Urodzona bogini. Część 2 - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Partholon

Tamtego dnia, kiedy zawalił się cały mój świat, byłam w stajni i obrządzałam Epi przed przejażdżką. Poranek był piękny i rześki, warunki na mały wypad w teren wymarzone, dlatego z wielkim zapałem krzątałam się koło ukochanej klaczy, co naturalnie nie odbywało się w kompletnym milczeniu.

– No cóż, kochana, obie nie jesteśmy już najmłodsze – zauważyłam w którymś momencie i natychmiast srebrzysto-szare uszy zwróciły się w moją stronę. – Ale poranny galop obu nam dobrze zrobi. Moje uda są już gotowe do tego skoku. A jak tam z tobą, staruszko?

Epi w odpowiedzi parsknęła i obróciwszy łeb, skubnęła moje skórzane bryczesy. Co wywołało salwę śmiechu, mojego oczywiście.

– Epi, jesteś po prostu bezczelna! – zawołałam, delikatnie odsuwając cudny koński łeb. – W twoim wieku...

Nie dokończyłam, ponieważ nagle usłyszałam wołanie Alanny.

– Rheo, chodź! – krzyczała bardzo czymś zdenerwowana. – Chodź tu prędko!

Oprócz tego, że darła się jak opętana, to jeszcze biegła, a do tego była blada jak ściana. Nic więc dziwnego, że natychmiast poczułam ucisk w dołku, bo to wszystko razem wskazywało jednoznacznie, że dzieje się coś bardzo, ale to bardzo niedobrego.

Szybko oddałam zgrzebło jednej z nimfetek stajennych, która nagle znalazła się właśnie tuż obok mnie, i cmoknęłam Epi w aksamitne chrapy, czując coraz większy niepokój, ponieważ klacz też zaczęła zachowywać się podejrzanie. Stała jak posąg, spojrzenie ciemnych oczu, skierowane na Alannę, też było nieruchome.

Czyli na pewno jest źle. Albo będzie. O Bogini! A co to za różnica?!

Szybko wybiegłam z boksu, więc spotkałyśmy się na środku stajni, gdzie Alanna zrobiła błyskawiczny w tył zwrot i ramię w ramię pomknęłyśmy do drzwi.

– Alanno?! Co się dzieje?

– Myrna! Zaczęła rodzić!

W jednej chwili złe przeczucia wywietrzały mi z głowy. Myrna rodzi! Nareszcie! Przecież już połowa sierpnia! Byłam przeszczęśliwa, choć jednocześnie, jak każda matka, bardzo przejęta. Ale przede wszystkim, też jak każda matka, również pełna nadziei, że wszystko będzie dobrze.

Moją ciężarną, a ostatnio bardzo nerwową córkę odwiedzałam prawie codziennie w jej nowym domu w posiadłości McClure’ów, właścicieli winnicy, czyli rodziców Granta. (Tak, Granta. Nie nazywałam go już trollem. Oczywiście, że nie! A jeśli już, to naprawdę bardzo rzadko i tylko zaocznie). Ziemia McClure’ów graniczyła z ziemią Świątyni Epony, miałam więc córkę pod bokiem. Myrna, co oczywiste, nie mogła się już doczekać, kiedy urodzi mi wnuczkę. Świetnie ją rozumiałam, ponieważ bardzo dobrze pamiętałam to uczucie, że jest się nie tylko w ciąży. Jest się w ciąży za bardzo i dlatego właściwie już niczego nie można zrobić normalnie.

No i wreszcie Myrna rodzi. To taki radosny dzień! Dlaczego więc Allana jest taka blada? Dlaczego biegniemy do świątyni? Teoretycznie powinnyśmy nie wychodzić ze stajni, tylko siodłać Epi i jeszcze inne konie (mego męża absolutnie do nich nie zaliczam!) i pędzić do McClure’ów, żeby asystować przy porodzie.

– Alanno?! Co jest nie tak? Mów!

– Dosłownie przed chwilą przywieźli Myrnę – odparła, nadal patrząc przed siebie. – Carolan jest przy niej. Wysłano już posłańca centaura po ClanFintana, który jest na polu, gdzie ćwiczą łucznicy. A ja pobiegłam po ciebie...

Złapałam ją za ramię, by zmusić, by wreszcie spojrzała na mnie.

– Alanno! Jest niedobrze? Jak bardzo?!

Z wyraźnym ociąganiem zwróciła się ku mnie twarzą, a wtedy zobaczyłam, że oczy Alanny lśnią od łez.

– Carolan... Carolan powiedział, że za dużo krwi – powiedziała łamiącym się głosem. – Mówi, że coś w niej pękło...

– O nie... – Zatrzymałam się. Przecież wiadomo, że kiedy usłyszałam coś takiego, na moment mnie sparaliżowało. I zmroziło. Dosłownie zmroziło, bo moja krew miała temperaturę lodu.

– Rheo! – Alanna chwyciła mnie za rękę i pobiegłyśmy dalej przez dziedziniec do tej części świątyni, gdzie znajdowały się pomieszczenia dla chorych, taki partholoński szpital.

Gdy milczący i posępni strażnicy szybko otworzyli przed nami drzwi, natychmiast pojawiła się przy nas jedna z pomocnic Carolana, coś w rodzaju pielęgniarki. Twarz miała tak samo posępną.

– Proszę tędy, milady.

Przed drzwiami do sali zatrzymała się. Spojrzała na mnie jakoś tak wymownie i dotknęła mego ramienia oczywiście z szacunkiem, jednocześnie jednak bardzo stanowczo, i powiedziała:

– Milady, proszę przygotować się, proszę zebrać siły. Córka milady będzie ich potrzebować.

Odruchowo zmrużyłam oczy, gotowa wygarnąć jej, że nikt nie musi mi mówić, czego będzie potrzebować moja rodzona córka. Kiedy jednak spojrzałam jej w oczy, zobaczyłam coś, co skutecznie zamknęło mi usta.

Zobaczyłam tam... śmierć. Pewność, że to właśnie nastąpi.

Odwróciłam się plecami do nich obu, czołem oparłam się o marmurową ścianę koloru jasnej brzoskwini, zanosząc do mojej najwyższej instancji najbardziej żarliwą modlitwę:

– Epono, błagam, pomóż! Spraw, by nie stało się nic złego! Myrna nie może umrzeć! Nie mogę jej stracić! Jako Twoja Umiłowana i jako Twoja Pierwsza Wybranka błagam Cię, jeśli chcesz czyjegoś życia, weź moje! Ale oszczędź moje dziecko!

Tak, Bogini mi odpowiedziała, a jej głos był słodki, aż tak słodki, że prawie nie do zniesienia.

– Czasami nawet bogini nie ma żadnego wpływu na zrządzenie losu. Umiłowana. A Myrna, córka mojej Umiłowanej, mojej Pierwszej Wybranki, jest także moim dzieckiem. Będzie żyć dalej, ale poza tym światem, na moich łąkach o soczystej trawie i...

– Och nie! Nie! – krzyknęłam, jak dziecko zakrywając rękoma uszy. – Nie! Nie... – Szlochałam rozpaczliwie, bezradnie.

Poczułam, jak Alanna mnie objęła. Na krótką chwilę wtuliłam się w jej ramiona, jakby pragnąc stamtąd zaczerpnąć siły, i wyprostowałam się. Odsunęłam się od Alanny, rękawem jedwabnej koszuli otarłam oczy. Na łzy przyjdzie czas, będzie go pod dostatkiem. A teraz Myrnie potrzebna jest silna psychicznie matka, a nie jakaś histeryczka.

– W porządku. – Skinęłam głową. – Jestem gotowa.

Sala wydała mi się o wiele mniejsza, może dlatego, że było tu bardzo wiele kobiet zgromadzonych wokół wąskiego łóżka ustawionego na samym środku. Wiadomo, że na kobiety spojrzałam tylko przelotnie, dotarło jednak do mnie, że to, co teraz nucą, to jakaś inna wersja partholońskiej Pieśni Narodzin. Pieśń, którą słyszałam dziewiętnaście lat temu, gdy witano na świecie Myrnę, wyrażała czystą żywiołową radość, ta natomiast była dziwnie wyciszona i bardzo łagodna, chociaż melodia ta sama, w tym samym odwiecznym rytmie bicia serca. Wszystkie kobiety też były poważne, wyciszone, żadna nie śmiała się, nie wykonywała krótkiego zaimprowizowanego układu tanecznego, który wyraża największą radość.

Na mój widok natychmiast rozstąpiły się, żebym mogła podejść do Myrny.

Moja córka była między jednym skurczem a drugim. Oczy miała zamknięte, policzki, zwykle zaróżowione, były kredowobiałe, jak cała zresztą twarz, a wargi sine. Myrna była naga, a wielki, rozdęty brzuch przykryto cienkim prześcieradłem.

W nogach łóżka stał Carolan. Jego twarz stężała i jeszcze bardziej poszarzała, gdy podawał pomocnikowi gruby ręcznik przesiąknięty krwią. Spojrzał na mnie, ja na niego, lecz żadne z nas nie odezwało się ani słowem. Były całkowicie zbędne. Wiedziałam przecież, co się dzieje.

Grant, prawie tak samo blady jak żona, stał u wezgłowia łóżka. Kiedy zobaczył, jak uśmiechnięta podchodzę do Myrny, miał taką minę, jakby poczuł ulgę tak wielką, że zaraz się rozpłacze.

Wzięłam Myrnę za rękę. Pocałowałam ją w czoło i przytuliwszy policzek do jej policzka, wyszeptałam słowa, którymi witałam ją zawsze, gdy była dzieckiem.

– Witaj, skarbie mamusi, witaj...

Powieki Myrny drgnęły. Otworzyła oczy, sine wargi też się poruszyły.

– Mama! Jak dobrze, że jesteś! Jak dobrze. Miałam ciebie wezwać, ale nie zdążyłam. Wszystko działo się tak szybko... – Zamilkła, zaciskając kurczowo palce na mojej dłoni.

Nadszedł kolejny skurcz. Myrna krzyknęła z bólu, w szklistych półprzytomnych oczach widać było paniczny strach.

– Wszystko przebiega prawidłowo, skarbie – powiedziałam jak najczulej, wkładając w to całą matczyną miłość. – Patrz teraz na mamę i oddychaj w takim samym tempie jak ja, dobrze? I niczego się nie bój, kochanie. Mama jest przy tobie. Wszystko będzie dobrze. Patrz tylko na mamę...

Złapała się mojej ręki jeszcze mocniej. Wśród tego oceanu bólu mój głos wyraźnie był dla niej kołem ratunkowym. Zrobiła dokładnie to, o co ją prosiłam. Kiedy skurcz minął, Myrna, ciężko dysząc, zamknęła oczy. Jedna z asystujących kobiet podała mi ręcznik zmoczony w zimnej wodzie. Otarłam nim Myrnie czoło, Grant w tym czasie, przemawiając czule do żony, odgarniał jej z twarzy mokre od potu włosy.

– Widzę już twoją córkę, Myrno – oznajmił Carolan bardzo spokojnym głosem, takim, który dodaje otuchy. – Wyraźnie już chce udowodnić, że jest kimś wyjątkowym, ponieważ uparła się, że przychodząc na świat, najpierw pokaże wszystkim nie główkę, a pupę. Dlatego uprzedzam, teraz czeka cię, Myrno, najtrudniejsze zadanie. Podczas następnego skurczu zbierz wszystkie siły i przyj, przyj jak najmocniej. Włóż w to, proszę, całe serce.

– Ja... ja nie wiem, czy dam radę – szepnęła Myrna cicho, wręcz żałośnie, nie otwierając oczu.

– Oczywiście, że dasz! – oświadczyłam bardzo zdecydowanie i pocałowałam mokre od potu czoło córki. – Mama ci pomoże, skarbie. Tylko nie puszczaj mojej ręki. Trzymaj ją mocno, a ja przekażę ci swoją siłę.

Oczywiście nie były to takie ot, takie sobie czcze zaklęcia, puste słowa, jako że Bogini obdarowała mnie zdolnością przekazywania innym siły, którą czerpałam z ziemi. Było to jednak o wiele bardziej efektywne, kiedy siłę czerpałam poprzez stare drzewo. Niestety tu żadnego drzewa nie było, dlatego zaczęłam gorączkowo się zastanawiać, że może zabrać Myrnę na dwór, znaleźć w pobliżu drzewo...

Może udałoby się uratować moje dziecko.

Jednak Bogini uważała inaczej:

– To tylko przysporzy jej jeszcze więcej bólu, Umiłowana, a jej przeznaczenia nic już nie zmieni.

Nadludzkim wysiłkiem udało mi się zacisnąć mocno usta, powstrzymać rozpaczliwy krzyk:

– Błagam, nie każ jej tak cierpieć!

Nie uleciał z moich ust, ale oczywiście Bogini usłyszała, stąd natychmiastowa odpowiedź, taka, która miała podtrzymać mnie na duchu:

– Na pewno twoja córka nie będzie cierpieć. Nie dopuszczę do tego. Masz moje słowo, Umiłowana.

A zaraz potem dotarł do mnie cichutki szept mojej udręczonej córki:

– Mamo... jak dobrze, że jesteś przy mnie...

Głos był słabiutki, ale uścisk palców, którymi Myrna obejmowała moją dłoń, niesamowicie mocny.

– A gdzież miałabym być, jak nie przy moim skarbie – odszepnęłam. – Skarbie mamy...

Po bladej twarzy Myrny przemknął nikły uśmiech.

– Skarb mamy... od lat tak mnie nie nazywałaś...

– Może i tak, może i od lat, ale zawsze tak o tobie myślę. Jesteś moim skarbem.

– Mamo... strasznie się boję...

Zabrzmiało to bardzo rozpaczliwie, więc natychmiast pochyliłam się nad córką i objęłam ramieniem.

– Nie ma się czego bać, skarbie – powiedziałam, tuląc ją do siebie. – Przecież jestem przy tobie. Epona także. A niebawem będzie tu z nami twoja córeczka.

– Tak... Mamo, proszę, obiecaj, że się nią zaopiekujesz. I Grantem też. On też będzie ciebie bardzo potrzebował, mamo.

Jakież to były rozdzierające słowa. Kiedy je usłyszałam, zabolała nie tylko dusza. Zabolało wszystko, całe ciało rozrywało mi na pół.

– To ty będziesz opiekować się swoją córeczką, skarbie. Grantem też, i razem będziecie krzyczeć na babcię, że nie wolno dawać małej tyle słodyczy!

Powieki Myrny drgnęły. Spojrzała mi prosto w oczy i powiedziała:

– Mamo, przecież wiem, że wcale nie jest tak, jak być powinno.

Na szczęście nie musiałam już niczego mówić, ponieważ w tym momencie do sali wbiegł ClanFintan.

– Tata!

I znów kobiety, które otaczały rodzącą, błyskawicznie się rozstąpiły, by zrobić przejście, a ClanFintan dopadł do łóżka.

– Jak się czuje moja najsłodsza dziewczynka? – spytał, całując córkę w czoło.

Ale patrzył na mnie, a z czarnych migdałowych oczu wyzierała rozpacz.

– Nie jest łatwo, tato, i... – Myrna urwała, krzywiąc się z bólu. – Och, znowu się zaczyna!

– Przyj, Myrno – polecił Carolan. – Tak jak mówiłem. Przyj z całej siły.

ClanFintan, Grant i ja chwyciliśmy prężącą się Myrnę pod plecy i za ręce, żeby unieść tułów trochę wyżej. Trzymaliśmy ją mocno, każde z nas mówiąc jej czułe słowa. A Myrna, zaciskając zęby, zaczęła przeć ze wszystkich zanikających już w niej sił. Parła, potem chwila przerwy, dopóki Carolan nie zawołał, żeby znowu przeć. Ile razy to się powtarzało? Nie wiem, przecież nie liczyłam, ale strasznie długo. Koszmarnie długo...

Patrzyłam w dół, na rozdęte ciało córki, która rozpaczliwie walczyła ze wszystkich sił, tej znikomej ilości sił, która jeszcze jej pozostała.

Walczącej bezskutecznie, aż wreszcie Carolan wziął nóż od jednego z milczących pomocników. Potem rozległ się charakterystyczny dźwięk, jakby ktoś coś rozrywał. A w tej konkretnie sytuacji był to dźwięk przerażający.

Zaraz potem nastąpił kolejny skurcz. Myrna krzyknęła przeraźliwie i wreszcie wysunęła się z niej jej córka.

W strumieniu krwi.

Potem wszystko działo się niezwykle szybko.

– Czy ona żyje? Czy żyje? – dopytywała się słabym głosem Myrna.

Zapewniłam, że oczywiście tak, jej dziecko żyje, i przemawiałam do Myrny jak najczulej, jednocześnie popatrując na to, co dzieje się w nogach łóżka, czyli tam, gdzie był Carolan. Minęła pełna napięcia chwila, aż wreszcie usłyszeliśmy krzyk, który dla każdego był najpiękniejszy ze wszystkich. Donośny, pełen determinacji krzyk noworodka. Zaraz potem rozległ się jeszcze jeden krzyk, gremialny i radosny, wydany przez kobiety zgromadzone wokół łóżka położnicy.

Owinięte w białe płótno maleństwo Carolan podał bladej i milczącej Alannie, która szepcząc czule do dziecka, podeszła do wezgłowia łóżka. Ręce Myrny skwapliwie wyciągnęły się po biały tłumoczek, a my wszyscy wlepiliśmy pełne zachwytu oczy w malutką, czerwoną twarzyczkę nowo narodzonej dziewczynki. Twarzyczkę prześliczną, po prostu najpiękniejszą.

– Witaj, Etain – powiedziała Myrna. – Jestem taka szczęśliwa, że wreszcie jesteś razem z nami.

Wszyscy mieliśmy łzy w oczach. Grant i Myrna obsypywali córeczkę delikatnymi pocałunkami, ja z ClanFintanem dotykaliśmy malusieńkich rączek i stópek. Tyle było we mnie radości i miłości, aż tyle, że zaczynałam wierzyć, że mimo wszystko będzie dobrze. Na pewno...

I wtedy nagle Myrna krzyknęła, a zaraz potem jęknęła rozpaczliwie.

– Mamo... – Właśnie to słowo tak rozpaczliwie wyjęczała.

Oczywiście od razu wiedziałam, o co chodzi. Odebrałam od niej maleństwo, pocałowałam w mięciutką główkę i podałam ojcu.

– Grant, trzymaj małą, ale przysuń ją do Myrny, żeby mogła ją widzieć i dotykać.

Wzięłam za rękę ClanFintana i przyciągnęłam go do siebie. Teraz po jednaj stronie Myrny był zalany łzami mąż i nowo narodzone dziecko, a po drugiej rodzice.

Myrną wstrząsnął przerażający, spazmatyczny dreszcz i do metalicznego zapachu krwi, która wyciekła w trakcie porodu, dołączył inny zapach. Zapach świeżej krwi.

Byłam półprzytomna z rozpaczy, ale docierało do mnie, że Carolan robi wszystko, by zatamować krwotok. Wszystko, ale bezskutecznie. Czerwony strumień niezmordowanie wylewał się z Myrny i spływał na posadzkę.

Szkarłatna kałuża była coraz większa. Słyszałam, jak ClanFintan zaczyna cicho nucić pieśń Wielkiego Szamana, przygotowując do odejścia duszę uwalniającą się z ciała. Zachęcał ją, by udała się na rozległe łąki Epony. I płakał, nie mogło być inaczej. Ale słowa modlitwy przekazywał pewnym głosem, który ani razu się nie załamał.

Nucił, wypełniając całą salę odwieczną magią otulającą każdego, kto tu był. Mnie też. Czułam wokół siebie ten magiczny welon, kiedy patrzyłam na moje umierające dziecko. Sama też umierając z tej największej rozpaczy.

Nagle Myrna przekręciła głowę i spojrzała na mnie bardzo wymownie. Była to chwila, kiedy należało stłumić w sobie rozpacz i całą uwagę skupić na dziecku, które potrzebowało mnie po raz ostatni w swoim życiu. Matki, a także Wybranki Epony i Wielkiej Kapłanki Bogini.

– Wszystko będzie dobrze, mój skarbie. Skarbie mamy! – powiedziałam, uśmiechając się jak najczulej i głaszcząc ją po głowie. – Nie ma się czego bać. Epona była przy twoich narodzinach. Poznała cię i pokochała.

– Ja... ja wierzę ci, mamo... – szepnęła cichutko Myrna i przekręciła głowę na bok, by widzieć córeczkę. – Mamo, proszę, powiesz Etain, jak ciężko mi było od niej odchodzić. Powiesz, że ją kocham, bardzo tęsknię...

Skinęłam głową, z największym trudem powstrzymując łzy.

Stąd moja gorąca prośba:

– Och, Epono, proszę, pomóż mi, bo chyba przegram tę walkę ze łzami. Pomóż...

Momentalnie poczułam, że się uspokajam, a o płaczu nie ma już mowy.

– Powiem jej, kochanie. Oczywiście, że powiem – powiedziałam głosem nadspodziewanie silnym. No, nie tak nadspodziewanie, bo dzięki pomocy Bogini. – Będę opowiadać Etain o tym, jak piękna jest jej matka, jaka mądra i jak bardzo ją kocha.

Myrna oderwała oczy od dziecka, spojrzała na mnie i wyszeptała:

– Dziękuję, mamo...

Udręczonym ciałem znów wstrząsnął spazmatyczny dreszcz. Myrna zamknęła oczy. Trzymałam ją mocno za rękę, z całego serca pragnąc, by spokój, który Bogini wlała w moją duszę, przeniknął również do duszy Myrny.

Po chwili jej powieki uniosły się.

– To wcale nie boli, mamo. I już niczego się nie boję. – Spojrzała wyżej, gdzieś ponad moim ramieniem. W jej oczach najpierw pojawiło się przeogromne zdumienie, a zaraz potem zachwyt. – Mamo! Przecież to Epona! Jaka piękna! – Twarz Myrny pojaśniała. – Mamo! Epona mówi do mnie! Mówi, że dała mi magiczny dar. Tym darem jest Etain. Etain będzie Wielką Kapłanką, będzie kochana przez cały Partholon, będą oddawać jej cześć. Jej dzieci też będą wielkimi kapłankami i wojownikami... – Zadrżała, ale twarz pozostała radosna. Czyli opuszczała już nasz świat. Spojrzała na mnie jeszcze raz. Ten ostatni. – Kocham cię, mamo. Kocham. Będę czekać na ciebie... razem z Eponą...

I uśmiech. Ten ostatni.

Moje dziecko wydało ostatnie tchnienie.

Pocałowałam ją w czoło i pochyliłam głowę.

– Idź z Boginią, mój skarbie, skarbie mamy. Idź. Kiedyś znów się spotkamy, znów będziemy razem. Na rozległych łąkach Epony, gdzie śmierć, ból i smutek nie istnieją. A zanim się spotkamy, będę wciąż myśleć o tobie i tęsknić. Zawsze będziesz w moim sercu.

– Milady... – Powoli podniosłam głowę. Grant z twarzą mokrą od łez podawał mi biały tłumoczek. – Ona... ona wygląda jak Myrna – powiedział załamującym się głosem.

Odebrałam od niego dziecko, które było podobne do zmarłej matki jak dwie krople wody. Przytuliłam tłumoczek do serca i łzy popłynęły. Morze łez...ROZDZIAŁ DRUGI

Dobijała ją jej własna, rodzona głowa. Morrigan czuła, że dłużej już nie wytrzyma tego okropnego tępego bólu, który rozsadzał jej czaszkę. Tak przypuszczalnie wygląda prawdziwa migrena. Nic dziwnego, że nazywają ją chorobą królów, bo to koszmarne łupanie jest naprawdę czymś z najwyższej półki. Wykańcza totalnie, również i ją oczywiście, jakby tego wszystkiego, co ją dotąd spotkało, było jeszcze za mało. Prawie od pieluszek słyszy głosy w powiewach wiatru, świetliste plamki latają po rękach, kryształy selenitu mówią do niej, a na jej życzenie zaczynają się świecić. Poza tym jej zmarła matka wcale nie jest jej matką.

A Kyle nie żyje.

Nagle pamięć wróciła. Przedarła się przez mgliste zasłony bólu i dezorientacji i podsunęła jakże przerażające obrazy. Jaskinia... Strop jaskini zawala się... Kyle nie żyje... Dziadkowie... Co z nimi?!

A ona... ona przeszła przez krystaliczny głaz!

Powieki same się uniosły. Krzyknęła, bo poczuła, że boli. A bolał ją każdy skrawek ciała, jak podczas wyjątkowo paskudnej grypy. No i oczywiście pieką oczy, więc wszystko jest niewyraźne, zamazane, właściwie to widzi tylko jakieś plamy...

– Odpoczywaj, Nosicielko Światła, i proszę, niczym się nie martw.

To powiedziała do niej kobieta, głos ma bardzo miły i chyba znajomy.

Morrigan zamknęła oczy. Czuła, jak na powiekach ktoś kładzie coś przyjemnie chłodnego i oczy od razu przestają piec. Potem ten ktoś podsunął jej do ust kubek. Bez wahania zaczęła pić, a to, co piła, przypominało w smaku syrop na kaszel zmieszany z czerwonym winem.

Po chwili znów usłyszała ten sam sympatyczny głos:

– Teraz śpij. Jesteś w domu.

A zaraz usłyszała drugi głos, z gatunku tych, co uszy ich nie wyłapują, tylko rozbrzmiewają od razu w głowie. Też sympatyczny, przede wszystkim jednak kuszący:

– Dom... Spać...

Nie musiał się wysilać. Syrop z winem okazały się bardzo skuteczne. Po krótkiej chwili Morrigan ponownie zapadła w niebyt.

Kiedy ocknęła się ponownie, przede wszystkim poczuła, że ma okropnie spieczone wargi. Przejechała po nich językiem i... Fuj! Dziadek na pewno by powiedział, że tak smakuje to, co jest na dnie klatki dla ptaków. Po prostu masakra! A tak w ogóle to trzeba wstawać, żeby nie spóźnić się do szkoły... Chwila, moment! Jaka tam szkoła, przecież jest lato, a dokładniej mówiąc, koniec lata. A ona szykuje się do wyjazdu do college’u i...

– Proszę wypić, milady. To na pewno ulży gardłu milady.

Milady!? Do niej ktoś powiedział „milady”?! Co jest?

– Masz prawo do tego tytułu.

A to znów kto powiedział? Na pewno nie wiatr ani kryształy selenitu... Czyli był to głos z gatunku tych, co to od razu w głowie. I dlatego zamęt w tej priorytetowej części ciała zrobił się jeszcze większy.

– Proszę wypić, milady.

Bardzo delikatne, ostrożne ręce pomogły jej zmienić pozycję z leżącej na półsiedzącą. Ponownie podsunięto jej do ust kubek, tym razem z zimną wodą. Wypiła łapczywie wszystko do ostatniej kropelki i wreszcie odważyła się otworzyć oczy.

Nie, wcale nie widziała dobrze. Wszystko było niewyraźne, może dlatego, że w miejscu, gdzie przebywała, światło było przytłumione. Mruganie oczami, także kilkakrotne ich potarcie, niewiele pomogło. Wzrok nie funkcjonował należycie, podobnie jak wciąż ociężały umysł.

Oczy nie nadawały się do użycia, więc ponownie je zamknęła. Umysł, ten wciąż ociężały organ, starał się usilnie znaleźć odpowiedź na podstawowe pytanie. Co tu właściwie jest grane? Czyżby przebywała na jakiejś imprezce i wlała w siebie trochę za dużo tak zwanych płynów wyskokowych? Niemożliwe, przecież taka głupia nie była...

A może jednak? O matko! Dziadek ją zabije! Co z tego, że jest już pełnoletnia i ma prawo do tego rodzaju rozrywek. Dziadek i tak wyjdzie z siebie...

Nie, skądże, żadna imprezka. Przecież czegoś takiego absolutnie nie miała w planach. Chociaż owszem, dziś ruszała się z domu. Była z kumpelkami w jaskini. To na pewno...

Ponownie zmusiła się do otwarcia oczu. W pierwszej chwili wcale nie było dobrze. Wszystko dziwnie się rozpływało, ale tylko przez moment... i raptem samo się wyregulowało. Coś podobnego działo się na ekranie telewizora, kiedy dziadek włączał swój zabytkowy magnetowid.

Pierwsze, co zobaczyła, to kogoś. A konkretnie kobietę. Siedziała tuż obok niej na stołku obitym futrem. Była to bardzo miło uśmiechnięta starsza pani.

Ta pani to...

– Babcia!

Uśmiech kobiety jakby przygasł, ale tylko na ułamek sekundy.

– Witaj, Nosicielko Światła – odezwała się głosem bardzo miłym, tak samo miłym jak jej uśmiech. No i był to absolutnie głos babci, z tym że całkowicie pozbawiony akcentu z Oklahomy. – Jestem Birkita, Wielka Kapłanka Adsagsony. – Wstała ze stołka i... złożyła przed Morrigan ukłon. Tak! To znaczy dygnęła bardzo nisko, prawie przykucając. A potem... a potem normalnie uklękła! Przed Morrigan! – W imieniu Bogini witam cię, Nosicielko Światła. Wszyscy radujemy się z powodu twego przybycia!

Morrigan otworzyła usta. I zamknęła. Kolejna próba i wreszcie sukces, bo udało się jej wykrztusić:

– Ty... ty nie jesteś moja babcią...

Ciemnowłosa kobieta przechyliła głowę w bok. Miła twarz, tak dobrze znana Morrigan, nadal jaśniała w uśmiechu, ale czoło zmarszczyło się jak u osoby zdezorientowanej.

– Nie, milady. Jestem w takim wieku, że mogłabym być babką milady, ale na pewno nie jestem. Ani babką milady, ani kogoś innego, ponieważ nie mam dzieci, nie mam też wnucząt. Kiedy jako młoda kobieta zaczynałam służyć Bogini, przysięgłam, że pozostanę niewinna.

Morrigan drżącą ręką otarła twarz.

– Przepraszam. Ja po prostu... – Jej głos zamierał, ponieważ głowa pracowała na superobrotach, starając się rozpaczliwie jakoś to wszystko uporządkować, jakimś cudem zrozumieć.

A więc... ta miła pani wygląda identycznie jak babcia. Używając dość makabrycznego określenia – jak skóra żywcem ściągnięta z jej babci. Choć pewne różnice były. Babcia zawsze kazała się strzyc na króciutko, ta pani natomiast miała włosy bardzo długie, splecione w gruby ciężki warkocz, który spływał po plecach i w którym było zdecydowanie więcej siwych włosów niż u babci. Poza tym o wiele więcej zmarszczek, cera przeźroczysta. Podsumowując, ta pani o imieniu Birkita wyglądała jak wątła, chorowita bliźniaczka babci, która z kolei zawsze tryskała energią, a na chorowanie pozwalała sobie bardzo rzadko.

Ubrana była bardzo ładnie. Miała na sobie śliczną suknię z cieniutkiej skóry, coś podobnego wkładają na siebie Indianki podczas festiwali muzyki i tańców indiańskich. Z tym że suknia tej kobiety nie była ozdobiona frędzlami i piórami. Była tylko wyszywana koralikami, a także nićmi w bardzo zawiły wzór. Innymi słowy, mnóstwo węzłów, które układały się w coś jakby labirynt.

Piękny wzór...

Nagle Morrigan uświadomiła sobie, że jak idiotka wytrzeszcza oczy na tę suknię, a starsza pani nadal przed nią klęczy! Tuż przed nią!

– Och, przepraszam! Proszę wstać! – powiedziała szybko. – Bardzo proszę!

Kobieta, kopia babci Morrigan, wstała z klęczek równie lekko i wdzięcznie jak przedtem, gdy klękała, i z powrotem usiadła na stołku obitym futrem, ustawionym tuż koło łóżka.

I wtedy Morrigan wyrzuciła z siebie gwałtownie:

– Gdzie ja w ogóle jestem?!

– Milady jest w Grotach Sidethy.

– Gdzie?! – Poczuła trudny do zidentyfikowania ucisk w dołku. Mógł to być zarówno objaw strachu, jak i podekscytowania.

– Sidetha... To nie jest w Oklahomie, prawda?

– W Oklahomie? – Na czole Birkity pojawiła się pionowa zmarszczka. – Proszę wybaczyć, milady, ale nigdy o takim zamku nie słyszałam... Gdzie to jest? Może na Południu Królestwa? Nie podróżuję zbyt wiele. Nigdy nie wyjeżdżałam gdzieś daleko i większość Partholonu jest mi nieznana.

Partholonu?!

Morrigan aż krzyknęła cicho. Serce biło jak oszalałe, gotowe już wyskoczyć z piersi.

– Partholon – powtórzyła niemal z nabożeństwem, na co Birkita, zapewne mimo woli, uśmiechnęła się. – Czy to znaczy, że jestem w Partholonie?

– Tak, Nosicielko Światła. Jesteś w Partholonie.

– A więc już nie żyję?

I tu Birkita już nie uśmiechnęła się, ale roześmiała. Dokładnie jak babcia, radośnie i perliście, i nagle wydała się Morrigan co najmniej o dziesięć lat młodsza.

– Nie, milady. Milady na pewno żyje, choć przyznam się, że w pierwszej chwili, kiedy milady wynurzyła się ze świętego głazu, byłam bardzo zaniepokojona.

– Ze świętego głazu? Nie rozumiem... – bąknęła Morrigan, momentalnie jednak przypomniała sobie tamten głaz, w Oklahomie, przez który mogła spojrzeć na drugą stronę i przez który przecież ją przeciągnęło. Czyli coś z tymi głazami musi być, skoro właśnie w środku jednego z nich, tego w Oklahomie, zobaczyła ducha swojej matki, prawdziwej matki, czyli Rhiannon. I to ona, a ściślej jej duch pomógł Morrigan przedostać się przez tę ciecz, dziwną, bo niby był to płyn, a w sumie coś bardzo podobnego do ruchomych piasków.

– Święta kryształowa skała znajduje się w Usgaranie.

– Kryształowa... Wielki głaz z kryształów selenitu? – spytała Morrigan zamierającym głosem. – Przecież ja... ja właśnie przez coś takiego uciekałam...

– Uciekała milady?

– Tak, ponieważ zawalił się strop jaskini. Gdybym nie uciekła przez selenitowy głaz, na pewno byłoby już po mnie.

A Kyle zginął... Kiedy pomyślała o tym, w sercu zakłuło bardzo mocno, a ręce zadrżały. Birkita natychmiast pochyliła się do przodu i pogłaskała ją po ramieniu, coś tam pomrukując bardzo czule. Zupełnie jak babcia.

A potem już głośno i wyraźnie oznajmiła:

– Ale milady nie zginęła. Adsagsona czuwała nad milady, trzymała nad nią opiekuńczą dłoń. – Palce Birkity delikatnie dotknęły policzka Morrigan. – Tej nocy Bogini Adsagsona ukazała mi się we śnie. Powiedziała, że ma Wybrankę, Nosicielkę Światła, która przybędzie do Sidethy. Urodzą ją święte kryształy. Byłam świadkiem twoich narodzin, Córko Bogini, Nosicielko Światła, Wybranko Adsagsony.

Sidetha, Nosicielka Światła, Wybranka Adsagsony, święte głazy... Nie za dużo tego jak na jedną skromną osobę? Morrigan czuła, że z wrażenia zaczyna jej szumieć w uszach, i to okropnie, wręcz ogłuszająco, jakby raptem znalazła się w gigantycznej muszli.

Ale, jak to mówią, sprawę należy doprowadzić do końca.

– Muszę zobaczyć tę świętą skałę – oświadczyła, jednocześnie już zmieniając pozycję z leżącej na siedzącą. Wtedy też zauważyła, że ma pod sobą nie łóżko, a coś w rodzaju pryczy, na której leży szeroki ni to materac, ni to siennik obszyty futrem. Birkita natychmiast zerwała się na równe nogi i pomogła przy wstawaniu, za co Morrigan była jej nieskończenie wdzięczna, ponieważ wcale nie było to takie proste, jako że na moment przed oczami zrobiło się jej ciemno, a nogi miała jak z waty.

– Ostrożnie, milady. Milady jest jeszcze bardzo osłabiona.

– Nie, nie. Czuję się wspaniale. Teraz koniecznie muszę zobaczyć ten głaz, i to jak najszybciej.

Krótkie, urywane zdania, ton bardzo zdecydowany, zupełnie jakby wydawała rozkazy! I to komu! Starszej pani, która wyglądała jak jej babcia!

W sumie głupio. Wcale nie chciała, żeby tak to zabrzmiało, ale jednak tak wyszło, bo czuła, że musi, absolutnie musi już teraz, natychmiast znaleźć się koło selenitowego głazu.

– Naturalnie, milady – odparła Birkita i wziąwszy ją mocno pod łokieć, pomogła w zrobieniu pierwszych, bardzo ostrożnych kroków.

Po wyjściu z pokoju znalazły się w jakimś tunelu, może korytarzu. Ale bardziej przypominało to regularny tunel o zaokrąglonych ścianach i suficie, oświetlony łagodnym białoniebieskim światłem. Teoretycznie Morrigan powinna z wielką ciekawością rozglądać się dookoła po nieznanym jej otoczeniu, jednak robiła to bardzo pobieżnie, pochłonięta czynnością podstawową, a mianowicie posuwaniem się do przodu, by jak najszybciej dotrzeć do świętego głazu.

Nie miała pojęcia, jak długo trwała ta wędrówka tunelem. W każdym razie w końcu na pewno dotarły już do celu, ponieważ Birkita wprowadziła ją do ogromnej sali jaskiniowej, dziwnie zresztą znajomej. Rozszyfrowała ją błyskawicznie. Ta sala była po prostu lustrzanym odbiciem sali zwanej Obozowiskiem, która znajduje się w Grotach Alabastrowych w Oklahomie. Taki sam niski strop i płaskie dno. Z boku, pod jedną ze ścian, też płynął strumyk, a w ścianach były różnej wielkości zagłębienia i występy tworzące półki skalne. Z tym że tutaj półki skalne wyścielone były futrami. Nie tylko zresztą półki. Futra leżały wszędzie, i wszędzie były kobiety. To znaczy na pewno nie tłum, ale było ich co najmniej kilkanaście. Wszystkie były rozgadane i roześmiane, dopóki nie zauważyły Morrigan. Wtedy momentalnie zrobiła się cisza jak makiem zasiał, co do Morrigan docierało jednak tylko połowicznie. O ile w ogóle, skoncentrowana przecież była na gigantycznym krystalicznym głazie, który jak magiczne jajo monstrualnej wielkości leżał blisko jednej ze ścian jaskini.

Strzepnęła z siebie (tak, dosłownie strzepnęła) pomocną rękę Birkity i samodzielnie już, choć krokiem trochę chwiejnym, podeszła do głazu. Ucieszyła się, że jest cały, mimo że przecież była w nim, w samym środku. Została przez niego przeciągnięta, a on podczas tej operacji wcale nie rozpadł się na pół! Pozostał w stanie nienaruszonym i wyglądał dokładnie jak głaz w tamtym świecie, w Oklahomie. Z jedną tylko różnicą. Tu nie był podświetlony tamtym kretyńskim różowym światłem.

Ze wszystkich wspomnianych powodów była tak szczęśliwa, że nawet wydała z siebie okrzyk. Niegłośny, może nawet zabrzmiał nieco płaczliwie, ale był niewątpliwie wyrazem największej radości.

A zaraz potem przyłożyła do głazu dłonie. Zareagował natychmiast, i to bardzo mocno. Miała wrażenie, jakby dotknęła przewodu pod napięciem, z tym że wcale jej nie poraziło, absolutnie nie. Przeciwnie, ponieważ poczuła przypływ nowej energii, ogromnych jej ilości, reanimujących zmaltretowane ciało i duszę.

– Nosicielka Światła!

– Tak, to ja! To ja! Potrzebuję was, bardzo potrzebuję – wyrzuciła z siebie jednym tchem, modląc się w duchu, by na powitaniu się nie skończyło i kryształy zechciały nawiązać z nią dialog.

I ku jej przeogromnej uldze tak właśnie się stało:

– Słyszymy cię, Nosicielko Światła! Słyszymy i jesteśmy ci posłuszne!

Strumień energii zdecydowanie przybrał na sile. Przekazywał i siłę, i ciepło aż do chwili, gdy doprowadzi Morrigan, jak to się mówi, do stanu używalności. Okropna niewidzialna obręcz wokół klatki przestała ją ściskać, wreszcie oddychała normalnie, żadnego dyszenia. Serce przestało walić jak młot i wróciło do normalnego miarowego rytmu, a w głowie przejaśniło się całkowicie. Szare komórki sprężyły się, wreszcie zdolne do wyciągania logicznych wniosków. Jeden już zdążyły wyciągnąć. Birkita jest po prostu odbiciem lustrzanym babci, pomyślała Morrigan. Coś podobnego jak Rhiannon i Shannon.

A teraz ona jest w Partholonie...

Ten fakt wzbudzał w niej uczucia mieszane zdecydowanie. Zachwyt, poczucie największego szczęścia – owszem, jak najbardziej, ale istniały też powody do obaw. Podobnie jak kiedyś jej matka, przeniosła się do innego świata. Niby widziała jak, cały jednak ten proces był dla niej zagadką, nie wiadomo więc, czy w razie potrzeby będzie potrafiła się stąd wydostać, a to było bardzo niepokojące. Oznaczało bowiem, że być może już nigdy nie zobaczy dziadka i babci, bliskich znajomych ani w ogóle nikogo z tamtego świata. Tak więc jej dalsze życie będzie wyglądało całkiem inaczej, niż to sobie wyobrażała.

A przede wszystkim – dziadek i babcia będą załamani...

W sercu Morrigan zakłuło tak boleśnie, że aż na moment przymknęła oczy. Bo kiedy pomyślała, jacy będą smutni, że zostali sami, bez swojej wnuczki... O nie...

Wiedzieli przynajmniej, i był to jedyny pozytywny aspekt w tej sprawie, że ona żyje. Wiedzą przecież o Partholonie, wierzą w magię. Po prostu są w tym wszystkim zorientowani i na pewno tak pomyślą. Że ich wnuczka żyje. Na pewno tak pomyślą, kiedy w tym okropnym rumowisku, w które zmieniła się jaskinia, znajdą tylko jedno ciało.

Ciało Kyle’a.

Jakie to wszystko jest jednak straszne...

Pod jej powiekami zapiekło, ciepłe strumyczki spłynęły po policzkach. Ale otarła je szybko. Nie, nie pękaj, Morrigan! – nakazała sobie twardo. Twoi dziadkowie są super, są po prostu nadzwyczajni. Będą się trzymać, może nawet poczują ulgę, że w końcu udało jej się opuścić świat, w którym zawsze czuła się obco, i przeniosła się do Partholonu, do kraju swej matki.

Odnalazła swoją drogę wiodącą ku przeznaczeniu. Jest tam, gdzie będzie córką Bogini, Nosicielką Światła, Wybranką Bogini, a nie świruską, która kompletnie nie pasuje do Oklahomy. Jest tam, gdzie jej miejsce. To wszystko wygląda tak, jakby po prostu wróciła do domu...

– Tak, tak, Nosicielko Światła! Jesteś w domu, jesteś w swoim domu!

Rozradowane duchy kryształów po prostu śpiewały! Radosne dźwięki wnikały w Morrigan, cudownie ogrzewając i ciało, i duszę.

– Jestem w domu – szepnęła, a zaraz potem westchnęła. Ale nie ze smutku, tylko z zachwytu, bo rozśpiewane, rozradowane kryształy teraz właśnie rozbłysły.

Wtedy poczuła prawdziwe uniesienie.

– Jestem w domu! – powtórzyła znacznie głośniej. – Jestem w domu! Więc proszę, rozjaśnijcie mój dom!

– Słyszymy cię, Nosicielko Światła, i z największą ochotą spełniamy Twoje życzenie.

Cały głaz w mgnieniu oka zajaśniał najwspanialszym blaskiem, który można było porównać tylko do blasku diamentów. Morrigan, też jaśniejąc w szerokim, pełnym zachwytu uśmiechu, podniosła ręce, wskazując na strop jaskini, który również był pokryty kryształami.

– Te też mają się zaświecić! – Usłyszała cichutki trzask i strop również rozbłysnął. – Super... – szepnęła, przechylając na bok głowę, żeby lepiej widzieć jaśniejącą skałę. – Normalnie odlot...

– Bądź błogosławiona, Nosicielko Światła. Bądź błogosławiona, Adsagsono!

Morrigan drgnęła nerwowo. Przecież usłyszała bardzo wzruszony głos babci, kiedy jest u szczytu szczęścia! Jednak w obecnych warunkach głos ten mógł należeć tylko do jednej osoby.

Błyskawicznie odwróciła się, i znów przeżyła szok. Bo oto wierna kopia Mamy Parkerowej, czyli Birkita, padała przed nią na kolana. Była zalana łzami, a jednocześnie jaśniała w uśmiechu.

– Bądź pozdrowiona, Nosicielko Światła! Witaj! – zawołała Birkita.

Kobiety w jaskini zawtórowały, też padając na kolana.

A Morrigan w pierwszym rzędzie, tak dla porządku, powtórzyła sobie w duchu, że ta pani, co przed nią klęczy, na pewno nie jest jej babcią. Na pewno nie, bo nie ma mnie w Oklahomie, pomyślała. I to też jest pewnik.

– Na pewno – zaszeptał w jej głowie cichy, bardzo łagodny głos. – Jesteś w domu...

Morrigan błyskawicznie skierowała do tego głosu pytanie natury zasadniczej, oczywiście bezgłośnie:

– Proszę, powiedz, czy ty jesteś moją matką? Jesteś Rhiannon?

Niestety w odpowiedzi usłyszała tylko to enigmatyczne zdanie, które słyszała już wiele razy:

– Przyjmij swoje dziedzictwo...

I nie był to już głos słodki, tylko całkiem inny, prawie szyderczy.

Kryształy w suficie zamigotały i pogasły, jakby dawały znać Morrigan, żeby przestała wsłuchiwać się w siebie i ponownie skupiła się na świecie zewnętrznym. W związku z tym znów przeżyła szok, kiedy uzmysłowiła sobie, że stoi na samym środku sali otoczona wianuszkiem klęczących kobiet, które bardzo otwarcie, bo głośnymi okrzykami, dają wyraz wielkiej radości.

Kompletnie zbita z tropu przez dłuższą chwilę zastanawiała się gorączkowo, co właściwie teraz powinna zrobić. I co powiedzieć. Bo niby czego konkretnie oczekują od niej te kobiety?

Odchrząknęła.

– A więc... No tak... A więc... – Ten beznadziejny wstęp był nieunikniony, potem jednak Morrigan udało się powiedzieć parę słów względnie normalnym głosem: – Przede wszystkim chciałam wam bardzo podziękować za serdeczne powitanie. – W sumie też zabrzmiało to beznadziejnie, ale trudno. – I bardzo proszę, wstańcie. Nie musicie klękać przede mną. – Co zrozumiałe, bardzo to krępowało dziewczynę z Oklahomy, choć jednocześnie, szczerze mówiąc, nie była nieczuła na to, że kobiety okazują jej tak wielki szacunek.

Nagle gdzieś z boku coś się poruszyło. Na pewno. Co to może być? Kot?! Chyba... tak. Był to kot, ale wyjątkowo duży, po prostu ogromny. Zręcznie i leciutko, jak to kot, zeskoczył ze skalnej półki, oczywiście wysłanej futrem. Zaczął się przeciągać, jednocześnie wlepiając w Morrigan ślepia koloru bursztynu. Patrzył, a ona czuła, że ma przed sobą istotę naprawdę inteligentną.

I jak już wspomniano, naprawdę bardzo dużą.

– O matko! Ale ten kot jest wielki!

Kobiety, podnoszące się z kolan, zaśmiały się cicho. Babcia... nie, nie babcia, przecież wiadomo, że Birkita... powiedziała:

– To Brina, rysica. Mieszka w tej jaskini i jest bardzo zaprzyjaźniona z kapłankami Adsagsony. Nie ruszała się stąd od chwili, gdy Bogini przyszła do mnie we śnie i powiedziała, że tu przybędziesz. Czekała na ciebie, Nosicielko Światła.

Zachwycona urodą było nie było dzikiego zwierzęcia, wpadła w jeszcze większy zachwyt, gdy Brina podeszła do niej. Morrigan spontanicznie wyciągnęła rękę, którą rysica obwąchała, po czym dając wyraz swojej aprobacie, zaczęła ocierać się o nogi Nosicielki Światła, mrucząc przy tym tak subtelnie, jak na przykład silnik kosiarki.

– Jesteś cudo... jesteś słodka... – zagruchała Morrigan.

Rysica była tak wielka, że wcale nie musiała pochylać się czy przykucać, żeby ją pogłaskać po nieprawdopodobnie miękkiej sierści. Morrigan głaskała więc ją na stojąco, oczywiście bardzo ostrożnie.

Zauważyła, że i Birkita, i wszystkie pozostałe kobiety bardzo zadowolone i rozradowane wpatrują się w nią.

– Chyba... chyba polubiła mnie – powiedziała ostrożnie Morrigan.

– Oczywiście! – przytaknęła skwapliwie Birkita. – Od razu rozpoznała w tobie Wybrankę Bogini!

Wybranka Bogini... Morrigan zadrżała. Te słowa, użyte w odniesieniu do jej osoby, słyszała już kilkakrotnie, nadal jednak wzbudzały w niej wielkie emocje. A mówiąc dokładniej, wzruszała się, i teraz było tak samo. Już czuła, jak do oczu napływają łzy.

Natychmiast u jej boku znalazła się Birkita. Kochana Birkita o spojrzeniu identycznym jak spojrzenie babci w takiej właśnie sytuacji, czyli bardzo zatroskanym.

– Na pewno jesteś bardzo zmęczona, Nosicielko Światła, i bez wątpienia bardzo głodna. Robotnicy wracają już z jaskiń, a wieczerza czeka i na nich, i na nas. Czy masz ochotę zjeść razem ze wszystkimi, czy wolisz udać się do swego pokoju i tam spożyć posiłek?

Morrigan nie po raz pierwszy odchrząknęła, starając się opanować.

– Bardzo chciałabym zjeść ze wszystkimi – powiedziała, uśmiechając się miło do całego audytorium. – Nie jestem zmęczona, ale głodna na pewno. Nawet bardzo!

Wcale nie była zmęczona. Dotknięcie selenitowego głazu, a także fakt, że duchy jaskini tu, w tym świecie, powitały ją jako Nosicielkę Światła, wlały w Morrigan nowe siły w ogromnej dawce, dzięki czemu wcale nie czuła się wykończona wprawdzie krótką, ale wcale nie łatwą podróżą z jednego świata do drugiego.

A głodna była okropnie! A także bardzo ciekawa, jak to tutaj wszystko wygląda, w tym jej nowym, niezwykłym domu.

– Jak milady sobie życzy – powiedziała Birkita. – Bardzo proszę. Pójdę pierwsza i poprowadzę milady do Wielkiej Sali.

Kobieta, która była lustrzanym odbiciem jej babci, uśmiechnęła się i jako pierwsza wyszła z jaskini, lustrzanego odbicia pewnej jaskini w Oklahomie zwanej Obozowiskiem. Morrigan ruszyła za nią, a u jej boku sunęła bezszelestnie wielka rysica.

Wybranka Bogini szła krokiem bardzo pewnym, zmierzając ku Wielkiej Sali.

I ku swojej przyszłości.