W spojrzeniu wroga. Tom 2 - ebook

1
JUBILEE

Jakiś człowiek przygląda mi się z drugiego końca baru. Zauważam go tylko dlatego, że swoim zwyczajem opieram przedramiona na plastenowym blacie i wychylam się do przodu. Zerkam w lustro za plecami barmana i dzięki temu mam oko na salę. Facet, którego obserwuję, stosuje tę samą sztuczkę.

Jest tu nowy. Nie poznaję go, ale kogoś mi przypomina. Z pewnością rekrut chcący coś udowodnić, jak oni wszyscy. Rozgląda się ostrożnie, chyba nikogo tu nie zna. Ma na sobie podkoszulek, kurtkę i bojówki, wszystko lekko się opina, nie pasuje. Może nie zdążyli jeszcze zamówić jego rozmiaru. Albo to, albo założył cudzy mundur.

Zazwyczaj wystarczy tydzień, by żółtodziób przyjął do wiadomości, że nie należy zaczepiać kapitan Chase, nawet jeśli siedzi przy barze U Molly’ego Malone’a. Osiemnastolatka świadomie rezygnująca z flirtów z chłopakami to rzadkie zjawisko. Jednak będzie dla mnie bezpieczniej, wiem o tym, gdy od początku dam im do zrozumienia, że nie jestem zainteresowana.

Ale ten tutaj mnie intryguje. Sprawia, że na moment zapominam o swoich zasadach. Ma lekko kręcone ciemne włosy, gęste brwi i niebezpiecznie czarujące spojrzenie. Zmysłowe wargi wyginają się delikatnie w ledwie zauważalnym uśmieszku. To usta poety.

Wygląda dziwnie znajomo. Na szklance wokół moich palców formują się kropelki wilgoci. Zmieniam zdanie, nie mogę go znać – kogoś takiego z pewnością bym zapamiętała.

– Wszystko gra? – pyta barman. Opiera się o kontuar, zasłaniając mi widok, i kiwa głową w moją stronę.

Ten podły bar na podłej, rozdeptanej uliczce nosi pełną nostalgii nazwę U Molly’ego Malone’a, przywołującą widmo jakiejś zapomnianej legendy z leksykonu pradawnych irlandzkich wierzeń, który zamieszkujący tę planetę nieszczęśnicy uznali za swój. „Molly” to ważący ponad sto kilo łysiejący Chińczyk z chryzantemą wytatuowaną na karku. Odkąd tu wylądowałam, jestem jego ulubienicą, ponieważ dzięki mojej matce jako jedna z nielicznych osób znam więcej niż trzy słowa po chińsku.

Unoszę brwi.

– Próbujesz mnie upić? – pytam.

– Skarbie, nie zabronisz mi chyba żyć marzeniami?

– Kto wie, Molly, może któregoś dnia…

Znów spoglądam w lustro. Tym razem nieznajomy to zauważa i bezczelnie odwzajemnia spojrzenie. Zwalczam pokusę, by odwrócić wzrok, i nachylam się w stronę Molly’ego.

– Co to za jeden, tam, przy końcu baru?

Molly nie jest na tyle głupi, żeby się odwracać. Polerując od niechcenia szklankę, pyta:

– Ten przystojny?

– Uhm.

– Twierdzi, że jest tu nowy i próbuje się zorientować co i jak. Zadaje dużo pytań.

Dziwne. Młokosy ściągają tu zwykle stadami, całe plutony zdezorientowanych, przejętych chłopców i dziewcząt, które potulnie pójdą wszędzie, gdzie im się każe. Cichy głosik w mojej głowie upomina mnie, że to nie fair, że zaledwie dwa lata temu sama byłam tu nowa. Ale nic nie poradzę. Ci smarkacze są tak żałośnie nieprzygotowani do życia na Avonie, że nie mogę się powstrzymać.

Ten jednak wydaje się inny. Poza tym przyszedł sam. Wyostrzam wzrok, czując, jak włoski jeżą mi się na karku. Tu, na Avonie, „inny” zazwyczaj znaczy „niebezpieczny”.

– Dzięki, Molly.

Strzepuję na niego krople wilgoci z palców, a on krzywi się lekko, a potem z uśmiechem odwraca w stronę bardziej wymagających klientów. Facet wciąż patrzy. Teraz już całkiem otwarcie wykrzywia ustaw chełpliwym grymasie. Zdaję sobie sprawę, że się na niego gapię, ale co mi tam. Jeśli rzeczywiście jest żołnierzem, mogę powiedzieć, że przyglądałam mu się służbowo, w poszukiwaniu znaków ostrzegawczych. Owszem, jestem tu prywatnie, ale to nie znaczy, że nie ciąży na mnie odpowiedzialność. Furia może człowieka dopaść w każdej chwili.

Nieznajomy jest mniej więcej w moim wieku, więc nawet jeśli zaciągnął się jako szesnastolatek, ma za sobą nie więcej niż dwa lata służby. Najwyraźniej zdążył już zhardzieć, ale brak mu doświadczenia, by wiedzieć, że najwyższy czas zetrzeć z gęby ten durny uśmieszek. To nic, wystarczy, że pobędzie tu kilka tygodni. Ma piękne, jakby rzeźbione rysy i podbródek tak idealny, że mam ochotę go uderzyć. Cień zarostu wzdłuż żuchwy tylko podkreśla kształt twarzy. Zdaję sobie sprawę, że chłopcy tacy jak on bez wyjątku wyrastają na drani, ale z tej odległości dostrzegam tylko jego niezwykłą urodę. Wygląda jak stworzony przez artystę.

Widząc takich facetów, aż chce się uwierzyć w Boga.

Misjonarze powinni się o nich upominać. W końcu do tego, by strzelać do ludzi, atrakcyjny wygląd nie jest potrzebny, w szerzeniu wiary natomiast pewnie by pomógł.

Wpatrzona w jego odbicie w lustrze przyzywam go znaczącym ruchem podbródka. Nie reaguje od razu. W zwykłym barze na zwykłej planecie znaczyłoby to, że nie jest zainteresowany lub udaje niedostępnego. Ale ponieważ mój cel jest inny niż ludzi w zwykłych barach, jego wahanie daje mi do myślenia. Albo nie wie, kim jestem, albo o to nie dba. To pierwsze jest raczej niemożliwe – wszyscy na tym kawałku skały znają kapitan Lee Chase, nawet jeśli dopiero tu przybyli. Problem w tym, że jeśli prawdą jest to drugie, mam przed sobą kogoś więcej niż zwykłego rekruta. Jakiś urzędas z kwatery głównej tajniaczy się, udając jednego z nas? A może agent Terra Dynamics przyjechał sprawdzić, czy wojsko robi, co do niego należy, żeby zapobiec kolejnej rebelii? Zdarza się przecież, że korporacje wysyłają szpiegów, by się upewnić, że rząd wywiązuje się ze swojej części umowy. To tylko utrudnia nam pracę. Korporacje wiecznie lobbują za prawem do zatrudniania najemników, ale ponieważ Rada Galaktyki nie jest zachwycona pomysłem, by na planetach panoszyły się prywatne wojska, pozostaje im pisanie petycji o zwiększenie sił rządowych. A może tego kolesia przysłała właśnie Rada, by powęszył na Avonie przed planowanym za kilka miesięcy audytem planetarnym?

Niezależnie od tego, kim jest, jego obecność nie oznacza dla mnie nic dobrego. Czemu oni wszyscy nie zostawią mnie w spokoju, żebym mogła po prostu robić, co do mnie należy?

Nieznajomy bierze piwo i podchodzi. Całkiem udatnie odgrywa nieśmiały entuzjazm, niby zaskoczony tym, że go wyróżniłam. Nie ze mną te numery.

– Cześć – oto całe powitanie. – Tylko nie wpadaj w panikę. Twój drink jest niebieski.

Popijam jedną z autorskich mikstur Molly’ego. Czasem przygotowuje je dla mnie za darmo, bo cieszy się, że może mieszać drinki, zamiast wciąż rozlewać piwo.

W mgnieniu oka podejmuję decyzję. Skoro facet chce udawać Greka, mogę poudawać razem z nim. Ostatecznie całkiem miło się na niego patrzy, a poza tym zżera mnie ciekawość – chcę się dowiedzieć, co będzie, jeśli przyłączę się do tej szopki. Dobrze wiem, że nie jest mną zainteresowany. W każdym razie nie tak, jak próbuje mi wmówić.

Wyjmuję z kieliszka plastikową wykałaczkę – jest jaskraworóżowa – i zjadam po jednej nadziane na nią wisienki. Facet patrzy mi na usta, co napełnia mnie chwilowym zadowoleniem. Molly rzadko ma okazję mieszać drinki, a ja rzadko mam okazję flirtować.

Uśmiecham się lekko i nieznacznie pochylam w jego stronę. – Lubię niebieski.

Otwiera usta, ale zamiast odpowiedzieć, zanosi się kaszlem.

– Bagienna grypa? – pytam z fałszywą troską. – Molly ci pomoże. Tutejszy alkohol leczy wszystko, od zranionych uczuć po zapalenie wyrostka.

– Serio?

Odzyskał głos i uśmiech. Pod maską zakłopotanego chłopca dostrzegam przebłysk zadowolenia. Dobrze się bawi.

Ty też, zauważa złośliwy głosik w mojej głowie. Ignoruję go.

– Poczekaj chwilę, a zobaczymy, czy mój język zrobi się niebieski do kompletu.

– Chcesz, żebym sprawdził?

W tle widzę część mojego plutonu. Obserwują nas, na pewno czekają, czy coś z niego wyciągnę.

– Śmiało sobie pogrywasz.

Parska śmiechem i opiera się łokciem o kontuar – mała kapitulacja, przerwa w grze. Nie tyle do mnie uderza, ile próbuje mnie wyczuć.

Odstawiam drinka na blat baru, na którym ktoś wydrapał swoje inicjały. Były tu, zanim się pojawiłam, choć ich właściciel zniknął dawno temu.

– W tym momencie, Romeo, należałoby się przedstawić.

– I zepsuć aurę tajemnicy? – mówi nieznajomy i unosi brwi. – Z tego, co pamiętam, Romeo nie zdjął maski, kiedy poznał Jubilee.

– Julię – poprawiam go, usiłując opanować grymas na dźwięk mojego pełnego imienia.

Musi być nowy, skoro nie wie, że go nie znoszę. Ale przynajmniej dał mi ważną wskazówkę. Zna Szekspira, a to znaczy, że chodził do szkoły poza Avonem. Mieszkańcy mokradeł miewają kłopoty z czytaniem instrukcji, a co dopiero dawnych klasyków.

– Widzę, że mam do czynienia z uczoną – odpowiada z błyskiem w oku. – Dziwię się, że cię tutaj spotykam. Chyba musiałaś się komuś narazić, żeby utkwić na Avonie?

Opieram łokcie o bar, obracając w palcach plastikową wykałaczkę.

– Jestem urodzoną buntowniczką.

– Uwielbiam buntowniczki.

Romeo zerka na mnie z uśmiechem, po czym odwraca wzrok. A jednak to mgnienie wystarczyło, bym zauważyła, że jest zdenerwowany. Dobrze mnie wyszkolono w wychwytywaniu ledwo dostrzegalnych zmian, przypływów i odpływów ludzkich emocji. Tu lekki tik, tam napięta linia mięśni – czasem to jedyne sygnały wskazujące, że ktoś zamierza się wysadzić w powietrze i zabrać cię ze sobą.

Adrenalina wyostrza mi zmysły. Wychylam się do przodu. W lokalu unoszą się pomieszane zapachy rozlanego piwa, dymu z cygar i odświeżacza powietrza, jednak żaden z nich nie jest na tyle silny, by przykryć wciskającą się do środka ostrą woń mokradeł. Staram się ignorować śmiech moich podkomendnych przy stoliku w głębi sali i uważniej przyglądam się swojemu rozmówcy. W przytłumionym świetle trudno stwierdzić, czy ma rozszerzone źrenice. Jeśli jest tu od niedawna, furia raczej nie zdążyła go dopaść, chyba że przeniesiono go z innego miejsca na Avonie. Lekko się wierci pod moim bacznym spojrzeniem, po czym prostu- je plecy.

– Słuchaj – mówi. – Pozwól, że zapłacę za twojego drinka i będziesz miała mnie z głowy.

Jakimś cudem mnie przejrzał. Wie, że mu nie ufam.

– Chwila – odpowiadam i delikatnie, ale stanowczo chwytam go za ramię. Jeśli zechce odejść, zanim mu pozwolę, będzie musiał się wyrwać. – Nie jesteś żołnierzem – ciągnę. – Ani tubylcem. Zagadkowy z ciebie gość. Chcę się dowiedzieć o tobie więcej. Chyba nie zostawisz mojej ciekawości niezaspokojonej?

– Niezaspokojonej?

Jego uśmiech nie drgnął nawet o milimetr. Dobry jest. Nabieram pewności, że szpieguje dla Nova Techu, SpaceCorpu albo innej konkurującej z TerraDynem firmy, która wykupiła ziemię na Avonie.

– Nieładnie, pani kapitan Chase. Porzucam pozory.

– Nie przedstawiałam się.

– Jakby Niewzruszona Chase potrzebowała się przedstawiać.

Choć nigdy nie złapałam nikogo z mojego plutonu na używaniu tego przezwiska, to już po kilku dniach od mojego przyjazdu znali je niemal wszyscy. Nie odpowiadam. Zamiast tego uważnie przypatruję się nieznajomemu, usiłując dojść, gdzie go wcześniej widziałam. Jeśli to przestępca, mogłam się natknąć na jego zdjęcie w bazie danych.

Facet niby od niechcenia próbuje wyswobodzić ramię, jakby chciał sprawdzić, jak bardzo mi zależy na tym, żeby go zatrzymać.

– Chciałem tylko postawić ci drinka. Pozwól mi, a będziemy mogli się rozejść każde w swoją stronę i pomarzyć o tym, co mogłoby się stać, gdybyśmy jednak pogadali.

Zaciskam zęby. Jego przedramię napina się pod moim dotykiem. Nie brak mu siły, ale ja jestem lepiej przeszkolona.

– Słuchaj no, Romeo. Proponuję spacerek do kwatery głównej. Tam możemy gadać do woli.

Czuję pod palcami drgnienie mięśnia i zerkam na jego dłoń – jest pusta, ale po chwili nieznajomy zmienia pozycję i nagle coś, co trzyma w drugiej dłoni, wbija mi się w żebra. Broń. Niech to szlag. Nie dobrze mi znany lśniący gleidel, ale wiekowy, wysłużony pistolet na pociski. Nic dziwnego, że mimo panującego w barze gorąca facet miał na sobie kurtkę. Długie rękawy skrywały genotag, spiralny znaczek, który wszystkim miejscowym tatuuje się na przedramieniu w dniu narodzin.

– Wybacz. – Nachyla się do mnie, by ukryć tkwiącą między nami broń. – Naprawdę chciałem tylko postawić ci drinka.

Za jego plecami widzę moją gromadkę; skupieni przy stoliku, głowa przy głowie, śmieją się i co jakiś czas spoglądają w naszą stronę. Choć połowa z nich już kilka lat temu przekroczyła dwudziestkę, wciąż zachowują się jak dzieciaki. Mori, jedna z najstarszych, na krótką chwilę napotyka moje spojrzenie, ale zaraz odwraca wzrok i nie udaje mi się jej przekazać żadnego znaku. Dostrzegam starannie ułożone i usztywnione żelem różowe włosy Alexiego, który z przesadnym zainteresowaniem wpatruje się w ścianę. Myślą, że pozwoliłam temu facetowi się do mnie przykleić. Niewzruszonej Chase raz w życiu udał się podryw. Ponieważ na Avonie odbywają się wieczne roszady wojsk, moi podkomendni przybyli tu już po ogłoszeniu rozejmu – ich zmysły nie są w stanie gotowości. Nie są wystarczająco podejrzliwi.

– Żartujesz sobie? – odpowiadam.

Moja własna broń tkwi przy biodrze, ale facet zdąży strzelić, zanim po nią sięgnę.

– Naprawdę myślisz, że ci się uda? – dodaję.

– Nie dałaś mi wyboru – mówi Romeo i zerka na moją kaburę. – Pani kapitan, ma pani na sobie zbyt dużo rzeczy. Proszę położyć pistolet na stołku. Powoli.

Spoglądam w stronę Molly’ego, ale jest odwrócony plecami. Wyciera szklanki, wpatrując się w holowid przy końcu baru. Usiłuję pochwycić czyjekolwiek spojrzenie, ale wszyscy bardzo się starają na mnie nie patrzeć. Najwyraźniej nie mogą się doczekać, aż opowiedzą w całej jednostce, że kapitan Chase dała się poderwać w knajpie Molly’ego Malone’a. Porywacz zasłania mnie swoim ciałem, a ja sięgam po broń i odkładam ją we wskazane miejsce. Obejmuje mnie w pasie i kieruje ku drzwiom.

– Panie przodem.

– Idiota!

Zaciskam pięści. Różowa wykałaczka wbija mi się w skórę dłoni. Lekko się obracam, by wyczuć siłę jego uścisku i rozkład masy ciała. I proszę – nieco zbyt mocno pochyla się do przodu. Spinam mięśnie i wykonuję gwałtowny obrót, wyginając plecy do tyłu i wykręcając ramię. Boli jak cholera, ale…

Romeo stęka i jeszcze mocniej wciska mi w bok lufę pistoletu. Nie puszcza. Dobry jest. Niech to, niech to… Niech to!

– Nie ty pierwsza tak mnie nazwałaś – mówi, oddychając odrobinę szybciej.

– Dobra… au, już idę!

Pozwalam, by zaprowadził mnie do drzwi. Mogłabym spróbować jeszcze raz, ale jeśli był na tyle głupi, żeby wnieść broń na teren bazy wojskowej, może być również na tyle głupi, by jej użyć. Jeśli to się skończy strzelaniną, niewykluczone, że ucierpią moi ludzie.

Poza tym za chwilę ktoś nas zatrzyma. Chociażby Alexi – zbyt dobrze mnie zna, by na to pozwolić. Ktoś zobaczy pistolet i przypomni sobie, że kapitan Chase nie ma zwyczaju opuszczać baru w towarzystwie nieznajomych mężczyzn. Ani w ogóle w czyimkolwiek towarzystwie. Ktoś sobie uświadomi, że coś tu jest nie tak.

Nic z tego. Kiedy zamykają się za nami drzwi, do moich uszu dochodzą ciche gwizdy i radosne pohukiwanie, a cały pluton wybucha śmiechem i zaczyna trajkotać jak stado kwok. Dranie, myślę z wściekłością. Jutro rano będziecie wszyscy biegali w kółko tak długo, aż zaczniecie marzyć o porwaniu przez rebelianta.

Bo właśnie z rebeliantem mam w tej chwili do czynienia. Nie wiem, skąd zna Szekspira ani gdzie się szkolił, ale jestem pewna, że to jeden z bagiennych szczurów. Mówią o sobie _fianna_ – wojownicy – ale to zwykłe, głodne krwi bandziory. Któż inny odważyłby się przedrzeć na teren bazy uzbrojony wyłącznie w przedpotopową spluwę? Przynajmniej nie muszę się bać, że w jednej chwili zmieni się w szalejącego mordercę, avońska furia dotyka bowiem wyłącznie przyjezdnych. Jedyne, o co muszę się martwić, to zwykła, pospolita brutalność, która mieszkańcom bagien przychodzi bez trudu.

Ściąga mnie z głównej ścieżki w ciemny kąt między barem a stojącą obok szopą, która pełni funkcję magazynu. Wtedy dopiero zaczynam rozumieć: jutro nie każę nikomu biegać w kółko. Jestem oficerem i zostałam schwytana przez rebelianta. Prawdopodobnie nigdy więcej nie zobaczę swojego oddziału, ponieważ rano będę już martwa.

Zaciskam zęby i szarpię ręką w dół i w bok, wbijając ostrze plastikowej wykałaczki w udo porywacza. Zanim ten zdąży zareagować, przekręcam ją gwałtownie, odłamując główkę, i już po chwili kawałek różowego plastiku tkwi zatopiony głęboko w jego mięśniu.

Przynajmniej nie poddam się bez walki.Chłopcy w tylnej uliczce puszczają ukradzione ze sznurków w świątyni petardy. Dziewczynka podgląda ich przez wyłom w murze, przyciskając twarz do zmurszałych cegieł. Wczoraj w świątyni urzędował ksiądz lute­ rański, ale dziś odbędzie się ślub i to jej matka jest odpowiedzialna za to, by przekształcić niepozorny budyneczek na końcu ulicy w coś, co przywoła zbyt już odległe wspomnienia tradycyjnych ceremonii na Ziemi.

Chłopcy odpalają petardy i sprawdzają, kto najdłużej zdoła utrzymać w dłoni czerwoną pałeczkę, zanim ta wystrzeli w niebo. Dziewczynka przeciska się przez szczelinę, podbiega i wyrywa największemu chłopcu zapaloną petardę. Syk i bijący od płonącego lontu żar sprawiają, że ma gęsią skórkę, ale mimo to nie puszcza.2
FLYNN

Piekący ból przeszywa mi udo. Na moment rozluźniam uścisk, a ona natychmiast odskakuje.

Mam ułamek sekundy na działanie. Wystarczy jeden fałszywy ruch, a będzie po mnie. Rzucam się do tyłu, ona za mną, i nagle wieczorną ciszę rozrywa huk wystrzału. Z mojej broni. Dziewczyna z bolesnym jękiem pada w błoto. Nie mam czasu się zastanawiać, czy zrobiłem jej krzywdę. Wszyscy w bazie musieli usłyszeć strzał i nawet jeśli początkowo zmyli ich błądzące pomiędzy budynkami echo, z pewnością prędko mnie odnajdą.

Sięgam ku niej, ale albo nic jej się nie stało, albo napędza ją adrenalina. Wymierza mi brutalnego kopniaka w ramię, który sprawia, że tracę czucie od łokcia w dół. Pistolet wyślizguje mi się z dłoni i ląduje na mokrej ziemi. Rzucamy się po niego oboje. Przeciwniczka celuje mi łokciem w splot słoneczny. Chybia o centymetr – tracę oddech, ale nie przytomność. Gwałtownie łapię powietrze i resztkami sił czołgam się ku pistoletowi, ale ona mnie wyprzedza. Chwytam ją za kostkę i odciągam, zanim zdoła chwycić broń albo zawołać pomoc.

Może i jest wyszkolona, ale ja walczę o rodzinę, dom i wolność. Ona – jedynie o swoją przeklętą wypłatę.

Przez dłuższą chwilę szamotaninie towarzyszy tylko chrapliwe _stac­cato_ naszych oddechów. Wreszcie wyczuwam pod palcami znajomy kształt pistoletu dziadka. Próbuję uderzyć ją łokciem w twarz. Uchyla się, ale traci równowagę, dzięki czemu udaje mi się przeturlać i już po chwili mierzę lufą w jej czoło.

Nieruchomieje.

Widzę tylko ciemny, wściekły błysk jej oczu. Nie jestem w stanie się odezwać, zbyt wzburzony walką, wciąż w szoku. Dziewczyna powoli unosi dłonie, wnętrzem do góry. Poddaje się.

Pragnę jedynie zwalić się w błoto. W tym momencie jednak do moich uszu dochodzą nawoływania żołnierzy, którzy usłyszeli strzał i polują na jego źródło. Nie mam czasu. Muszę zaciągnąć Chase do łódki – jeśli ją tu zostawię, znajdą ją natychmiast i nie zdążę zniknąć na bagnie.

Potrząsam pistoletem w niemym rozkazie. Oboje dźwigamy się na nogi. Chwytam ją i wykręcam jej ramię. Przyciskam broń do dołu jej pleców, tak by ją dobrze czuła.

Palce mam mokre i lepkie od krwi, ale jest zbyt ciemno, by stwierdzić, co się właściwie stało. Wiem, że strzał był celny – widziałem, jak moja przeciwniczka upada na ziemię. Teraz jednak stoi o własnych siłach, domyślam się więc, że rana nie jest zbyt groźna. Prawdopodobnie pocisk ledwie drasnął ją w bok.

Usiłuję uspokoić oddech i nasłuchuję głosów żołnierzy. Wydostanie się z bazy będzie piekielnie trudne. Szkoda, że nie mam czasu wysmarować się błotem dla kamuflażu. Jej skóra jest brązowa i w słabym świetle trudno ją dostrzec, moja jednak odznacza się bladością właściwą mieszkańcom tej wiecznie zasnutej chmurami planety, w związku z czym prawie świecę w ciemności.

– No i? – dyszy. – Co teraz? Mogłeś przynajmniej wycelować w serce zamiast w głowę. Ładniej bym wyglądała w trumnie.

– Z panią jest coś bardzo nie tak, droga kapitan Chase – odgryzam się, przyciskając ją do siebie.

Kosmyki czarnych włosów wymykają się jej z kucyka, łaskocząc mnie w twarz i wchodząc mi do oczu.

– Zaprasza pani nieszczęście.

– Zdaje mi się, że wcale nie potrzebujesz zaproszenia – warczy w odpowiedzi i choć stoi nieruchomo, niemal czuję, jak gotuje się z wściekłości.

Nie mogę jej puścić. W życiu nie pozwoliłaby mi odejść. Szarpie się gwałtownie i ból po raz kolejny przeszywa mi nogę.

Zaciskam palce na rękojeści pistoletu i nieco mocniej wciskam go w jej plecy.

Zbajerowanie kilku rekrutów nie stanowiło problemu, jednak ich dostęp do tajnych informacji był tak ograniczony, że nie zdołałem się niczego dowiedzieć. Ale ciągnąć za język kapitan Chase? Co mi strzeliło do głowy? Mój kuzyn Sean chyba umarłby ze śmiechu: największy pacyfista wśród _fianna_ trzyma na muszce żołnierkę o najkrwawszej reputacji na Avonie.

– Dobrze wiesz, że teraz już wszędzie rozpoznam twoją śliczną buźkę. – W jej głosie, pod warstwą gniewu, pobrzmiewa chełpliwa nuta. Jakby liczyło się dla niej tylko udowodnienie mi swojej wyższości, nawet jeśli miałoby to oznaczać, że za moment zginie. – Musisz się pozbyć problemu.

– Póg mo thóin, trodaire – mamroczę, zacieśniając uścisk.

„Pocałuj mnie w dupę, żołnierzu”.

Kapitan Chase wybucha czymś, co – choć nie rozumiem języka – brzmi jak stek obelg. Nie wygląda na Irlandkę, więc prawdopodobnie nie ma pojęcia, co powiedziałem. Rozpoznała jednak mój ton i odpowiedziała wiązką przekleństw… chyba po chińsku? Całkiem możliwe, że ma tamtejsze korzenie, choć z przybyszami z innych planet nigdy nie wiadomo. Próbuje się obrócić i syczy z bólu, bo gwałtowne szarpnięcie naruszyło ranę. Całe szczęście, że ją drasnąłem, inaczej nie zdołałbym jej utrzymać. Jest jeszcze silniejsza, niż się zdaje na pierwszy rzut oka.

Myśli kłębią mi się w głowie. Nic nie jest przesądzone. Jeśli szybko wpadnę na jakiś pomysł, mogę wyjść z tego cało. Rekruci w barze nie mieli pojęcia o tajemniczych zabudowaniach na wschodzie, ale kapitan Chase stacjonuje na Avonie dłużej niż ktokolwiek z nich. Któż może posiadać informacje, których szukam, jeśli nie złote dziecko armii?

Tamte zabudowania zbyt mocno mnie przerażają. Ujrzałem je po raz pierwszy zaledwie kilka godzin temu. Nie mam pojęcia, jak udało im się je ukryć.

Pojawiły się znikąd, otoczone płotem i reflektorami. Z zewnątrz nie sposób było określić, co znajduje się w środku: broń, nowe plany konstrukcji dronów poszukiwawczych, nieprzewidziane przez nas sposoby na zniszczenie _fianna_? Póki się nie dowiemy, co tam się dzieje, zagrożenie rośnie z każdą minutą.

Popycham zakładniczkę i ruszamy w stronę ogrodzenia bazy, trzymając się w cieniu i poza zasięgiem kamer.

– Miałaś kiedyś okazję docenić piękno tutejszych bagien?

– Przypuszczam, że jeśli porzucisz na nich moje ciało, nikt go nigdy nie znajdzie. Sprytnie.

– Plutonowy psycholog wie o twojej obsesji na punkcie własnej śmierci?

– Staram się tylko pomóc – mamrocze przez zaciśnięte zęby. Jesteśmy już niedaleko miejsca, gdzie przekradłem się przez płot, który w bardziej zaawansowanym technologicznie świecie natychmiast rozbłysnąłby laserami i rozbrzmiał jazgotem sześciu różnych sygnałów alarmowych. Jednak tu, poza granicą cywilizacji, żołnierzom zostały do dyspozycji tylko druty kolczaste i piesze patrole. Sztab dowodzenia wydaje na nich minimalne kwoty, i to widać. Do tego panujące od kilku miesięcy zawieszenie broni rozleniwiło wartowników. Patrole nie działają tak, jak powinny.

Słyszę nawoływania ekipy poszukiwawczej po drugiej stronie bazy, ale tu jest ciszej. Wojskowi zawsze wychodzą z założenia, że rebelianci zaatakują z bagien. Chyba im się zdaje, że jesteśmy za głupi, żeby okrążyć płot i podejść ich od strony miasta, tam, gdzie ogrodzenie jest słabiej strzeżone. Wiem, że ona też usłyszała nawoływania – nabiera powietrza, żeby krzyknąć, więc w ramach ostrzeżenia mocniej przyciskam jej lufę do skóry. Oboje nieruchomiejemy na długą, pełną napięcia chwilę. Czekam, aż postanowi sprawdzić, czy blefuję. Modlę się, by nie próbowała. W końcu z furią wypuszcza powietrze z płuc. Dała za wygraną.

Wystarczy kilka kopnięć i zakamuflowany otwór w siatce rozwiera się na nowo. Przedostajemy się na mroczne grzęzawisko. W ciemnościach majaczą łachy błota i nagie skały, poprzecinane tysiącami potoków i strumieni. Woda jest równie mulista jak podłoże, osłonięta trzcinami i gnijącymi wodorostami, więc nikt oprócz tubylców nie wie, gdzie zaczyna się ląd, póki nie postawi na nim stopy. Falujące kępy roślinności wskazują, że prądy ciągle ulegają zmianie – strumienie wody, to głębsze, to płytsze, każdego tygodnia przecinają się inaczej wśród mułu i dryfujących ospale wodorostów.

Niemal cały teren pogrążony jest w gęstej czerni, przez nieruchomą warstwę chmur nie przesącza się ani odrobina gwiezdnej poświaty. Uczono nas, że gdzieś na niebie sterują pływami trzy księżyce, ale nigdy ich nie widziałem. Tylko chmury, wiecznie chmury. Niebo nad Avonem jest szare.

Czółno czeka wyciągnięte na błotnisty brzeg pod płotem. Poobijany plastenowy kadłub i płaskie dno wyraźnie odróżniają je od łodzi, których używają wojskowe patrole, za to bezgłośnie wciska się w miejsca, których oni nawet nie widzą. Kiedy popycham swoją zakładniczkę na skraj wody, z jej ust dobywa się nieartykułowany pomruk.

– Większość ludzi uważa, że jestem czarujący – szepcę jej do ucha, by nie miała czasu zastanowić się nad drogą ucieczki. – Przez chwilę zdawało mi się, że nawet tobie się podobam, Jubilee.

Prycha. Z jakiegoś powodu wkurza ją, kiedy zwracam się do niej po imieniu. I dobrze. Kolejny sposób, żeby ją wyprowadzić z równowagi.

– Ale może dasz mi jeszcze jedną szansę – dodaję.

Wpycham ją do łódki i kopnięciem strącam nakrętkę z gwintu kanistra z paliwem. Ropa naftowa, której jesteśmy zmuszeni używać, jest tak toksyczna, że nawet stojąc, czuję jej opary. Chwytam Jubilee za kołnierz i wciskam jej twarz w otwór. Zachłystuje się i wciąga w płuca porcję gazu. Mija kilka sekund, zanim otrząsa się z bólu i uświadamia sobie, co zrobiłem, ale wtedy kończyny odmawiają jej już posłuszeństwa. Kiedy próbuje mnie odepchnąć, uginają się pod nią nogi. Wyrywa się, potyka i upada ciężko na dno łódki.

Nasze oczy na moment spotykają się w półmroku. Jubilee wpatruje się we mnie z wściekłością, usiłując podnieść się na łokciu, walcząc o zachowanie resztek przytomności. Ale już po chwili jej głowa uderza głucho o plastenowe dno. Nachylam się ostrożnie i podnoszę jej powieki. Zemdlała. Ocknie się z potwornym bólem głowy, ale to i tak lepsze od ciosu w potylicę. Gdybym źle wycelował, mógłbym ją zabić. Nie tracąc ani chwili, zabezpieczam broń i odpycham się stopą od brzegu. Czółno szybko i cicho sunie po powierzchni wody. Nie mogę zapalić latarni, ponieważ za moimi plecami wciąż tańczą światła latarek polujących na intruza wartowników. Nawiguję na oślep, szybko i miękko odpychając się od dna odczepionym od burty drągiem, bezbłędnie trzymając się kursu, który pozwoli mi się oddalić od niebezpieczeństwa.

Gdy światła reflektorów zaczynają omiatać powierzchnię bagna, jestem już poza ich zasięgiem. Wciąż mi się wydaje, że za moment poczuję zaciśniętą na kostce dłoń lub kapitańska pięść spotka się z moim żołądkiem, ale Jubilee ani drgnie.

Kiedy tylko cichną niosące się po wodzie głosy, a strumienie reflektorów znikają mi z oczu, zatrzymuję się na moment, żeby znaleźć i zapalić latarnię. Osłaniamy szklane ścianki wodorostami, które rozpraszają światło, otaczając je tajemniczą zielonobrązową poświatą. Żołnierze co jakiś czas dostrzegają nasze światełka, lecz dzięki kamuflażowi uznają je za błędne ogniki, postrach tutejszych bagien. Nie wiedzą, że ktoś, kto widział kiedyś prawdziwy ognik, nigdy nie pomyliłby go z naszą lampką.

Zawieszam latarnię na przytwierdzonym do dziobu drążku i odwracam się do _trodaire_, która wciąż leży nieprzytomna na dnie czółna. Nie ma już odwrotu. Niezależnie od tego, czy dziewczyna wie coś o ziemi niczyjej na wschód od bazy, czy nie, widziała moją twarz. Prawdopodobnie wciąż nie zna mojego nazwiska, ale jeśli zdoła skojarzyć je z moją siostrą, będzie mnie ścigać, póki nie dorwie – a wtedy to, co nazywają avońską furią, nie będzie jej potrzebne, by rozerwać mnie na strzępy.

Śmierć kapitan Chase byłaby ogromnym ciosem dla _trodairí_, a dla nas wielkim triumfem. Znam przynajmniej dwa tuziny rebeliantów, którzy zastrzeliliby ją bez chwili wahania i bez szczypty wyrzutów sumienia. Gdybym wrócił z jej ciałem, byliby zachwyceni.

Powoli wypuszczam powietrze z płuc i unoszę kciuk nad bezpiecznikiem zatkniętego za pasek pistoletu dziadka. Jeśli to zrobię, wpadnę w pułapkę, z której nie udało się uciec mojej siostrze. Słyszałem o leżącej przede mną dziewczynie więcej historii niż o którymkolwiek z pozostałych żołnierzy. Twierdzą, że jako jedyna nie została doświadczona tym, co nazywają avońską furią. Pewnie dlatego, że nie potrzebuje podobnie kiepskich wymówek, żeby stosować wobec nas przemoc – z tego, co słyszałem, robi to z czystą przyjemnością. Wśród rebeliantów krążą opowieści o tym, jak własnoręcznie zlikwidowała komórkę ruchu oporu w południowej części terytorium TerraDynu. O tym, że jej podkomendni mają najlepszy refleks, są zawsze pierwsi tam, gdzie coś się dzieje, i najdziksi w boju. O tym, jak dla rozrywki żywcem obdziera rebeliantów ze skóry. Tego ostatniego nie byłem taki pewien po tym, jak na mnie spojrzała, kiedy wyciągnąłem broń. Ale przynajmniej jedna z tych historii jest prawdziwa. Mojemu kuzynowi Seanowi żołnierze z jej plutonu prawie odstrzelili głowę tydzień po tym, jak przejęła dowodzenie. Kiedy go spytałem, jaka jest, odparł, że zabójczo atrakcyjna. Nie mylił się. Szkoda, że jednocześnie jest płatną morderczynią.

Najlepsze, co mogę zrobić, to zmusić ją, by mi zdradziła wszystko, co wie na temat tajemniczego ośrodka – może nawet uda mi się ją skłonić, żeby mnie do niego wprowadziła – a potem ją zostawić. Przynajmniej zdążę nieco się oddalić, zanim rozpoczną obławę.

Odrywam od niej oczy i skupiam się na drągu. Czółno sunie po powierzchni wody, a przytłumione zielonkawe światło rozprasza ciemność tylko na kilka metrów. Powinienem czuć się lepiej, lżej, w miarę jak oddalam się od jednostki, wiem jednak, że jeszcze nie zwyciężyłem. Kiedy tylko leżąca na dnie łodzi żołnierka się ocknie, zrobi wszystko, by pozbawić mnie życia. Z kolei jeśli rebelianci odkryją, że ją porwałem, nic ich nie powstrzyma przed jej zabiciem. Zawieszenie broni zostanie zerwane, a moi ludzie znów zmuszeni będą walczyć na wojnie, której przecież nie mają szansy wygrać.

Muszę działać szybko.Tym razem sen jest poszatkowany, jego ostre jak brzytwa odłamki nie pasują do siebie i kaleczą jej pamięć. Dziewczyna znajduje się na Para­ disie i usiłuje się wdrapać na ścianę. „Koniec czasu”, wrzeszczy sierżant. Ramiona drżą jej ze zmęczenia, a palce stóp gwałtownie szukają podparcia na gładkim plastenie.

Ma ochotę puścić się i spaść. Ale kiedy spogląda w dół, dostrzega matkę, która wzdycha cicho, wiecznie znużona, z miękkim błyskiem rozczarowa­ nia w oczach. Ojciec stoi obok, dłonie ma umazane smarem silnikowym, a głowę przedziurawioną pociskiem.

Sierżant krzyczy, żeby się poddała, i wreszcie nie pozostaje mu dłużna, używając słowa, przez które zarobi tydzień roboty przy okopach.

Nie odpuści – na dole jest zbyt wiele duchów.