Tylko szeptem - ebook

Siedzi w niebie siwy anioł,

ostry ma scyzoryk

I tak sobie w ciszy struga,

struga łódki z kory.

I sam nie pamięta,

Ile to już lat

wystrugane z kory łódki

puszcza anioł w świat.

W łódce miejsca nie za wiele,

ot, dla jednej duszy,

co ją z ziemi do anioła

łódka przewieźć musi.

Lecz gdy miłość wielka

trudno rozstać się,

w jednej łódce hen do nieba

płyną dusze dwie.

A. Korycki, Łódki

PROLOG

Świtało, kiedy telefon zadzwonił pierwszy raz. Obserwował wibrujący aparat spod przymkniętych powiek, zastanawiając się, co też musiało się wydarzyć i kto postanowił wyrwać go ze snu o tak nieludzkiej porze. Za dużo alkoholu przelało się wczoraj przez jego ręce, by był teraz w stanie zareagować na próbę kontaktu, niezależnie od tego, kto wybrał ten numer.

Nawet jeśli to byłaby ona. A może zwłaszcza ona?

Jeśli poszła wreszcie po rozum do głowy i po kilku dniach niebytu postanowiła się odezwać, to nic z tego. On sam niewiele już miał jej do powiedzenia. To było o kilka dni za dużo. Żadna kobieta nie będzie z nim tak pogrywać, obiecał to sobie wczoraj w gospodzie „U Bosmana”, a trafność tej decyzji potwierdził kilkoma szybkimi kolejkami. A później jeszcze kilkoma. I piwem na do widzenia. W zgodnej ocenie reszty męskiego towarzystwa, którego popołudniowa biesiada przerodziła się w wieczorne zapijanie smutków, powinien o niej zapomnieć. I to jak najszybciej. Właśnie to chciał zrobić.

To było wczoraj, a teraz jak przez watę wdzierały się do jego głowy coraz to nowe dźwięki. Telefon zamilkł, ale elektroniczną melodyjkę zastąpiły natychmiast gwałtowne uderzenia wiatru i szum fal rozbryzgujących się o nabrzeżne skały. Okno sypialni wychodziło na morze, przynosząc okazję do podziwiania Bałtyku. Za przywilej takich widoków turyści płacą dodatkowo. On miał to w gratisie, mieszkał tu od urodzenia i zdążył przywyknąć. Rejestrował po prostu zmieniającą się barwę morskiej toni, a po kolorze nieba określał, czy włożyć cieplejszą koszulę. Przez chwilę leżał i nasłuchiwał, aż wreszcie mózg połączył szczątkowe sygnały w jeden, piekielnie niepokojący komunikat. Sztorm. Podniósł się natychmiast, walcząc z obezwładniającym bólem głowy, który bez ostrzeżenia zaatakował mu skroń. I wtedy telefon zadzwonił po raz drugi.

– Tak? – To nie była normalna artykulacja dwóch spółgłosek i osamotnionej samogłoski, pytanie padło bardziej dzięki sile woli. Jego opuchnięty język niczym nie różnił się od przysłowiowego kołka. Zdążył się jeszcze uśmiechnąć na to porównanie, ale zaraz mina mu zrzedła.

– No, nareszcie! Zapierdalaj tu w podskokach, sztorm zabrał wszystkie kutry! – Stary Fogel krzyczał do słuchawki, swoim zwyczajem przedstawiając sytuację bez zbędnych ceregieli. Choć może zwykle robił to bez użycia wulgaryzmów; widać teraz sytuacja musiała być poważna. Dziadyga mieszkał najbliżej przystani i postawiono przed nim właściwie jedno zadanie: mieć wszystko na oku i dawać znać, gdyby działo się coś niedobrego. Dokładnie tak jak teraz.

– Tylko ten od Fabrysiaka się ostał. Halo, słyszysz? Wszystko poszło w pizdu, twoja łódź też! No słyszysz czy nie?! – Głos starego był pełen napięcia i strachu.

Wyjrzał przez okno i zrozumiał dlaczego. Tak potężne fale przyprawiłyby o szybsze bicie serca nawet najbardziej zaprawionych rybaków.

– Zaraz będę. – Język powoli odzyskiwał sprawność, więc i odpowiedź padła już całkiem wyraźnie. Sięgnął po leżące pod łóżkiem buty; jedyny plus jego wczorajszego pijaństwa był taki, że zasnął w ubraniu i mógł teraz zaoszczędzić na czasie. A więc to tak, pomyślał, nie ma już jej i nie ma kutra.

Zaklął pod nosem, bo jeszcze tydzień temu nic nie wskazywało na to, że zakończenie letniego sezonu w Mechelinkach przyniesie mu takie emocje. Mocniej nasunął kaptur kurtki przeciwdeszczowej i szybkim krokiem ruszył ratować to, co zostało z jego przyszłości. Po głowie kołatała mu się nieznośna myśl, że w zasadzie równie dobrze mógłby zostać w łóżku. Bo czy miał jeszcze coś do ratowania?Nie wiem, dlaczego teraz. Być może jeśli spróbuję odpowiedzieć sobie na to pytanie, nie zrobię już ani jednego kroku więcej. Nie wiem też, co czeka na mnie za moment, za rogiem, poza granicami mojej własnej wyobraźni. I niech tak zostanie. W przeciwnym razie mogłabym stchórzyć? Pójść za daleko? Zacząć myśleć i uśpić tym własne pragnienia, marzenia? Wciąż je mam. I nie ubywa ich z czasem. Są przekorne, niecierpliwe, zadziorne i ciekawe świata. Co jeszcze chowasz dla mnie, świecie mój, w zanadrzu… Dla nas! Chcę wiedzieć. Teraz. Kieruje mną pycha czy niezbywalne prawo do szczęścia?

Coś gnało mnie w to miejsce, choć przecież bywałam tam wcześniej jedynie w interesach. A mimo to zapamiętałam – niejako przy okazji – piękne widoki i życzliwych ludzi. Potrzebowałam odmiany po długich i wyczerpujących miesiącach spędzonych w wielkim mieście. Warszawa da się lubić, mówiły słowa starej piosenki. Jak dla mnie Warszawa potrafi także mocno wkurzyć, dlatego nie namyślając się za długo, podjęłam decyzję o wyjeździe. Czy słuszną? Niesforny głos gdzieś w głębi duszy upierał się, że zasługuję na coś wyjątkowego, więc…

Edyta Lachmann

Tam znalazłam miłość

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nawigacja w telefonie podpowiedziała jej, że pokona trasę w niecałe cztery godziny. Miała nadzieję, że tak się stanie, nie planowała przecież postojów ani przerw na papierosa. Chciała dotrzeć do Mechelinek przed zmrokiem, by jeszcze chociaż przez chwilę pospacerować brzegiem morza. Ostatni raz była tam jesienią, musiała podsumować letni wynajem i sprawdzić stan apartamentu po wizytach tych wszystkich turystów, którzy przewinęli się przez jej lokal w ostatnich miesiącach. Kupno mieszkania w małej, nadmorskiej miejscowości okazało się dobrą decyzją. Choć na starcie mocno nadszarpnęło jej oszczędności, to w perspektywie jesieni życia wynajem pięćdziesięciometrowego apartamentu z widokiem na morze i kawałkiem prywatnej plaży jawił się jako całkiem opłacalny biznes. I bezpieczna emerytura dla właścicielki tego przybytku. Dla niej – Edyty Lachmann, wdowy, historyczki sztuki, a przede wszystkim autorki kilku całkiem udanych biografii uznanych malarzy.

Czas płynął tak szybko… Miała co prawda pomysł, by spędzić nad morzem sylwestra, zaprosiła nawet kilka zaprzyjaźnionych par, ale kiedy jedna po drugiej zaczęły się wykruszać, zrozumiała, że jako podstarzała singielka musi liczyć się z tym, że jej towarzyska atrakcyjność lekko się zdewaluowała. W efekcie powitała Nowy Rok w piżamie, przed telewizorem, a wyjazd do Mechelinek odłożyła na wiosnę, która w tym roku nadeszła wyjątkowo wcześnie, budząc do życia nie tylko rośliny, ale i ją. Dlatego kiedy poczuła, że właściwie nadszedł odpowiedni moment, spakowała się w kilka walizek i zniosła je na trzy razy do samochodu.

– Pani Edyto, widzę, że szykuje się wyjazd. Na długo? – zagadnął starszy od niej mężczyzna, uchylając kapelusza i jednocześnie odbierając z jej rąk jedną z toreb.

Z ulgą przekazała ciężki tobołek sąsiadowi i poprawiła kosmyk włosów, z którym nie mogła sobie poradzić, mając zajęte ręce. Ruszyli w stronę jej miejsca parkingowego, na którym pysznił się biały SUV Volvo. Edyta miała własną firmę, korzystała więc z uroków leasingu, zmieniając samochody dość często. Przy ich wyborze kierowała się prostą zasadą – musiały być białe i mieć znaczek szwedzkiego producenta. Reszta była już tylko mało istotną specyfikacją na fakturze.

– Panie Wiesiu, z nieba mi pan spada, już myślałam, że nie dotargam tego cholerstwa do auta. – Uśmiechnęła się do mężczyzny z wyraźną wdzięcznością. – Ma pan rację, wyjeżdżam na jakiś czas, muszę popracować w spokoju, a w mieście trudno o odpowiednie warunki.

– Szykuje się nowa książka? – Pan Wiesław mrugnął porozumiewawczo i postawił walizkę przy samochodzie, dając jej znak, by otworzyła bagażnik. – To o kim teraz pani napisze?

– No właśnie chodzi o to, że nie o kim, ale o czym!

Jej dorobek literacki był znany w okolicy, a sąsiedzi cieszyli się, że mają wśród swoich pisarkę. I choć nie wszystkie dzieła bohaterów tworzonych przez nią biografii rozpoznaliby w muzeum, to już co bardziej pikantne sceny z życia malarzy opowiadali sobie podczas spotkań towarzyskich. Zmiana tematyki musiała zaciekawić uczynnego sąsiada.

– Nie rozumiem – odpowiedział, z trudem dźwigając ciężki pakunek i układając go w ostatniej wolnej części bagażnika. – To co pani będzie opisywać?

– Kończę z tą biograficzną nudą, pora na miłość! – Edyta spojrzała na niego wyczekująco. Sama jeszcze nie do końca wiedziała, kto zostanie bohaterem jej nowego literackiego tworu, ale była pewna, że chce pisać o wielkich uczuciach.

– O miłości? Jak, dajmy na to, Chopin i ta…

– George Sand! – podpowiedziała. – Powiedzmy, że coś w tym guście.

– Niech sąsiadka pisze, my z Helenką z chęcią poczytamy. Moja żabcia to tak lubi o tych sercowych rozterkach, ona godzinami może siedzieć nad książką!

– To ja mam propozycję… – Sięgnęła do torebki, z której wyjęła pęk kluczy i odczepiła jeden. – Umówmy się, że pan będzie wyjmował listy z mojej skrzynki, a ja dla was wysmaruję taką historię, że pani Helenka w jeden dzień ją pochłonie.

– Jasna sprawa, z prawdziwą przyjemnością – zgodził się sąsiad. Odebrał kluczyk i znów uchylił kapelusza, tym razem na pożegnanie. – Szerokiej drogi i owocnej pracy!

Łatwo powiedzieć, tylko jak się do tego zabrać? Przez całą drogę układała sobie w głowie rozmaite scenariusze prozy z wielką miłością w tle. Kilometrów przybywało, ale żaden z pomysłów nie przypadł jej do gustu. Zdecydowanie odrzuciła opowieść o samotnym turyście i właścicielce kawiarenki przy molo, równie chłodno potraktowała historię lekarza, roztargnionego ojca dwóch dorastających chłopców, których wychowawczyni zdawała się coraz cieplej spoglądać w jego kierunku.

– Banał – skwitowała, stukając palcami w kierownicę. – A może tak przebojowy radiowy dziennikarz i trochę egzaltowana artystka, piosenkarka? Nie, malarka! Mogłabym wtedy wykorzystać swoją wiedzę o sztuce. Cholera, to już było! – szybko złapała się na tym, że właśnie coś takiego chciałaby napisać sama.

Zrezygnowana skupiła się na drodze, do celu miała jeszcze jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów. Życie, życie podpowie mi najlepszy scenariusz, założyła optymistycznie i docisnęła pedał gazu. Jeśli utrzyma to tempo, to za godzinę, góra półtorej, postawi stopę na nadbałtyckiej plaży. A później wszystko ułoży się samo.

Jej nowe auto wyposażone było w automatyczną skrzynię biegów. Dzięki temu mogła w czasie podróży podzielić uwagę w równym stopniu między drogę i zawiłości planowanej fabuły. Czuła, że nadszedł ten moment, w którym musi zrobić coś więcej niż tylko popełnić kolejny bezpieczny tekst biograficzny. Miała dość całej sterty lektur do przebrnięcia, niezliczonej ilości listów, pamiątek i miejsc, które musiała poznać tylko po to, by przez krótki czas żyć życiem dawno zmarłego malarza czy rzeźbiarki. Chciała spróbować swoich sił w normalnym, fabularnym tworze literackim. Z wymyślonymi bohaterami, którym dałaby szereg egzystencjalnych problemów do rozwiązania. Dla których mogłaby być wyrocznią, bogiem i ostatnią szansą. I dzięki którym dane by jej było przeżyć na nowo prawdziwą miłość.

– Bo przecież każdy pisarz przemyca w swojej książce coś o sobie – powiedziała na głos, kontrolując jednocześnie we wstecznym lusterku natężenie ruchu. Jechała dość szybko, starając się nie łamać przepisów, ale kiedy tylko dało się podgonić, bez wahania dodawała gazu.

Miała apetyt na miłość, czuła to całkiem wyraźnie. Jej pięćdziesięcioletnie ciało domagało się męskiego towarzystwa, a głowa podpowiadała jej, że powinna pozwolić sobie wreszcie cieszyć się życiem. Kto wie, może właśnie w Mechelinkach pozna kogoś, kto…

Przeciągły dźwięk klaksonu wyrwał ją z zamyślenia. Zerknęła na prędkościomierz, który wskazywał prawie sto trzydzieści kilometrów na godzinę. Wcale nie mało, pomyślała. W lusterku zobaczyła czerwoną skodę; jej właściciel najwyraźniej uznał, że wyciągnie ze swojej maszyny trochę więcej. Uśmiechnęła się i zamiast zrobić przepraszający gest, wyciągnęła do góry środkowy palec, po czym dodała gazu. Jej volvo mruknęło z aprobatą i wystrzeliło przed siebie całą mocą dwustu koni mechanicznych, zostawiając zawstydzoną chlubę czeskiej motoryzacji daleko w tyle. Wiedziała, że to głupie i dziecinne zachowanie, ale nie potrafiła sobie odmówić tej przyjemności i małej porcji zabawy. Żyła zgodnie z maksymą wyrażoną kiedyś przez Marka Twaina: ludzie nie dlatego przestają się bawić, że się starzeją, lecz starzeją się, bo przestają się bawić. A ona nie chciała żyć pod dyktando metryki. Poza tym nie miała zamiaru ustępować żadnemu facetowi tylko dlatego, że sama wygląda na słabą kobietę. Nie była nią do tej pory. I nigdy nią nie będzie. Silnik szwedzkiego SUV-a potwierdził jej przemyślenia, uwalniając jeszcze kilka koników ze swojej stajni, dzięki czemu zajechała nad klif trochę przed początkowo zapowiedzianym przez nawigację czasem.

Parking był pusty, widać nikt jeszcze nie zaplanował tak wczesnego pobytu w Mechelinkach. To dobrze, będę miała ciszę i spokój, pomyślała. Zdjęła sportowe buty, które włożyła na drogę, i wyjęła z bagażnika klapki. Zostawiła resztę dobytku i stromymi schodami, ukrytymi za budynkiem apartamentowca, zeszła nad wodę. Z oddali dobiegał słaby warkot helikoptera, a wyludniona plaża zachęcała do spaceru. Spokojna toń przypominała bardziej jezioro niż morze. Już niedługo zaroi się tu od wczasowiczów, piasek mieszał się będzie z niedopałkami, ogryzkami i kawałkami precelków. Ale teraz miała dla siebie nieskażoną jeszcze przyrodę i wielką przestrzeń, z której mogła korzystać do woli.

– Szuka pani bursztynów? – usłyszała za plecami.

I dupa, westchnęła, tyle zostało z samotnej wędrówki brzegiem morza. Odwróciła się gwałtownie. Kilka metrów dalej stał jakiś mężczyzna i przyglądał jej się ze zdziwieniem.

– Nigdy tu pani nie widziałem.

– Co to pana obchodzi? – zapytała niezbyt grzecznie, ale wcale tego nie żałowała. Nie dość, że facet bezceremonialnie wparował na „jej” plażę, to jeszcze przepytuje ją jak funkcjonariusz drogówki. – Pan z policji?

– Broń Boże! – obruszył się nieznajomy.

Dopiero teraz przyjrzała mu się uważniej. Był trochę wyższy od niej, młodszy, jego rozwiane ciemne blond włosy zdawały się żyć swoim życiem. Ubrany w sprane dżinsy i butelkowozieloną koszulę sprawiał dobre wrażenie, które dodatkowo potęgował filuterny blask w oczach.

– W nosie mam, kim pan jest, nie mam zamiaru odpowiadać na pytania! – Najwyraźniej błysk w spojrzeniu rozmówcy nie podziałał na nią tak, jak powinien. Prychnęła jeszcze głośno na pożegnanie i ruszyła w stronę schodów wiodących na tyły apartamentu.

– Proszę uważać, stopnie są śliskie. W tych klapkach musi pani wchodzić bardzo ostrożnie! – usłyszała jeszcze, jak woła za nią, ale tylko wzruszyła ramionami. Skoro zeszła, to i w drugą stronę da radę.

Jeszcze tego brakowało, żeby pouczał mnie jakiś młokos, pomyślała i raźno zaczęła się wspinać. Przez ramię zerknęła w kierunku rozmówcy, ale mężczyzny już nie było. Zniknął równie szybko, jak się pojawił. Na dobrą sprawę nie wiedziała, dlaczego zareagowała tak opryskliwie, przecież w jego zachowaniu nie było nic niewłaściwego. Wszystko przez tego pajaca ze skody, zawyrokowała, obwiniając za swoje zachowanie sprawcę niedawnego incydentu drogowego. Muszę się opanować, bo nikt nie będzie ze mną chciał gadać!

Tamten mężczyzna ostrzegał ją przed trudami powrotu stromym podejściem i teraz z niechęcią przyznała mu rację. Stopnie pozbawione poręczy okazały się nie lada wyzwaniem. Stopy jej się ślizgały i musiała uważać, mozolnie wdrapując się na górę. Czekała ją kilkunastometrowa wspinaczka, a w japonkach była ona nie tylko trudna, ale i niebezpieczna. W połowie drogi Lachmann straciła równowagę i prawie upadła, podpierając się w ostatnim momencie rękoma. Lewa noga zjechała o dwa stopnie, piętą zahaczyła o wystający spod schodka korzeń drzewa.

Edyta syknęła z bólu i spojrzała w górę. Został jeszcze spory kawałek do pokonania, w tym tempie zajmie jej to całą wieczność. Cholera, zaklęła, kupuję apartament za pół bańki i muszę się do niego przedzierać! Powinni dodawać do kluczy uprząż alpinistyczną! Ból w nodze dość mocno dawał o sobie znać, więc kiedy wreszcie dotarła na parking, usiadła przy aucie z wyraźną ulgą. Przez chwilę masowała stopę, zastanawiając się jak wniesie te wszystkie walizki na pierwsze piętro. Może zrobi to dopiero jutro? Nie, przecież w mieszkaniu nie miała nic swojego, no i lodówka była pusta, a jej właśnie zaczęło burczeć w brzuchu.

– Cholera! – Głośnym przekleństwem postanowiła dodać sobie animuszu.

– Jacek – odpowiedział męski głos, w którym rozpoznała faceta z plaży. – Miło mi panią poznać.

To było bezczelnie urocze. Już miała coś odburknąć, ale w głowie zaświtała jej pewna myśl. Jeśli wcześniej przestrzegał ją przed zagrożeniem, to może i teraz wybawi ją z opresji?

– Bardzo śmieszne! – rzuciła. Hmmm, Jacek. Z drugiej strony, całkiem ładne imię. Nie poznałam do tej pory żadnego Jacka. – Skoro postanowił pan za mną chodzić, to gdzie pan się podziewał przez ostatnie pół godziny? Potrzebowałam pomocy!

– Przepraszam, że panią zawiodłem, ale nie mam jeszcze tak rozwiniętych zdolności telepatycznych, by czytać w pani myślach. – Spojrzał na jej nogi i chyba domyślił się powodu jej zdenerwowania, bo uśmiechnął się pod nosem. – Ostrzega…

– Wiem, co pan robił wcześniej, pytam, gdzie pan był później! – przerwała mu, nie dając okazji do triumfu. – I kolejne pytanie: teraz też pan zniknie?

– Wydawało mi się, że nie miała pani nic przeciwko temu?

– Sytuacja się zmieniła. – Edyta wreszcie się uśmiechnęła, co rozmówca przyjął z wyraźnym zadowoleniem. – Przepraszam za to na dole, coś mnie musiało ugryźć.

– Na pewno to nie byłem ja! Nie gryzę, no, nie tak… od razu – doprecyzował z uśmiechem i zerknął na zegarek. – Jeśli mam pani pomóc, ruszajmy! – Jacek podszedł bliżej i podał jej dłoń. Wsparła się na niej i otworzyła bagażnik. Mężczyzna zerknął do środka, otaksował liczbę walizek i spojrzał na nią z wyrzutem.

– Really? Za jakie grzechy? – usłyszała, jak mruczy pod nosem, ale zaraz sięgnął po dwie najcięższe torby. – Da pani radę sama przejść do budynku?

– Nie, chyba trzeba mnie wnieść! – odpowiedziała, rozkładając ręce. – Stopa zaczyna mi puchnąć.

Odłożył torby i podszedł bliżej. Poczuła dziwne mrowienie na plecach, przez głowę przeleciała jej myśl, że chyba zwariowała. Za chwilę kompletne nieznany facet weźmie ją w ramiona i zaniesie do sypialni, a później… Znów się rozmarzyła. Taką scenę mogłaby może umieścić w swojej książce, ale przeżyć ją naprawdę?

Weź się w garść, kobieto! Tylko jak, przecież z trudem przypomnieć sobie mogła moment, w którym jakiś mężczyzna dotknął jej ciała z uczuciem…

– Żartowałam, wszystko ze mną w porządku. Jeśli jednak chce mi pan pomóc, proszę zanieść te najcięższe walizki pod numer dziesiąty. Z resztą dam sobie radę sama, jutro.

Skinął głową i bez wysiłku podniósł torby. Zamknęła samochód i ściskając w dłoniach klapki, ruszyła za nim boso.

– Pani na długo? – rzucił przez ramię. – Jeszcze nie ma sezonu.

– Nie przyjechałam wypoczywać, nie jestem letniczką – wyjaśniła. – To moje mieszkanie, spędzę tu trochę czasu.

– Proszę! – powiedział, stawiając walizki przed jej drzwiami. – Pożegnam się, jeśli nie potrzebuje już pani pomocy.

– Dam radę, dziękuję! – Oparła się o ścianę i lekko odwróciła, szukając klucza w przepastnej torebce. Trwało to całe wieki, sama zaczęła powoli tracić cierpliwość. Ukrył się naprawdę dobrze. – Panie Jacku… Edyta, mam na imię Edyta.

Obróciła się na zdrowej nodze, ale mężczyzny już nie było. Jak on to robi, zastanowiła się i pchnęła drzwi, wchodząc do apartamentu. Pojawia się i znika. Ciekawe, kiedy pojawi się znowu.

Przeszklone wejście tarasowe postanowiła zostawić szeroko otwarte, dzięki czemu apartament szybko wypełnił się szumem morza. Świeże powietrze wdzierało się do środka, anektując powierzchnię lokalu metr po metrze. Ustawiła walizki w wąskim korytarzu, pozostawiając rozpakowanie na jutrzejszy poranek. Dziś chciała już tylko zjeść coś ciepłego, więc z mniejszej torby wyjęła siatkę z cukinią, pomidorami, cebulą i innymi warzywami. Postawiła na płycie indukcyjnej garnek z wodą i odmierzyła porcję makaronu. To nie była pora na posiłek zalecana przez dietetyków, ale szczerze mówiąc, dzisiaj miała to w nosie.

Po namyśle schowała do lodówki pomidory, zostawiając na wierzchu papryczki chili. Obrała kilka ząbków czosnku i rozgrzała patelnię z oliwą. W chwilach takich jak ta, kiedy liczył się czas, a posiłek nie musiał być szczególnie wystawny, najlepszym rozwiązaniem jawił się makaron aglio e olio. Pyszne danie wylądowało na talerzu dosłownie w kilka minut, a ona mogła usiąść wygodnie w fotelu i wyprostować nogi. Przygasiła górne światło na rzecz świec zapachowych, pstryknęła pilotem, dzięki czemu telewizor rozjarzył się powoli kolorowym blaskiem. Lubiła, kiedy coś wyświetlało się na ekranie, mogła wtedy jeść w spokoju i nie koncentrować się na warstwie dźwiękowej, ograniczając się do obserwowania zmieniających się obrazków.

Nie miała siły na nic więcej, więc po skończonym posiłku pobieżnie zlustrowała stan mieszkania. Na pierwszy rzut oka nic nie wyglądało na zniszczone lub wymagające szybkiej interwencji. Było czysto, widać firma, której zadaniem było dbanie o porządek i sprzątanie po gościach, nie wystawiała faktur za nic. Apartament potrzebował jedynie solidnego przewietrzenia, bo od kilku tygodni nikt nie otwierał w nim okien. Wzięła więc prysznic i dopiero później, ubrana w ulubioną koszulkę do spania, zamknęła drzwi prowadzące na taras. Przez chwilę jeszcze przyglądała się Bałtykowi, zupełnie jakby próbowała wypatrzeć w jego toni przyszłość. To tak nie działa, doszła do wniosku i zasunęła rolety, nie chcąc, by poranne słońce obudziło ją zbyt wcześnie. Spodziewała się, że sen nadejdzie szybko i otuli ją, zanim sama na dobre przyłoży głowę do poduszki.

Tak się jednak nie stało. Całą wieczność przewracała się jeszcze w łóżku, prowadząc rozmowę z samą sobą, a kiedy to jej się znudziło, włączyła do niej swojego zmarłego męża.

– Szkoda, że cię tu nie ma. – Starała się nie podnosić głosu, choć przecież nie musiała się obawiać, że kogoś zbudzi. Była sama, tutaj i w życiu. Dzisiaj, pewnie jutro, ale przede wszystkim wiele dni wcześniej.

Dwadzieścia dwie minuty. Tyle umierał Paweł. Lekarz robił, co mógł, ale serce jej męża po prostu przestało pracować. Dwadzieścia dwa lata później była już pogodzona z jego odejściem, choć wciąż nie znalazła rozsądnego wytłumaczenia tego, co się wtedy stało. To była jedna z tych bezsensownych śmierci, o których słysząc, odruchowo kręci się głową z niedowierzaniem. Kiedy jej mąż odchodził, było upalne i wyjątkowo piękne lato. Aura odurzała. Tego dnia miała w sobie tylko zachwyt słońcem, zapachami, życiem… I nawet atomu złego przeczucia – no bo kto umiera na zawał, nie skończywszy trzydziestu lat? Potem przyszedł żal, następnie złość, że zostawił ją i dzieci i nawet się nie pożegnał. Dwadzieścia dwie minuty to przecież aż nadto, by przekazać ukochanej osobie cały bagaż emocji.

Dziś nie było już w niej ani krzty gniewu, dlatego przytulona do poduszki jak do męskiego ramienia wyszeptała:

– Znów zasypiam na twojej połowie łóżka…

Ciąg dalszy w wersji pełnej