Vardøger - ebook

Prolog

Miasto nocą wyglądało naprawdę pięknie. Nigdy nie sądziła, że spojrzy na nie akurat z tego miejsca, stojąc z nogą wysuniętą poza krawędź…

Tak się bała tego, co czekało ją po tamtej stronie. A co, jeśli tam nic nie ma? Tak czy owak wkrótce by się o tym przekonała. Wyrok był jednoznaczny, cztery, w najlepszym wypadku sześć miesięcy, więc po co czekać? On jej nie pomoże, a bez nadziei, bez rodziny, pozbawiona chęci do walki nie miała czego tutaj szukać. Objęła się ramionami, ostatni raz spoglądając na most, na którym stała niecałe dwie godziny temu, na telebim koło stacji benzynowej i neon klubu, w którym pracowała. Z tej odległości były naprawdę niepozorne, lecz chyba nic w tym mieście nie wyglądało w tej chwili bardziej żałośnie niż ona.

Na krańcu światła…

Zatrzymaj się…Rozdział I: Wprowadzenie

Swąd spalin i bliżej nieokreślony metaliczny zapach wciskały się przez otwarte okna. Odgłos syren zlewał się z warkotem silników, tworząc przeraźliwy jazgot. Czy ten autobus nie może jechać trochę szybciej? Wiedziałam, że jestem spóźniona, ale to już była gruba przesada – pomyślałam, otwierając oczy, kiedy autokar nieoczekiwanie się zatrzymał. Niecierpliwiąc się, przykleiłam nos do szyby, chcąc zobaczyć cokolwiek, co działo się na przedzie.

– To chyba jakiś wypadek. – Usłyszałam dobiegające zewsząd głosy pasażerów.

Wstałam i wcisnęłam się pomiędzy siedzenia, zaglądając na drugą stronę. Migające światła policyjnych pojazdów i zjeżdżające się ambulanse uniemożliwiały jakiekolwiek rozeznanie w sytuacji. Ludzie wysiadali z samochodów, niektórzy nawet wymiotowali w przydrożnym rowie.

Zauważyłam, jak ktoś z tyłu otwiera drzwi i wychodzi na zewnątrz. Długo się nie zastanawiając, poszłam w jego ślady, omal nie wpadając do rowu.

Było jeszcze gorzej, niż myślałam. Za autokarem ciągnął się rząd pojazdów, którego koniec ginął gdzieś daleko na horyzoncie. Nie było szans na jakiekolwiek manewry, zwłaszcza na przedzie, gdzie umacniały się policyjne blokady. Wolnym krokiem zaczęłam iść w ich stronę, mijając po drodze opuszczone samochody. Przyglądałam się z daleka krzątaninie ratowników i policjantów, gdy nad moją głową nieoczekiwanie przeleciały dwa ratownicze śmigłowce.

Kobiecy lament, płacz dzieci i podniesione męskie głosy były coraz wyraźniejsze…

Kilkaset metrów przed blokadą zauważyłam w rowie siedzącą tyłem do drogi skuloną postać. Gdy podeszłam bliżej, okazało się, że była to dziewczyna, mniej więcej w moim wieku. Zsunęłam się po trawie, by przyjrzeć się jej bliżej. Szeptała coś pod nosem, drapiąc się po rękach i drżąc na całym ciele.

– Hej, wszystko w porządku? – zapytałam, lustrując szybko tę dziwną istotę.

– Nie ma, jestem wolna… wolna… już go nie ma, nie ma… – bełkotała.

– Kogo nie ma? – spytałam, ponownie się nad nią pochylając.

– Uciekaj stąd… nie słyszę go i nie czuję, ale on… nadal gdzieś tu jest… uciekaj… Sasza – wymamrotała, podnosząc głowę i wlepiając we mnie swój przerażony wzrok.

– Skąd…? – urwałam, spoglądając w jej puste oczy.

– Samochód… musisz uważać na czarny samochód… – wydusiła resztką sił, po czym przymknęła powieki, przewróciła się na bok i straciła przytomność.

Czym prędzej wyskoczyłam z rowu w poszukiwaniu ratunku, ponieważ sama bałam się jej dotykać.

– Hej! Pomocy! Ona zemdlała! – krzyczałam, machając rękoma w kierunku blokady, gdzie znajdowali się ratownicy.

Nikt nie zareagował, więc ruszyłam biegiem w ich stronę. Gdy tam dotarłam, mijając po drodze grupę gapiów, jeden z ratowników w końcu zwrócił na mnie uwagę.

– Pomóżcie, z tyłu leży dziewczyna, myślę, że jest z nią źle. Zemdlała i… – przerwałam, by zaczerpnąć tchu. – Wyglądała, jakby była ranna – dokończyłam, zginając się w pół, kiedy poczułam bolesne ukłucie w boku.

– W porządku, po której stronie? – zapytał.

– Po tej. – Wskazałam ręką na rów.

– Z panią wszystko dobrze?

– Tak, to tylko kolka – odpowiedziałam, z trudem prostując plecy.

– Roman! – krzyknął tak głośno, że aż podskoczyłam.

Kilka sekund później wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna przedarł się przez tłum i podbiegł do nas. Był cały spocony i miał ślady krwi na uniformie. Pomyślałam, że to trochę dziwne…

– Co się dzieje? – zapytał zdyszany.

– Być może mamy kolejną ofiarę, pospiesz się – rzucił tamten i ruszył we wskazanym przeze mnie kierunku.

Roman posłał mi przelotne spojrzenie i truchtem podążył za kolegą. Obserwowałam, jak przeskakują przez rów i brzegiem pola biegną w stronę dziewczyny. Na drodze robiło się coraz tłoczniej, w całym tym zamieszaniu nawet nie zauważyłam, co tak naprawdę było przyczyną wypadku. Prawdę mówiąc, nawet nie chciałam tego oglądać, nagle zrobiło mi się słabo, a kłucie w boku nie ustępowało. Przeszłam na drugą stronę i oparłam się o najbliższe auto. Dziwne zawroty głowy i chłód, jaki poczułam, spowodowały, że nie byłam w stanie iść dalej. Rozgrzana blacha paliła mnie w plecy, a mimo to pot na moim czole wydawał się zamarzać.

– Co u licha? – westchnęłam, wyobrażając sobie najgorsze.

Obawiałam się, że zaatakował mnie jakiś nieznany wirus. Podniosłam dłoń do oczu, by przyjrzeć się palcom. Początkowo wszystko zdawało się być w porządku. Dotknęłam nadgarstka, puls także był w normie. Powoli weszłam między auta, chcąc przecisnąć się do autokaru i przy okazji upewnić się, czy z dziewczyną jest już lepiej. Położyłam dłoń na masce czarnego volvo przede mną i w tym momencie dotarło do mnie, że zaczyna dziać się coś bardzo dziwnego. Mimo że samochód stał pusty, poczułam drganie pod palcami i ledwo zauważalny ruch. Podniosłam głowę, kierując wzrok nieco wyżej, na ogromną ciężarówkę stojącą tuż za nim. W kabinie siedział tęgi mężczyzna, a jego głowa była wsparta na kierownicy.

Pomyślałam, że to, co w tej chwili rejestrują moje oczy, jest nierealne i przechodzę jakieś halucynacje. Gorące powietrze drgało na krawędziach pojazdów, zdawało się gęstnieć, po czym szybko zmieniło się w szarą mgłę. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Kilkunastotonowe monstrum zbliżyło się z przeraźliwym rykiem, uderzając w tył samochodu przede mną. Stałam oniemiała, nie mogąc ruszyć się z miejsca. Obserwowałam, jak tylna szyba volvo kruszy się niczym lód, a jej drobinki zaczynają unosić się w powietrzu, błyszcząc jak prawdziwe diamenty. Były bardzo blisko, prawie na wyciągnięcie ręki, jednak gdy tylko wysunęłam ją w ich stronę, jakaś siła pchnęła mnie powoli do tyłu, naciągając moje ciało jak sprężynę. Zniknęły syreny i cały harmider, jaki towarzyszył wypadkowi. Byłam tylko ja i to, co rozgrywało się przede mną. Jak na zwolnionym filmie, przy dźwiękach wyginającej się blachy wylądowałam plecami na masce samochodu, który stał za mną. Najpierw poczułam tępy ból na wysokości ud, następnie moja głowa nienaturalnie odchyliła się do tyłu, kiedy usłyszałam przeciągły chrzęst łamanych kości i odgłos rozrywanego materiału. Moje ciało automatycznie weszło w stan szoku. Pojawiły się drgawki, szczęki zacisnęły się jak imadło, kalecząc mój język, a płuca nie radziły sobie z ilością powietrza, jaką zaczęłam wciągać, wijąc się z bólu. Z mojej piersi wydobył się dziki, wręcz zwierzęcy skowyt, który zagłuszył wszystko wokół. Następnie odbił się echem, jakby zaczął żyć własnym życiem, przekształcając się w przeciągłe dudnienie, niczym dźwięk odtwarzany z taśmy puszczonej w zwolnionym tempie. Ostatkiem sił podniosłam ociężałą głowę i oczami pełnymi łez, które nie chciały ich opuścić, ujrzałam przed sobą falujący czarny płaszcz. Długa noga, obuta w ciężkie wysokie oficerki, tąpnęła na maskę samochodu, który zmiażdżył mi nogi. Auto wyraźnie ugięło się pod ciężarem tego, kto na nie wskoczył. Chciałam zaprotestować i krzyknąć, żeby przestał, lecz z mojego gardła wydobyły się tylko resztki jakiegoś gulgotu. Sylwetka mężczyzny była bardzo nietypowa, wyglądał niczym duch obleczony w odzienie, jego twarz wydawała się przeźroczysta i niewyraźna. Wykonał jakiś niezrozumiały ruch ręką, po czym uniósł ją wnętrzem do góry, rozpościerając palce. Zapomniałam o bólu i oddychaniu, kiedy drobinki szkła uniosły się z powrotem w powietrze, odbijając się od jego płaszcza. Moje włosy w jednej chwili nastroszyły się, a ciało znowu zaczęło wyginać się i drżeć. Wywracałam oczami, a nieprzyjemny smak soli w ustach i ból w szczęce doprowadzały mnie do mdłości. Mój kolejny krzyk brzmiał jak urywany bełkot, kiedy walczyłam z językiem wciskającym się samoistnie do gardła. Nieznany mi dotąd prąd przeszedł po nogach, dźwigając moje ciało z powrotem do pionu. Zanim uchyliłam powieki i zrozumiałam, co naprawdę się stało, było już po wszystkim. Wycie syren i dźwięki wypadku oraz głosy zgromadzonych wokół niego ludzi powróciły jakby z zaświatów…

Ogłupiała potrząsnęłam głową, wciąż stojąc przed czarnym volvo, które w sekundę podziałało na mnie jak odbezpieczony granat. Spinając się w sobie, wyskoczyłam spomiędzy aut i wpadłam do rowu, niepewna swoich nóg. Podnosząc się na drżących ramionach, wbiłam wzrok w ciężarówkę, której kierowca albo zemdlał, albo dostał ataku serca. Chwilę potem jej silnik zaryczał, a maszyna z rozpędem uderzyła w volvo, ono zaś – w białe auto tuż przed nim. Wszystko działo się tak szybko, że nie zdążyłam nawet zauważyć, jak jego tylna szyba pęka, a jej fragmenty rozsypują się dookoła. Klaksony aut odzywały się jeden po drugim, a ja wpatrywałam się jak zahipnotyzowana w to widowisko, o mało nie tracąc zmysłów…Rozdział II: Mroczna biesiada

Obudził mnie koszmar. Wciąż nie mogłam pozbierać się po tym, co mnie spotkało. Czy tak wygląda śmierć? A jeśli tak, to dlaczego wciąż żyję? Coś było bardzo nie w porządku, pomyślałam, odrzucając na bok kołdrę. Z pewnością nie byłam osobą, która wierzyła w duchy albo zjawiska paranormalne. Moje myślenie było raczej trzeźwe, więc tym bardziej to przeżywałam. Czułam wszystko, ból, zimno i nadchodzący koniec, ale najbardziej zastanawiał mnie mężczyzna. Skąd się tam wziął i dlaczego pokazał mi to wszystko? Kim był? Duchem? Śmiercią? Co oznaczały te halucynacje? Niestety, tak jak niespodziewanie się pojawił, tak też zniknął, dosłownie rozpływając się w powietrzu. Myślałam również o dziewczynie, której na szczęście nic poważnego się nie stało. Jej zachowanie jednak było bardzo dziwne, zwłaszcza kiedy wypowiedziała moje imię…

* * *

Lokal dudnił gwarem i mroczną instrumentalną muzyką, której nigdy wcześniej nie słyszałam.

– Wyglądasz na zmęczoną, wszystko w porządku? – Usłyszałam za plecami głos Piotra.

– Tak, nic mi nie jest, po prostu źle spałam, ale dam radę – odpowiedziałam, odwracając się i posyłając mu lekki uśmiech.

– To świetnie, bo dzisiaj naprawdę mamy komplet. Jakaś szycha wpadła do nas ze swoimi znajomymi i wygląda na to, że coś świętują – oznajmił.

– Co świętują? – zapytałam od niechcenia, zawiązując swój długi kopertowy fartuch.

– Też chciałbym to wiedzieć – odparł tajemniczo i zniknął za drzwiami do baru.

Piotr był współwłaścicielem lokalu, który prowadził wraz z ojcem. Byliśmy przyjaciółmi, drużyną na dobre i złe, nikt nikogo nie faworyzował. Piotr tak samo jak reszta ciężko pracował i dawał z siebie wszystko. Zawsze mogłam liczyć na jego pomoc, jednak ani mi w głowie było wtajemniczać go w swoją ostatnią wycieczkę. Szybko upięłam włosy i ostatni raz zerknęłam w lustro.

– Dam radę – mruknęłam bez zbytniego przekonania.

Nie kryjąc ciekawości, powiodłam wzrokiem po klubie. Na przedzie wszystko wyglądało jak zwykle, tylko w głębi przy złączonych stołach trwała jakaś impreza przypominająca stypę. Towarzystwo było mieszane, na oko jakieś dwadzieścia osób, z których każda ubrana była na czarno.

– To jakaś stypa? – zagadnęłam Piotra, wskazując dyskretnie brodą w ich kierunku.

– Pojęcia nie mam. Zadzwonili godzinę temu, pytając o wolne miejsca, a potem zwyczajnie się pojawili. Zapłacili ekstra i obiecali być grzeczni, więc chyba resztą nie musimy się przejmować – odpowiedział spokojnie, napełniając kolejny dwuipółlitrowy dzbanek piwa.

– A te świeczki? Skąd je wziąłeś?

– Sami przynieśli. – Uśmiechnął się pod nosem. – To do boju! – Pstryknął palcami, a następnie odwrócił się, by przyjąć następne zamówienie.

– Jasne, szefie – odpowiedziałam cicho sama do siebie.

Postawiłam dwa dzbanki na tacy i ruszyłam w stronę tajemniczego zgromadzenia. Początkowo nic się nie działo, szłam spokojnie do chwili, kiedy poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.

– Wygląda na ciężkie, pozwolisz, że zabiorę to od ciebie? – Usłyszałam głos, na którego dźwięk od razu zrobiłam w tył zwrot.

Wysoki jak tyczka i przeraźliwie szczupły mężczyzna wpatrywał się we mnie z góry pytającym wzrokiem.

– T…tak, bardzo proszę – zająknęłam się, podając mu tacę niczym nakręcana lalka.

Złapał w dłonie dzbanki, a następnie wyminął mnie i oddalił się, zostawiając zbitą z tropu. Stałam tak przez chwilę oniemiała, zastanawiając się, dlaczego to zrobiłam. To była moja praca, mogłabym nawet żonglować pustymi szklankami, gdyby tego ode mnie oczekiwano, a ten facet podał w wątpliwość moje możliwości. Zmrużyłam oczy i nieco oburzona jego zachowaniem podążyłam za nim, by przyjąć resztę zamówienia.

Wyglądali jak duchy. Wydawało się, że prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiają, tylko komunikują się za pomocą sobie tylko znanych gestów i krótkich zwrotów.

– Przepraszam – zagadnęłam, czując się trochę jak intruz.

Większość nie zareagowała, tylko pan uczynny i jakaś kobieta z dziwnym nakryciem głowy podnieśli na mnie wzrok.

– Nie możesz tutaj wejść – powiedziała krótko, unosząc brwi.

– Słucham? – zapytałam z niedowierzaniem, kiedy usłyszałam jej bzdurny zakaz.

– Spójrz pod nogi – odezwał się kolejny głos, należący do osoby, która nawet nie raczyła zwrócić się w moją stronę.

To nie żadna stypa – pomyślałam, przyglądając się grubej czerwonej linii na parkiecie wokół całego zgromadzenia. To jakaś nawiedzona sekta i nie było sensu wdawać się w dyskusję. Niech Piotr sam się nimi zajmie. Wzdrygnęłam się i zrobiłam mały krok do tyłu z zamiarem oddalenia się.

– Nie, niech zostanie – odezwała się z głębi jakaś dziewczyna. – Jest w porządku, pomogła mi. Prawda, Saszo?

Kiedy spojrzałam w jej kierunku, ledwo ją rozpoznałam. Była blada jak ściana, a jej włosy częściowo pokryły się siwizną. W ciężkim makijażu i czarnym ubraniu wyglądała, jakby szybko postarzała się co najmniej o dziesięć lat.

– Cześć. Jak się trzymasz, wszystko w porządku? – zagaiłam, uważając żeby nie stanąć na tej ich śmiesznej granicy. Kto wie, co by się wówczas stało, wolałam tego nie sprawdzać.

– Tak, mamy małe zebranie – odpowiedziała, podnosząc się ze swojego siedzenia. – Ludzie, to jest Sasza. Była przy mnie, kiedy ten, którego imienia nie wypowiadamy, opuścił mnie. Sądzę, że mógł mieć z nią kontakt i powinniśmy ją ostrzec… – urwała, stając na palcach. – Wiktorze? Zgadzasz się ze mną?

Mężczyzna, do którego zwróciła się dziewczyna, miał około trzydziestki. Oparł brodę na splecionych rękach, wyraźnie zastanawiając się nad tym, o co został poproszony.

– Nie wiemy, czy już nie ma nowego domu. A co, jeśli to właśnie ją wybrał? – wtrąciła znowu.

– Możemy to sprawdzić, jeśli się zgodzi. Zapytaj ją, Łucjo – odezwał się nagle pan uczynny, zupełnie jakby nie zauważał mojej obecności.

– Zaraz, chwileczkę. O czym wy mówicie, jaki dom i jaki kontakt? – Zdezorientowana podniosłam głos, wodząc wzrokiem po wszystkich.

– Widzicie? Ona nawet nie jest świadoma zagrożenia – upierała się Łucja.

– Bardzo mi przykro, ale nie interesują mnie zabawy z duchami ani te wasze dziwne zwyczaje. Co to ma być? – Spojrzałam w dół. – Papryka, pieprz cayenne? – zażartowałam, próbując rozmazać czubkiem buta czerwoną linię, gdy nagle stało się coś niespodziewanego.

Moje włosy zaczęły unosić się jak naelektryzowane, poczułam lekki ból, jakby ktoś pociągnął mnie za luźne kosmyki. Automatycznie cofnęłam nogę, wlepiając w nich przerażone spojrzenie.

– Jesteście nienormalni – mruknęłam, zasłaniając się tacą, sama nie wiedząc przed czym, i szybkim krokiem oddaliłam się.

Przez następne pół godziny nie wychodziłam poza bar, bacznie ich obserwując. Nie miałam pojęcia, jak to zrobili, ale trzeba było im przyznać, że nieźle mnie przestraszyli. Co niektórzy z nich również mnie obserwowali, a sam Wiktor, z kamiennym wyrazem twarzy, niczym LaVey świdrował mnie swoim zabójczym spojrzeniem. Próbowałam odgonić natrętne myśli oraz wspomnienia z tamtego dnia. Mój umysł nie przyjmował ich do świadomości, uznając to wszystko za halucynacje. Nie mogłam przecież zostać połamana, a potem w kilkanaście sekund poskładana z powrotem, prawda? „Ten, którego imienia nie wymawiamy”. Dobre sobie, a kim on, do diabła, jest, jakimś Candymanem? Prawie prychnęłam pod nosem, nalewając kolejne piwo dla jednej z klientek.

– Przepraszam, czy z tym piwem jest wszystko w porządku? – zapytała zdziwiona i nieco rozbawiona zarazem.

Rzeczywiście, nawet tego nie zauważyłam. W ogóle się nie pieniło i zrobiło się dziwnie mętne.

– Piotr! Mogę cię na chwilę prosić? – Zaczęłam machać ręką jak poparzona.

– Co się dzieje? – zapytał, od razu spoglądając na browar, który dosłownie mętniał w oczach.

– Pojęcia nie mam, chyba coś się popsuło – wyjaśniłam, posyłając kobiecie przepraszające spojrzenie, na co ona parsknęła śmiechem.

– Pokaż. – Westchnął, odsuwając mnie od beczki, po czym odwrócił się, jakby czegoś zapomniał, i pochylił się do mojego ucha. – Zrób coś z włosami, wyglądasz, jakbyś wisiała do góry nogami. – Zachichotał, obracając mnie przodem do drzwi na zaplecze.

– Dzięki – burknęłam, po czym posłusznie wyszłam.

Nie kłamał. Wyglądałam okropnie, a co najdziwniejsze, zrobiły mi się straszne kołtuny. Zawsze dokładnie szczotkowałam włosy, a gdy wychodziłam stąd ostatnim razem, miałam je idealnie uczesane i upięte. Próbowałam je jakoś ujarzmić i rozplątać, ale moje wysiłki poszły na marne. Ostatecznie zmoczyłam je nieco i zawinęłam w kok. Ogarnął mnie niepokój, pragnęłam, żeby ta rodzina Addamsów wyniosła się z klubu jak najszybciej.

– Wszystko w porządku? – Usłyszałam zaniepokojony głos Piotra, dobiegający przez ledwo uchylone drzwi.

– Tak, dzięki. Już wracam, daj mi jeszcze minutkę – odpowiedziałam, pociągając nosem.

Kiedy wróciłam za bar, okazało się, że lokal znacznie opustoszał. Poczułam wyraźną ulgę, kiedy zauważyłam, że sekta dziwolągów również się ulotniła.

– Szybko się wynieśli – stwierdziłam, nie kryjąc zadowolenia.

– Szybko? – Piotr sprawiał wrażenie zdziwionego. – Siedziałaś na zapleczu dobrą godzinę – wyjaśnił, grzebiąc w tylnej kieszeni jeansów. – Proszę, jeden z nich zostawił to dla ciebie. – Uśmiechnął się i podał mi czerwono-czarną wizytówkę.

– Zaraz, jaką godzinę? Byłam tam raptem dziesięć minut – odparłam zbita z tropu, zgniatając w dłoni kartonik.

– Dziesięć? Spójrz na zegar. – Pokręcił głową z rozbawieniem.

Ze zdziwienia aż otworzyłam usta, nie mogąc wydusić nic sensownego. Dochodziła północ.

– Jak? Co? Ja… bardzo przepraszam, nie wiem, jak to się stało – wyjęczałam, łapiąc się za głowę. – Byłam pewna, że… moje włosy, zmoczyłam je, a potem…

– W porządku, nic się nie stało, ale dobrze by było, gdybyś wzięła dzień lub dwa wolnego. Alicja cię zastąpi, już do niej dzwoniłem – oświadczył, przyglądając mi się z założonymi rękoma.

– Jesteś pewien?

– Taaa, pomóż mi przy stołach i możesz zbierać się do domu.

Szłam wolnym krokiem, co chwilę oglądając się za siebie i nerwowo ściskając w dłoni pomiętą wizytówkę. Czułam się nieswojo po dzisiejszym spotkaniu z tymi dziwakami, w dodatku zapodział się gdzieś mój płaszcz i nawet nie mogłam sobie przypomnieć, czy miałam go dziś na sobie. Dziwne.

Zbliżając się do oświetlonego mostu, przyspieszyłam kroku, żeby jak najprędzej znaleźć się poza strefą mroku. Byłam zła, bo gdzieś w głębi siebie zaczęłam dopuszczać to wszystko do świadomości. Rzeczy, których normalnie nie dało się wytłumaczyć. Bałam się, że niemożliwe stanie się moją rzeczywistością.