, że komplementy nie są ani trochę przesadzone. Nadal uważam, że marnuje Pani talent, ale szanuję Pani decyzję i nie będę już o tym wspominał. Dużo myślałem o obu Gretach. Także o Pani odpowiedzi na moje pytanie – a raczej o jej braku. Czy Greta na obrazach to Pani? Miałem się domyślić. A zatem mówię: Tak, to Pani. Kobieta z burzą ciemnych włosów, na jednym płótnie nieszczęśliwa, wyzywająca, usiłująca jakoś zamanifestować swój ból, który pozostaje głęboko ukryty i nie może znaleźć ujścia. Nie daje mi spokoju srebrzysty welon. Dlaczego Greta go nosi? Czy tego również mam się domyślić?

Technikę sfumato opanowała Pani do perfekcji. Greta jest nie tylko za mgłą – ona jest za mgłą własnego cierpienia. Ale nad jeziorem Iseo sytuacja się zmienia. Widzę nos Grety, jeden policzek, fragment czoła, włosów i szyi. Nie patrzy na mnie, lecz przed siebie. Na coś, co wywołuje uśmiech na jej ustach. Nie widzę połowy twarzy Grety, ale wiem, że tutaj jest już szczęśliwa.

Jedno mnie martwi – wpisała Pani ten sam rok na obu płótnach. Nie wiem, który obraz powstał jako pierwszy. Czy Greta najpierw była nieszczęśliwą kobietą w srebrnym welonie, a później nastąpił okres błogości nad Iseo? Czy może odwrotnie – jej szczęście zostało czymś brutalnie przerwane? Czuję, że nie odzyskam spokoju, jeśli się tego nie dowiem. Piękna Greta stała się czymś w rodzaju mojej obsesji. Chciałbym ją bliżej poznać.

Nawiązując jeszcze do Rafaela – mówi Pani, że wiele jej do niego brakuje. A ja zaczynam się zastanawiać, czy moje porównanie było słuszne. Może chodzi o tajemnicę – nie do końca ustaloną tożsamość Margherity Luti, która najpewniej pozowała do „La Velaty”. Na kilku innych obrazach Rafela także można zobaczyć tę samą twarz. Interesujące jest takie tropienie modelek. Kiedy zobaczyłem Pani nowe portrety, od razu pomyślałem o „Dies Irae” – to było prawie jak dostrzeżenie w tłumie twarzy przyjaciela. Chciałbym zobaczyć jeszcze Gretę, obserwować ją w różnych sytuacjach. I nabieram pewności, że pospieszyłem się z tym Rafaelem. A to dlatego, że on próbował tworzyć ideały. Poprawiał naturę, dawał ludziom na płótnach coś, czego nie otrzymali w rzeczywistości. Wierzył, że tkwi w nich dobro, które powinno się uzewnętrznić w pięknych rysach. On sam był – podobno – bardzo dobrym, miłym człowiekiem. Tylko wtedy, gdy ktoś zamawiał u niego portret, stawał się malarzem realistą. Jestem bardzo ciekawy, czy robił to z przyjemnością, czy raczej w poczuciu wewnętrznego przymusu. Gdzie wtedy podziewała się ta jego chęć tworzenia ideału? Zawsze zastanawiałem się nad charakterem malarzy i jego uzewnętrznianiem się w obrazach. Uprzejmy, miły, dobry Rafael i jego piękne, doskonałe, spokojne madonny o nieskazitelnych rysach. Złośliwy, pyskaty, wredny Michał Anioł i jego pełne pasji, skręcone, muskularne sylwetki, w których krew zdaje się wrzeć. Co Pani o tym myśli? Jaka Pani jest? Na razie wiem tyle, że sylwetki na Pani płótnach żyją. Jest w nich niepokój, nawet Greta nad jeziorem, teraz wyciszona, musiała przeżyć coś silnego, zanim udało jej się tak złagodnieć. Bo tego typu ukojenie zawsze przychodzi po czymś, nie bierze się znikąd. Mam rację?

Proszę mi wybaczyć śmiałość.

Adam