W cieniu Katynia zbudzić prawdę - ebook

Od autora

Pamiętnego 10 kwietnia 2010 roku przebywałem w Świdniku k. Lublina. O tragedii pod Smoleńskiem dowiedziałem się dopiero około godziny czternastej, kiedy sąsiad zapytał mnie, czy wiem, że nie żyje Prezydent i osoby mu towarzyszące. Wiadomość była wstrząsająca i tak niespodziewana, że towarzyszyło mi pewne niedowierzanie.

Po powrocie do Warszawy, 12 kwietnia, udałem się na Stare Miasto — wtedy dotarło do mnie, jak wielki ciężar tej tragedii dźwiga społeczeństwo. Dodatkowym przeżyciem było moje uczestnictwo w ceremonii powitania na lotnisku Okęcie 34 trumien z ciałami tragicznie zmarłych, a także udział 17 kwietnia w uroczystościach pogrzebowych śp. gen. Tadeusza Buka w Spale.

Wydarzenia te stały się inspiracją do napisania wierszy poświęconych pamięci tragicznie zmarłych, a także wyrazem współczucia dla ich rodzin.

Następnym pokoleniom niech ten tom wierszy przypomina o tragicznym wydarzeniu z 10 kwietnia 2010 roku.

Jednocześnie chciałbym, aby dla prawdy katyńskiej nie zapominano o tych 96 osobach wpisanych w tło tragicznych wydarzeń z 1940 roku. Upór w dążeniu do niezaprzeczalnej prawdy stał się symbolem zawartym w słowie „Katyń”.

_Przemyśl, 10.04.2020 r._

_„Kto stracił obronę prawdy_

_ten wszystko stracił”_

_Jan Paweł II_

Psalm 1 — Proszę Cię…

Proszę Cię, Boże,

nie miej do mnie żalu,

żem swoje słowa

głuche i marne

wykuwał na rdzawym kowadle;

żem gwoździe wbijał

w Chrystusowe rany

i uciekał ze świata,

gdzie sen karłowaty.

Popatrz na mnie —

w istotę natury mego życia,

co łatwym nie jest przecież…

Ja w swojej pieśni

nie umiem tak płakać

i podnosić gwiazdy

upadłej z łoskotem.

Proszę Cię o jedno —

o mały skrawek istnienia,

a to, co umarło, aby stało się

nadzieją — Twoją miłością

w miłosierdziu zbawienia.

I poprzez ogrom

Twego miłosierdzia,

co słońcem u zachodu

wielką tarczą krwi uświęca

w tym zbawiennym czasie —

przybliż nam siebie…

Niechaj Twoja chwała brzmi

przez ten znak na niebie —

i łzą, co na policzku lśni —

przybliża nam Ciebie.

Warszawa, 12.04.2010 r.Czas pojednania

Rozdarta Ziemio!

Ty, co rodzisz owoc pokoleń,

aby zapełnić nim nicość świata

i aby brat przy bracie obok kata

wypełnił słowa znane z Biblii:

„Czyńcie sobie ziemię poddaną” —

pogubiłaś ludzkie prochy

w zapomnieniu.

Czy w tej poprawności myśleń

ludzkich, gdy prawda śmiercią

na dno grobu spada,

człowiek człowiekowi ma

wyłupić nadzieję?

Jaka poprawność każe strzelać

w tył głowy i jaka wdeptać w piach,

aby szczerzyć zęby do całego świata —

mając zakrwawione szpony?

Dziś, kiedy ziemia jękiem obudzona —

u stóp sosen, w żałobnym milczeniu

katyńskich lasów,

budzi się nadzieja pojednania.

Łzy i rany wykute na pamięć

zrodziły nadzieję, co jak niemowlę

bezradna jest jeszcze,

a kołatania do serc

nie są pewne, bo prośby

odesłane jak sny w noce bezsenne.

Tylko ten żal, że nikt

nie słucha umarłych,

że słów Chrystusa „kołaczcie, a będzie

wam otwarte” —

nie chce nikt spełnić.

A przecież proszą nas

duchy z przeszłości,

abyśmy prawdą rozdzwonili umysły

i historii postawili kropkę.

Kto uspokoi wynędzniałą duszę,

co się w katyńskim lesie poniewiera

i nad swym grobem zawiesza purpurę

z kwiatów krwi, i krzykiem

litość swą otwiera.

Czemu bezduszne nasze życie

i serca twarde bezbolesne —

gaszą płomienie prawdy, zatracając

w wieczności pogardę

o zbrodni katyńskiego lasu.

Oświeć, o, Panie, ten umysł,

co ciemny, gdy się w dziejowej

poprawności plami!

I daj nam tę wiarę,

by pojednanie

zrodziło nowe słońca blaski,

aby tak jak tych 96,

co drogą do tamtych szli —

nie zawróciło nas i nikogo,

by się spełniły niespełnione sny

i kwiat nas złączył

na ich grobie.

Katyński las dziś był inny —

wypełniony goryczą podwójną.

Posmutniał nagle i duchy się rozbiegły,

a Bóg zrozumiał i pieczęć swoją

przyłożył na ziemi,

i uczynił ją Świętą — poprzez ogień ofiary.

I wybrał ich jak ziarna z korca narodu

i jak kwiat najpiękniejszy wczajon

w galerie ogrodu,

u stóp Ziemi położył cieniem

96 kryształowych oczu.

A one wybuchały dniem ciężkim

od prawdy i miłość zaklinały —

wznosząc na wieki

pojednania bramę.

Warszawa, 13.04.2010 r.Sen nocy 9/10

Noc, co przychodzi i zamienia w senność,

Opadła na moje zmęczone ramiona

I weszła we mnie milczeniem sennym,

I pogrążyła w zaświatach niebytu.

A gdy odjechałem, sam nie wiem dokąd,

Aby zanurzyć się w świat majaczeń

I poczuć pod powieką drganie oczu,

I bezdech — co upiorem staje…

Lecz oto Anioł sen mi przyniósł:

Ogromną trumnę bez podpisu,

Czarne chorągwie, szary świat

I smutek, co się w tłumy wdarł.

I widzę wielość ludzi w czerni,

Jakby pochodem naród szedł

I czarną trumnę dźwigał z jękiem —

Co nagle znikła w szary sen.

Smutek mnie prawie nie ogarniał,

Tylko niepokój w tłumie wielkim,