W sieci. Igrając z ogniem. Część 3 - ebook

PROLOG

Jak mogłam być taka głupia? Pierwszy raz od wielu miesięcy straciłam czujność i przyjdzie mi za to zapłacić najwyższą cenę — przez własną głupotę stracę za chwilę osobę, którą kocham ponad życie. Starałam się zapewnić Emmie bezpieczeństwo: ukrywałam się, kłamałam, wypruwałam sobie żyły, ale wszystko na nic. Zawiodłam moją ukochaną córeczkę, która sześć lat temu pojawiła się z krzykiem w moim życiu i od tamtej pory każdego dnia nadawała mu sens.

Patrzę z przerażeniem, jak moje dziecko oddycha z trudem przez łzy i przez grubą srebrną taśmę kneblującą usta. Jej przytłumione jęki przeszywają moje serce jak sztylet. Staram się wyswobodzić z unieruchamiających mnie więzów, wrzeszcząc i płacząc z bólu, jakiego nigdy dotąd nie czułam. Wykręcam się, szarpię i szamoczę, czując, jak sznur wrzyna mi się w nadgarstki i kostki. Muszę się do niej dostać, muszę ją przytulić i uspokoić, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale nie jestem w stanie. Jak może siedzieć spokojnie matka przywiązana do krzesła naprzeciwko swojego dziecka i patrząca na jego cierpienie? Lata fizycznego i psychicznego znęcania, połamane kości i zdeptana duma są niczym w porównaniu z tym.

— Nie mogłaś wyjechać sama, co? Mieliśmy stworzyć rodzinę, a ty wszystko zepsułaś.

Na moim policzku ląduje pięść. Zamykam na chwilę oczy, aby odsunąć od siebie ból. Nie mam jednak czasu użalać się nad sobą. Mrugam szybko oczami, żeby odzyskać ostrość widzenia, i odwracam się do swojej córeczki siedzącej po drugiej stronie pomieszczenia. Patrzy na mnie wielkimi oczami. Mój ból się teraz nie liczy, liczy się tylko Emma. Od wielu miesięcy we dwie stawiamy czoła całemu światu. Mój brat i Austin to nie to samo. Ich miłość nie może się równać z miłością łączącą matkę z córką. Poza moim ciałem żyje kawałek mojego serca, od sześciu lat na moich oczach dzieją się prawdziwe cuda: mogę się przyglądać, jak Emma rośnie i się zmienia. Mam jednak świadomość, jak kruchy jest ten kawałek mojego serca: nie potrafię go obronić ani uratować. Nie chcę, by Emma widziała, że się boję, ale nie jestem w stanie pohamować szlochu.

Strach i smutek malujące się na twarzyczce mojej ślicznej córeczki sprawiają mi dużo większy ból niż najmocniejszy cios, jaki kiedykolwiek otrzymałam. Ja przywykłam już do katuszy i poniżenia. Nauczyłam się od tego odcinać i udawać, że to nie dzieje się naprawdę, ale Emma nie miała z tym styczności. Nie powinna nigdy się dowiedzieć, że tak naprawdę jestem ogromnie słaba. Starałam się, jak mogłam, oszczędzić jej tych potworności: uciekłam z nią w środku nocy tak jak stałam, niczego nie zabierając, stworzyłam dla nas nowe życie i kochałam moją córeczkę tak mocno, by zrekompensować jej brak ojca.

Powinnam była wiedzieć, że od przeszłości nie da się uciec. Zawsze człowieka dogoni. Moja przeszłość i teraźniejszość zderzyły się ze sobą, a spustoszenie jest tak wielkie, że nic już nie będzie w stanie podźwignąć mnie z ruin.

Przez krótką chwilę pożałowałam, że nie ma ze mną Austina. Bardzo się broniłam przed tym uczuciem, przed tym zaufaniem, ale wszystko na nic. Austin swoją żywiołowością sprawił, że zaczęłam marzyć o rzeczach, które nigdy nie mogły do mnie należeć. Złożył mi obietnice, których nie dotrzymał, co od razu powinnam była przewidzieć; budził we mnie pragnienia, na które nie mogłam sobie pozwolić. Powinnam była się domyślić, że ucieknie przy pierwszej nadarzającej się okazji. Zawsze ufam niewłaściwym ludziom, co później źle się dla mnie kończy.

— Wszystko mi odebrałaś. Zepsułaś mój plan. A miało być tak idealnie.

Monstrum podchodzi do Emmy, a ja wrzeszczę tak głośno, że wydaje mi się, że ktoś mnie musi przecież usłyszeć, ale niestety nic z tego. Nikt nigdy nie słyszy mojego krzyku. Zostałyśmy z Emmą zupełnie same. Przywiązana do krzesła, z ciałem pokrytym wybroczynami, będę musiała patrzeć, jak moje dziecko traci życie.

— Błagam, nie rób tego! Przecież ją kochasz! Wiem, że ją kochasz. Przykro mi, że cię skrzywdziłam, ale nie mścij się za to na niej.

Resztkami sił próbuję się uwolnić, czując, że moja skóra rozdziera się na kawałki. Z moich dłoni i palców ścieka krew, a potwór, któremu przez tyle lat ufałam, bierze Emmę na celownik.

O Boże, to się nie dzieje naprawdę. Jeśli Emma umrze, ja też nie mam po co żyć.

W pokoju rozlega się szczęk kuli uwalnianej z magazynka.

— Teraz twoja kolej. Teraz ty wszystko stracisz.

Wpatruję się w przerażone oczy Emmy i staram się jej przekazać spojrzeniem, jak bardzo ją kocham, jak bardzo jest mi przykro. Aż mnie mdli z przerażenia, bo wiem, że nasz czas powoli dobiega końca. Mogę już tylko modlić się o to, żeby moja śliczna mała córcia umarła szybko i bezboleśnie — i żeby ten potwór okazał mi odrobinę litości, a zaraz potem zakończył moje cierpienie.

Nagle rozlega się huk wystrzału, a z moich ust wydobywa się mrożący krew w żyłach krzyk.