W domu Dave’a - ebook

1.

Bolały ją stopy, ale biegła dalej, nie oglądając się za siebie. Byle najdalej od tego strasznego miejsca. Zimne, wiosenne powietrze miało niesamowicie rześki zapach, rozpierało płuca do bólu.

Kłucie w boku, tak mocne, że nie mogła złapać tchu, sprawiło, że musiała się zatrzymać. Zgięta w pół oddychała płytko. Obejrzała się przez ramię.

W oddali stał duży dom. Na parterze zamontowano kraty antywłamaniowe, ale płot był w tak opłakanym stanie, że każdy mógł dostać się na posesję. Na drugim piętrze wybito kilka szyb. W pojedynczych oknach wisiały strzępy firanek. Znajdował się w niezbyt odludnej okolicy, w pobliżu było widać przystanek autobusowy. Po drugiej stronie, za pasmem zielonej łąki, biegła dość ruchliwa szosa, ale tam nigdy by nie uciekała. Istniało zbyt duże ryzyko, że zostanie zauważona, a wtedy jej los byłby przesądzony.

Kłucie ustało. Była w kiepskiej kondycji fizycznej. Wychudzona. Niedożywiona. Nawet nie starała się myśleć, jak może teraz wyglądać. Nie pamiętała, ile czasu spędziła w tej śmierdzącej norze. Na pewno jesień tamtego roku, zimę i część wiosny. Stanowczo za długo…

Wioska budziła się do życia. Słońce wschodziło coraz wyżej. Czuła ogromne zmęczenie. Szła już dobre dwie godziny. Stopy, brudne i bose, bolały niemiłosiernie. Z głodu ssało ją w żołądku i miała mroczki przed oczami.

Musi odpocząć.

Musi coś zjeść.

Inaczej całe ryzyko podjętej ucieczki pójdzie na marne.

Umrze gdzieś na poboczu. Obca i bezimienna.2.

– Halo! Halo! Wszystko w porządku?!

Czyjś natrętny głos przebijał się do jej świadomości. Otworzyła oczy z pewnym trudem. Chłód poranka całkowicie ją sparaliżował. Z auta wychylała się kobieta. Siedziała, trzymając kierownicę, jakby obawiała się, że to może być jakiś podstęp.

– Tak. To znaczy… Nie…

– Co mówisz? Poczekaj. Zjadę na pobocze.

Kobieta zatrzasnęła drzwi i auto ruszyło. Po chwili zatrzymała się i znów trzasnęły drzwi.

Ręce, które ją teraz dotykały, były delikatne, pachniały lekko migdałami.

Mój Boże, sama skóra i kości. Skąd ty się tu wzięłaś, dziewczyno? I to w takim stanie? – pytała kobieta. Bombardowała ją pytaniami: Ile masz lat? Jak się nazywasz? Mieszkasz tutaj? Skąd jesteś?

Dopiero gdy dziewczyna wybuchnęła histerycznym płaczem, nie odpowiadając na żadne z zadanych pytań, i tylko błagając tę obcą, elegancką kobietę, by ją stąd zabrała, kobieta umilkła i jakby się opamiętała.

Kobieta pomyślała, że najpierw wypadałoby ją nakarmić, a następnie zawieźć do szpitala. Tam się nią odpowiednio zajmą. W najbliższym sklepie spożywczym kupiła butelkę wody mineralnej i kilka bułek.

– Jedz i pij powoli, dobrze? – powiedziała do dziewczyny. – Jeśli chcesz, możesz się okryć. – sięgnęła do tyłu po złożony w kostkę koc. – Ta sukienka wygląda na cienką i pewnie ci w niej zimno.

Sukienka, kiedyś niebieska, teraz wyblakła, sięgała dziewczynie do połowy łydek. Dół miała poszarpany i czarny z brudu, a gdzieniegdzie materiał był poplamiony czymś niezidentyfikowanym, co tworzyło zaschnięte, ciemne skorupy. Jeden rękaw był oberwany, w drugim, na wysokości łokcia, widniała wielka dziura.

Krótko mówiąc, bezimienna dziewczyna, znaleziona na poboczu, przedstawiała obraz nędzy i rozpaczy.3.

Szpital nie był przyjemnym miejscem, jednak suchym i ciepłym. Światło jarzeniówek raziło oczy, odzwyczajone od tego rodzaju oświetlenia.

Zamknęła się w sobie, pozwalając, by obce, zimne ręce pielęgniarek zdejmowały z niej ubrania. Zaciskała powieki, gdy jakiś lekarz, na polecenie policji, robił jej zdjęcia. Nie wstydziła się tych nieznanych sobie ludzi. Już dawno wyzbyła się poczucia wstydu. To było konieczne, by się przystosować. By przeżyć.

Pacjentkę umieszczono w izolatce zamykanej na klucz, na oddziale psychiatrycznym. Od momentu przywiezienia jej do szpitala nie odezwała się ani słowem. Wkrótce przybyli dwaj funkcjonariusze. Należało ustalić, jak się dziewczyna nazywa, skąd pochodzi, dlaczego błąkała się po okolicy w tak nędznym stanie. Niestety, pobrano jej tylko odciski palców, wykonano aktualne zdjęcie i to było wszystko, co mogli zrobić. Dziewczyna milczała jak zaklęta. W jej oczach stale czaił się strach. Gdy słyszała kroki obcych ludzi, kuliła się pod łóżkiem. Z czasem nauczyła się rozpoznawać po krokach znajome pielęgniarki, salowe i lekarzy, którzy się nią opiekowali.

Któregoś poranka pani doktor, która przychodziła do niej najczęściej, bez słowa położyła na jej łóżku blok rysunkowy i pudełko kredek dla dzieci. Dziewczyna, nazywana na oddziale Jane, zaczęła rysować.4.

Wyrzuty sumienia bolały jak połamane palce lub igły wbijane w ciało. Strach był jednak silniejszy. Strach przed zimnem, wilgocią, smrodem ludzkich wydzielin. Strach przed śmiercią w męczarniach. Powinna być lojalna. Uczciwa wobec tamtych. Powinna otworzyć usta i wykrzyczeć wszystko. Ale krzyczała tylko w swojej głowie.

Bała się.

Tak bardzo się bała.

Bała się tego, że jej głos usłyszy nieodpowiednia osoba.

Chciała to zmienić, chciała zacząć mówić, ale nie bardzo wiedziała, jak wyjść ze swego zamknięcia. Nazywali ją tu Jane i to imię postanowiła przyjąć jako swoje. Jako dobry omen, na początek nowego życia. A potem dostała kartki i kredki. To nie wymagało mówienia.

Wszystko wylewało się z niej szerokim strumieniem. Nad niektórymi rysunkami szlochała jak dziecko, a łzy mieszały się z kolorami na kartce. Inne zaraz po narysowaniu mięła i rzucała w kąt. Czasami wymiotowała, cudem omijąjac rysunek. Donoszono jej tylko nowe bloki i kredki. A gdy zabrakło kartek, malowała po ścianach. W pewnym momencie przestała. Siedziała pośród paru świeżo ukończonych rysunków. Kołysała się w przód i w tył, obejmując rękami kolana. Wszystko, co miała do powiedzenia, przelała na papier.

A potem zaczęła krzyczeć.5.

– Jak się nazywasz? – zapytała pani doktor.

Dla Elizabeth Perkins, Jane Doe z oddziału psychiatrycznego szpitala miejskiego przedstawiała jak dotąd najciekawszy przypadek w jej zawodowej karierze. To była ich druga profesjonalna sesja. Pierwsza odbyła się zaraz po przybyciu dziewczyny do szpitala. Od tamtej pory minął miesiąc. Pewne było, że dziewczyna nie figuruje w bazie danych policji, nie była notowana ani nie jest przez nikogo poszukiwana.

– Jane.

– Nie. To tutaj nazwano cię Jane. Jak nazywałaś się wcześniej, nim tutaj trafiłaś?

Milczy. Ucieka wzrokiem.

Wiem, ale nie powiem. Nie chcę wracać do tego, co było.

– Dobrze. Wrócimy do tego później. Porozmawiajmy o twoich rysunkach. Narysowałaś ich naprawdę dużo. – Doktor Perkins wzięła do ręki grubą, tekturową teczkę. – Masz prawdziwy talent. Dziś pozwolę ci wybrać rysunek, o którym chcesz porozmawiać, dobrze? Zgadzasz się?

Kiwa głową.

– Musisz odpowiedzieć. Sesja jest nagrywana, wiesz o tym.

– Tak, zgadzam się. – głos cichy, lekko zachrypnięty. Ta chrypka to efekt przeraźliwego krzyku, który postawił na nogi cały oddział.

– Dobrze. Wybierz swój ulubiony. Taki, który podoba ci się najbardziej.

Podała Jane teczkę. Dziewczyna sprawnie przerzucała obrazki, choć na niektóre nawet nie patrzyła. Nie umknęło to wprawnemu oku psychiatry. Prawdę mówiąc, obrazki w większości były ponure, wręcz obrzydliwe w treści, czasem po prostu smutne. Trudno było je oglądać komuś nawet tak doświadczonemu jak doktor Perkins.

Jane wybrała jedyny „normalny” obrazek. Podała go Elizabeth.

– Opowiedz mi o nim – poprosiła lekarka.

Na każdym obrazku widniała data, kiedy Jane go narysowała. Zadziwiajace było to, że ten, który teraz wybrała, był jednym z ostatnich. Jakby rysując, cofała się w swych przeżyciach do samego początku.

– Co przedstawia?

Jane zamyśliła się. To, co przedstawiał, było oczywiste. Zachód słońca nad autostradą.

– Początek – odparła.

– Początek czego?

Milczy. Wzrok Jane ucieka za okno zasłonięte pionową roletą. W pokoju jest jasno, ale nie jaskrawo. Pojedyncze promienie wpadają przez szczeliny w roletach i układają się paskami na miękkiej wykładzinie koloru wiśni.

– Jane?

Drży. Wzrok wraca na twarz Elizabeth.

– Początek czego? – lekarka ponowiła pytanie cierpliwym tonem.

– Wszystkiego.

– Wszystkiego, co cię przykrego spotkało? Zanim ktoś cię skrzywdził?

Znowu milczy. Wzdycha.

– Nic pani nie rozumie.

– Więc mi wytłumacz, Jane. Pozwól mi zrozumieć i pomóc sobie. Zaufaj mi…

– My mu na to pozwoliliśmy. W jakiś sposób sami byliśmy sobie winni, przynajmniej ja tak uważam. Przecież nikt nas nie zmuszał, by wsiąść do samochodu Dave’a. A potem było już za późno. – Jane ukryła twarz w dłoniach.

– Za późno na co? – spytała zaintrygowana Elizabeth. Sprawa robiła się coraz bardziej mroczna.

Jane spojrzała na lekarkę. Oczy miała suche.

– Na wszystko. Po prostu na wszystko.

* * *

Patiens było kolejnym do odhaczenia miastem na mapie. Według przewodnika internetowego miał się tam odbyć Festiwal Końca Lata. Umieszczone pod informacją zdjęcia zachęcały do odwiedzenia tego miasteczka. Prócz kościoła, szkoły podstawowej, kilku sklepów i budynków publicznych, ulokowanych wokół rynku, nie było tam kompletnie nic godnego uwagi. Google Earth pokazywał gospodarstwa i budynki rozrzucone na dużej przestrzeni oraz zielone pola, poprzecinane szarymi wstęgami dróg. Uznałam, że warto mieć w albumie z podróży kilka fotek z tego festiwalu. Jeśli było tak, jak zachwalano w przewodniku, zapowiadało się całkiem ciekawie. Jedyny problem, jaki się pojawił, to jak mam dotrzeć do miasteczka na czas. Znajdowałam się jakieś trzydzieści kilometrów od Patiens. Dojście na piechotę zajęłoby mi zbyt wiele czasu. Festiwal zaczynał się już jutro. Jedynym rozwiązaniem było złapanie stopa. Akurat zachodziło słońce.

Ruchliwa dotąd szosa jakby na złość opustoszała. W tym samym czasie zaczął padać deszcz. W ogromnym, czarnym płaszczu przeciwdeszczowym raczej nie sprawiałam sympatycznego wrażenia. Dopiero piąty czy szósty samochód zareagował na moje energiczne machanie wyciągniętą ręką. Była to mała ciężarówka z zabudowanym tyłem. W szoferce zapaliła się lampka. Za kierownicą siedział starszy pan. Z wyglądu przypominał trochę świętego Mikołaja – szopa białych włosów i gęsta, siwa broda.

– Wskakuj – zawołał. Bez zastanowienia wrzuciłam ogromny plecak do środka i wgramoliłam się do kabiny.

– Dziękuję.

– Dokąd cię podwieźć? – zapytał, obrzucając mnie uważnym spojrzeniem. Przebiegły mnie ciarki. Poczułam się w tamtym momencie jak bydło oceniane przed sprzedażą. Zrzuciłam to na karb swojego przewrażliwienia i zmęczenia.

– A dokąd pan jedzie?

– Do Patiens. Tam mieszkam.

– Świetnie. Bo ja również w tę stronę – ucieszyłam się. – Chciałabym zobaczyć festiwal.

– Doskonały pomysł. Festiwal jest bardzo kolorowy i z pewnością godny uwiecznienia. – dodał, dostrzegając dyndający na mojej szyi aparat fotograficzny.

Droga do miasteczka minęła bardzo szybko. Deszcz ustał. Ostatnie promienie słońca czerwieniły gęsto rosnące drzewa. Mężczyzna, który przedstawił się jako Dave, wysadził mnie w centrum, przy samym rynku.

– Udanego festiwalu, Kelly. – rzucił przy pożegnaniu. – W tym żółtym budynku można wynająć pokój, gdybyś nie miała ochoty biwakować w parku, a mówiąc szczerze – odradzam.

– Dziękuję. Miłego wieczoru.

Dave odjechał.

Kelly. No przecież nie podam mu prawdziwego imienia. Podejrzewałam, że z niego taki sam Dave, jak ze mnie Kelly. Najważniejsze jednak, że dotarłam do Patiens.

Następnego dnia świeciło słońce. Było ciepło i przyjemnie. Festiwal błyszczał kolorami i pachniał płodami rolnymi. Na małej scenie, zbitej z palet, grał jakiś miejscowy zespół. Było sporo ludzi: rodziny z dziećmi, nastolatkowie, zakochane pary. Nie zabrakło budek ze słodyczami, piwem lanym z beczki, stoisk z hot dogami i hamburgerami. Były karuzele dla dzieci i małe strzelnice z tandetnymi nagrodami. Przygotowano też wiele konkursów: na największą cukinię, na ciasto z owocami, na przetwory domowej roboty. Wszystko to było godne uwiecznienia.

Siedziałam w cieniu na ławce i przeglądałam dopiero co zrobione zdjęcia, kasując te nieudane, żeby nie zaśmiecać sobie karty pamięci.

– Witaj, Kelly. – Drgnęłam. Uniosłam głowę. Ujrzałam uśmiechniętą twarz Dave’a.

– Dzień dobry. Miał pan rację. Festiwal jest boski. Zrobiłam mnóstwo zdjęć.

Właściwie przyjemnie było zobaczyć znajomą twarz. Na tym, między innymi, polegała moja przygoda. Na poznawaniu miejsc i ludzi. W podręcznym notesie miałam mnóstwo numerów nowych znajomych.

– Chce pan zobaczyć?

– Jasne.

W rezultacie pokazałam Dave’owi wszystkie zrobione do tej pory zdjęcia.

– Uff, ale gorąco. Nie miałabyś nic przeciwko, gdybym przyniósł nam coś do picia?

– Nie. Oczywiście, że nie. Dziękuję.