Ulubieńcy bogów umierają młodo - ebook

OD AUTORA

„Ulubieńcy bogów umierają młodo” – powtarzał na krótko przed śmiercią Zbyszek Cybulski i ten cytat z Fryderyka Nietzschego mógłby być właściwym mottem tej książki. Kolejna pozycja z cyklu o elitach PRL-u przedstawia bowiem losy ludzi, którzy z różnych powodów nie zrobili karier, do jakich byli predysponowani, i którzy odeszli z tego świata przedwcześnie, często w tragicznych okolicznościach, by dopiero po śmierci stać się ikonami kultury masowej.

W biografiach bohaterów tej książki doszukać się można wielu podobieństw. Praktycznie każdy z nich rozpoczynał od ogromnych sukcesów, by potem utracić niemal wszystko. W życiu każdego dużą rolę odgrywał alkohol, rozpadały się ich związki uczuciowe, cierpieli z powodu niezrozumienia przez środowisko. I co charakterystyczne – przyczyn ich niepowodzeń życiowych nie sposób doszukiwać się w sprawach natury politycznej, bo choć wszyscy funkcjonowali w specyficznych warunkach epoki PRL-u, to jednak polityka nie odegrała w ich życiu większej roli. Powodami ich porażek były raczej wady charakteru, prywatne słabości, nadmierna wrażliwość, a czasami nieumiejętność przystosowania się do otaczającej rzeczywistości.

Większość bohaterów tej książki szybko dotarła na szczyt powodzenia. Ze Zbyszkiem Cybulskim identyfikowały się tysiące młodych ludzi, Teresę Tuszyńską okrzyknięto ideałem kobiecej urody, zaś Andrzej Brycht uchodził za następcę Marka Hłaski. Edward Stachura stał się wieszczem dla niemal całego młodego pokolenia, natomiast Anna German była uznawana za największą indywidualność polskiej piosenki. I tylko Ryszard Milczewski-Bruno i Wiesław Dymny uchodzili za outsiderów, ale nawet oni nie mogli narzekać na brak uznania i nagród potwierdzających ich niepospolite talenty.

Pracując nad tą książką, zdałem sobie sprawę z jej pokrewieństwa z inną pozycją mojego autorstwa, czyli ze _Skandalistami PRL_. Pisałem tam o Marku Hłasce i Rafale Wojaczku, którzy równie dobrze mogliby zagościć na kartach książki o straconym pokoleniu. Podobnie zresztą jak Ireneusz Iredyński – jeden z bohaterów mojej pracy _Alkohol i muzy._

Zdaję też sobie sprawę, że pominąłem wielu artystów, którzy idealnie wpisywaliby się w temat straconego pokolenia. Andrzej Bursa, Małgorzata Hillar, Kazimierz Ratoń, Józef Gielo, Andrzej Babiński czy Marian Ośniałowski to twórcy, którzy również powinni znaleźć się w tej książce. Niestety, każda pozycja wydawnicza ma określony rozmiar, a ja zawsze wychodzę z założenia, że nie można pisać o wszystkich. W takim bowiem przypadku otrzymalibyśmy encyklopedyczne notki pozbawione życia i ograniczone do suchych, skrótowo przedstawionych faktów. Nie wykluczam jednak, że w przyszłości powrócę jeszcze do tego tematu.

Pragnę też uspokoić Czytelników obawiających się pewnych powtórek z mojej strony. Co prawda zajmowałem się już osobą Zbyszka Cybulskiego, ale w niniejszej książce podjąłem opowieść o jego losach od miejsca, w którym kiedyś przerwałem narrację. I przedstawiłem go tutaj nie jako młodzieńca stojącego u progu wielkiej kariery, ale jako dojrzałego aktora, którego talentu i możliwości polska kinematografia nigdy właściwie nie wykorzystała – jako człowieka, który umierając w 39. roku życia, miał poczucie życiowej klęski.

Podczas pracy nad tą książką zdecydowanie rzadziej korzystałem ze źródeł zgromadzonych w archiwach IPN. Nie był to jednak mój własny wybór – po prostu moi bohaterowie na ogół byli ludźmi całkowicie apolitycznymi i w przypadku większości z nich zachowały się wyłącznie wnioski paszportowe. Wyjątkiem od tej reguły był Andrzej Brycht, ale akurat on różnił się od pozostałych postaci również pod wieloma innymi względami.

Motywem przewodnim _Straconego pokolenia_ jest alkohol, bo rzeczywiście w czasach PRL-u wódka płynęła szeroką strugą. Ale nie sposób nie przypomnieć w tym miejscu opinii Janusza Głowackiego, według którego w tamtych latach „po pijaku lub na kacu” powstało o wiele więcej wybitnych dzieł „niż obecnie na trzeźwo”. I to jest jeden z największych paradoksów tamtych lat.

Nie byłbym sobą, gdybym przy okazji nie zweryfikował niektórych mitów związanych z bohaterami tej książki, bo przecież w rzeczywistości Zbyszek Cybulski wcale nie był aktorem rozchwytywanym przez reżyserów, Stachura dość dobrze radził sobie pod względem finansowym, a Milczewski-Bruno nie popełnił samobójstwa. Opisując losy moich bohaterów, nie szczędziłem mało znanych informacji na temat ich życia prywatnego i podejrzewam, że niektóre z nich mogą być dużym zaskoczeniem dla Czytelników. Ale to właśnie dzięki nim przedstawiany obraz nabiera cech życia, albowiem nic tak nie zubaża biografii jak ograniczenie się wyłącznie do opisu działalności publicznej.

Na wizerunek artysty składają się zarówno jego dzieło, jak i życie prywatne – i dopiero z połączenia tych elementów możemy uzyskać w miarę pełny obraz interesującej nas postaci. A nic tak nie służy autentyczności portretu człowieka jak nadanie mu zwykłych, ludzkich cech, ze wszystkimi zaletami, wadami i słabościami.

_Sławomir Koper_ROZDZIAŁ 1. ZBYSZEK

Aktor, który nie lubił sceny

Zbigniew Cybulski nie przepadał za grą w teatrze, twierdził bowiem, że tam najbardziej widoczne są jego ograniczenia. Miał problemy z dykcją i nie dysponował silnym głosem, a to na scenie stanowiło poważny problem. Podczas występów na żywo nie było również możliwości zamaskowania wad jego sylwetki, a Cybulski nie był zadowolony ze swojego wyglądu.

„Był idolem młodzieży – wspominał aktor Jacek Domański – a jednocześnie miał kompleksy: duża głowa i duża pupa. Opowiadał mi, że kiedyś na basenie zobaczył wspaniałą dziewczynę. Olśniła go, zapomniał, gdzie jest, zrobił krok w jej kierunku – okazało się, że jest niższy! Ogromnie go to speszyło. Potem przez długi czas nosił w butach wkładki”¹.

Kompleksy gwiazdora były tak poważne, że wstydził się rozebrać na plaży. Dlatego z reguły przychodził „ubrany po szyję”, odsłaniał wyłącznie klatkę piersiową, po czym „natychmiast zakopywał się w piasku, tak by ukryć nogi”.

Reżyserzy teatralni za nim nie przepadali, uchodził bowiem za aktora dość kłopotliwego we współpracy. Zawsze spóźniał się na próby, a czasami nawet na przedstawienia. Zdarzało się, że przyjeżdżał do teatru kilka minut po ostatnim dzwonku, by w kompletnej ciszy przejść przez widownię i natychmiast rozpocząć grę.

W ciągu kilkunastu lat kariery aktorskiej wziął udział tylko w dziesięciu inscenizacjach, a prowadząc kabaret Bim-Bom, zadowalał się wyłącznie rolą animatora całego przedsięwzięcia. Nie miał zresztą najlepszej opinii o współczesnej sztuce teatralnej i nie popierał nowych form inscenizacji.

„Nie znoszę wydziwiania w teatrze, które wynika z naszego kompleksu intelektualnego – tłumaczył. – Chcemy w ten sposób udowodnić, że jesteśmy inteligentni. A widzów odstrasza to od teatru. (…) Denerwuje mnie przekonanie, że Polska jest pępkiem świata, denerwuje mnie doszukiwanie się aluzyjności np. u Becketta, który pisząc _Czekając na Godota,_ rzekomo miał na myśli Polskę, albo też Garcin ze sztuki Sartre’a_ Przy drzwiach zamkniętych_ to polski dziennikarz z Domu Dziennikarza na Foksal”².

Cybulski nie był zresztą człowiekiem, który potrafiłby dziesiątki razy odtwarzać tę samą rolę, ponieważ uważał, że rutyna zabija to, co w sztuce najważniejsze. Dlatego w każdym przedstawieniu starał się dodać coś od siebie.

„Jak się z nim grało? – pytał retorycznie Jerzy Goliński. – Przede wszystkim nigdy nie umiał tekstu do końca, ale nie był bezradny. Każdy spektakl potrafił zagrać inaczej i to właśnie uważam za jego największą zasługę. Dla partnerów nie musi to być uciążliwe, jeśli tylko poczują »tego samego bluesa«. Zbyszek wyprzedził swoją epokę. Wyszedł z harcerstwa, z artystycznych happeningów, jakby to dzisiaj powiedziano. Improwizował do końca”³.

Czarne okulary

Potrafił jednak wykorzystywać nawet swoje słabości. Miał wadę wzroku i do normalnego funkcjonowania potrzebne mu były mocne szkła. A przez zupełny przypadek zaczął nosić ciemne okulary, które miały się stać jego znakiem rozpoznawczym.

„Pod koniec lat czterdziestych siostra przysłała mi ze Szwecji piękne, czarne okulary – wspominał kolega z uczelni Jarosław Drycz. – Zbyszek przez pół roku chodził za mną i prosił, bym mu je sprzedał. Uległem w końcu, choć nie pamiętam, czy je sprzedałem, czy zamieniłem na fajkę. Zbyszek palił fajkę – miał śliczną, o lekko zagiętym w dół cybuchu. Przy czarującym uśmiechu i pięknych zębach, w ciemnych okularach było mu z nią bardzo do twarzy”⁴.

Czasami jednak na scenie nie mógł założyć szkieł, co przynosiło zaskakujące efekty. Cybulski bowiem na ogół nie pamiętał całego tekstu i ratował się notatkami. A jako krótkowidz musiał je czytać z małej odległości.

„Zwykle zapisywał tekst sztuki na meblach, ścianach, wiszących kalendarzach i podłodze – opowiadał Jerzy Gruza. – Później krytycy pisali o ciekawej interpretacji, że pół aktu Zbyszek grał na kolanach z twarzą przy ziemi”⁵.

Zdecydowanie bardziej odpowiadała mu praca w filmie, ale tam początkowo również nie odnosił sukcesów. Zadebiutował w _Pokoleniu_ Wajdy, jednak po ingerencji cenzury z jego roli pozostał epizod, na który większość widzów nie zwróciła większej uwagi. Jeszcze gorzej było w przypadku _Kanału_, bo mimo poparcia ze strony asystenta reżysera w ogóle nie dostał angażu.

„Czyniąc przygotowania do realizacji – wspominał Janusz Morgenstern – podjąłem próbę obsadzenia Zbyszka w jednej z głównych ról, a mianowicie Koraba. Wajda jednak nie dał się przekonać, wolał Janczara. U Zbyszka przeszkadzały mu okulary, mówił, że ma małe oczy bez wyrazu. Ostatecznie chyba dobrze się stało. Janczar zagrał bardzo dobrze powierzoną mu rolę”⁶.

Wreszcie zaproponowano mu główną rolę – zagrał Rafała we _Wrakach_ Ewy i Czesława Petelskich. Nie był to jednak wybitny film, a sam Cybulski po latach miał gorzko wspominać pracę nad nim:

„(…) było zimno, wiał wiatr, woda w morzu lodowata. Musiałem parokrotnie skakać do wody. Gdy wyciągano mnie na pokład, za każdym razem dostawałem szklankę wódy i z powrotem do wody. Nikt nie pytał, jak się czuję, czy mam dosyć, czy mi to odpowiada, czy też nie”⁷.

Wydawać się mogło, że nad jego karierą filmową ciążyło jakieś fatum, albowiem gdy dostał główną rolę w adaptacji _Ósmego dnia tygodnia_ Hłaski, to ze względów politycznych film nie wszedł na ekrany. Jego premiera odbyła się dopiero po upływie ćwierćwiecza, gdy reżysera, scenarzysty i odtwórcy głównej roli męskiej nie było już wśród żywych.

Cybulski cierpliwie czekał i wreszcie dostał dużą, odpowiednią dla siebie rolę. Zawdzięczał to w dużej mierze Januszowi Morgensternowi, który zawsze był wielbicielem jego talentu.

„(…) powiedziałem Wajdzie, że bardzo mi zależy na tym, aby Zbyszek zagrał Maćka w _Popiele i diamencie_ –_ _wspominał reżyser po latach. – Zdjęcia próbne ze Zbyszkiem wyszły, w moim przekonaniu, tak znakomicie, że Wajda zdecydował się go obsadzić. Pojawiła się jednak inna przeszkoda. Otóż kierownikiem artystycznym filmu był Kawalerowicz i do niego należało zatwierdzenie obsady głównych ról. Kawalerowicz miał wątpliwości, gdyż po obejrzeniu _Ósmego dnia tygodnia_ uznał, że Zbyszek wypadł słabo. Ja jednak powiedziałem Wajdzie: niech wybiorą – albo Zbyszek gra rolę Maćka, albo ja rezygnuję z dalszej współpracy. Wajda zgodził się pod warunkiem, że ja będę przygotowywał próby, pracował ze Zbyszkiem nad tekstem, gdyż już wtedy mówiło się, że nie uczy się roli i przychodzi na zdjęcia nieprzygotowany. Przyjąłem te warunki”⁸.

Cybulski przed kamerą był sobą, nie zdejmował nawet ciemnych okularów, co zresztą znalazło logiczne uzasadnienie w filmie. Maciek Chełmicki miał bowiem cierpieć na nadwrażliwość na światło, której nabawił się, wędrując kanałami podczas Powstania Warszawskiego. A Wajda poszedł na całość i zgodził się, aby Cybulski nie używał przygotowanych dla niego kostiumów.

„(…) Zbyszek ubrany był tak jak zawsze – wspominał reżyser – w (…) jeansy, zieloną, wyjściową kurtkę, przez ramię przewieszony wojskowy chlebak, sznurowane trzewiki. Oczywiście, uprzejmie przymierzył on w garderobie wszystkie przygotowane kostiumy, ale w końcu ubrał się we własne ubranie. Szedł na zdjęcia absolutnie przekonany, że zrobił to, co do niego należy… Był sobą i chciał oddać się filmowi _Popiół i diament_ cały, razem z butami i blaszaną manierką, którą nosił w chlebaku. Czyż jako reżyser mogłem nie zrozumieć tego wyzwania?”⁹.

Aktor wniósł również wiele do scenariusza – to właśnie on zaproponował swoją wersję sceny śmierci Szczuki, gdy po oddaniu strzałów zabójca i ofiara „padają sobie w objęcia”. A to wszystko na tle wybuchających fajerwerków odpalanych z powodu zakończenia wojny.

„Zbyszek był również gorącym orędownikiem mojego pomysłu – apelu poległych, czyli zapalania przy barze przez bohaterów kieliszków spirytusu – opowiadał Morgenstern. – Wajda nie zamykał się tylko we własnych wyobrażeniach dotyczących przyszłego filmu, miał tę wspaniałą zaletę, że potrafił nakłonić najbliższych współpracowników: asystentów, aktorów, operatora, do twórczego działania”¹⁰.

Sukces filmu przeszedł najśmielsze oczekiwania, a Cybulski z dnia na dzień stał się prawdziwą gwiazdą. Ulice polskich miast zaludniły się jego sobowtórami – tysiące młodych ludzi zaczęły zakładać ciemne okulary i ubierać się tak jak on. Został pierwszym aktorskim idolem epoki PRL.

„Oto po kilku latach stalinowskiego terroru – wspominał Jacek Fedorowicz – po mordowaniu i opluwaniu bohaterów, po popadnięciu z jednej niewoli w drugą (…), po latach krzyczącej niesprawiedliwości, kiedy największych patriotów sądy nazywające się polskimi skazywały za współpracę z hitlerowcami, po tym wszystkim nagle widzowie zobaczyli na ekranie AK-owca, który jest – jak to się wtedy klasyfikowało – bohaterem pozytywnym. Ta pozycja zarezerwowana była dotąd wyłącznie dla dzielnych komunistów. Widzowie wreszcie zobaczyli chłopaka, z którym się chętnie identyfikowali, który pasował do ich – nieco już pewnie wyidealizowanych – wspomnień, ucieleśniał tęsknotę za niepodległym państwem i dawał cień satysfakcji za doznane upokorzenia”¹¹.

O sukcesie filmu zadecydowała jednak nie tylko polityka, gdyż Cybulski stworzył postać, z którą mogło się identyfikować wielu młodych widzów. To nie był bohater z pomnika ani bojownik, który czuł odpowiedzialność wobec Boga i historii. Był zwykłym, zmęczonym wojną chłopakiem, który tęsknił do osobistego szczęścia i tak naprawdę niewiele różnił się od swoich współczesnych rówieśników.

„Cybulski nie grał postaci historycznej należącej do czasów, jeśli nawet nieodległych, to jednak bezpowrotnie minionych – pisała historyk filmu Alicja Helman. –_ _Grał kogoś współczesnego każdemu młodemu człowiekowi, który kiedykolwiek zasiądzie przed ekranem, by obejrzeć _Popiół i diament_. Do pewnego stopnia poprzez Chełmickiego Cybulski gra uniwersalny dramat młodości w ogóle”¹².

Ogromny sukces filmu miał się stać w przyszłości największą tragedią zawodową Zbyszka. Przez kolejne lata kariery filmowej chciał odejść od postaci Maćka Chełmickiego i właściwie nigdy mu się to nie udało. Żadna inna jego rola nie wzbudziła podobnego entuzjazmu, ale z drugiej strony _Popiół i diament_ zapewnił mu stałe miejsce w annałach sztuki filmowej. I to zarówno w kraju, jak i za granicą.

Ars amandi Maćka Chełmickiego

Zbyszek Cybulski był typem romantyka, który zawsze poważnie traktował sprawy uczuć i erotyki. Odróżniał się pod tym względem od swojego najbliższego przyjaciela, Bogumiła Kobieli, który dążył do celu najprostszymi sposobami i często odnosił sukcesy. Natomiast Zbyszek przychodził na randki z kwiatami i recytował wiersze, co nie zawsze było doceniane.

W trakcie studiów aktorskich w Krakowie zakochał się w koleżance z uczelni Ewie Lassek. Nie było to jednak najlepiej ulokowane uczucie.

„To było na drugim i trzecim roku studiów – wspominała aktorka Lidia Rybotycka. – Ewa była śliczną, trochę tajemniczą, zgrabną, świetnie ubraną dziewczyną. Poza tym była znakomitą aktorką i w życiu, i na scenie. Pracowała już w teatrze w Katowicach, a my jeszcze studiowaliśmy.

Ze Zbyszkiem przyjaźniłam się, Ewę też dobrze znałam, więc zostałam ich »kurierem«. Woziłam listy, przywoziłam suszone kwiaty...”¹³.

Ewa lekceważyła jednak Zbyszka, a koleżankom powtarzała, iż „nie może zapominać, że jest z domu Lassek”. Jakiś tam Cybulski to było dla niej zdecydowanie za mało i w efekcie nie traktowała adoratora zbyt poważnie. Zbyszek cierpiał i zwierzał się przyjaciołom, odwiedzał ich, „kładł się na kanapie i mówił o Ewie”. A chociaż autentycznie ją kochał, to dziewczyna nie widziała dla niego miejsca u swego boku.

Problem przestał istnieć, gdy Cybulski przeniósł się na Wybrzeże. Szybko zdobył tam popularność, co dla panny Lassek było sygnałem, że podjęła niewłaściwą decyzję. Wydelegowała nawet do byłego amanta swoją matkę, która „prosiła, by wrócił do jej córki”. Na próżno, albowiem „już wygasło dawne uczucie”, a poza tym cała ta sprawa przysporzyła Cybulskiemu zbyt wiele bólu i goryczy.

W Trójmieście miewał przelotne flirty i romanse, wytrwale starał się też o względy sprinterki Barbary Lerczak. Wyznał jej nawet miłość, ale chyba nie był zaskoczony tym, że ich znajomość zatrzymała się na fazie przyjaźni.

„To było czysto platoniczne, piękne uczucie – opowiadała sportsmenka. – Dużo mu zawdzięczam, gdyż otworzył mi oczy na literaturę i film. Był to okres neorealizmu włoskiego. Oglądało się wówczas _Cud w Mediolanie_, _Złodziei rowerów_, czytało _Małego Księcia_. Nie zawsze te rzeczy docierały do mnie. Zbyszek został moim nauczycielem. Czasem tłumaczył mi pewne metafory. Cierpliwie, z czułością”¹⁴.

Przyjaźni tej nie zakłóciły nawet przeprowadzka Barbary do Krakowa ani jej kolejne małżeństwa. Zbyszek często ją odwiedzał, zawsze pamiętał o wysyłaniu kartek ze swoich podróży, czasami pisał dłuższe listy. Zawsze zresztą czuł się odpowiedzialny za swoje sympatie, a ich ewentualne zamążpójście niczego w tej kwestii nie zmieniało. Z drugiej jednak strony miał ogromną liczbę wielbicielek, wobec których starał się być szarmancki, a mimo to jego wrodzone roztargnienie czasami brało górę.

„Zbyszek bez przerwy zakochiwał się – opowiadała Lucyna Winnicka. – Były to chwilowe zauroczenia. Panience na poczcie zanosił bukiecik kwiatków, mówiąc, że jest piękna i cudowna, po czym... zapominał o całym zdarzeniu i o dziewczynie. A panienka była szczęśliwa, bo dostała kwiaty do Cybulskiego!”¹⁵.

Ela

Wreszcie spotkał tę, z którą postanowił dzielić życie. Elżbieta Chwalibóg była studentką szkoły plastycznej i uchodziła za jedną z najładniejszych dziewcząt na uczelni. Z Cybulskim poznała się przy okazji drugiego programu Bim-Bomu i początkowo nic nie zapowiadało małżeństwa.

„Nie potrafię powiedzieć, kiedy tak naprawdę zaczęliśmy chodzić ze sobą i staliśmy się parą – wspominała po latach. – Krótko, rok czy półtora, mieszkaliśmy w Sopocie we trójkę: Zbyszek, Bobek i ja. Potem już sami w Gdańsku przy Bramie Straganiarskiej. Pobraliśmy się dopiero po paru latach – w sierpniu 1960 roku”¹⁶.

Ich ślub (opisywałem go w jednej ze swoich poprzednich książek) był wielkim wydarzeniem towarzyskim Trójmiasta. Potem jednak przyszła codzienność, nie najłatwiejsza dla obojga małżonków. Pomimo to lata spędzone nad Bałtykiem były najszczęśliwszym okresem ich związku.

„Dopóki nie wzięliśmy ślubu – mówiła pani Elżbieta – żyliśmy bardzo dobrze i zgodnie (...). Dlatego najmilej wspominam lata spędzone na Wybrzeżu. To był najpiękniejszy okres w naszym wspólnym życiu. W Warszawie zaczął się prawdziwy koszmar”¹⁷.

Kiedy Cybulscy przenosili się do stolicy, Ela była w ciąży. Warszawa, jako centrum życia kulturalnego kraju, stwarzała o wiele lepsze perspektywy rozwoju. Nie dysponowali jednak mieszkaniem ani pieniędzmi, a Zbyszek nie zawsze miał pracę.

„(…) mieszkaliśmy najpierw w dwóch wynajętych pokojach na ulicy Baśniowej na Ochocie – opowiadała pani Elżbieta. – Właścicielka wyrzuciła nas przed samymi urodzinami Maćka. Zostaliśmy bez mieszkania i kiedy Maciek się urodził, nie miałam dokąd pójść. Trochę czasu spędziłam u Kawalerowiczów, a potem – z maleńkim Maćkiem – pojechałam do Katowic, do państwa Cybulskich. Zbyszek w tym czasie załatwił nam mieszkanie na Browarnej. Później przenieśliśmy się na Czerniakowską”¹⁸.

Podstawowymi problemami w ich związku były jednak charakter i przyzwyczajenia Cybulskiego. Zbyszek mógł być doskonałym przyjacielem i świetnym partnerem w nieformalnym związku, ale kompletnie nie nadawał się na ojca i męża. Wprawdzie zaczął wreszcie dużo zarabiać i mógł zapewnić rodzinie stabilizację finansową, ale w domu bywał jedynie gościem. Poza tym miał duszę wagabundy i nigdy nie potrafił przebywać dłużej w jednym miejscu. Po pewnym czasie Elżbieta zaczęła uważać to za rzecz najzupełniej normalną i „w końcu przestała reagować”. Doszło nawet do tego, że kiedy umarł ojciec Zbyszka, aktora poszukiwano przez radio, bo nikt nie wiedział, gdzie może akurat przebywać…

Taki tryb życia musiał się odbić na kontaktach Cybulskiego z synem. Aktor był wprawdzie bardzo dumny ze swojego potomka, ale zupełnie nie umiał tego okazać.

„Kiedy nocą Zbyszek wracał do domu zmęczony, Maciek się budził i chciał bawić się z ojcem. Zbyszka to drażniło. Kochał syna, ale nie potrafił się nim zająć”¹⁹.

Właściwie nigdy nie potrafił się porozumieć z najbliższymi. Był dobrym przyjacielem i powiernikiem, ale zupełnie nie sprawdzał się w roli ojca rodziny. I chyba faktycznie nigdy nie powinien wiązać się na stałe, bo nie dość, że nie był do tego przygotowany, to jeszcze najwyraźniej nie było mu to w ogóle potrzebne.

„Jako mąż musiał być bardzo uciążliwy – przyznawał Michał Roniker. – Taki człowiek nie powinien się żenić. Był bardzo dobry, uczciwy, życzliwy, tyle że jego rodzina nie miała okazji, by się o tym przekonać. Sam zresztą żartował, że gdy przychodzi do domu, syn pyta: – Mamo, kim jest ten pan?”²⁰.

Cena sławy

„Czasem mówił mi o swoich miłościach – mówiła Elżbieta Chwalibóg. – (...) Miał mnóstwo chwilowych narzeczonych, jak marynarz. Dziewczyny go uwielbiały. Dostawał setki listów od wielbicielek”²¹.

Popularność przekładała się na codzienne życie, więc gdy tylko pojawiał się w jakimś lokalu, wszyscy chcieli z nim wypić kolejkę. Wprawdzie początkowo unikał alkoholu, ale z czasem zasmakował w takim trybie życia. Nigdy też nie potrafił odmawiać licznym wielbicielom i dlatego na ogół wolał imprezy towarzyskie w mieszkaniach prywatnych.

„Kiedyś piliśmy razem w większym towarzystwie w jakimś wesołym domu – wspominał Jerzy Urban. – Znudziło mi się, wyciągam go stamtąd do baru w pobliżu. On się opiera, tłumacząc, że tam tłum zacznie na niego napierać. Drwię z niego, że mu się w głowie przewróciło, aktorzyna, co zagrał raptem w dwóch filmach. Wyszliśmy na Marszałkowską, natychmiast pojawili się ludzie z prośbą o autograf. Weszliśmy do baru, a za nami tłum coraz liczniejszy, każdy chce mu stawiać. Przyduszony przez ten tłum do bufetu wpadłem w panikę, że stamtąd żywy nie wyjdę. Jakoś uciekłem, zostawiając Cybulskiego na pastwę wielbicieli”²².

Nie był też skąpcem i nigdy nie oszczędzał, kiedy wychodził z przyjaciółmi do lokalu. Płacił za siebie i za innych i „nie cechowało go sknerstwo, tak charakterystyczne dla wielu aktorów”. Inna sprawa, że nigdy nie przywiązywał większej wagi do pieniędzy. Żył dniem dzisiejszym i nie myślał, aby oszczędzać i zachować coś na później. Uważał, że zarabia pieniądze po to, by je wydawać.

Chyba nie zauważał też, że funkcjonuje na specyficznych prawach, które zapewniła mu rola Maćka Chełmickiego. Dla pana Cybulskiego zawsze był najlepszy stolik, nigdy też zbyt długo nie czekał na obsługę. Personel knajpy poczytywał sobie za zaszczyt, że aktor bywał właśnie w tej restauracji.

„Często chodziliśmy do nocnych lokali, chociaż z pieniędzmi było krucho – wspominała aktorka Lucyna Legut. – Razu pewnego kelner w Grand Hotelu bardzo niechętnie nas obsługiwał, bo zamówienie było nikczemne, po prostu niewarte obsłużenia. Zbyszek wtedy siedział przy innym stoliku, gdzie go suto raczyli jego wielbiciele, ale spostrzegł zachowanie kelnera i zrobił okropną awanturę o to, że źle się traktuje artystów tylko dlatego, że mają mało pieniędzy. Gdyby ktoś z nas zrobił taką awanturę, po prostu by nas wylano z sali, ale Zbyszka sam pan kierownik przepraszał”²³.

Powszechnie znano go i lubiano, a przecież miało to miejsce w czasach, gdy telewizory w domach były rzadkością. Zbyszek zresztą bardzo rzadko pojawiał się na ekranie, zagrał tylko kilka ról w przedstawieniach Teatru Telewizji. Ale do kina chodzili wówczas wszyscy, a praktycznie każdy Polak oglądał _Popiół i diament_.

„(…) Zbyszek wpadł do Klubu Marynarza – opowiadał aktor Jacek Domański. – Naturalnie na rauszu. Podszedł do stolika i ze słowami »Cybulski jestem« wypił wódkę stojącą przed rosłym wilkiem morskim. Zdrętwiałem. Facet w pierwszym momencie zerwał się do bójki. Popatrzył na Zbyszka, twarz mu się rozpogodziła i powiedział: – Będzie mi bardzo miło wypić z panem. – Zaprosił nas do stolika”²⁴.

Cybulski pił coraz więcej, w Warszawie krążył nocą „szlakiem licznych knajpek” po Krakowskim Przedmieściu. To było jego naturalne środowisko, otoczenie, bez którego nie mógł funkcjonować. Lubił się przysiadać do znajomych i nieznajomych, wypić kieliszek czy dwa, a kolejne już gdzieś indziej. Podobnie działo się podczas kręcenia filmów, bo w wolnym czasie Zbyszek znikał, aby włóczyć się po knajpach. Jacek Domański na długo zapamiętał realizację filmu _Jutro Meksyk_.

„Wszystkie próby inicjowane przez Zbyszka, aby przeżyć dzień bez alkoholu, nie rokowały nadziei. Któregoś wolnego od zajęć dnia wybraliśmy się razem z Ewą Warwas na spacer po Sopocie. Włóczyliśmy się uliczkami, objadając się ciastkami i lodami. Zbyszek opowiadał interesujące historie ze swego życia. (…) Wyszliśmy z kawiarni w nadziei miłego zakończenia spaceru. Aby dojść do kolejki, musieliśmy przejść obok Ula, miejsca spotkań sopockiej bohemy. Niestety wpadliśmy w objęcia polskiego barda Tadeusza Chyły. Dalszy ciąg był do przewidzenia”²⁵.

Nic dziwnego, że wiele osób współczuło jego rodzinie, uważając, że „na co dzień musiał być potworem”. Na domiar złego w domu zachowywał się jak „jego bohater z filmu _Giuseppe w Warszawie_: leniwy i bezproblemowy, zawsze trochę nieprzytomny”. Nigdy nie pamiętał, gdzie coś położył czy schował, a kiedy wychodził, kilka razy sprawdzał, czy okna i drzwi są zamknięte. Natomiast na ulicy „wiecznie coś deptał lub podnosił”. I nawet gdy znalazł tylko papierek, to zawsze „obchodził go ze wszystkich stron, deptał, podnosił, oglądał”. Wyglądało to jak „etiuda aktorska”, ale Zbyszek po prostu taki był. Miał całą masę dziwacznych przesądów i przyzwyczajeń, z których nie chciał i nie potrafił zrezygnować.

Mimo to przyjaciele (w odróżnieniu od rodziny) zawsze mogli na niego liczyć. Nigdy o nich nie zapominał i zawsze starał się im pomagać. Często w bardzo skuteczny sposób.

„Kiedy znana sportsmenka Barbara Janiszewska dostała odmowę wizy angielskiej – wspominał Michał Roniker – namówił mnie (sam nie znał języka), bym pojechał do Ambasady Brytyjskiej i porozmawiał z attaché kulturalnym. Zapewniałem więc, że Cybulski gwarantuje swoim autorytetem, iż pani Janiszewska wróci do Polski. Załatwił wizę. Jego nazwisko działało jak magnes”²⁶.

Księstwo warszawskie

Po _Popiele i diamencie_ zagrał tylko jedną główną rolę na miarę swojego talentu. Było to w _Do widzenia, do jutra_ – debiucie reżyserskim Janusza Morgensterna. Dla Cybulskiego był to film wyjątkowy, ponieważ realizowano go w gdańskich plenerach, wplatając doń fragmenty przedstawień Teatru Dziesięciu Rąk i Bim-Bomu. W ten sposób Zbyszek żegnał się z Trójmiastem i najszczęśliwszym okresem swojego życia.

Z perspektywy czasu może się to wydawać niewiarygodne, ale po przeprowadzce do Warszawy dostawał bardzo niewiele propozycji filmowych. Wprawdzie zagrał główne role w_ Jak być kochaną, Salcie_ czy w _Ich dniu powszednim_, ale właściwie tylko _Giuseppe w Warszawie_ był filmem na miarę jego talentu.

Największe zdziwienie wywołuje jednak postawa Andrzeja Wajdy, bo niemal całkowicie ignorował on aktora, któremu zawdzięczał gigantyczny sukces _Popiołu i diamentu_. W rolach właściwych dla Zbyszka obsadzał innych, czasami z nie najlepszym skutkiem. Nawet w _Niewinnych czarodziejach_ zaproponował mu tylko epizod, a główną rolę powierzył Tadeuszowi Łomnickiemu. W efekcie nakręcił dobry film, ale zapewne powstałby znacznie lepszy, gdyby w postać Bazylego wcielił się Cybulski. Niewykluczone, że byłby to do dzisiaj jeden ze sztandarowych filmów polskiej kinematografii.

W efekcie swoje najlepsze kreacje stworzył Cybulski w epizodach, w których dawał z siebie wszystko. Zawsze zresztą twierdził, że dobrze zagrać epizod to tak, jakby w szachach „dać przeciwnikowi mata w kilku ruchach”.

Tym niemniej epizody nie zaspokajały jego ambicji, toteż coraz bardziej rozgoryczony aktor zaczął twierdzić, że sprzysięgły się przeciwko niemu stołeczne elity kulturalne.

„On nie rozumiał, co takiego zrobił, że się od niego odwrócono – opowiadał Władysław Kowalski. – Miał żal do paru reżyserów, ale nie nadawał na nich. Był po prostu dobry, nie lubił mówić źle o ludziach. Używał terminu »księstwo warszawskie«. Że księstwu się coś nie podobało”²⁷.

Rzeczywiście w tych latach w stolicy funkcjonowała nieformalna grupa towarzyska, która miała wiele do powiedzenia w kwestii wszelkich wydarzeń kulturalnych. Ludzie ci mogli zadecydować o czyimś sukcesie albo upadku, o dobrych recenzjach lub kompletnej klapie. Praktycznie decydowali też o obsadzie wielu filmów, posiadali bowiem ogromne, chociaż ukryte wpływy.

„Były takie miejsca zwane salonami – wspominał Kazimierz Kutz – gdzie się wyrokowało, gdzie się produkowało poglądy, gdzie się wypuszczało plotki, które albo kogoś wywyższały, albo wręcz przeciwnie – pognębiały kompletnie. W tych salonach każdy każdego bardzo pilnował i oceniał. Czy dobrze się zachował, czy się nie zeszmacił? Cień podejrzenia i ktoś wypadał z towarzystwa. Przecież tam omawiano sprawy, które nie były powszechnie znane”²⁸.

Zbyszek nie pasował do tego grona – był zbyt prostolinijny i uczciwy, by zostać zaakceptowany. W efekcie popadał w coraz większą depresję i po alkoholu wyżalał się swoim przypadkowym znajomym, co jeszcze bardziej pogłębiało niechęć „księstwa” do niego. Cybulski miał zresztą na sumieniu konflikt z jednym z jego liderów, czyli Tadeuszem Konwickim. Panowie poznali się na planie _Popiołu i diamentu_ i od tego czasu nie przepadali za sobą.

„Nie lubiliśmy się ze Zbyszkiem – przyznawał Konwicki. – On był hardy i nie szukał okazji do pojednania. Zresztą i później, kiedy byliśmy już ze sobą dobrze, nie byliśmy blisko. Nie należałem do kręgu Zbyszka, a on nie przystał do szajki moich przyjaciół”²⁹.

Trzeba przyznać, że Cybulski faktycznie dał się Konwickiemu we znaki podczas realizacji _Salta_. Był to czas, w którym już zdecydowanie nadużywał alkoholu, a reżyser kojarzył mu się ze znienawidzonymi elitami warszawskimi. I całkiem słusznie, albowiem pan Tadeusz był jednym z filarów tego środowiska.

„(…) Zbyszek pojawia się spóźniony na zdjęcia – relacjonował Konwicki. – Niby jest, ale ciągle go nie ma. Jego fraucymer robi tajemnicze i bolesne miny. Biegną go wołać i wracają bez niego. Jakaś tajemnica, coś w rodzaju sprzysiężenia, zupełnie wyraźna konspiracja przeciwko mnie.

Wreszcie prowadzą obrażonego z góry na mnie, nabzdyczonego gwiazdora. Rusza kamera, Zbyszek gra jak stołowa noga, siada, kiedy powinien stać, idzie w prawo zamiast w lewo. Sam czuje, że to nie tak. Ale honor podrażniony spirytualiami nie pozwala na kompromis, na negocjacje, na porozumienie. Więc cała wina idzie na mnie. I przykra woń wyborowej również”³⁰.

Uczciwie trzeba przyznać, że filmowcy mieli prawo zrazić się do Cybulskiego. Zniknęła gdzieś jego obowiązkowość, górę wzięły nałogi i upodobanie do nocnego życia. Nie pojawiał się o ustalonych godzinach, czasami były też problemy z jego odnalezieniem. A nawet wtedy, gdy nocował w domu, zdarzały się kłopoty z dostarczeniem go na plan.

„Film _Sam pośród miasta_ kręciliśmy w wytwórni na Chełmskiej, a Zbyszek mieszkał tuż-tuż, na rogu Czerniakowskiej i Gagarina – skarżył się Michał Roniker. – Już wtedy wiadomo było, że ma znaczne problemy z rannym wstawaniem, w związku z tym trzeba było go budzić. Wypracowałem sobie pewien system: dzwoniłem do Eli, jego żony, i pytałem, czy już wstał. – Jeszcze śpi, ale przyjedź, zrobię śniadanie i zaraz go reanimujemy.

Jechałem więc, samochód czekał na mnie pod blokiem i po półgodzinie próśb i gróźb przywoziłem go na plan”³¹.

Podczas realizacji filmów poza Warszawą gwiazdor stosował metodę, która zapewniała mu nieco dłuższy sen. Obok łóżka ustawiał miskę z wodą, a kiedy pukano do drzwi, to pluskając ręką odpowiadał, że właśnie się kąpie. Po czym natychmiast ponownie zasypiał.

Na swój sposób walczył jednak ze słabościami. Tracił duże pieniądze na taksówki, którymi przemieszczał się z miasta do miasta, by na czas dotrzeć na plan zdjęciowy. A czasami potrafił też zaskoczyć swoich współpracowników, którzy wiedząc, iż poprzednią noc spędził na pijaństwie, spodziewali się, że rano znów odbędzie się misterium poszukiwania aktora.

„Przygotowywaliśmy scenę naprzeciwko dworca w Gdańsku, obok zakładu fryzjerskiego – wspominał Jan Laskowski. – O dziewiątej miał się zjawić na planie Zbyszek. Już jesteśmy gotowi, czekamy. Zbyszka nie ma. W hotelu również go nie ma. Nikt nie wie, gdzie może być. Ktoś wpadł na pomysł, żeby dowiedzieć się na milicji. Wszedł do fryzjera, by zadzwonić. Na fotelu fryzjerskim siedział Zbyszek. Od siódmej rano. Spał. Przyszedł, żebyśmy nie musieli go szukać.

Nie można było gniewać się na niego...”³².

Przy takim trybie życia ratowało go również to, że miał niesamowitą zdolność regeneracji organizmu. Po nocy spędzonej w knajpie potrafił pojawić się „mocno nieświeży”, po czym prosił o 15 minut wolnego. Kładł się i natychmiast zasypiał, a po kwadransie sprawiał wrażenie innego człowieka. Był gotów do pracy…

Oczywiście można żałować, że nigdy w pełni nie wykorzystano talentu Zbyszka, nie sposób jednak ukryć, że był on wyjątkowo kłopotliwym aktorem, który mógł stać się przekleństwem każdego reżysera, co po latach w ten sposób ujął Andrzej Wajda:

„Było wiele powodów, u których źródła tkwił sam Cybulski. Wiele »nie« pojawiało się przed reżyserem, który myślał o obsadzeniu go w filmie lub teatrze.

NIE, bo nie nauczy się tekstu...

NIE, bo w kostiumie będzie śmieszny...

NIE, bo nie ma dość siły głosu, aby występować na scenie...

NIE, gdyż w epizodzie odwróci uwagę od innych aktorów, którzy grają role prowadzące...

NIE, bo jest trudny w pracy na planie...

NIE, bo wtrąca się do scenariusza...

NIE, bo ma przecież tyle innych zajęć...

i w końcu:

NIE, bo będzie taki sam jak w _Popiele i diamencie_...”³³.

Nie zmienia to jednak faktu, że po śmierci Zbyszka pan Andrzej gorzko żałował, że nie dał mu kolejnej szansy. I nie był w tym żalu osamotniony…

Za żelazną kurtyną

W maju 1960 roku Cybulski po raz drugi przyjechał do Paryża, tym razem jako były aktor gdańskiego Teatru Wybrzeże. Lubił miasto nad Sekwaną, dobrze się w nim czuł, ale wiedział, że nie jest to „jego bajka”.

„Tu zupełnie inny świat – pisał do Barbary Lerczak – zupełnie inaczej ludzie myślą i inny mają do siebie stosunek. (…) W sumie cieszę się, że mieszkam i jestem w Polsce. (…) Paryż robi ogromne wrażenie (śliczne dziewczyny!!!), ale już po dwóch miesiącach ogromna nostalgia za krajem – za molem w Sopocie, przestrzenią morza i małymi uliczkami, do których się ogromnie przywiązałem”³⁴.

We Francji był znany dzięki _Popiołowi i diamentowi_, niebawem też dostał propozycję roli w filmie _La Poupée_ (_Lalka_). Przez dłuższy czas nie mógł się jednak zdecydować, trudno mu było podjąć ostateczną decyzję.

„Pamiętam, że pod koniec naszego pobytu na Wybrzeżu – wspominała Mirosława Dubrawska – szliśmy jak zwykle całą grupą do kawiarni, a Zbyszek: – Wiesz, Zygmunt , proponują mi rolę we francuskim filmie, ale nie wiem, stary, czy się zgodzę. Trzeba wysłać depeszę... – Zygmunt na to: – Chodź, wyślemy razem tę depeszę. – Wysłali. Zbyszek zagrał w tym filmie”³⁵.

Cybulskiego nie dubbingowano, zagrał po francusku, co było przedsięwzięciem dość karkołomnym. Wprawdzie nieźle znał ten język (znacznie lepiej, niż pokazywał to na planie _Do widzenia, do jutra_), jednak nie w stopniu umożliwiającym swobodne wygłaszanie skomplikowanych kwestii. Zwrócili na to uwagę recenzenci, twierdząc, że z „godną pochwały gorliwością się nie oszczędzał”, ale niestety „przeważnie bełkotał”.

Z francuskim Zbyszka faktycznie nie mogło być najlepiej, skoro podczas realizacji filmu czasami dziwił się, że rodowici Francuzi nie rozumieją swojego języka…

Zagrał jeszcze epizod w innym filmie – _Le Thé á la menthe_ (_Herbatka miętowa_) – i na tym zakończyła się jego przygoda z francuską kinematografią. Natomiast znacznie większe znaczenie miała rola w szwedzkim filmie _Kochać_, gdzie zagrał u boku gwiazdy Ingmara Bergmana, Harriet Andersson.

„Do Sztokholmu (…) jechał pełen obaw – wspominał Stanisław Lenartowicz. – We Wrocławiu dał mi do czytania szwedzki scenariusz. Postać, którą miał grać, dość nijaka. Długie sceny łóżkowe, korzystniejsze dla partnerki, całe sekwencje jakichś japońskich drzeworytów pornograficznych bez potrzeby i bez związku. Zbyszka pociągała ta rola, ale pod warunkiem że reżyser przyjmie jego koncepcje. Ze Sztokholmu napisał: »Miałem ogromną dyskusję. Zwyciężyłem, bo ich upiłem i przekonałem. Gram po słowiańsku. Może coś z tego będzie«”³⁶.

Zbyszkowi nie odpowiadały długie sceny miłosne, a ówczesna swoboda obyczajowa kina skandynawskiego była dla niego nie do przyjęcia. Uznał scenariusz filmu za zbyt wyuzdany, sprowadzający całą akcję wyłącznie do seksu. I chociaż na życzenie Cybulskiego dokonano licznych zmian, to jak na ówczesne polskie standardy obraz i tak ociekał ostrym erotyzmem.

„Nie jestem typem amanta – tłumaczył w wywiadzie dla szwedzkiej prasy. – Ze mnie żaden Gregory Peck czy Gérard Philipe i nie mam owłosionych piersi. Muszę mieć coś innego, aby rozwinąć się w filmie, który w sześćdziesięciu procentach rozgrywa się w łóżku. Cały czas szukamy czegoś innego, abym w końcu nie wyszedł na idiotę”³⁷.

Niestety, film nie okazał się sukcesem kasowym, a Zbyszek nie potrafił odnaleźć się przed kamerą. Jego gra była nieprzekonująca, co wzięło się głównie stąd, że rola nie dawała zbyt wielu możliwości. Doceniono natomiast jego partnerkę – Harriet Andersson została za swoją kreację wyróżniona na festiwalu w Wenecji.

Klęska szwedzkiej produkcji ostatecznie zraziła Cybulskiego do międzynarodowej kariery. Nie mógł się odnaleźć w zachodniej Europie, to był dla niego zupełnie obcy świat. Nie wyobrażał sobie wyjazdu z Polski na stałe, nie interesowały go nawet wysokie honoraria, jakie inkasował za udział w zachodnich produkcjach. W Szwecji kupił sportowe volvo, które podarował żonie. Sam bowiem nie lubił samochodów i wolał jazdę na motorze.

Ulubieńcy bogów umierają młodo

Tak naprawdę to oddałby wszystkie zachodnie honoraria za rolę, o której od dawna myślał. Wojciech Jerzy Has przystępował do ekranizacji _Lalki_ Bolesława Prusa i Cybulski marzył o roli Wokulskiego. Chciał go zagrać „jak Orson Welles”, z nieodłącznym cygarem w ustach.

Reżyser wybrał jednak Mariusza Dmochowskiego, co stało się przyczyną kolejnych frustracji Zbyszka. I chociaż trudno go sobie wyobrazić jako bohatera powieści Prusa, to warto zauważyć, że w _Rękopisie znalezionym w Saragossie_ zagrał znakomitą rolę. A przecież zawsze uważano, że nie nadawał się do ról w filmach kostiumowych…

Depresję aktora pogłębiało jeszcze to, że znacznie utył i nie potrafił się z tym problemem uporać. Narzekał, że z tego powodu pozostaną mu już tylko role charakterystyczne, a to oznaczało jeszcze mniej propozycji filmowych.

„Lepiej było zginąć młodym, tak jak Dean, niż doczekać tuszy, oczu jeszcze mniejszych, niż były... – mówił z goryczą do Juliusza Lubicz-Lisowskiego. – (…) Właściwie z młodością skończyło się wszystko. Gdy miałem dwadzieścia pięć lat, grałem Maćka Chełmickiego, robiłem Bim-Bom, objechałem całą Europę, teraz już mnie to nie bawi. Cóż z tego, że gram, obojętne, co to będzie, jeśli wszystko skończyło się z młodością”³⁸.

Pewnym pocieszeniem były dowody uznania ze strony gwiazd europejskiego formatu. W Paryżu jego wielbicielką okazała się sama Edith Piaf, w której mieszkaniu bywał częstym gościem. A gdy na koncerty do Polski przyjechała Marie Laforêt, natychmiast straciła dla niego głowę.

„Zbyszek nie znał języków (trochę mówił po francusku), więc byłem jego tłumaczem – mówił Michał Roniker. – Spotykaliśmy się we trójkę, najczęściej w Hotelu Europejskim. Marie Laforêt zakochała się w Zbyszku i zabiegała o te spotkania. Była tu tylko parę dni, więc nic poważnego nie wyniknęło z tego romansu”³⁹.

Tego rodzaju dowody uznania sprawiają przyjemność każdemu mężczyźnie, natomiast znajomość Cybulskiego z Marleną Dietrich mogła wpłynąć na przebieg jego dalszej aktorskiej kariery. Gdy bowiem w 1966 roku wiekowa gwiazda przyjechała do Polski, szybko stali się nierozłączni. A Dietrich miała taką pozycję w światowej kinematografii, że ich wspólny film mógł otworzyć Zbyszkowi drogę do Hollywood, gdzie zapewne poczułby się znacznie bardziej dowartościowany niż w Sztokholmie.

„Razem objechali całą Polskę – wspominał Jerzy Stefan Stawiński. – Pili przed każdym występem – Marlena musiała łyknąć swoją porcję szampana. Nie próbowała go wciągnąć do łóżka, ale spędzali razem wieczory i obiecała mu, że chętnie zagra z nim w filmie.

Gdy spotkałem się w Paryżu z francuskim producentem Pierrem Roustangiem, który realizował jedną z nowel _Miłości dwudziestolatków_ według mojego scenariusza, opowiedziałem mu o propozycji Marleny. Roustang zerwał się z krzesła zachwycony: – Na Marlenę Dietrich dostanę pieniądze! Jej powrót po latach na ekran to będzie bomba! Zorganizuję ich spotkanie w Paryżu!”⁴⁰.

Niestety, był to tylko chwilowy kaprys wielkiej gwiazdy, a gdy Zbyszek pojawił się w Paryżu, Marlena nie znalazła dla niego czasu…

Przeżył jednak chwilę autentycznego triumfu. W ostatnich dniach życia dostał wiadomość, że jedna ze stacji amerykańskich zaproponowała mu udział w telewizyjnej adaptacji sztuki Tennessee Williamsa _Tramwaj zwany pożądaniem_. Padła nawet konkretna suma honorarium – 100 tysięcy dolarów. W pierwszej chwili Zbyszek podejrzewał, że jest to dowcip Stanisława Dygata, który lubował się w podobnych historiach. Ale była to prawda, szkoda tylko, że nie zdążył już skorzystać z tej oferty.

Jego ostatnim miastem był Wrocław, w którym kręcił film _Morderca zostawia ślad_. Podczas pracy nie opuszczały go złe przeczucia. Choć miał dopiero 39 lat, uważał, że coś się kończy. Często powtarzał też, że „ulubieńcy bogów umierają młodo”.

„Miałam w tym czasie próby w Kalamburze _Listów śpiewających_ – wspominała Agnieszka Osiecka. – Mieszkaliśmy obok siebie w hotelu. On był wówczas w bardzo kiepskiej formie, a jednocześnie garnął się do wszystkich ludzi z naszego pokolenia. Jeżeli gdziekolwiek kogokolwiek z nas spotkał, czy w wytwórni filmowej, czy na ulicy, w barze, mówił: – Powinniśmy coś razem zrobić. (…) Tak. Wydaje mi się, że on czuł... Czas. Chciał się z nami pożegnać. Smutne jest to, że nie rozumieliśmy tego wtedy. A potem... Potem było za późno”⁴¹.

Nie bez powodu trzy miesiące wcześniej powiedział Beacie Tyszkiewicz (ówczesnej żonie Wajdy), że „Andrzej za nim jeszcze zatęskni”. Przeczucia go nie zawiodły, chociaż zapewne nie przypuszczał, że odejdzie w taki sposób.

Ostatni wieczór (7 stycznia 1967 roku) spędził w towarzystwie znajomych w klubie U Twórców, następnie impreza przeniosła się do prywatnego mieszkania. Zbyszek przed południem musiał być w Warszawie, w nocy kilka razy przekładał wyjazd. Ostatnią możliwością był pociąg odchodzący o czwartej rano.

„Kiedy wbiegliśmy na peron, pociąg powoli ruszał – opowiadał jego przyjaciel Alfred Andrys. – Poganiany przez Zbyszka – wskoczyłem. Zbyszek zsunął się między stopień wagonu a peron. Zerwany przeze mnie hamulec za późno zatrzymał pociąg. Wyciągnięty na peron Zbyszek powtarzał: – Alfa, nie zostawiaj mnie samego.

W szoku odpowiadałem: – Benio, nie jesteś sam”⁴².

Zmarł godzinę później w szpitalu.

Zbyszek zawsze spóźniał się na pociągi, a czasami stał na peronie i z kimś rozmawiał aż do chwili, w której skład ruszał. Wskakiwał do wagonów setki razy, zawsze z powodzeniem. Tym razem jednak na oblodzonym peronie we Wrocławiu doszło do tragedii.

Jego pogrzeb odbył się cztery dni później w Katowicach. Pojawili się na nim wszyscy, którzy przez lata go ignorowali. Jego śmierć była wstrząsem dla milionów Polaków – po raz pierwszy w dziejach polskiej kultury nasz kraj pogrążył się w autentycznej żałobie po śmierci aktora. Ludzie rozmawiali o Zbyszku w zakładach pracy, kawiarniach, biurach, na ulicy. Wielu płakało, odszedł bowiem autentyczny idol i symbol pokolenia.

„Rano w dniu pogrzebu, jeszcze w Warszawie, śpieszyłam się na pociąg do Katowic – mówiła Zofia Czerwińska. – Zatrzymałam taksówkę i mówię: – Proszę pana, niech się pan śpieszy. Muszę zdążyć na pociąg. Jadę na pogrzeb Zbyszka Cybulskiego. Jechaliśmy starą warszawą po oblodzonej szosie. Przed dworcem szukam pieniędzy, a taksówkarz mówi: – Nie, proszę pani, za ten kurs nic nie policzę”⁴³.

PRZYPISY

¹ _Cześć, starenia! Wspomnienia o Zbyszku Cybulskim_, red. M. Pryzwan, Warszawa 2007, s. 157.

² Za: J. Afanasjew, _Okno Zbyszka Cybulskiego_, Warszawa 2008, s. 127.

³ _Cześć..._, s. 61.

⁴ _Ibidem_, s. 32.

⁵ J. Gruza, _Telewizyjny alfabet wspomnień_, „Gazeta Telewizyjna”, 51/2000.

⁶ Za: _Zbigniew Cybulski. Aktor XX wieku_, red. J. Ciechowicz, T. Szczepański, Gdańsk 1977, s. 94.

⁷ _Cześć…_, s. 160.

⁸ Za: _Zbigniew…_, s. 95.

⁹ A. Wajda, _Powtórka z całości_, Warszawa 1989, s. 46.

¹⁰ Za: _Zbigniew…_, s. 101.

¹¹ _Cześć…_, s. 96-97.

¹² Za: _Zbigniew…_, s. 122.

¹³ _Cześć…_, s. 62.

¹⁴ _Ibidem_, s. 127.

¹⁵ _Ibidem_, s. 194.

¹⁶ _Ibidem_, s. 80.

¹⁷ Za: _Zbigniew Cybulski. Jak być kochanym_, Gala.pl/wywiady-i-sylwetki/zbigniew-cybulski-jak-byc-kochanym-7098

¹⁸ _Cześć…_, s. 82.

¹⁹ Za: _Zbigniew Cybulski. Jak…_

²⁰ _Cześć_…, s. 135.

²¹ Za: _Zbigniew Cybulski. Jak…_

²² _Jerzy Urban. Rozmawia Marta Stremecka_, Warszawa 2013, s. 141.

²³ _Cześć..._, s. 67.

²⁴ _Ibidem_, s. 158.

²⁵ _Ibidem_.

²⁶ _Ibidem_, s. 136.

²⁷ Za: _O Zbyszku Cybulskim w 42. rocznicę śmierci_, „Gazeta Wyborcza”, 08.01.2009.

²⁸ _Księstwo warszawskie_, „Gazeta Wyborcza”, 06.11.2003.

²⁹ T. Konwicki, _Wschody i zachody księżyca_, Warszawa 1990, s. 60.

³⁰ _Ibidem_, s. 65.

³¹ _Cześć..._, s. 134.

³² _Ibidem_, s. 162.

³³ _Ibidem_, s. 205.

³⁴ Za: _Zbigniew Cybulski. Aktor…_, s. 168.

³⁵ _Cześć…_, s. 121.

³⁶ Za: _O Zbigniewie Cybulskim. Zebrane wspomnienia z życia aktora_, red. W. Bielicki, Warszawa 1969, s. 114.

³⁷ Za: _Zbigniew Cybulski. Aktor…_, s. 177–178.

³⁸ Za: „Film”, 2/1992.

³⁹ _Cześć…_, s. 137.

⁴⁰ _Ibidem_, s. 199.

⁴¹ A. Osiecka, _Rozmowy w tańcu_, Warszawa 1992, s. 161.

⁴² _Cześć…_, s. 203.

⁴³ _Ibidem_, s. 105–106.