Vicious. Nikczemni - ebook

I

POPRZEDNIEJ NOCY

CMENTARZ MERIT

Victor poprawił łopaty niesione na ramieniu i ostrożnie przekroczył stary, na wpół zapadnięty grób. Jego płaszcz lekko falował w rytm kroków, muskając kolejne mijane nagrobki. Przechodząc między ich rzędami, mężczyzna nucił pod nosem melodię, która niosła się przez cmentarz Merit niczym poszum wiatru. Sydney zadrżała na ten dźwięk, próbując nadążyć za Victorem w zbyt dużym płaszczu, niebieskich legginsach i zimowych butach. Przemykając ukradkiem przez cmentarz, wyglądali oboje jak duchy. Z blond włosami i jasną cerą mogli uchodzić za brata i siostrę, a może nawet ojca i córkę, jednak nie łączyło ich żadne pokrewieństwo. Taka sytuacja była im na rękę: Victor nie miał ochoty wyjaśniać każdemu, że uciekł z więzienia, a zaraz potem zabrał z pobocza przemoczoną deszczem dziewczynę, która niedawno zarobiła kulkę w ramię. Zdawało się, że zetknął ich kapryśny los. W gruncie rzeczy Victor zaczął wierzyć w przeznaczenie tylko z powodu spotkania z Sydney.

Przestał nucić, postawił stopę na płycie nagrobnej i sprawdził, czy coś lub ktoś nie czai się w otaczającej ciemności. Nie posłużył się wzrokiem, lecz tym, co kryło się pod skórą, co tętniło w jego żyłach. Mógł przestać nucić, ale uczucie nie minęło, dając o sobie znać leciutką, elektryzującą wibracją, którą tylko on słyszał, wyczuwał i potrafił odczytywać. Wibracją, która mówiła mu, czy ktoś znajduje się w pobliżu.

Sydney zauważyła, że się zawahał.

– Jesteśmy sami? – zapytała.

Victor mrugnął. Chwila zawahania minęła, wrócił właściwy mu spokój. Zdjął but z nagrobka.

– Tak, tylko my i martwi ludzie.

Poszli dalej, ku sercu cmentarza. Łopaty na ramieniu Victora cicho stukały, obijając się o siebie. Sydney kopnęła kamienny odłamek nagrobka. Z jednej strony miał wyryte jakieś litery układające się w słowa. Zanim zdążyła pomyśleć, że chciałaby wiedzieć, co na nim napisano, kamień potoczył się już w zarośla, a tymczasem Victor oddalił się od niej, żwawo maszerując między mogiłami. Podbiegła, by za nim nadążyć, kilka razy prawie się potykając na zamarzniętej ziemi. Mężczyzna zatrzymał się raptownie i popatrzył na jeden z grobów. Pogrzeb odbył się niedawno: grunt wyglądał na świeżo przekopany, a u szczytu wetknięto w ziemię prowizoryczną tabliczkę na czas przygotowania trwalszego nagrobka.

Sydney cicho jęknęła; ten nerwowy dźwięk nie miał nic wspólnego z kąsającym mrozem. Victor obejrzał się przez ramię i uśmiechnął do niej blado.

– Weź się w garść, Syd – poradził jej. – Zaraz się zabawimy.

Prawdę mówiąc, jemu też nie podobały się cmentarze. Nie lubił martwych ludzi, przede wszystkim dlatego, że nie miał na nich wpływu. Sydney wręcz przeciwnie, nie lubiła ich, ponieważ miała na nich ogromny wpływ. Skrzyżowała ramiona ciasno na piersi i dłonią w jednopalczastej rękawiczce potarła ramię w miejscu, gdzie ją postrzelono. Ten gest powoli zaczynał wchodzić jej w nawyk.

Victor odwrócił się i wbił jeden ze szpadli w ziemię, a drugi rzucił dziewczynie, która zdążyła wyciągnąć ramiona na czas, żeby złapać łopatę, sięgającą jej niemal do czubka głowy. Sydney Clarke była dość drobna jak na prawie trzynaście lat; dokładnie dwanaście lat i jedenaście miesięcy. Zawsze była niższa od rówieśników i nie zmieniał tego fakt, że od dnia, kiedy umarła, urosła o ponad dwa centymetry.

Teraz dźwignęła łopatę, krzywiąc się z wysiłku.

– Chyba żartujesz – powiedziała z niezadowoleniem.

– Im szybciej skończymy kopać, tym szybciej wrócimy do domu.

Nie tyle do prawdziwego domu, co do apartamentu hotelowego, pełnego kradzionych ubrań Sydney, czekoladowego mleka Mitcha i teczek Victora, ale to nie było w tej chwili najważniejsze. Teraz dom mógł oznaczać dowolne miejsce, byle nie był to cmentarz Merit. Sydney spojrzała na grób, zaciskając palce na trzonku szpadla. Victor zaczął już kopać.

– A co, jeśli… – tu przełknęła głośno – co, jeśli inni ludzie przypadkiem też się obudzą?

– Ależ nie obudzą się – uspokajał Victor kojącym tonem. – Skup się tylko na tym jednym grobie. Poza tym – zerknął na nią znad łopaty – od kiedy to akurat ty boisz się zmarłych?

– Wcale się nie boję – rzuciła za szybko i zbyt gwałtownie, tak jak zwykle robi to ktoś, kto musiał współzawodniczyć ze starszym rodzeństwem. W jej przypadku te tak było, tyle że nie była młodszą siostrą Victora.

– Popatrz na to w ten sposób: nawet jeżeli ich obudzisz, i tak nigdzie nie pójdą – zakpił, wysypując kolejną porcję ziemi na trawę. – A teraz kop.

Sydney schyliła się, krótkie blond włosy opadły jej na oczy, i zaczęła kopać. Pracowali we dwoje w ciemnościach. Victor od czasu do czasu nucił pod nosem, a poza tym dźwiękiem było słychać tylko łomot łopat.

Łup.

Łup.

Łup.II

DZIESIĘĆ LAT WCZEŚNIEJ

UNIWERSYTET LOCKLAND

Victor przekreślił czarną, prostą linią słowo „cudowny”.

Papier, na którym wydrukowano książkę, był dość gruby, by tusz czarnego flamastra nie przebijał na drugą stronę, przynajmniej dopóki nie przyciskał go zbyt mocno. Victor przestał wykreślać, jeszcze raz przeczytał tekst po zmianach i skrzywił się, kiedy metalowy ornament ogrodzenia otaczającego uniwersytet Lockland wpił mu się w plecy. Uczelnia szczyciła się stylem swojego kampusu, którzy przypominał country club skrzyżowany z posępną neogotycką posiadłością. Projektanci ozdobnego ogrodzenia z kutego żelaza próbowali stworzyć symbol, który oddawałby jednocześnie ekskluzywny charakter uczelni i jej staroświecką estetykę, lecz zamiast tego wyszło im dzieło przytłaczające i pretensjonalne. Przypominało Victorowi elegancką klatkę.

Przesunął się nieco i poprawił leżącą na kolanie książkę, podziwiając jej grubość i obracając pisak w palcach. Był to poradnik, piąta część z serii, autorstwa światowej sławy małżeństwa Vale, doktorów nauk humanistycznych. Tej samej pary, która niedawno ruszyła w międzynarodową trasę promocyjną, i tej samej, która dawno temu, jeszcze zanim zyskała status autorów bestsellerów i guru rozwoju osobistego, mimo wypełnionych do granic możliwości terminarzy znalazła dość czasu, by powołać do życia Victora.

Przekartkował strony, aż znalazł miejsce, w którym ostatnio skończył, i zaczął czytać. Po raz pierwszy nie skreślał tekstu w książce rodziców wyłącznie dla przyjemności. Nie, tym razem robił to na zaliczenie! Victor nie mógł powstrzymać uśmiechu. Z olbrzymią dumą przycinał dzieło państwa Vale, skracając rozbudowane rozdziały o rozwoju osobistym do prostych, niepokojących komunikatów. Zaczerniał tekst w książkach rodziców od ponad dekady; zaczął w wieku dziesięciu lat i przez cały ten czas traktował to jako mozolne, ale nader satysfakcjonujące zajęcie. Mimo to do niedawna nie przyszło mu do głowy, by potraktować je jako szkolny projekt, za który może otrzymać punkty. Tymczasem na uniwersytecie Lockland wszyscy mieli obowiązek zaliczenia projektu artystycznego, nawet studenci i doktoranci nauk ścisłych. Tydzień wcześniej Victor przypadkowo zostawił podczas lunchu jedną z książek potraktowanych flamastrem na wydziale sztuki. Kiedy po nią wrócił, zastał nad nią wykładowcę. Oczekiwał reprymendy za niepoważne traktowanie dóbr kultury lub marnowanie grubego, kosztownego papieru, jednak nauczyciel zinterpretował niszczenie literatury jako działanie artystyczne, dostarczając Victorowi gotowego uzasadnienia tej dewastacji, w którym powtarzały się terminy takie jak „ekspresja”, „tożsamość”, „sztuka ready-made” oraz „przekształcanie”.

Victor musiał tylko przytakiwać, a pod sam koniec przemowy wykładowcy podsunął mu określenie, które idealnie ją podsumowało: „pisanie od nowa”. Tym sposobem w jednej chwili załatwił sobie temat pracy zaliczeniowej ze sztuki na ostatnim roku studiów.

Końcówka pisaka skrzypnęła po papierze, kiedy rysował kolejną linię, zaczerniając kilka zdań na samym środku strony. Pod ciężarem książki zdrętwiało mu kolano. Gdyby to on chciał napisać poradnik, opublikowałby cienką, łatwą w odbiorze broszurkę, której rozmiary odzwierciedlałyby charakter zawartości… ale może niektórzy ludzie potrzebowali czegoś więcej? Może część czytelników przeglądała półki w księgarniach i bibliotekach, szukając jak najgrubszych tomów z założeniem, że więcej stron to skuteczniejsza pomoc psychologiczna? Przebiegł wzrokiem akapit i uśmiechnął się, gdy znalazł kolejny fragment do wykreślenia.

W chwili, gdy zabrzmiał dzwon, sygnalizujący zakończenie fakultatywnych zajęć artystycznych, Victor pozostawił z wykładu rodziców na temat udanego początku dnia tylko następujące słowa:

„Pamiętaj, żeby się ██ Pogubić. Poddawaj się ███ rezygnuj. ███ Ostatecznie lepiej ███ poddać się, zanim ███ zaczniesz. ████ Spadaj. ███ A potem ███ nie będzie cię obchodziło, ███ czy w końcu ██████ odnajdziesz ████ sens.”

Zaczerniał całe akapity, żeby wyszły mu poprawne zdania, a potem przypadkowo zamazał słowo „sens” i musiał prowadzić marker przez kolejne wersy, aż znalazł ten sam wyraz gdzie indziej. Ale opłaciło się: całe strony czerni, rozciągające się pomiędzy „czy w końcu”, „odnajdziesz” oraz „sens”, nadawały całości nowego zdania odpowiednio przygnębiający nastrój.

Victor usłyszał, że ktoś nadchodzi, ale nie uniósł głowy. Otworzył książkę na końcu, gdzie pracował nad innym zdaniem. Wykreślał kolejne akapity wers po wersie, powoli i jednostajnie, jakby w rytm oddechów. Kiedyś odkrył, że książka rodziców rzeczywiście może pomóc ludziom, ale nie w taki sposób, jak zakładają autorzy. Victor przekonał się, że modyfikowanie oryginalnej treści za pomocą flamastra niezwykle go uspokaja, toteż traktował to jako swego rodzaju medytację.

– O, znowu niszczymy własność szkoły?

To był Eli. Przezroczysta biblioteczna obwoluta wygięła się nieco, kiedy Victor przechylił książkę, pokazując przyjacielowi jej grzbiet, na którym wielkimi literami wydrukowano nazwisko VALE. Nie miał zamiaru płacić dwudziestu pięciu dolarów i dziewięćdziesięciu dziewięciu centów za nowe wydanie, skoro biblioteka w Lockland miała nieprzyzwoicie dużą liczbę poradników państwa Vale. Eli wziął od niego książkę i przekartkował ją pobieżnie.

– Być może… najlepszy… wybór… polega na tym… aby… aby odpuścić… zrezygnować… zamiast… marnować… słowa.

Victor wzruszył ramionami. Jeszcze nie skończył tego fragmentu.

– Zostawiłeś jedno „aby” za dużo, przed „odpuścić” – powiedział Eli, rzucając mu książkę z powrotem.

Victor złapał ją i zmarszczył brwi. Przesunął palcem po wersach nowego zdania, znalazł błąd i jednym gładkim ruchem wykreślił nadmiarowe słowo.

– Masz za dużo wolnego czasu, Vic.

– „Musisz znaleźć czas na to, co się liczy” – wyrecytował Victor. – „Na to, co cię określa: co stanowi twoją pasję, co służy twojemu rozwojowi, co pozwala ci tworzyć. Weź pióro w dłoń i napisz własną historię”.

Eli patrzył na niego przez dłuższą chwilę z uniesioną brwią.

– Coś strasznego – zawyrokował w końcu.

– To ze wstępu – wyjaśnił Victor. – Nie martw się, wykreśliłem to. – Przerzucił strony, odsłaniając pajęczą sieć pojedynczych słów, rozdzielonych rządkami grubych, czarnych linii, aż dotarł do początku książki. – Totalnie zamordowali Emersona.

Eli wzruszył ramionami.

– Teraz ta książka to mokry sen wąchacza kleju – stwierdził.

Miał rację. Cztery grube flamastry, które Victor zużył, tworząc z poradnika dzieło sztuki, pozostawiły po sobie niewiarygodny smród, który artysta uznawał zarazem za urzekający i odpychający. Sam akt niszczenia wprowadzał go w euforyczny stan, natomiast chemiczny odlot był nieoczekiwanym dodatkowym elementem tego projektu. Zapewne tak by to określił wykładowca. Eli oparł się o ogrodzenie. Słońce przeświecało przez jego brązowe włosy, podkreślając ich rudy odcień i pojedyncze złote pasma. Victor miał jasnoblond czuprynę, z której promienie słoneczne nie wydobywały żadnych kolorów. Raczej podkreślały brak koloru, sprawiając, że chłopak wyglądał jak postać ze staroświeckiej fotografii, a nie student z krwi i kości.

Eli nadal przyglądał się książce trzymanej przez Victora.

– Czy ten pisak nie zaczernia od razu tekstu po drugiej stronie kartki?

– Można by się spodziewać, że tak będzie, na szczęście wydrukowali ten poradnik na cholernie grubym papierze. Tak jakby chcieli, żeby waga ich książki podkreślała wagę ich słów.

Śmiech Elia został zagłuszony przez drugi dźwięk dzwonu, rozbrzmiewający nad pustoszejącym dziedzińcem. W Lockland nie używano zwykłych elektrycznych dzwonków – uniwersytet był zbyt cywilizowanym miejscem – natomiast dzwon brzmiał głośno, do tego niemal złowieszczo. Pojedyncze, głębokie uderzenie z wieży w centrum kampusu. Eli zaklął i pomógł Victorowi wstać, po czym skierowali się ku skupisku budynków wyłożonych czerwoną cegłą, by wyglądać przyjaźniej, a należących do wydziału nauk ścisłych. Victor się nie śpieszył. Do ostatniego uderzenia dzwonu pozostała jeszcze minuta, a nawet gdyby się spóźnili, nauczyciel nie wstawiłby im nieobecności; uśmiech Elia był zniewalający, podobnie jak kłamstwa Victora. Obie metody okazywały się w praktyce zatrważająco skuteczne.

Podczas wspólnych zajęć, na których studenci różnych kierunków ścisłych omawiali swoje prace dyplomowe, Victor usiadł z tyłu. Na tym seminarium uczył się metod badawczych, a przynajmniej słuchał wykładu na ten temat. Rozczarowany faktem, że większość grupy pracowała na laptopach (wykreślanie słów na ekranie nie sprawiało mu aż takiej satysfakcji), obserwował, jak inni studenci śpią, stresują się, piszą coś, słuchają wykładu i przekazują sobie wiadomości poprzez komunikatory. Jak można się było spodziewać, po chwili go to znudziło. Jego spojrzenie powędrowało dalej, poza kolegów i koleżanki, przez okna, na trawnik i dalej… Z zamyślenia wyrwała go podniesiona ręka Elia. Victor nie dosłyszał pytania, lecz zauważył, że zanim jego współlokator podał odpowiedź, uśmiechnął się olśniewająco, niczym kandydat na prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Eliot „Eli” Cardale pojawił się w życiu Victora jako uciążliwy problem. Młody Vale nie był zbyt szczęśliwy, gdy miesiąc po rozpoczęciu drugiego roku studiów w drzwiach jego mieszkanka w akademiku stanął tyczkowaty szatyn. Jego poprzedni współlokator po pierwszym tygodniu zmienił zdanie (oczywiście nie było w tym winy Victora), rzucił studia i szybko się wyprowadził. W związku z brakiem innych zainteresowanych, a może błędem w przydzielaniu miejsc, o który zadbał kolega Victora z roku (Max Hall lubił podejmować takie hakerskie wyzwania), boleśnie mały dwuosobowy apartament stał się de facto o wiele znośniejszym mieszkaniem jednoosobowym – przynajmniej do początku października, kiedy zapukał do niego z walizką Eliot Cardale, człowiek, który jak na gust Victora stanowczo za często się uśmiechał.

Początkowo Victor zastanawiał się, czy dałoby się odzyskać lokum tylko dla siebie po raz drugi w tym semestrze, ale zanim rozpoczął jakiekolwiek działania w tym kierunku, stało się coś dziwnego: Eli… zaczął mu się podobać. Wydawał się przedwcześnie dojrzałym dzieckiem, wyjątkowo czarującym. Każdy wyskok uchodził mu na sucho dzięki dobrym genom, refleksowi i poczuciu humoru. Wyglądał, jakby był stworzony do sportu, ale zadziwił wszystkich, włącznie z Victorem, gdy nie dołączył do żadnego uniwersyteckiego klubu ani zespołu. Dzięki temu odstępstwu od społecznej normy zarobił kilka plusów u współlokatora, który uznał go za interesującą osobę.

Najbardziej jednak fascynowało Victora to, że z Eliem było coś nie tak. Nowy kolega wyglądał czasem jak łamigłówka: obrazek pełen drobnych błędów, który trzeba obejrzeć z różnych stron i pod różnymi kątami, a i tak obserwatorowi umknie zawsze kilka szczegółów. Na pierwszy rzut oka Eli wydawał się zupełnie normalny, ale co jakiś czas Victor dostrzegał u niego pęknięcie, nieszczere spojrzenie, chwilę, kiedy mina współlokatora nie pasowała do słów, a wygląd – do deklaracji. Te przelotne momenty wywoływały u Victora wrażenie, że ogląda dwóch ludzi, z których jeden kryje się w skórze drugiego. Skóra Elia wyglądała zawsze na zbyt suchą, tak jakby miała za chwilę pęknąć i ukazać coś, co kryło się pod spodem.

– Bardzo chytrze, panie Cardale!

Victor najwyraźniej przegapił zarówno pytanie, jak i odpowiedź. Podniósł wzrok w sam raz, by zobaczyć, jak profesor Lyne zwraca się do reszty studentów ostatniego roku i klaszcze w dłonie, by zwrócić na siebie ich uwagę.

– Doskonale. Pora określić tematy prac dyplomowych!

W grupie, obejmującej głównie studentów przygotowujących się do medycyny, kilku aspirujących fizyków i nawet jednego przyszłego inżyniera – ale nie Angie, która została przydzielona do innego zespołu – rozległ się zbiorowy jęk protestu, tak dla zasady.

– No już, już – powiedział stanowczo profesor, podnosząc ostrzegawczo dłoń. – Wiedzieliście, na co się decydujecie, kiedy zapisywaliście się na te zajęcia.

– Właśnie nie – zauważył głośno Max. – To obowiązkowe seminarium!

Został nagrodzony za tę uwagę przychylnym szmerem ze strony reszty grupy.

– W takim razie niezmiernie mi przykro. Teraz jednak jesteście tutaj, a biorąc pod uwagę, że nie znajdziemy lepszego momentu…

– Lepiej by było za tydzień – przerwał mu Toby Powell, syn któregoś gubernatora, umięśniony surfer, który zamierzał studiować medycynę. Chwilę wcześniej studenci zareagowali na uwagę Maxa zaledwie pomrukiem, ale tym razem roześmiali się głośno. W trakcie studiów Toby zyskał sobie o wiele większą popularność.

– Dość! – powiedział nieco ostrzej profesor. Grupa natychmiast ucichła. – Słuchajcie, nasz uniwersytet w przypadku prac dyplomowych zachęca do wgryzania się w temat i w związku z tym pozwala na pewną… dowolność, ale muszę was ostrzec: prowadzę to seminarium od siedmiu lat. Nie osiągniecie sukcesu, wybierając bezpieczny temat, dzięki któremu nie wyróżnicie się z tłumu; z drugiej strony ambitne prace nie zarobią punktów za samą ambicję. Wasza ostateczna ocena zależy od realizacji postawionych sobie zadań. Znajdźcie więc temat dość bliski swoim zainteresowaniom, by wycisnąć z niego sensowną treść, ale uwaga! Nie taki, w którym uważacie się za ekspertów – podkreślił, po czym posłał Toby’emu skąpy uśmiech. – Proszę bardzo, zacznijmy od pana Powella.

Toby przeczesał palcami czuprynę, usiłując zyskać na czasie. Zastrzeżenie Lyne’a najwyraźniej zachwiało jego pewnością siebie; było jasne, że miał zamiar zaproponować coś innego. Mruczał coś do siebie, kartkując notatki, aż wreszcie podniósł głowę.

– Hm, to może… „Komórki limfocytów T wspomagających a immunologia” – powiedział, starając się ze wszystkich sił nie nadać swojej wypowiedzi intonacji pytającej.

Profesor Lyne odczekał chwilę, i choć wszyscy spodziewali się, że pośle Toby’emu swoje słynne Spojrzenie – któremu towarzyszyło uniesienie podbródka i lekkie przechylenie głowy, tak jakby chciał zapytać rozmówcę, czy nie zmieniłby jednak zdania – ostatecznie zaszczycił go lekkim skinieniem głowy. A potem zwrócił wzrok gdzie indziej.

– Panie Hall?

Max zdążył otworzyć usta, gdy profesor uprzedził go:

– Tylko żadnej technologii. Nauka – tak, technologia – nie. Proszę wybrać mądrze.

Max gwałtownie zamknął usta, nie powiedziawszy ani słowa, a potem zastanowił się przez chwilę. W końcu zadeklarował:

– „Wydajność urządzeń elektrycznych w świetle strategii równowagi energetycznej”.

– A więc sprzęt, nie oprogramowanie. Wybór godny podziwu, panie Hall – stwierdził profesor, po czym kontynuował obchód sali.

Wzorce dziedziczenia, zrównoważony rozwój i badania nad promieniowaniem zostały zaaprobowane, jednak propozycje prac badających efekty spożycia alkoholu, nikotyny lub substancji psychoaktywnych, określających pewne chemiczne właściwości metamfetaminy i związków pokrewnych czy też rozpraw zajmujących się reakcjami ludzkiego ciała na seks doczekały się Spojrzenia. Profesor przechadzał się wśród studentów, akceptując tematy prac bądź skłaniając autorów do zmiany.

– Następny – zarządził. Najwyraźniej jego poczucie humoru było na wyczerpaniu.

– „Chemikalia pirotechniczne”!

Nastąpiła dłuższa pauza. Temat ten zgłosiła Janine Ellis, której brwi nie odrosły jeszcze do końca po ostatniej serii badań. Lyne westchnął głośno i zaprezentował wyjątkowo wymowne Spojrzenie, lecz Janine w odpowiedzi tylko się uśmiechnęła i profesor musiał przyjąć jej propozycję. Ellis, jedna z najmłodszych osób na sali, odkryła na pierwszym roku związek chemiczny zapewniający fajerwerkom całkiem nowy, wyjątkowo intensywny odcień błękitu. Używali go teraz producenci na całym świecie. Jeśli chciała ryzykować własnymi brwiami, to była jej sprawa.

– A pan, panie Vale?

Victor spojrzał na profesora, zawężając w myśli pulę możliwości. Nigdy nie był mocny z fizyki, a na chemii dobrze się bawił, lecz jego prawdziwą pasją była biologia – anatomia i neurologia. Chciał więc wybrać temat pozwalający na eksperymenty, ale jednocześnie wolał zachować brwi w całości. Poza tym owszem, chciał utrzymać wysoką pozycję na wydziale, lecz oferty od uczelni medycznych, programów dla absolwentów i laboratoriów badawczych przychodziły pocztą od wielu tygodni (a nieoficjalnie – od wielu miesięcy). Razem z Eliem przyozdobili nimi korytarz swojego lokum. Nie ofertami, skądże, ale listami intencyjnymi, pełnymi pochwał i obietnic, zalotnego mrugania i osobistych, ręcznych dopisków. Żaden z nich nie musiał się wysilać przy pracy dyplomowej. Victor spojrzał na Elia, zastanawiając się, co wybierze tamten.

Profesor chrząknął znacząco.

– „Induktory adrenaliny” – oznajmił radośnie Victor.

– Panie Vale, odrzuciłem już propozycję tematu pracy badającej stosunek…

– Nie – przerwał mu, kręcąc głową. – Adrenalina, jej fizyczne i emocjonalne induktory oraz następstwa wydzielania. Progi biochemiczne. Walka albo ucieczka. Coś w tym stylu.

Obserwował twarz profesora, czekając na jakiś znak, aż Lyne ostatecznie skinął głową.

– Proszę mnie nie rozczarować, panie Vale – dodał tylko. A potem zwrócił się do Elia, ostatniej osoby z grupy, która jeszcze nie zaproponowała tematu. – Panie Cardale?

Eli uśmiechnął się spokojnie.

– „Osoby PP”.

W czasie, gdy kolejni studenci deklarowali tematy swoich prac, cała grupa pogrążała się w prowadzonych półgłosem rozmowach, które teraz urwały się jak ucięte nożem. Ucichł również stukot klawiszy i skrzypienie krzeseł. Profesor Lyne patrzył na Elia z niespotykanym wyrazem twarzy – zarazem zaskoczonym i zmieszanym. Od gwałtowniejszej reakcji powstrzymywała go tylko świadomość tego, że Eliot Cardale przez całe studia był najlepszym studentem na roku, na całym wydziale nauk ścisłych, a nawet… No dobrze, czasem wymieniali się koszulką lidera z Victorem.

Piętnaście par oczu wodziło wzrokiem między studentem a profesorem. Milczenie trwało coraz dłużej i stawało się już nieznośne. Eli nie miał w zwyczaju żartować w ten sposób ani testować cierpliwości nauczycieli… ale przecież chyba nie oczekiwał, że zostanie potraktowany poważnie?

– Obawiam się, że musi pan rozwinąć tę myśl – powiedział powoli Lyne.

Eli wciąż się uśmiechał.

– „Dowód na teoretyczne prawdopodobieństwo istnienia osób PonadPrzeciętnych, wywiedziony z praw fizyki, chemii i biologii”.

Profesor Lyne przechylił głowę, wysunął podbródek, ale powiedział tylko:

– Panie Cardale, zalecam ostrożność. Ostrzegłem już, że nikt nic nie zyska na samej ambicji. Ufam, że nie zrobi pan z mojego seminarium pośmiewiska.

– Czy to oznacza, że pan profesor się zgadza? – zapytał Eli.

Dzwon zabrzmiał po raz pierwszy.

Skrzypnęło czyjeś przesuwane krzesło, ale nikt nie wstał.

– Tak – odparł.

Eli uśmiechnął się jeszcze szerzej.

„Powiedział »tak«?” – pomyślał Victor. Na twarzach pozostałych rysowały się rozmaite miny: od zaciekawienia poprzez zaskoczenie do zazdrości. To był żart. To musiał być żart. A jednak profesor Lyne wyprostował się i odzyskał dawną pewność siebie.

– Ruszajcie, młodzi ludzie – rozkazał. – Ruszajcie zmieniać świat!

Na sali zapanowało poruszenie. Studenci odsuwali krzesła, potrącali stoły, zarzucali na ramiona torby i już po chwili ludzka fala wylała się za drzwi, porywając również Victora. Na korytarzu rozejrzał się za Eliem, ale kolega został w sali, tocząc ożywioną rozmowę z profesorem. Porzucił gdzieś opanowanie, kipiał cały energią i w jego oczach błyszczał głód wiedzy. Gdy po chwili dołączył do Victora, wszystko to zniknęło, a pozostał tylko zwykły uprzejmy uśmiech.

– Co to było, do diabła? – zapytał Victor. – Wiem, że praca dyplomowa na tym etapie się nie liczy, ale mimo wszystko… Czy to jakiś żart?

Eli wzruszył ramionami, a zanim Victor zdążył go przycisnąć, telefon w jego kieszeni rozbrzmiał electro rockiem. Victor oparł się o ścianę i czekał, aż rozmówca wydobędzie komórkę.

– Cześć, Angie. Tak, już idziemy – i rozłączył się, nie czekając na odpowiedź. – Otrzymaliśmy wezwanie – oznajmił, obejmując Victora ramieniem. – Dama mego serca zgłodniała. Nie śmiem narażać jej na oczekiwanie.III

POPRZEDNIEJ NOCY

CMENTARZ MERIT

Od unoszenia łopaty pełnej ziemi Sydney zaczynały już boleć ramiona, ale po raz pierwszy od roku nie było jej zimno. Policzki płonęły jej rumieńcem, przepociła płaszcz na wylot i czuła się naprawdę żywa.

Była przekonana, że to jedyny pozytywny efekt wykopywania ciała z grobu.

– Czy nie moglibyśmy zrobić czegoś innego? – zapytała, opierając się na szpadlu.

Doskonale wiedziała, co odpowie Victor, i czuła, że kończy mu się cierpliwość, ale musiała go o to zapytać. Tylko zadając pytanie mogła na chwilę zapomnieć, że stoi nad grobem i wykopuje czyjeś ciało zamiast uciekać od niego jak najdalej.

– Musimy wysłać tę wiadomość – powiedział Victor, nie przestając kopać.

– Może moglibyśmy wysłać całkiem inną wiadomość? – wymamrotała pod nosem.

– Musimy to zrobić, Syd – odparł, podnosząc w końcu wzrok. – Spróbuj pomyśleć o czymś przyjemnym.

Westchnęła i wróciła do kopania. Po kilku uderzeniach szpadla znów się zatrzymała. Niemalże bała się zadać kolejne pytanie.

– A o czym ty myślisz, Victor?

Przez twarz przemknął mu groźny uśmieszek.

– Myślę o tym, jaką mamy dzisiaj piękną nockę.

Oboje wiedzieli, że to kłamstwo, ale Sydney uznała, że woli nie znać prawdy.

Victor nie myślał o pogodzie.

Prawie nie czuł chłodu przenikającego przez płaszcz. Zbyt zajmowały go domysły, jaką minę będzie miał Eli, kiedy otrzyma ich wiadomość. Usiłował wyobrazić sobie wstrząs, wściekłość i przebijający się przez nie strach. Tak, strach, ponieważ wiadomość może oznaczać tylko jedno.

Victor uciekł. Jest na wolności.

I przyjdzie po Elia, tak jak obiecał.

Wbił łopatę w zimny grunt z satysfakcjonującym łomotem.

Ciąg dalszy w wersji pełnej