W sieci intryg - ebook

Prolog

„Zobaczyć Neapol i umrzeć”. Te romantyczne słowa można interpretować na dwa sposoby. Andrew, lord Lanchester, z dezaprobatą spojrzał na rudery stojące rzędem wzdłuż nabrzeża. Powiódł wzrokiem po łuszczącej się farbie na ścianach i z trudem pohamował odruch wymiotny, wywołany odorem bijącym z rynsztoków. Czy miał szansę znaleźć tu przebiegłego oszusta i złodzieja w jednej osobie? Andrew mocno w to wątpił, jednak musiał szukać tego osobnika, aby oczyścić własne dobre imię.

Wcześniej dowódca obiecał milczeć i nikomu nie ujawnić listu oskarżającego Andrew o kradzież pułkowych sreber wartych ponad dziesięć tysięcy funtów.

– Wiesz, Lanchester, że wyjątkowo cenię twoje słowo – stwierdził major Harrison – ale doszło do kradzieży sreber wtedy, gdy odpowiadałeś za ich zabezpieczenie.

– Przysięgam, majorze, że jestem niewinny. Owszem, znalazłem się w trudnym położeniu i miałem kłopoty finansowe, temu nie przeczę, ale udało mi się je rozwiązać. Po co byłyby mi srebra? Przetopione stanowiłyby tylko cząstkę swej wartości, a inaczej sprzedać ich nie sposób.

– Chyba że zostały wywiezione za granicę.

– Mimo wszystko… – Andrew poczuł, że ogarnia go złość. – Myślisz, że po to w tamtym okresie pojechałem do Włoch?

– Nie powiedziałem, że cię podejrzewam, Lanchester. Nie unoś się dumą. Gdybym chciał, poszedłbym z tym listem do szefostwa i postawił cię przed sądem wojskowym. Jestem przekonany, że ten, kto zabrał srebra, chciał ci zaszkodzić. Uważam, że masz wroga. Pomyśl dobrze, Andrew. Kto nienawidzi cię na tyle, by chcieć twojego upadku?

– O ile mi wiadomo, nie mam wrogów, a przynajmniej nie takich, którzy chcieliby mnie zrujnować.

– Musi być ktoś taki… A może to porucznik Gordon? Czy nie kazałeś ukarać go za oszukiwanie przy grze w karty i zachowanie niegodne dżentelmena i oficera?

– William Gordon? – Andrew zmarszczył brwi. – Wielkie nieba, całkiem o nim zapomniałem. To było tak dawno. Zresztą kilka miesięcy później złożył dymisję i znikł. Czy nie miało to związku z żoną innego oficera?

– Owszem. Oficer chciał wyciszyć sprawę, ale Gordona poproszono o złożenie dymisji. Ostatnio słyszałem, że wyjechał za granicę po tym, jak odziedziczył niewielki majątek, i przepuścił większą jego część w ciągu kilku tygodni. Zdaje mi się, że przez pewien czas przebywał we Włoszech. Od dawna nie miałem o nim wiadomości. Możliwe nawet, że nie żyje.

– Porucznik Gordon – powiedział w zadumie Andrew. – No cóż, niewykluczone, chociaż nie rozumiem, dlaczego aż tak by mnie nienawidził.

– Nie mówię, że to Gordon, jednak niewątpliwie ktoś chce cię zniszczyć. Nie stoisz komuś na drodze? Kto skorzystałby, gdybyś został skompromitowany albo, co nie daj Boże, odszedł na tamten świat? – zapytał z poważną miną major Harrison, czym zadziwił Andrew. – Nie byłbyś pierwszym, który odebrał sobie życie, bo nie mógł znieść piętna niesławy i potępienia. Zresztą nawet plotki mogłyby, na przykład, pozbawić cię szans na zawarcie korzystnego małżeństwa.

– Rzeczywiście, myślałem o tym, by oświadczyć się pewnej damie. Naturalnie, nie mogę nawet myśleć o małżeństwie, póki nie oczyszczę się z zarzutów.Rozdział pierwszy

Mariah, wdowa po niedawno zmarłym lordzie Winstonie Fanshawe, stała przy oknie pokoju i kontemplowała krajobraz. Włoskie jeziora były niezaprzeczalnie piękne. W ciepły, bezchmurny dzień woda lśniła i mieniła się w słońcu, a sielski widok dookoła wprost zachwycał. Uznała, że ta okolica podoba jej się jeszcze bardziej niż inne części Włoch, które przez ostatnie miesiące zwiedzała wraz z przyjaciółmi, lordem Hubertem i jego żoną, lady Sylwią. Obecnie przebywali w udostępnionej im willi nad jeziorem Como. Mieli stąd niedaleko do Mediolanu, a okoliczne lasy i jeziora cieszyły oczy.

W trakcie podróży przyjaciele dogadzali jej i robili wszystko, żeby była zadowolona. Czemu więc raz po raz do oczu napływały jej łzy? Dlaczego była przewrażliwiona i nawet w otoczeniu przyjaciół od czasu do czasu czuła się samotna? Czy to nie z powodu ostatnich dramatycznych przeżyć? Została porwana i uwięziona przez bezwzględnego kapitana Blake’a, który chciał poprzez małżeństwo zawładnąć jej majątkiem. Gdy się opierała, karmił ją narkotykiem, ale na szczęście lord George Marlowe odnalazł ją i odwiózł do Lanchesterów.

Już teraz zastanawiała się, dokąd pojedzie później, po powrocie z Włoch. Zmarły mąż zostawił jej kilka posiadłości, ale w żadnej z nich nie czuła się jak u siebie. Przemieszczała się to tu, to tam, ale nigdzie nie potrafiła zatrzymać się dłużej niż na kilka dni. Nawet gdy odwiedziła sprawdzonego przyjaciela, z którym przez pewien czas razem się wychowywała, Justina, księcia Avonlea, doskwierała jej wewnętrzna pustka. Właściwie czego szukała?

– Mariah, moja droga, mamy gościa. Zejdziesz na dół?

Odwróciła się do lady Sylwii. To ona i jej mąż zaproponowali jej wspólną wyprawę do Włoch, aby Mariah w pełni oderwała się od wspomnień o porwaniu. Pamiętała, że zamaskowani mężczyźni, którzy napadli na powóz, przycisnęli jej do twarzy cuchnącą szmatę wtedy, gdy próbowała pomóc Jane Lanchester, towarzyszącej jej w podróży do Londynu. Dzielna przyjaciółka podała się za nią w nadziei, że oszuka porywaczy. Mariah polubiła tę inteligentną, energiczną młodą kobietę. Ostatnio szczęśliwie wyszła za mąż za lorda George’a Marlowe’a, który je obie wyrwał z rąk Blake’a.

Sympatia Mariah rozciągała się również na brata Jane, lorda Andrew Lanchestera. Niestety, prawdopodobnie wciąż wzdychał do Lucindy Avonlea, chociaż było wiadomo, że ona jest po uszy i z wzajemnością zakochana w swoim mężu, Justinie Avonlea. Mariah obiecała sobie, że nie będzie rozmyślać o Andrew. To byłoby w najwyższym stopniu nierozważne.

– Powinnaś zejść, moja droga – wyrwała ją z zamyślenia Sylwia. – Będzie niezręcznie, jeśli tego nie zrobisz.

Odwiedzało ich tak wielu gości, że czasem Mariah tęskniła za spokojem. Niezbyt grzecznie spytała:

– Kogo przyniosło dzisiaj z rana?

– Powinnaś się ucieszyć. Odwiedził nas ktoś, kto przywiózł ci listy i twierdzi, że jest twoim przyjacielem.

– Czy to lord Lanchester? – spytała Mariah, starając się zachować obojętny ton. – Wspominał, że może nas odwiedzi…

– Znasz tego dżentelmena?

– Tak, to sąsiad i przyjaciel księcia Avonlea, bardzo porządny człowiek.

– W to ani przez chwilę nie wątpiłam – odparła z uśmiechem Sylwia. – Zejdziesz więc?

– Tak, daj mi tylko chwilę na poprawienie fryzury.

Gdy przyjaciółka wyszła z pokoju, Mariah przejrzała się w lustrze, poprawiła związany z tyłu głowy kok i uwolniła kilka kosmyków, by opadały jej na twarz. Mimo że ostatnio często spacerowała w słońcu, wciąż miała budzącą podziw jasną i gładką cerę.

Podekscytowana, zeszła po szerokich marmurowych schodach. Otoczona drzewami willa, usytuowana na stoku wzgórza nad jeziorem, była okazała. Należała do hrabiego Paola, wypróbowanego przyjaciela lorda Huberta, który udostępnił im dom, ponieważ wyjechał do Wenecji.

Mariah była bardzo ciekawa, co ma jej do powiedzenia Andrew. Kilka miesięcy temu zdawało jej się, że jest bliski oświadczyn, ale nagle się od niej oddalił. Nie miała pojęcia, czym go zniechęciła. Czyżby źle odczytała oznaki? Wielu mężczyzn schlebiało jej i obsypywało ją komplementami, ale nie on. Między innymi dlatego przez pewien czas żywiła nadzieję, że Andrew Lanchester podziwia w niej nie tylko urodę, ale przede wszystkim niezależnego ducha i silny charakter.

Wchodząc do salonu, zauważyła wyraz rozbawienia na twarzach lorda Huberta i lady Sylwii, a także uśmiech lorda Lanchestera. Urodziwa twarz, ciemne włosy i wyraziste oczy czyniły z niego mężczyznę, którego natychmiast się zapamiętuje.

– Lady Fanshawe… Mariah – powitał ją, podchodząc z wyciągniętymi ramionami. – Jak się miewasz? Ufam, że podróże po Włoszech pomogły w podreperowaniu zdrowia.

– Nie byłam chora – zauważyła Mariah. – Nie mam również tak słabej kondycji, aby porwanie na trwałe mi zaszkodziło. Po prostu potrzebowałam odmiany. Zresztą moi przyjaciele wspaniale się mną opiekują.

– Przyjemnie mi to słyszeć. Jane i Lucinda przesyłają serdeczne pozdrowienia. Przywiozłem listy. Jeden z nich jest na pewno ważny, bo Justin nie chciał powierzyć go poczcie. Poprosił, abym przekazał go osobiście.

– Dziękuję, że poświęciłeś czas, aby do mnie przyjechać. – Mariah starała się zapanować nad emocjami. – Podejrzewam, że Jane nadal przyjmuje gratulacje. Jej list dotarł do nas z dużym opóźnieniem. Na pewno wybrałabym się na ślub, ale nie miałam pojęcia o jej zamiarach, kiedy wyjeżdżaliśmy. Odwiedzę ją, jak tylko wrócimy do Anglii. Muszę kupić jej jakiś prezent.

– Jane z pewnością ucieszy się z wizyty. Jak podoba ci się we Włoszech? Wiem, że wcześniej bywałaś w tym kraju, ale chyba nie nad jeziorami, prawda?

– Winston przywiózł mnie tutaj w czasie podróży poślubnej – wyjaśniła Mariah. – Większość czasu poświęciliśmy właśnie oglądaniu jezior, a potem pojechaliśmy do Wenecji. Gdy z Wenecji wracaliśmy do Mediolanu, choroba męża się nasiliła. Wtedy pierwszy raz zdałam sobie sprawę z tego, że długo nie pożyje. – Głos zaczął jej się łamać na wspomnienie smutnych chwil i zamilkła.

Świadomość, że jej dobry i kochający mąż wkrótce umrze, omal jej nie załamała. Dopiero wtedy zrozumiała, jak bardzo go kocha. Poślubiła go na złość wszystkim. Poczuła się upokorzona, gdy Justin Avonlea oświadczył jej się z poczucia obowiązku, ale poza tym chciała być rozpieszczana, podziwiana i otaczana zazdrością, gdziekolwiek się pojawi. Troskliwość i szczodrość Winstona sprawiły, że szczerze go pokochała, a myśl o tym, że go straci, była dla niej nie do zniesienia.

– Mąż nie chciał wrócić do Anglii, by tam umrzeć. Uwielbiał słońce i był bardzo szczęśliwy, że może spędzić ostatnie dni we Włoszech.

– Nie wiedziałem o tym – powiedział Andrew.

– Rzadko o tym mówię, bo ten temat wytrąca mnie z równowagi.

Odwróciła się, bo do oczu cisnęły jej się łzy. Sama się dziwiła, skąd się wzięły. Sądziła, że pogodziła się ze śmiercią Winstona. Czyżby miało to jakiś związek z Andrew, co do którego straciła nadzieję?

Zapadło niezręczne milczenie, które przerwała Sylwia:

– Przyjemnie jest zobaczyć znajomych z rodzinnych stron. Liczę na to, że zje pan dzisiaj z nami obiad, lordzie Lanchester. Zjawi się kilkoro przyjaciół i bardzo bym chciała, aby pan do nas dołączył.

– Jestem zaszczycony zaproszeniem – odparł Andrew. – Mariah, mam również wiadomość od Lucindy. Kiedy opuszczałem Anglię, spodziewała się lada dzień rozwiązania. Może zechcesz usłyszeć o tym, na przykład podczas krótkiego spaceru po ogrodzie?

– Dlaczego nie? Bardzo chciałabym wiedzieć, jak Lucinda sobie radzi. Gdyby nie była przy nadziei, zapewne podróżowałaby z nami.

– Sądzę, że tak. – Andrew wyprowadził Mariah do ogrodu. – Powiedziała, że chętnie przyjechałaby w odwiedziny, gdybyś przebywała we Włoszech jeszcze w przyszłym roku na wiosnę. Dziecko będzie wtedy dostatecznie duże, by podróżować pod opieką piastunki.

– Zdaje się, że bardzo lubisz Lucindę, prawda?

– Lubię ich oboje. Justin jest moim przyjacielem – odrzekł Andrew i po chwili wahania spytał: – Czy w pełni doszłaś do siebie po nieszczęsnym porwaniu?

– Naturalnie, śpię spokojnie. Pogodziłam się z tym, że mój majątek przyciąga wyjątkowo niestosownych adoratorów. Miałam nadzieję, że oświadczy mi się jakiś dżentelmen, któremu mogłabym zaufać, ale nie spotkałam na swojej drodze nikogo, kto wydałby mi się odpowiednim kandydatem na przyzwoitego i niekłopotliwego męża.

– Rozumiem, że hazardzista nie wchodzi w grę. Czego oczekujesz?

– No cóż… Mężczyzny o dobrych manierach, zasługującego na szacunek i dającego pewność, że zaopiekuje się mną i dziećmi, które może będziemy mieli.

– To skromna lista życzeń. Na twoim miejscu wymagałbym więcej. Życzyłbym sobie, żeby oprócz tego miał poczucie humoru, był przystojny i dysponował majątkiem nie mniejszym od twojego.

– Byłoby chyba nierozsądnie z mojej strony domagać się zbyt wiele. Kiedyś szukałam miłości, obecnie byłabym gotowa zadowolić się sympatią i szacunkiem. Natomiast stanowczo nie zaakceptuję mężczyzny, który myślałby tylko o moich pieniądzach.

– Rozumiem. Może chciałabyś, żebym zebrał informacje o niektórych kandydatach. Na przykład sprawdził, czy nie potrzebują na gwałt pieniędzy albo nie są mniej szacowni, niż się z pozoru wydaje?

Mariah umknęła spojrzeniem. Gdyby powiedziała za dużo, mogłaby się zdradzić ze swoimi uczuciami, a to zapewne skończyłoby się dla niej upokorzeniem.

– Jeśli dotrzymasz mi tutaj towarzystwa, to może przepłoszysz łowców posagów – zauważyła z uśmiechem. – A teraz opowiedz mi o tym, czego Lucinda nie napisała.

Po pożegnaniu z Andrew Mariah wzięła z domu szal i wolnym krokiem wspięła się na wzgórze. Zapragnęła pobyć sama. Jak Andrew mogło przyjść do głowy, że będzie sprawdzał kandydatów do mojej ręki? Co za pomysł! – zżymała się w duchu. Gdy była młodsza, po śmierci rodziców zamieszkała w Avonlea jako podopieczna starego księcia. Wówczas zainteresowała się przystojnym młodzieńcem z sąsiedztwa, ale Andrew zachowywał się wobec niej jak starszy brat. W ogóle jej nie dostrzegał albo traktował ją wyniośle i lekceważąco, czym nieraz w tamtych latach doprowadził ją do łez. Pewnego dnia wyjechał na dłuższy czas do Londynu i wrócił odmieniony. Później Mariah dowiedziała się, że wstąpił do wojska. Przeżyła coś w rodzaju zawodu miłosnego, naturalnie, na poziomie podlotka, a w miarę jak stawała się piękną młodą kobietą coraz bardziej zapominała o Andrew. Miała liczne grono adoratorów i przyjaciół, jednak w nikim z nich się nie zakochała.

– Och, do diabła – powiedziała na głos. – Winstonie, dlaczego musiałeś mnie opuścić?

Im silniej doskwierał jej brak kochającego męża, tym bardziej dojmujące stawało się poczucie osamotnienia. Czy do końca życia była skazana jedynie na towarzystwo przyjaciół? Czy nie mogła mieć kogoś wyjątkowego tylko dla siebie? – zadręczała się pytaniami Mariah.

Pod wpływem impulsu odwróciła się od krawędzi urwiska i ruszyła na oślep przez las, nie zastanawiając się, dokąd zmierza. Przygnębiona, szła z pochyloną głową. Nagle usłyszała okrzyk i za ramiona chwyciły ją silne ręce.

– Proszę mi wybaczyć – usłyszała. – Idąc dalej w tym kierunku, mogłaby pani runąć w przepaść. – Ojej… dziękuję – bąknęła Mariah, podnosząc głowę i patrząc na mężczyznę, o którym mogłaby powiedzieć, że jest przystojny, lecz zarazem posępny i przez to raczej odpychający. – Proszę mi wybaczyć, omal na pana nie wpadłam. Zamyśliłam się.

– Miło mi, że mogłem się przydać. Wprawdzie za drzewami zaczyna się stroma ścieżka, ale niedawno zeszła po stoku kamienna lawina. Powinno się zagrodzić ścieżkę, żeby uchronić niczego niepodejrzewających spacerowiczów przed wypadkiem. Och, nie przedstawiłem się! Porucznik Peter Grainger. Przyjechałem niedawno. Wuj i ciotka wynajęli willę po drugiej stronie jeziora, a ja wybrałem się na spacer i odkryłem urwisko. Czy pani również mieszka w pobliżu?

– Nazywam się Fanshawe – powiedziała Mariah i lekko się zarumieniła pod wpływem intensywności spojrzenia porucznika. – Wraz z przyjaciółmi zatrzymałam się w willi stojącej na tym stoku, tylko niżej. Chciałam zobaczyć widok ze szczytu, ale zdaje się, że niechcący zboczyłam z drogi. Pańskie ostrzeżenie przyszło w samą porę.

Peter Grainger skłonił lekko głowę i uchylił kapelusza.

– To doprawdy drobiazg. Czy długo tu pani zabawi, panno Fanshawe?

– Jestem lady Fanshawe, wdowa po Winstonie Fanshawe – podkreśliła wyniośle Mariah. – Maniery tego człowieka wprawiały ją w zakłopotanie, chociaż nie mogła sobie uświadomić, co właściwie budzi jej podejrzliwość. – Jeszcze nie zdecydowaliśmy, ile czasu tu spędzimy.

– Proszę mi wybaczyć, nie wiedziałem.

Grainger zmierzył wzrokiem młodą wdowę, jakby dopiero teraz zauważył białą muślinową suknię z akcentami różowego, pantofle z białej skórki i białe bawełniane rękawiczki z tym samym różowym wykończeniem wokół nadgarstków, które występowało na sukni i szalu.

– Może jeszcze się spotkamy, lady Fanshawe – dodał Grainger, ponownie uchylił kapelusza i się oddalił.

Mariah popatrzyła za odchodzącym porucznikiem. Zwróciła się do niego wyniosłym tonem, chociaż z pewnością był Bogu ducha winnym dżentelmenem. Przecież nie mógł znać jej statusu. Poza tym zwykle nikomu o nim nie przypominała. Co się z nią działo? Czyżby miała tak niskie mniemanie o sobie, że w każdym mężczyźnie okazującym jej najmniejsze zainteresowanie widzi łowcę posagów?

Szybkim krokiem ruszyła w kierunku willi. Czy to wygórowane życzenie, jeśli chce, by kochano ją dlatego, że jest sobą? Tylko co musiałby zrobić mężczyzna, by ją przekonać, że nie interesuje go jej majątek odziedziczony po zmarłym mężu? Z powodu porwania stała się nadmiernie podejrzliwa, a to niemądre i niesłuszne. Musiała odbudować swoją wiarę w ludzi. Jeśli chciała znaleźć szczęście w małżeństwie, powinna dać dżentelmenom szansę zdobycia jej zaufania.

Gdyby tylko Andrew Lanchester okazał jej trochę zainteresowania… Mariah przypuszczała, że jest w nim zakochana. Andrew należał do silnych, małomównych mężczyzn, w jakich gustowała. Taki człowiek miał szansę zainteresować ją na dłużej niż tylko przez kilka tygodni. Przy odrobinie zachęty z jego strony prawdopodobnie godziłaby się zostać jego żoną, jednak niespodziewanie Andrew się wycofał. Pozostał oddanym i życzliwym przyjacielem, ale wyglądało na to, że cieplejsze uczucia już w nim wygasły.

Jeszcze bardziej przyspieszyła kroku. Nie miało sensu roztrząsać bez końca przeszłości. Doszła do wniosku, że potrzebuje towarzysza życia. Jeśli na Andrew Lanchestera nie może liczyć, należy znaleźć kogoś innego. Postanowiła, że gdy następnym razem spotka przystojnego mężczyznę, zachowa uśmiech na twarzy i otwarty umysł. Jeśli będzie odrzucać wszystkie propozycje, to skończy jako zgorzkniała i samotna stara wdowa.

– Lanchester! – Andrew usłyszał wołanie, gdy opuszczał gospodę, w której zatrzymał się na czas kilkudniowego pobytu nad włoskimi jeziorami. Przez chwilę zastanawiał się, kto przed nim stanął, zaraz jednak uśmiechnął się, rozpoznając Petera Graingera.

– Co pan tu robi? – spytał porucznik.

– Odwiedzam przyjaciół – odrzekł Andrew. – Miałem sprawę w Neapolu, niczego nie załatwiłem, postanowiłem więc trochę zboczyć z trasy i obejrzeć miejsce wyjątkowej urody. Pan jest tutaj sam?

– Nie, z wujostwem. Słyszałem, że pan wystąpił z wojska. Mam nadzieję, że nie stało się nic złego.

– Czemu pan pyta? – spytał ostro Andrew, natychmiast jednak skarcił się w duchu. Porucznik Grainger nie był jego wrogiem. Można by nawet powiedzieć, że do pewnego stopnia się przyjaźnili, chociaż Peter był młodszy nie tylko wiekiem, ale i stopniem. – Uznałem, że czas się ustatkować i zająć prowadzeniem majątku. Słyszałem, że pana może czekać awans.

– Tak mi wywróżyli z kart, ale niewykluczone, że i ja wkrótce opuszczę armię. Przed kilkoma miesiącami wuj poważnie zachorował i musi spędzać dużo czasu w ciepłym klimacie. Ciotka poprosiła, bym pomógł im się tutaj urządzić, a ponieważ nie mają dziedzica, wuj chce, bym go zastąpił i przejął pieczę nad posiadłością w Anglii.

– Spełni pan ich życzenie?

– Tak sądzę. Gdzie pan się zatrzymał?

– Tutaj, w gospodzie. To zupełnie nieodpowiednie miejsce, Lanchester. Zajmujemy z wujostwem obszerną willę. Wiem, że wyrażam życzenie ciotki, która chciałaby, aby pan został naszym gościem. Szczerze mówiąc, nie obraziłbym się, gdyby przy okazji udzielił mi pan kilku rad.

– Dziękuję, ale, niestety, dziś nie mogę skorzystać z zaproszenia – odrzekł Andrew. – Jeśli mogę w czymś pomóc, z przyjemnością służę zarówno radą, jak i konkretnym wsparciem.

– Cieszę się, że na pana wpadłem, Lanchester. Ciotka będzie zachwycona tą znajomością. Czuje się nieco zagubiona, chciałaby znaleźć dla siebie właściwe miejsce. Wujostwo wynajęli w okolicy willę, ale niewykluczone, że będą potrzebować lokum również w Mediolanie, a ja nie znam języka tak dobrze, jak chciałbym.

– Tymczasem pana odprowadzę i po drodze porozmawiamy o konkretach.

Zamyślony, Andrew zrównał krok z porucznikiem. Poranne spotkanie z Mariah przebiegło mniej obiecująco, niż się spodziewał. Rozważał, czy nie opowiedzieć jej o swoim problemie, ponieważ w swoim czasie Mariah miała prawo spodziewać się jego oświadczyn. Niewykluczone, że okazałby zrozumienie, gdyby się jej zwierzył z kłopotów, chociaż trudno oczekiwać, by piękna, inteligentna i bogata kobieta czekała, aż on odkryje, kto chce go zniszczyć. W dodatku Mariah dała mu jasno do zrozumienia, że ma dosyć samotności i zamierza wkrótce wyjść za mąż.

Poza wszystkim nie był pewien, czy jest ona kobietą, której pragnie bardziej niż innych. Czasem wydawało mu się, że jest o tym przekonany, kiedy indziej ogarniały go wątpliwości. Lord Winston Fanshawe, bogaty i starszy od Mariah, niemiłosiernie ją rozpuścił. Czy w drugim związku chciała mieć podobną swobodę i oczekiwała nieustannego spełniania swoich życzeń? Andrew nie widział się w takim małżeństwie.

Przerwał rozmyślania i skupił uwagę na swoim towarzyszu. Może Peter Grainger wie, gdzie można znaleźć Williama Gordona? – zadał sobie w duchu pytanie. Naturalnie, musiał zachować daleko posuniętą ostrożność przy indagowaniu o Gordona. Jako dżentelmen, człowiek z zasadami i honorowy, Andrew miał świadomość, że nie wolno mu rzucać nieuzasadnionych oskarżeń.