W sercu pandemii - ebook

Rozdział 1

U nas w schronisku „Aldrovanda” jest tylko jedno miejsce, gdzie mogę dotknąć świeżej, zielonej i przede wszystkim prawdziwej kępki trawy. Prawdopodobnie tylko ja o nim wiem, bo gdyby było inaczej, już dawno zamknięto by te metalowe drzwi prowadzące na dach budynku. To z pewnością zabrzmi dziwnie, ale w dzisiejszych czasach to cud, że mogę z bliska podziwiać prawdziwą roślinę. Nasi opiekunowie troszczą się o takie szczegóły, dlatego mój skrawek ziemi mogę nazwać ich niedopatrzeniem a moją małą tajemnicą.

Spojrzałam jeszcze raz na pachnącą świeżością roślinkę i po cichu zamknęłam kwadratowe drzwiczki wielkości psa. Przynajmniej tak mi się wydaje, ponieważ tak naprawdę nigdy nie widziałam prawdziwego zwierzęcia. Strąciłam kurz ze spodni i wstałam z drewnianej podłogi, na której wcześniej siedziałam. Upewniłam się, że porządnie zamknęłam drzwiczki i zaczęłam w ciszy schodzić po stromych schodach prowadzących na korytarz należący do najstarszych dziewczyn mieszkających w schronisku. Żebym mogła do nich dołączyć, muszę ukończyć dwadzieścia lat, a brakuje mi do tego jeszcze 717 dni.

Mijając kolejne tak samo wyglądające drzwi, mogłam wsłuchać się w rozmowy prowadzone przez mieszkanki pokojów. Zdecydowanie dzisiaj mówiło się tylko o jednym — naborze. Co mniej więcej pół roku pracownicy SÄKERHET’u przyjeżdżają do naszego schroniska, żeby wybrać najlepiej przeszkolone dziewczyny i zabrać je do miasta, żeby tam mogły pomagać i służyć ojczyźnie. Jesteśmy do tego przygotowywane od czwartego roku życia. Mieszkamy tu od urodzenia, odbywamy lekcje matematyki, chemii, fizyki, biologii, uczymy się kilku wybranych przez siebie języków i oczywiście ćwiczymy sprawność fizyczną po kilka godzin dziennie. Czasami uda nam się jakimś cudem znaleźć chwilę wolnego. Najczęściej spędzam ją w mojej kryjówce lub w bibliotece, o której jeszcze z pewnością wspomnę.

Spojrzałam na zegarek i przyśpieszyłam kroku. Miałam tylko pół godziny na przygotowanie się do uroczystego apelu. Na moim łóżku leżały już poukładane przybory toaletowe i miękki, turkusowy ręcznik. W szafie znalazłam powieszony na osobnym wieszaku wyprasowany mundurek. Białą koszulę mogłam jakoś przecierpieć, ale spódnica w kratę sięgająca mi do kolan zdecydowanie była rzeczą koszmarnie niewygodną i według mnie nic by się nie stało, gdyby zastąpiono ją luźnymi spodniami. Wzięłam wszystkie niezbędne rzeczy i ruszyłam w kierunku łazienki dla dziewczyn.

Na każdym piętrze są tylko cztery kabiny prysznicowe, a dwanaście lokatorek i znając życie wszystkie potrzebują z nich skorzystać w tym samym czasie co ja. Już z końca korytarza mogłam usłyszeć piski i głośne rozmowy koleżanek z mojego rocznika — rok 2020. Ku mojemu zdziwieniu nawet nie zauważyły mojej obecności, a na moje szczęście aż dwie kabiny były wolne. To może jedynie oznaczać, że będę ostatnią osobą z naszego piętra. Nie mogłam sobie na to pozwolić ze względu na dużą ilość punktów ujemnych na mojej legitymacji podopiecznej schroniska „Aldrovanda”. One były naszą szansą na opuszczenie tego pustkowia.

Po tym jak znalazłam motywację, po niecałych piętnastu minutach stałam już przez ciągnącym się przez całą ścianę lustrze i suszyłam wilgotne włosy, które wcześniej starannie uczesałam. Ze względu na mój ograniczony czas, zostałam skazana na pozostawienie ich rozpuszczonych. W ramach skromnej dekoracji wpięłam w nie błękitne spinki, które znalazłam na dnie kosmetyczki. Z pewnością chociaż w połowie nie wyglądałam tak dobrze jak koleżanki, ale już nic nie mogłam na to poradzić. Pobiegłam do pokoju, żeby zostawić rzeczy i przebrać buty — klapki jeszcze nie należą do oficjalnego stroju wizytowego, ale powinni to zdecydowanie zmienić.

— Koszula do spódnicy — usłyszałam surowy głos wychowawczyni, a ja natychmiast wykonałam jej polecenie.

Według statutu schroniska, przed apelem naszym obowiązkiem jest czekanie na opiekuna przed drzwiami do własnego pokoju. Miałam duże szczęście, że mnie nie upomniała za spóźnienie. Moje dłonie, które ukryłam za plecami, toczyły między sobą bitwę spowodowaną nerwową atmosferą panującą na korytarzu. Chwilę później schodziłyśmy w ciszy po schodach. Nasze niskie obcasy wystukiwały równy rytm na trochę porysowanej posadzce, co pozwoliło mi się uspokoić. To mój trzydziesty apel, a za każdym razem przeżywam go jakby był tym pierwszym.

— Usiądźcie w tym rzędzie — starsza kobieta wskazała nam długą ławkę, a sama odeszła w kierunku burzliwie rozmawiających między sobą nauczycielek.

Zapomniałam dodać, że w naszym ośrodku nie ma ani jednego mężczyzny. Podobno w ten sposób chronimy się przed możliwością zarażenia koronawirusem. Płeć przeciwną możemy zobaczyć jedynie na apelach. Wygładziłam swoją spódnicę i spojrzałam na postaci stojące na podium. Oczywiście podwyższenie jest od nas odseparowane szybą. Udało mi się naliczyć trzynastu gości. Dawno tyle nie było, co może oznaczać, że sytuacja nie jest już tak poważna i mamy szansę na lepsze, prawdziwe życie, chociaż nie wiem jakie ono może być. Chaos z minuty na minutę zamieniał się w ciszę, a gdy już nikt nie ważył się odezwać, urzędnik siedzący na środku wstał i podszedł do mównicy. Wyglądał na osobę poważną, wysoko postawioną i do tego bardzo bogatą. Mówiły o tym elegancki garnitur i ogólny sposób bycia. Mężczyzna kilkakrotnie postukał w mikrofon, a gdy usłyszał jego dźwięk w głośnikach, zaczął przemawiać:

— W dniu dzisiejszym zebraliśmy się po raz kolejny w tym miejscu, żeby…

W tym momencie nie byłam w stanie słuchać jego słów. Patrzyłam na widocznie zdenerwowaną wychowawczynię, która cały czas próbowała coś wytłumaczyć reszcie nauczycielek. Mimo tego, że to była cicha rozmowa, nie dało się nie zauważyć, że coś o czym mówi jest poważne i absolutnie się z tym nie zgadza. Kobieta potrafiła sprawiać nam przykrość, ale przez te wszystkie lata wiele razy udowodniła, że chce dla nas jak najlepiej.

— Z powodu krytycznej sytuacji panującej w miastach, jesteśmy zmuszeni przeprowadzić nabór wśród dziewczyn, które już ukończyły osiemnaście lat — powiedziała kobieta, której podejścia nawet nie zauważyłam.

Wszystkie oczy moich młodszych koleżanek z piętra spoczywały na mnie. Nawet nie musiałam się upewniać. Nigdy nie byłam z nimi bardzo zżyta, ale gdy ich potrzebowałam zawsze mogłam na nie liczyć. Siedząca po mojej prawej stronie Amanda podała mi rękę. Uśmiechnęłam się do niej, ale kosztowało mnie to dużo wysiłku. Czułam, że resztki pewności siebie już dawno mnie opuściły.

— Dziewczyny, o których wspomnieliśmy proszone są o przyniesienie swoich teczek do biblioteki. Tam odbędziemy rozmowy — odezwał się mężczyzna, który rozpoczął apel.

Odwróciłam się w kierunku grupy nauczycielek, ale mojej wychowawczyni już tam nie było. Prawdopodobnie poszła po teczkę, w której znajdowały się moje oceny, wyniki testów oraz opinie nauczycieli i personelu. Jestem roztargniona i miewam problemy z punktualnością, ale nie można mi zarzucić, że słabo się uczę. Wręcz przeciwnie — miałam jedne z lepszych ocen w klasie. W obecnej sytuacji stawiało mnie to zdecydowanie „za drzwiami” ośrodka. Wzięłam głęboki oddech i wstałam z ławki, na której nadal wszystkie siedziałyśmy, jakby to miało mnie uchronić od naboru. Uśmiechnęłam się do przerażonych koleżanek i w milczeniu zostawiłam je w miejscu, w którym jeszcze chwilę temu byłam bezpieczna.

Nigdy nie odczuwałam potrzeby posiadania wianuszka osób wokół siebie, samotność sprawiała mi przyjemność i zapewniała wewnętrzny spokój, ale teraz dużo bym oddała, żeby któraś z koleżanek do mnie podbiegła, przytuliła czy dodała otuchy. Jeszcze nigdy się tak nie czułam. Moment, który miał nadejść dopiero za dwa lata, gdy będę na niego gotowa, nagle został mi ofiarowany teraz, kilka dni po osiemnastych urodzinach.

Drogę do biblioteki znałam jak własną kieszeń. Potrafiłam do niej trafić z każdego pomieszczenia w budynku. Tym razem zależało mi na uniknięciu radosnych dwudziestolatek, które już zdążyły zablokować główny korytarz, dlatego wybrałam trochę dłuższą lecz zdecydowanie mniej zaludnioną drogę. W myślach próbowałam ułożyć odpowiedzi na pytania, które mogłaby mi zadać komisja. Po wykonaniu ponad tysiąca kroków i pokonaniu czterystu schodów, zajęłam krzesło najbliżej drzwi biblioteki. Okazało się, że przyszłam na miejsce jako pierwsza.

— To pani jest najmłodszą kandydatką? — zapytała elegancko ubrana kobieta, która wyłoniła się zza drzwi mojego ulubionego kiedyś pomieszczenia. — Zapraszam — powiedziała nie czekając na moją odpowiedź.

Zdenerwowana wstałam z krzesła, którym niezdarnie uderzyłam w ścianę. W ciszy podeszłam do urzędniczki i pokazałam identyfikator z moim imieniem i nazwiskiem. Kolejna zasada zapisana w statucie schroniska mówiła, że nigdy nie możemy się rozstawać z tym dokumentem. Kobieta zmrużyła oczy, jakby chciała znaleźć na tym niewielkim kawałku plastiku najmniejszy błąd.

— Proszę stanąć tutaj — wskazała miejsce przed komisją, która siedziała za długim biurkiem, przy którym często odrabiałam lekcje. Lubiłam je ze względu na ilość miejsca, które zazwyczaj wypełniałam książkami, zeszytami i notatkami.

— Przepraszam, ale nie mam przy sobie teczki. Moja wychowawczyni nie zdążyła mi jej przynieść. Miała mało czasu — powiedziałam te słowa, tak aby było słychać w nich wyrzuty sumienia, ale komisja zdawała się tego nie zauważyć. Przeklęłam w myślach.

— Przed chwilą ją otrzymaliśmy — ujrzałam granatowy pakunek z plikiem papierów. — Przejdźmy do rzeczy.

Już nie lubiłam tego mężczyzny. Nienawidziłam go i wszystkich mężczyzn na świecie. Nawet na mnie nie spojrzał, tylko był zajęty popijaniem kawy z eleganckiej filiżanki. Uśmiechnęłam się sztucznie, żeby w jak najmniejszym stopniu pokazać dorosłym swój strach i niepokój.

— Nazywa się pani Astrid Carlsson — przeczytał urzędnik.

— Tak. Urodziłam się 15 stycznia 2020 roku w Stavanger — odpowiedziałam wpatrując się w jego stukające o biurko palce.

— Pani Carlsson, po przeanalizowani pańskich wyników w nauce nie mamy wątpliwości. Pojedzie pani z nami. Proszę spakować trzydzieści niezbędnych według pani rzeczy. Wyruszamy po obiedzie — powiedział zamykając z hukiem moją teczkę.Rozdział 2

Już od ponad godziny siedziałam na swoim łóżku i uważnie czytałam wszystkie informacje, które o mnie napisano w dokumentach. Oprócz ogólnej charakterystyki, znalazłam tam swoje świadectwa z każdej klasy, dyplomy za konkursy recytatorskie — mam bardzo dobrą pamięć, dlatego nauka wierszy od zawsze sprawiała mi przyjemność — oraz sprawozdania z moich prac dodatkowych. Tym ostatnim nie powinnam się chwalić, bo musiałam na nie uczęszczać ze względu na dużą ilość punktów ujemnych. Przeważnie otrzymywałam je za kilkuminutowe spóźnienia, ale zdarzało mi się też opuszczać niektóre zajęcia bez sensownego usprawiedliwienia. Prawda jest taka, że prace dodatkowe były znacznie przyjemniejsze niż niektóre równania chemiczne. Zazwyczaj przydzielano mnie do segregowania książek w bibliotece. Gdy nikt nie widział, pożyczałam egzemplarz z działu zakazanego, a po przeczytaniu zwracałam na miejsce.

Życie w schronisku nie jest tym wymarzonym, ale wszystkie zasady, które tu panują, zostały wprowadzone dla naszego bezpieczeństwa. Pandemia koronawirusa trwa na całym świecie już od osiemnastu lat, a nadal nie wynaleziono leku gwarantującego wyzdrowienie pacjenta. Naukowcy robią co mogą, ale niestety same chęci nie wystarczą. Najgorsze jest to, że wirus cały czas się mutuje i nie możemy go powstrzymać, dlatego najlepszym wyjściem jest chronienie się przed nim w zamkniętych pomieszczeniach. Na terenie ośrodka panuje całkowity zakaz opuszczania go. Otaczającą nas przyrodę możemy podziwiać jedynie przez szyby pancerne.

Uporządkowałam papiery w odpowiedniej kolejności i starannie zamknęłam grubą teczkę. Była trzydziestym przedmiotem, który miałam spakować do niewielkiej, skórzanej walizki, którą jakiś czas temu przyniesiono mi do pokoju. Według listy, którą urzędnicy przykleili mi do okładki teczki, nie potrzebowałam dużej ilości ubrań, ponieważ otrzymamy je na miejscu. Dzięki temu mogłam sobie pozwolić na spakowanie kilku ulubionych książek i kosmetyków. Do kosmetyczki spakowałam szczotkę do włosów oraz błękitne spinki. Zegar ścienny prawie wskazywał godzinę obiadu. Uchyliłam okno w pokoju i ruszyłam w kierunku jadalni.

Tam jak zwykle panował chaos. Ubrane w białe uniformy kucharki krzątały się między stolikami — szczególnie przy tym należącym do urzędników — i roznosiły wazy z dymiącą zupą. Już z daleka mogłam ujrzeć jej intensywny, pomarańczowy kolor. Pomidorowa — zdecydowanie najlepszy wybór. Na widok uśmiechniętych koleżanek z piętra poczułam się nieswojo. Pewnie nawet nie odczują mojej nieobecności.

— Astrid! Dosiądź się do nas — pomachała do mnie energicznie Liza.

Teraz ona będzie najstarszą dziewczyną na piętrze. Oprócz osobnego pokoju, raczej nie doświadczy innych przywilejów. Uśmiechnęłam się do koleżanek i usiadłam na skraju drewnianej ławki przystawionej do stołu. Po raz ostatni miałam zjeść w ich towarzystwie, dlatego wyjątkowo postanowiłam zaangażować się w rozmowę. Dziewczyny zgrabnie unikały tematu mojego wyjazdu, za co byłam im bardzo wdzięczna. Po zjedzeniu mojej ulubionej zupy, postawiono przed nami serwowane na szklanych talerzach panierowaną pierś z kurczaka i pokrojone w talarki ziemniaki. Do tego dobrałam sobie leżące w niewielkich miseczkach ogórki i pomidory.

— Myślę, że będę tęskniła za tutejszymi potrawami — przyznałam bez namysłu, ale dopiero po chwili zorientowałam się, że powiedziałam to na głos.

Siedziały w milczeniu wyprostowane jak patyki. Sophie walczyła z pokrojeniem twardego kotleta, a kilka dziewczyn jak na zawołanie zaczęło sobie dokładać ziemniaków z leżącego na środku stołu półmiska. Poczułam jak na moich policzkach pojawiają się dwa lekko różowe rumieńce.

— Za wami oczywiście też będę tęsknić — starałam się jakoś wybrnąć z niezręcznej sytuacji.

— Astrid. Nie mogłyśmy przewidzieć, że SÄKERHET podejmie się takich kroków, ale jeśli mam być szczera, to zdecydowanie poradzisz sobie tam najlepiej z nas wszystkich — powiedziała Amanda, która patrząc na resztę grupy czekała na słowa poparcia, one jednak tylko pokiwały ochoczo głowami i ukryły twarze w swoich talerzach. — Jesteś najlepiej przygotowana. Może nawet lepiej niż niektóre dwudziestki. Zobaczysz, jeszcze im dokopiesz.

— Dzięki za wsparcie Am — szczerze podziękowałam, ale poczułam, że to stanowczo za mało po tym, co mi powiedziała. — Cieszę się, że we mnie wierzysz. Jeszcze tylko ja muszę to zrobić.

Nie czekając na odpowiedź, uniosłam szklankę i napiłam się czerwonego kompotu owocowego. Według wytycznych od urzędników za niecałe dwadzieścia minut miałam stać z wszystkimi rzeczami w specjalnym holu. Oczywiście znałam jego lokalizację, ale jeszcze nigdy tam nie byłam. Drzwi, które się tam znajdowały oddzielały ośrodek od prawdziwego świata.

Żeby zostawić po sobie dobre wrażenie podeszłam do koleżanek i mimo tego, że naruszałam jedną z miliona zasad zapisanych w kodeksie, każdą po kolei uściskałam. W podskokach odeszłam od stołu, zostawiając je na zawsze za sobą.

Do pokoju szłam wyjątkowo długo, zaglądając po drodze do każdej sali lekcyjnej lub pomieszczenia, do którego czułam sentyment. Na łóżku czekał już na mnie specjalny mundurek, który miała ubrać każda wybrana dziewczyna. Z tego co udało mi się usłyszeć było ich blisko trzydziestu czyli o ponad połowę więcej niż standardowo.

Ku mojemu zdziwieniu przygotowane ubrania bardzo różniły się od tych, które miałyśmy na uroczystości. Przede wszystkim dano nam wybór, na który czekałam przez wszystkie lata: spódnica lub spodnie. Oczywiście bez zastanowienia wybrałam drugą opcję.

Mundurek w barwie naszego schroniska, prezentował się bardzo dobrze i pasował idealnie. Przez chwilę przeszło mi przez myśl, że już wcześniej planowali, że zostanę wybrana, ale od razu sobie uświadomiłam, że nie jestem jedyną wybranką o 165 centymetrach wzrostu. Jasne, niczym nie wyróżniające się w tłumie innych dziewczyn włosy spięłam w niski kucyk. Taka już jest uroda Norwegoszwedek. Nie wiedziałam ile godzin miała trwać podróż, dlatego użyłam tylko tuszu do rzęs. W tym zestawieniu kurtka i spodnie w kolorze zielonym przypominały trochę mundur wojskowy, który wielokrotnie widziałam na zdjęciach i filmach wyświetlanych na zajęciach. Dodatkiem do ubioru były czarne, sznurowane buty za kostkę.

W pokoju zrobiło się chłodno, dlatego zamknęłam już i tak długo uchylone okno. Zasunęłam granatowe zasłony, wygładziłam pościel i złożyłam stary mundurek w kostkę, następnie wzięłam z łóżka spakowaną walizkę i opuściłam pomieszczenie. Pewnym krokiem szłam przez tętniący życiem korytarz i ostatni raz rozglądałam się w poszukiwaniu… sama nie wiem czego. Wręczyłam bagaż mężczyźnie pełniącemu funkcję ochroniarza, a sama oparłam się o ścianę, przy której już stało kilkanaście dziewczyn. Wszyscy patrzyli w naszym kierunku, przez co czułam się bardzo nieswojo. Rzadko pozwalano na spotkania tak dużej liczby osób w jednym miejscu, dlatego nie byłam do tego przyzwyczajona.

Długą chwilę później czekałyśmy na kolejne informacje dotyczące naszego wyjazdu. Powiedziano nam już, że odbędziemy podróż samolotem, bo miejsce, w którym zamieszkamy jest bardzo daleko. Myślę, że nie to chciałyśmy usłyszeć. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek jechała samochodem, a co dopiero latała kilka kilometrów nad ziemią.

Rozglądnęłam się po pomieszczeniu w celu rozpoznania pozostałych dziewczyn. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to ich spódnice. Najwyraźniej jako jedyna postanowiłam wybrać komfort i wygodę zamiast długoletniej tradycji. Prawdą jest, że kwalifikując mnie do wyjazdu również zapomniano o panujących w tym kraju zwyczajach, dlatego chociaż raz zrobię to na co mam ochotę.

Rozległy się brawa i starsze dziewczyny zaczęły kierować się w stronę długiego, wąskiego korytarza zwanego chyba rękawem. Wielokrotnie widziałam na filmach jak ludzie przedostają się w ten sposób do samolotu. Słyszałam tylko stukot butów i coraz mniej wyraźne wiwaty mieszkanek schroniska. Byłam ostatnią wybraną w kolumnie, ale zaraz za mną szło aż trzech wysokich mężczyzn ubranych w identyczne, czarne mundury i kaski z wbudowanymi okularami. Musimy być dla nich naprawdę cenne, skoro pilnuje nas tyle osób.

Na końcu korytarza zauważyłam schody. Moje serce zabiło kilka razy szybciej, a każde jego uderzenie słyszałam w swojej głowie. Dwadzieścia pięć stopni — tyle dzieliło mnie teraz od ziemi. Niewiele starsza ode mnie kobieta wskazała mi dziwnie wyglądające łóżko. Tylko ja jeszcze w nim nie leżałam. Pełna obaw posłusznie zajęłam miejsce i czekałam na dalsze instrukcje. Wszyscy członkowie personelu krążący po pokładzie mieli na sobie maseczki ochronne i jednorazowe rękawiczki.

— Dobranoc dziewczęta — usłyszałam tajemniczy głos przy uchu.

Po chwili zlokalizowałam głośnik, z którego dochodził ten niepokojący dźwięk. Nagle poczułam wibracje a nad moją głową pojawiła się szklana kopuła. Nie mogłam nawet wystawić przed siebie wyprostowanej ręki. Byłam zamknięta. Do kapsuły zaczął wlatywać dziwny dym, przez który zaczęłam czuć się zmęczona i senna.Rozdział 3

Obudziłam się z okropnym bólem głowy. Z trudem otworzyłam oczy i zaczęłam rozglądać się po obcym pomieszczeniu. Było urządzone bardzo skromnie. W rogu stała niewielka umywalka, a nad nią wisiało pęknięte przez środek lustro w kształcie owalu. Oprócz niewielkiego łóżka, na którym leżałam, jedynym meblem była drewniana szafka nocna przystawiona do szarej ściany. Z sufitu zwisała zapalona żarówka, ale to promienie słoneczne, będące oznaką trwającego na zewnątrz dnia, oświetlały pokój, w którym z niewiadomych przyczyn przebywałam.

Wróciłam myślami do mojego pierwszego lotu samolotem. Stres, niepokój, ubrany w kombinezony personel i ten dziwny dym, po którym zasnęłam. Nic więcej nie potrafiłam sobie przypomnieć. Zdenerwowana gwałtownie wstałam z łóżka i stanęłam na chłodnej podłodze. Lekko się zachwiałam, ale szybko odzyskałam równowagę i podeszłam do lustra. Rozpuściłam mocno spięte w kucyka włosy i zaczęłam się nimi nerwowo bawić. To zazwyczaj pomagało mi w jakiś sposób się uspokoić, ale tym razem nie poskutkowało. Obmyłam twarz zimną wodą, a następnie włożyłam ręce do lodowatego strumienia, który atakował moją skórę. Nie wiem ile klęczałam przed umywalką, ale gdy poczułam chłód na całym ciele, wyłączyłam wodę i bezradnie usiadłam na podłodze opierając plecy o ścianę z oknem.

Po pewnej chwili uświadomiłam sobie, że nawet nie spróbowałam opuścić pokoju. Podeszłam do drzwi i z całej siły naparłam na klamkę, która ku mojemu zdziwieniu nie stawiała oporu. Odetchnęłam z ulgą. Po prostu wyszłam z tego pomieszczenia i nikt tego nie zauważył.

— Zacznij myśleć Astrid — powiedziałam do siebie pod nosem.

Znajdowałam się na wąskim korytarzu pełnym podobnych do siebie drzwi. Wyróżniały się jedynie innymi numerami, które były wygrawerowane na srebrnych blaszkach. Postanowiłam sobie obrać za cel miejsce, w którym spotkam osobę odpowiedzialną za ten budynek. Zauważyłam kolorowe, świecące w ciemności strzałki namalowane na ścianach. Prawdopodobnie wskazywały kierunek wyjścia. Po dwudziestu trzech krokach stanęłam przed schodami prowadzącymi w dół. Bez wahania zaczęłam schodzić powoli na niższe piętro, uważnie nasłuchując czy nikt się nie zbliża.

— Możesz podejść — usłyszałam zachrypnięty kobiecy głos.

Wzdrygnęłam się i zeskoczyłam ze schodów na podłogę. Wylądowałam przed biurkiem staruszki robiącej coś na drutach. Była ubrana w różowy sweter, a na jej szyi wisiały czerwone korale w błękitne, ledwo widoczne groszki. Z nosa stopniowo spadały okulary, które co chwilę poprawiała, żeby zaraz ponownie wykonać czynność. Oddzielała nas plastikowa szyba, przez co nie mogłam podejść bliżej.

— Wreszcie się obudziłaś — odezwała się ponownie utwierdzając mnie w przekonaniu, że wcześniej się nie przesłyszałam. — Musieli przesadzić z dawką. Niestety zbyt często im się to przydarza.

— Im? — zapytałam podejrzliwie.

— No tym półgłówkom, którzy myślą, że jak latają samolotem, to są lepsi od innych — wzruszyła ramionami.

Zamarłam i wstrzymałam oddech. Patrzyłam na starszą kobietę, a ona jakby nigdy nic robiła na drutach jakąś niewielkich rozmiarów ozdobę.

— Biedne dziecko, nie patrz tak na mnie. Spałaś przez okrągły tydzień, ponieważ przesadzili z dawką środka usypiającego — mówiąc to odsunęła krzesło od biurka i powoli wstała, żeby za chwilę zniknąć mi z oczu. — Idziesz ślicznotko?

Zdezorientowana ruszyłam równoległym korytarzem i wtedy ujrzałam ją przed sobą. Była bardzo chuda i trochę przypominała mi jedną z nauczycielek ze schroniska. Kobieta stała do mnie tyłem i szukała czegoś w szafce. Stałyśmy razem w pokoju z okrągłym stolikiem i dwoma krzesłami z wikliny, na których leżały różowe poduszki. Wokół na ścianach wisiało mnóstwo ozdób prawdopodobnie wykonanych własnoręcznie przez tajemniczą staruszkę.

— Usiądź skarbie — odezwała się do mnie nadal szukając jakiegoś przedmiotu. — Chyba się skończyły — westchnęła w końcu i podeszła do stolika z gorącą herbatą w filiżankach.

— Mam tyle pytań pani…

— Och, mów mi po prostu Felicia — uśmiechnęła się serdecznie. — Obawiam się, że pytania muszą trochę poczekać ponieważ skończyły mi się ciasteczka. Pójdziesz po nie do sklepu?

Nie zdążyłam nawet odpowiedzieć, ponieważ staruszka już dreptała w stronę wieszaka, na którym wisiał płaszcz ochronny, który prawdopodobnie chciała mi wręczyć. Nigdy nie byłam w prawdziwym sklepie. O tym chciałam jej powiedzieć, ale może nie było takiej potrzeby. W kilku słowach wytłumaczyła mi, jak trafić do pobliskiego marketu i zaraz znalazłam się za drzwiami.

Stałam na kamiennej ścieżce wśród drzew rosnących w niewielkim ogródku. Wstrzymałam oddech i wciągnęłam do płuc prawdziwe powietrze i zapach kwiatów. Raczej o tym nie mówiłam, ale w Norwegoszwecji od lat nawet zimą nie widziano śniegu, a to wszystko przez zmianę klimatu. Kucnęłam i dotknęłam miękkiej trawy. Była piękna i przede wszystkim prawdziwa. Rosła tu, bo takie było jej przeznaczenie. Tym właśnie różniła się od tej, którą pielęgnowałam na dachu w tajemnicy przed opiekunkami. Bez zastanowienia, rzuciłam się na trawnik i spojrzałam na niebo. Coś pięknego.

— Astrid, moje ciasteczka! — usłyszałam z domu, a czar prysł i znowu znajdowałam się przed nieznanym mi budynkiem, który przed chwilą opuściłam.

Szybkim krokiem ruszyłam w stronę białej furtki. Za nią toczyło się życie, którego jeszcze nie znałam. Na ulicach widziałam samochody tłoczące się na ulicy, ludzi ubranych w identyczne płaszcze. Czasami jeździli na rowerach, inni używali hulajnóg, a znalazły się też grupy rolkarzy. Oczywiście większością byli piesi, którzy zmierzali w swoich, nieznanych mi kierunkach.

— Witaj w mieście Astrid — powiedziałam do siebie w myślach i ruszyłam do sklepu przypominając sobie wskazówki Felicii.

Chłonęłam każdy najmniejszy, pewnie dla większości nieistotny szczegół. Po osiemnastu latach swojego życia, nareszcie doświadczyłam czegoś nowego i prawdziwego. To, co działo się w schronisku, było sztuczne i wykreowane na potrzeby doświadczenia, którym były wszystkie przebywające tam dziewczyny. Po drodze minęłam park, w którym po raz pierwszy zobaczyłam prawdziwego psa merdającego ze szczęścia swoim ogonem, wysokie budynki ze szklanymi ścianami i jedno, ogromne rondo. Wszystko było dla mnie nowością.

W końcu zatrzymałam przed drzwiami wejściowymi do supermarketu, przed którym stał mężczyzna w masce. Ochroniarz, o którym wspomniała Felicia, pilnował ilości osób przebywających w sklepie. Stanęłam w krótkiej kolejce za ostatnią osobą, zachowując przy tym bezpieczną odległość dwóch metrów. Nasze szkolenia się na coś przydały.

Po blisko piętnastu minutach przekroczyłam próg sklepu. Już po wejściu na ogromną halę, można było zauważyć ogromny dozownik z płynem antybakteryjnym. Nacisnęłam na pompkę i nalałam go sobie na dłoń, a następnie dokładnie wsmarowałam. Poczułam intensywny zapach alkoholu i lekko się skrzywiłam. Wzięłam do ręki koszyk i zaczęłam się rozglądać za produktami, które miałam zapisane na przygotowanej przez staruszkę liście. Nie mogłam się powstrzymać i nie zwiedzić wszystkich alejek z poukładanym na półkach asortymentem.

Wielokrotnie widziałam na filmach, jak jeszcze przed czasem pandemii, główne bohaterki robią zakupy. Zawsze sprawiało im to ogromną przyjemność. Teraz przyjemną muzykę w głośnikach zastąpiono długimi, monotonnymi komunikatami, które po upływie czasu sprawiały, że jak najszybciej chciałam opuścić sklep. Po wyłożeniu zakupów na taśmę i zeskanowaniu ich przez kasjerkę, zapłaciłam za nie pieniędzmi Felicii. Chciałam jak najszybciej zadać jej mnóstwo pytań, na które tylko ona mogła mi odpowiedzieć. Była moją nadzieją na poznanie prawdy.

— Wróciłam! — krzyknęłam w progu drzwi, ale prawdopodobnie nikt mnie nie usłyszał.

W holu, w którym wcześniej żegnałam się z Felicią stał teraz tuzin dziewczyn, których nie znałam. Bardzo głośno rozmawiały między sobą — można powiedzieć, że krzyczały — a wokół nich leżały porozrzucane bagaże. Głównie walizki, ale dostrzegłam też kilka plecaków przyłożonych do schodów. Nie spodziewałam się takiego przywitania.

— O, przyniosłaś ciasteczka! — ucieszyła się staruszka i odeszła tak szybko jak się pojawiła.

Westchnęłam, odłożyłam zakupy na biurko i wyszłam do ogrodu. Teraz zdecydowanie nie mogłam prosić kobiety o wyjaśnienia. Położyłam się w słońcu na miękkiej trawie i zamknęłam oczy. ***

Gdy się obudziłam słońce już zachodziło, a ja leżałam w cieniu. Zrobiło się chłodno, dlatego postanowiłam wrócić do domu. Teraz na parterze panował spokój i porządek. Może mi się wcześniej przewidziało?

— Tu jesteś kochanie. Musisz się rozgościć w pokoju. Twój numer to dwanaście — powiedziała radośnie Felicia siedząca na swoim miejscu za szybą. W rękach trzymała chrupkie ciasteczka, po które poszłam dla niej do sklepu.

Bez zadawania żadnych pytań ruszyłam po schodach na górę. Mimo drzemki na trawie czułam się zmęczona i marzyłam tylko o prysznicu oraz wygodnym łóżku. Pokój znalazłam bez problemu na końcu korytarza. Zamyślona otworzyłam drzwi i pierwsze co zobaczyłam, to leżącą na dywanie dziewczynę.

Na oko była młodsza ode mnie. Jej blond włosy spięte w dwa warkocze opadały na dywan, podczas gdy ona czytała jakąś książkę. Wydawało się, że nie zarejestrowała mojej obecności.

— Jestem Astrid — przedstawiłam się po jakimś czasie.

Dopiero to sprawiło, że ujrzałam jej błękitne, załzawione oczy. Zrobiło mi się jej żal, ale nie wiedziałam, jak zachować się w tej sytuacji. Nigdy nie byłam mistrzynią w okazywaniu uczuć. Zwłaszcza, jeśli chodziło o obce osoby.

— Może chciałabyś ze mną porozmawiać? — zaproponowałam po chwili namysłu.

Dziewczynka ochoczo pokiwała głową. Usiadłam przed nią i oparłam się o wolne łóżko, żeby było mi wygodniej. Czułam, że to będzie długa rozmowa.Rozdział 4

Blondynka zamknęła swoją lekturę i odłożyła ją na szafkę nocną. Nie zwróciłam wcześniej na to uwagi, ale obecny pokój nie przypominał mojego poprzedniego. Przede wszystkim urządzono go w taki sposób, że bez problemu mogły w nim zamieszkać dwie osoby. Oprócz dwóch dwudrzwiowych szaf stojących po przeciwnych stronach i metalowego łóżka piętrowego, w pomieszczeniu znajdował się stolik z wydzierganym obrusem i trzy taborety. Przez okno można było obserwować pustą przez późną porę ulicę. Moim zdaniem fioletowe dodatki sprawiały, że pokój przypominał królestwo kilkuletniej dziewczynki.

— Mam na imię Ludwika — powiedziała cicho moja nowa współlokatorka.

— Tak jak księżniczka Norwegoszwecji — przyznałam z uśmiechem.

Może i byłam odizolowana od prawdziwego świata przez szesnaście lat, ale uczono nas o rodzinie królewskiej w schronisku. Co prawda przedmiot skończył się w ósmej klasie, ale takich informacji się nie zapominało. Rodzinie królewskiej należał się szacunek, nie tylko dlatego, że sprawowali władzę. Głównym powodem było ich poświęcenie i zaangażowanie w walkę z pandemią. Wcześniejsze pokolenie popełniło ogromny błąd, ponieważ w chwili rozprzestrzeniania się koronawirusa, w żaden sposób nie zareagowali i doszło do zakażenia większości społeczeństwa.

Ludwika jedynie pokiwała głową i zaczęła bawić się swoimi drżącymi palcami. Była bardzo nieśmiała i powoli zaczęłam wątpić w powodzenie naszej rozmowy.

— Po prostu stresuję się nowym miejscem — wytłumaczyła po chwili milczenia.

— To zrozumiałe. Nie wiem jak ty tu dotarłaś, sama nie jestem do końca pewna, jak to było ze mną — zaczęłam jej tłumaczyć, a ona z zainteresowaniem mnie obserwowała. — Po opuszczeniu schroniska zaprowadzono nas do samolotu, zamknięto w jakichś szklanych kapsułach i w mgnieniu oka zasnęłam. No a potem obudziłam się tydzień później w jednym z tych pokojów.

Patrzyła na mnie z wymalowanym strachem na twarzy. To oznaczało, że w domu Felicii znalazła się w inny sposób.

— Ja po prostu przyjechałam samochodem — odpowiedziała po chwili zastanowienia.

Uśmiechnęłam się do niej, żeby dodać jej otuchy. Powoli nasza rozmowa zaczęła się rozwijać. Pomimo wielu różnic, jakie odkryłyśmy, znalazłyśmy nawet wspólną pasję, którą było czytanie książek. Z jej opowiadań wynikało, że w rodzinnym domu, w którym od zawsze ją wychowywano, ma ich mnóstwo. Postanowiłam nie zadawać więcej pytań o jej rodzinę, bo gdy tylko rozpoczynała ten temat, widziałam, że najzwyczajniej w świecie za nią tęskni, czego ja nie mogłam powiedzieć o sobie. Od szesnastu lat mieszkałam w obcym miejscu otoczonym z każdej strony wysokimi górami. Idealna lokalizacja na schronienie.

W międzyczasie odwiedziła nas ubrana w koszulę nocną Felicia, która postanowiła przynieść nam kanapki. Nawet zapomniałam o tym, że byłam głodna. Nie wiem ile czasu minęło zanim postanowiłyśmy przerwać rozmowę i pójść się wykąpać. Ze względu na to, że Ludwika była młodsza ode mnie, dałam jej możliwość pójścia do łazienki w pierwszej kolejności. W tym czasie skorzystałam z chwili wolnego i zajrzałam do swojej szafy. Zdecydowanie dominowała w niej zielona barwa, na co nie mogłam narzekać. Od najmłodszych lat nosiłam ubrania właśnie w tym kolorze.

— Już możesz wejść — powiedziała Ludwika niosąca w rękach swoje równo złożone ubrania. — Zapomniałam ci powiedzieć, że na twoim łóżku leży list od Felicii. Prosiła, żebyś przeczytała go przed jutrem.

Ostatnie słowa słyszałam już będąc w niewielkiej łazience, której wcześniej nie widziałam. Ciepła woda była moim zbawieniem. Ze względu na to, że nikt nie czekał na prysznic, postanowiłam wziąć kąpiel dwukrotnie. Analizowałam rozmowę z poznaną kilka godzin wcześniej blondynką. Mnóstwo o sobie opowiedziała, a ja mimo wszystko czułam, że coś przede mną ukrywa.

— Wydaje ci się — powiedziałam pod nosem i zaczęłam wycierać miękkim ręcznikiem swoje wilgotne ciało.

Po wyjściu z kabiny prysznicowej ubrałam znalezione w szafie dresowe spodnie i zwykły podkoszulek, następnie uczesałam mokre włosy, które po użyciu fioletowego szamponu pachniały fiołkami, a potem szybko umyłam zęby. Uwielbiałam to uczucie świeżości, zwłaszcza po tak owocnym dniu.

Światło w pokoju było już zgaszone. Słyszałam tylko głębokie oddechy Ludwiki śpiącej na dolnym łóżku. Przed kąpielą zapytała się czy nie miałabym nic przeciwko temu, żeby to ona na nim spała. Odłożyłam ubrania na jeden z trzech taboretów i podeszłam do ogromnego okna. Gdy byłam młodsza uwielbiałam przesiadywać na szerokim parapecie i obserwować kłęby białych chmur sunących po błękitnym niebie. Wyobrażałam sobie, że uczestniczą w wyścigu dookoła kuli ziemskiej. Teraz spoglądałam na pustą ulicę, na której stały zaparkowane samochody. Trudno było mi uwierzyć, że naprawdę je widziałam. Do niedawna o takim widoku mogłam tylko pomarzyć.

Poczułam, że moje powieki odmawiają mi posłuszeństwa i nakłaniają mnie do snu. Z przyzwyczajenia zasłoniłam kolorowe zasłony i weszłam po metalowej drabince na łóżko. Stopnie były chłodne, a gdy postawiłam na nich stopy, miało się wrażenie, że wypalają bliznę w ich kształcie. Położyłam głowę na miękkiej poduszce i zakryłam ciało kołdrą. Cudowne uczucie. W końcu zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie zasnąć. Zanim jednak do tego doszło usłyszałam, jak na podłogę upadła koperta z przeznaczonym dla mnie listem.

— Jutro rano to przeczytam — mruknęłam w stronę sufitu i zakryłam głowę kołdrą.

***

Usłyszałam głośny huk. Coś upadło za ścianą, czyli w pokoju obok. Skoro hałas sprawił, że obudziłam się w środku nocy, to znaczy, że przedmiot musiał być ogromny. Zdezorientowana zerwałam się gwałtownie z łóżka, ale od razu tego pożałowałam, ponieważ z całej siły uderzyłam głową w wystającą z sufitu drewnianą belkę.

— Ludwika, wstawaj! — krzyknęłam do współlokatorki, ale ta nawet nie drgnęła.

Zdenerwowana zeskoczyłam na podłogę i niemal wskoczyłam na dziewczynę, ale napotkałam tylko zwiniętą w rulon kołdrę. To już w ogóle nie było śmieszne i wiedziałam, że nie zasnę, dopóki nie znajdę młodszej koleżanki. Nawet jakby to miał być nieśmieszny żart. Wbiegłam do łazienki, ale tam też nikogo nie zastałam. Wygrzebałam z dna szafy grube skarpety, a następnie ubrałam buty, które dano mi do mundurka w schronisku. Coś podpowiadało mi, że mogą mi się przydać.

Wybiegłam z pokoju i zaczęłam nasłuchiwać jakiegokolwiek dźwięku, który mógłby być dla mnie wskazówką. Po chwili usłyszałam krzyk. Rozpoznałam w nim głos Ludwiki. Zbiegłam ze schodów i ujrzałam dwóch mężczyzn szarpiących się z moją współlokatorką. Byli ubrani na czarno, a na twarze włożyli kominiarki odsłaniające tylko oczy. Zdradzały ich jedynie silnie zbudowane sylwetki i szerokie barki. Zupełnie nie wiedziałam, co zrobić w takiej sytuacji, a patrzenie na płaczącą i bezradną koleżankę absolutnie mi nie pomagało.

Nie wiem jak to wpadłam, ale złapałam za solidnie przytwierdzoną do ściany metalową barierkę i z całej siły za nią pociągnęłam. Na moje nieszczęście konstrukcja nawet nie drgnęła, a porywacze właśnie wyprowadzali Ludwikę na zewnątrz. Miałam ochotę się rozpłakać, ale w tej sytuacji to było niewskazane.

— Myśl kobieto — mówiłam do siebie na głos, ale to nadal nie spowodowało, że wymyśliłam skuteczny pomysł.

Moją ostatnią deską ratunku okazała się być metalowa rura od odkurzacza. Znalazłam ją przystawioną gdzieś w kącie salonu. Niewiele myśląc wybiegłam do ogródka i rzuciłam się na idącego z tyłu mężczyznę. Zaczęłam bez opamiętania bić go po ciele, a ten zwinął się kilka razy z bólu i przede wszystkim puścił Ludwikę. Drugi napastnik był na tyle zdezorientowany, że nie zauważył, że zapłakanej blondynce udało się uciec z powrotem do domu.

— Vad fan, co tak stoisz! Łap tę smarkulę! — krzyknął mężczyzna, którego okładałam rurą od odkurzacza.

Nie trwało to długo. W końcu za nią złapał i przyciągnął mnie do siebie, przez co wylądowałam na trawniku. Naprawdę nie wiem co sobie wtedy myślałam, ale najważniejsze było to, że Ludwika siedziała już w domu i prawdopodobnie obudziła już wszystkich mieszkańców.

— To za wszystkie utrudnienia — poczułam ogromny ból na brzuchu. Mężczyzna z całej siły uderzył mnie. — A to za rurę od odkurzacza — krzyknęłam jak poczułam, że stanął na mojej lewej ręce.

Ból był niewyobrażalnie mocny. Nie próbowałam powstrzymać łez. Zobaczyłam tylko uciekających w popłochu porywaczy, a gdy zniknęli za bramką, zaczęłam krzyczeć. Ból i gniew to zdecydowanie najgorsze połączenie. Nie mogłam ruszyć palcami. Prawdopodobnie były złamane.

Przeraziłam się. Dom Felicii płonął, a w środku było dwanaście osób, z czego większość z nich spała. Zmusiłam się do wstania z mokrej trawy i pobiegłam w kierunku drzwi. Kiedy znalazłam się na klatce schodowej zaczęłam krzyczeć najgłośniej jak tylko mogłam. Zakryłam nos i usta koszulką, żeby zabezpieczyć je przez gryzącym gardło dymem. To był istny horror. Nawet nie potrafiłabym spróbować wyobrazić sobie czegoś takiego. Dziewczyny biegały po korytarzu, przez co nie mogłam się skupić i ich policzyć.

— Zejdźcie na dół i ustawcie się na ulicy! — krzyknęłam w końcu, a one posłusznie wykonały moje polecenie.

Naliczyłam jedenaście dziewczyn. Na dole słyszałam zdezorientowaną Felicię, co oznaczało, że wyszła razem z nimi. Brakowało tylko Ludwiki. Płomienie rozprzestrzeniały się bardzo szybko. Klatka schodowa była już nie do przejścia. Zostałyśmy we dwie na górnym piętrze. Pobiegłam w stronę naszego pokoju.

— Tylko tam mogła się schować — powtarzałam sobie z nadzieją.

Z całej siły naparłam na drzwi i upadłam na podłogę. Moja ręka bolała coraz bardziej, ale musiałam to wytrzymać. Zaczęłam rozglądać się po pokoju, ale nigdzie jej nie widziałam.

— Cholera! — krzyknęłam bezradnie i kopnęłam taboret.

— Astrid? — usłyszałam cichy głos.

Ludwika siedziała skulona w łazience i płakała. Schowała się tutaj w obawie, że ci mężczyźni po nią wrócą. Podeszłam do niej i zaczęłam szybko tłumaczyć całą sytuację. Była przerażona tak samo jak ja.

— Musimy wyskoczyć przez okno — powiedziałam.

Na szczęście nie zadawała mi pytań i ruszyła we wskazanym przeze mnie kierunku. Prawie. Zaczęła ściągać ze swojego łóżka pościel i poduszki.

— Oszalałaś?! — nie wierzyłam w to co widzę. To nie był najlepszy moment na porządki.

— Pomóż mi. Jest wysoko i potrzebujemy amortyzacji.

Musiałam przyznać, że nawet w tak poważnej sytuacji potrafiła zachować zimną krew i rozsądek. Ściągnęłyśmy z łóżek pościele, poduszki i nawet materace, a następnie wyrzuciłyśmy je do ogródka. W ten sposób między parapetem a ziemią było około trzech metrów. Pierwsza wyskoczyła Ludwika. Zanim ja to zrobiłam sięgnęłam jeszcze po w połowie spaloną kopertę z moim nazwiskiem. Po tym jak wylądowałam na miękkim materacu usłyszałam huk. Nasz pokój po prostu wybuchł.Rozdział 8

Podczas lekkiego zamieszania spowodowanego pojawieniem się służby, postanowiłam uważnie przyjrzeć się przyszłej parze królewskiej. Siedząca na wprost Ludwiki Fiona była piękną rudowłosą dziewczyną o delikatnych rysach twarzy. Na nosie miała sporo piegów, które dodawały jej uroku. Była ubrana w przyległą, ciemno zieloną sukienkę z długimi rękawami, a na jej głowie spoczywała srebrna korona z niewielkimi diamentami. Dopóki się nie odezwała, dziewczyna sprawiała wrażenie miłej i naprawdę sympatycznej. Może taka była, ale tylko w obecności samego księcia. Obecnie Fiona walczyła z korkociągiem, który utknął w korku od kolejnej butelki wina, którą bez pytania sobie przywłaszczyła. Pewnie miała do tego prawo, ale coś podpowiadało mi, że zasady savoir-vivre mówiły inaczej.

— Kochanie, może już wystarczy na dziś? — zapytał Fabian przerywając przy tym rozmowę z młodszą siostrą. Ludwika promieniała ze szczęścia i nawet nieznośna narzeczona brata nie mogła zepsuć jej humoru.

— Zajmij się siostrzyczką i tą drugą — wydukała machając przy tym rękoma i gwałtownie wstała od stołu oblewając przy tym swoją sukienkę czerwonym winem. — Faen!

Bez zastanowienia, obeszłam stół i podeszłam do Fiony, żeby pomóc jej wstać z podłogi. Podałam jej rękę, dzięki czemu stanęła o własnych siłach. Lekko się chwiała, dlatego złapała się ramy krzesła, które przed chwilą podniosłam. Patrzyła na mnie z wściekłością, ale ewidentnie powstrzymywała się przed tym, żeby coś powiedzieć.

— Wyjdź stąd — usłyszałam za sobą księcia Fabiana, który próbował panować nad tonem swojego głosu. — Wyjdź stąd, a jak będziesz trzeźwa, to o tym porozmawiamy.

Rudowłosa ponownie dolała sobie wina do czystego kieliszka znalezionego na stole. Należał do mojej zastawy, ale nie skomentowałam tego. Odchyliła głowę i opróżniła jego zawartość, żeby następnie rzucić go pod moje nogi. Nie spodziewałam się tego, dlatego nie zdążyłam zareagować i szkło rozbiło się na podłodze raniąc przy tym moje stopy. Zagryzłam zęby, żeby nie pisnąć z bólu. Fiona podeszła do mnie powoli nie spuszczając wzroku z moich załzawionych oczu.

— Jednak jesteś głupia — szepnęła mi do ucha, tak żebym tylko ja mogła to usłyszeć, następnie nadepnęła na rozbite szkło krusząc je na mniejsze kawałeczki. — Jesteśmy w pałacu, a nie w dżungli. Odejdź stąd, bo rozpętasz wojnę, którą bez problemu wygram. Ja zawsze wygrywam — po tych słowach odeszła przeklinając pod nosem.

Usłyszałam tylko trzaskające drzwi. Usiadłam na byłym krześle Fiony i ostrożnie uniosłam sukienkę, żeby obejrzeć swoje poranione stopy. Ból przypominał bardziej szczypanie. Był do zniesienia, dopóki nie ubiorę butów.

— Odprowadźcie Ludwikę do jej komnaty i natychmiast przyślijcie tu medyka — warknął książę do służby, która pojawiła się w pomieszczeniu.

Blondynka nie kwestionowała decyzji brata i w ciszy opuściła pomieszczenie zostawiając nas samych. Nie wiedziałam jak powinnam się do niego zwracać. Był tylko kilka lat ode mnie starszy i przed chwilą uczestniczyliśmy we wspólnej kolacji, natomiast nie mogłam zapominać, kim był naprawdę.

— Nic mi nie jest — powiedziałam cicho, ale on już klęczał przede mną i oglądał moje poranione stopy.

— To nadaje się do szycia — ocenił i bez ostrzeżenia wziął mnie na ręce.

Pisnęłam cicho, a on znowu się uśmiechnął. Tym razem byłam tego pewna. Obejrzałam się za siebie, żeby zobaczyć brudną od resztek wina i krwi podłogę. Dopiero teraz dochodziło do mnie, że zaatakowała mnie narzeczona przyszłego króla. Zastanawiało mnie tylko, dlaczego to mnie obrała sobie za cel. Po dzisiejszym wieczorze, mogłam przyznać Ludwice rację — najlepiej będzie, żebym już nigdy nie stanęła jej na drodze.

— Mogę iść sama — zaproponowałam mu, gdy niósł mnie przez aleję portretów.

— A ja mogę cię nieść — odpowiedział i uśmiechnął się szeroko.

— Czuję się niekomfortowo, ponieważ nosi mnie przyszły król Norwegoszwecji — wypowiedziałam się, a na moich policzkach pojawiły się czerwone rumieńce.

Zatrzymał się i ostrożnie postawił mnie na chłodnej posadzce. Syknęłam cicho, ponieważ poczułam lekki ból. Najpierw lewa ręka, potem obie nogi. Co mnie jeszcze czeka? Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że w nocy ściągnięto mi opatrunek, a ja nawet tego nie zauważyłam.

— Astrid, chciałbym cię przeprosić za to, co się wydarzyło — wyjaśnił patrząc na mnie uważnie. — Fiona potrafi być…

— Zaborcza? Czy chciałeś powiedzieć szalona?! To nie ty powinieneś przepraszać — wybuchłam niespodziewanie. Sama się sobie dziwiłam i w myślach chciałam się wycofać. — Przyszłam tu ze względu na Lu, ale nigdy więcej nie dam się namówić na coś takiego!

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w kierunku wyjścia. Musiałam jeszcze dzisiaj wprowadzić się do akademika, a było po 22, a przede mną była jeszcze droga, którą miałam odbyć po raz drugi w życiu, z czego tym razem sama.

— Astrid, nie wygłupiaj się! — usłyszałam za sobą krzyk Fabiana, który stał na końcu korytarza, ale ja zdeterminowana szłam w kierunku drzwi, które jak najszybciej chciałam za sobą zamknąć.

Skręciłam w lewo i minęłam straż, która nawet nie mrugnęła na mój widok. Z całej siły naparłam na wrota i wypadłam na zewnątrz ledwo unikając upadku na kolana. Odzyskałam równowagę i zaczęłam schodzić po śliskich schodach prowadzących na dziedziniec. Dzisiejszy wieczór był deszczowy. Poczułam na swojej twarzy mnóstwo wody, która natychmiast zmieszała się ze łzami, o których pojawieniu się nawet nie wiedziałam. Chciałam być już w akademiku, z dala od rezydencji Koburgów. Oni mieli własne problemy, a ja w końcu chciałam zająć się swoimi.

Przeszłam po dziedzińcu nie zwracając uwagi na to, że depczę po posadzonej na środku trawie. Myślę, że nie powinnam tego robić, ale to była najszybsza droga, do opuszczenia terenu posesji. Przy bramie stało kilku strażników schowanych pod dachem strażnicy. Jeden z nich stanął przede mną i zapytał:

— Co panienka robi?

— Jak widać, wychodzę — syknęłam.

— Jest godzina policyjna i o takiej porze nie można opuszczać swojego miejsca zamieszkania — wytłumaczył spokojnie, co tylko spotęgowało mój gniew.

— Ja tu nie mieszkam. Po prostu mnie stąd wypuść — warknęłam. — Masz robić to, co ci każę. To rozkaz księżniczki Ludwiki — przypomniałam mu.

Mężczyzna zawahał się, ale po chwili machnął ręką do pozostałych. Brama otworzyła się, a ja nie oglądając się za siebie, przeszłam na drugą stronę. Usłyszałam skrzypiące, zamykające się wrota i odetchnęłam z ulgą. Teraz chciałam być jak najdalej od Koburgów i ich szalonych narzeczonych. Najbardziej w tym wszystkim było mi szkoda Ludwiki, bo nawet nie jej mogłam zapytać, jak się czuje.

Zaczęłam iść chodnikiem wzdłuż ulicy, którą jechaliśmy dzisiaj w stronę kampusu. Przynajmniej tak mi się wydawało, ale po pewnym czasie uświadomiłam sobie, że w ciemności wszystkie uliczki wyglądają tak samo i się zgubiłam.

— Wsiadaj — usłyszałam znajomy głos.

Odwróciłam się w jego kierunku i zobaczyłam Fabiana, który mimo ulewy wysiadł z samochodu, żeby otworzyć mi drzwi od strony pasażera. Był zmęczony, tak jak ja. Bez słowa sprzeciwu wykonałam jego polecenie. Po tym jak zamknął drzwi, zapięłam pasy i w napięciu czekałam, aż zajmie miejsce kierowcy.

— Na tylnym siedzeniu jest twoja torba, a w niej między innymi klucze do akademika — powiedział i przekręcił kluczyk w stacyjce. — Chciałaś włamać się na kampus?

— Daruj sobie — warknęłam i przeczesałam nerwowo mokre włosy.

— Wyglądasz strasznie — powiedział po chwili ciszy.

— Długo wymyślałeś ten idiotyczny tekst?! — zapytałam ironicznie. — Zawieź mnie po prostu na ten kampus, żebym nie musiała cię dłużej oglądać — odwróciłam twarz w stronę szyby i obserwowałam puste samochody zaparkowane na krawędzi chodnika.