Uczta dla wron. Tom 1. Cienie śmierci - ebook

PROLOG

— Smoki — mruknął Mollander. Podniósł z ziemi wyschnięte jabłko i zaczął je przerzucać sobie z ręki do ręki.

— Rzuć je — poprosił Alleras zwany Sfinksem. Wyjął z kołczanu strzałę i nałożył ją na cięciwę.

— Chciałbym kiedyś zobaczyć smoka. — Roone był z nich najmłodszy. Tęgiemu chłopakowi brakowało jeszcze dwóch lat do wieku męskiego. — Bardzo bym chciał.

A ja bym chciał zasnąć w ramionach Rosey — pomyślał Pate, wiercąc się niespokojnie na ławie. Całkiem możliwe, że jutro dziewczyna będzie należała do niego. Zabiorę ją ze Starego Miasta. Za wąskie morze, do jednego z Wolnych Miast.

Tam nie było maesterów i nikt nie będzie go oskarżał.

Słyszał śmiech Emmy, dobiegający zza zamkniętych okiennic na piętrze. Jego dźwięk mieszał się z brzmieniem niższego głosu mężczyzny, którego tam przyjmowała. Była najstarszą z dziewek pracujących „Pod Piórem i Kuflem", jak nic miała już czterdziestkę, ale nadal była ładna, choć raczej pulchna. Rosey była jej córką. Miała piętnaście lat i dopiero niedawno zakwitła. Emma ogłosiła, że dziewictwo Rosey będzie kosztowało złotego smoka. Pate zdołał zaoszczędzić dziewięć srebrnych jeleni oraz garnuszek miedzianych gwiazd i grosików, ale to w niczym mu nie pomogło. Prędzej wykluje prawdziwego smoka, niż zaoszczędzi złotego.

— Za późno się urodziłeś na smoki, chłopcze — oznajmił Roone'owi Armen Akolita. Armen nosił na szyi rzemień przeciągnięty przez ogniwa z cyny, ołowiu, stopu tych dwóch metali oraz miedzi. Jak większość akolitów wydawał się sądzić, że nowicjusze mają na ramionach rzepy zamiast głów. — Ostatni smok dokonał żywota za panowania Aegona Trzeciego.

— Ostatni smok w Westeros — nie ustępował Mollander.

— Rzuć jabłko — powtórzył Alleras. Z ich Sfinksa był przystojny młodzian. Wszystkie dziewki służebne starały się mu przypodobać. Nawet Rosey dotykała niekiedy jego ramienia, podając mu wino. Pate zgrzytał wówczas zębami i starał się udawać, że tego nie widzi.

— Ostatni smok w Westeros był ostatnim smokiem w ogóle — upierał się Armen. — Wszyscy to dobrze wiedzą.

— Jabłko — odezwał się ponownie Alleras. — Chyba że masz zamiar je zjeść.

— Proszę. — Mollander podskoczył lekko, ciągnąc za sobą szpotawą nogę, obrócił się w powietrzu i na wysokości łokcia rzucił jabłkiem prosto w wiszącą nad Miodowiną mgłę. Gdyby nie noga, zostałby rycerzem, tak jak jego ojciec. W grubych ramionach i szerokich barach miał mnóstwo siły. Jabłko poleciało daleko i szybko…

…ale nie tak szybko jak strzała, która pomknęła w pogoń za nim, długie na jard drzewce ze złotego drewna, zaopatrzone w szkarłatne pierzysko. Pate nie zauważył, jak uderzyła w jabłko, ale usłyszał to — cichy łoskot niosący się nad rzeką, a potem plusk.

Mollander zagwizdał.

— Trafiłeś w sam środek. Słodkie.

Ale nawet nie w połowie tak słodkie jak Rosey. Pate kochał jej orzechowe oczy, pączki piersi i to, że zawsze się uśmiechała na jego widok. Kochał dołeczki na jej policzkach. Czasami obsługiwała gości boso, żeby czuć trawę pod stopami. Za to również ją kochał. Kochał jej czysty, świeży zapach i loki za uszami. Kochał nawet palce u jej nóg. Pewnego dnia pozwoliła, żeby pomasował jej stopy i pobawił się nimi. Przy każdym palcu opowiadał zabawną historyjkę, żeby skłonić ją do chichotania.

Być może lepiej będzie, jak zostanie po tej stronie wąskiego morza. Za zaoszczędzone pieniądze mógłby kupić osła i jechaliby na nim z Rosey na zmianę, podróżując po Westeros. Ebrose mógł uważać, że Pate nie zasługuje na srebrne ogniwo, ale chłopak potrafił nastawić złamaną kość i zbić gorączkę, używając pijawek. Prostaczkowie będą mu wdzięczni za pomoc. Jeśli nauczy się strzyc włosy i golić brody, będzie mógł nawet zostać balwierzem. To mi wystarczy — powtarzał sobie. — Jeśli tylko będę miał Rosey. Dziewczyna była jedynym, czego pragnął na świecie.

Nie zawsze tak było. Kiedyś marzył o tym, że zostanie maesterem, zamieszka w zamku i wstąpi na służbę u jakiegoś hojnego lorda, który będzie go szanował za jego mądrość, a w podzięce za wyświadczone usługi zaoferuje mu pięknego, białego rumaka. Jakże szlachetnie by na nim wyglądał, z uśmiechem spoglądając z góry na mijanych na trakcie prostaczków…

Pewnej nocy „Pod Piórem i Kuflem", wypiwszy dwa kufle okrutnie mocnego cydru, Pate pochwalił się, że nie zawsze będzie nowicjuszem.

— To prawda — zawołał na całą izbę Leniwy Leo. — Będziesz byłym nowicjuszem pasającym świnie.

Dopił zalegające na dnie kufla męty. Oświetlony blaskiem pochodni taras gospody stanowił wyspę światła pośród bezmiaru porannej mgły. Bliżej morza widać było odległe światło Wysokiej Wieży otulone mglistym mrokiem jak niewyraźny, pomarańczowy księżyc. Jej blask nie podniósł go jednak na duchu.

Alchemik powinien już się zjawić. Czy to wszystko było jakimś okrutnym żartem, czy może coś mu się stało? To nie byłby pierwszy przypadek, gdy pomyślny los odwrócił się nagle od Pate'a. Wydawało mu się, że miał szczęście, gdy wyznaczono go do pomocy staremu arcymaesterowi Walgrave'owi przy krukach. Nawet mu się nie śniło, że wkrótce będzie również przynosił staruszkowi posiłki, zamiatał jego pokoje i ubierał go co rano. Wszyscy się zgadzali, że Walgrave więcej zapomniał o krukarstwie, niż większość maesterów miała się kiedykolwiek nauczyć, Pate był więc przekonany, że może liczyć przynajmniej na ogniwo z czarnego żelaza. Okazało się jednak, że Walgrave nie może mu go dać. Staruszek był już jedynie tytularnym arcymaesterem. Ongiś naprawdę wybitny mędrzec, teraz często nosił pod szatami zafajdaną bieliznę, a przed pół rokiem kilku akolitów znalazło go, gdy płakał w bibliotece, nie potrafiąc znaleźć drogi do swych pokojów. Na miejscu Walgrave'a pod czarną maską zasiadał maester Gormon, ten sam, który kiedyś oskarżył Pate'a o kradzież.

Na rosnącej przy rzece jabłoni rozśpiewał się słowik. Jego słodki głos był miłym wytchnieniem od ochrypłych głosów i ciągłego quork kruków, którymi opiekował się przez cały dzień. Białe kruki znały jego imię i gdy tylko go zobaczyły, powtarzały do siebie: „Pate, Pate, Pate". Chciało mu się krzyczeć, kiedy to słyszał. Wielkie, białe ptaszyska były dumą arcymaestera Walgrave'a, który chciał, żeby go zjadły po śmierci. Pate czasami podejrzewał, że chcą pożreć również i jego.

Być może winny był okrutnie mocny cydr — Pate nie miał dziś zamiaru pić, lecz Alleras stawiał, by uczcić miedziane ogniwo, a poczucie winy sprawiło, że chłopak był spragniony — ale niemal wydawało mu się, że słowik śpiewa: „Złoto za żelazo, złoto za żelazo, złoto za żelazo". Było to raczej dziwne, bo to właśnie usłyszał Pate od nieznajomego owej nocy, gdy Rosey ich sobie przedstawiła.

— Kim jesteś? — zapytał go wówczas.

— Alchemikiem — odpowiedział mężczyzna. — Potrafię zamienić żelazo w złoto.

Nagle w jego dłoni znalazła się moneta. Zatańczyła między jego palcami, miękkie, żółte złoto zalśniło w blasku świeczek. Po jednej jej stronie wyobrażono trójgłowego smoka, a po drugiej podobiznę jakiegoś nieżyjącego króla.

Złoto za żelazo — przypomniał sobie Pate. — Nigdzie nie zrobisz lepszego interesu. Pragniesz jej? Kochasz ją?

— Nie jestem złodziejem — odrzekł człowiekowi, który zwał się alchemikiem. — Jestem nowicjuszem z Cytadeli.

— Gdybyś zmienił zdanie, za trzy dni wrócę tutaj ze smokiem — zapowiedział alchemik, pochylając głowę.

Minęły trzy dni i Pate wrócił „Pod Pióro i Kufel", nadal nie do końca wiedząc, kim jest. Zamiast alchemika znalazł tu jednak Mollandera, Armena i Sfinksa, którym towarzyszył Roone. Gdyby się z nimi nie napił, wzbudziłby ich podejrzenia.

Gospody nigdy nie zamykano. Stała na wysepce na Miodowinie już od sześciuset lat i przez cały ten czas ani razu nie zamknięto jej drzwi przed klientami. Choć wysoki, drewniany budynek pochylał się nieco na południe, tak jak niekiedy nowicjusze po większym kuflu, Pate podejrzewał, że będzie tu stał kolejnych sześćset lat, oferując wino, ale i okrutnie mocny cydr żeglarzom rzecznym i morskim, kowalom i minstrelom, kapłanom i książętom, a także nowicjuszom i akolitom z Cytadeli.

— Stare Miasto to nie cały świat — oznajmił Mollander, stanowczo zbyt głośno. Był synem rycerza, a do tego urżnął się jak bela. Odkąd dotarła do niego wieść, że jego ojciec poległ w bitwie nad Czarnym Nurtem, upijał się prawie co wieczór. Choć byli daleko od walk, bezpieczni za murami Starego Miasta, wojna pięciu królów dotknęła ich wszystkich… choć arcymaester Benedict twierdził uparcie, że nigdy nie było ich aż pięciu, jako że Renly'ego Baratheona zabito, nim Balon Greyjoy zdążył się ukoronować.

— Ojciec zawsze mawiał, że świat jest większy od lordowskich zamków — ciągnął Mollander. — Smoki to z pewnością najmniejszy z cudów, jakie można znaleźć w Qarthu, Asshai i Yi Ti. Są tam rzeczy, o jakich nam się nie śniło. Marynarskie opowieści…

— …opowiadają marynarze — przerwał mu Armen. — Marynarze, mój drogi Mollanderze. Idę o zakład, że jeśli pójdziesz do portu, znajdziesz tam ludzi, którzy opowiedzą ci, że zaznali miłości z syreną albo spędzili rok w brzuchu ryby.

— A skąd wiesz, że to nieprawda? — Mollander zaczął chodzić po trawie, szukając kolejnych jabłek. — Musiałbyś sam zajrzeć do tego brzucha, byś mógł przysiąc, że tam nie byli. Jeśli jeden żeglarz coś opowiada, można go wyśmiać, zgadzam się, ale jeśli wioślarze z czterech różnych statków powtarzają tę samą opowieść w czterech różnych językach…

— To nie jest ta sama opowieść — sprzeciwił się Armen. — Smoki w Asshai, smoki w Qarthu, smoki w Meereen, dothrackie smoki, smoki uwalniające niewolników… każda z tych historii różni się od poprzedniej.

— Tylko w szczegółach. — Gdy Mollander się napił, robił się jeszcze bardziej uparty, a nawet na trzeźwo był nieustępliwy. — Wszystkie mówią o smokach i o młodej, pięknej królowej.

Pate'a obchodził wyłącznie smok zrobiony z żółtego złota. Myślał o tym, co się stało z alchemikiem. Trzeciego dnia. Powiedział, że tu wróci.

— Masz jabłko tuż obok nogi — zawołał do Mollandera Alleras. — A mnie zostały w kołczanie jeszcze dwie strzały.

— Pierdolę twój kołczan. — Mollander podniósł leżący na ziemi owoc. — Jest robaczywe — poskarżył się, ale i tak je rzucił. Strzała trafiła w jabłko, kiedy zaczęło spadać, i przecięła je na pół. Jedna połówka spadła na dach wieżyczki, zleciała z łoskotem na dach głównego budynku, odbiła się i upadła w odległości stopy od Armena.

— Jeśli się przetnie robaka na pół, to będą dwa robaki — poinformował ich akolita.

— Gdybyż tylko tak było z jabłkami. Wtedy nikt nie musiałby głodować — stwierdził Alleras z typowym dla siebie delikatnym uśmiechem. Sfinks zawsze się uśmiechał, jakby znał jakiś sekretny żart. Nadawało mu to łobuzerski wygląd, harmonizujący z wystającym podbródkiem, dwiema zatokami na czole oraz gęstymi, czarnymi jak smoła, kręconymi włosami, które strzygł bardzo krótko.

Alleras zostanie maesterem. Przybył do Cytadeli dopiero przed rokiem, a już zdążył wykuć trzy ogniwa łańcucha. Co prawda Armen miał ich więcej, ale potrzebował roku na zdobycie każdego z nich. Niemniej on również osiągnie cel. Roone i Mollander nadal pozostawali nowicjuszami o różowych szyjach, ale Roone był bardzo młody, a Mollander wolał pić, niż czytać.

Natomiast Pate…

Spędził w Cytadeli już pięć lat. Gdy się tu zjawił, miał ich zaledwie trzynaście. Mimo to jego szyja nadal pozostawała tak samo różowa jak w dniu, kiedy przybył tu z zachodnich ziem. Już dwukrotnie był przekonany, że jest gotowy. Za pierwszym razem poszedł do arcymaestera Vaellyna, by zademonstrować mu swą wiedzę o niebie, i w ten sposób dowiedział się, jak Vaellyn zasłużył na przezwisko „Ocet". Minęły dwa lata, nim Pate ponownie zebrał się na odwagę. Tym razem zgłosił się do starego, dobrotliwego arcy maestera Ebrose'a, słynącego z cichego głosu i lekkiego dotyku. Niestety, jego westchnienia okazały się równie bolesne, jak złośliwe docinki Vaellyna.

— Jeszcze tylko jedno jabłko — obiecał Alleras. — Potem podzielę się z wami swoimi podejrzeniami w kwestii tych smoków.

— Niby skąd mógłbyś wiedzieć coś, o czym ja nie wiem? — zdziwił się Mollander. Wypatrzył jabłko rosnące na drzewie, podskoczył w górę, złapał gałąź, ściągnął ją w dół, zerwał owoc i rzucił go. Alleras naciągnął cięciwę do ucha, obracając się z gracją, by śledzić lecący cel. Wypuścił strzałę, gdy jabłko zaczęło spadać.

— Za ostatnim razem zawsze chybiasz — zauważył Roone. — Nietknięty owoc wpadł z pluskiem do rzeki. — Widzisz?

— Kiedy człowiek trafia za każdym razem, przestaje ćwiczyć — odparł Alleras. Odwiązał cięciwę i schował łuk do skórzanego futerału. Łuczysko wykonano z drewna złotego serca, legendarnego, rzadkiego drzewa rosnącego na Wyspach Letnich. Pate próbował kiedyś je naciągnąć, ale bez powodzenia. Sfinks wygląda na szczupłego, jednakże w tych jego chudych ramionach jest siła — pomyślał. Alleras przerzucił nogę przez ławę i sięgnął po kielich z winem.

— Smok ma trzy głowy — oznajmił cicho z przeciągłym dornijskim akcentem.

— Czy to zagadka? — zainteresował się Roone. — W opowieściach sfinksy zawsze zadają zagadki.

— To nie zagadka.

Alleras pociągnął łyk wina. Jego towarzysze popijali z kufli okrutnie mocny cydr, z którego słynęła gospoda „Pod Piórem i Kuflem", lecz on wolał niezwykłe słodkie wina z ojczyzny swej matki. Nawet w Starym Mieście tego rodzaju trunki nie były tanie.

To Leniwy Leo przezwał Allerasa „Sfinksem". Sfinks to trochę tego, a trochę tamtego: twarz człowieka, ciało lwa, skrzydła jastrzębia. Podobnie było z Allerasem. Jego ojciec był Dornijczykiem, matka zaś czarnoskórą Letniaczką. Skórę miał ciemną jak drewno tekowe, a oczy barwy onyksu, podobnie jak zielone marmurowe sfinksy stojące przed główną bramą Cytadeli.

— Żaden smok nigdy nie miał trzech głów, chyba że na tarczach i chorągwiach — oznajmił stanowczo Armen Akolita. — To tylko heraldyczna figura, nic więcej. Poza tym wszyscy Targaryenowie nie żyją.

— Nieprawda — sprzeciwił się Alleras. — Żebraczy Król miał siostrę.

— Myślałem, że rozbili jej głowę o mur — zdziwił się Roone.

— Nie — zaprzeczył Alleras. — To Aegonowi, synkowi księcia Rhaegara, dzielni ludzie Lannisterskiego Lwa rozbili głowę o mur. Mówimy o siostrze Rhaegara, która urodziła się na Smoczej Skale przed jej upadkiem. Nazywa się Daenerys.

— Zrodzona w Burzy. Teraz sobie przypominam. — Mollander uniósł wysoko kufel, chlapiąc resztką cydru. — No to wypijmy za nią! — Przełknął płyn, odstawił puste naczynie i otarł usta grzbietem dłoni. — Gdzie Rosey? Nasza prawowita królowa zasługuje na jeszcze jedną kolejkę, nieprawdaż?

— Ciszej, durniu — skarcił go Armen Akolita z wyraźnie zaniepokojoną miną. — Nie powinieneś nawet żartować o takich sprawach. Nigdy nie wiadomo, kto nas podsłuchuje. Pająk wszędzie ma uszy.

— Ach, nie zlej się w portki, Armenie. Chciałem wznieść toast, nie bunt.

Pate usłyszał chichot.

— Zawsze wiedziałem, że jesteś zdrajcą, Skacząca Żabko — odezwał się cichy, chytry głos za jego plecami. Leniwy Leo siedział rozparty wygodnie u wejścia na stary, zbity z desek mostek. Miał na sobie atłasowy strój w zielono-złote pasy oraz czarną, jedwabną półpelerynę, spiętą na ramieniu nefrytową różą. Wino, którym oblał sobie przód bluzy, było mocne i czerwone, sądząc z koloru plam. Na jedno oko opadał mu kosmyk rudoblond włosów.

Mollandera wyraźnie poirytował jego widok.

— W dupę z tym. Idź sobie. Nie chcemy cię tutaj.

Alleras położył mu dłoń na ramieniu, żeby go uspokoić.

— Leo — przywitał go Armen, marszcząc brwi. — Wasza lordowska mość. Myślałem, że masz zakaz opuszczania Cytadeli jeszcze przez…

— Trzy dni — dokończył Leniwy Leo, wzruszając ramionami. — Perestan twierdzi, że świat ma czterdzieści tysięcy lat. Mollos, że pięćset tysięcy. Co w porównaniu z tym znaczą trzy dni? — Choć na tarasie było kilkanaście wolnych stolików, Leo przysiadł się do nich. — Postaw mi kielich złotego arborskiego, Skacząca Żabko, a może nie powiem ojcu, jaki toast wzniosłeś. Płytki nie sprzyjały mi dziś „Pod Planszą Hazardzisty", a ostatniego jelenia wydałem na kolację. Prosię w sosie śliwkowym, nadziewane kasztanami i białymi truflami. Człowiek musi się najeść. A co wy jedliście, chłopaki?

— Baraninę — mruknął Mollander tonem sugerującym, że nie jest z tego szczególnie zadowolony. — Zjedliśmy na spółkę gotowany udziec barani.

— Jestem pewien, że to był sycący posiłek. — Leo spojrzał na Allerasa. — Lordowski syn powinien być hojny, Sfinksie. Słyszałem, że zdobyłeś miedziane ogniwo. Chciałbym za to wypić.

— Stawiam tylko przyjaciołom — odparł z uśmiechem Alleras. — A poza tym nie jestem lordowskim synem. Mówiłem ci, że moja matka zajmowała się handlem.

Orzechowe oczy Leo błyszczały od wina i złośliwości.

— Twoja matka była małpą z Wysp Letnich. Dornijczycy ruchają wszystko, co ma dziurę między nogami. Bez obrazy. Może i jesteś brązowy jak orzech, ale przynajmniej się kąpiesz. Nie to co nasz świniarczyk w plamy.

Wskazał na Pate'a.

Jeśli przywalę kuflem w jego gębę, może wybiję mu z połowę zębów — pomyślał Pate. Świniarczyk zwany Pate'em Plamą był bohaterem tysiąca sprośnych opowieści, prostakiem o dobrym sercu i pustej głowie, któremu zawsze udawało się przechytrzyć tłuste paniątka, butnych rycerzy oraz nadętych septonów, którzy stawali mu na drodze. W jakiś sposób jego głupota okazywała się rodzajem nieokrzesanego sprytu i na koniec Pate Plama zawsze zasiadał na lordowskim tronie albo lądował w łożu z córką jakiegoś rycerza. To jednak były tylko opowieści. W rzeczywistości świniarczykom nigdy nie powodziło się tak dobrze. Pate czasami myślał, że matka musiała go nienawidzić, jeśli nadała mu takie imię.

Alleras przestał się uśmiechać.

— Przeproś go.

— Niby jak? — obruszył się Leo. — Do cna mi zaschło w gardle.

— Każdym wypowiedzianym słowem przynosisz wstyd swojemu rodowi — oznajmił Alleras. — Hańbisz Cytadelę przez to, że jesteś jednym z nas.

— Wiem o tym. Postaw mi trochę wina, żebym mógł w nim utopić swą hańbę.

— Najchętniej wyrwałbym ci ozór z korzeniami — warknął Mollander.

— Doprawdy? I jak wtedy mógłbym wam opowiedzieć o smokach? — Leo ponownie wzruszył ramionami. — Kundel ma rację. Córka Obłąkanego Króla żyje i udało się jej wykluć trzy smoki.

— Trzy? — zdumiał się Roone.

Leo poklepał go po dłoni.

— Więcej niż dwa, a mniej niż cztery. Na twoim miejscu nie ubiegałbym się jeszcze o złote ogniwo.

— Odczep się od niego — ostrzegł Mollander.

— Cóż za rycerska Skacząca Żabka. Jak sobie życzysz. Każdy marynarz z każdego statku, który znalazł się w promieniu trzystu mil od Qarthu opowiada o tych smokach. Kilku zapewnia nawet, że je widziało. Mag jest skłonny im wierzyć.

Armen wydął wargi w grymasie dezaprobaty.

— Marwyn ma nie po kolei w głowie. Arcymaester Perestan byłby pierwszym, który ci to powie.

— Arcymaester Ryam mówi to samo — poparł go Roone.

Leo ziewnął.

— Morze jest mokre, słońce gorące, a cała menażeria nienawidzi mastifa.

Ma drwiące przezwisko dla każdego — pomyślał Pate. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że Marwyn bardziej przypomina mastifa niż maestera. Wygląda, jakby miał ochotę kogoś ugryźć. Mag różnił się od innych maesterów. Opowiadano, że zadaje się z kurwami i wędrownymi czarodziejami, rozmawia z włochatymi Ibbeńczykami i czarnymi jak smoła Letniakami w ich ojczystych językach, a także składa ofiary dziwacznym bogom w małej świątyni dla marynarzy, znajdującej się w porcie. Ludzie mówili też, że widzieli go w dolnym mieście, na szczurzych arenach i w czarnych burdelach, gdzie spotykał się z komediantami, minstrelami, najemnikami, a nawet żebrakami. Niektórzy szeptali, że kiedyś zatłukł człowieka gołymi pięściami.

Kiedy Marwyn wrócił do Starego Miasta po ośmioletnim pobycie na wschodzie, gdzie badał odległe krainy, poszukiwał zaginionych ksiąg oraz uczył się sztuki czarnoksiężników i władców cieni, Vaellyn Ocet przezwał go „Marwynem Magiem". Ku potężnej irytacji Vaellyna wkrótce to przezwisko powtarzało już całe Stare Miasto.

— Zostaw zaklęcia i modlitwy kapłanom albo septonom. Skup umysł na poznaniu prawd, którym można ufać — poradził kiedyś Pate'owi arcymaester Ryam. Jednakże pierścień, laskę i maskę Ryama zrobiono z żółtego złota, a w jego łańcuchu maestera nie było ogniwa z valyriańskiej stali.

Armen spojrzał wzdłuż swego nosa na Leniwego Leo. Jego nos doskonale się nadawał do tego celu: był długi, cienki i spiczasty.

— Arcymaester Marwyn wierzy w wiele dziwnych rzeczy — oznajmił — ale nie ma więcej dowodów na istnienie smoków niż Mollander. Wszystko to tylko żeglarskie opowieści.

— Mylisz się — oznajmił Leo. — W pokojach Maga pali się szklana świeca.

Na oświetlonym blaskiem pochodni tarasie zapadła cisza. Armen potrząsnął z westchnieniem głową. Mollander parsknął śmiechem. Sfinks wbił w Leo spojrzenie wielkich, czarnych oczu. Roone wyglądał na zdezorientowanego.

Pate słyszał o szklanych świecach, chociaż nigdy nie widział, żeby któraś z nich się paliła. Były one najsłabiej strzeżoną tajemnicą Cytadeli. Opowiadano, że przywieziono je do Starego Miasta z Valyrii, tysiąc lat przed Zagładą. Słyszał, że są cztery takie świece. Jedna była zielona, trzy czarne, a wszystkie wysokie i powyginane.

— Co to są szklane świece? — zainteresował się Roone.

Armen Akolita odchrząknął.

— Ostatniej nocy przed złożeniem ślubów akolita musi odbyć czuwanie w krypcie. Nie wolno mu zabrać żadnej lampy, kaganka, pochodni czy ogarka… tylko obsydianową świecę. Musi spędzić całą noc po ciemku, chyba że uda mu się zapalić tę świecę. Niektórzy próbują tego dokonać. Głupi i uparci, ci, którzy studiowali tak zwane wyższe tajemnice. Często kaleczą sobie palce, bo brzegi tych świec są ponoć ostre jak brzytwy. Potem z krwawiącymi palcami muszą oczekiwać świtu, dumając nad swym niepowodzeniem. Mądrzejsi po prostu kładą się spać albo spędzają noc na modlitwie, lecz co rok znajduje się kilku takich, którzy muszą spróbować.

— Istotnie. — Pate słyszał te same opowieści. — Ale co za pożytek ze świecy, która nie daje światła?

— To jest lekcja — wyjaśnił Armen. — Ostatnia lekcja, jaką musimy opanować, zanim włożymy na szyję łańcuch maestera. Szklana świeca ma symbolizować prawdę i naukę, które są czymś rzadkim, pięknym i kruchym. Nadaje się im kształt świec, aby nam przypomnieć, że maester musi być źródłem światła wszędzie, gdzie służy, a są ostre po to, byśmy pamiętali, że wiedza jest niebezpieczna. Mędrcy mogą stać się aroganccy z powodu swej wiedzy, a maester zawsze musi być skromny. Szklana świeca przypomina nam również o tym. Nawet gdy złoży już śluby, wdzieje łańcuch i wyruszy na służbę, będzie pamiętał, jak czuwał w ciemności i w żaden sposób nie był w stanie zapalić świecy… albowiem nawet dla tych, którzy posiedli wiedzę, niektóre rzeczy nie są możliwe.

Leniwy Leo parsknął głośnym śmiechem.

— Chcesz powiedzieć, że nie są możliwe dla ciebie. Na własne oczy widziałem płonącą świecę.

— Nie wątpię, że jakąś świecę widziałeś — zgodził się Armen. — Może była z czarnego wosku.

— Wiem, co widziałem. Jej światło było jasne i niesamowite, znacznie jaśniejsze niż blask świecy z wosku albo łoju. Na ścianach było widać niezwykłe cienie, a płomień w ogóle nie migotał, nawet gdy otworzyłem drzwi i do środka wdarł się przeciąg.

— Obsydian się nie pali — upierał się Armen, krzyżując ramiona na piersi.

— To smocze szkło — wtrącił Pate. — Prostaczkowie zwą je smoczym szkłem.

Z jakiegoś powodu wydawało mu się to ważne.

— Tak — zgodził się Alleras Sfinks. — A jeśli na świecie znowu są smoki…

— Smoki i jeszcze mroczniejsze rzeczy — dodał Leo. — Szare owce zamknęły oczy, ale mastif widzi prawdę. Dawne moce się budzą. Cienie wracają do życia. Wkrótce zacznie się wiek cudów i grozy, epoka bogów i bohaterów. — Przeciągnął się z leniwym uśmiechem. — Uważam, że warto wychylić za to kolejkę.

— Dość już wypiliśmy — sprzeciwił się Armen. — Ranek nadejdzie szybciej, niżbyśmy chcieli, i arcymaester Ebrose będzie wykładał o właściwościach moczu. Jeśli ktoś chce wykuć srebrne ogniwo, lepiej, żeby nie opuścił tego wykładu.

— Z pewnością nie mam zamiaru wam przeszkadzać w kosztowaniu szczyn — zapewnił Leo. — Osobiście wolę smak złotego arborskiego.

— Jeśli mam wybierać między szczynami a twoim towarzystwem, będę pił szczyny — skwitował Mollander, wstając od stołu. — Chodź, Roone.

Sfinks sięgnął po futerał z łukiem.

— Ja też pójdę już spać. Pewnie przyśnią mi się smoki i szklane świece.

— Wszyscy idziecie? — Leo wzruszył ramionami. — No cóż, Rosey tu zostanie. Może obudzę naszą małą słodyczkę i zrobię z niej kobietę.

Alleras zauważył wyraz twarzy Pate'a.

— Jeśli nie ma nawet miedziaka na kielich wina, nie może mieć smoka na dziewczynę — uspokoił go.

— Aha — poparł go Mollander. — A poza tym, żeby zrobić z dziewczyny kobietę, trzeba najpierw być mężczyzną. Chodź z nami, Pate. Stary Walgrave obudzi się ze świtaniem i będzie chciał, żebyś go zaprowadził do wychodka.

O ile będzie dziś pamiętał, kim jestem. Arcymaester Walgrave bez trudu odróżniał od siebie kruki, ale z ludźmi szło mu gorzej. Niekiedy zdawał się sądzić, że Pate jest kimś o imieniu Cressen.

— Za chwilę — odpowiedział przyjaciołom. — Jeszcze tu trochę posiedzę.

Świt jeszcze nie nadszedł. Alchemik nadal mógł się zjawić i Pate zamierzał tu na niego zaczekać.

— Jak sobie życzysz — zgodził się Armen. Alleras obrzucił Pate'a przeciągłym spojrzeniem, a potem zarzucił sobie łuk na szczupłe ramię i ruszył za resztą w stronę mostu. Mollander był tak pijany, że musiał się trzymać ramienia Roone'a, by się nie przewrócić. Cytadela nie była daleko, w linii lotu kruka, ale żaden z nich nie był krukiem, a Stare Miasto było prawdziwym labiryntem krzyżujących się ze sobą uliczek oraz zaułków, wąskich i krętych.

— Ostrożnie — usłyszał Pate głos Armena w tej samej chwili, gdy mgła pochłonęła czterech młodzieńców. — Noc jest wilgotna i bruk będzie śliski.

Gdy pozostali już poszli, siedzący po przeciwnej stronie stołu Leniwy Leo obrzucił Pate'a kwaśnym spojrzeniem.

— Jakie to smutne. Sfinks umknął z całym swym srebrem, skazując mnie na towarzystwo Pate'a Plamy, pasterza świń. — Przeciągnął się i ziewnął. — Powiedz mi, jak się ma nasza mała, śliczna Rosey?

— Śpi — odparł krótko Pate.

— Nie wątpię, że nago. — Leo wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Myślisz, że naprawdę jest warta smoka? Chyba któregoś dnia będę musiał to sprawdzić.

Pate wiedział, że lepiej nie odpowiadać na zaczepkę.

Jednakże Leo nie potrzebował odpowiedzi.

— Myślę, że jak już rozprawiczę tę dziewkę, jej cena spadnie na tyle, że nawet świniarczyk będzie mógł sobie na nią pozwolić. Powinieneś być mi wdzięczny.

Powinienem cię zabić — pomyślał Pate, nie był jednak aż tak pijany, by narazić się na pewną śmierć. Leo uczył się walki, ponoć znakomicie władał używanym przez zbirów z Braavos mieczykiem oraz sztyletem… a nawet gdyby Pate zdołał jakimś cudem go zabić, i tak kosztowałoby go to głowę. On miał tylko imię, a Leo również nazwisko, i to nazwisko brzmiało Tyrell. Jego ojcem był ser Moryn Tyrell, komendant Straży Miejskiej Starego Miasta. Mace Tyrell, lord Wysogrodu i namiestnik południa był jego kuzynem. A stary człowiek Starego Miasta, lord Leyton Hightower, który miał wśród swych licznych tytułów również tytuł „protektora Cytadeli", był zaprzysiężonym chorążym rodu Tyrellów. Nie ma się czym przejmować — powiedział sobie Pate. — On mówi to wszystko tylko po to, żeby mnie zranić.

Na wschodzie mgła już jaśniała. To świt — uświadomił sobie Pate. — Nadszedł świt, a alchemik się nie zjawił. Nie wiedział, czy ma się śmiać czy płakać. Jeśli odłożę je z powrotem na miejsce i nikt niczego nie zauważy, czy nadal będę złodziejem? To było kolejne pytanie, na które nie znał odpowiedzi, podobnie jak na te, które zadawali mu kiedyś Ebrose i Vaellyn.

Kiedy podniósł się z ławy, okrutnie mocny cydr uderzył mu do głowy. Musiał się złapać dłonią blatu, żeby nie stracić równowagi.

— Zostaw Rosey w spokoju — rzucił na pożegnanie. — Lepiej zostaw ją w spokoju, bo inaczej mogę cię zabić.

Leo Tyrell odgarnął znad oka kosmyk włosów.

— Nie pojedynkuję się ze świniarczykami. Idź sobie.

Pate odwrócił się i wszedł na most. Jego buty uderzały głośno o zmurszałe deski. Gdy znalazł się po drugiej stronie, niebo na wschodzie było już różowe. Świat jest szeroki — pomyślał. Gdybym kupił tego osła, i tak mógłbym wędrować po traktach i bocznych drogach Siedmiu Królestw, przystawiając prostaczkom pijawki i usuwając im gnidy z włosów. Albo mógłbym zaciągnąć się na jakiś statek jako wioślarz i popłynąć do Qarthu przy Nefrytowych Bramach, żeby na własne oczy zobaczyć te cholerne smoki. Nie muszę wracać do starego Walgrave'a i jego kruków.

Mimo to nogi z jakiegoś powodu niosły go w stronę Cytadeli.

Gdy przez chmury na wschodzie przebił się pierwszy snop słonecznego światła, w Marynarskim Sepcie w porcie zabrzmiały dzwony. Po chwili dołączyły do nich dzwony Lordowskiego Septu, potem Siedmiu Sanktuariów zbudowanych w ogrodach na drugim brzegu Miodowiny, a na koniec Gwiezdnego Septu, który przez tysiąc lat był siedzibą Wielkiego Septona, nim Aegon wylądował w Królewskiej Przystani. Ich muzyka była potężna. Ale nie tak słodka jak trele jednego małego słowika.

Słyszał też przebijający się przez brzmienie dzwonów śpiew. Jak co rano, czerwoni kapłani zgromadzili się przed swą skromną świątynią w porcie, żeby przywitać słońce. Albowiem noc jest ciemna i pełna strachów. Pate ze sto razy słyszał, jak wykrzykują te słowa, błagając swego boga, R'hllora, by uratował ich przed ciemnością. Pate'owi w pełni wystarczało Siedmiu, ale słyszał, że Stannis Baratheon modli się teraz przy nocnych ogniskach. Na swych chorągwiach zastąpił koronowanego jelenia gorejącym sercem R'hllora. Jeśli Stannis zdobędzie Żelazny Tron, wszyscy będziemy się musieli nauczyć słów pieśni czerwonych kapłanów — pomyślał Pate. To jednak nie wydawało się prawdopodobne. Tywin Lannister rozbił Stannisa i jego R'hllora nad Czarnym Nurtem. Wkrótce policzy się z baratheońskim uzurpatorem i zatknie jego głowę na palu nad jedną z bram Królewskiej Przystani.

Słońce rozproszyło nocną mgłę i wokół Pate'a ukazało się Stare Miasto, które wyłoniło się z poprzedzającego świt mroku niczym zjawa. Pate nigdy nie był w Królewskiej Przystani, ale wiedział, że to miasto składa się głównie z lepianek, pełno w nim błotnistych ulic, słomianych strzech i drewnianych ruder. Stare Miasto zbudowano zaś z kamienia i wszystkie jego ulice, nawet najnędzniejsze zaułki, pokrywał bruk. Miasto nigdy nie wyglądało piękniej niż o świcie. Wzdłuż zachodniego brzegu Miodowiny wznosił się szereg Domów Cechowych, wspaniałych niczym pałace. Dalej w górę rzeki, na obu jej brzegach, widać było kopuły i wieże Cytadeli, połączone ze sobą kamiennymi mostami i otoczone pomniejszymi budynkami. W dół rzeki, pod czarnymi, marmurowymi murami i łukowatymi oknami Gwiezdnego Septu stały rezydencje pobożnych obywateli, skupiające się tam na podobieństwo dzieci zgromadzonych u stóp starej matrony.

A dalej, tam gdzie Miodowina przechodziła w Zatokę Szeptów, wznosiła się Wysoka Wieża. Jej światło lśniło jasno na tle świtu. Zbudowano ją na urwiskach Wyspy Bitewnej, a jej cień padał na miasto niczym miecz. Rodowici mieszkańcy Starego Miasta potrafili na podstawie tego cienia określać godzinę. Niektórzy zapewniali, że ze szczytu wieży widać całe Westeros, aż po Mur. Być może właśnie dlatego lord Leyton nie zszedł stamtąd od z górą dziesięciu lat. Wolał władać swym miastem spomiędzy chmur.

Nadrzeczną drogą przejechał z turkotem rzeźnicki wózek. Pięć przewożonych na nim prosiaków kwiczało rozpaczliwie. Pate zszedł mu z drogi i ledwie uniknął oblania nieczystościami, gdy jakaś mieszczka opróżniła nocnik przez okno. Kiedy zostanę maesterem w zamku, będę mógł jeździć konno — pomyślał. Potem potknął się o kamień brukowy i zadał sobie pytanie, kogo próbuje oszukać. Nie będzie nosił łańcucha ani zasiadał u lordowskiego stołu. Nie dostanie też wielkiego, białego rumaka. Dożyje swych dni, słuchając, jak kruki powtarzają quork, i usuwając plamy z gówna z bielizny arcymaestera Walgrave'a.

Gdy opadł na jedno kolano, by zetrzeć błoto z szat, usłyszał jakiś głos.

— Dzień dobry, Pate.

Stał nad nim alchemik.

Pate się wyprostował.

— Minęły trzy dni… mówiłeś, że będziesz „Pod Piórem i Kuflem".

— Byłeś z przyjaciółmi. Nie chciałem wam przeszkadzać. — Alchemik nosił podróżny płaszcz z kapturem, brązowy i nieprzyciągający spojrzenia. Wschodzące słońce wyglądało zza dachów nad jego ramieniem i trudno było dostrzec ukrytą pod kapturem twarz. — Czy już zdecydowałeś, kim jesteś?

Czy musi mnie przypierać do muru, żebym to powiedział?

— Chyba jestem złodziejem.

— Tak też myślałem.

Najtrudniej było opaść na ręce i kolana, żeby wyciągnąć pancerną szkatułę spod łoża arcymaestera Walgrave'a. Choć była ona solidnie wykonana i okuta żelazem, zamek był rozbity. Maester Gormon podejrzewał Pate'a, ale to nie była prawda. Walgrave sam wyłamał zamek, gdy zgubił klucz.

W środku Pate znalazł mieszek srebrnych jeleni, kosmyk żółtych włosów, przewiązany wstążeczką, malowaną miniaturę kobiety przypominającej Walgrave'a (miała nawet wąsy) oraz rycerską klepsydrową rękawicę ze stali. Walgrave twierdził, że kiedyś należała ona do księcia, choć nie przypominał już sobie którego. Gdy Pate nią potrząsnął, wypadł z niej klucz.

Jeśli go podniosę, zostanę złodziejem — pomyślał wtedy. Klucz był stary i ciężki, wykonany z czarnej blachy stalowej. Ponoć można nim było otworzyć wszystkie drzwi w Cytadeli. Takie klucze mieli tylko arcymaesterzy. Inni nosili je przy sobie albo ukrywali w jakimś bezpiecznym miejscu, ale gdyby Walgrave schował swój klucz, nikt by go już więcej nie zobaczył. Pate schował klucz do kieszeni i ruszył ku drzwiom, ale w połowie drogi zawrócił, żeby zabrać też srebro. I tak już został złodziejem, więc nie miało znaczenia, czy ukradnie mało czy dużo.

— Pate — zawołał za nim jeden z białych kruków. — Pate, Pate, Pate.

— Masz dla mnie smoka? — zapytał alchemika.

— Jeśli przyniosłeś to, czego chciałem.

— Pokaż mi go. Chcę go zobaczyć.

Pate nie zamierzał dać się oszukać.

— Nie na nadrzecznej drodze. Chodź.

Chłopak nie miał czasu na zastanowienie się. Alchemik ruszył przed siebie. Musiał podążyć za nim albo na zawsze utracić Rosey i smoka. Wybrał to pierwsze. Po drodze wsunął dłoń do rękawa i poczuł klucz, bezpiecznie ukryty w tajnej kieszeni, którą tam sobie przyszył. W szatach maestera było pełno kieszeni. Wiedział o tym już od dzieciństwa.

Musiał się śpieszyć, żeby nadążyć za dłuższymi krokami alchemika. Weszli do zaułka, minęli róg, przecięli stary Złodziejski Rynek i ruszyli dalej uliczką Szmaciarską. W końcu mężczyzna skręcił w kolejny zaułek, węższy od poprzedniego.

— Wystarczy — odezwał się Pate. — Nikogo tu nie ma. Zróbmy to tutaj.

— Jak sobie życzysz.

— Chcę zobaczyć smoka.

— Oczywiście.

Moneta pojawiła się w jego dłoni. Alchemik przesunął ją płynnym ruchem wzdłuż nasad palców, tak samo jak wtedy, gdy Rosey ich sobie przedstawiła. Smok błyszczał w porannym słońcu i na palce alchemika padał złoty blask.

Pate wyrwał mu go z dłoni. Złoto było ciepłe w dotyku. Uniósł monetę do ust i ugryzł ją, bo widział, że inni tak robili. Prawdę mówiąc, nie był pewien, jak powinno smakować złoto, ale nie chciał wyjść na głupka.

— Gdzie klucz? — zapytał uprzejmie alchemik.

Pate się zawahał.

— Czy chcesz zdobyć jakąś księgę?

Niektóre z valyriańskich zwojów przechowywanych w zamkniętych piwnicach były ponoć jedynymi ocalałymi egzemplarzami na całym świecie.

— Nie twój interes, czego chcę.

— To prawda.

Stało się — pomyślał Pate. — Wróć „Pod Pióro i Kufel", obudź Rosey pocałunkiem i powiedz jej, że należy do ciebie. Nadal jednak zwlekał.

— Pokaż mi swoją twarz — zażądał.

— Jak sobie życzysz

Alchemik zdjął kaptur.

Był zwyczajnym mężczyzną o nieprzyciągających uwagi rysach. To była zwykła, młoda twarz o pełnych policzkach pokrytych cieniem zarostu. Na prawym policzku uwidaczniała się słaba blizna. Miał haczykowaty nos i gęste, kędzierzawe, czarne włosy, owijające się ciasno wokół uszu. Pate nie poznawał tej twarzy.

— Nie znam cię.

— Ani ja ciebie.

— Kim jesteś?

— Nieznajomym. Nikim. Naprawdę.

— Och.

Pate'owi zabrakło słów. Wyjął klucz i wsunął go w dłoń mężczyzny. Nagle dziwnie zakręciło mu się w głowie. Rosey — powtórzył sobie stanowczo.

— To by było wszystko — dodał na pożegnanie.

Gdy pokonał połowę długości zaułka, bruk niespodziewanie zakołysał się pod jego stopami. Kamienie są mokre i śliskie — pomyślał, ale nie to było powodem. Czuł, że serce wali mu w piersi jak młot.

— Co się dzieje? — zapytał. Kolana ugięły się pod nim. — Nie rozumiem.

— I już nie zrozumiesz — oznajmił smutny głos.

Bruk wybiegł mu na spotkanie. Pate próbował wezwać pomocy, ale głos również odmówił mu posłuszeństwa.

Umierając, myślał o Rosey.KAPITAN STRAŻY

— Malinowe pomarańcze już przejrzały — zauważył znużonym tonem książę, gdy kapitan wytoczył go na taras.

Potem nie odzywał się przez kilka godzin.

Miał rację z tymi pomarańczami. Kilka owoców spadło z gałęzi i rozprysło się na bladoróżowym marmurze. Ich ostra, słodka woń wypełniała nozdrza Hotaha przy każdym oddechu. Z pewnością książę również czuł ten zapach, gdy siedział pod drzewami w fotelu na kółkach, który skonstruował dla niego maester Caleotte. Poduszki fotela wypełniono gęsim puchem, a stukoczące kółka wykonano z hebanu i żelaza.

Przez dłuższy czas słychać było tylko dzieci pluskające się w stawach oraz fontannach, a w pewnej chwili również miękkie plask, gdy na taras upadła kolejna pomarańcza. Potem kapitan usłyszał gdzieś daleko w pałacu cichy stukot uderzających o marmur butów.

Obara. Znał jej kroki: długie, pośpieszne i gniewne. Jej wierzchowiec z pewnością stał teraz w stajni przy bramie, spieniony i krwawiący od ostróg. Zawsze jeździła na ogierach i ponoć przechwalała się, że potrafi sobie poradzić z każdym koniem w Dorne… a także z każdym mężczyzną. Kapitan słyszał też inne kroki: szybkie, ciche szuranie maestera Caleotte'a, który starał się za nią nadążyć.

Obara Sand zawsze chodziła zbyt szybko. Stara się dogonić coś, czego nigdy nie zdoła schwytać. Tak kiedyś powiedział córce książę, w obecności kapitana.

Gdy wreszcie pojawiła się w potrójnym łuku wejścia, Areo Hotah zagrodził jej drogę halabardą. Głownię oręża osadzono na drzewcu z drewna jarzębiny, długim na sześć stóp, nie mogła go więc wyminąć.

— Ani kroku dalej, pani. — W jego basie pobrzmiewał silny norvoski akcent. — Książę nie życzy sobie, żeby mu przeszkadzać.

Twarz Obary była przedtem niewzruszona jak kamień, a teraz zrobiła się jeszcze twardsza.

— Stoisz mi na drodze, Hotah. — Obara była najstarszą ze Żmijowych Bękarcic, grubokościstą kobietą dobiegającą trzydziestki, o blisko osadzonych oczach i myszowatych, brązowych włosach, które odziedziczyła po matce, kurwie ze Starego Miasta. Pod płaszczem w brunatno-złote cętki, uszytym z piaskowego jedwabiu, miała znoszony strój do konnej jazdy z miękkiej, brązowej skóry. To było wszystko, co miała w sobie miękkiego. U jednego biodra nosiła zwinięty bicz, a na plecach okrągłą tarczę ze stali i miedzi. Włócznię zostawiła na zewnątrz. Areo Hotah cieszył się przynajmniej z tego. Choć Obara była silna i szybka, wiedział, że nie może się z nim mierzyć… ale ona o tym nie wiedziała, a on nie chciał, żeby jej krew spłynęła na bladoróżowy marmur.

— Pani Obaro, próbowałem ci powiedzieć… — odezwał się maester Caleotte, przestępując z nogi na nogę.

— Czy wie o śmierci mojego ojca? — zapytała Obara, zwracając się do Hotaha. Maesterowi poświęcała nie więcej uwagi, niż poświęciłaby jej musze, gdyby jakaś okazała się na tyle głupia, by bzykać obok jej ucha.

— Wie — potwierdził kapitan. — Przyleciał do niego ptak.

Śmierć przybyła do Dorne na skrzydłach kruka, spisana małymi literami i zapieczętowana twardym, czerwonym lakiem. Caleotte musiał wyczuć, co zawiera list, dał go bowiem Hotahowi do przekazania. Książę mu podziękował, ale przez bardzo długi czas nie otwierał pieczęci. Siedział całe popołudnie z listem na kolanach, patrząc na bawiące się dzieci. Czekał tak, aż wreszcie słońce zaszło i zrobiło się na tyle chłodno, że musieli wrócić do środka. Potem spoglądał na gwiazdy odbijające się w wodzie. Dopiero gdy wzeszedł księżyc, Doran wysłał Hotaha po świecę, by przeczytać list ciemną nocą pod pomarańczowymi drzewami.

Obara dotknęła bicza.

— Tysiące ludzi zmierzają przez piaski na Szlak Kości, by pomóc Ellarii odwieźć go do domu. Septy są przepełnione, a czerwoni kapłani zapalili swe świątynne ognie. W domach rozkoszy kobiety oddają się każdemu chętnemu mężczyźnie i nie chcą brać za to pieniędzy. W Słonecznej Włóczni, na Złamanym Ramieniu, na brzegach Zielonej Krwi, wszędzie, wszędzie kobiety wyrywają sobie włosy, a mężczyźni krzyczą z gniewu. Usta wszystkich powtarzają to samo pytanie. Co zrobi Doran? W jaki sposób brat pomści naszego zamordowanego księcia? — Podeszła bliżej do kapitana. — A ty mi mówisz, że on nie życzy sobie, by mu przeszkadzać!

— Nie życzy sobie, by mu przeszkadzać — powtórzył Areo Hotah.

Kapitan straży dobrze znał księcia, którego strzegł. Ongiś, dawno temu przybył tu z Norvos jako barczysty chłopak z gęstą, ciemną czupryną. Teraz miał białe włosy, a jego ciało naznaczyły blizny po licznych bitwach… ale nadal był silny i zawsze ostrzył halabardę, tak jak uczyli go brodaci kapłani. Obara nie przejdzie — obiecał sobie.

— Książę patrzy na bawiące się dzieci. Nie wolno mu przeszkadzać, kiedy to robi.

— Hotah — warknęła Obara Sand — zejdź mi z drogi albo wyrwę ci tę halabardę i…

— Kapitanie — padł rozkaz zza jego pleców. — Przepuść ją. Porozmawiam z nią.

Głos księcia brzmiał ochryple.

Areo Hotah wyprostował halabardę i odsunął się na bok. Obara obrzuciła go przeciągłym spojrzeniem i wyszła na taras. Maester podążał za nią szybkimi kroczkami. Caleotte miał najwyżej pięć stóp wzrostu i był łysy jak jajo. Twarz miał tak gładką i pulchną, że trudno było ocenić jego wiek, przybył tu jednak przed kapitanem, a nawet służył matce księcia. Pomimo wieku i tuszy nadal zachował sprawność. Nie brakowało mu też sprytu, ale był potulny. Nie może się mierzyć z żadną ze Żmijowych Bękarcic — pomyślał kapitan.

Książę siedział na swym krześle w cieniu pomarańczowych drzew. Dręczone chorobą nogi wyprostował przed sobą, a pod oczyma miał wielkie worki… choć Hotah nie potrafił powiedzieć, czy to żałoba czy podagra nie pozwalała mu zasnąć. Na dole, w stawach i fontannach, nadal bawiły się dzieci. Najmłodsze z nich miały nie więcej niż pięć lat, najstarsze dziewięć bądź dziesięć. Połowa to były dziewczynki, a połowa chłopcy. Hotah słyszał, jak pluskają się w wodzie i krzyczą do siebie wysokimi, przenikliwymi głosami.

— Całkiem niedawno ty byłaś takim dzieckiem, Obaro — zauważył książę, gdy opadła na jedno kolano przed jego fotelem na kółkach.

Prychnęła pogardliwie.

— To było dwadzieścia lat temu, czy może prawie dwadzieścia. Do tego byłam tu krótko. Jestem pomiotem kurwy, pamiętasz? — Doran nie odpowiedział, wstała więc i wsparła ręce na biodrach. — Mojego ojca zamordowano.

— Zginął w pojedynku podczas próby walki — odparł książę. — Zgodnie z prawem to nie jest morderstwo.

— Był twoim bratem.

— W istocie.

— Co zamierzasz uczynić w sprawie jego śmierci?

Doran Martell odwrócił z wysiłkiem fotel w jej stronę. Choć miał dopiero pięćdziesiąt dwa lata, wyglądał znacznie starzej. Pod płóciennymi szatami ukrywało się miękkie, zdeformowane ciało, a obrzękłe i poczerwieniałe od podagry stawy wyglądały groteskowo: lewe kolano przypominało jabłko, prawe melon, a palce nóg ciemnoczerwone winogrona, tak dojrzałe, że wydawało się, iż pękną przy najlżejszym dotyku. Drżał nawet od ciężaru narzuty, choć znosił ból bez słowa skargi. Kapitan słyszał kiedyś, jak Doran mówił córce: „Milczenie jest przyjacielem księcia. Słowa są jak strzały, Arianne. Gdy już je wypuścisz, nie możesz ich przywołać z powrotem".

— Napisałem do lorda Tywina…

— Napisałeś? Gdybyś był choć w połowie takim mężczyzną jak mój ojciec…

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej.