-
W empik go
Tyle dobrego - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 kwietnia 2024
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Tyle dobrego - ebook
„Artysta sięga głęboko do wnętrza naszego ego i z chirurgiczną precyzją wysnuwa wątek po wątku, szarpiąc najczulsze nerwy. Mówi o miłości, tęsknocie, okrucieństwie wojny, radości i euforii. Czyni to z charakterystyczną dla siebie lekkością, a my, czytelnicy, pragniemy ciągle więcej. Taka jest poezja Michała Matejczuka”.
Artur Kawa
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8351-449-9 |
| Rozmiar pliku: | 2,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Słowo wstępne
Poeci mają dar opisywania rzeczy zwyczajnych w sposób absolutnie niezwykły, piękny czy poruszający. Czasem do bólu wręcz odzierają wyobrażenia czytelnika z wszelkich złudzeń, by innym razem rozpalić nadzieje, niby od niechcenia, używając przy tym tak niewielu słów. Powiedzieć o poezji Michała, że jest kwintesencją powyższej sentencji, to nic nie powiedzieć.
Od wielu, wielu lat zajmuję się promocją czytelnictwa. Robię to na poły zawodowo i w pełnym wymiarze z pasji i dla nieskrywanej przyjemności. Od kiedy jednak prowadzę społeczną kampanię „Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka!”, mógłbym śmiało postawić tezę, że widziałem już wiele i nie ma niemalże szans na to, by na rodzimym podwórku ktokolwiek zaskoczył mnie swoją twórczością. Zwłaszcza w dziedzinie poezji, gdzie szanowani przeze mnie giganci przenieśli się już do wieczności…
Próbowałem sięgnąć pamięcią, by odnaleźć ten moment, w którym po raz pierwszy zetknąłem się z wierszami Michała. Z całą pewnością wiem, że czułem się wówczas oczarowany trafnością przekazu. Ów czar nie ustępuje do dziś. Nasza znajomość rozpoczęła się jeszcze w 2019 roku od propozycji zorganizowania wieczoru poetyckiego. Jego gościem honorowym miał być autor tomiku, który — Droga Czytelniczko i Drogi Czytelniku — trzymasz w swoich dłoniach. W swej asertywności Michał pozostał niewzruszony i… do naszego spotkania ostatecznie nie doszło. Można by rzec, że takie prawo gwiazdy i ja to doskonale rozumiem. Co więcej — szanuję. Pragnę wyjaśnić, dlaczego zależało mi na tym, aby odbyć nietuzinkową rozmowę z poetą. Wcześniej bowiem, w sierpniu tego samego roku przygwoździł mnie dwoma wierszami: „Za nic” oraz „Ciut, ciut”, obydwa umieszczając w zamkniętej grupie fanów kampanii. Tytuł o tyleż niefortunny, co i skierowany do niepokornych. Upatruję w nim tej samej przekory, jaka kieruje działaniami „nieczytasza”. Bo przecież obojętnie nie da się przejść obok karteczki z jednym i drugim hasłem.
Zasiadając do lektury, przygotujcie się na potężne dawki emocji, które nie pozostawią Was niewzruszonymi i z całą pewnością uderzą w nuty, o których brzmienie nie podejrzewacie swojej wewnętrznej wrażliwości. Artysta sięga głęboko do wnętrza naszego ego i z chirurgiczną precyzją wysnuwa wątek po wątku, szarpiąc najczulsze nerwy. Mówi o miłości, tęsknocie, okrucieństwie wojny, radości i euforii. Czyni to z charakterystyczną dla siebie lekkością, a my, czytelnicy, pragniemy ciągle więcej. Taka jest poezja Michała Matejczuka.
Pozwólcie mi na tę oczywistą parafrazę: przecież to nieprawda, że poezję Michała kocha się za nic. Przecież jest piękniej, gdy się tęskni w zamian. I ja też tęsknię do kolejnych, lirycznych uniesień. Wierzę, że dzięki temu zbiorowi kilkudziesięciu przepięknych utworów pokochacie poezję miłością prawie że fizyczną. Powiem więcej — jestem absolutnie pewien, że obcując z poezją Michała, do czynienia ma się z twórcą kompletnym, pełnoprawnym spadkobiercą spuścizny najwspanialszych polskich liryków. To dla mnie ogromny zaszczyt móc wprowadzić Państwa do tomiku, w którym czeka Was „Tyle dobrego”! Zwłaszcza że wstępy mało kto czyta… i trudno się w tym przypadku dziwić.
Artur Kawa, „Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka!”
Kraków, sierpień 2023
_MOŻE KIEDY OKRĄŻYMY ZIEMIĘ,_
_SERCEM DOTKNIEMY WSZYSTKICH_
_KRAŃCÓW ŚWIATA,_
_ZGODNIE STWIERDZIMY: „ZNALEŹLIŚMY SIEBIE”._
_(O ILE PRZETRWAMY PRZEZ TE WSZYSTKIE LATA)._
W nawyk
Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia.
Nie byłem chyba w swoim guście.
Gdybym miał włosy proste, nie kręcone.
Może wtedy?
(Reszta jakoś ujdzie).
Mógłbym jeszcze urosnąć o głowę
Albo o pół głowy.
Wtedy na pewno brałbym siebie w ciemno
I byłbym tak w pełni na miłość gotowy.
Plan nieoczekiwanie uległ pewnej zmianie.
Była to miłość od entego wejrzenia.
Włosy miałem kręcone, nie proste.
(O gustach się nie dyskutuje — ponoć).
Ani ciut, ciut nie urosłem.
Przytuliłem się do siebie pewnego poranka.
Kawa na ławę, ciasto i te sprawy.
„Jest miło — stwierdziłem —
Moja pierwsza randka”.
A potem ta miłość weszła chyłkiem w nawyk.Nie pytaj, czy masz prawo kochać
Nie pytaj,
Czy masz prawo kochać.
O takie rzeczy nie pyta nikt wolny.
Lecz nim po czyjąś miłość
Raczysz sięgnąć,
Pokochać siebie nie zapomnij…
Przecież żyć bez miłości własnej,
To jak budować dom z papieru.
To iść we dwoje, lecz naprawdę
Nie widzieć drogi ani celu.
Przecież żyć bez miłości własnej,
To żyć bez świateł, w zimnych wnętrzach.
To wciąż odwracać się od siebie,
Innych przeceniać i upiększać.
Nie pytaj,
Czy masz prawo kochać.
Miłość jest ponoć sensem wszystkiego…
Lecz zanim w ręce weźmiesz
Czyjeś serce,
Przytul się do swojego.Mleczne
Wczoraj
Gubiliśmy mleczne zęby,
Wierząc, że dostaniemy coś w zamian.
Dziś,
Gdy gubimy szczęście na ulicach życia,
Nie oczekujemy już niczego.
W otwartych dłoniach szukamy kolców,
W potoku słów — drugiego dna.
Rozmowy przeważnie toczą się o słońcu.
Choć go brak.
Gdyby istniała wróżka zębuszka,
Ale taka od serc,
Co za rozterki zostawiałaby nadzieję,
Może łatwiej byłoby wyłuskać
Z głębi siebie zrozumienie.Do słoja życia
Za każdym człowiekiem stoi historia
I nie każdemu spada wszystko z nieba.
Gdzieś silne mosty płoną jak pochodnie,
Gdzieś czyjeś usta cicho szepczą „przebacz”.
Jednym wiatr w żagle i wygładza fale,
Drugim wiatr w oczy i strąca ze szczytów.
Ktoś wręcza komuś słodką czekoladę,
Ktoś wiesza komuś tabliczkę z granitu.
Jutro na odwrót…
Los da trochę pożyć
Tym, którzy wczoraj doświadczali chłodu.
Do słoja życia wleje czystą gorycz
Tym, którzy dotąd znali posmak miodu.
Za każdym człowiekiem stoi historia —
Ile w niej światła, wie on sam, nikt więcej.
Szczęście — gdy jeszcze cieszy cię melodia.
Życie — gdy wzdychasz potłuczonym sercem.Swan on a frosty lake
Lody zmierzają w ujścia rzek.
Topi się świat w przebiśniegach.
„Pięknie być teraz, w tym miejscu” —
Ktoś rzekł, bo kochać życia się nie bał.
Wiatr czule czesze wierzby płaczące.
Trawy, choć nagie, nie boją się chłodu —
Śmielej podnoszą łodyżki ku słońcu.
A jeśli to tylko obraz z tafli wody?
„Boję się życia” — ktoś rzekł.
„Jak ciężko z kolan jest powstać,
Gdy zamiast płynąć, haczysz wciąż
O brzeg — choć mają mnie za wędrowca.”
Może gdy w barwy ubierze się szarość,
Może gdy śniegi ostatnie stopnieją,
Może gdy wiatry z północy ustaną,
Powieje nadzieją…
Swan on a frosty lake
Michał MatejczukŚnieg na chodnikach Paryża
Paryż jest ponoć
Zawsze dobrym rozwiązaniem.
Przemierzając Pola Elizejskie,
Brukowane uliczki Montmartre
Aż po Sacre — Coeur,
Ludzie ratują swoje związki.
Nasz Paryż poszedł na marne.
Nie cieszy poezja w języku miłości
I kruchość croissantów.
Z atelier płynące słowa:
_Je vais je vais et je viens_
_Entre tes reins_
Straciły sens.
Zmysłowy anturaż
Serc naszych nie zbliża.
Pośród kwitnących magnolii i wiśni
Śnieg na chodnikach Paryża.Pozwoliliśmy sobie na zimę
Pozwoliliśmy sobie na zimę.
Nazywaliśmy ją miłością.
Twój wzrok, bez pożądania,
Miał minąć.
Podobnie, jak mój
Brak zaufania.
Unosiła mnie ta miłość,
Na pozór.
Jak mgły niesione przez ziemię o świcie.
Nie chcieliśmy brać więcej od losu.
Upomniało się życie.
Twój wzrok, bez pożądania, nie minął.
Nasze słowa stały się ostre.
Skaleczeni rozstaliśmy się zimą.
(Pozwalając sobie na wiosnę).Jeszcze zakwitną kwiaty na tych polach
Płoną historie bezlitosnym ogniem,
Lalka wśród gruzów leży uśmiechnięta —
To tej dziewczynki, której bezpowrotnie
Zbrodniarz nieczuły dom obrócił w strzępy.
To tej dziewczynki, którą w chłodny ranek
Ze snu zbudzono niezbyt delikatnie.
Której wieczorem zamiast kołysanek
Będą słono szeptać modlitwy ostatnie.
Jeszcze zakwitną kwiaty na tych polach,
Przeżrą się w ziemi spalone moździerze.
Matki, jak kiedyś, Boga będą wołać,
Klęcząc przy grobach nieznanych żołnierzy.Kołysz, ukołysz
Życzyłem ci, synku, snów pełnych słońca,
Życzyłem ci, synku, nocy spokojnej.
Chciałem cię chronić najdłużej jak można…
Rozpętali wojnę.
Kiedyś dorośniesz.
Kiedyś przeczytasz o tym w książkach:
Jak ważne było to przedwiośnie,
Czemu nie niosłem cię na rączkach,
Kiedy płonęło jak żywe ognisko
Twoje słodkie dzieciństwo.
Kiedyś zrozumiesz,
Kiedyś już będziesz wiedział więcej:
Że bardzo łatwo zginąć w tłumie,
I jak pękało moje serce,
Gdy uciekałeś i szukałeś dłoni,
A ja nie mogłem cię ochronić…
Życzę ci, syneczku, dni pełnych lata,
Życzę ci, syneczku, nocy spokojnych.
Poeci mają dar opisywania rzeczy zwyczajnych w sposób absolutnie niezwykły, piękny czy poruszający. Czasem do bólu wręcz odzierają wyobrażenia czytelnika z wszelkich złudzeń, by innym razem rozpalić nadzieje, niby od niechcenia, używając przy tym tak niewielu słów. Powiedzieć o poezji Michała, że jest kwintesencją powyższej sentencji, to nic nie powiedzieć.
Od wielu, wielu lat zajmuję się promocją czytelnictwa. Robię to na poły zawodowo i w pełnym wymiarze z pasji i dla nieskrywanej przyjemności. Od kiedy jednak prowadzę społeczną kampanię „Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka!”, mógłbym śmiało postawić tezę, że widziałem już wiele i nie ma niemalże szans na to, by na rodzimym podwórku ktokolwiek zaskoczył mnie swoją twórczością. Zwłaszcza w dziedzinie poezji, gdzie szanowani przeze mnie giganci przenieśli się już do wieczności…
Próbowałem sięgnąć pamięcią, by odnaleźć ten moment, w którym po raz pierwszy zetknąłem się z wierszami Michała. Z całą pewnością wiem, że czułem się wówczas oczarowany trafnością przekazu. Ów czar nie ustępuje do dziś. Nasza znajomość rozpoczęła się jeszcze w 2019 roku od propozycji zorganizowania wieczoru poetyckiego. Jego gościem honorowym miał być autor tomiku, który — Droga Czytelniczko i Drogi Czytelniku — trzymasz w swoich dłoniach. W swej asertywności Michał pozostał niewzruszony i… do naszego spotkania ostatecznie nie doszło. Można by rzec, że takie prawo gwiazdy i ja to doskonale rozumiem. Co więcej — szanuję. Pragnę wyjaśnić, dlaczego zależało mi na tym, aby odbyć nietuzinkową rozmowę z poetą. Wcześniej bowiem, w sierpniu tego samego roku przygwoździł mnie dwoma wierszami: „Za nic” oraz „Ciut, ciut”, obydwa umieszczając w zamkniętej grupie fanów kampanii. Tytuł o tyleż niefortunny, co i skierowany do niepokornych. Upatruję w nim tej samej przekory, jaka kieruje działaniami „nieczytasza”. Bo przecież obojętnie nie da się przejść obok karteczki z jednym i drugim hasłem.
Zasiadając do lektury, przygotujcie się na potężne dawki emocji, które nie pozostawią Was niewzruszonymi i z całą pewnością uderzą w nuty, o których brzmienie nie podejrzewacie swojej wewnętrznej wrażliwości. Artysta sięga głęboko do wnętrza naszego ego i z chirurgiczną precyzją wysnuwa wątek po wątku, szarpiąc najczulsze nerwy. Mówi o miłości, tęsknocie, okrucieństwie wojny, radości i euforii. Czyni to z charakterystyczną dla siebie lekkością, a my, czytelnicy, pragniemy ciągle więcej. Taka jest poezja Michała Matejczuka.
Pozwólcie mi na tę oczywistą parafrazę: przecież to nieprawda, że poezję Michała kocha się za nic. Przecież jest piękniej, gdy się tęskni w zamian. I ja też tęsknię do kolejnych, lirycznych uniesień. Wierzę, że dzięki temu zbiorowi kilkudziesięciu przepięknych utworów pokochacie poezję miłością prawie że fizyczną. Powiem więcej — jestem absolutnie pewien, że obcując z poezją Michała, do czynienia ma się z twórcą kompletnym, pełnoprawnym spadkobiercą spuścizny najwspanialszych polskich liryków. To dla mnie ogromny zaszczyt móc wprowadzić Państwa do tomiku, w którym czeka Was „Tyle dobrego”! Zwłaszcza że wstępy mało kto czyta… i trudno się w tym przypadku dziwić.
Artur Kawa, „Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka!”
Kraków, sierpień 2023
_MOŻE KIEDY OKRĄŻYMY ZIEMIĘ,_
_SERCEM DOTKNIEMY WSZYSTKICH_
_KRAŃCÓW ŚWIATA,_
_ZGODNIE STWIERDZIMY: „ZNALEŹLIŚMY SIEBIE”._
_(O ILE PRZETRWAMY PRZEZ TE WSZYSTKIE LATA)._
W nawyk
Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia.
Nie byłem chyba w swoim guście.
Gdybym miał włosy proste, nie kręcone.
Może wtedy?
(Reszta jakoś ujdzie).
Mógłbym jeszcze urosnąć o głowę
Albo o pół głowy.
Wtedy na pewno brałbym siebie w ciemno
I byłbym tak w pełni na miłość gotowy.
Plan nieoczekiwanie uległ pewnej zmianie.
Była to miłość od entego wejrzenia.
Włosy miałem kręcone, nie proste.
(O gustach się nie dyskutuje — ponoć).
Ani ciut, ciut nie urosłem.
Przytuliłem się do siebie pewnego poranka.
Kawa na ławę, ciasto i te sprawy.
„Jest miło — stwierdziłem —
Moja pierwsza randka”.
A potem ta miłość weszła chyłkiem w nawyk.Nie pytaj, czy masz prawo kochać
Nie pytaj,
Czy masz prawo kochać.
O takie rzeczy nie pyta nikt wolny.
Lecz nim po czyjąś miłość
Raczysz sięgnąć,
Pokochać siebie nie zapomnij…
Przecież żyć bez miłości własnej,
To jak budować dom z papieru.
To iść we dwoje, lecz naprawdę
Nie widzieć drogi ani celu.
Przecież żyć bez miłości własnej,
To żyć bez świateł, w zimnych wnętrzach.
To wciąż odwracać się od siebie,
Innych przeceniać i upiększać.
Nie pytaj,
Czy masz prawo kochać.
Miłość jest ponoć sensem wszystkiego…
Lecz zanim w ręce weźmiesz
Czyjeś serce,
Przytul się do swojego.Mleczne
Wczoraj
Gubiliśmy mleczne zęby,
Wierząc, że dostaniemy coś w zamian.
Dziś,
Gdy gubimy szczęście na ulicach życia,
Nie oczekujemy już niczego.
W otwartych dłoniach szukamy kolców,
W potoku słów — drugiego dna.
Rozmowy przeważnie toczą się o słońcu.
Choć go brak.
Gdyby istniała wróżka zębuszka,
Ale taka od serc,
Co za rozterki zostawiałaby nadzieję,
Może łatwiej byłoby wyłuskać
Z głębi siebie zrozumienie.Do słoja życia
Za każdym człowiekiem stoi historia
I nie każdemu spada wszystko z nieba.
Gdzieś silne mosty płoną jak pochodnie,
Gdzieś czyjeś usta cicho szepczą „przebacz”.
Jednym wiatr w żagle i wygładza fale,
Drugim wiatr w oczy i strąca ze szczytów.
Ktoś wręcza komuś słodką czekoladę,
Ktoś wiesza komuś tabliczkę z granitu.
Jutro na odwrót…
Los da trochę pożyć
Tym, którzy wczoraj doświadczali chłodu.
Do słoja życia wleje czystą gorycz
Tym, którzy dotąd znali posmak miodu.
Za każdym człowiekiem stoi historia —
Ile w niej światła, wie on sam, nikt więcej.
Szczęście — gdy jeszcze cieszy cię melodia.
Życie — gdy wzdychasz potłuczonym sercem.Swan on a frosty lake
Lody zmierzają w ujścia rzek.
Topi się świat w przebiśniegach.
„Pięknie być teraz, w tym miejscu” —
Ktoś rzekł, bo kochać życia się nie bał.
Wiatr czule czesze wierzby płaczące.
Trawy, choć nagie, nie boją się chłodu —
Śmielej podnoszą łodyżki ku słońcu.
A jeśli to tylko obraz z tafli wody?
„Boję się życia” — ktoś rzekł.
„Jak ciężko z kolan jest powstać,
Gdy zamiast płynąć, haczysz wciąż
O brzeg — choć mają mnie za wędrowca.”
Może gdy w barwy ubierze się szarość,
Może gdy śniegi ostatnie stopnieją,
Może gdy wiatry z północy ustaną,
Powieje nadzieją…
Swan on a frosty lake
Michał MatejczukŚnieg na chodnikach Paryża
Paryż jest ponoć
Zawsze dobrym rozwiązaniem.
Przemierzając Pola Elizejskie,
Brukowane uliczki Montmartre
Aż po Sacre — Coeur,
Ludzie ratują swoje związki.
Nasz Paryż poszedł na marne.
Nie cieszy poezja w języku miłości
I kruchość croissantów.
Z atelier płynące słowa:
_Je vais je vais et je viens_
_Entre tes reins_
Straciły sens.
Zmysłowy anturaż
Serc naszych nie zbliża.
Pośród kwitnących magnolii i wiśni
Śnieg na chodnikach Paryża.Pozwoliliśmy sobie na zimę
Pozwoliliśmy sobie na zimę.
Nazywaliśmy ją miłością.
Twój wzrok, bez pożądania,
Miał minąć.
Podobnie, jak mój
Brak zaufania.
Unosiła mnie ta miłość,
Na pozór.
Jak mgły niesione przez ziemię o świcie.
Nie chcieliśmy brać więcej od losu.
Upomniało się życie.
Twój wzrok, bez pożądania, nie minął.
Nasze słowa stały się ostre.
Skaleczeni rozstaliśmy się zimą.
(Pozwalając sobie na wiosnę).Jeszcze zakwitną kwiaty na tych polach
Płoną historie bezlitosnym ogniem,
Lalka wśród gruzów leży uśmiechnięta —
To tej dziewczynki, której bezpowrotnie
Zbrodniarz nieczuły dom obrócił w strzępy.
To tej dziewczynki, którą w chłodny ranek
Ze snu zbudzono niezbyt delikatnie.
Której wieczorem zamiast kołysanek
Będą słono szeptać modlitwy ostatnie.
Jeszcze zakwitną kwiaty na tych polach,
Przeżrą się w ziemi spalone moździerze.
Matki, jak kiedyś, Boga będą wołać,
Klęcząc przy grobach nieznanych żołnierzy.Kołysz, ukołysz
Życzyłem ci, synku, snów pełnych słońca,
Życzyłem ci, synku, nocy spokojnej.
Chciałem cię chronić najdłużej jak można…
Rozpętali wojnę.
Kiedyś dorośniesz.
Kiedyś przeczytasz o tym w książkach:
Jak ważne było to przedwiośnie,
Czemu nie niosłem cię na rączkach,
Kiedy płonęło jak żywe ognisko
Twoje słodkie dzieciństwo.
Kiedyś zrozumiesz,
Kiedyś już będziesz wiedział więcej:
Że bardzo łatwo zginąć w tłumie,
I jak pękało moje serce,
Gdy uciekałeś i szukałeś dłoni,
A ja nie mogłem cię ochronić…
Życzę ci, syneczku, dni pełnych lata,
Życzę ci, syneczku, nocy spokojnych.
więcej..
