Two Weeks To Love - ebook

Tego autora w Wydawnictwie WasPos

SAGA RODZINNA

Jesienne liście

CYKL KRONIKA CZAROWNIC

Kronika czarownic. Pokolenia widzących

Kronika czarownic. Pokolenia złych

POZOSTAŁE POZYCJE

Spadek Barbary Tryźnianki

Zniszczone pianino

Ptaki bez skrzydeł. Uwięzieni w Auschwitz

Syn pastora

Two Weeks To Love

W PRZYGOTOWANIU

Kronika czarownic. Pokolenia samotnych

Dwór na wrzosowiskach

Bazylikata. Zmierzch wampirów

Zniewolona. Mniszka z Krakowa

Co się zdarzyło w drodze do Łeby

Wszystkie pozycje dostępne również w formie e-bookaSpis treści

Prolog: Pajac

Parszywy Antek

Rodzinna kłótnia

Kobieta z jajami

Wyrzuty Antka

Nie pozwól mi pić tequili

Ty gotujesz, bo ja nie potrafię!

Przyjęcie pełne bogatych gburów

Matteo

Gnojek

Pstrykacz

Przyjaciel

Aktor

Wieczór starej panny

Zwariowany dzień pełen telefonów

Następna randka

Zero dzieci!

Gestykulant

Króliczku

Skąpiec

Zwariowany dzień

Pan tajemniczy

Pierwsza prawdziwa randka

Niespodzianka

Szybkie decyzje

Nieoczekiwana sytuacja

Przemiana

Chwila spokoju?

Sekret babci

Hel

Łeba

Powrót do Warszawy

Tajemniczy ogród

Tajemnica Długosza

Trudny koniec wakacji

Czas

Wielkie zmiany

Nocne koszmary

Wiadomość

Dziwne zachowanie Długosza

Lustrzane odbicie

Bracia

Oczy Długosza

Iwona

Kolacja

ZakończenieKsiążkę dedykuję wszystkim tym, którzy czasami borykają się z różnymi problemami. Pamiętajcie, że nic nie trwa wiecznie i starajcie się zawsze żyć tak, by nie krzywdzić drugiego człowieka. Wszystko, czego doświadczamy, zostaje nam dane z jakiegoś powodu. Starajmy się uczyć na błędach i bądźmy dla siebie dobrzy. Każdy z nas jest ważny zarówno dla najbliższych, jak dla całego świata. Wszyscy jesteśmy połączeni, tworząc jedną wielką rodzinę. I wszyscy zasługujemy na szacunek i miłość, czego Wam osobiście życzę.Prolog: Pajac

Wychodziłam wzburzona z warszawskiej restauracji. Wcale nie chodzi o to, że polałam się przed chwilą winem na oczach Augustyna, ponieważ byłam bardzo, ale to bardzo zestresowana (ja?, nigdy nie bywam zestresowana, więc czemu akurat teraz?). W końcu niecodziennie umawiam się z takimi osobnikami, a tym bardziej nie lansuję się w drogich restauracjach zapraszana przez facetów, bo zwyczajnie nigdy nie miewałam na to czasu. Nie chodziło też o to, że nie wiedziałam, jak mam to dziwaczne danie, które nam zaserwowano (zresztą megapyszne jedzenie!) nakłonić do tego, by nie zsuwało się z widelca! I nie chodziło też o to, że podczas posiłku musiałam przez przypadek rozmazać sobie szminkę, co sprawiło, że Augustyn uśmiechał się pobłażliwie, patrząc na mnie jak na dziecko, zamiast zwrócić mi delikatnie uwagę.

– Czemu nie powiedziałeś, że mi się szminka rozmazała? – zapytałam od razu po powrocie z toalety. Gdyby nie wymowne spojrzenie kelnera, pewnie nawet bym o tym nie wiedziała i nie poszła skontrolować w lustrze swojego wyglądu, a on by się tylko głupio uśmiechał.

– Wyglądałaś tak słodko, że nie chciałem cię denerwować… – odpowiedział.

Patrzyłam na jego zadowoloną twarz i pomyślałam, że coś tu nie gra. Jeżeli mam się spotykać z gościem i chodzić z nim do łóżka, a on ma mieć ze mnie tylko ubaw i dobrą zabawę, to ja jednak takiemu panu podziękuję.

Niestety, często nie potrafiłam zapanować nad swoimi emocjami. Jeśli wpadałam w złość, cały świat od razu to wiedział. Pracowałam nad sobą długimi latami. Niejednokrotnie dziękowałam sobie i gratulowałam rozwagi i spokoju, oddychając głęboko i licząc do dziesięciu, próbując powtarzać mantry, medytować, ale nigdy nie trwało to zbyt długo. Zawsze znalazł się bowiem kolejny facet, który niszczył spokój ducha, nad którym tak ciężko i usilnie pracowałam!

Teraz też wezbrała we mnie złość. Dosłownie gotowałam się w środku. Wstałam i złapałam torebkę. Podeszłam do niego i powiedziałam:

– Wiesz, że kiedy się tak uśmiechasz, wyglądasz jak zwykły PAJAC? – specjalnie zaakcentowałam ostatnie słowo, by usłyszeli goście siedzący w pobliżu nas.

A potem kopnęłam go w kostkę. Zawył z bólu, a ja się odwróciłam i skierowałam do wyjścia.

– Jesteś niezrównoważona psychicznie! – zawołał za mną, zwracając tym samym na nas uwagę niemalże całej restauracji, ale mnie już to nie dotyczyło. Pokazałam mu środkowy palec i zniknęłam za drzwiami.

Uspokoiłam się dopiero po jakimś czasie. Nawet nie wiedziałam, dokąd idę i jak długo, a potem usiadłam na jednej z ławek, pierwszej, która rzuciła mi się w oczy. Warszawa to miasto świateł, blichtru i życia. Ludzie biegali, chodzili, śmiali się, bawili i pili. Bary i restauracje pękały w szwach. Piątek w całym rozkwicie. Miasto, jak kochająca matka, znajdzie miejsce dla każdego: nakarmi, napoi, ukoi, pozwoli zapomnieć, zaśmiać się, popłakać. W swoim menu ma pełen zestaw do wyboru, od rana do nocy. I nigdy nie śpi.

Jakieś słowa mantry? Teraz nie mogłam sobie przypomnieć.

Tabletki na uspokojenie? Bez przesady, żadnych nigdy nie brałam.

Siedziałam sama na ławce. Kolejny dzień w Warszawie. Gdzie się podziały marzenia? Gdzie się ukrył jakiś normalny facet? Wydawało mi się, że to wspaniałe, całą dobę tętniące życiem miasto przyciągało do siebie wszelkie mendy, ofermy i gnojki z całej Polski.

Westchnęłam, uświadamiając sobie nagle, że wyschło mi w gardle. Wstałam i weszłam do pierwszego lepszego pubu.

– Poproszę piwo! – Usiadłam przy barze i rozejrzałam się po wnętrzu. Wszędzie pełno niezwracających na mnie uwagi facetów. Bardzo szybko zrozumiałam, że znalazłam się w gejowskiej knajpie. No i dobrze! Miejsce takie samo jak wszystkie inne. Wreszcie chwila spokoju! Wypiłam niemalże naraz piwo i zamówiłam następne.

Musiałam zastanowić się nad swoim życiem, a gdzie indziej jak nie przy piwie w miejscu, gdzie nie będzie mnie nagabywał żaden pajac i menda?

Pomyślałam o swoim życiu i westchnęłam.

Skąd się nagle wzięłam w Warszawie?