Umrzesz dla mnie - ebook

1

Zakrwawiona pięść po raz kolejny uderzyła w drzwi. Catherine Fowles wiedziała, że musi się wydostać. Jeden błąd może kosztować ją życie.

Kiedy próbowała zapanować nad oddechem, po twarzy spłynął jej pot. Ciemność za plecami zdawała się na nią napierać. Catherine nie była jednak typem ofiary. Wypuściła głośno powietrze. Przez lęk przebiła się furia.

– Bawi cię to, zasrańcu? – Uderzyła otwartą dłonią w drewno. – Podnieca cię to, zboczeńcu? Otwieraj!

Z całych sił natarła na drzwi. Rozległ się trzask, a jej nadgarstek przeszył oszałamiający ból. Zawyła i osunęła się na kolana.

Jedynym źródłem światła w ciemnym pomieszczeniu była wąska strużka sącząca się spod drzwi. Zlepione wilgocią włosy opadały Catherine na twarz, gdy kuląc się, przyciskała do piersi złamaną rękę. To z pewnością jakaś pomyłka, pomyślała. Kto przy zdrowych zmysłach chciałby ją skrzywdzić?

Pamiętała, że wracając z wykładu, weszła do toalety, żeby poprawić makijaż przed spotkaniem z Davidem. W końcu po miesiącach chodzenia na niedorzecznie wysokich obcasach i śmiania się z jego dowcipów dostrzegł ją w grupie o wiele atrakcyjniejszych dziewczyn. Weszła do łazienki i rozmyślając o tym, na jak dużo powinna mu pozwolić na pierwszej randce, wyjęła z torebki tusz do rzęs. Usłyszała ruch ze strony kabin, ból przeszył jej głowę i zapadła ciemność.

A potem obudziła się tutaj. Bez torebki i telefonu.

Kiedy pierwsza fala paniki ustąpiła, zabrała się do badania pomieszczenia. Błądząc po omacku tak ostrożnie, jakby każdy krok mógł zakończyć się upadkiem w przepaść, zrozumiała, że znajduje się w czymś w rodzaju piwnicy. Zapach pleśni aż drapał w nos, do tego mogłaby przysiąc, że gdzieś w kącie zapiszczała mysz.

Z trudem podniosła się na nogi. Syknęła z bólu, gdy opuściła rękę. Tylko spokojnie. Skup się. Przecież nie może być gorzej, prawda?

W jej głowie pojawił się obraz z filmu z młodziutką Jodie Foster i Anthonym Hopkinsem. Czy to w tym filmie widziała psychola trzymającego dziewczyny w wielkiej dziurze w piwnicy? Gdy przypomniała sobie scenę, w której znaleziono obdarte ze skóry zwłoki, kolana po prostu się pod nią ugięły. Strach wypełnił całe jej gardło niczym gorąca kula.

– Wypuść mnie, proszę!

Zdrową ręką walnęła w drzwi. Raz i drugi, a potem kolejny. Catherine ponownie straciła kontrolę nad sobą. Kopała tak długo, aż po drugiej stronie coś zazgrzytało. Odskoczyła, uderzając głową o ścianę.

Drzwi otworzyły się, światło latarki dosięgło jej twarzy. Kuląc się pod ścianą, zmrużyła oczy, ale widziała jedynie zarys stojącej na progu postaci. Cień, pomyślała. Ten ktoś jest cieniem.

Zanim Catherine zdążyła dostrzec, co trzyma w ręku, jej głowa eksplodowała bólem. Po raz ostatni runęła w ciemność.