Ucieczka do Irlandii - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Logan, na zewnątrz kłębi się tłum. Słuchasz mnie?

Niezadowolona, że znów ktoś jej przeszkadza, Logan Copeland oderwała wzrok od skryptu, ściągnęła słuchawki i popatrzyła gniewnie na swojego asystenta, Joego Lopeza. Zawsze uważała go za geniusza i dar niebios, ale nie w tej chwili.

– Joe…

– Mamy problem.

– Jeszcze jeden? – spytała z niedowierzaniem. Pozostały niespełna dwadzieścia cztery godziny do wielkiej gali charytatywnej, największej w jej karierze, a ona wciąż borykała się z przygotowaniami do pokazu mody, będącego częścią uroczystości. – Nie mamy na to czasu. Może sam chcesz jutro wszystko poprowadzić…

– Nie, ale sprawa jest poważna, a nie poradzę sobie bez ciebie.

– Dlaczego? Jeśli to nie kwestia życia i śmierci…

– Media przypuściły szturm. Na całego. Tutaj.

Logan rozchmurzyła się.

– To wspaniale, Joe. Specjaliści od PR świetnie się spisali.

– Nie mówię o jutrzejszej gali, tylko o tobie.

Logan poczuła nagle, że brak jej tchu.

– Chodzi im pewnie o konferencję prasową na temat jutrzejszego balu – oznajmiła zdecydowanie, ale w jej głosie wyczuwało się niepewność.

– Nie.

Joe wsadził ręce w kieszenie dżinsów. Był bystrym, młodym dwudziestokilkulatkiem tuż po studiach i jej nieocenionym pomocnikiem; pracował dla niej od dwóch lat – od chwili, kiedy to jej świat zawalił się z powodu skandalu związanego z jej ojcem, Danielem Copelandem, światowej klasy oszustem i złodziejem, który żerował nie tylko na bogatych, ale też na ludziach pracy; swoich klientów doprowadził niemal do bankructwa. Nikt już nie chciał mieć z Logan do czynienia.

Joe dorastał w części Los Angeles opanowanej przez gangi, więc skandal Copelandów nie zrobił na nim wrażenia. Potrzebował pracy. Logan potrzebowała asystenta. Potrafili się dogadać.

Wiedział, jak większość ludzi, co zrobił jej ojciec, ale wiedział też – w przeciwieństwie do nich – jak koszmarną cenę Logan zapłaciła, stając się wszędzie persona non grata. Mogła pracować tylko w sektorze non-profit.

– Są tu z twojego powodu – powtórzył. – Ma to związek z twoim tatą.

Znieruchomiała i napotkała jego współczujące spojrzenie.

– Coś się stało, Logan.

Znowu poczuła ucisk w piersi.

– Sprawdziłaś wiadomości na komórce? Zrób to – poprosił.

Nie mogła się ruszyć.

– Uwolnili go? Czy porywacze…

– Sprawdź telefon – powtórzył głęboki męski głos. Nie był to głos Joego.

Logan odwróciła się i popatrzyła na Rowana Argyrosa. W jego zielonych oczach malował się chłód i pogarda. Zacisnęła usta, skrywając gniew i panikę. Jeśli Rowan – źródło jej największego żalu i największy życiowy błąd – był tutaj, to oznaczało to tylko jedno, bo z własnej woli by się nie zjawił. Powiedział jej przed trzema laty bez ogródek, co o niej myśli.

Ale nie chciała powracać do tamtej nocy ani następnego dnia czy kolejnych tygodni i miesięcy…

Tak było lepiej, bo Rowan wykorzystałby to przeciwko niej. Więcej amunicji. Rzecz normalna w przypadku byłego oficera armii.

Nie wyglądał teraz na wojskowego. Nie wyglądał też władczo tamtego wieczoru, kiedy poznała go podczas charytatywnej aukcji randek na rzecz kalekich dzieci w krajach objętych wojną. Był kawalerem. Ona pomogła zorganizować imprezę. Kobiety licytowały jak szalone. Mógł zdobyć fortunę. Nie miała jej, ale kiedy na nią spojrzał, poczuła, jak wszystko się w niej rozpala. Nie spuszczał z niej wzroku, gdy licytacja nabierała tempa.

Kupiła go. Poprawka: kupiła jedną noc w jego towarzystwie. Kosztowało to tysiące dolarów. Ogarnęły ją wyrzuty sumienia, gdy prowadzący licytację krzyknął: „Sprzedane Logan Lane!”.

Nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Ogołociła swoją kartę kredytową dla jednej nocy z nieznajomym.

Nie miała nawet pojęcia, czym jest Dunamas Maritime. Ubezpieczenia jachtów? Stocznia?

Uśmiechał się ironicznie. Wiedział, dlaczego go kupiła.

Z powodu jego męskiej energii. Kupiła jego pewność; ze wszystkich mężczyzn wydawał się najbardziej pierwotny. Najbardziej seksualny.

Kupiła go, bo nie mogła mu się oprzeć. Nie ona jedna. Licytacja była zacięta, i nic dziwnego, skoro chodziło o niesamowitego mężczyznę o głębokiej opaleniźnie, długich ciemnych włosach i oczach okolonych czarnymi rzęsami. Przykuwał wzrok. Pragnęła go… jak wszystkie kobiety obecne na tej charytatywnej uroczystości. Ale to ona licytowała najwyżej i wygrała.

Tamtego wieczoru przykuł ją spojrzeniem z drugiego końca sali, uśmiechając się zwycięsko. Teraz wiedziała, że była w tym kpina.

Prowokował ją do licytowania, a ona to zrobiła, dowodząc, że jest podatna na manipulację.

Okazało się rankiem, że jej nienawidzi, że pogardza jej słabością. Jej nazwiskiem.

Ale to było później. Po tym, jak brał ją raz za razem, a ona wykrzykiwała wielokrotnie jego imię, zanim zniknął nazajutrz za drzwiami.

Seks był gorący i intensywny. Z kimś innym mógłby się wydać brudny, ale z nim jawił się jako coś prawdziwego i naturalnego.

Potem jednak czuła się brudna, kiedy już odkrył, że nie ma do czynienia z Logan Lane, tylko z Logan Lane Copeland.

Nienawiść ze strony całej Ameryki była dostatecznie poniżająca, ale usłyszeć od pierwszego kochanka, że jest się dziwką? Od jednego z najlepszych przyjaciół nowego męża siostry bliźniaczki?

Dlaczego musiała się przespać akurat z Rowanem Argyrosem, obdarzonym irlandzko-greckim dziedzictwem i bezwzględną naturą? Nie bez powodu wybrał wojskową karierę. Był urodzonym ryzykantem o nerwach ze stali. Człowiekiem niszczącym wszelki opór. Ją też zniszczył.

Odetchnęła teraz, uciekając od przeszłości. Nienawidziła jej. Dopiero w tym roku uporała się z teraźniejszością i zaakceptowała fakt, że możliwa jest też przyszłość. Gdyby tylko zdołała wybaczyć sobie… i jemu.

Nie, nie Rowanowi. Musiała wybaczyć ojcu. Naprawdę próbowała.

– Mój ojciec… – Przesunęła spojrzeniem po tym mężczyźnie, wciąż tak grzesznie przystojnym. Obciął włosy i teraz sprawiał wrażenie jeszcze bardziej bezwzględnego. – Czy… on…

– Tak – odparł Rowan po chwili wahania, ale wyraz jego twarzy się nie zmienił.

Starała się panować nad głosem.

– Jak?

Znów się zawahał, ale wiedziała, że zna wszystkie szczegóły. Był specjalistą od zwalczania piractwa morskiego. Miał swoją bazę w Neapolu i biura w Atenach i Londynie, a także wielki majątek w Irlandii. Nie powiedział jej o tym. Wszystkiego dowiedziała się od swojej siostry Morgan i jej męża Drakona Xanthisa po ich ślubie.

– Ma to znaczenie? – spytał zimno.

– Oczywiście. – Nienawidziła go teraz jeszcze bardziej. Zabrał jej dziewictwo, a potem wyszydził to, że cieszyła się jego ciałem i dotykiem…

Milczał, a ona bała się najgorszego. Serce waliło jej jak młotem. Wolałaby to usłyszeć od Morgan albo Jemmy, albo starszego brata, Bronsona. Przekazaliby to jej inaczej.

– Czy oni… czy oni…

Nie mogła już dłużej czekać na potwierdzenie, że jej ojciec, porwany i przetrzymywany jako zakładnik na wybrzeżu Afryki, został zabity, prawdopodobnie w wyniku egzekucji. Poczuła, jak kręci jej się w głowie, zrobiło jej się gorąco, potem zimno.

Próbowała poszukać wzrokiem Joego, ale widziała tylko Rowana, który przykuwał ją spojrzeniem bladych orzechowo-zielonych oczu.

– Nie rób tego – warknął, a jego głos docierał do niej jakby z drugiego końca tunelu.

Nie widziała go wyraźnie, wzrok jej się rozmazywał.

– Tym razem tego nie zrobisz – rzucił wściekle.

Nie posłuchała. Jej świat pociemniał.

Przeklinając, Rowan rzucił się w stronę Logan, by uchronić ją przed upadkiem na podłogę sali balowej, ale nie zdążył. Uderzyła głową o krawędź sceny.

Podniósł ją, przeklinając siebie i Joego, który też jej nie zdołał podtrzymać. Wciąż była nieprzytomna, kiedy brał ją w ramiona. Przesunął spojrzeniem po jej bladej twarzy, dostrzegając na skroni krew, która ściekała na włosy koloru miodu. Wciąż była nieprawdopodobnie piękna… wysokie kości policzkowe, pełne wargi, czoło i nos greckiej bogini.

Ale piękno nigdy nie było najważniejsze. Gdyby chodziło tylko o ładną buzię, wybaczyłby sobie ich wspólną noc; miał do czynienia z Logan Copeland, tą Copeland, niemoralną jak cała jej rodzina.

Jakby nie dość tego, że został kupiony na aukcji charytatywnej, to jeszcze zapłacono mu zdefraudowanymi pieniędzmi.

– Weź jej rzeczy – zwrócił się do Joego.

Nie zdziwiłby się, gdyby młody człowiek był jej kochankiem… Nie podobała mu się ta myśl. Nie podobało mu się nic, co wiązało się z tym dniem.

Nie musiał tego robić. Mógł przysłać jednego ze swoich ludzi. Każdy członek jego oddziału operacji specjalnych odznaczał się elitarnym wyszkoleniem wojskowym. Nie tylko ich rekrutował, ale też przygotowywał do zadań wywiadowczych i działań ratunkowych.

Każdy z nich mógł zrobić to, co on. Ale Rowan nie chciał, by ktokolwiek się do niej zbliżył. Wmawiał sobie, że chodzi mu o dobro własnych ludzi – ostatecznie była niebezpieczną kobietą – ale trzymając ją w ramionach, wiedział, że sprawa jest o wiele bardziej osobista.

Nawet po trzech latach jej ciało należało do niego.

Logan próbowała otworzyć oczy. Ktoś ją wnosił, coraz wyżej, ale dokąd? Było jej ciepło; trzymające ją ręce były ciepłe.

Uniosła powieki i spojrzała w twarz nad sobą, dostrzegając silnie zaznaczoną szczękę z cieniem zarostu, zwarte usta. Popatrzył na nią, a ją przeszył dreszcz.

Rowan.

Zaczęła sobie przypominać. Joe, który mówił o jakimś problemie. Coś związanego z jej ojcem, a potem pojawił się Rowan… Zesztywniała.

– Puść mnie.

Zignorował ją, wciąż wchodząc po schodach.

Ogarnęła ją panika.

– Co się dzieje? Dlaczego mnie niesiesz?

Starała mu się wyrwać, ale trzymał ją mocno.

– Bo zemdlałaś i krwawisz.

– Nie.

– Tak. Uderzyłaś się o krawędź sceny. Doznałaś pewne wstrząśnienia mózgu.

– Puść mnie. Natychmiast.

– Nie dasz rady wejść na górę, a musimy się stąd wydostać, więc nie spieraj się ze mną – odparł, otwierając kopniakiem drzwi, które prowadziły na dach. – Jeśli nie lubisz być niesiona, to następnym razem zemdlej na czymś miękkim.

– Gdzie Joe? Potrzebuję go.

– Jasne. – Wydostali się na kalifornijski blask słońca. – Nie martw się, zaraz tu będzie z twoimi rzeczami.

– Moimi rzeczami? Ale dlaczego?

– Wszystko ci wyjaśnię, jak już będziemy w powietrzu. Dosyć tej pogawędki. – Przesunął spojrzeniem z jej twarzy na wzgórek piersi. – Nie jesteś tak lekka, jak ci się wydaje.

Już po chwili znaleźli się przy helikopterze, z którego wyskoczył pilot i otworzył im drzwi. Rowan posadził ją na jednym z foteli, ale ona wychyliła się z maszyny i zobaczyła Joego, który próbował się do niej zbliżyć.

Rowan zagrodził mu drogę.

– Połóż jej rzeczy – nakazał. – I odsuń się.

Logan jednak chwyciła Joego za rękaw.

– Dopilnuj wszystkiego w domu, dobrze?

Popatrzył na nią.

– Dokąd lecisz? Kiedy wrócisz?

– Zadzwoni do ciebie – wyjaśnił sucho Rowan. – A teraz się pożegnaj.

– Jutrzejsza impreza… – przypomniała Logan.

Joe skinął głową.

– Zajmę się wszystkim. Nie martw się.

Potem Rowan wsiadł do maszyny, a pilot zaczął startować, zmuszając Joego do ucieczki przed podmuchem powietrza.

– Miły chłopak – zauważył Rowan. – Bardzo młody, ale wiele mógł się od ciebie nauczyć.

Posłała mu wściekłe spojrzenie.

– To nie jest mój chłopak.

– Twój kochanek, nieważne. – Wzruszył ramionami. – Nie mnie oceniać, co robisz z pieniędzmi swojego ojca…

– Nie wzięłam z nich ani grosza.

– Przepraszam. To nie były jego pieniądze. Zdefraudował miliardy.

Odwróciła się, czując w piersiach ból. Nienawidziła go… tak bardzo…

Nachylił się i sprawdził, czy ma dobrze zapięty pas; odetchnęła gwałtownie, kiedy przesunął kłykciami po jej piersi.

– Za ciasno? – spytał, patrząc jej w oczy.

– Z twoimi palcami, owszem – odparła, czując żar w całym ciele. Cienki materiał jej kremowej sukienki też nie pomagał.

Cofnął dłoń, ocierając się przy okazji o jej nabrzmiały sutek. Nagle pojawiło się wspomnienie – jego usta na jej piersi, język doprowadzający ją na sam szczyt.

Ta reakcja podsyciła tylko jej apetyt. Oddał się penetracji jej ciała i uczył ją, jak osiągnąć rozkosz. Było to szokujące, ale jednocześnie ekscytujące. I nie chodziło tylko o przyjemność, ale też o to, że z nim jest. Czuła się taka bezpieczna. Nic, co robił, nie wydawało się niewłaściwie, ponieważ mu ufała…

Logan przygryzła wargę, by powstrzymać natłok myśli. Nie chciała wspominać niczego w chwili, gdy helikopter wznosił się ku górze tak szybko, że przewracał się w niej żołądek.

Dotknęła skroni i poczuła lepką plamę krwi; zrobiło jej się niedobrze.

– Wiem, że specjalizujesz się w akcjach ratunkowych i wywiadowczych, ale czy ucieczka śmigłowcem to nie przesada?

Rowan wcisnął jej w dłonie białą chusteczkę.

Otarła palce z krwi, mając nadzieję, że nie zabrudziła sobie sukienki, która była jednym z nielicznych szaleństw, na jakie pozwoliła sobie ostatnimi czasy. Czuła, że się jej przygląda. Nie wydawał się rozbawiony jej uwagą. Nie zdziwiła się; nie zdradzał trzy lata wcześniej poczucia humoru.

– Chodziło mi o to, że to nawet dla ciebie odrobinę zbyt hollywoodzkie – dodała, wiedząc doskonale, że ten człowiek nienawidzi wszystkiego, co związane z Hollywoodem. Mógł wyglądać jak prawdziwy model, ale jak się dowiedziała po ich… spotkaniu… był wojskowym w każdym calu, który służył w marynarce amerykańskiej i brytyjskiej, zanim założył własną agencję ochrony jednostek pływających, w którą jej szwagier zainwestował z myślą o bezpieczeństwie swojej firmy żeglugowej, Xanthis Shipping.

Jeszcze bardziej bolesna była świadomość, że Morgan i Drakon tak bardzo przyjaźnili się z Rowanem. Nie wydawało się fair, że Rowan potrafił wybaczyć Morgan to, że pochodzi z rodu Copelandów, ale jej – Logan – nie.

– Spójrz. – Wskazał ulice w dole i wielki hotel u zbiegu Wilshire, Park View i West Sixth Street. – Istny tłum. Czekają na ciebie.

Nachyliła się do szyby i zobaczyła wielką ciżbę tłoczącą się na schodach budynku.

– Dlaczego nie wchodzą do środka?

– Skułem drzwi łańcuchem. Mam nadzieję, że Joe znajdzie klucz, bo w przeciwnym razie spędzi tam trochę czasu.

Logan sięgnęła do torebki po telefon.

– Gdzie schowałeś ten klucz? Joe nie może tam zostać…

– Zgadza się. Kazałaś mu zająć się wszystkim. Jaki dobry chłopak…

Zignorowała go, wystukując szybko esemes. Wyrwał jej komórkę, zanim zdążyła cokolwiek przesłać.

– Dlaczego jesteś taki nienawistny?

– Daj spokój, dziecinko, za późno odgrywać ofiarę.

– Dokąd mnie więc zabierasz?

– W bezpieczne miejsce. Z dala od mediów.

– Świetnie. Jeśli to bezpieczne miejsce, to ciebie tam nie będzie. – Skrzyżowała ramiona na piersiach. – I mojego ojca. Naprawdę nie żyje?

– Tak.

Popatrzyła na niego, napotykając ironiczne spojrzenie.

– Ale pociesz się. Umarł z przyczyn naturalnych – dodał.

Był jeszcze gorszy, niż go zapamiętała. Czy to w ogóle możliwe?

– Oczywiście, że mnie to pociesza.

– Bo z ciebie taka dobra córka.

– Nie udawaj, że przejmowałeś się jego losem.

– Nie. Zasłużył na to, co dostał. I na więcej.

Jak bardzo go nienawidziła. Niemal tak bardzo, jak chciała nienawidzić ojca, który zdradził ich wszystkich – nie tylko rodzinę Copelandów, ale również setki swoich klientów. Zaufali mu, a on ich okradł. A potem, zamiast ponieść odpowiedzialność za swoje przestępstwa, uciekł z kraju na prywatnym jachcie, który zaatakowano u afrykańskich wybrzeży, jego samego zaś wzięto do niewoli. Był przetrzymywany miesiącami i wraz z upływem czasu porywacze przedstawiali coraz wyższe żądania. Tylko Morgan była gotowa zapłacić okup…

I choć zmagała się z ojcowskimi winami, nie chciała, by cierpiał. Może jej nienawiść nie była tak wielka, jak sądziła.

– Więc go nie zamordowano. Nie torturowano. – Zrobiło jej się sucho w gardle.

– Nie pod koniec.

– Więc był torturowany.

– Powiedzmy, że nie przypominało to pikniku.

Wstrzymywała oddech, patrząc mu w oczy i dostrzegając więcej, niż pragnęła. Także przyszłość.

Jej ojciec nie żył i nigdy już nie miał być sądzony za swoje przestępstwa, ale świat wciąż kipiał gniewem, żądał krwi. Kiedy zabrakło Daniela Copelanda, dobrano się do piątki jego dzieci. I choć radziła sobie z nienawiścią – od chwili, gdy wyszedł na jaw ojcowski przekręt – jej córeczka miała tylko dwa lata i trzy miesiące i nie potrafiła się bronić.

– Chcę wrócić do domu – oznajmiła zdławionym głosem. – Natychmiast.

Rowan obserwował emocje na jej twarzy – twarzy niezwykłej. Nigdy nie spotkał równie pięknej kobiety… długie włosy miodowej barwy, niebieskie oczy, ciemnoróżowe wargi…

I ciało…

Tak wspaniałe. Uwielbiał te krągłości i płaszczyzny, i wyobrażał sobie, że tamtej nocy sprzed trzech lat być może spotkał tę jedyną.

Właśnie dlatego ogarnął go później taki gniew, ponieważ wcześniej doznał z nią czułości i bliskości, jakich nigdy nie doświadczył. To, co zaczęło się jako seks, przerodziło się w coś osobistego. Rankiem nie robił już z nią różnych rzeczy. Po prostu się z nią kochał.

A potem wszystko się zmieniło, kiedy obejrzał stos korespondencji na szafce kuchennej. Rachunki. Magazyny. Logan Copeland. Logan Lane Copeland.

Zaskoczyło go to. Wściekły, zwrócił się przeciwko niej. Potem wielokrotnie żałował swojej reakcji wywołanej odkryciem jej tożsamości. Żałował wszystkiego, co wiązało się z tamtą nocą i porankiem – seksu i ostrych słów, które wypowiedział. Ale najbardziej żałował intymności.

Coś dla niego znaczyła, coś więcej niż tylko cycki i tyłek. Dostrzegał przelotnie kuszącą przyszłość, której – jak sądził – nigdy nie zazna. Uświadomił sobie, że pragnie czegoś takiego. Domu, żony, dzieci. Normalności, jakiej nigdy nie doświadczył.

Potem nadszedł ranek, a on, zamiast zajmować się kawą, zajmował się kłamczuchą i oszustką.

Nie był zakochany. Był wykorzystany.

I wściekł się. Nie, nie tknął jej, tak jak nigdy nie tknąłby w gniewie żadnej kobiety, ale mówił jej rzeczy wstrętne i bolesne – że nie jest lepsza od swojego kłamliwego i chciwego ojca. Że napawa go wstrętem myśl, że kupiła go za pieniądze, które jej ojciec zdefraudował.

Nie lubił tego wspominać i nie podobało mu się, że jest teraz za nią odpowiedzialny, ale przyrzekł to swemu przyjacielowi i jej szwagrowi, Drakonowi.

– Nie ma mowy o powrocie do domu – oznajmił. – Zostaniesz ze mną aż do pogrzebu.

– Nie zostanę z tobą.

– Wszystko z czasem ucichnie. Pojawi się jakaś nowa sensacja, kolejny kryzys. Ludzie zmęczą się sprawą Copelandów.

– Mam pracę i klientów.

– Joe sobie z tym poradzi, prawda?

– Klienci zatrudnili mnie, nie dwudziestoczterolatka.

– Rzeczywiście, młodzieniaszek z niego.

Uniosła brodę.

– To mój asystent, nie kochanek.

– Nie mieszkacie razem?

– Nie.

– Więc dlaczego powiedziałaś, żeby zajął się wszystkim w domu?

– Bo tam pracuję. Nie mam biura.

– Mimo wszystko szczerze się o ciebie martwił.

– Ludzie w większości są dobrzy, Rowan. Mają serca.

Czyli że on nie miał serca. Nie była daleka od prawdy. Może, gdyby był nauczycielem albo duchownym, brak emocji stanowiłyby niejaki problem. Ale w jego robocie emocje tylko przeszkadzały.

– Moją ulubioną postacią był zawsze Blaszany Drwal z „Czarnoksiężnika z Oz”.

– Oczywiście – odpaliła. – Tyle że miał dość przyzwoitości i rozumu, by pragnąć serca, które mu zabrano.