W promieniach szczęścia - ebook

PROLOG

Podobno każda niezwykła historia ma zwykły początek. Ludzie budzą się rano, jeszcze niczego nieświadomi i jak gdyby nigdy nic zerkają na otaczający ich świat. Ich twarze oświetlane są przez świecące jak co dzień słońce. Obok łóżek stoją nieumyte poprzedniego dnia kubki czy rozłożone, niedoczytane gazety.

Niektórzy z tych ludzi mają czas wypić poranną kawę. Jak zawsze wsypują do ulubionych kubków dwie, może trzy łyżeczki cukru i dolewają mleko. Potem, nucąc pod nosem jakąś znaną piosenkę, siadają przy stole i włączają laptopa, żeby przeczytać najnowsze wiadomości z kraju i z zagranicy.

Wielu z tych ludzi bierze rano zimny prysznic, a następnie wkłada garnitur albo ciasną sukienkę. Myje zęby, pochylając się nad zbyt nisko zamontowaną umywalką. Trzech na dziesięciu zapali przed śniadaniem papierosa, a może nawet i dwa. Niektórzy spóźnią się do pracy przynajmniej o kwadrans i zwalą winę na korki, ale raczej nikt nie pomyśli o rzeczach, które mogą naprawdę odmienić życie. Wszyscy ci ludzie uciekną w zabieganą, ale bezpieczną codzienność, spychając tego typu abstrakcje na boczny tor. Schowają się za rutyną, pragnąc za wszelką cenę uniknąć potencjalnych zmian, które mogłyby zdezorganizować ich dokładnie zaplanowaną przyszłość albo chociaż nanieść na ten misterny szkic jakieś większe zmiany.

I tak samo było w przypadku Łucji. To miał być zwykły, normalny dzień. Taki jakich wiele. Taki jak zawsze.

Z tym że coś poszło nie tak.

Łucja obudziła się o siódmej. Zanim jeszcze leniwie przeciągnęła się w łóżku, jej wzrok padł na rozrzucone po pokoju notatki. Miała wrażenie, że notesy, książki i pomazane zakreślaczami kserówki były wszędzie. Na szafce przy łóżku, biurku, parapecie, a nawet dywanie.

– Egzamin – jęknęła, nakrywając twarz kołdrą.

Aż dziwne, że nie znalazła notatek także w łóżku. Kartki, karteczki i karteluszki zaścielały całą podłogę w pokoju. Dodatkowo na biurku piętrzyły się zeszyty i brudne naczynia.

Ponieważ nie miała czasu się nad sobą użalać, po kilku minutach postanowiła stawić czoła rzeczywistości. Zdecydowanym ruchem odrzuciła kołdrę i spuściła nogi na podłogę. Odszukała kapcie i ściągnęła z nadgarstka gumkę do włosów, żeby związać je w niedbały kok.

Udało jej się wstać bez zawrotów głowy. Czasem, gdy robiła to za szybko i zbyt gwałtownie, musiała z powrotem usiąść i odczekać chwilę, nim miną. Dziś tak nie było. Łucja sprawnie podniosła się i stanęła przed lustrem. Obrzuciła wzrokiem swoją twarz, na której podczas snu odcisnęły się dwa palce, a potem wyszła na korytarz.

Stancja, w której wynajmowały pokoje razem z innymi dziewczynami, była dość ciasna: korytarz za wąski, łazienka miniaturowa, a kuchnia malutka, jeśli w ogóle można było nazwać ją kuchnią. W mniemaniu Łucji był to raczej niewielkich rozmiarów aneks kuchenny stojący pod jedną ze ścian w korytarzu. Nie miały tu nawet miejsca na stół, więc każda z nich jadła posiłki u siebie.

Funkcjonowanie na tak małej przestrzeni wymagało od nich pośpiechu. Musiały sprawnie robić sobie posiłki i szybko korzystać z łazienki, bo w żadnym z tych pomieszczeń nie zmieściłyby się we dwie. Żeby nie zderzać się w korytarzu, nauczyły się nasłuchiwać wszelkich odgłosów krzątaniny i cierpliwie czekać na swoją kolej. Jeśli jedna gotowała, pozostałe dwie siedziały w pokojach lub pojedynczo przemykały do łazienki. Gdy któraś niosła naręcze prania, inne zostawały w drzwiach. Tak samo było, gdy jedna z dziewczyn wracała z zakupów. I chociaż z początku wszystkie trzy naprawdę tego nie znosiły, teraz lubiły tu mieszkać. Mały metraż stancji nie tylko zbliżał do siebie, ale przekładał się także na cenę wynajmu. Do ciasnoty można było przywyknąć.

Łucja przemknęła do kuchni i wyjęła z lodówki mleko. Wlała je do miski, a potem podgrzała w mikrofalówce i wsypała do niego płatki zbożowe. Chwyciła leżącą na suszarce do naczyń łyżkę z niebieską rączką, po czym wróciła do pokoju. Krzyżując nogi, usiadła na łóżku i zaczęła jeść, starając się odtworzyć z pamięci kilka najtrudniejszych zagadnień, które wkuwała wczoraj do późna.

O ósmej była gotowa do wyjścia. Spakowała do torby kartki, długopis i pociągnęła usta bezbarwną pomadką. Przez ostatnie mrozy popękały jej wargi.

Włożyła białą koszulę i czarną spódniczkę, a następnie zdjęła z wieszaka w korytarzu kurtkę.

– Nie stresuj się tak – odezwała się stojąca w drzwiach swojego pokoju współlokatorka, Maja, gdy zobaczyła drżące ręce Łucji. – Przecież jesteś obkuta jak mało kto. Zdasz.

Łucja zarzuciła szalik na szyję i posłała jej uśmiech.

– W to nie wątpię, ale chciałabym dostać piątkę.

– Na pierwszym roku też liczyłam na dobre oceny. – Maja przestąpiła z nogi na nogę, grzejąc palce o trzymany w rękach kubek. – Potem to mija.

Łucja wygładziła tkaninę wokół szyi, myśląc, że to wcale nie tak. Musiała mieć dobre oceny, żeby dostawać stypendium. A potrzebowała go, by dalej studiować. Nie chciała jednak tłumaczyć tego akurat teraz koleżance. Wolała skupić się na egzaminie.

– Może skoro wychodzisz, to zabierzesz ze sobą śmieci? – zapytała po chwili Maja.

Łucja pokiwała głową i po przerzuceniu przez głowę torebki wzięła do ręki wypchany worek. Kolejny już raz w tym miesiącu pomyślała, że jak na tak mały metraż, produkowały naprawdę dużo śmieci. Tego też nie powiedziała jednak głośno.

– Życz mi powodzenia – szepnęła tylko do koleżanki, sięgając do kieszeni po klucze.

– Mogę, chociaż w moim odczuciu to zbyteczne. Zdasz ten egzamin z zamkniętymi oczami.

– Chciałabym.

– Musisz bardziej wierzyć w siebie. Jesteś najsumienniejszą osobą, jaką znam. Kto ma zaliczyć wszystko w pierwszym terminie, jak nie ty? – skwitowała Maja z uśmiechem, a potem razem ze swoim ciepłym kubkiem zniknęła w pokoju.

Łucja wyszła z bloku kilka minut później. Napełniła płuca zimnym, mroźnym powietrzem i ściskając w dłoni wypchany po brzegi worek, ruszyła chodnikiem w stronę śmietnika. Nie była na dworze od dwóch dni, bo ciągle się uczyła. Niemalże bez przerwy powtarzała materiał i wertowała opasłe książki. Dzisiejszy egzamin był drugim, jaki przyszło jej zdawać, więc odczuwała wzmożony stres, a ze stresem radziła sobie tylko, uciekając w naukę.

Łucja miała dopiero dziewiętnaście lat. Pochodziła z niewielkiej wioski leżącej nad jeziorem, której nie opuszczała aż do czasu rozpoczęcia studiów. Od zawsze była dobrą uczennicą, co dla jej rodziców niekiedy stanowiło problem. Choć byli z niej dumni i mogli chwalić się jej stopniami znajomym, w mądrą córkę trzeba było przecież inwestować. Kupować książki, atlasy, notatniki. Zaprowadzać na dodatkowe zajęcia, wozić na konkursy, olimpiady, a czasem i za nie płacić. Gdyby Łucja nie rwała się do nauki i chodziła z głową w chmurach, jej rodzicom byłoby łatwiej, a przynajmniej tak właśnie myślała. Od zawsze żyli dość skromnie. Mieszkali w maleńkim domku razem z dziadkami i były miesiące, że ledwo starczało im pieniędzy, by związać koniec z końcem. A ona wciąż generowała kolejne wydatki.

– Naprawdę nie musicie mi kupować tego nowego repetytorium – protestowała czasem, gdy przed maturą matka ciągnęła ją do księgarni.

Ale ta pozostawała nieugięta.

– Jak nam się trafiła mądra córka, to chcemy w nią inwestować. Pójdziesz na studia, obronisz dyplom, znajdziesz dobrze płatną pracę i wszystko się zwróci – mówiła.

Łucja, kierując się w stronę altany śmietnikowej, odetchnęła głęboko. Tak wyglądały dyskusje z matką. Dziewczyna nie miała za wiele do powiedzenia. Na nic były jej marne protesty.

Z czasem nauczyła się jednak pokory i każdą wolną chwilę poświęcała nauce. Nie zabijała się dla ocen, ale była pilną i sumienną uczennicą. W tej sytuacji nie mogła i nie chciała zawieść rodziców. Doceniała ich poświecenie o wiele bardziej niż inne dzieci w jej wieku. O wiele szybciej też z tego powodu dorosła, choć z wyglądu nadal przypominała jeszcze małą dziewczynkę.

Łucja była drobna i miała filigranową twarz. Za delikatną, ciemną woalką rzęs kryły się piękne, błękitne oczy. Gdy się uśmiechała, w jej policzkach powstawały niewielkie dołeczki. Znajomi często określali ją z tego powodu mianem uroczej. Właściwie to należała do tych młodych kobiet, które nawet gdy się nie śmiały, rozświetlały świat. Była pogodna i życzliwa, w dodatku miała to wypisane na twarzy.

Gdy szła w stronę śmietnika, powtarzała w myślach materiał potrzebny do zdania egzaminu. Chociaż zarówno koleżanki, jak i profesorowie z uporem przekonywali ją, że jest jedną z najlepszych studentek na roku, trudno jej było w to uwierzyć i czuła się niepewnie. Wiedziała, że jeśli nie osiągnie wysokich wyników w nauce, stypendium naukowe, które teraz dostawała, w przyszłym roku się skończy, a rodziców nie będzie stać na to, by łożyć na jej utrzymanie. Już teraz nie było im łatwo, choć na opłaty za stancję Łucja przeznaczała pieniądze ze stypendium socjalnego, a naukowe wydawała na życie. Tylko czasem wspomagali ją dodatkowym groszem, ale Łucja niechętnie przyjmowała te pieniądze. Ceniła sobie finansową niezależność, a oni i tak mieli wiele wydatków. Chciała zostać najlepszym prawnikiem, jakiego można sobie wyobrazić i była na dobrej drodze, by ten cel osiągnąć. Nic nie zwiastowało tego, że jej życie nagle zmieni tor i potoczy się inaczej, niż zakładała. Każdy normalny człowiek czuje przecież podświadomie, że ludzie sumienni i pokorni, których życie pełne jest wyrzeczeń, zasługują na sukces. Nawet pomimo tego, że światu daleko do sprawiedliwości. Żyjemy z takim wewnętrznym przekonaniem i już.

Powtarzając w myślach materiał na egzamin, otworzyła drzwi do altany śmietnikowej i weszła do środka. Natychmiast uderzył ją mało przyjemny zapach, więc szybko wrzuciła worek do kontenera i skierowała się do wyjścia, gdy nagle usłyszała jakiś szmer. W pierwszej chwili pomyślała, że to kot, ale po kilku sekundach do jej uszu dotarło ciche jęknięcie. A potem znowu. I jeszcze jedno.

Odwróciła się w stronę kontenerów. Nie wiedząc dlaczego i niewiele myśląc, podeszła do tego, z którego wydobywały się dźwięki. Stanęła na palcach, zajrzała do środka i już po ułamku sekundy przyciskała dłonie do ust.

Na stercie śmieci leżało maleńkie dziecko.

Łucja odskoczyła od kontenera jak oparzona i czym prędzej wybiegła na zewnątrz.

– Halo! – krzyknęła bez zastanowienia do przechodzących po drugiej stronie ulicy ludzi. – Czy ktoś mógłby mi pomóc?!

Trzymająca się za rękę para posłała jej rozbawione spojrzenie. Niewysoki mężczyzna popatrzył na nią jak na wariatkę i też poszedł dalej bez słowa.

– Znalazłam w śmietniku dziecko! Potrzebuję pomocy! – krzyknęła nieco głośniej.

Ale nikt jej nie słyszał.

Wystraszona Łucja odgarnęła do tyłu włosy, nie wiedząc, co ma teraz zrobić. Nigdy nie myślała, że znajdzie się w takiej sytuacji, nie była na to przygotowana. Czasem słyszała o podobnych zdarzeniach w radiu czy czytała w gazetach, ale nigdy nie przyszło jej do głowy, że coś takiego może spotkać właśnie ją. Ale właściwie… Czy ktokolwiek o tym myślał?

Czując, że nie doczeka się wsparcia, a przecież powinna działać szybko, wróciła do altany. Rozejrzała się dokoła i już za chwilę przesuwała leżące na betonie worki w stronę kontenera. Zdjęła z szyi torebkę, rzuciła ją na ziemię i podciągnęła do góry ołówkową spódnicę.

– Niczego się nie bój – szepnęła do kwilącego dziecka. – Zaraz cię stamtąd wezmę.

Nie zważając na eleganckie ubranie i buty na obcasie, weszła na jeden z worków, a potem na leżący na nim i zadzierając do góry nogę, dostała się do kontenera. Była tak zaaferowana noworodkiem, że nie przeszkadzał jej odór śmieci. Działała instynktownie. Z bijącym szybko sercem ściągnęła z szyi szalik, pochyliła się i wzięła maleństwo na ręce. Następnie zawinęła je w miękki materiał. Nie musiała zbyt wiele wiedzieć o dzieciach, żeby dostrzec, że musiało urodzić się zaledwie kilka godzin temu.

– Cichutko. – Przytuliła je do siebie, nie myśląc jeszcze o tym, jak wyjdzie z nim z kontenera.

Dziecko spojrzało na nią wielkimi oczyma. Było naprawdę maleńkie, zimne i pokryte klejącą mazią. Musiało urodzić się dziś w nocy, nie wcześniej. A może nawet rano? Choć było to raczej oczywiste, dopiero teraz dotarło do Łucji, że ktoś celowo je porzucił. Jakaś kobieta musiała nie chcieć tego dziecka.

– Boże…

Łucja patrzyła w jego oczy przez chwilę, nim dostrzegła w jednym z nich popękane naczynka i krew. Taki mikrowylew mógł powstać na skutek wrzucenia noworodka do śmietnika.

Dziecko poruszyło się niespokojnie, widząc jej przestraszoną minę.

– Cichutko – uspokoiła maleństwo.

Po chwili wygramoliła się z kontenera, rozrywając sobie przy tym spódnicę. Chwyciła leżącą na ziemi torebkę i zapominając o egzaminie, ruszyła do mieszkania, ostrożnie niosąc dziecko na rękach. Dopiero stamtąd zadzwoniła na pogotowie.ŁUCJA

Pięć lat później

Gdy ostatni klient opuścił sklep z pamiątkami, Łucja podeszła do drzwi i opierając się o futrynę drzwi, wyjrzała na zewnątrz. Jej twarz natychmiast musnęły ciepłe promienie słońca i smagnął delikatny, nadmorski wiaterek przedzierający się przez iglasty las. Uśmiechnęła się sama do siebie i nabrała w płuca pachnącego igliwiem, pełnego jodu powietrza. Chociaż po kilku godzinach stania na nogach, obsługiwania klientów i rozkładania na półki towaru była zmęczona, czuła się szczęśliwym człowiekiem. Wiedziała, że teraz czeka ją już tylko ta lepsza, przyjemniejsza część dnia. Będzie mogła zdjąć służbowy fartuszek, rozpuścić włosy, założyć na głowę słomkowy kapelusz i swoim codziennym zwyczajem ruszyć na nadmorski spacer.

– Skończyłaś już? – krzyknęła do Łucji pięcioletnia dziewczynka bujająca się na huśtawce przed sklepikiem. Na jej nosie znajdowały się różowe okularki z wyjątkowo grubymi szkłami. Miała bardzo poważną wadę wzroku.

– Tak. – Łucja uśmiechnęła się do niej. – Muszę jeszcze tylko pozamiatać, uporządkować pamiątki i możemy iść.

Dziewczynka zeskoczyła z huśtawki. Jej blond warkoczyki uniosły się i opadły, a dół kwiecistej sukienki zafalował wokół chudziutkich nóg. Wyglądała jak aniołek. Przez głowę Łucji przemknęła refleksja, że sukienka jest już nieco przykrótka, ale nie zdążyła głębiej się nad tym zastanowić, bo Gloria podbiegła do niej i objęła ramionami w pasie.

– Więc jest już siedemnasta? – Spojrzała do góry swoimi ufnymi oczami.

Łucja pogłaskała dziewczynkę po włosach, po raz tysięczny zachwycając się wysypem piegów na jej opalonej twarzy. Dodawały Glorii niesamowitego uroku.

– Tak – powiedziała niespiesznie. – Jest już siedemnasta. Skończyłam pracę.

– Pomóc ci ze sprzątaniem? – Gloria zadarła nos jeszcze wyżej i popatrzyła jej w oczy. – Mogę poukładać gazety w stojaku – zaproponowała.

– Jeśli chcesz. – Łucja skinęła głową, odgarniając niesforne pasmo blond włosów z czoła dziewczynki. – Jesteś w tym niezła. – Uśmiechnęła się szerzej, nie mogąc napatrzeć się w jej wręcz lazurowe oczy.

– Wtedy szybciej skończymy, prawda? – zapytała Gloria.

– Zgadza się, kochanie. – Łucja dotknęła jej ciepłego policzka.

– A później pójdziemy na spacer, żeby pozbierać muszelki?

– Jeśli tylko chcesz.

– Bardzo! – pisnęła z zachwytu.

– W takim razie zacznijmy sprzątać jak najszybciej! – Łucja podchwyciła jej ton i pospiesznie zabrały się do pracy.

Gloria, jak to miała w zwyczaju, stanęła przy stojaku z gazetami i zaczęła je układać, zaś Łucja wyciągnęła z zaplecza szczotkę, wiadro oraz mopa i zabrała się do zamiatania podłogi. Do jej uszu docierała cicha melodia sącząca się ze stojącego na parapecie, niedużego radia. Jedna z tych letnich piosenek, do których same rwą się nogi.

– Jak ci minął dzień? – zagadnęła Glorię, energicznie machając szczotką. To pytanie też wpisywało się w ich codzienny rytuał.

– Dobrze – odpowiedziała skupiona na swoim zadaniu dziewczynka.

– Bawiłyście się z Julką?

– W mamusie.

– O proszę.

– Dzisiaj ja bawiłam się Adasiem.

– To ta nowa lalka, którą Julka dostała od mamy?

– Tak. Nazwałyśmy ją Adaś.

– To miło, że Julka dała ci się nią pobawić. – Łucja uśmiechnęła się do siebie na myśl o Glorii i Julce spacerujących po terenie ośrodka z dwoma niedużymi wózkami dla lalek. Dostrzegła je dziś z okna, gdy rozkładała na półki nową dostawę biżuterii z bursztynów. Wyglądały na szczęśliwe i były pogrążone w ożywionej rozmowie.

Łucja czuła wdzięczność wobec matki Julki, pani Hani, właścicielki ośrodka. Kobieta zajmowała się Glorią i gdy Julka nie chodziła do szkoły, pozwalała im się razem bawić. Gdyby nie to, Łucja z pewnością musiałaby prawie połowę swojej wypłaty przeznaczać na zatrudnienie opiekunki. I tak były miesiące, że ledwo wiązała koniec z końcem.

– Pani Hania rozbiła dla nas namiot. Zabrałyśmy do niego lalki. To nasz letni dom – kontynuowała Gloria, z zapałem porządkując gazety.

– Nie było wam gorąco?

– Nie. – Pokręciła głową, wkładając kolejny z magazynów na swoje miejsce. – Namiot jest w cieniu.

– To dobrze.

– Pani Hania ciągle przynosiła nam coś do picia.

– Idą coraz większe upały. Musisz pamiętać, żeby dużo pić.

– Wiem. – Gloria rezolutnie skinęła głową. – Ty też.

Łucja patrzyła nią przez chwilę, aż w końcu schyliła się po szufelkę i zmiotła na nią zebrany w kupkę piach, który nanieśli turyści. Następnie wyrzuciła go przed budynek sklepiku i zaniosła szczotkę na zaplecze.

– Skończyłaś już? – zapytała. – Chciałabym umyć podłogę.

– Tak. – Dziewczynka odwróciła się do niej.

– Świetnie. W takim razie poczekaj na mnie na zewnątrz. – Łucja posłała jej uśmiech i przystąpiła do mycia podłogi.

Sklepik nie był duży, więc uwinęła się z tym w zaledwie kilka minut. Potem wylała brudy do sedesu i wypłukała zarówno mop, jak i wiadro. Pospiesznie pozbierała zza lady swoje rzeczy, wyłączyła radio i pozamykała drzwi, na wszelki wypadek sprawdzając wszystko dwa razy.

– Możemy już iść – zwróciła się do kucającej na ziemi Glorii, która rysowała patykiem po piasku. Jak na oko Łucji była to niewielka muszelka.

– Na plażę? – Dziewczynka podskoczyła i złapała ją za rękę.

– Może najpierw do domu coś zjeść? Nie jesteś głodna? – zapytała z troską, chowając pęk kluczy do torby.

– Nie. – Gloria pokręciła głową i ruszyły przed siebie.

– No cóż… – Łucja wyjęła z torebki przeciwsłoneczne okulary i założyła je na nos. – W takim razie weźmiemy sobie tylko coś na drogę – powiedziała, gdy szły wśród rozłożystych drzew w stronę jednego z letniskowych domków, w którym od pewnego czasu mieszkały dzięki uprzejmości właścicielki ośrodka, pani Hani.

Był koniec czerwca. Posadzone wzdłuż wytyczonych alejek krzewy i kwiaty kwitły na potęgę, przyciągając tym samym pszczoły i bąki. Ich ciche bzyczenie niosło się po okolicy, pięknie współgrając z delikatnym szumem rozpościerającego się dookoła lasu. Idąc wydeptaną ścieżką, Łucja myślała o tym, że już niedługo w ośrodku Leśny Zakątek zacznie pojawiać się coraz więcej turystów, co przysporzy jej dodatkowej pracy.

Gloria natomiast podskakiwała obok niej, podśpiewując pod nosem jakąś dźwięczną piosenkę.

– Myślisz, że znajdziemy dzisiaj na plaży sercówki? – zapytała nagle, przerywając nucenie.

– Może. – Łucja zerknęła na dziewczynkę. – Dlaczego pytasz?

– Chciałabym zrobić naszyjnik.

– Masz ich już kilka. Może tym razem bransoletkę?

– Nie. – Gloria pokręciła głową. – Naszyjnik. Chciałabym dać go Julce.

– Ach. Czyli to prezent.

– Zauważyłam dzisiaj, że przy drzwiach do ich domu nie ma muszelek. Ten odganiacz ognia, który dałam jej ostatnio, musiał zostać porwany przez wiatr. Zrobimy dla nich kolejny, dobrze? – Spojrzała Łucji w oczy.

Ta pokiwała głową. Odkąd Gloria zaczęła oglądać programy przyrodnicze w telewizji, zbieranie muszelek i wyszukiwanie ciekawostek o nich stało się jej prawdziwą pasją. Jakiś czas temu obejrzała dokument o muszlach w Japonii. Podobno mieszkańcy tamtejszych nadmorskich miejscowości wierzą, że powieszenie przy drzwiach muszli szponiatki Lambis chiragra arthritica chroni ich domy przed pożarami. Gloria przestraszyła się, że jeżeli razem z Łucją nie powieszą takich muszli przed swoim domem, to może strawić go ogień. Wspaniałomyślnie zamieniła jednak niewystępującą w Bałtyku szponiatkę na sercówki pospolite, których na plaży było pełno. Jeszcze tego samego popołudnia stworzyły z nich z Łucją bielutki, długi naszyjnik i rozwiesiły wokół drzwi. Gloria obdarowywała teraz takimi chroniącymi naszyjnikami wszystkich przyjaciół i znajomych, wierząc, że w ten sposób pomaga im uniknąć nieszczęścia.

Pomimo swojego wieku Gloria znała bardzo dużo odmian muszli, o których Łucja nie miała do tej pory pojęcia. Odróżniała sercówki od omułków i rogowców bałtyckich, z zaangażowaniem zbierała je na plaży, by potem tworzyć z nich biżuterię. Miała w swoim pokoju przynajmniej kilkanaście naszyjników i bransoletek, ale ciągle było jej mało. Z zapałem wynajdywała też w kupionych przez Łucję albumach ciekawe odmiany niewystępujących w Polsce muszli, rysowała je na papierze, a potem wspólnie oprawiały te malunki w ramki i wieszały na ścianach w jej niewielkim pokoiku na poddaszu domku.

Łucja nie miała nic przeciwko tej pasji. Kochała Glorię i w pełni akceptowała jej zainteresowania. Właściwie to nawet lubiła wspólne tworzenie naszyjników. Gloria była jeszcze za mała, więc to ona musiała wywiercać w muszelkach niewielkie otwory, przez które dziewczynka przewlekała później rzemyki czy nitki. Łucja miała przy tym taką frajdę, jakby sama była zaledwie kilkuletnim dzieckiem.

Podczas wspólnych spacerów nad morze, gdy Gloria radośnie zbierała muszelki, Łucja mogła bezkarnie siedzieć na piasku, wsłuchiwać się w szum fal i odpoczywać. Wieczorem po plaży, na którą chodziły, nie spacerowało zbyt wielu ludzi, więc była to idealna okazja do relaksu. Lubiła to. Chociaż jej praca nie była wybitnie ciężka, po dziewięciu godzinach stania na nogach i obsługiwania klientów, marzyła o chwili tylko dla siebie. Poza chęcią uszczęśliwienia Glorii właśnie to było głównym powodem, dla którego godziła się na późnopopołudniowe wycieczki na plażę.

– Pójdę zrobić sobie jakieś kanapki i zabiorę wodę lub sok – powiedziała do Glorii, gdy w końcu dotarły do domku letniskowego. – Chcesz coś?

– Nie. – Dziewczynka pokręciła głową. – Wezmę tylko z piaskownicy wiaderko i sitko. – Zabrała rękę z jej dłoni i odbiegła w stronę piaskownicy.

Łucja odprowadziła ją wzrokiem i zdjąwszy przeciwsłoneczne okulary, weszła na ganek drewnianego domku. Był on najbardziej wysuniętym w las ze wszystkich budynków na terenie Leśnego Zakątka, od kempingu oddzielał go rząd wysokich sosen, a łuszcząca się różowa farba, którą przed laty został pomalowany, odchodziła ze ścian dużymi płatami. Przy jednym z okien brakowało błękitnej okiennicy, ale żadna z tych rzeczy nie przeszkadzała Łucji. Miały tu z Glorią namiastkę prywatności. Swój własny kąt.

Budynek nie był duży. Na dole znajdował się niewielki salon połączony z aneksem kuchennym i jadalnią oraz łazienka, a na górze dwie ciasne sypialnie. Jedną z nich Łucja zaaranżowała tak, by stała się wesołym pokojem dziecięcym, a drugą przeznaczyła dla siebie. Choć wszystko w domku było drewniane lub w odcieniach beżu, dzięki kolorowym narzutom na meblach, obrazom z kwiatami czy wściekle różowemu baldachimowi nad łóżkiem Glorii, wnętrza nabrały ciepłego, swojskiego charakteru. Stały się przytulne i Łucja uwielbiała tutaj przebywać, nawet pomimo tego, że podczas upałów panująca na poddaszu temperatura była wręcz nie do wytrzymania. Obie musiały spać przy otwartych oknach, a w koronach otaczających domek drzew czaiły się chmary ciągnącego do światła robactwa. To właśnie dlatego w pokoju Glorii pojawił się baldachim, a w oknie jej sypialni dwie warstwy moskitiery.

Łucja weszła do niewielkiego salonu i położyła torebkę na małym stoliku pod oknem, po czym podeszła do lodówki. Wyjęła z niej opakowanie szynki oraz ogórka, a następnie wyciągnęła z chlebaka dwie duże bułki i zrobiła kanapki. Po odłożeniu resztek produktów na swoje miejsce pochyliła się i wydobyła z szafki obok zlewu butelkę wody smakowej. Zapakowała to wszystko do lnianej torby plażowej, dokładając jeszcze przyniesiony z łazienki krem z filtrem oraz zdjęty z wieszaka przy lustrze kapelusz Glorii.

– Przypilnujesz tego? – Wyszła do siedzącej na werandzie przed domkiem dziewczynki i uniosła do góry torbę. – Poszłabym jeszcze się przebrać. – Położyła ją na ławce.

– Dobrze. – Gloria skinęła głową, machając trzymanym w ręce wiaderkiem, do którego włożyła już dwa sitka. Jedno większe, a drugie mniejsze. Oba do oddzielania piasku od muszelek.

– Tylko nigdzie nie odchodź – przypomniała jeszcze. Chociaż ośrodek był terenem ogrodzonym ze wszystkim stron, a okolica raczej miała opinię bezpiecznej, Łucja nie lubiła zostawiać dziewczynki bez opieki.

– Ty też nie. – Gloria posłała jej radosny uśmiech i wróciła do wpatrywania się w wiaderko.

Łucja uznała to za dobry znak. Skierowała swoje kroki do sypialni, a potem wydobyła z niej długą, lekką sukienkę na cienkich ramiączkach, którą kupiła sobie jakiś czas temu. Uszyto ją ze zwiewnego tiulu i gdyby nie biała halka, byłaby chyba przezroczysta.

Łucja pospiesznie ściągnęła przez głowę czarną koszulkę, którą musiała nosić pod fartuszkiem do pracy, oraz spodenki i włożyła sukienkę. Delikatny, barwiony na wszystkie kolory tęczy materiał natychmiast opłynął jej ciało. Okręciła się, zerkając na swoje odbicie w lustrze i lekko się uśmiechnęła.

– Całkiem, całkiem – szepnęła sama do siebie, chwytając leżący na parapecie słomkowy kapelusz i nałożyła go na głowę. Chociaż odkąd w jej życiu pojawiła się Gloria, nie miała czasu się malować, czerwcowe słońce zdążyło już zaróżowić jej policzki, przez co cera zdawała się wyglądać świeżo i promiennie. W takim wydaniu czuła się o wiele lepiej niż w czarnym fartuszku z logo Leśnego Zakątka.

– Możemy iść – obwieściła Glorii, gdy wyszła z domku, i zamykała drzwi na klucz.

– Świetnie! – Dziewczynka podniosła się z ławki i wyciągnęła do niej rękę.

Łucja chwyciła ją, jednocześnie zarzucając sobie na ramię torebkę.

– A mój kapelusz? – zapytała Gloria, schodząc po schodkach.

– Ach, zapomniałabym! – Łucja puknęła się w czoło i podała jej nakrycie głowy. – Proszę.

– Trzeba chronić głowę przed słońcem, można od niego dostać udaru – powiedziała dziewczynka i włożyła kapelusik.

Rozkoszując się delikatnym wiaterkiem, skierowały swoje kroki na leśną dróżkę, która wiodła nad morze.

Ciąg dalszy w wersji pełnejPOLECAMY RÓWNIEŻ:

Miłość można znaleźć wszędzie, nawet… w szpitalu psychiatrycznym!

Nina ma dwójkę dzieci i byłego męża. Tak jak żywioł powietrza, jest silna i niezależna, jednak nie ze wszystkim zawsze daje sobie sama radę. Zresztą kto by dawał, gdy w pracy atakuje cię szalony pacjent, twój były jest wiecznym nastolatkiem, mamusia znajduje ci nowego męża na portalu randkowym, a ty w dodatku potrącasz autem nauczycielkę swojego dziecka?

Na szczęście Nina może liczyć na wsparcie rodziny oraz przystojnego kolegi z pracy, psychiatry Jacka. Na nieszczęście obydwoje mają ten sam problem – nadopiekuńcze rodzicielki.

Podczas gdy mama Niny cieszy się, że córka wreszcie się zakochała, mama Jacka nie jest zachwycona faktem, że syn z kimś się umawia. Tylko jak tu sabotować związek swojej dorosłej pociechy?

„Ja chyba zwariuję!” to romantyczna i zarazem pełna zwrotów akcji opowieść o codzienności, która daje nam nadzieję na wszystko co najlepsze.

Jak odnaleźć wielką miłość, gdy wokół istne wariactwo? Czy to się może udać? Ja już wiem, a Wy?

Beata Majewska, autorka książek z cyklu „Konkurs na żonę”POLECAMY RÓWNIEŻ:

Do Jagodna niespodziewanie trafia Lea, artystka specjalizująca się w wyrobie biżuterii artystycznej. Chce wykorzystać w swoich projektach krzemień pasiasty – największy dar natury z tutejszych gór, zwany też kamieniem optymizmu. Tymczasem awaria samochodu zatrzymuje ją na dłużej w urokliwej miejscowości, a nieco gburowaty mechanik, w którego ręce trafiło zepsute auto nowo przybyłej, okazuje się bardzo intrygujący… Tylko czy ta znajomość nie skończy się awarią? I czy Lea rzeczywiście pojawiła się w okolicy przypadkiem?

Pozostałych, dobrze nam znanych bohaterów książek z cyklu „Stacja Jagodno”, również czekają niespodzianki. Marysia przeżyje letnie zauroczenie i nieodłącznie związane z nim chwile miłosnej niepewności. Jadwiga postanowi wreszcie odpocząć i wyjedzie na wczasy, zostawiając córkę pod opieką nieprzepadającego za dziećmi wójta. Natomiast Babcia Róża doceni, jak drogocenne jest dobre zdrowie...

W najnowszym tomie bestsellerowej sagi mieszkańcy urokliwego Jagodna odkryją, że nie każdy oszlifowany kamień jest cenny, a to, co wartościowe, nie zawsze się błyszczy.POLECAMY RÓWNIEŻ:

W cukierni „Słodka” już od progu pachnie wanilią i sernikiem. Jagoda piecze i ozdabia słodkości, wkładając w to całe serce. Regularnie do „Słodkiej” zagląda Tomasz – czy to zasługa pysznego sernika, czy zamkniętemu w sobie wdowcowi wpadła w oko autorka jego wyjątkowej receptury? Jagoda zaczyna dostrzegać, że łączy ją z sympatycznym wdowcem podobne poczucie humoru, a tematów do rozmów nigdy nie brakuje. Czy dzięki pogawędkom przy ciastku kobieta przestanie myśleć o czekającym ją rozwodzie i otworzy się na nowe uczucie? Jak zaufać kolejnemu mężczyźnie, gdy jeszcze nie ostygły wspomnienia zdrad męża?

W nowej serii powieści „Jagodowa miłość” Natalia Sońska kusi dobrze wypieczonymi historiami i słodko-gorzkimi, ale z odrobiną lukru, wyznaniami bohaterów. Spróbuj, a nie pożałujesz!