-
W empik go
W Dolinie Żałobników, czyli jak uporać się ze stratą bliskiej osoby - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
W Dolinie Żałobników, czyli jak uporać się ze stratą bliskiej osoby - ebook
Ile czasu musi minąć, zanim otrząśniemy się po śmierci rodzica, babci, najbliższego przyjaciela? Na to pytanie nie ma dobrej odpowiedzi. Każdy z nas jest inny, każdy na swój sposób przeżywa swoją tragedię.
Wyrusz z bohaterką w podróż po Dolinie Żałobników, odwiedź panią Śmierć i panią Ciszę, poznaj się z Tęsknotą i Niezgodą – wszystkie te istoty sprawią, że lepiej zrozumiesz, jakie etapy żałoby trzeba przejść i jakie uczucia się z nimi wiążą. Ten przewodnik poprowadzi Cię przez zawiłe ścieżki emocji doświadczanych po śmierci bliskiego. Oprócz refleksji nad życiem i śmiercią znajdziesz tu cenne wskazówki, jak poradzić sobie ze stratą. Specjalnie do tego przeznaczone strony możesz wypełnić swoimi opisami uczuć i słowami, których nie zdążyliście sobie powiedzieć.
W salonie siedzą moi bliscy, mój Tata, siostry, bracia, ich dzieci. Wszyscy, dla których Mama była nieodłączną towarzyszką codzienności. Pokój wypełniają wazony z kwiatami i kartki z wyrazami współczucia nadesłane z wielu zakątków Ziemi. Jadalniany stół ugina się od domowego ciasta i czekoladek przyniesionych przez dobrych ludzi pragnących osłodzić nam trochę gorzki smak poniesionej straty. W przestrzeni, którą tworzą siostry Współczucie i Bliskość, jest miejsce na wszystko, na cały wachlarz ludzkich emocji i myśli. Na płacz, śmiech, milczenie, tęsknotę, pustkę, bezsilność, złość czy poczucie winy. Ból przybiera różne twarze, jednak kiedy się go dzieli z innymi, jest go jakby trochę mniej.
| Kategoria: | Poradniki |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8313-375-1 |
| Rozmiar pliku: | 5,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
W Dolinie Żałobników znalazłam się wbrew mojej woli, jak większość wędrowców nagle wyrwanych z przewidywalnego – jak się wydawało – rytmu codzienności. Pan i pani Śmierć czekali na mnie w progu swojego dziwacznego domu, w którym zatrzymał się Czas. Choć od dawna wiedziałam o ich istnieniu, nigdy nie widziałam ich z tak bliska. Na ich temat słyszałam różne historie. Że pani Śmierć jest kapryśna i nieprzewidywalna jak pogoda za oknem. Że nie ma uczuć ani za grosz współczucia. Pan Śmierć jest zaś chłodny, zdystansowany, nieubłagany. Inne zasłyszane opowieści głosiły, że są spokojnym, zgodnym małżeństwem, które od zawsze sumiennie i z właściwym namaszczeniem podchodzi do swojej misji. Nie mają wpływu na to, kiedy, kogo i jak zabierają ze świata żywych. Pracują niemalże bez ustanku, we dnie i w nocy. Kiedy zobaczyłam ich z bliska, przede wszystkim wydali mi się nierealni. Abstrakcyjni, niemożliwi, a jednak do bólu prawdziwi. Powiedzieli mi, że przyszedł Ten Czas. Stało się to, czego obawiałam się całe życie. Pan i pani Śmierć przyszli po moją ukochaną Mamę. Nic już nie można cofnąć ani niczego zrobić inaczej. Decyzja jest nieodwołalna. Odtąd nic już nie będzie takie, jak było przedtem.
Ludzie z natury swojej bardzo boją się spotkania z tymi tajemniczymi istotami. Zanim nadejdzie Ten Czas, żyją tak, jakby w ogóle nie wiedzieli o ich istnieniu. Tymczasem pan i pani Śmierć odwiedzają innych, czasem niedaleko, zabierają sąsiada czy znajomego. Ale póki nie podejdą na tyle blisko, by zajrzeć nam głęboko w oczy, póty zdarza nam się ignorować fakt ich istnienia lub na swój dziwny sposób w nich wątpić. Reakcje na ich widok bywają bardzo różne. Jedni tracą przytomność i osuwają się na podłogę, jakby ich organizm w swojej mądrości wyłączył chwilowo cały system. Drudzy krzyczą, że to niemożliwe, to musi być pomyłka, okrutny żart lub koszmarny sen. Jeszcze inni nieruchomieją i nie są w stanie nic powiedzieć, zastygają w poczuciu nierealności. Kolejni zanoszą się od płaczu, gdy przez ciało przechodzi silna fala nagłej rozpaczy. Rzadziej, ale jednak, zdarzają się ludzie, którzy czują ulgę zmieszaną ze smutkiem i wstydem. Są również i tacy, którzy wybuchają nieadekwatnym do sytuacji, niekontrolowanym śmiechem – śmiechem z przerażenia.
Pan i pani Śmierć ciągle słyszą skierowane w swoją stronę zarzuty i pretensje, a nader wszystko – dudniące niczym echo pytanie: „Dlaczego?”. Słyszą je po tysiąckroć, każdego dnia, we wszystkich językach świata. Pytanie to wybrzmiewa nieustannie, odbijając się od ścian ich przepastnego salonu. Odpowiedź, której udzielają żałobnikom, jest krótka i zdecydowanie niezadowalająca. Pani Śmierć spokojnym i życzliwym tonem powtarza tylko to, co sama wie:
– Tak miało być. Tak było zapisane w _Księdze Życia i Śmierci_…
Rozglądam się po salonie, skanując wzrokiem ściany z fotografiami osób, które przeszły już na drugą stronę Czasu, i ciągle mam okruchy nadziei, że jej tam nie będzie. Ale jest. Patrzy na mnie łagodnie i czule, tak jak tylko mamy potrafią, ale ja czuję przerażenie. Tak bardzo chciałabym się do niej przytulić, choćby ten jeden, jedyny, ostatni raz. Do wazonu stojącego przy jej zdjęciu pani Śmierć włożyła liliowe bzy, ulubione kwiaty mojej Mamy. W całym pomieszczeniu unosi się ich oszałamiający zapach. Zastanawiam się przez chwilę, skąd te bzy, przecież to dopiero początek kwietnia. Pani Śmierć zdaje się znać moje myśli i odpowiada mi, nim zdążę zadać pytanie.
– Drogie dziecko – mówi ze współczuciem – tam bzy kwitną przez cały rok.
Rozmawiamy przez chwilę, przyglądam się jej z bliska. Ma piękny, długi srebrzysty warkocz, siatkę zmarszczek wokół jasnoniebieskich oczu, jest ubrana w sięgającą ziemi liliową sukienkę. Z bliska ma całkiem ludzką twarz, a ja nie wiem, skąd biorę odwagę, by na nią spoglądać. Zauważam, że w domu nie ma już pana Śmierci; myślałam, że są nierozłączni. Pani Śmierć tłumaczy jednak, że mają z mężem pewien układ. Umówili się, że wszędzie będą chodzić razem poza jednym wyjątkiem. Tym wyjątkiem są dzieci – pani Śmierć bardzo źle to znosi. Kiedy o tym mówi, widzę, jak w oku kręci jej się łezka. Nerwowym ruchem poprawia sukienkę, zbiera w sobie całą swoją siłę i stanowczość i mówi, że na mnie już czas, powinnam teraz odwiedzić wszystkich mieszkańców Doliny Żałobników.
– Ale skąd mam wziąć na to siłę? – pytam z wyrzutem.
– Jesteś znacznie silniejsza, niż sobie wyobrażasz – odpowiada zdecydowanym tonem, który dodaje mi siły. – Aha. Jeszcze jedno. Musisz wraz z bliskimi zająć się formalnościami i zorganizować piękny pogrzeb. Dasz radę.
Ludzie z natury swojej bardzo boją się spotkania z tymi tajemniczymi istotami. Zanim nadejdzie Ten Czas, żyją tak, jakby w ogóle nie wiedzieli o ich istnieniu. Tymczasem pan i pani Śmierć odwiedzają innych, czasem niedaleko, zabierają sąsiada czy znajomego. Ale póki nie podejdą na tyle blisko, by zajrzeć nam głęboko w oczy, póty zdarza nam się ignorować fakt ich istnienia lub na swój dziwny sposób w nich wątpić. Reakcje na ich widok bywają bardzo różne. Jedni tracą przytomność i osuwają się na podłogę, jakby ich organizm w swojej mądrości wyłączył chwilowo cały system. Drudzy krzyczą, że to niemożliwe, to musi być pomyłka, okrutny żart lub koszmarny sen. Jeszcze inni nieruchomieją i nie są w stanie nic powiedzieć, zastygają w poczuciu nierealności. Kolejni zanoszą się od płaczu, gdy przez ciało przechodzi silna fala nagłej rozpaczy. Rzadziej, ale jednak, zdarzają się ludzie, którzy czują ulgę zmieszaną ze smutkiem i wstydem. Są również i tacy, którzy wybuchają nieadekwatnym do sytuacji, niekontrolowanym śmiechem – śmiechem z przerażenia.
Pan i pani Śmierć ciągle słyszą skierowane w swoją stronę zarzuty i pretensje, a nader wszystko – dudniące niczym echo pytanie: „Dlaczego?”. Słyszą je po tysiąckroć, każdego dnia, we wszystkich językach świata. Pytanie to wybrzmiewa nieustannie, odbijając się od ścian ich przepastnego salonu. Odpowiedź, której udzielają żałobnikom, jest krótka i zdecydowanie niezadowalająca. Pani Śmierć spokojnym i życzliwym tonem powtarza tylko to, co sama wie:
– Tak miało być. Tak było zapisane w _Księdze Życia i Śmierci_…
Rozglądam się po salonie, skanując wzrokiem ściany z fotografiami osób, które przeszły już na drugą stronę Czasu, i ciągle mam okruchy nadziei, że jej tam nie będzie. Ale jest. Patrzy na mnie łagodnie i czule, tak jak tylko mamy potrafią, ale ja czuję przerażenie. Tak bardzo chciałabym się do niej przytulić, choćby ten jeden, jedyny, ostatni raz. Do wazonu stojącego przy jej zdjęciu pani Śmierć włożyła liliowe bzy, ulubione kwiaty mojej Mamy. W całym pomieszczeniu unosi się ich oszałamiający zapach. Zastanawiam się przez chwilę, skąd te bzy, przecież to dopiero początek kwietnia. Pani Śmierć zdaje się znać moje myśli i odpowiada mi, nim zdążę zadać pytanie.
– Drogie dziecko – mówi ze współczuciem – tam bzy kwitną przez cały rok.
Rozmawiamy przez chwilę, przyglądam się jej z bliska. Ma piękny, długi srebrzysty warkocz, siatkę zmarszczek wokół jasnoniebieskich oczu, jest ubrana w sięgającą ziemi liliową sukienkę. Z bliska ma całkiem ludzką twarz, a ja nie wiem, skąd biorę odwagę, by na nią spoglądać. Zauważam, że w domu nie ma już pana Śmierci; myślałam, że są nierozłączni. Pani Śmierć tłumaczy jednak, że mają z mężem pewien układ. Umówili się, że wszędzie będą chodzić razem poza jednym wyjątkiem. Tym wyjątkiem są dzieci – pani Śmierć bardzo źle to znosi. Kiedy o tym mówi, widzę, jak w oku kręci jej się łezka. Nerwowym ruchem poprawia sukienkę, zbiera w sobie całą swoją siłę i stanowczość i mówi, że na mnie już czas, powinnam teraz odwiedzić wszystkich mieszkańców Doliny Żałobników.
– Ale skąd mam wziąć na to siłę? – pytam z wyrzutem.
– Jesteś znacznie silniejsza, niż sobie wyobrażasz – odpowiada zdecydowanym tonem, który dodaje mi siły. – Aha. Jeszcze jedno. Musisz wraz z bliskimi zająć się formalnościami i zorganizować piękny pogrzeb. Dasz radę.
więcej..
