Uwięzieni w mroku - ebook

Sky
Spring Hill, Ten­nes­see

Za­trzy­ma­łam sa­mo­chód na po­bo­czu i wy­pa­dłam na ze­wnątrz, od­da­jąc za­war­tość żo­łądka na chod­nik. Gdy już nic we mnie nie zo­stało, wy­tar­łam twarz i opar­łam się o drzwi. W gło­wie mi wi­ro­wało, a ciało nie­kon­tro­lo­wa­nie drżało. Nie mo­głam do­pu­ścić, by kto­kol­wiek zo­ba­czył mnie w ta­kim sta­nie. Mu­sia­łam się uspo­koić. Za­mknę­łam oczy i wzię­łam kilka głę­bo­kich od­de­chów.

Gdy po­czu­łam się nieco le­piej, po­now­nie ru­szy­łam w drogę. Nie mia­łam za dużo czasu, a jesz­cze cze­kały mnie za­kupy. Za­wsze ro­bi­łam je w Food Lion, jed­nak przez in­cy­dent na sta­cji zu­peł­nie za­po­mnia­łam. Spoj­rza­łam w lu­sterko wsteczne. Wy­glą­da­łam tra­gicz­nie. Za­miast ma­ki­jażu mia­łam na twa­rzy ciemną breję. Otar­łam po­li­czek, by usu­nąć ślady czar­nego tu­szu, który spły­nął mi z rzęs, lecz na samo wspo­mnie­nie wy­razu twa­rzy mo­to­cy­kli­sty głu­pie łzy po­ja­wiły się na nowo. Szybko je wy­tar­łam i wcią­gnę­łam głę­boko po­wie­trze. To nie był on. Męż­czy­zna po pro­stu tylko go przy­po­mi­nał. Wszystko działo się bar­dzo szybko, ale je­stem nie­mal pewna, że fa­cet, który od­cią­gnął ode mnie wście­kłego bi­kera, zwró­cił się do niego Jett, albo Jeff, a to ko­lejny do­wód, że to nie był on. Jed­nak te oczy, tak łu­dząco po­dobne do tych, które kie­dyś tak bar­dzo uwiel­bia­łam, spra­wiły, że mia­łam ogromny mę­tlik w gło­wie. Za­mru­ga­łam, a głu­pie łzy na­pły­nęły mi do oczu. Nie mo­głam znowu so­bie tego ro­bić. To nie był pierw­szy raz, kiedy wy­da­wało mi się, że go wi­dzę. Za­zwy­czaj zda­rzało się to w naj­gor­szych chwi­lach mo­jego ży­cia, wła­śnie wtedy, gdy naj­bar­dziej pra­gnę­łam obec­no­ści ko­goś bli­skiego, ko­goś, kto by mnie chro­nił i ko­chał. Dla­czego więc wi­dzia­łam wtedy wła­śnie jego? Prze­cież on nie był tym, kogo po­trze­bo­wa­łam… A przy­naj­mniej już nie. Zo­sta­wił mnie w naj­gor­szym mo­men­cie mo­jego ży­cia. I wbrew temu, co mó­wił, nie od­wza­jem­niał mo­jej mi­ło­ści. Wręcz prze­ciw­nie, wy­ko­rzy­stał mnie, a po­tem po­rzu­cił bez słowa wy­ja­śnie­nia. Zo­sta­wił mnie z nimi, mimo świa­do­mo­ści, że kon­se­kwen­cje na­szych czy­nów po­niosę wy­łącz­nie ja.

Za­drża­łam, przy­po­mi­na­jąc so­bie wy­raz twa­rzy męż­czy­zny ze sta­cji, gdy jak sza­le­niec rzu­cił się w moją stronę. Jezu Chry­ste, gdyby nie je­den z jego to­wa­rzy­szy, nie wiem, jakby się to dla mnie skoń­czyło. Męż­czy­zna był ogromny i nie mia­łam na my­śli tylko jego wzro­stu. Na po­czątku, gdy na­sze oczy się spo­tkały, by­łam pewna, że jego twarz wy­ra­żała zdzi­wie­nie, może na­wet szok, szybko się jed­nak prze­ko­na­łam, że to żadna z tych emo­cji. Co ja so­bie, do cho­lery, my­śla­łam, ga­piąc się na tego groź­nego mo­to­cy­kli­stę? Miał ze dwa me­try wzro­stu i mu­skuły wiel­ko­ści mo­jej głowy. Mógł mnie prze­cież za­bić jed­nym cio­sem, a ja za­miast wziąć nogi za pas, sta­łam tam jak idiotka. Na całe szczę­ście, za­nim ten zdą­żył do mnie do­sko­czyć, je­den z jego ko­le­gów za­gro­dził mu drogę, dzięki czemu mo­głam stam­tąd uciec.

Za­par­ko­wa­łam sa­mo­chód pod Su­per Tar­get i wy­sia­dłam z auta. Mi­chael nie zno­sił, gdy ro­bi­łam tu za­kupy. Twier­dził, że pro­dukty są tu dużo gor­sze niż w jego ulu­bio­nym Food Lion, skle­pie obok sta­cji Ra­ce­Trac, gdzie spo­tka­łam mo­to­cy­kli­stów. Jed­nak za nic w świe­cie nie za­mie­rza­łam dzi­siaj tam wra­cać. Ja, w prze­ci­wień­stwie do swo­jego męża, lu­bi­łam ro­bić za­kupy w Su­per Tar­get. Sklep był co prawda ogromny, więc mu­sia­łam się na­cho­dzić, ale za to wszystko, czego po­trze­bo­wa­łam, znaj­do­wało się w jed­nym bu­dynku.

Sto­jąc w ko­lejce do kasy, wy­cią­gnę­łam z kie­szeni li­stę, którą przy­go­to­wał mi Mi­chael, i raz jesz­cze po­rów­na­łam ją z rze­czami w ko­szyku. Ni­czego nie mo­gło za­brak­nąć, po­nie­waż Mi­chael nie zno­sił, gdy nie po­stę­po­wa­łam zgod­nie z jego wy­ma­ga­niami, a je­śli mia­łam być szczera, to z dwojga złego wo­la­łam już mie­rzyć się z ogrom­nym mo­to­cy­kli­stą niż ze zło­ścią swo­jego męża.

– Sky, skar­bie, cóż za nie­spo­dzianka.

Za­mknę­łam na mo­ment oczy, sły­sząc cha­rak­te­ry­styczny, skrze­kliwy głos. Oczy­wi­ście tylko ja mo­głam do­stać gów­nem w twarz dwa razy tego sa­mego dnia. Sta­ruszka może i była miła, jed­nak ja nie mia­łam dzi­siaj ochoty na żadne roz­mowy. Wy­pu­ści­łam ner­wowo po­wie­trze i od­wró­ci­łam się za sie­bie, przy­bie­ra­jąc naj­bar­dziej uprzejmy wy­raz twa­rzy, na jaki w tym mo­men­cie było mnie stać.

– Dzień do­bry, pani An­drews – przy­wi­ta­łam się grzecz­nie, na co blada twarz star­szej ko­biety roz­pro­mie­niła się w uśmie­chu.

– Tak my­śla­łam, że to ty. – Ru­szyła w moim kie­runku, pcha­jąc przed sobą wó­zek z za­ku­pami. – Deb­bie, pa­mię­tasz? Mia­łaś do mnie mó­wić Deb­bie. – Sta­nęła przede mną, przy­glą­da­jąc mi się z tro­ską.

Wie­dzia­łam, że to moje za­czer­wie­nione oczy mu­siały przy­cią­gnąć jej uwagę.

– Wszystko u cie­bie w po­rządku, złotko? Dawno cię nie wi­dzia­łam.

Po­sła­łam jej de­li­katny uśmiech, tylko na tyle mo­głam się zdo­być.

– Dzię­kuję, u mnie wszystko do­brze, ale wi­dzę, że u pani re­we­la­cyj­nie. Wy­gląda pani mło­dziej za każ­dym ra­zem, gdy pa­nią spo­ty­kam.

– Och, skar­bie – ko­bieta się ro­ze­śmiała, po czym po­kle­pała mnie po ra­mie­niu – nie mu­sisz mi pra­wić fał­szy­wych kom­ple­men­tów. Mam osiem­dzie­siąt trzy lata, je­stem stara jak świat i tak też wy­glą­dam. Po­nad go­dzinę za­jęła mi wy­prawa do tego sklepu, a jak wiesz, miesz­kam tuż za ro­giem. – Po­kle­pała się po udach. – Moje nogi nie współ­pra­cują już jak kie­dyś. Z re­guły to córka robi mi za­kupy, nie­stety zła­mała bio­dro, wie­sza­jąc za­słony u sie­bie w sa­lo­nie. Tak więc te­raz to ona po­trze­buje po­mocy, a ja mu­szę ra­dzić so­bie sama – wes­tchnęła. – Nie masz po­ję­cia, jak bar­dzo ciężko jest sta­rej, sa­mot­nej i do tego scho­ro­wa­nej ko­bie­cie ra­dzić so­bie z tru­dami sza­rej co­dzien­no­ści. Za­kupy zaj­mują mi pół dnia, a i tak póź­niej się oka­zuje, że o po­ło­wie rze­czy za­po­mnia­łam. Gdyby tylko mój John żył.

Mo­men­tal­nie ogar­nęło mnie współ­czu­cie.

– Mo­gła­bym od czasu do czasu ro­bić dla pani za­kupy. Może nie co­dzien­nie, ale dwa, trzy razy w ty­go­dniu my­ślę, że da­ła­bym radę.

– Och, złotko, na­prawdę? To by mi bar­dzo uła­twiło ży­cie. – Twarz sta­ruszki roz­świe­tliła się w uśmie­chu, który po chwili zbladł. – Je­steś pewna, że to nie kło­pot?

– Ża­den kło­pot, pani An­drews… to zna­czy Deb­bie. – Uśmiech­nę­łam się do niej uspo­ka­ja­jąco. – Chęt­nie po­mogę do czasu, aż twoja córka wy­do­brzeje. Może wpadnę za trzy dni, a ty zro­bisz li­stę po­trzeb­nych rze­czy?

Na jej twa­rzy po­now­nie za­go­ścił uśmiech.

– Cu­dow­nie. Pią­tek brzmi świet­nie.

Po za­pła­ce­niu za za­kupy i za­pa­ko­wa­niu ich do sa­mo­chodu za­wio­złam star­szą ko­bietę pod ogromną ce­gla­stą ka­mie­nicę na końcu ulicy, w któ­rej miesz­kała, i po­mo­głam jej z tor­bami. Gdy pod­je­cha­łam pod dom, ze zdzi­wie­niem od­kry­łam, że sa­mo­chód Mi­cha­ela stoi za­par­ko­wany na pod­jeź­dzie. Prze­łknę­łam ner­wowo ślinę. Cho­lera, prze­cież po­wi­nien być jesz­cze w pracy. Otwo­rzy­łam drzwi i z wa­lą­cym ser­cem wy­cią­gnę­łam za­kupy z ba­gaż­nika. Nim zdą­ży­łam w ogóle po­my­śleć, jak się z tego wy­tłu­ma­czyć, mój mąż sta­nął w drzwiach.

Moje oczy mo­men­tal­nie sku­piły się na jego twa­rzy, pró­bu­jąc od­gad­nąć, jak bar­dzo jest wście­kły. Jed­nak jego twarz, jak za­wsze, oprócz tego, że biła chło­dem, nie wy­ra­żała żad­nych emo­cji.

– By­łam na za­ku­pach, a po­tem spo­tka­łam pa­nią An­drews… – za­czę­łam ner­wowo, lecz urwa­łam w po­ło­wie zda­nia, gdy mój mąż uniósł dłoń na znak, że nie­spe­cjal­nie go to in­te­re­suje.

– Nie bę­dziemy chyba roz­ma­wiali na ulicy, prawda? – po­wie­dział spo­koj­nie, ale jego na­pięta po­stawa i za­ci­śnięta szczęka nie po­zo­sta­wiały wąt­pli­wo­ści, że się wścieka.

Ro­zej­rza­łam się ner­wowo, a na­stęp­nie po­trzą­snę­łam głową i po­de­szłam do niego na trzę­są­cych się no­gach.

– Nie, nie bę­dziemy – szep­nę­łam, gdy z bi­ją­cym ser­cem wcho­dzi­łam do środka.Jett
Dom klu­bowy Bla­sted
Tu­sca­lo­osa, Ala­bama

– My­ślę, że masz już dość, bra­cie. – Asher pró­bo­wał za­brać mi drinka, ale ode­pchną­łem jego rękę.

– Zdaje się, że o tym to ja de­cy­duję, a nie ty – wy­beł­ko­ta­łem, ude­rza­jąc szklanką o blat, przez co tro­chę al­ko­holu wy­lało się na stół. Wy­pi­łem tyle, że nie pa­no­wa­łem nad swoim cia­łem i ob­raz nieco mi się roz­my­wał, mimo to wi­dzia­łem, jak Cal­der za­ci­snął szczękę, a po­tem wska­zał na mnie ręką.

– Osu­szy­łeś całą bu­telkę i nor­mal­nie nie ode­zwał­bym się ani sło­wem, ale ty ni­gdy nie pi­jesz, Jett, a przy­naj­mniej ni­gdy nie wi­dzia­łem, że­byś pił.

Fakt, nie pi­łem, a przy­naj­mniej od bar­dzo dawna tego nie ro­bi­łem. Kie­dyś al­ko­hol mnie otu­ma­niał i po­zwa­lał się roz­luź­nić, za­głu­sza­jąc żrące wy­rzuty su­mie­nia. Spra­wiał, że ogar­niało mnie odrę­twie­nie. Odrę­twie­nie, któ­rego de­spe­racko wtedy po­trze­bo­wa­łem. Po odej­ściu Sky pi­cie stało się dla mnie co­dzien­no­ścią. Było ra­tun­kiem, le­kar­stwem, który koił po­ha­ra­taną du­szę, choć w rze­czy­wi­sto­ści po­ma­gało tylko na chwilę, bo po­tem ro­biło się jesz­cze go­rzej. Mimo to nie po­tra­fi­łem, albo ra­czej nie chcia­łem prze­stać.

Po tym, jak ucie­kłem z Ca­iro, przez dwa lata dzień w dzień upi­ja­łem się do nie­przy­tom­no­ści, pra­gnąc za­po­mnieć o wszyst­kim, co jej zro­bi­łem. Skoń­czy­łem z tym do­piero, gdy po­zna­łem Smoke’a, ów­cze­snego pre­zesa Bla­sted. To on do­strzegł we mnie po­ten­cjał i zwer­bo­wał mnie do klubu. Do­piero tam do­tarło do mnie, że nie za­słu­gi­wa­łem na to, by co­kol­wiek ła­go­dziło moje cier­pie­nie i mój smu­tek. To jed­nak nie był je­dyny po­wód, dla któ­rego po­sta­no­wi­łem prze­stać pić: nie chcia­łem skoń­czyć jak mój stary, brudny, za­faj­dany pi­ja­czyna, któ­remu wóda wy­żarła nie­mal wszyst­kie ko­mórki mó­zgowe i który tłukł swo­jego syna za każ­dym ra­zem, gdy tylko się na­pił, czyli w za­sa­dzie co­dzien­nie. Nie chcia­łem być jak on, cho­ciaż po pew­nym cza­sie zro­zu­mia­łem, że ro­bi­łem do­kład­nie to samo.

Jed­nak dzi­siaj… dzi­siaj po pro­stu nie mo­głem. Nie by­łem w sta­nie po­ra­dzić so­bie z tym, co się ze mną działo. Nie umia­łem wy­ma­zać z głowy tych pięk­nych, smut­nych nie­bie­skich oczu tak po­dob­nych do oczu mo­jej Sky. Spo­tka­nie z dziew­czyną na sta­cji spra­wiło, że doj­mu­jący ból i tę­sk­nota ude­rzyły we mnie ze zdwo­joną mocą, tak ogromną, że nie mia­łem już siły wal­czyć. Oczami wy­obraźni znów zo­ba­czy­łem sie­bie w Spring Hill, gdzie ją spo­tka­łem.

Za­trzy­ma­li­śmy się na nie­wiel­kiej sta­cji, by za­tan­ko­wać ma­szyny i usta­lić kon­kretny plan dzia­ła­nia, gdy już do­trzemy na miej­sce. Zo­stało nam nieco po­nad go­dzinę, by do­je­chać do Spring­field, więc był to nasz ostatni przy­sta­nek.

– Idę po coś do pi­cia. Mam na­dzieję, że bę­dzie tam też ja­kieś żar­cie – za­wo­łał Cal­der, kiedy za­par­ko­wał mo­tor tuż za mną.

– Weź też coś dla mnie. Ko­lejki ra­czej nie bę­dzie – mruk­ną­łem, ski­nąw­szy głową w kie­runku lu­dzi, któ­rzy w po­śpie­chu opusz­czali sta­cję. Nic dziw­nego, wi­dok kil­ku­na­stu zmę­czo­nych i wkur­wio­nych mo­to­cy­kli­stów może po­rząd­nie prze­ra­zić.

– Le­piej dla nas – ro­ze­śmiał się Doc, je­den z lu­dzi Ga­vina. – Na­leżę do Ba­stards już kilka lat, ale cią­gle mnie to bawi. Ucie­kają, jakby sam dia­beł ich go­nił.

Cal­der par­sk­nął, sta­jąc obok niego.

– Wy­glą­dasz jak brat bliź­niak Freddy’ego Kru­egera, więc, kurwa, nic dziw­nego, że spier­da­lają gdzie po­pad­nie.

Po­trzą­sną­łem głową i zsia­dłem z mo­toru. Nie mia­łem za­miaru ko­lejny raz słu­chać ich pier­do­le­nia, dla­tego sam ru­szy­łem w kie­runku wej­ścia. Mia­łem na­dzieję, że uda nam się szybko od­na­leźć dziew­czynę i w końcu bę­dziemy mo­gli wró­cić do Tu­sca­lo­osy. Miesz­ka­nie w klu­bie Ba­stards było ku­rew­sko mę­czące, szcze­gól­nie że więk­szość z nas spe­cjal­nie za sobą nie prze­pa­dała. Może i mię­dzy na­szymi klu­bami pa­no­wał po­kój, jed­nak po­dej­rze­wa­łem, że jesz­cze parę dni i so­jusz pój­dzie się je­bać.

Otwo­rzy­łem drzwi i już mia­łem wejść do środka, gdy na­gle coś twar­dego zde­rzyło się z moją klatką pier­siową. Spoj­rza­łem w dół, a moim oczom uka­zała się bu­rza dłu­gich blond wło­sów. W tym sa­mym mo­men­cie dziew­czyna za­chwiała się na no­gach, więc zła­pa­łem ją w pa­sie, żeby po­móc jej zła­pać rów­no­wagę.

– O rany. Prze­pra­szam – usły­sza­łem de­li­katny ko­biecy głos.

W tym sa­mym cza­sie mięk­kie ciało się ode mnie od­su­nęło.

Dziew­czyna pod­nio­sła głowę i gdy na­sze spoj­rze­nia się spo­tkały, za­mar­łem w to­tal­nym szoku. Au­ten­tycz­nie, kurwa, za­mar­łem w bez­ru­chu, nie mo­gąc na­wet zła­pać tchu. Dziew­czyna wy­glą­dała na rów­nie zszo­ko­waną. Po chwili wy­trzesz­czyła oczy i otwo­rzyła usta, jakby chciała coś po­wie­dzieć, ale nie wy­do­był się z nich ża­den dźwięk. Czu­łem, że się du­szę. Nie mo­głem od­dy­chać, jakby moje płuca w jed­nej chwili prze­stały pra­co­wać. Serce tak mi ga­lo­po­wało, że to nie­mal czu­łem ból. Nie wie­dzia­łem, co się, kurwa, dzieje. Czy to, co wi­dzę, jest prawdą, czy wy­two­rem mo­jej wy­obraźni. Nie, to mu­siała być ja­kaś pier­do­lona fa­ta­mor­gana.

– P-po­win­nam była pa­trzeć, gdzie idę – ode­zwała się po­now­nie, jed­nak tym ra­zem jej głos był cich­szy i ro­ze­dr­gany, a mnie mało serce nie wy­sko­czyło z piersi. Na­wet cho­lerny głos miała po­dobny. Może nieco doj­rzal­szy, ale mimo wszystko bar­dzo po­dobny. – Jesz­cze raz bar­dzo… – Urwała, gdy zła­pa­łem się za głowę i ryk­ną­łem gło­śno, na co ta wy­trzesz­czyła oczy jesz­cze bar­dziej. W jed­nej chwili strach na jej twa­rzy za­mie­nił się w prze­ra­że­nie. Na­gle czy­jeś dło­nie od­cią­gnęły mnie od niej i zo­sta­łem przy­ci­śnięty do ściany.

– Jett, do chuja, co jest grane?

Spoj­rza­łem na Doca, któ­rego mina wy­ra­żała to­talną kon­ster­na­cję. Za­ci­sną­łem mocno po­wieki, pró­bu­jąc uspo­koić sza­le­jącą w mo­jej gło­wie bu­rzę, ale je­dyne, co zdo­ła­łem zro­bić, to po­now­nie uj­rzeć tę piękną, choć prze­ra­żoną twarz dziew­czyny. Otwo­rzy­łem oczy, jed­nak na­dal nie mo­głem wy­do­być z sie­bie choćby słowa. Po­pa­trzy­łem w bok, gdzie wcze­śniej stała dziew­czyna, ale tej już nie było.

– Czło­wieku, la­ska mało nie wy­zio­nęła du­cha… – ode­zwał się Doc.

Ode­pchną­łem go od sie­bie, zgią­łem się wpół i opar­łem dło­nie o bu­dy­nek sta­cji ben­zy­no­wej. Nogi trzę­sły mi się tak bar­dzo, że gdyby nie to, że mia­łem przed sobą ce­glaną ścianę, pew­nie le­żał­bym już na ziemi. W żo­łądku czu­łem tak mocny ucisk, że je­dy­nie ostat­kiem sił po­wstrzy­my­wa­łem się przed zwy­mio­to­wa­niem. Wcią­ga­łem po­wie­trze przez nos, pró­bu­jąc to prze­rwać, ale za cho­lerę nie po­tra­fi­łem uspo­koić ga­lo­pu­ją­cego serca ani pę­dzą­cych my­śli. By­łem kom­plet­nie zdez­o­rien­to­wany. Dziew­czyna, którą przed mo­men­tem spo­tka­łem, wy­glą­dała nie­mal iden­tycz­nie jak moja Sky. Była może nieco star­sza, miała dłuż­sze włosy i szczu­plej­szą syl­wetkę… jed­nak te oczy… te cho­lerne oczy były nie­mal ta­kie same. Się­gną­łem po zdję­cie, które trzy­ma­łem w kie­szeni ka­mi­zelki. Po­czu­łem ból w klatce pier­sio­wej, jak za każ­dym ra­zem, gdy pa­trzy­łem na tę fo­to­gra­fię. Prze­je­cha­łem kciu­kiem po pięk­nej twa­rzy Sky. Jej dłu­gie lśniące blond włosy spły­wały po smu­kłych ra­mio­nach, a duże ciem­no­brą­zowe oczy pa­trzyły na mnie z mi­ło­ścią. Do­sko­nale pa­mię­ta­łem mo­ment, kiedy zro­bi­łem to zdję­cie. To był je­den z naj­szczę­śliw­szych dni w moim ży­ciu. Tam­tego dnia pierw­szy raz się po­ca­ło­wa­li­śmy.

– Co to, kurwa, było?

Unio­słem głowę, do­strze­ga­jąc pod­cho­dzą­cego do mnie Cal­dera.

Od­chrząk­ną­łem, usi­łu­jąc roz­luź­nić ści­śnięte gar­dło na tyle, by co­kol­wiek z sie­bie wy­du­sić, choć je­dyne, na co w tym mo­men­cie mia­łem ochotę, to od­wró­cić się i wa­lić głową w ścianę tak długo, aż z mo­jego mó­zgu zrobi się papka.

– Nic, po pro­stu kiep­sko się czuję – wy­chry­pia­łem, cho­wa­jąc z po­wro­tem zdję­cie do kie­szeni.

– To wi­dzę, ale py­ta­łem, o co cho­dziło z tą dziew­czyną. – Ge­stem wska­zał miej­sce, z któ­rego wła­śnie z pi­skiem opon od­je­chał czarny do­dge. – La­ska omal nie do­stała przez cie­bie za­wału.

Wzią­łem głę­boki od­dech i po­woli się wy­pro­sto­wa­łem. Po­czu­łem, że moje płuca w końcu za­częły pra­co­wać nor­mal­nie.

– O nic nie cho­dziło – burk­ną­łem. – Wku­rzy­łem się, bo nie­mal wla­zła mi pod nogi. To wszystko.

Blon­dyn skrzy­żo­wał ra­miona na piersi i prze­chy­lił głowę. Przez chwilę przy­glą­dał mi się uważ­nie.

– By­łem świad­kiem ca­łego zaj­ścia. Fakt, la­ska na cie­bie wpa­dła, ale to nie to cię zde­ner­wo­wało. Wi­dzia­łem, że na­wet po­mo­głeś jej od­zy­skać rów­no­wagę. Wszystko było okej, aż do mo­mentu, gdy zła­pa­łeś z nią kon­takt wzro­kowy. Wtedy od­sko­czy­łeś jak opa­rzony. Bra­cie, znam cię już do­brych parę lat, stąd wiem, że aż tak ła­two nie wpa­dasz w szał, a już na pewno ni­gdy nie wi­dzia­łem u cie­bie ta­kiego wkur­wie­nia, a szcze­gól­nie na ko­bietę. La­ska mało nie ze­mdlała, gdy na nią spoj­rza­łeś. To nie było nor­malne za­cho…

– Mó­wię, że wla­zła mi pod nogi, to wszystko – prze­rwa­łem mu. – Nie do­szu­kuj się cze­goś, czego nie ma! – wark­ną­łem tym ra­zem już ostro.

– Cal­der! – usły­sze­li­śmy do­no­śny głos i oboje od­wró­ci­li­śmy się w jego kie­runku.

Kilka me­trów od nas na sze­roko roz­sta­wio­nych no­gach stał Ga­vin, pre­zes klubu Ba­stards, któ­remu dzi­siaj po­ma­ga­li­śmy. Już z tego miej­sca wi­dać było, że jest wkur­wiony.

Brat prze­klął ci­cho, a po­tem po­now­nie na mnie spoj­rzał.

– Do­koń­czymy póź­niej. Te­raz mu­szę po­ga­dać z Ga­vi­nem. Je­śli tu spier­do­limy, to Shade po­urywa nam jaja – burk­nął, prze­cze­su­jąc włosy. – Ty w tym cza­sie zbierz się do kupy, za parę mi­nut po­win­ni­śmy znowu wy­ru­szyć w trasę.

Ski­ną­łem głową, pa­trząc, jak od­cho­dzi. Brat miał ra­cję, mu­sia­łem się po­zbie­rać i wy­ko­nać przy­dzie­lone nam za­da­nie, szcze­gól­nie że cho­dziło o ko­bietę Ga­vina, która zo­stała po­rwana i któ­rej ży­cie było za­gro­żone. Z re­guły ni­gdy nie mie­szamy się w in­te­resy in­nych klu­bów, tu­taj jed­nak mu­sie­li­śmy zro­bić wy­ją­tek. By­li­śmy im to winni. Ja­kiś czas temu to oni po­mo­gli w od­bi­ciu Mai, ko­biety na­szego pre­zy­denta. Długi za­wsze na­le­żało spła­cać. To była na­sza nie­pi­sana ho­no­rowa za­sada, któ­rej każdy czło­nek klubu bez­względ­nie prze­strze­gał.

– Wody?

Spoj­rza­łem na wy­cią­gniętą dłoń Ashera i nie­chęt­nie wzią­łem od niego bu­telkę.

– Dzięki – mruk­ną­łem, po czym po­woli, by nie po­draż­nić żo­łądka, wy­pi­łem całą za­war­tość.

– Wszystko w po­rządku? – za­py­tał, gdy wrzu­ca­łem bu­telkę do po­bli­skiego ko­sza.

Od­wró­ci­łem się twa­rzą do niego, mru­żąc oczy, ale za­miast kpią­cego uśmieszku, któ­rego się spo­dzie­wa­łem, zo­ba­czy­łem au­ten­tyczną cie­ka­wość.

– A dla­czego mia­łoby nie być? – od­po­wie­dzia­łem burk­nię­ciem.

Asher prze­chy­lił głowę i skrzy­żo­wał ra­miona na piersi, przez krótką chwilę pa­trząc gdzieś po­nad moim ra­mie­niem. Przy­się­gam, że wy­glą­dał nie­mal iden­tycz­nie jak jego star­szy brat. Po chwili wy­pu­ścił ciężko po­wie­trze z płuc, prze­cze­sał ciemne włosy i po­now­nie na mnie spoj­rzał.

– Po pro­stu py­tam. Wiele za­leży od po­wo­dze­nia dzi­siej­szej ak­cji. – Zro­bił krótką prze­rwę, nie od­ry­wa­jąc ode mnie wzroku. – Po­rażka nie wcho­dzi w grę, więc je­śli coś się dzieje… – Urwał, ko­lejny raz prze­cze­su­jąc swoje ciemne włosy.

Spoj­rza­łem w niebo i za­ci­sną­łem mocno szczęki. Wie­dzia­łem do­sko­nale, do czego zmie­rzał.

– Wiem, po co tu je­ste­śmy. Wiem, jak ważne jest od­zy­ska­nie ko­biety two­jego brata, więc nie trak­tuj mnie jak kre­tyna – wark­ną­łem, na­wet nie si­ląc się na uprzejmy ton.

Asher uniósł dło­nie przed sie­bie w prze­pra­sza­ją­cym ge­ście.

– Nie taki był mój cel. Po pro­stu chcę, żeby wszystko po­szło zgod­nie z pla­nem. Każdy ma ści­śle okre­ślone za­da­nie, od któ­rego bar­dzo dużo za­leży, a je­śli je­den z nas za­wie­dzie, wszystko może pójść się je­bać – wes­tchnął. – Je­śli Ga­vin ją straci…

Prze­łkną­łem gulę, która sta­nęła mi w gar­dle, i po­pa­trzy­łem na niego nieco ła­god­niej niż jesz­cze chwilę temu. Do­sko­nale wie­dzia­łem, ja­kie uczu­cia tar­gają czło­wie­kiem, gdy utraci uko­chaną osobę, szcze­gól­nie je­śli dzieje się to z jego winy.

– Wiem, jak to działa, nie mu­sisz mi tego tłu­ma­czyć. Tak jak mó­wi­łem, wszystko jest w po­rządku, więc wy­lu­zuj. Pój­dziemy do tego ru­ska i wy­cią­gniemy z niego in­for­ma­cje – po­wie­dzia­łem, a po­tem ski­ną­łem głową na po­czą­tek sze­regu, gdzie Ga­vin wła­śnie da­wał znać, że czas po­now­nie ru­szyć w drogę.

Nie­całą go­dzinę póź­niej sta­li­śmy przed bramą pro­wa­dzącą do po­sia­dło­ści Ro­ma­nowa. Wszę­dzie pa­no­wał to­talny roz­pier­dol. Mię­dzy nami a ochro­nia­rzami tego ru­ska do­szło do prze­py­chanki, skut­kiem czego Ro­ma­now skoń­czył z roz­trza­ska­nym no­sem, a kilku lu­dzi zo­stało po­tur­bo­wa­nych, za­równo po na­szej, jak i po ich stro­nie. Jed­nak w tym mo­men­cie to nie miało więk­szego zna­cze­nia, gdyż oczy wszyst­kich sku­pione były na Ga­vi­nie, który wła­śnie kro­czył w kie­runku po­sia­dło­ści, nio­sąc na rę­kach nie­przy­tomną So­fię.

Za­raz po do­tar­ciu na miej­sce oka­zało się, że fa­cet, który mógł mieć in­for­ma­cje do­ty­czące miej­sca po­bytu ko­biety Ga­vina, nie tylko jest oto­czony małą ar­mią uzbro­jo­nych po uszy ochro­nia­rzy, ale także upar­cie twier­dzi, że nie ma zie­lo­nego po­ję­cia, gdzie prze­bywa So­fia. Może i uwie­rzy­li­by­śmy w te jego za­pew­nie­nia, gdyby nie fakt, że po chwili na­sza za­gi­niona dziew­czyna wy­szła z jego po­sia­dło­ści. Do­kład­nie wtedy roz­pę­tało się pie­kło, i nie było ono spo­wo­do­wane jaw­nym kłam­stwem Ro­ma­nowa, za co zresztą Ga­vin wy­mie­rzył mu cios pro­sto w ryj, lecz tym, że twarz jego ko­biety była si­no­czer­wona. To, co działo się po­tem, przy­po­mi­nało scenę z kiep­skiego filmu. Któ­ryś z ochro­nia­rzy od­dał pierw­szy strzał, a po nim przy­szły na­stępne. Na szczę­ście wy­ryw­nego dupka udało nam się szybko spa­cy­fi­ko­wać, dzięki czemu nikt nie zo­stał ciężko ranny. Ucier­piała je­dy­nie So­fia, która stra­ciła przy­tom­ność, po­wa­lona na zie­mię przez jed­nego z lu­dzi Ro­ma­nowa, ale poza kil­koma za­dra­pa­niami nic jej się nie stało.

W gło­wie mi za­wi­ro­wało, na co z ję­kiem za­mkną­łem oczy. Mia­łem na­dzieję, że gdy po­now­nie je otwo­rzę, wszystko wróci do normy, a Cal­der ma­gicz­nie znik­nie. Tak się jed­nak nie stało, za­miast tego po­sa­dził dupę na krze­śle obok mnie i choć mu­sia­łem przy­znać, że jego gęba te­raz jesz­cze bar­dziej mi się roz­my­wała, to wy­raz po­iry­to­wa­nia na­dal był do­sko­nale wi­doczny.

– Po­wiesz mi, o co cho­dzi, do kurwy nę­dzy?

Upi­łem ko­lejny łyk wódki, po czym znów ude­rzy­łem szklanką o bar. Jak mia­łem mu to wy­tłu­ma­czyć? Jak mia­łem wy­ja­śnić Cal­de­rowi, że ja­kaś przy­pad­kowa dziew­czyna spra­wiła, że roz­sy­pa­łem się jak pie­przony do­mek z kart? Brat by tego nie zro­zu­miał, zresztą na­wet ja tego nie ro­zu­mia­łem.

– O nic, po pro­stu świę­tuję od­zy­ska­nie So­fii i to, że w końcu będę spał we wła­snym łóżku, a nie w tym nie­wy­god­nym gów­nie, które za­ofe­ro­wał nam Ga­vin.

– Nie było tak źle – mruk­nął Cal­der, po czym ski­nął na Wy­atta, na­szego kan­dy­data.

Chło­pak już po chwili stał za ba­rem i na­le­wał dla niego al­ko­hol.

– Bar­dziej się cie­szę, że nie będę mu­siał oglą­dać brzyd­kiej gęby Ashera, przy­naj­mniej przez ja­kiś czas, bo skoro Maya i So­fia się przy­jaź­nią, jest wię­cej niż pewne, że na­sze drogi po­now­nie się skrzy­żują.

– Tylko mi nie mów, że na­dal masz z nim pro­blem. My­śla­łem, że sprawa z Bla­ire zo­stała wy­ja­śniona.

– Nie cho­dzi o Bla­ire. Po pro­stu nie lu­bię tego aro­ganc­kiego skur­wiela i tyle – burk­nął Cal­der. – Zresztą nie roz­ma­wiamy o mnie, tylko o to­bie. – Dło­nią po­now­nie wska­zał moją szklankę. – Więc jaki jest praw­dziwy po­wód two­jego świę­to­wa­nia? Bo nie uwie­rzę, że cho­dzi o So­fię. Cał­kiem nie­dawno od­bi­li­śmy Mayę z rąk po­je­ba­nego psy­cho­paty, a nie przy­po­mi­nam so­bie, że­byś wtedy za­pi­jał się z ra­do­ści. Poza tym tro­chę się już znamy i po­tra­fię stwier­dzić, kiedy nie mó­wisz mi prawdy.

Po­trzą­sną­łem głową, co nie było mą­drym po­su­nię­ciem, gdy wy­piło się wia­dro wódki.

– A ja nie przy­po­mi­nam so­bie, bym za­ma­wiał u cie­bie se­sję te­ra­peu­tyczną. Mam ochotę się na­pić i to wła­śnie ro­bię. To był ku­rew­sko długi ty­dzień, więc po­sta­no­wi­łem się nieco roz­luź­nić. Nie do­szu­kuj się w tym cze­goś, czego nie ma, bra­cie – burk­ną­łem nie­zbyt uprzej­mie. Wsta­łem z krze­sła i po­ty­ka­jąc się o wła­sne nogi, ru­szy­łem przed sie­bie.

Cal­der mnie nie za­trzy­my­wał, ale wie­dzia­łem, że swoim wyj­ściem nie za­koń­czy­łem te­matu, a je­dy­nie odło­ży­łem w cza­sie na­szą roz­mowę. Cal­der był moim przy­ja­cie­lem i w za­sa­dzie jako je­dyny z braci wie­dział o mnie wszystko, mimo to na­wet jemu nie po­tra­fi­łem tego wy­ja­śnić.Sky
Spring Hill, Ten­nes­see

Piąt­kowy po­ra­nek za­czę­łam od tej sa­mej ru­tyny co za­wsze. Po po­ran­nej to­a­le­cie na­ło­ży­łam ma­ki­jaż, zwra­ca­jąc szcze­gólną uwagę na oko­licę żu­chwy i le­wego po­liczka. Tam uży­łam odro­binę wię­cej ko­rek­tora. Kosz­to­wało mnie to tro­chę wy­siłku, ale mu­sia­łam przy­znać, że wy­szło bar­dzo do­brze. Przez te lata za­uwa­ży­łam, że ma­sko­wa­nie si­nia­ków opa­no­wa­łam wręcz do per­fek­cji. Tylko na­prawdę wprawne oko mo­głoby się cze­goś do­pa­trzyć. Od dawna nie bił mnie po twa­rzy, a do­kład­nie od dnia, gdy jego wspól­nik Roy nie­za­po­wie­dziany przy­wiózł mu pa­piery do pod­pisu. Męż­czy­zna nie sko­men­to­wał mo­jego lima ani roz­cię­tej wargi, lecz od tego czasu mój mąż wy­bie­rał nie­wi­doczne miej­sca, które mo­głam z ła­two­ścią ukryć pod ubra­niem.

Jed­nak tego dnia, gdy wró­cił wcze­śniej z pracy, był na­prawdę wście­kły. W kli­nice do­szło do ja­kie­goś in­cy­dentu, więc mu­sieli prze­rwać pracę, a póź­niej się oka­zało, że nie za­stał mnie w domu. Pró­bo­wa­łam mu tłu­ma­czyć, ale żadne moje wy­ja­śnie­nie do niego nie do­cie­rało, czego skutki wi­doczne były na mo­jej twa­rzy.

Otrzą­snę­łam się ze wspo­mnień i po wej­ściu do kuchni na­tych­miast za­ję­łam się przy­go­to­wy­wa­niem śnia­da­nia. Dzie­sięć mi­nut póź­niej to­sty, jajka i be­kon były już go­towe, a w eks­pre­sie cze­kała świeżo za­pa­rzona kawa. Wła­śnie po­ło­ży­łam na stole ulu­bioną ga­zetę Mi­cha­ela, gdy wszedł do kuchni. Moje ciało na mo­ment za­sty­gło w prze­ra­że­niu. Cho­ciaż wie­dzia­łam, że dzi­siaj nie mam się czego oba­wiać, mój mózg na­dal był w try­bie obron­nym. Mu­sia­łam wziąć się w garść. Ode­tchnę­łam głę­boko i przy­wi­ta­łam męża z uśmie­chem na twa­rzy.

– Wła­śnie mia­łam po cie­bie pójść. Sia­daj, śnia­da­nie już jest go­towe.

Mi­chael pod­szedł do mnie i ob­jął mnie od tyłu.

– Mhm, czuję. To wła­śnie te za­pa­chy mnie tu zwa­biły – mruk­nął, sku­biąc zę­bami moją szyję.

Żółć mo­men­tal­nie po­de­szła mi do gar­dła. Nie­na­wi­dzi­łam, jak za każ­dym ra­zem uda­wał, że nic się nie stało. Na po­czątku na­szego mał­żeń­stwa po każ­dej awan­tu­rze Mi­chael ka­jał się i spra­wiał wra­że­nie, jakby na­prawdę było mu przy­kro. Jed­nak z cza­sem na­wet to prze­stał ro­bić. Te­raz po pro­stu za­cho­wy­wał się tak, jakby to, że znowu mnie ude­rzył, w ogóle nie miało zna­cze­nia. Cho­ciaż dla niego pew­nie nie miało.

– Po­wi­nie­neś się po­śpie­szyć, je­śli nie chcesz spóź­nić się do pracy.

– Masz ra­cję. – Spoj­rzał na swój ze­ga­rek. – Mam dzi­siaj mnó­stwo ro­boty. Do tego w przy­szłym ty­go­dniu Roy idzie na urlop, więc to ja będę mu­siał prze­jąć jego pa­cjen­tów – mruk­nął, wie­sza­jąc ma­ry­narkę na krze­śle i sia­da­jąc przy stole.

Wzię­łam z półki dwa ta­le­rze i na jed­nym uło­ży­łam to­sty, a na dru­gim jajka i be­kon, tak jak lu­bił. Wszystko po­sta­wi­łam tuż przed nim. Na­stęp­nie na­la­łam kawy do dwóch fi­li­ża­nek i rów­nież usia­dłam przy stole.

Pa­trzy­łam w mil­cze­niu, jak Mi­chael po­chła­nia po­si­łek i prze­gląda po­ranną ga­zetę. Wy­glą­dał zu­peł­nie nor­mal­nie. Jak za­wsze nie­na­gan­nie ubrany, w śnież­no­bia­łej ko­szuli i ciem­no­gra­na­to­wych spodniach, sie­dział roz­po­starty na krze­śle, je­dząc przy­go­to­wane przeze mnie śnia­da­nie. Twarz ogo­lił na gładko, a gę­ste włosy w ko­lo­rze kawy za­cze­sał do tyłu, przez co wy­da­wał się bar­dzo po­waż­nym czło­wie­kiem. Nie był za­nadto umię­śniony, ale nie na­zwa­łaby go chu­dym. Nic w jego wy­glą­dzie nie wska­zy­wało, że jed­nym cio­sem po­trafi pod­bić ko­muś oko lub kop­nia­kiem zła­mać że­bro. Tylko nie­liczni wie­dzieli, że pod tą nie­po­zorną fa­sadą kryje się praw­dziwy po­twór.

Spoj­rza­łam na ze­gar wi­szący nad jego głową. Zo­stało pięć mi­nut do jego wyj­ścia. Nie mo­głam więc dłu­żej zwle­kać, mu­sia­łam za­cząć roz­mowę już te­raz.

– Chcia­ła­bym od­wie­dzić dzi­siaj pa­nią An­drews… – Urwa­łam i prze­łknę­łam ner­wowo ślinę, wi­dząc, jak od­kłada ga­zetę i kie­ruje spoj­rze­nie ciem­nych oczu wprost na mnie. Od­chrząk­nę­łam i po­ło­ży­łam dło­nie na udach, by nie wi­dział ich drże­nia. – Pa­mię­tasz, mó­wi­łam ci o tym. Jej córka zła­mała bio­dro i nie jest w sta­nie za­jąć się matką.

– Tak, wspo­mi­na­łaś, że po­trze­buje po­mocy. – Zmarsz­czył brwi i oparł się o krze­sło.

– To tylko na ja­kiś czas, góra na kilka mie­sięcy, póki jej córka nie wy­do­brzeje. Poza tym my­ślę, że bę­dzie to do­brze o to­bie świad­czyło – do­da­łam po­śpiesz­nie.

– O mnie? – za­kpił.

Wy­tar­łam mo­kre od potu dło­nie i zła­pa­łam za sto­jącą przede mną fi­li­żankę.

– Je­steś le­ka­rzem i pra­cu­jesz z ludźmi, więc bar­dzo do­brze wiesz, jak ważne są opi­nia i uzna­nie in­nych. To wła­śnie dzięki tej opi­nii… do­brej opi­nii masz tylu pa­cjen­tów. – Wi­dzia­łam ma­lu­jące się na jego twa­rzy za­do­wo­le­nie. – Pani An­drews zna mnó­stwo lu­dzi, dla­tego my­ślę, że je­śli udzielę się cha­ry­ta­tyw­nie, to w pew­nym stop­niu ja rów­nież przy­czy­nię się do… do two­jego suk­cesu. – Wie­dzia­łam, że tymi sło­wami od­po­wied­nio po­łech­ta­łam jego ego. Nie­stety jed­no­cze­śnie czu­łam, jak umiera resztka mo­jej god­no­ści.

– Może i masz ra­cję, ale nie chcę, byś mar­no­wała na to cały swój czas – burk­nął, do­pi­ja­jąc kawę, po czym wstał, za­bie­ra­jąc z opar­cia ma­ry­narkę. – Chciał­bym, by moja żona cze­kała na mnie w domu, gdy zmę­czony wra­cam z pracy. Mo­żesz po­ma­gać sta­rej, ale nie chcę, byś ro­biła to moim kosz­tem. Ro­zu­miesz?

Jezu Chry­ste, udało się!

– Oczy­wi­ście. – Od­chrząk­nę­łam. – My­śla­łam o kilku go­dzi­nach, dwa, może trzy razy w ty­go­dniu. Za­czę­ła­bym dzi­siaj, ale obie­cuję, że będę w domu na czas – do­da­łam z na­dzieją.

Na całe szczę­ście Mi­chael tylko ski­nął głową i ru­szył do wyj­ścia. Po­drep­ta­łam za nim i sta­nę­łam w drzwiach, by jak za­wsze po­że­gnać męża. To był nasz co­dzienny ry­tuał. Dzień w dzień jak szma­ciana ku­kła sta­wa­łam w tych cho­ler­nych drzwiach i ca­ło­wa­łam swo­jego zde­ge­ne­ro­wa­nego męża na do wi­dze­nia. Z da­leka wy­glą­dało to cał­kiem na­tu­ral­nie, dla mnie jed­nak było naj­gor­szym ro­dza­jem ka­tu­szy.

Ode­tchnę­łam głę­boko do­piero wtedy, gdy jego sa­mo­chód znik­nął za za­krę­tem. Nie­na­wi­dzi­łam ta­kiego ży­cia. Gar­dzi­łam sobą, że nie umia­łam się mu prze­ciw­sta­wić. Na po­czątku myl­nie za­ło­ży­łam, że ta nad­mierna opieka była wy­ra­zem tro­ski z jego strony, szcze­gól­nie po tym, co mnie spo­tkało. Do­piero póź­niej zro­zu­mia­łam, że to żadna opie­kuń­czość, on do­słow­nie prze­jął kon­trolę nad moim ży­ciem i każ­dym jego aspek­tem. By nie pro­wo­ko­wać kłótni, na­uczy­łam się ukry­wać emo­cje, choć i to z cza­sem prze­stało dzia­łać. Z każ­dym ro­kiem kon­trola Mi­cha­ela prze­ra­dzała się w ob­se­sję, a on sam sta­wał się po­two­rem.

Za­mknę­łam drzwi i ru­szy­łam w po­śpie­chu do kuchni, by po­sprzą­tać ba­ła­gan, któ­rego na­ro­bi­łam, przy­go­to­wu­jąc śnia­da­nie. Na­dal nie mo­głam uwie­rzyć, że Mi­chael przy­stał na moją prośbę. Z re­guły z miej­sca od­rzu­cał każdy mój po­mysł, twier­dząc, że moim je­dy­nym za­da­niem jest dba­nie o nasz dom i wy­godę męża. To było wszystko, do czego, we­dług niego, nada­wała się taka ko­bieta jak ja. Mój mąż nie chciał, że­bym pra­co­wała. Uwa­żał, że po szkole śred­niej nie znajdę po­rząd­nej pracy, a on nie mógł po­zwo­lić so­bie na to, że­bym ka­lała jego do­bre imię ja­kąś ro­botą w pod­rzęd­nej re­stau­ra­cji czy skle­pie.