W dobrej wierze - ebook

Część pierwsza Rodzina jak z obrazka (lata 2004–2005)

Rozdział pierwszy

Lá Fhéile Pádraig. Dzień Świętego Patryka.

Patrick oderwał wzrok od wizerunku imiennika i powiódł nim po sali.

Zabawa trwała w najlepsze. 17 marca był dniem wolnym od pracy, wszyscy więc byli w wyśmienitych humorach. Po tradycyjnej mszy i paradzie, w której uczestniczyły całe rodziny, wieczorem, jak zwykle, mieszkańcy Carraroe zebrali się w pubie. Przyszli, by bawić się razem przy wypełnionej po brzegi szklaneczce whiskey, oddając hołd patronowi Irlandii. Większość gości ubrana była na zielono. Stroje nielicznych, którzy przełamywali tę konwencję, miały przynajmniej akcent
w kolorze narodowym – symbolizującym koniczynę, za pomocą której przed wiekami święty Patryk tłumaczył pierwszym irlandzkim chrześcijanom dogmat o jedności Trójcy Świętej. Panowała radosna atmosfera. Przy stolikach nie było wolnych miejsc. Ludzie wznosili tradycyjne toasty, rozmawiali, raz po raz wybuchając gromkim śmiechem i podrygiwali w takt irlandzkiej muzyki. Ci, którzy nie siedzieli, tańczyli na specjalnie przygotowanym z tej okazji parkiecie pośrodku sali.

Niewielki podest w rogu pomieszczenia spełniał rolę prowizorycznej sceny dla przygrywających tego dnia muzyków. Stamtąd właśnie Patrick zeskoczył przed kilkoma minutami, by „przepłukać gardło”, oddając prym starym znajomym, którzy ochoczo wykonywali kolejne utwory. Słychać było dudy, skrzypce, flet, gitarę i głuchy dźwięk bębnów, co razem tworzyło niepowtarzalny klimat charakterystyczny dla tych stron.

Patrick zanurzył usta w szklaneczce whiskey, uśmiechając się sam do siebie. Na pierwszym planie jeden z jego dawnych sąsiadów dawał popis stepowania. Wystukiwał obcasami rytm w postawie dumnie wyprostowanej, z rękami tradycyjnie splecionymi na plecach. Po jego prawej stronie, zarumieniona z emocji i radośnie roześmiana, naśladowała go Marie. Nie było dla niej sekwencji kroków nie do powtórzenia, choć każda kolejna zdawała się być trudniejsza od poprzedniej. Stepujący mężczyzna nie mógł wyjść z podziwu, Patrick nie był jednak ani odrobinę zaskoczony. Taniec zawsze był pasją Marie i zajmował w jej życiu szczególne miejsce. Dopóki następujące po sobie w krótkich odstępach czasu kolejne ciąże nie zmusiły jej do ograniczenia aktywności w tym zakresie, tańczyła niemal bez przerwy. Spędzała na parkiecie wiele godzin dziennie – z łatwością osiągała coraz wyższe poziomy umiejętności i uczestniczyła w wielu krajowych konkursach, będąc dumą Szkoły Tańca, którą reprezentowała. Dziś zostały z tamtych czasów tylko wspomnienia, jednak Marie nigdy do końca nie zrezygnowała ze swej pasji. Można ją było czasem przyłapać, jak tworzy sama dla siebie układy choreograficzne i trenuje je z uporem, mimo iż nigdzie ich potem nie wykorzystywała. Nierzadko dawała spontaniczny pokaz umiejętności tanecznych na koncertach, pozwalając się ponieść muzyce. Kilka lat temu podjęła współpracę ze Szkołą Tańca w Carlingford, gdzie – teraz już jako wykwalifikowana instruktorka – prowadziła dwa razy w tygodniu zajęcia dla najmłodszych. Patrick sam ją do tego namówił. Nie mógł pozwolić, by talent żony został zmarnowany. Wiedział, że Marie kocha taniec. Bez niego trudno byłoby jej żyć. Musiała realizować się na tym polu, by być w pełni szczęśliwą. A on chciał, żeby była szczęśliwa.

Utwór dobiegł końca i Marie zeskoczyła ze sceny, kierując się w stronę baru. Zamieniła kilka słów z Rachel polerującą szkliwo i obie wybuchnęły śmiechem. Patrick obserwował je przez chwilę. Żona i siostra zawsze miały ze sobą dobry kontakt, mimo że dzieliła je duża różnica wieku. Marie była osiem lat młodsza od Patricka, a Rachel siedem lat od niego starsza. Kiedy się poznały, jedna była jeszcze dzieckiem, a druga dawno rozpoczęła dorosłe życie. Zaprzyjaźniły się jednak bardzo szybko – na długo przedtem, zanim stało się jasne, że zostaną rodziną. Od Rachel emanowało ciepło, do którego Marie lgnęła, pozbawiona w dzieciństwie miłości najbliższych. Zawsze otwarte ramiona, opiekuńczość i budujący optymizm Rachel przyciągały jak magnes. Patrick wiedział o tym, bo sam niejednokrotnie znajdował u niej ukojenie. Kiedy stracili matkę, miał 4 lata. Siostra w naturalny sposób zastąpiła jej miejsce w jego życiu. Układała go do snu, ocierała łzy, gotowała ulubione potrawy i szyła ubrania. Udzielała mu rad i mobilizowała do pracy nad sobą. Pomagała, gdy miał problemy i była dumna, gdy osiągał sukcesy. Zamartwiała się o niego i w niego wierzyła. Karciła i wybaczała, śmiała się z nim i płakała, a przy tym myślała o nim zawsze lepiej, niż, w swoim mniemaniu, na to zasługiwał. Wcześnie przyszło jej wziąć na siebie rolę kobiety i matkowanie innym weszło jej w krew. Nic dziwnego, że historia Marie tak ją poruszyła, a ta wyczuła w niej swojego anioła. Dziś łączyła je zupełnie inna, dojrzała kobieca przyjaźń, jednak wspomnienie dawnych lat na pewno w nich ciągle żyło. I choć widywały się bardzo rzadko, kiedy się na nie patrzyło, nie można było mieć wątpliwości, że są ze sobą bardzo blisko.

W odpowiedzi na głośne prośby rozbawionych gości muzycy zaczęli grać kolejny skoczny utwór. Ludzie ochoczo poderwali się do tańca, a siedzący przy stolikach biesiadnicy śpiewali razem z wokalistą, którego gromki głos potoczył się po sali. Patrick kojarzył większość twarzy zgromadzonych w pubie osób. Wychował się w tej okolicy. Dom, w którym dorastał, należał dziś do jego siostry. Ci, którzy mieszkali w pobliżu w czasach jego dzieciństwa, podobnie jak Rachel, założyli własne rodziny, nie wyprowadzili się jednak daleko. Wioska, przez miejscową ludność zwana Cheathrú Rua, słynęła z tradycyjnych łodzi rybackich. Większość mieszkańców tego regionu pracowała przy ich produkcji – ojciec Patricka również. Synowie na ogół przejmowali rzemiosło od rodziców. On był jednym z nielicznych, którzy wybrali inną drogę.

Po śmierci ojca Patrick przeniósł się z żoną na wschodnie wybrzeże Irlandii i osiadł w Carlingford. Nie znaczyło to jednak, że całkiem odciął się od tych stron. Godzinę drogi stąd, w malowniczej wiosce rybackiej Roundstone u podnóża gór Errisbeg, miał posiadłość i chętnie spędzał tam czas, gdy nie krępowały go żadne zobowiązania zawodowe. Nie zdarzało się to często. Patrick prowadził bardzo aktywne życie. Był muzykiem i wspólnie z żoną wiele podróżował, dając liczne koncerty. Każdego roku spędzał również kilkanaście tygodni w studiu nagraniowym, utrwalając na taśmie najnowsze kompozycje – swoje i Marie, co średnio raz na dwa lata owocowało wydaniem kolejnej płyty formacji THE ONENESS, którą razem tworzyli. Przy tym wszystkim Patrick sporo uwagi poświęcał rodzinie, której oddany był całym sercem. Dzieciaki były w różnym wieku – sprostanie ich potrzebom było nie lada wyzwaniem. Zaangażowanie zawodowe niejednokrotnie pochłaniało mnóstwo czasu, dlatego kiedy kontrakty płytowe i koncertowe wygasały, nadchodził moment, by wynagrodzić dzieciom częstą nieobecność rodziców. Marie zawsze robiła wszystko, by córki i synowie nie odczuli, że ich rodzina prowadzi niecodzienny tryb życia. Patrick w miarę możliwości ją w tym wspierał, często martwił się jednak, że jego starania są niewystarczające. Dlatego chwile wolne od pracy całkowicie poświęcał żonie i dzieciom.

Ale, niezależnie od wszystkiego, 17 marca Patrick zawsze zjawiał się tutaj – w Carraroe. Uczestniczył z przyjaciółmi w paradzie, zabawiał ich do późnej nocy muzyką, a nazajutrz z samego rana odwiedzał groby rodziców. Nigdy nie zaniechał tej tradycji. W Dniu Świętego Patryka – człowieka, po którym odziedziczył imię – po prostu musiał tu być. W Carraroe były jego korzenie – tu odnajdywał spokój. To był jedyny dzień w roku, kiedy mówił po irlandzku, wykonywał utwory pamiętane z czasów, gdy śpiewał je jeszcze z ojcem – poddawał się swojskiej atmosferze miejsca, które od lat się nie zmieniało, pozwalając sobie wrócić na kilka chwil do przeszłości. Znał tu wszystkich, podobnie jak oni znali jego – na długo przedtem, zanim osiągnął spektakularny sukces – najpierw z zespołem THE PATCHWORK, który w latach siedemdziesiątych zrobił furorę w Europie, a potem kontynuując karierę muzyczną z Marie w ramach utworzonej przez nich grupy THE ONENESS. Tu jego osoba nigdy nie wzbudzała sensacji i mógł złapać oddech – nawet w czasach, gdy był na szczycie, a paparazzi uparcie deptali mu po piętach. Bywało, że w dniu święta przywoził ze sobą do Carraroe również dzieci. Tym razem zostały w domu pod opieką Anny i Alphreda. Tegoroczny przyjazd Patrick traktował jako wstęp do krótkiej trasy, którą od dawna planowali z żoną. Zbliżający się weekend miał być okazją do dwóch występów w miejscowościach położonych wzdłuż ich drogi powrotnej do Carlingford. A to był dopiero początek mającego zakończyć się w maju tournée.

Od kilku lat Patrick i Marie koncertowali głównie w kraju, by zawsze być stosunkowo blisko domu. Irlandia nie była duża – w razie potrzeby z każdego miejsca wyspy można było dostać się do Carlingford w ciągu kilku godzin. Zazwyczaj THE ONENESS dawało występy w czasie weekendów – na pozostałe dni tygodnia Patrick i Marie wracali do siebie. Odkąd dzieci rozpoczęły naukę
w szkołach i nie mogły podróżować z nimi, było to jedyne wyjście, pozwalające godzić życie rodzinne i zawodowe. Sprawdzało się dzięki pomocy przyjaciół, przede wszystkim Anny i Alphreda, którzy przenosili się do domu Watsonów na czas ich nieobecności. Sami nie mając dzieci, chętnie udzielali się w opiece nad pociechami Patricka i Marie. I można im było zaufać.

Muzyka ponownie ucichła, a mężczyzna grający na flecie z uśmiechem krzyknął „An Pota Pádraic!” w stronę baru, unosząc w górę otwartą dłoń. Rachel skinęła głową, mrugając do niego porozumiewawczo i przygotowała pięć szklaneczek whiskey. „Dzban Patryka” – tylko tego drinka zamawiali dziś goście. Legenda głosiła, że patron Irlandii nastraszył szynkarkę żałującą klientom whiskey, że jej karczmę nawiedzą potwory. Od tej chwili przerażona oszustka, świadoma mocy sprawczej świętego, nalewała trunku po brzegi. 17 marca, na pamiątkę tamtych wydarzeń, we wszystkich lokalach w Irlandii w ten sposób obsługiwano gości. Pub Rachel szczycił się tym, że można w nim było zamówić „Dzban Patryka” przez cały rok – nie tylko w dniu święta. Informował
o tym szyld z nazwą karczmy nad wejściem, brzmiący: „AN POTA PÁDRAIC”. Dla miejscowych przesłanie było zrozumiałe. W tych stronach wszyscy mogli poszczycić się znajomością języka irlandzkiego, którym posługiwali się od najmłodszych lat. Wioska Carraroe położona była w strefie Gaeltacht, czyli na obszarze, w którym język ojczysty był wciąż w powszechnym użyciu. Dla przyjezdnych pod spodem widniała nazwa w języku angielskim, którym mówiło 96% mieszkańców kraju. „DZBAN PATRYKA”. Nie można tu było nie zajrzeć, będąc w okolicy. Poza najlepszej jakości alkoholem pub słynął także z wyśmienicie przyrządzonych dań rybnych, których przygotowania Rachel doglądała osobiście. Najczęściej to ona obsługiwała gości. W weekendy pomagali jej mąż i dwaj dorośli synowie, pracujący w stoczni – niewiele zatrudnionych tu osób było spoza rodziny. Dzięki temu, że Rachel dobrze pilnowała interesu, miejsce miało swoją renomę. Nigdy nie zdarzały się tu żadne burdy, młodzież i osoby będące pod wpływem zbyt dużej ilości alkoholu nie były obsługiwane, a organizowane imprezy zawsze były na odpowiednim poziomie. I dlatego w pubie Rachel nie brakowało klientów. Nigdy. Odkąd tylko Patrick sięgał pamięcią.

Zespół zapowiedział piętnaście minut przerwy. Patrick wiedział, że kiedy koledzy wrócą na scenę, jego odpoczynek również dobiegnie końca. Zamknął okno, przy którym zażywał świeżego powietrza i ruszył z uśmiechem w stronę baru. Postawił pustą szklaneczkę po whiskey na ladzie
i popatrzył na żonę. Marie skrzywiła się nieznacznie, kładąc dłoń na brzuchu.

– Źle się czujesz? – zapytał, przyglądając się jej z uwagą.

– Nie – odparła, mrugając uspokajająco. – Muszę was jednak na chwilę przeprosić – dodała, sięgając po torebkę. – Idę do łazienki. Zaraz wracam.

Patrick pokiwał głową, odprowadzając ją w zamyśleniu wzrokiem.

– Nie zabrzmiało to przekonująco – stwierdził, wskazując ręką drzwi toalety, za którymi zniknęła Marie.

– Kłamstwa rzadko są przekonujące – odparła Rachel, napełniając jego szklaneczkę kolejną porcją whiskey.

Brat zmarszczył czoło.

– To znaczy, że Marie skarżyła ci się na samopoczucie?

Rachel wzruszyła ramionami, podając mu drinka.

– To kobiece sprawy – westchnęła. – I tak byś nie zrozumiał.

Patrick upił łyk alkoholu i pomachał w stronę znajomych, którzy pojawili się właśnie w drzwiach pubu. Odkrzyknął kilka słów po irlandzku w odpowiedzi na ich powitanie, zdając się być już daleko od tematu rozmowy. Siostra obserwowała go kątem oka, wycierając ladę.

– Pádraig? – odezwała się z nagłą powagą, ściągając na siebie jego spojrzenie. – Orientujesz się może, kiedy Marie była ostatnio u ginekologa?

Patrick uniósł brwi wyraźnie zaskoczony pytaniem.

– U ginekologa? – powtórzył, nie kryjąc zdumienia. – Czy ja wiem? Chyba jakoś po narodzinach Chrisa – odparł niepewnie.

Rachel z zaciętą miną wycierała klejącą plamę z soku koło jego łokcia.

– To już ponad dwa i pół roku – zauważyła po dłuższej chwili milczenia.

– Prawie trzy lata – potwierdził Patrick, nie rozumiejąc, do czego siostra dąży. – A co?

– Nic – odparła, sięgając po suchą szmatkę. – Tak sobie tylko pomyślałam, że może czas na jakąś kontrolę?

Patrick zmrużył oczy, upijając łyk whiskey.

– Jaką kontrolę? – zapytał wreszcie.

Rachel zgromiła go wzrokiem.

– Lekarską – powiedziała powoli i wyraźnie, jakby rozmawiała z dzieckiem. – Cytologię, na przykład, można by zrobić – dodała oczywistym tonem.

– Co takiego? – zapytał Patrick, przeczuwając w kościach, że jego ignorancja w tym temacie ją zirytuje.

– Właśnie – Rachel pokręciła z dezaprobatą głową, odwieszając szmatki na miejsce. – Cytologię – powtórzyła z naciskiem. – To rutynowe badanie ginekologiczne, któremu kobiety powinny się regularnie poddawać, zwłaszcza gdy wchodzą w wiek dojrzały i odczuwają niepokojące dolegliwości – wyjaśniła, z trudem powściągając nutkę zniecierpliwienia w głosie.

– Co to znaczy: niepokojące? – Patrick zatrzymał szklaneczkę whiskey w połowie drogi do ust, a na jego twarzy odmalowała się czujność.

Rachel wzniosła oczy do sufitu.

– Powinieneś raczej porozmawiać o tym z Marie – powiedziała z westchnieniem. – I zmobilizować ją do wizyty u lekarza – odchrząknęła znacząco.

– Jeśli chciałaś mnie zdenerwować, to ci się udało – odparł wyraźnie spięty. – Na co dokładnie skarżyła ci się Marie?

– Nie skarżyła się, tylko wspomniała – odrzekła Rachel, kładąc uspokajająco dłoń na jego ramieniu. – Ale nawet gdyby tego nie zrobiła, regularne badania ginekologiczne w jej wieku nie tylko nie mogą zaszkodzić, ale są wręcz wskazane.

Patrick odwrócił wzrok, z wolna trawiąc jej słowa. Dopiero po kilku chwilach ponownie na nią spojrzał.

– A ty, Ráichéal... robisz sobie regularnie tę... cytologię? – zapytał z wahaniem.

– Oczywiście – odparła, wpatrując się w niego intensywnie. – Przynajmniej raz na sześć miesięcy. Pamiętasz chyba, jak było z mamą – dodała ciszej.

Patrick spuścił głowę. Nie pamiętał. Po tylu latach wspomnienie mamy niemal zupełnie mu się zatarło. Prawdę mówiąc, potrafił sobie mgliście przypomnieć tylko jej zapach i ciepło ramion. Znał mamę głównie z opowiadań ojca i siostry, choć lubił myśleć, że jest inaczej. Nie pamiętał, jak brzmiał jej głos i co do niego mówiła, nie kojarzył chwil, które spędzali razem, nie umiał sobie przypomnieć jej uśmiechu. Wiedział tylko, że była, że go kochała i że odeszła. Umarła krótko po usłyszeniu diagnozy. Już jako dorosły mężczyzna Patrick dowiedział się, że przyczyną śmierci mamy był rak – podobno chodziło o „kobiece sprawy”. Ta świadomość w zupełności mu wystarczała – nigdy nie wnikał w szczegóły jej choroby. Pod wpływem słów siostry poczuł się tym nagle zawstydzony. Powinien lepiej orientować się w tym temacie. Gdyby tak było, pewnie bardziej pilnowałby terminów badań kontrolnych Marie.

– Dzisiaj medycyna jest na znacznie wyższym poziomie – odrzekł wymijająco, starając się zamaskować wzrastający niepokój.

– Masz rację – przyznała Rachel. – I to zarówno jeśli chodzi o leczenie, jak i diagnostykę. Jednak żeby przekładało się to realnie na skuteczność, musi się jeszcze zmienić świadomość pacjentów, a ta zdaje się pozostawać na tym samym poziomie, co czterdzieści lat temu – zauważyła chmurnie. – Trzeba robić profilaktyczne badania, Patrick – mówiła dalej. – Pozwalają one się uspokoić lub wykrywają problem w stadium, w którym można mu jeszcze szybko zaradzić. Jeśli chcesz znać moje zdanie, dolegliwości Marie nie wyglądają groźnie, na waszym miejscu zapytałabym jednak kogoś mądrzejszego. Porozmawiaj z nią o tym – zakończyła z powagą.

Brat skinął głową zapatrzony w szklaneczkę whiskey. Rachel zmierzwiła mu włosy, wytrącając go tym gestem z zamyślenia.

– Nie przejmuj się na zapas – uśmiechnęła się ciepło.

Patrick przyglądał się przez chwilę jej łagodnym oczom, odnajdując w nich znajomy spokój i wewnętrzną siłę, które jak zawsze mu się udzieliły. Odwzajemnił jej uśmiech, czując, że znów wraca mu dobry nastrój. Zanim żona wyłoniła się z łazienki, śmiał się głośno, rozmawiając z siostrą na zupełnie inny temat. Marie pomachała im z daleka, gestem dając do zrozumienia, że ma zamiar podejść jeszcze do jednego ze stolików, by przywitać się ze znajomymi. Patrick podniósł
w odpowiedzi kciuk do góry, z zadowoleniem stwierdzając, że nie wygląda, jakby się źle czuła. Obserwował przez moment, jak dosiada się do przyjaciół i rozmawia z nimi wesoło, zanim ponownie odwrócił się do Rachel. Kątem oka widział, że miejscowi muzycy z wolna kierują się w stronę sceny i wiedział, że lada chwila zawołają go do siebie. Odstawił whiskey, postanawiając sam do nich dołączyć. Zanim jednak zsunął się z barowego krzesła, usłyszał za plecami pełen niedowierzania dziewczęcy głos.

– Patrick Watson?! To naprawdę pan?

Spojrzał za siebie. Stała przed nim piękna, młoda dziewczyna – niewiele starsza od jego córki. Na pierwszy rzut oka mogła mieć około 16 lat. W jej dużych, zielonych oczach mieszały się bezgraniczne zdumienie, radość i onieśmielenie. Patrick wstał, stwierdzając, że nigdy wcześniej jej nie widział i obdarzył ją uprzejmym uśmiechem, zarezerwowanym specjalnie na takie okazje.

– Z tego, co mi wiadomo: tak – odparł, mile połechtany faktem, że wciąż przyciąga tak młodą publikę.

– Niesamowite – wykrztusiła dziewczyna zarumieniona. – Ja... wychowałam się na pana muzyce – zająknęła się, nerwowo splatając ręce. – Znam chyba wszystkie pana piosenki.

– Bardzo mi miło – odchrząknął Patrick, rozbawiony jej zakłopotaniem. – Nie spodziewałem się, że młode pokolenie dysponuje jeszcze sprzętem do odtwarzania płyt analogowych – dodał, mrugając figlarnie.

– Ma pan poczucie humoru! – roześmiała się. – W dobie Internetu i plików MP3 trzeba być szalonym, żeby trzymać w domu adapter!

Rachel zakasłała, zakrywając usta dłonią, by brat nie dojrzał jej pełnego satysfakcji uśmiechu.

– No tak – odrzekł Patrick, ignorując jej reakcję. – Choć pewnie są i tacy, którzy kupują jeszcze płyty w sklepach...? – zawiesił z nadzieją głos.

– Jasne, że tak – przyznała dziewczyna, nie przestając się śmiać. – Ale, rany boskie, CD!

Rachel chichocząc, schyliła się nad barem. Patrick pokręcił głową, wiedząc, że nie opędzi się od kpin, kiedy rozmowa z nieznajomą dobiegnie końca. Dziewczyna tymczasem wyciągnęła z plecaka szkicownik i otworzyła go na ostatniej stronie.

– Mogłabym prosić pana o autograf?

– Oczywiście – uśmiechnął się. Od początku spodziewał się takiego finału. – Dla kogo ma być dedykacja?

– Dla Ághaistín – odparła.

– Ághaistín? – Patrick uniósł z uznaniem brwi. – Nie sądziłem, że w dzisiejszych czasach ktoś nadaje jeszcze takie dostojne imiona!

– Bo nie nadaje... – wzruszyła ramionami dziewczyna. – Ale moja mama jest z innej epoki. Ma już prawie czterdzieści lat – wyjaśniła z pobłażaniem.

– To rzeczywiście – Patrick pochylił się nad kartką. – Jura.

Nieznajoma zarumieniła się, zdając sobie sprawę z popełnionego nietaktu. Patrick skreślił kilka słów i oddał szkicownik z szerokim uśmiechem. Na szczęście nie wyglądał na urażonego.

– Z pozdrowieniami dla mamy – powiedział. – My, dinozaury, musimy trzymać się razem – dodał z ironią, puszczając jej oko.

Dziewczyna podziękowała i oddaliła się pospiesznym krokiem, wyraźnie speszona zakończeniem rozmowy. Patrick westchnął, przeczesując włosy dłonią. Rachel śmiała się głośno, zgięta w pół za barem.

– Nie wytrzymam – wykrztusiła wreszcie, ocierając łzy. – Przyznaj się, wapniaku, przez chwilę myślałeś, że grono twoich fanów poszerzyło się znów o najmłodsze pokolenie, prawda?

Brat wziął duży łyk whiskey, mrużąc oczy.

– Dobrze, że człowiek ma jeszcze trochę dystansu do samego siebie – uśmiechnął się z rezygnacją.

– Co wam tak wesoło? – zapytała Marie, wyrastając nagle za jego plecami.

– Właśnie ucierpiało męskie ego Patricka – wyjaśniła Rachel.

– Okazało się, że dziewczyna, która z wami przed chwilą rozmawiała, wcale nie chciała go poderwać? – zapytała Marie domyślnie, szukając nieznajomej wzrokiem w tłumie gości.

– Podeszła po autograf dla mamy – odrzekła Rachel, rozbawiona.

Marie przyjrzała się dziewczynie, która dosiadła się do młodzieży popijającej sok pomarańczowy po drugiej stronie pubu.

– Należy się cieszyć, że nie dla babci – wzruszyła ramionami.

– Dziękuję ci, kochanie – odparł mąż z udawaną urazą. – Poczułem się zbudowany.

– Twoja metryka mówi sama za siebie – uśmiechnęła się Marie przekornie.

– Czy masz powody, żeby na coś narzekać? – zawiesił głos, wpatrując się w nią pytająco.

Żona roześmiała się perliście, składając na jego ustach przekupnego buziaka.

– Dla mnie jesteś taki, jaki powinieneś być – powiedziała przymilnie. – Młodzież jednak ma nieco inne kryteria oceny.

– Fakt – potwierdziła Rachel, siląc się na powagę. – I najwyższy czas, braciszku, pogodzić się z tym, że w tej grupie wiekowej nigdy nie będziesz już bożyszczem – zakpiła. – Spójrzmy prawdzie w oczy: żaden pies z twojego rocznika nie chodzi już po tym świecie.

– Żyją jednak może jeszcze jakieś flamingi w moim wieku. Ty natomiast mogłabyś szukać rówieśników już chyba tylko wśród żółwi – odgryzł się, oddając siostrze pustą szklaneczkę.

– Być może – wyszczerzyła zęby Rachel. – Ale za to wiem, co to jest plik MP3. I nie posiadam adaptera – dodała zgryźliwie.

Marie uśmiechała się pod nosem, przysłuchując się, jak rodzeństwo się przekomarza. Ze sceny tymczasem rozległy się nawoływania w kierunku Patricka. W oczach Rachel rozbłysnęła ciepła iskierka.

– Idź – powiedziała z nagłą tkliwością w głosie. – Cały rok tu na ciebie czekano.

Patrickowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Nigdy nie dawał się prosić, kiedy chodziło o popisy muzyczne. Wskoczył zwinnie na scenę i chwycił za gitarę. Jego energiczna solówka poderwała z krzeseł nawet najbardziej opornych gości. Błyszczącymi oczami obserwował bawiący się tłum, wciąż podkręcając tempo wykonania. Kiedy skończył grać, rozległy się gromkie brawa i prośby o więcej. Patrick z zadowoleniem sięgnął po flet, improwizując akompaniament do kolejnego utworu podyktowanego przez towarzyszących mu muzyków. Dopiero wtedy, uznając, że publiczność jest wystarczająco rozgrzana, zbliżył się do mikrofonu i zapowiedział w języku irlandzkim jedną z tradycyjnych pieśni, którą chwilę później osobiście zaśpiewał dźwięcznym, mocnym głosem.

Marie nie mogła oderwać od niego wzroku. Był wyraźnie w swoim żywiole. Wszystkie instrumenty, które kolejno trafiały w jego ręce, zdawały się stanowić jego naturalne przedłużenie, a folklorystyczne piosenki, które tego wieczora wykonywał, brzmiały w jego ustach tak, jakby pochodziły z jego własnego repertuaru – mimo że w swojej twórczości Patrick uderzał w zupełnie inne tony. Klimat rodzinnej miejscowości, wspomnienie czasów dzieciństwa, swojska atmosfera i grono starych przyjaciół – wszystko to sprawiało, że odżywał i zachowywał się tak beztrosko, jakby znów miał 20 lat.

Czując na sobie badawcze spojrzenie Rachel, Marie powoli przeniosła na nią wzrok.

– Nigdzie indziej nie widuję Patricka tak szczęśliwego – wyjaśniła w odpowiedzi na jej pytający wyraz twarzy. – Przyjazd w te strony zawsze jest dla niego niesamowitym zastrzykiem energii. Nie wiem, z czego to wynika. Może to po prostu magia miłości, która od was bije? Myślę, że Patrickowi bardzo brakuje na co dzień waszej obecności. Zwłaszcza twojej – stwierdziła.

Rachel uśmiechnęła się, odstawiając na bok wypolerowane kieliszki.

– Kiedy Patrick odwiedza nas bez ciebie, nie ma nawet połowy tej energii – odparła, patrząc szwagierce prosto w oczy. – Ty jesteś jego siłą napędową – dodała z powagą.

Marie wytrzymała jej intensywne spojrzenie.

– Widocznie potrzebuje nas obu – skwitowała po dłuższej chwili milczenia.

Rachel skinęła w zamyśleniu głową.

– Możliwe – przyznała. – Ale beze mnie mógłby żyć.

Marie, która właśnie miała odwrócić wzrok, zamarła w bezruchu wstrząśnięta tym, co usłyszała. Rachel tymczasem zajęła się realizowaniem kolejnego zamówienia dla klientów z drugiego końca sali. Robiła to z taką obojętnością, jakby żadna wymiana zdań między nią a Marie nie miała miejsca. Kiedy wreszcie podniosła pogodne oczy na żonę brata, ta zaczęła się poważnie zastanawiać, czy przypadkiem nie wyobraziła sobie tej rozmowy. Tylko wyraz troski, który przemknął przez twarz Rachel, zanim się uśmiechnęła, utwierdził ją w przekonaniu, że jednak nie.

– Wołają cię – wskazała głową scenę.

Marie otrząsnęła się z zadumy i również spojrzała w tamtą stronę. Rzeczywiście – Patrick i jego przyjaciele machali do niej rękoma, zapraszając ją do siebie. Wstała i podeszła do nich z uśmiechem. W pubie rozległy się okrzyki uznania i głośne brawa, gdy wdrapała się na podest i zbliżyła do mikrofonu. Wzięła głęboki oddech, obejmując rozochoconą publiczność wzrokiem.

– Witajcie ponownie – powiedziała, czując znajomy dreszcz ekscytacji, który zawsze towarzyszył jej, gdy stawała na scenie. – Zgodzicie się ze mną chyba, że noc jest jeszcze młoda? – zapytała, wyciągając ręce po skrzypce, które podawał jej mąż. – Zabawa dopiero się zaczyna!

Odpowiedziały jej gromkie owacje. Marie spojrzała porozumiewawczo na Patricka, który stał obok, dzierżąc w dłoni harmonijkę ustną. Na umówiony znak zaczęli razem grać.

Współbrzmieli idealnie. Tak w muzyce, jak i w życiu. Rachel uśmiechnęła się, słuchając ich instrumentalnego, a potem wokalnego popisu. Byli jak jedno. Zawsze tak uważała. To ona była dumną autorką nazwy ich zespołu.

THE ONENESS. Jedność. Uczuć, myśli, dążeń. Jedność dusz.

Rozdział drugi

Marie zmierzała w stronę domu szybkim krokiem, mrużąc oczy w tumanach kurzu wzbijanych przez gorący wiatr. Powietrze było duszne, a na niebie zbierały się ciężkie chmury zapowiadające burzę. Deszcz, który orzeźwiłby atmosferę, nie padał od wielu dni i wszyscy wyglądali go z utęsknieniem. Najwyraźniej natura postanowiła wreszcie spełnić te oczekiwania.

– Grace, mogłabyś pościągać pranie? – zawołała Marie do córki, czytającej książkę na leżaku przed domem.

Dziewczyna niechętnie oderwała się od lektury.

– Zaraz to zrobię – odkrzyknęła.

– Zrób to od razu, bardzo cię proszę – w głosie Marie zabrzmiała stanowczość.

Grace wstała z leżaka, demonstracyjnie zamykając książkę, i ruszyła w stronę sznurów z bielizną. Matka westchnęła, wznosząc na chwilę oczy do nieba, zanim weszła do domu.

Firanki w salonie powiewały mocno, a jedna z zasłon zahaczyła o kanapę i zatrzymała się na oparciu. Marie poprawiła ją szybko. Zamknęła okna, po czym obeszła wszystkie pomieszczenia na parterze domu, by zrobić to samo. Stos nieumytych naczyń w kuchni i bałagan w bawialni wywołały w niej uczucie zniecierpliwienia. Z chmurną miną wkroczyła na schody, zastanawiając się, kto dziś był odpowiedzialny za porządki. William sprzątał wczoraj, Josh był na szkolnej wycieczce, więc dyżur wypadał na Matta, który, jak zwykle, nie wiadomo gdzie się podziewał. Marie energicznie otworzyła pierwsze drzwi na piętrze, z trudem panując nad zdenerwowaniem. Tylu ludzi zamieszkiwało ten dom, a do sprzątania nigdy nie było nikogo!

– Co tu się dzieje? – zapytała, wchodząc do pokoju, pośrodku którego Sarah i Ann, przebrane w jej jedwabne koszule nocne, tańczyły przy akompaniamencie własnego śpiewu, fałszując przy tym niemiłosiernie.

– Jesteśmy na balu u króla – wyjaśniła mała Ann z powagą.

Mama uniosła jedną brew.

– Kim jest Chris? – zapytała, spoglądając na trzyletniego synka, siedzącego nieruchomo na kartonowym pudle, z drewnianą łyżką w ręce i garnkiem na głowie.

– Właśnie królem – Sarah uśmiechnęła się szeroko.

Marie wytarła Chrisowi buzię umazaną czekoladą.

– Dostojny władco – odezwała się teatralnym tonem. – Nie mógłbyś sprawić, by twoi poddani zachowywali się odrobinę ciszej? W całym pałacu trudno znaleźć miejsce, w którym można by było usłyszeć własne myśli.

– Mamo! – oburzyły się dziewczynki równocześnie.

Marie zamknęła okno i spojrzała na córki z roztargnieniem.

– Tak czy inaczej myślę, że król powinien poprosić damy do tańca – rzuciła, zachęcając chłopca gestem, by przyłączył się do zabawy z siostrami. – Nie widzę innej możliwości, by mógł wybrać którąś z was na żonę.

– Jak mamy tańczyć, kiedy będzie nam się plątał pod nogami? – nadąsała się Sarah.

– Pobawcie się z nim jeszcze pół godziny. Potem wezmę go do kąpieli.

Marie opuściła pokój, będąc już myślami gdzie indziej. Spojrzała na zegarek, zastanawiając się, ile Patrick może zabawić jeszcze w mieście, i otwarła kolejne drzwi.

Na zewnątrz zrobiło się naprawdę ponuro. Pomimo wczesnej pory w pokoju Josha, w którym się znalazła, panował półmrok. Podeszła do okna i zamknęła je, spoglądając w niebo. Zapowiadało się na straszliwą ulewę. Oby Patrick zdążył wrócić, zanim się zacznie, bo inaczej deszcz może zatrzymać go po drodze nie wiadomo na jak długo. Na samą myśl, że po tym fatalnym dniu miałaby sama zająć się kąpielą dzieci i kolacją, Marie zamknęła na chwilę oczy, biorąc głęboki oddech. Była wykończona. Od rana nic dzisiaj nie szło tak, jak trzeba – awaria samochodu, problemy z przelaniem pieniędzy na konto fundacji, wezwanie do szkoły w sprawie zachowania Matta. W dodatku Patrick cały czas był poza zasięgiem i wszystko było na jej głowie. Marzyła o tym, by wreszcie położyć się do łóżka!

Nagle podbrzusze Marie przeszył nieprzyjemny ból. Skrzywiła się i usiadła na stojącym w pobliżu krześle. Jeszcze i to! Dobrze, że zbliżał się termin zabiegu – miała nadzieję, że dzięki niemu pozbędzie się dolegliwości, które dokuczały jej w ostatnim czasie. Siedziała przez chwilę i, czekając aż ból minie, rozglądała się wokół.

W pokoju Josha panował jako taki ład, zapewne jednak dlatego, że syn już drugi dzień przebywał poza domem. Właściwie tylko niedomknięte drzwiczki biurka psuły ogólne wrażenie porządku. Marie chciała je zamknąć, ale plik kartek wystających ze środka skutecznie to uniemożliwił. Westchnęła z rezygnacją i schyliła się, by wsunąć je głębiej. Nie udało jej się to, gdyż szafka była przepełniona. Coraz bardziej poirytowana otworzyła drzwiczki szeroko, a wtedy cała zawartość górnej półki wysypała się na podłogę. Z całym spokojem, jaki mogła z siebie wykrzesać, Marie zaczęła wkładać wszystko z powrotem na miejsce. Automatycznie wrzucała do środka książki, zeszyty i luźne kartki, błądząc myślami wokół wydarzeń minionego dnia, dopóki w jej ręku nie znalazła się gazeta, na okładce której były pornograficzne zdjęcia.

Zamarła, porażona swoim odkryciem. Wciąż trudno jej było przyjąć do wiadomości, że dzieci dorastają w każdym znaczeniu tego słowa. Jak zawsze w podobnych sytuacjach poczuła się lekko zażenowana, tym razem jednak towarzyszył temu również jakiś dziwny, niewytłumaczalny niepokój. Wpatrywała się przez dłuższą chwilę w fotografię dwóch nagich mężczyzn na okładce, nie mogąc uzmysłowić sobie jego źródła. Otrzeźwił ją dopiero widniejący u góry strony tytuł.

Trzymała w ręku magazyn dla gejów zawierający męską pornografię. Na kolejnych stronach znajdowały się coraz odważniejsze zdjęcia. Marie odruchowo przerzuciła kilka kartek, krzywiąc się z niesmakiem. Z wolna docierało do niej, co to może oznaczać. Na myśl, że Josh mógłby być homoseksualistą, serce uderzyło jej kilka razy szybciej. Gwałtownie zamknęła gazetę, chcąc odsunąć od siebie ten absurdalny pomysł. Mimowolnie zaczęła jednak analizować wydarzenia ostatnich tygodni pod kątem zachowania syna. Zrobiło jej się gorąco na wspomnienie kilku sytuacji, które mogły potwierdzać podejrzenia. Jak żywa stanęła jej przed oczami kolacja, podczas której Josh uniósł się przesadnym gniewem, gdy ojciec zażartował, że mógłby czasem przyprowadzić do domu jakąś koleżankę. Marie pokręciła głową, próbując sama siebie uspokoić, że szesnastoletni chłopcy zawsze tak reagują, ale coś podpowiadało jej, że to nie do końca prawda. William w tym wieku chodził już na randki, a Matt, mimo że był młodszy niż Josh, też wciąż spotykał się z dziewczynami. Obaj zresztą zawsze chętnie podejmowali ten temat. Cóż. Nie wszystkie nastolatki są przecież takie same. Może Josh po prostu ma romantyczną duszę i nie ma potrzeby skakania z kwiatka na kwiatek, zanim pozna prawdziwą miłość? Marie poczuła nagłą słabość, zdając sobie sprawę, jak krucha jest ta hipoteza w obliczu tego, co znalazła w rzeczach syna. Odłożyła gazetę na miejsce i z namysłem wpakowała do szafki resztę zawartości.

To jeszcze nie musi nic oznaczać. Chłopcy w wieku Josha mogą przecież odczuwać zainteresowanie tą samą płcią. To całkiem naturalne i może się okazać zupełnie przejściowe. Dorastanie to okres poszukiwania własnej tożsamości. Wcale nie jest powiedziane, że młody chłopak, któremu się wydaje, że ma skłonności homoseksualne, jako dorosły mężczyzna nie założy normalnej rodziny i nie będzie wiódł szczęśliwego życia u boku kobiety, zapominając o nastoletnich fascynacjach. Marie nie pamiętała, gdzie o tym słyszała, ale całym sercem życzyła sobie w tej chwili, by okazało się to prawdą. Zamknęła szafkę, czując, że rękę ma jak z ołowiu. Zmobilizowała się, by wstać i wyjść z pokoju syna, postanawiając nikomu nie wspominać, na co się natknęła, i decydując, że sama jak najszybciej o tym zapomni.

A jednak palący niepokój jej nie opuszczał.

Rozdział trzeci

Josh uśmiechnął się, czytając słowa, które zobaczył na ekranie komputera. Przez chwilę rozkoszował się treścią, zanim napisał odpowiedź. Ledwie zdążył ją wysłać, w korytarzu rozległ się głos Grace.

– Josh, gdzie jesteś?

– U siebie! – odkrzyknął. Słysząc zbliżające się kroki siostry, pospiesznie zamknął okienko komunikatora internetowego.

– Mama wszędzie cię szuka – oznajmiła dziewczyna, wsuwając głowę do pokoju. – Denerwuje się, że nie zjadłeś obiadu po powrocie ze szkoły.

– Już schodzę – odparł, z udawaną obojętnością rzucając okiem na komputer.

– Tylko mi nie mów, że znów z kimś gadasz! – parsknęła, podchodząc do biurka. – Chłopie, ty jesteś uzależniony od internetu!

– Musiałem dograć jedną sprawę, której nie udało mi się załatwić w szkole.

– Natychmiast po powrocie, zanim cokolwiek zjadłeś? – Grace zmierzyła go wszystkowiedzącym spojrzeniem, nie przestając się uśmiechać.

Josh zmrużył oczy, starając się ukryć zakłopotanie, i wytarł dłonie o kolana. Widząc jego reakcję, siostra przygryzła z rozbawieniem usta. Postanowiła nie drążyć tematu.

– Paul do ciebie pisze – powiedziała, dostrzegając migającą kopertę w rogu ekranu.

Brat wzruszył obojętnie ramionami, wyrównując stos książek zalegających na biurku.

Dziewczyna uniosła ze zdziwieniem brwi.

– Nie odpiszesz?

– To na pewno nic ważnego.

– Skąd możesz to wiedzieć, skoro nawet nie przeczytałeś, czego chce? – Grace przyjrzała mu się badawczo.

– W każdym razie na pewno może to poczekać do czasu, kiedy zjem obiad – odparł Josh, wstając z miejsca. – Idziesz? – zapytał, zmierzając w stronę drzwi.

Siostra nawet nie drgnęła.

– Ja już jadłam.

Josh w napięciu przeniósł wzrok z jej pleców na ekran komputera i po chwili niezdecydowanego milczenia wyszedł z pokoju.

Dziewczyna wpatrywała się w migającą kopertę z dezaprobatą. Nie mogła zrozumieć, jak można tak po prostu zignorować to, że ktoś próbuje się skontaktować. Przecież zanim Josh zje obiad, Paul może dawno odejść od komputera, a kto wie, czy naprawdę nie ma jakiejś ważnej sprawy? Grace rozmarzyła się na wspomnienie kolegi brata. Miał śniadą cerę, ciemne włosy i oczy, a jego umięśnione ramiona przyciągały spojrzenia wszystkich dziewcząt ze szkoły. Połowa klasy Grace podkochiwała się w nim skrycie i większość koleżanek zazdrościła jej, że zna go osobiście. Prawdę mówiąc, nigdy z nim dłużej nie rozmawiała, ale sam fakt, że odkąd zostali sobie przedstawieni, mówił jej „cześć” na szkolnym korytarzu, napełniał ją dumą. Posiadanie braci znacznie ułatwia zawieranie interesujących znajomości.

Koperta u dołu ekranu migała uparcie. Grace usiadła na krześle przy biurku, decydując, że wykorzysta okazję, by zamienić z Paulem kilka słów. Dziewczyny zzielenieją z zazdrości, gdy jutro im o tym opowie. Postanowiła napisać koledze, że Josh je obiad i będzie musiał na niego zaczekać. Nawet gdyby miało się skończyć tylko na tym, było warto.

Najechała kursorem na kopertę i kliknęła podekscytowana. Na ekranie wyświetlił się fragment rozmowy, co znaczyło, że brat już wcześniej musiał z Paulem gadać. Pewnie nawet uprzedził go, że idzie jeść. Grace westchnęła zawiedziona, mimowolnie przelatując wzrokiem ostatnie zdania.

– ,,Ciągle o tobie myślę. Na wspomnienie twojego dotyku po plecach od razu przechodzą mi ciarki. Nie wiem, jak wytrzymam do następnego razu” – przeczytała u góry okienka. Zmarszczyła czoło, pewna, że otworzyła nie tę rozmowę, którą miała, i spojrzała w dół ekranu, w poszukiwaniu wiadomości od Paula. Zamarła, widząc, że żadna inna koperta tam nie miga. Raz jeszcze przeczytała uważnie tekst i sprawdziła nadawcę. Paul. Z bijącym sercem Grace przesunęła wzrok niżej. – ,,Też nie mogę doczekać się kolejnego spotkania” – brzmiała odpowiedź Josha.

Dziewczyna opadła na oparcie krzesła, zakrywając dłonią usta. Wciąż od nowa czytała zdania zupełnie pozbawione dla niej sensu. Niemożliwe, żeby to była prawda. To po prostu musi być jakaś koszmarna pomyłka. Na jej twarz wstąpiły rumieńce, kiedy uzmysłowiła sobie, co ma przed oczami. Niezależnie od tego, na ile poważnie powinna to potraktować i co powiedziałby o tym Josh, jedno było pewne – nie powinna otwierać tej wiadomości. Brat będzie wściekły, kiedy odkryje, że to zrobiła. Zamknęła okienko komunikatora i wstała, pospiesznie kierując się do drzwi.

Zatrzymała się nagle. Josh stał w progu, wpatrując się w nią z natężeniem. Przełknęła ślinę, nie wiedząc, jak ma się zachować. Było jasne, że widział, co przed momentem robiła.

Grace bezradnie wskazała ręką na komputer.

– Przepraszam – wykrztusiła, ledwie poznając swój własny głos. – Ja... tylko...

Dalsze słowa utknęły jej w gardle. Chłopak trwał w bezruchu, nie odrywając od niej wzroku. Cisza zdawała się nie mieć końca, z każdą chwilą wzmagając obustronne zażenowanie.

Wreszcie Josh wziął głęboki oddech, spoglądając w okno.

– Nie powiesz nikomu? – zapytał, wyraźnie spięty.

W oczach Grace stanęły łzy.

– Josh... – wyszeptała, z niedowierzaniem kręcąc głową. – Nawet nie spróbujesz się jakoś wybronić?

Chłopak zacisnął usta, wbijając w nią smutne spojrzenie.

– Co właściwie chciałabyś usłyszeć? – zapytał cicho. – Mam powiedzieć, że Paul to tak naprawdę Paulina, którą zapisałem pod takim nickiem, bo wstydzę się tego, że spotykam się z dziewczyną? – w głosie Josha zabrzmiała nutka sarkazmu. – Nie ma sensu, żebyśmy w to brnęli – dodał ciszej, znów odwracając głowę.

– Jezu – Grace splotła ręce na karku, patrząc na niego wstrząśnięta. – Ja... zupełnie nie wiem, co powiedzieć...

– Obiecaj, że zachowasz to dla siebie i nie wracajmy do tego więcej – odparł zdecydowanie.

Dziewczyna przełknęła łzy.

– Nikomu nie powiem – zapewniła.

– Obiecaj – powtórzył z determinacją, podnosząc wzrok.

– Obiecuję – wyszeptała.

Ramiona chłopaka opadły, a na jego twarzy odmalowała się ulga. Grace minęła go szybko i opuściła pokój.

Josh z wolna podszedł do komputera. Towarzyszyło mu nieprzyjemne uczucie, że stracił kontrolę nad własnym życiem, które zostało obdarte z czegoś bardzo ważnego. Wbrew jego woli na jaw wyszła skrzętnie skrywana tajemnica, którą tylko on miał prawo dysponować. Deprymowała go świadomość, że jego dalsze losy siłą rzeczy zależały teraz od drugiego człowieka. W dodatku nie była to wybrana przez niego osoba, a ktoś zupełnie przypadkowy. Chłopak usiadł. Jakby tego było mało, miał przykre wrażenie, że uczucia, które żywił, zostały zbrukane. Jeszcze przed godziną to, co łączyło go z Paulem, wydawało mu się piękne i czyste, i chciał, by trwało wiecznie. Teraz nagle dopadł go wstyd i poczucie winy. Wyraz oczu siostry nie pozostawiał wątpliwości, że nie uznaje jego relacji z przyjacielem za normalną. Josh zastanawiał się, co właściwie w nich dostrzegł. Na pewno go potępiała. Grace, osoba, z którą zawsze nadawał na tych samych falach, patrzyła dziś na niego z niesmakiem – może nawet z obrzydzeniem. Od teraz tak będzie już zawsze. Zacisnął zęby. Czuł się upokorzony do głębi. Z rezygnacją otworzył archiwum rozmów z Paulem, by przekonać się, co właściwie siostra mogła przeczytać.

,,Też nie mogę doczekać się kolejnego spotkania” – napisał.

I to była prawda, do diabła. Przez cały dzień tęsknił za bliskością przyjaciela. Przypadkowe muśnięcia jego dłoni w szkole, otarcia ramieniem na korytarzu, widok bieli jego zębów, kiedy rozciągał usta w uśmiechu; pożądanie, które za wszelką cenę musiał ukrywać, gdy znajdowali się w towarzystwie – wszystko to było prawdziwą torturą. Tak bardzo chciał znów znaleźć się z Paulem na osobności, że z trudem powstrzymywał drżenie.

Przeczytał ostatnie zdanie napisane przez przyjaciela.

– ,,Może dzisiaj wieczorem?”

Zacisnął pięści, odsuwając od siebie obraz siostry.

– ,,O szóstej. Tam gdzie zwykle” – odpisał.