Viola i Niebieski - ebook

VIOLA

Znam pewną trudną dziew­czynkę.

Ła­two być trudną dziew­czynką.

Kiedy na przy­kład je­dziesz szybko ro­we­rem i nie bo­isz się upadku, kiedy wo­lisz wspi­nać się po drze­wach, za­miast ba­wić w księż­niczki, kiedy za­ka­zują ci gra­nia w piłkę, a ty nie ro­zu­miesz dla­czego, kiedy od­no­sisz wra­że­nie, że gdy pro­szą, abyś była grzeczna, to po pro­stu chcą cię uci­szyć – krótko mó­wiąc, ile­kroć ro­bisz coś in­nego, niż so­bie ży­czą. Może na­wet to ty je­steś tą dziew­czynką.

Mu­sisz jed­nak wie­dzieć, że by­cie trud­nym wła­ści­wie nie za­leży od tego, ja­kim się jest, a od tego, ja­kim cię wi­dzą. Dzieje się tak, kiedy oczy in­nych chcą cię ubrać w ko­lory, które same so­bie wy­brały.

Ta trudna dziew­czynka, którą znam, ma osiem lat i nosi imię Viola. Na prze­kór swo­jemu imie­niu, które ozna­cza Fio­let, bar­dzo lubi Nie­bie­ski.

Viola za­pi­suje na­zwy wszyst­kich ko­lo­rów wielką li­terą, bo dla niej są jak lu­dzie: każdy jest je­dyny w swoim ro­dzaju.

– Dla­tego jest im ze sobą do­brze, nie czują się sa­motne – sły­sza­łem, jak kie­dyś po­wie­działa. Od tam­tej pory i ja za­pi­suję na­zwy wszyst­kich ko­lo­rów wielką li­terą.

Nie­bie­ski od za­wsze jest jej naj­ulu­bień­szym ko­lo­rem, bo to barwa mo­rza, Stit­cha i oczu mamy. Viola uwiel­bia go, kiedy jest ja­sny jak woda, ciemny jak wie­czór, po­ły­skliwy jak niebo la­tem. We wszyst­kich od­cie­niach.

Cza­sem ktoś po­wie, że prze­cież nie może lu­bić Nie­bie­skiego.

– Nie­bie­ski jest dla chłop­ców, ty po­win­naś lu­bić Ró­żowy, prze­cież je­steś dziew­czynką!

Mó­wią tak dziew­czynki i chłopcy, a cza­sem także do­ro­śli. Zda­niem Violi wcale nie żar­tują. Po­wta­rzają to przede wszyst­kim w szkole, gdzie co­dzien­nie zja­wia się ze swoim Błę­kit­nym ple­ca­kiem. Albo zimą, gdy tro­chę się śmieją z La­zu­ro­wego płasz­czyka, który uszyła jej bab­cia.

W szkole Violi – a może rów­nież w two­jej szkole – nie wolno pi­sać Nie­bie­skim dłu­go­pi­sem.

– W ze­szy­tach można pi­sać tylko Czar­nym dłu­go­pi­sem – przy­ka­zała pani w pierw­szej kla­sie. Nikt ni­gdy nie wy­ja­śnił do­kład­nie, dla­czego tak jest.

Viola mieszka na wzgó­rzu peł­nym drzew, w Żół­tym domu z du­żym ogro­dem. W ogro­dzie ro­sną trzy krzewy agre­stowe i je­den pi­gwo­wiec. Cie­kawe, dla­czego pi­gwowce – czę­sto za­sta­na­wia się Viola – na­zy­wają się jak chłopcy, a kwitną na Ró­żowo. Agrest też, cho­ciaż jego kwiaty są za­ra­zem Ró­żowe i Zie­lon­kawe.

Cóż, tej ca­łej hi­sto­rii z ko­lo­rami i na­zwami, z rze­czami „dla chłop­ców” i rze­czami „dla dziew­czy­nek” Viola ni­gdy do­brze nie zro­zu­miała. Pew­nego dnia po­sta­na­wia więc za­py­tać o to wszystko swo­jego taty, który z za­wodu jest ma­la­rzem i na ko­lo­rach zna się jak mało kto.

Jest maj, piąt­kowe po­po­łu­dnie, na Błę­kit­nym nie­bie gdzie­nie­gdzie wi­dać Białe chmury, tata zaj­muje się kwia­tami gen­cjany w ogro­dzie. Gen­cjana ma na­zwę, jakby była dziew­czynką, a prze­cież jej kwiaty są Nie­bie­skie. Ale kwia­tom na szczę­ście nikt nie zwraca uwagi.

Kwiaty mają ina­czej niż lu­dzie – my­śli Viola.

Kwiat może być taki, jaki jest.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------