Wałbrzych. Tajna gra - ebook

ROZDZIAŁ 1

Nuda… Nuda… Nuda… Han­na pa­trzy­ła z prze­ra­że­niem na po­ka­źną ster­tę do­ku­men­tów. Mia­ła wra­że­nie, że wci­ąga ją biu­ro­kra­tycz­na, ce­lu­lo­zo­wa otchłań, któ­ra za­skle­piw­szy się nad nią, za chwi­lę unie­mo­żli­wi od­dy­cha­nie. Po­my­śla­ła, że po­dob­ne od­czu­cia mu­sia­ły to­wa­rzy­szyć lu­dziom to­nącym w wo­dzie i usi­łu­jącym za­czerp­nąć ostat­nie w ży­ciu hau­sty po­wie­trza. Ten su­ge­styw­ny ob­raz spra­wił, że zro­bi­ła o wie­le głęb­szy wdech niż zwy­kle. Od­ruch mło­de­go, zdro­we­go or­ga­ni­zmu oka­zał się zba­wien­ny. Zwi­ęk­szo­na daw­ka tle­nu wy­ha­mo­wa­ła po­tężnie­jącą w za­wrot­nym tem­pie fru­stra­cję.

Pa­pie­rzy­ska co­dzien­nie te­sto­wa­ły jej obo­wi­ąz­ko­wo­ść, cier­pli­wo­ść oraz wia­rę w słusz­no­ść de­cy­zji o pod­jęciu słu­żby w ABW. Za­le­d­wie kil­ka mie­si­ęcy temu otrzy­ma­ła pro­mo­cję na pierw­szy sto­pień ofi­cer­ski i od tam­tej pory nie ro­bi­ła nic in­ne­go, tyl­ko zaj­mo­wa­ła się sor­to­wa­niem oraz opra­co­wy­wa­niem nie­zli­czo­nej ilo­ści no­ta­tek, spra­woz­dań, ra­por­tów i ze­sta­wień sta­ty­stycz­nych świad­czących o tym, że pra­ca w Agen­cji to­czy się pe­łną parą.

Nie tak to so­bie wy­obra­ża­ła. My­śla­ła, że będzie uczest­ni­czyć w wa­żnych śledz­twach, roz­wi­ązy­wa­niu za­wi­łych za­ga­dek, ak­cjach te­re­no­wych oraz wy­ko­rzy­sty­wać wie­dzę praw­ni­czą zdo­by­wa­ną przez pięć lat na uni­wer­sy­te­cie. A tu nic z tego!

Szu­ka­jąc po­cie­sze­nia, ro­zej­rza­ła się po po­miesz­cze­niu, gdzie znaj­do­wa­ło się jej biur­ko oraz oso­bi­sta sza­fa ognio­trwa­ła z zam­kiem nu­me­rycz­nym. „Po co mi ona, sko­ro ni­czym taj­nym się nie zaj­mu­ję?” – za­da­ła so­bie oczy­wi­ste py­ta­nie. W od­po­wie­dzi mi­mo­wol­nie prych­nęła, czym przy­ku­ła uwa­gę dwóch wspó­łto­wa­rzy­szy nie­do­li, któ­rzy dzie­li­li z nią po­kój słu­żbo­wy. W re­ak­cji na ich spoj­rze­nia wzru­szy­ła je­dy­nie ra­mio­na­mi i po­cie­szy­ła się, że fakt przy­dzie­le­nia jej sej­fu da­wał jed­na­kże na­dzie­ję na od­mia­nę sy­tu­acji. Ta kon­sta­ta­cja zmo­bi­li­zo­wa­ła mło­dą ofi­cer – sięg­nęła po pierw­szy do­ku­ment ze ster­ty.

Do­kład­nie w po­łud­nie za­dzwo­nił ma­jor Ma­daj­czyk, jej bez­po­śred­ni prze­ło­żo­ny. „Za go­dzi­nę idzie­my ra­zem do dy­rek­to­ra” – za­ko­mu­ni­ko­wał i od razu się roz­łączył.

Wia­do­mo­ść ze­lek­try­zo­wa­ła Han­nę. Ni­g­dy jesz­cze nie była wzy­wa­na do sa­me­go sze­fa De­par­ta­men­tu Dru­gie­go, a do tego ra­zem z na­czel­ni­kiem wy­dzia­łu!

Gdy tyl­ko uko­ńczy­ła kurs w ośrod­ku szko­le­nio­wym ABW, skie­ro­wa­no ją do De­par­ta­men­tu Po­stępo­wań Kar­nych. Ze względu na swo­je „cy­wil­ne” wy­kszta­łce­nie uzna­ła to za lo­gicz­ną ko­lej rze­czy. Nie na­rze­ka­ła jesz­cze wte­dy na biu­ro­kra­tycz­ny cha­rak­ter pra­cy, gdyż ob­co­wa­nie z ak­ta­mi było dla niej, jako praw­nicz­ki, czy­mś na­tu­ral­nym. Kie­dy po wy­bo­rach par­la­men­tar­nych opo­zy­cja prze­jęła wła­dzę, w Agen­cji do­szło do ka­dro­we­go „trzęsie­nia zie­mi”. Woj­na w Ukra­inie oraz wzmo­żo­na dzia­łal­no­ści ro­syj­skich i bia­ło­ru­skich słu­żb spe­cjal­nych w Pol­sce zmu­si­ły nowe kie­row­nic­two do prze­pro­wa­dze­nia wie­lu zmian. Wsku­tek tego Han­na zo­sta­ła prze­nie­sio­na do kontr­wy­wia­du i przy­dzie­lo­na do wy­dzia­łu kie­ro­wa­ne­go przez ma­jo­ra Ma­daj­czy­ka. Z po­cząt­ku cie­szy­ła się, gdyż li­czy­ła na od­mien­ny ro­dzaj słu­żby, lecz już po pierw­szym ty­go­dniu pra­cy na no­wym sta­no­wi­sku do­szła do wnio­sku, że źle tra­fi­ła.

***

Sie­dzie­li na nie­wy­god­nych krze­słach przed biur­kiem dy­rek­to­ra i cze­ka­li, aż ten za­ko­ńczy roz­mo­wę te­le­fo­nicz­ną. Gdy tak się sta­ło, Ma­daj­czyk od­chrząk­nął i ode­zwał się pierw­szy:

– Po­zwo­li pan, sze­fie, że przed­sta­wię nasz naj­now­szy na­by­tek. – Tu spoj­rzał na pod­wład­ną. – Pani pod­po­rucz­nik Han­na Lin­ka – szyb­ko za­ko­ńczył pre­zen­ta­cję.

– To pani jest ta Lin­ka – pu­łkow­nik Je­rzy Gon­ta­ra za­re­ago­wał dość wol­no, za­gląda­jąc jed­no­cze­śnie funk­cjo­na­riusz­ce głębo­ko w oczy.

Han­na tyl­ko ski­nęła po­twier­dza­jąco gło­wą. Jed­no­cze­śnie po­my­śla­ła, że dy­rek­tor mu­siał się nią już wcze­śniej in­te­re­so­wać, o czym świad­czy­ła for­mu­ła: „ta Lin­ka”.

Po krót­kiej po­ga­węd­ce na te­mat spe­cy­fi­ki pra­cy w kontr­wy­wia­dzie, pod­czas któ­rej mło­da ofi­cer za­pew­ni­ła, że jest „szczęśli­wa i wdzi­ęcz­na za prze­nie­sie­nie z De­par­ta­men­tu Po­stępo­wań Kar­nych”, Gon­ta­ra prze­sze­dł do rze­czy. Otwo­rzył mia­no­wi­cie szu­fla­dę biur­ka, skąd wy­jął podłu­żną bia­łą ko­per­tę. Po­ło­żył ją przed pod­po­rucz­nik i po­pro­sił ge­stem dło­ni, by się za­po­zna­ła z za­war­to­ścią.

Nie wy­jęła kart­ki od razu. Naj­pierw po­sta­no­wi­ła spraw­dzić, skąd list zo­stał wy­sła­ny i do kogo miał tra­fić. Ad­res na­pi­sa­no po hisz­pa­ńsku, lecz to nie prze­szko­dzi­ło jej w usta­le­niu, że od­bior­cą była pol­ska am­ba­sa­da w Bu­enos Aires. Pie­cząt­ka na znacz­ku do­wo­dzi­ła zaś, że pi­smo zo­sta­ło nada­ne w mie­ście La Pla­ta.

Z wnętrza ko­per­ty Han­na wy­jęła po­je­dyn­czą, zło­żo­ną na trzy części, za­dru­ko­wa­ną kart­kę. Zdzi­wi­ła się. Tekst był po pol­sku! Tak ją to za­cie­ka­wi­ło, że nie zwra­ca­jąc uwa­gi na prze­ło­żo­nych, za­bra­ła się do czy­ta­nia.

_Sza­now­ni Pa­ństwo!_

_Moje na­zwi­sko oraz to, kim je­stem, nie ma naj­mniej­sze­go zna­cze­nia dla spra­wy, któ­rą pra­gnę przed­sta­wić w ni­niej­szym li­ście. Nie będę jed­nak ukry­wać, że z pew­nych względów mu­szę za­cho­wać ano­ni­mo­wo­ść. Pro­szę wsza­kże, by nie mia­ło to wpły­wu na oce­nę wia­ry­god­no­ści po­da­nych prze­ze mnie in­for­ma­cji._

_Od po­nad trzy­dzie­stu lat miesz­kam w Ame­ry­ce Po­łu­dnio­wej, przy­na­le­żąc do nie­miec­kiej dia­spo­ry na tym kon­ty­nen­cie. Umo­żli­wi­ło mi to po­zna­nie wie­lu po­wo­jen­nych ucie­ki­nie­rów z Trze­ciej Rze­szy, a ta­kże licz­nych po­tom­ków ta­kich lu­dzi._

_Ostat­nio bra­łem udział w nie­zwy­kle cie­ka­wym spo­tka­niu to­wa­rzy­skim. Uczest­ni­czył w nim syn nie­ży­jące­go już ofi­ce­ra SS, któ­ry był człon­kiem spe­cjal­ne­go ko­man­da dzia­ła­jące­go w ty­si­ąc dzie­wi­ęćset czter­dzie­stym dru­gim roku w Kra­ju Kra­sno­dar­skim le­żącym w ów­cze­snym Zwi­ąz­ku Ra­dziec­kim. Na roz­kaz He­in­ri­cha Him­m­le­ra po­szu­ki­wał tam tzw. zło­ta scy­tyj­skie­go ze zbio­rów mu­zeum w Ker­czu na Kry­mie. We­dług jego słów skarb ten zo­stał prze­chwy­co­ny i wy­wie­zio­ny. Nie to jest jed­nak naj­istot­niej­sze. Otóż z opo­wie­ści wy­ni­ka­ło nie­zbi­cie, że te uni­ka­to­we w ska­li świa­to­wej za­byt­ki zo­sta­ły ukry­te w jed­nym z pol­skich miast, jako część wiel­kie­go de­po­zy­tu. Do­wie­dzia­łem się rów­nież, że oprócz dzieł sztu­ki zra­bo­wa­nych na Wscho­dzie za­wie­rał on jesz­cze ob­szer­ne ar­chi­wa do­ty­czące Ro­syj­skiej Bry­ga­dy Na­ro­do­wej SS oraz po­moc­ni­czych od­dzia­łów We­hr­mach­tu, SS i po­li­cji nie­miec­kiej dzia­ła­jących na te­re­nach ZSRR, a ta­kże do­ku­men­ty wy­two­rzo­ne przez tam­tej­sze ad­mi­ni­stra­cyj­ne wła­dze oku­pa­cyj­ne._

_Na­le­ży przy­jąć, że in­for­ma­cja ta jest wy­so­ce praw­do­po­dob­na, po­nie­waż przed wy­jaz­dem do Ame­ry­ki Po­łu­dnio­wej mia­łem mo­żli­wo­ść za­po­zna­nia się z bar­dzo istot­nym do­wo­dem po­twier­dza­jącym ukry­cie we wspo­mnia­nym mie­ście du­żej ilo­ści przed­mio­tów zra­bo­wa­nych w ZSRR pod­czas woj­ny. Wsze­dłem ta­kże w po­sia­da­nie wie­dzy o ich lo­ka­li­za­cji._

_Nie wiem, ja­kie będą losy tego li­stu, dla­te­go nie po­da­ję miej­sca ukry­cia de­po­zy­tu. Nie mo­żna do­pu­ścić, aby ta­kie in­for­ma­cje do­ta­rły do nie­po­wo­ła­nych osób. Uwa­żam bo­wiem, że po­win­ny one po­zo­stać w dys­po­zy­cji pa­ństwa pol­skie­go. Na­pi­sa­łem „po­zo­stać”, po­nie­waż je­stem prze­ko­na­ny, że klu­czo­wa in­for­ma­cja pro­wa­dząca do skryt­ki znaj­du­je się w ar­chi­wach pol­skie­go kontr­wy­wia­du._

_Od mo­men­tu uzy­ska­nia do­stępu do In­ter­ne­tu wni­kli­wie śle­dzę to, co się dzie­je w Pol­sce. Z mo­ich ob­ser­wa­cji wy­ni­ka, że de­po­zyt nie zo­stał wy­do­by­ty, a to ozna­cza, że pol­skie wła­dze się nim nie za­in­te­re­so­wa­ły. Za­pew­niam, że war­to to zro­bić. Chcąc uła­twić okre­śle­nie miej­sca jego skła­do­wa­nia, in­for­mu­ję, że po­trzeb­ną wska­zów­kę mo­żna od­na­le­źć w ak­tach pew­nej spra­wy pro­wa­dzo­nej w ty­si­ąc dzie­wi­ęćset dzie­wi­ęćdzie­si­ątym roku przez ofi­ce­rów kontr­wy­wia­du Urzędu Ochro­ny Pa­ństwa: Wła­dy­sła­wa Bor­ka i Krzysz­to­fa Zwa­rę._

_Z po­wa­ża­niem_

_PELK_

Lin­ka pod­nio­sła wzrok znad kart­ki. Eks­cy­ta­cja wy­kwi­tła na jej twa­rzy w po­sta­ci sil­nych ru­mie­ńców. Nie uszło to uwa­dze dy­rek­to­ra:

– Wi­dzę, że za­in­te­re­so­wa­ły pa­nią do­nie­sie­nia ta­jem­ni­cze­go Pel­ka.

– Tak… Ja­kże­by ina­czej… – Han­na zda­wa­ła się od­by­wać ja­kąś pod­róż w swo­jej wy­obra­źni. – To nie­sa­mo­wi­ta spra­wa… A ra­czej skom­pli­ko­wa­na za­gad­ka. – Po­wró­ci­ła przed biur­ko pu­łkow­ni­ka.

– Czy mo­gła­by pani sfor­mu­ło­wać ja­kieś pierw­sze wnio­ski? – W py­ta­niu Gon­ta­ra prze­my­cił po­le­ce­nie.

– Po­sta­ram się… – Han­na się sku­pi­ła. – Au­tor li­stu jest na pew­no Po­la­kiem, a do tego czło­wie­kiem wy­kszta­łco­nym. Świad­czą o tym styl oraz spo­sób for­mu­ło­wa­nia my­śli. Fakt, że de­kla­ru­je przy­na­le­żno­ść do nie­miec­kiej dia­spo­ry w Ame­ry­ce Po­łu­dnio­wej, wska­zu­je na to, że mógł pra­co­wać dla wy­wia­du, cho­ciaż wzmian­ka o ar­chi­wach oraz ofi­ce­rach kontr­wy­wia­du może do­wo­dzić, że był zwi­ąza­ny z tego typu słu­żbą. Czy zo­sta­ło to już może spraw­dzo­ne?

Dy­rek­tor był pod wra­że­niem tego wy­wo­du. Nie spo­dzie­wał się ta­kiej wni­kli­wo­ści po tej no­wi­cjusz­ce. Przy­glądał się jej przez chwi­lę. Szczu­pła syl­wet­ka zna­mio­no­wa­ła przy­wi­ąza­nie do zdro­wej die­ty i spor­tu. By­stre piw­ne oczy oraz wy­so­kie, wręcz mo­de­lo­we czo­ło świad­czy­ły o wy­so­kiej in­te­li­gen­cji, zaś kil­ka nie­wiel­kich pie­gów na kszta­łt­nym, lek­ko za­dar­tym no­sie zjed­ny­wa­ły ich wła­ści­ciel­ce sym­pa­tię. Pro­ste, nie­dłu­gie wło­sy w ko­lo­rze bar­dzo ciem­ne­go blond przy­da­wa­ły jej dziew­częce­go uro­ku, co na pew­no po­do­ba­ło się mężczy­znom. Jej ubiór kre­ował wi­ze­ru­nek oso­by, któ­rej na­le­ża­ło słu­chać i trak­to­wać ją z po­wa­gą.

Pu­łkow­nik po­pra­wił się w fo­te­lu i od­po­wie­dział py­ta­niem na cie­ka­wo­ść pod­wład­nej:

– A skąd bie­rze się pani prze­ko­na­nie, że au­tor li­stu pra­co­wał dla słu­żby spe­cjal­nej?

– Po pierw­sze, nie ukry­wa, że ist­nie­ją po­wo­dy do za­cho­wa­nia przez nie­go ano­ni­mo­wo­ści. Po dru­gie, pod­pi­sał się kon­kret­nym pseu­do­ni­mem. A po trze­cie, wy­ra­źnie su­ge­ru­je, że w przed­sta­wio­nej przez nie­go spra­wie na­le­ży sto­so­wać za­sa­dy kon­spi­ra­cji. – W gło­sie Lin­ki wi­bro­wa­ło prze­ko­na­nie, że się nie myli.

– Być może ma pani ra­cję. – Gon­ta­ra po­ki­wał ak­cep­tu­jąco gło­wą. – Mamy jed­nak pro­blem. Wy­sła­li­śmy od­po­wied­nie za­py­ta­nia do Agen­cji Wy­wia­du, Słu­żby Wy­wia­du Woj­sko­we­go oraz Słu­żby Kontr­wy­wia­du Woj­sko­we­go. Nie­ste­ty, w ich ar­chi­wach nie od­na­le­zio­no żad­ne­go Pel­ka…

– Ro­zu­miem, że u nas ta­kże ko­goś ta­kie­go nie było? – Han­na ubie­gła dy­rek­to­ra.

– Zga­dza się. Wie­my na­to­miast, że wspo­mnia­ni w li­ście ofi­ce­ro­wie, Bo­rek i Zwa­ra, pra­co­wa­li w na­szej fir­mie.

– Czy ktoś już z nimi roz­ma­wiał? – Mło­da ofi­cer do­my­śli­ła się, dla­cze­go zo­sta­ła we­zwa­na.

– Wła­śnie chcia­łbym, żeby się pani tym za­jęła.

– Cie­ka­we, czy oni w ogó­le jesz­cze żyją. – Lin­ka wy­pro­sto­wa­ła się na nie­wy­god­nym krze­śle. Kątem oka za­uwa­ży­ła, jak na­czel­nik Ma­daj­czyk na mo­ment nie­znacz­nie opu­ścił gło­wę. Gry­mas na jego twa­rzy wy­ra­żał zde­cy­do­wa­ną dez­apro­ba­tę dla po­my­słu dy­rek­to­ra. Trwa­ło to jed­nak bar­dzo krót­ko.

– Dla­te­go naj­pierw na­le­ży prze­wer­to­wać ich tecz­ki per­so­nal­ne oraz akta spraw, ja­ki­mi się zaj­mo­wa­li – za­or­dy­no­wał Gon­ta­ra. – To ty­po­wa ar­chi­wal­na ro­bo­ta. Ufam, że jako praw­nik ma pani wy­star­cza­jące kwa­li­fi­ka­cje w za­kre­sie po­stępo­wa­nia z do­ku­men­ta­mi – uza­sad­nił po­le­ce­nie.

„Boże, zno­wu cho­ler­ne pa­pie­rzy­ska” – po­my­śla­ła Han­na, ozda­bia­jąc twarz sze­ro­kim uśmie­chem ozna­cza­jącym przy­jęcie za­da­nia do re­ali­za­cji. ■ROZDZIAŁ 2

W re­stau­ra­cji pa­no­wał wie­czor­ny tłok. Kel­ner­ki uwi­ja­ły się z za­mó­wie­nia­mi tak szyb­ko, jak to tyl­ko mo­żli­we, po­pędza­ne na­dzie­ją na wy­so­kie na­piw­ki. Gwar i ogól­ne za­do­wo­le­nie ma­lu­jące się na twa­rzach go­ści świad­czy­ły o re­no­mie lo­ka­lu, któ­re­go kuch­nia ucho­dzi­ła za jed­ną z naj­lep­szych w Ło­dzi.

Wa­le­ry Ży­ty­ński nie mógł się w ża­den spo­sób sku­pić na tym, co mó­wi­ła do nie­go sie­dząca na­prze­ciw­ko ko­bie­ta. Roz­pra­szał go jej fan­ta­stycz­ny, o ide­al­nym kszta­łcie biust, de­mon­stra­cyj­nie wy­eks­po­no­wa­ny na tle zgrab­ne­go, fi­li­gra­no­we­go cia­ła. Fak­tu­ra ma­te­ria­łu, z ja­kie­go zo­sta­ła wy­ko­na­na opi­na­jąca pier­si bluz­ka, uwi­dacz­nia­ła nie­bez­piecz­ny dla męskich zmy­słów, wręcz per­wer­syj­ny za­rys sut­ków. Sil­ne pod­nie­ce­nie spra­wia­ło, że wy­obra­źnia pod­su­wa­ła mu raz za ra­zem ob­ra­zy tego, co mo­gło­by się dziać w jego wiel­kiej sy­pial­ni.

Po­chwy­cił kie­li­szek z czer­wo­nym wi­nem i pra­wie go opró­żnił. To go tro­chę uspo­ko­iło. Choć nie wi­dział nic zdro­żne­go w ero­to­ma­ńskich fan­ta­zjach, zdu­sił w so­bie po­żąda­nie. Z biz­ne­so­we­go do­świad­cze­nia wie­dział, że roz­mów­czy­ni za­sto­so­wa­ła wo­bec nie­go sta­ry, wy­pró­bo­wa­ny chwyt w bu­do­wa­niu prze­wa­gi ne­go­cja­cyj­nej. Był cie­kaw, jak da­le­ko po­su­nęła­by się, aby zdo­być jego przy­chyl­no­ść i w re­zul­ta­cie zgo­dę na ko­rzy­sta­nie z usług agen­cji re­kla­mo­wej, któ­rą re­pre­zen­to­wa­ła.

– Bar­dzo prze­ko­nu­jąco pani opo­wia­da o mo­żli­wo­ściach wa­szej fir­my. – Zro­bił wstęp do fron­tal­ne­go ata­ku, za­gląda­jąc prze­ci­ągle w ład­ne, ciem­no­zie­lo­ne oczy. Zo­ba­czył w nich je­dy­nie wy­ra­cho­wa­nie, co upew­ni­ło go, że może kon­ty­nu­ować swój eks­pe­ry­ment. Jego wzrok ze­śli­znął się osten­ta­cyj­nie na biust, po czym po­wró­cił na ob­li­cze biz­ne­swo­man. Uśmiech­nął się. Ona w od­po­wie­dzi ujęła ko­kie­te­ryj­nie kie­li­szek i wel­we­to­wym gło­sem za­ini­cjo­wa­ła to­ast:

– To za co wy­pi­je­my? – Uzna­ła, że jest u pro­gu suk­ce­su.

– Na ra­zie za przy­ja­źń. – Wa­le­ry cza­ru­jąco wy­pro­wa­dził ją z błędu.

– Sądzi pan, że przy­ja­źń mi­ędzy ko­bie­tą i mężczy­zną jest w ogó­le mo­żli­wa? – Te­raz jej tembr zni­żył się pra­wie do szep­tu.

„Co za ba­nał, mo­gła po­sta­rać się o coś bar­dziej wy­ra­fi­no­wa­ne­go” – po­my­ślał.

Roz­cza­ro­wa­nie, ja­kie­go do­znał, po­mniej­szy­ło za­in­te­re­so­wa­nie ero­tycz­ną przy­go­dą. Zdo­był za to pew­no­ść, że jego part­ner­ka zro­bi do­słow­nie wszyst­ko, żeby do­pro­wa­dzić do pod­pi­sa­nia kon­trak­tu. Po­sta­no­wił za­sko­czyć ją i skie­ro­wał dys­ku­sję na me­ry­to­rycz­ne tory.

Do­słow­nie wy­męczył roz­mów­czy­nię, udo­wad­nia­jąc, że zna się do­sko­na­le na bra­nży re­kla­mo­wej oraz spe­cy­fi­ce me­tod jej funk­cjo­no­wa­nia. Dał tym do zro­zu­mie­nia, że jest bar­dzo wy­ma­ga­jący i za­zwy­czaj trud­no prze­ko­nać go do wspó­łpra­cy. W pew­nym mo­men­cie ko­bie­ta prze­stra­szy­ła się, że tra­ci po­ten­cjal­ne­go klien­ta, i po­now­nie za­przęgła do wal­ki swo­je wdzi­ęki.

Ża­ło­wał, że nie mógł jej za­pro­sić do sie­bie na dzi­siej­szą noc. Dla­te­go też kwe­stię ewen­tu­al­ne­go pod­pi­sa­nia kon­trak­tu po­zo­sta­wił otwar­tą. Umó­wi­li się na na­stęp­ne spo­tka­nie. Na su­ge­stię, że mo­gło­by się od­być w jego domu, za­re­ago­wa­ła przy­zwa­la­jąco, bez żad­ne­go skrępo­wa­nia.

Idąc Pio­trow­ską, za­mó­wił tak­sów­kę. Spoj­rzał na ze­ga­rek – miał jesz­cze spo­ro cza­su. Ob­ser­wo­wał lu­dzi. Za­uwa­żył, że nie­mal wszy­scy prze­chod­nie byli w do­brych na­stro­jach, o czym prze­ko­ny­wa­ły opty­mi­stycz­ne, nie­rzad­ko uśmiech­ni­ęte twa­rze. Wi­docz­nie tak na nich od­dzia­ły­wa­ła at­mos­fe­ra głów­nej uli­cy Ło­dzi. Wa­le­ry się temu nie dzi­wił, sam uwiel­biał to mia­sto. Nie wy­obra­żał so­bie ży­cia w in­nym miej­scu. Da­wa­ło mu wszyst­ko, cze­go po­trze­bo­wał.

Wy­sia­dł z ta­ry­fy kil­ka­set me­trów przed swo­im do­mem. Chciał od­być krót­ki spa­cer, po­od­dy­chać świe­żym, pra­wie noc­nym po­wie­trzem. Sze­dł nie­wiel­ką ulicz­ką po­ło­żo­ną na pe­ry­fe­riach aglo­me­ra­cji. Owład­nęła nim ci­sza, a pó­źno­wio­sen­na aura ema­no­wa­ła lek­ko słod­ka­wym za­pa­chem kwit­nącej ro­ślin­no­ści.

Wsze­dł do domu, lecz nie za­pa­lił świa­tła. Od razu skie­ro­wał kro­ki do sa­lo­nu i spo­czął w ulu­bio­nym fo­te­lu. Opa­rł gło­wę o wy­so­kie plu­szo­we opar­cie i za­mknął oczy. Po­czuł, jak w jego cie­le roz­lu­źnia­ją się wszyst­kie mi­ęśnie, da­jąc wra­że­nie re­lak­sa­cji.

Nie le­niu­cho­wał jed­nak dłu­go. Kie­dy stwier­dził, że jest za kwa­drans je­de­na­sta, wstał z sie­dzi­ska i udał się do nie­wiel­kie­go po­ko­ju na pi­ętrze, słu­żące­go mu do pra­cy. Z szu­fla­dy po­ka­źnej szaf­ki wy­jął zgrab­ny, mały lap­top i po­ło­żył go na roz­ło­ży­stym biur­ku, gdzie stał je­dy­nie kom­pu­ter typu all-in-one. Włączył przy­nie­sio­ne urządze­nie i ak­ty­wo­wał po­łącze­nie z In­ter­ne­tem. Rów­no o dwu­dzie­stej trze­ciej otwo­rzył ter­mi­nal sys­te­mu ope­ra­cyj­ne­go. Wpi­sał po­le­ce­nie. Po­ja­wił się in­ter­fejs pro­gra­mu do prze­sy­ła­nia pli­ków w sys­te­mie peer to peer. Po­dał lo­gin i ha­sło. Dark­ne­to­wa tech­no­lo­gia ste­al­th­web po­łączy­ła go z nie­zna­nym twar­dym dys­kiem znaj­du­jącym się za­pew­ne w in­nym za­kąt­ku świa­ta. Oczom Ży­ty­ńskie­go uka­zał się do­ce­lo­wy fol­der. Spo­dzie­wał się, że tak jak za­wsze stwier­dzi je­dy­nie brak ja­kich­kol­wiek wia­do­mo­ści, lecz tym ra­zem było ina­czej. Cze­kał na nie­go je­den plik! Spoj­rzał na ze­ga­rek. Ze względów bez­pie­cze­ństwa okno łącz­no­ści otwie­ra­ło się tyl­ko na pi­ęt­na­ście mi­nut.

Od­sze­dł od biur­ka i z tej sa­mej szu­fla­dy, gdzie prze­cho­wy­wał lap­top, wy­jął nie­wiel­ki apa­rat fo­to­gra­ficz­ny zna­nej po­wszech­nie mar­ki. Wró­cił i klik­nął dwa razy iko­nę pli­ku, czym wy­wo­łał okien­ko dia­lo­go­we, do któ­re­go na­le­ża­ło wpro­wa­dzić ko­lej­ne ha­sło. Uczy­nił to. Na ekra­nie po­ja­wi­ła się zwar­ta ko­lum­na cyfr. Sfo­to­gra­fo­wał ją, po czym się wy­lo­go­wał.

W apa­ra­cie ak­ty­wo­wał za­in­sta­lo­wa­ny tam pro­gram de­kryp­ta­żo­wy; na­le­ża­ło za­mie­nić cy­fry na tekst. Wpro­wa­dził wy­ma­ga­ny klucz de­szy­fra­cyj­ny i mały ekran wy­świe­tlił tre­ść wia­do­mo­ści. Prze­czy­tał ją.

Naj­pierw się zde­ner­wo­wał, co za­owo­co­wa­ło so­czy­stym prze­kle­ństwem, a po­tem głębo­ko za­fra­so­wał. Po kil­ku mi­nu­tach nie­we­so­łych roz­my­ślań uru­cho­mił kom­pu­ter sta­cjo­nar­ny. Otwo­rzył Go­ogle Maps, wy­świe­tlił oko­li­ce Prze­my­śla i dłu­go w noc stu­dio­wał ich to­po­gra­fię. ■ROZDZIAŁ 3

Lin­ka przez cały wie­czór roz­my­śla­ła o za­da­niu zle­co­nym przez dy­rek­to­ra. Sprzy­ja­ła temu nie­obec­no­ść Pio­tra, któ­ry wy­je­chał słu­żbo­wo z War­sza­wy. Z pa­mi­ęci przy­wo­ły­wa­ła tre­ść li­stu i ko­lej­ny raz z rzędu ana­li­zo­wa­ła, gdyż mia­ła na­dzie­ję, że do­pa­trzy się cze­goś istot­ne­go, co po­zwo­li choć odro­bi­nę uchy­lić rąb­ka ta­jem­ni­cy.

Za­sta­na­wia­ła ją ta­kże jed­na kwe­stia: dla­cze­go w ogó­le zde­cy­do­wa­no za­jąć się tą spra­wą? Prze­cież przed Agen­cją sta­ły o wie­le wa­żniej­sze wy­zwa­nia. A tu wy­gląda­ło na to, że pie­ni­ądze po­dat­ni­ka zo­sta­ną prze­zna­czo­ne na po­szu­ki­wa­nie skar­bów. Wy­da­wa­ło jej się to dziw­ne i in­fan­tyl­ne. I dla­cze­go miał się tym zaj­mo­wać kontr­wy­wiad? Wes­tchnęła i po­my­śla­ła, że być może już ju­tro otrzy­ma na te py­ta­nia od­po­wie­dzi. Była bo­wiem umó­wio­na z ma­jo­rem Ma­daj­czy­kiem, któ­ry do­stał od dy­rek­to­ra po­le­ce­nie przed­sta­wie­nia jej szcze­gó­łów za­da­nia.

Na­stęp­ne­go dnia, kie­dy tyl­ko przy­szła do sie­dzi­by Agen­cji, ogar­nęła ją fala opty­mi­zmu. Pa­ra­dok­sal­nie sta­ło się tak za spra­wą ster­ty do­ku­men­tów za­le­ga­jących na jej biur­ku. „Ko­niec z sor­to­wa­niem i opra­co­wy­wa­niem tych wszyst­kich no­ta­tek i spra­woz­dań!” – cie­szy­ła się. Co praw­da, grze­ba­nie w ar­chi­wum to ta­kże nud­ne za­jęcie, ale przy­naj­mniej będzie mia­ło ja­kiś sens. „No i może przy­da­rzy się ja­kiś mały dresz­czyk emo­cji” – za­ma­rzy­ła.

***

Na­czel­nik za­wsze spra­wiał wra­że­nie przy­gnębio­ne­go, lecz dzi­siaj był w wy­ra­źnie złym na­stro­ju. Spo­wol­nio­ne ru­chy oraz ma­to­wy głos su­ge­ro­wa­ły, że przy­gnia­ta­ły go ja­kieś po­nu­re my­śli lub wy­da­rze­nia. Ci­cho po­pro­sił Han­nę, by roz­go­ści­ła się w ga­bi­ne­cie, po czym za­pro­po­no­wał kawę. Te drob­ne ge­sty ze stro­ny prze­ło­żo­ne­go uświa­do­mi­ły mło­dej ofi­cer, że otrzy­ma­nie za­da­nia od sa­me­go dy­rek­to­ra spo­wo­do­wa­ło chy­ba wzrost jej zna­cze­nia w wy­dzia­le. Pa­li­ła ją cie­ka­wo­ść, co usły­szy. Nie cze­ka­ła dłu­go.

– Pani Han­no, spra­wa ma nie­ty­po­wy, a mó­wi­ąc szcze­rze, nie­ja­sny cha­rak­ter. – Zma­to­wie­nie gło­su Ma­daj­czy­ka na­si­li­ło się.

– Prze­pra­szam, sze­fie, za śmia­ło­ść, ale czy to dla­te­go od­no­si się pan do przy­dzie­lo­ne­go mi za­da­nia z dez­apro­ba­tą? Za­uwa­ży­łam to pod­czas na­szej wi­zy­ty u pu­łkow­ni­ka. – Lin­ka przy­po­mnia­ła so­bie wczo­raj­szy gry­mas na twa­rzy prze­ło­żo­ne­go.

– Jest pani bar­dzo spo­strze­gaw­cza – stwier­dził ofi­cer. – Tak, to praw­da, je­stem da­le­ki od en­tu­zja­zmu. Uwa­żam, że mamy pil­niej­sze obo­wi­ąz­ki. Ale to tyl­ko jed­na z przy­czyn, nie naj­istot­niej­sza.

Mło­da pod­po­rucz­nik z cie­ka­wo­ści prze­su­nęła się na kra­wędź fo­te­la.

– Czy może mi pan wy­ja­śnić, o co cho­dzi? – Wła­śnie do­sta­ła szan­sę do­wie­dze­nia się cze­goś na te­mat nie­zna­nych jej aspek­tów spra­wy.

– Za­raz po­zna pani hi­sto­rię tego li­stu i sama zro­zu­mie, jaką ge­ne­ru­je on sy­tu­ację.

– To jest w ogó­le ja­kaś sy­tu­acja?! – Han­na po­czu­ła się nie­pew­nie.

Ma­daj­czyk zi­gno­ro­wał jej py­ta­nie i za­czął opo­wia­dać:

– List do­ta­rł do na­szej am­ba­sa­dy w Bu­enos Aires pra­wie rok temu. Pro­szę so­bie wy­obra­zić, że nikt nie chciał się nim za­jąć, gdyż jego isto­ta nie po­zwa­la­ła okre­ślić, w ra­mach ja­kiej pro­ce­du­ry po­wi­nien zo­stać ad­mi­ni­stra­cyj­nie ob­słu­żo­ny. To po­skut­ko­wa­ło tym, iż prze­ka­za­no go sze­fo­wi re­zy­den­tu­ry Agen­cji Wy­wia­du. Ten jed­nak zwró­cił pi­smo, uza­sad­nia­jąc, że nie wpi­su­je się ono w ka­ta­log za­in­te­re­so­wań tej słu­żby.

– Chce pan po­wie­dzieć, że wszy­scy je zi­gno­ro­wa­li? Na­wet wy­wiad?! – Lin­ka nie do­wie­rza­ła.

– Nie­ste­ty. Jak wi­dać, wśród dy­plo­ma­tów i ofi­ce­rów słu­żb spe­cjal­nych są rów­nież lu­dzie bez wy­obra­źni. A do tego prze­si­ąk­ni­ęci biu­ro­kra­ty­zmem i skłon­no­ścią do ase­ku­ranc­twa – rze­kł ma­jor.

Han­na przy­zna­ła mu ra­cję i słu­cha­ła da­lej.

– W ko­ńcu ktoś wpa­dł na po­my­sł, żeby po­pro­sić sa­me­go am­ba­sa­do­ra o pod­jęcie de­cy­zji, co na­le­ży zro­bić. Ten oka­zał się hi­sto­ry­kiem z wy­kszta­łce­nia, więc jak za­po­znał się z tre­ścią li­stu, to po­noć wpa­dł w eu­fo­rię. Po­sta­no­wił prze­ka­zać go do War­sza­wy, sze­fo­wi ga­bi­ne­tu po­li­tycz­ne­go ów­cze­sne­go mi­ni­stra spraw za­gra­nicz­nych, z re­ko­men­da­cją za­jęcia się tą spra­wą. Tam pi­smo utkwi­ło na kil­ka mie­si­ęcy.

– Zmie­ni­ła się wła­dza i spra­wa odży­ła? – do­my­śli­ła się Lin­ka.

– Do­kład­nie tak. Kie­dy prze­jęto do­ku­men­ta­cję po po­przed­ni­kach, list tra­fił na biur­ko no­we­go mi­ni­stra. Ten za­le­cił skon­sul­to­wa­nie in­for­ma­cji prze­sła­nych przez Pel­ka ze sto­sow­ny­mi spe­cja­li­sta­mi; chciał się do­wie­dzieć, czy ewen­tu­al­ne zna­le­zi­sko mo­żna by wy­ko­rzy­stać po­li­tycz­nie. Zwró­co­no się za­tem do znaw­ców hi­sto­rii dru­giej woj­ny świa­to­wej, a ta­kże pra­cow­ni­ków w Mi­ni­ster­stwie Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Na­ro­do­we­go zaj­mu­jących się po­szu­ki­wa­niem oraz od­zy­ski­wa­niem za­gi­nio­nych dzieł sztu­ki. I wte­dy cała spra­wa na­bra­ła tem­pa!

– Cóż się ta­kie­go sta­ło?! – Han­na nie zdo­ła­ła po­wstrzy­mać eks­cy­ta­cji.

– Eks­per­ci stwier­dzi­li, że do­nie­sie­nia Pel­ka są wia­ry­god­ne. Za naj­wa­żniej­sze zaś, z po­li­tycz­ne­go punk­tu wi­dze­nia, uzna­li ukry­te ar­chi­wa­lia. Otóż oka­za­ło się, że naj­praw­do­po­dob­niej za­wie­ra­ją do­wo­dy na ma­so­wą, o nie­wy­obra­żal­nej ska­li, ko­la­bo­ra­cję oby­wa­te­li ra­dziec­kich z hi­tle­row­skim oku­pan­tem. Kie­dy mi­ni­ster się o tym do­wie­dział, to wpa­dł na po­my­sł, żeby spró­bo­wać je od­na­le­źć i wy­ko­rzy­stać w woj­nie in­for­ma­cyj­nej prze­ciw­ko Ro­sji.

– Ale w jaki spo­sób? – Lin­ka nie mo­gła po­jąć zna­cze­nia ukry­tych do­ku­men­tów.

– Po­noć przy po­mo­cy tych ma­te­ria­łów mo­żna pod­wa­żyć głów­ny mit za­ło­ży­ciel­ski pu­ti­now­skiej Ro­sji, któ­ry opie­ra się na zwy­ci­ęstwie w Wiel­kiej Woj­nie Oj­czy­źnia­nej1) oraz spu­ści­źnie Zwi­ąz­ku Ra­dziec­kie­go. Mi­ni­ster uwa­żał, że to mo­gło­by po­skut­ko­wać znacz­nym osła­bie­niem po­par­cia spo­łecz­ne­go dla rządzące­go w Mo­skwie re­żi­mu, co z ko­lei nie by­ło­by bez zna­cze­nia dla lo­sów woj­ny w Ukra­inie. Poza tym uznał, że zbiór zło­ta scy­tyj­skie­go Pol­ska zwró­ci­ła­by Ukra­ińcom, na­da­jąc temu ge­sto­wi ran­gę sym­bo­lu po­li­tycz­ne­go, zaś zra­bo­wa­ne pod­czas woj­ny w ZSRR dzie­ła sztu­ki wy­ko­rzy­sta­no by w ne­go­cja­cjach o zwrot na­szych dóbr kul­tu­ry będących w po­sia­da­niu Ro­sji.

------------------------------------------------------------------------

1) Okres od 22 czerwca 1941 r. (atak Niemiec na ZSRR) do 9 maja 1945 r. (przyjmowana w Rosji data kapitulacji III Rzeszy).

– To fak­tycz­nie jest się o co bić.

– To jesz­cze nie ko­niec – za­ko­mu­ni­ko­wał Ma­daj­czyk. – Mi­ni­ster spraw za­gra­nicz­nych za­ra­ził swo­im pro­jek­tem ko­or­dy­na­to­ra słu­żb spe­cjal­nych. Ten zaś na­ka­zał roz­wi­ązać za­gad­kę li­stu sze­fo­wi ABW, któ­ry z ko­lei zrzu­cił to na bar­ki dy­rek­to­ra na­sze­go de­par­ta­men­tu. Pu­łkow­nik Gon­ta­ra nie miał chy­ba po­my­słu, jak się do spra­wy za­brać, więc zwo­łał na­ra­dę wszyst­kich na­czel­ni­ków i ich za­stęp­ców. Przed­sta­wił pro­blem, do­kład­nie tak samo jak to zro­bi­łem przed chwi­lą, i… – Tu na­czel­nik wy­ko­nał za­ma­szy­sty gest ręką, jaki miał mu po­móc w do­bo­rze od­po­wied­nich słów, po czym wy­ja­śnił: – Mó­wi­ąc wprost: zo­rien­to­wał się, że nikt nie chce się tym zaj­mo­wać.

– To dla­te­go mnie we­zwał… – Lin­ka za­częła poj­mo­wać, ja­kie oba­wy dręczy­ły Ma­daj­czy­ka w zwi­ąz­ku z li­stem.

– Czy może na­szły pa­nią ja­kieś cie­ka­we prze­my­śle­nia? – Ma­jor spy­tał nie­mal zło­śli­wie, cierp­ko się przy tym uśmie­cha­jąc.

– Sko­ro to taka wa­żna spra­wa, to dla­cze­go jej zba­da­nie dy­rek­tor po­wie­rzył wła­śnie mnie? – Mło­da ofi­cer chcia­ła się upew­nić co do swo­ich do­my­słów.

– Bo nikt w de­par­ta­men­cie nie za­mie­rzał po­bru­dzić so­bie rąk tym gó­wien­kiem – na­czel­nik wy­pa­lił bez ogró­dek.

– Nie ro­zu­miem – po­wie­dzia­ła Han­na, tak na­praw­dę chcąc spro­wo­ko­wać prze­ło­żo­ne­go do dal­szych wy­nu­rzeń.

– Pani jest jesz­cze nie­do­świad­czo­ną funk­cjo­na­riusz­ką, więc fakt ten może zo­stać w od­po­wied­ni spo­sób wy­ko­rzy­sta­ny.

– Czy­li jak?

– Po­wie­rzo­ne pani za­da­nie ma cha­rak­ter za­mó­wie­nia po­li­tycz­ne­go. Szef ABW oraz dy­rek­tor Gon­ta­ra do­sko­na­le zda­ją so­bie spra­wę, że je­śli nie za­spo­ko­ją ocze­ki­wań mi­ni­strów, może się to od­bić ne­ga­tyw­nie na ich ka­rie­rach. Dla­te­go uwa­żam, że w ich pla­nach pani oraz ja od­gry­wa­my role swo­istych bez­piecz­ni­ków. In­ny­mi sło­wy, je­śli coś pój­dzie nie tak, to nasi prze­ło­że­ni wska­żą nas jako win­nych nie­po­wo­dze­nia.

– Chy­ba pan prze­sa­dza, sze­fie.

– Nie ta­kie rze­czy ogląda­łem w tej fir­mie, pro­szę mi wie­rzyć.

– To co ja mam zro­bić w tej sy­tu­acji? – Na twa­rzy dziew­czy­ny wi­dać było za­tro­ska­nie.

– Naj­pierw niech pani przy­go­tu­je do prze­ka­za­nia do­ku­men­ty, nad któ­ry­mi pani obec­nie pra­cu­je. Po­tem, zgod­nie z po­le­ce­niem dy­rek­to­ra, pro­szę skru­pu­lat­nie prze­szu­kać na­sze ar­chi­wa. Zo­ba­czy­my, co to przy­nie­sie, i wte­dy za­sta­no­wi­my się wspól­nie, co da­lej.

– A je­śli ni­cze­go nie znaj­dę? – Lin­ka po­now­nie się za­trwo­ży­ła.

– Tak by było naj­le­piej.

– Ale dla­cze­go?!

– Nie ro­zu­mie pani? Wte­dy spra­wa uma­rła­by w spo­sób na­tu­ral­ny – wy­ja­śnił Ma­daj­czyk. ■ROZDZIAŁ 4

At­mos­fe­ra w ga­bi­ne­cie mi­ni­stra ko­or­dy­na­to­ra słu­żb spe­cjal­nych gęst­nia­ła z mi­nu­ty na mi­nu­tę. Ża­den z obec­nych na na­ra­dzie zwierzch­ni­ków agen­cji wy­wia­dow­czych i kontr­wy­wia­dow­czych nie był w sta­nie przed­sta­wić kon­kret­nej, opar­tej na licz­bach i fak­tach, oce­ny ro­syj­skiej agen­tu­ry pra­cu­jącej w Pol­sce. Ge­ne­ra­ło­wie i pu­łkow­ni­cy ope­ro­wa­li je­dy­nie przy­pusz­cze­nia­mi, sza­cun­ka­mi, do­my­sła­mi oraz ska­lą praw­do­po­do­bie­ństwa.

– Wy­gląda na to, że funk­cjo­nu­je­my w in­for­ma­cyj­nej mgle – za­grzmiał ko­or­dy­na­tor. – A przy­po­mi­nam pa­ństwu, że wy­kry­cie na po­cząt­ku roku ro­syj­skie­go dy­wer­san­ta jest fak­tem. To bar­dzo nie­po­ko­jący sy­gnał! Po­wi­nien dać nam wie­le do my­śle­nia! – Po­wo­ła­nie się na aresz­to­wa­nie ob­co­kra­jow­ca, któ­ry pla­no­wał prze­pro­wa­dze­nie se­rii ak­cji sa­bo­ta­żo­wych2), mia­ło uza­sad­nić po­trze­bę zin­ten­sy­fi­ko­wa­nia dzia­łań.

------------------------------------------------------------------------

2) W styczniu 2024 r. ABW dokonała pierwszego aresztowania sabotażysty. Zatrzymano obywatela Ukrainy, który na zlecenie rosyjskich służb wywiadowczych miał dokonać we Wrocławiu serii podpaleń obiektów znajdujących się w pobliżu infrastruktury krytycznej.

– Szcze­rze mó­wi­ąc, to w tym przy­pad­ku mie­li­śmy spo­ro szczęścia. – Szef ABW, ge­ne­rał Ta­de­usz Świerk, choć wie­dział, że de­wa­lu­uje suk­ces kie­ro­wa­nej przez sie­bie słu­żby, po­sta­no­wił zwró­cić uwa­gę na bar­dzo istot­ną kwe­stię.

– Jak na­le­ży to ro­zu­mieć? – Mi­ni­strem za­wład­nął nie­po­kój.

Świerk spoj­rzał wy­mow­nie na uczest­ni­czące­go w na­ra­dzie dy­rek­to­ra De­par­ta­men­tu Dru­gie­go. Gon­ta­ra wy­pro­sto­wał się i wy­ja­śnił:

– Zła­pa­li­śmy tego czło­wie­ka, po­nie­waż to ama­tor. Po­pe­łnił sze­reg błędów i dla­te­go tra­fi­li­śmy na jego ślad. Trze­ba jed­nak mieć świa­do­mo­ść, że ktoś mu­siał mu do­star­czyć wy­po­sa­że­nie, ko­or­dy­no­wać jego dzia­ła­nia oraz…

– Co to dla nas ozna­cza? – Po­li­tyk prze­rwał pu­łkow­ni­ko­wi. Jego twarz wy­ra­ża­ła te­raz oba­wę, że za chwi­lę pad­ną sło­wa, ja­kich nie chcia­łby usły­szeć.

– To świad­czy o tym, że prze­ciw­nik naj­pew­niej umie­ścił w na­szym kra­ju fa­chow­ców od or­ga­ni­zo­wa­nia i re­ali­za­cji dzia­łań dy­wer­syj­no-sa­bo­ta­żo­wych – od­po­wie­dzi udzie­lił Świerk. – A ta­kich nie­zmier­nie trud­no wy­kryć – do­dał znacz­nie już cich­szym gło­sem.

– W jaki spo­sób Ro­sja­nom się to uda­ło? Czy to wina nie­wy­star­cza­jącej kon­tro­li na gra­ni­cy? – Ko­or­dy­na­tor nie za­mie­rzał ukry­wać, że nie po­sia­da do­sta­tecz­nej wie­dzy z za­kre­su pro­wa­dze­nia dzia­łań wy­wia­dow­czych.

Głos za­brał ge­ne­rał Po­to­czek, zwierzch­nik Słu­żby Kontr­wy­wia­du Woj­sko­we­go:

– Po pierw­sze, do Pol­ski przy­by­ło oko­ło trzech mi­lio­nów ucho­dźców z Ukra­iny. Jed­na trze­cia tu po­zo­sta­ła. Ro­sja­nie na pew­no to wy­ko­rzy­sta­li. Po dru­gie, nie mo­żna za­po­mi­nać o afe­rze wi­zo­wej3), któ­ra umo­żli­wia­ła wjazd na te­ren na­sze­go kra­ju bez sto­sow­nej we­ry­fi­ka­cji. A po trze­cie, nie wol­no igno­ro­wać dzia­łań prze­rzu­to­wych po­dej­mo­wa­nych przez SWR i GRU4) jesz­cze przed woj­ną, kie­dy to sto­sun­ki pol­sko-ro­syj­skie nie były aż tak złe jak obec­nie.

------------------------------------------------------------------------

3) Afera dotycząca korupcji przy przyznawaniu polskich wiz przez urzędników MSZ RP.

4) Rosyjski wywiad wojskowy oficjalnie nosi nazwę: Gławnoje Uprawlenije Generalnogo Sztaba Woorużennych Sił Rossijskoj Federacii (GU GS WS RF), jednak w publikacjach bardzo często używa się dawnej, ugruntowanej w popkulturze nazwy: Gławnoje Razwedywatelnoje Uprawlenije (GRU). W niniejszej powieści stosuje się byłe nazewnictwo.

Wszy­scy po­ki­wa­li gło­wa­mi na znak, że zga­dza­ją się z tą opi­nią. Do roz­mo­wy włączył się szef Agen­cji Wy­wia­du, pu­łkow­nik Klu­za:

– Pro­wa­dze­nie dzia­łań dy­wer­syj­nych wy­ma­ga po­sia­da­nia za­ple­cza lo­gi­stycz­ne­go w po­sta­ci schow­ków do prze­cho­wy­wa­nia wy­po­sa­że­nia, lo­ka­lów miesz­kal­nych oraz po­jaz­dów do prze­miesz­cza­nia się. Uwa­żam, że po­szu­ki­wa­nia na­le­ża­ło­by skon­cen­tro­wać wła­śnie na tych aspek­tach, a ta­kże na ka­na­łach łącz­no­ści oraz na spraw­dza­niu au­ten­tycz­no­ści do­ku­men­tów to­żsa­mo­ści.

Roz­go­rza­ła dys­ku­sja. Jed­nak ofi­ce­ro­wie od­no­si­li się do oma­wia­ne­go pro­ble­mu wy­łącz­nie przez pry­zmat spe­cy­fi­ki i in­te­re­sów słu­żb, któ­re re­pre­zen­to­wa­li. Ko­or­dy­na­tor zro­zu­miał, że nie przy­nie­sie ona żad­nych uni­wer­sal­nych kon­klu­zji. Po­sta­no­wił zmie­nić te­mat. Za­kla­skał, by uci­szyć go­ści, i za­ko­mu­ni­ko­wał:

– Mu­szę pa­ństwa po­in­for­mo­wać o taj­nym ra­por­cie spo­rządzo­nym przez Po­łączo­ny Pion Wy­wia­du i Bez­pie­cze­ństwa NATO, jaki tra­fił na moje biur­ko. – Zro­bił ce­lo­wą prze­rwę, by sku­pić na so­bie uwa­gę. – Po­twier­dza on za­sad­no­ść wnio­sku ge­ne­ra­ła Świer­ka o ro­syj­skich ko­mór­kach dy­wer­syj­nych w na­szym kra­ju. Otóż jego au­to­rzy są prze­świad­cze­ni, że Mo­skwa będzie chcia­ła prze­te­sto­wać jed­no­ść So­ju­szu po­przez na­ru­sze­nie su­we­ren­no­ści któ­re­goś z pa­ństw człon­kow­skich. Do po­ten­cjal­nych me­tod pro­wo­ka­cji, ja­kie zo­sta­ły wy­mie­nio­ne w do­ku­men­cie, za­li­cza się ta­kże in­cy­den­ty zbroj­ne o cha­rak­te­rze sa­bo­ta­żo­wo-dy­wer­syj­nym. I te­raz naj­wa­żniej­sze! Gdy­by do cze­goś ta­kie­go do­szło, to po­win­ny zo­stać uru­cho­mio­ne kon­sul­ta­cje w ra­mach ar­ty­ku­łu czwar­te­go Trak­ta­tu5). Jed­nak w mo­jej oce­nie to wca­le nie jest ta­kie pew­ne. Po pro­stu ka­żde ta­kie zda­rze­nie mo­gło­by do­pro­wa­dzić do ofi­cjal­ne­go za­de­mon­stro­wa­nia przez nie­któ­rych na­szych so­jusz­ni­ków od­mien­nych po­glądów w kwe­stii spo­so­bu re­ago­wa­nia. A taki brak jed­no­ści po­li­tycz­nej za­chęci­ły­by Kreml do eska­la­cji dzia­łań.

------------------------------------------------------------------------

5) Dotyczy wspólnych konsultacji, jeśli zdaniem któregokolwiek z państw NATO zagrożone będą: jego integralność terytorialna, niezależność polityczna lub bezpieczeństwo.

Ofi­ce­ro­wie w lot zro­zu­mie­li, że po­ten­cjal­na ro­syj­ska dy­wer­sja prze­sta­ła mieć je­dy­nie cha­rak­ter za­gro­że­nia dla bez­pie­cze­ństwa we­wnętrz­ne­go, na­bra­ła ta­kże zna­cze­nia mi­ędzy­na­ro­do­we­go. A to zmie­nia­ło dia­me­tral­nie po­stać rze­czy. Pierw­sza ode­zwa­ła się pu­łkow­nik Wo­dec­ka za­rządza­jąca wy­wia­dem woj­sko­wym:

– Czy na­le­ży przez to ro­zu­mieć, że ist­nie­ją ta­kże ja­kieś oba­wy co do sku­tecz­ne­go za­sto­so­wa­nia ar­ty­ku­łu pi­ąte­go6)?

------------------------------------------------------------------------

6) Zgodnie z nim atak na choćby jednego z członków NATO będzie potraktowany jako atak na każdego z nich. W takiej sytuacji kraje członkowskie mogą zdecydować o podjęciu działań, łącznie z użyciem siły zbrojnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa.

Mi­ni­ster spoj­rzał na nią nie­zwy­kle ci­ężko. Ko­bie­ta jed­nak wy­trzy­ma­ła jego wzrok, nie pe­sząc się na­wet na uła­mek se­kun­dy. Po­li­tyk spo­strze­gł, że ta­kże po­zo­sta­li wpa­tru­ją się w nie­go uwa­żniej niż do tej pory, a na ich twa­rzach od­ma­lo­wa­ło się na­pi­ęcie wy­pe­łnio­ne po­wa­gą. Nie mógł za­tem uciec od od­po­wie­dzi na tak za­sad­ni­cze py­ta­nie.

– Wie­my wszy­scy do­sko­na­le – za­czął – że Za­chód nie jest ca­łko­wi­cie jed­no­my­śl­ny w spra­wie spo­so­bu za­ko­ńcze­nia woj­ny w Ukra­inie, a tym sa­mym w kwe­stii po­li­ty­ki wo­bec Ro­sji. Roz­bie­żno­ści te, nie­ja­ko au­to­ma­tycz­nie, funk­cjo­nu­ją ta­kże w NATO. – Tu ko­or­dy­na­tor wstrzy­mał się z wy­po­wie­dzią, szu­kał bo­wiem wła­ści­wych słów. Po chwi­li zde­cy­do­wał się na szcze­ro­ść: – Trze­ba się li­czyć z tym, że w go­dzi­nie pró­by ar­ty­kuł pi­ąty może być ró­żnie in­ter­pre­to­wa­ny przez po­szcze­gól­nych człon­ków So­ju­szu. Dla­te­go też nie mo­żna do­pu­ścić do ja­kich­kol­wiek pro­wo­ka­cji na na­szym te­re­nie. Dla nas naj­wa­żniej­sza jest te­raz spój­no­ść NATO. Tyl­ko wte­dy mo­że­my li­czyć na jego po­ten­cjał od­stra­sza­nia. Je­śli ta­kie­go nie będzie, to za­gro­że­nie dla Pol­ski ze stro­ny Ro­sji zwi­ęk­szy się wie­lo­krot­nie.

W ga­bi­ne­cie zro­bi­ło się tak ci­cho, że sły­chać było ty­ka­nie ścien­ne­go ze­ga­ra. Go­spo­darz po­sta­no­wił za­ko­ńczyć na­ra­dę.

– Zrób­cie za­tem, dro­dzy pa­ństwo, wszyst­ko, żeby nie trze­ba było spraw­dzać, czy za­sa­da „je­den za wszyst­kich, wszy­scy za jed­ne­go” za­funk­cjo­nu­je w prak­ty­ce. Sy­tu­acja jest na­praw­dę po­wa­żna. Pre­mier roz­wa­ża wpro­wa­dze­nie na te­re­nie ca­łe­go kra­ju alar­mu BRA­VO7)…

------------------------------------------------------------------------

7) Drugi w czterostopniowej skali alarmowej. Ma charakter prewencyjny. Wprowadza się go w sytuacji zwiększonego, przewidywalnego zagrożenia terrorystycznego, kiedy jednak cel ataku nie został zidentyfikowany.

***

Po wy­jściu z kan­ce­la­rii pre­mie­ra Świerk za­pro­po­no­wał Gon­ta­rze spa­cer w po­bli­skich Ła­zien­kach. Prze­szli więc Ale­je Ujaz­dow­skie i wol­no podąży­li w kie­run­ku po­mni­ka Cho­pi­na.

– Po­wiem ci, Ju­rek, że je­stem tro­chę znie­sma­czo­ny tą całą na­ra­dą – po­wie­dział ge­ne­rał. – Żąda­nie do­ko­na­nia oce­ny rze­czy­wi­stej wiel­ko­ści agen­tu­ry ro­syj­skiej było nie­do­rzecz­ne. Prze­cież gdy­by­śmy to wie­dzie­li, to w Pol­sce nie dzia­ła­łby ża­den ru­ski szpieg. Wszyst­kich by­śmy praw­do­po­dob­nie wy­ła­pa­li.

– Po­li­ty­cy nie ro­zu­mie­ją, na czym po­le­ga na­sza ro­bo­ta.– Dy­rek­tor był wy­ro­zu­mia­ły dla ko­or­dy­na­to­ra. – Ja na przy­kład często mam wra­że­nie, że wśród tych wszyst­kich mi­ni­strów pa­nu­je po­wszech­ne prze­ko­na­nie o po­sia­da­niu przez nas ja­kie­goś cu­dow­ne­go apa­ra­tu do ska­no­wa­nia lu­dzi, któ­ry po­ma­ga nam w wy­kry­wa­niu ob­cych agen­tów.

Obaj gło­śno się ro­ze­śmia­li. Świerk spo­wa­żniał pierw­szy.

– Obiek­tyw­nie rzecz bio­rąc, na­sza sy­tu­acja się po­gor­szy­ła – stwier­dził już bez śla­du we­so­ło­ści w gło­sie.

– I to znacz­nie. Je­śli ru­skim uda się od­pa­lić ja­kąkol­wiek zbroj­ną pro­wo­ka­cję, to rząd znaj­dzie się w cho­ler­nie trud­nym po­ło­że­niu. Wy­ko­rzy­sta to opo­zy­cja i za­cznie się uja­da­nie, ja­kie­go jesz­cze nie było.

– A wte­dy cała wina zo­sta­nie zrzu­co­na na na­szą fir­mę. Agen­cja Wy­wia­du i „woj­sko­wi” zro­bią wszyst­ko, aby unik­nąć od­po­wie­dzial­no­ści. – Ge­ne­rał sap­nął ze zde­ner­wo­wa­nia.

– Żad­na tam „na­sza fir­ma”, Ta­dziu. My będzie­my win­ni, ty i ja. – Ostat­nie zda­nie było kon­kret­ne aż do bólu.

Przez dłu­ższą chwi­lę szli w mil­cze­niu. Ci­szę prze­rwał Gon­ta­ra:

– Do­brze, że mi­ni­ster nie po­ci­ągnął te­ma­tu tego sa­bo­ta­ży­sty z Wro­cła­wia. Mu­sie­li­by­śmy się gęsto tłu­ma­czyć. Kie­dy mu po­wie­dzia­łeś, że zła­pa­li­śmy go przede wszyst­kim dzi­ęki szczęściu, wy­stra­szy­łem się.

– Chcia­łem wszyst­kim uświa­do­mić, że schwy­ta­nie tego Ukra­ińca ozna­cza o wie­le wi­ęk­sze kło­po­ty. Uzna­łem, że tak będzie uczci­wie. Poza tym wie­dzia­łem, że to nam nie za­szko­dzi. Po tym jak Ame­ry­ka­nie pu­blicz­nie nam po­gra­tu­lo­wa­li jego aresz­to­wa­nia, ko­or­dy­na­tor uwa­ża, że od­nie­śli­śmy wiel­ki suk­ces.

– Po­gra­tu­lo­wa­li nam, bo to za­ła­twi­łem. – Dy­rek­tor uśmiech­nął się wy­mow­nie.

– Cze­mu mi nie po­wie­dzia­łeś, że za­mie­rzasz uru­cho­mić swo­je ukła­dy?! Po­wi­nie­neś był się ze mną skon­sul­to­wać w tak wa­żnej spra­wie! – obu­rzył się ge­ne­rał.

– Ba­łem się, że nie za­ak­cep­tu­jesz tego po­my­słu.

– W su­mie nie ma się o co spie­rać – po­wie­dział Świerk po­lu­bow­nie. – Do­brze zro­bi­łeś. Spra­wa dy­wer­san­ta zo­sta­ła przy­kry­ta, a my zy­ska­li­śmy w oczach po­li­tycz­nych de­cy­den­tów.

– Cie­szę się, że tak to oce­niasz.

– A jak tam na­sza ope­ra­cja? – Szef ABW zmie­nił te­mat.

– Wszyst­ko to­czy się zgod­nie z pla­nem. Tak jak usta­li­li­śmy, wpro­wa­dzi­łem do niej mło­dą, nie­do­świad­czo­ną funk­cjo­na­riusz­kę.

– Kim ona jest?

– To pod­po­rucz­nik Han­na Lin­ka. Z wy­kszta­łce­nia praw­nicz­ka.

– Dziw­ne na­zwi­sko. Co o niej sądzisz?

– To by­stra dziew­czy­na.

– By­stra? Wszy­scy je­ste­śmy by­strzy. Mnie in­te­re­su­je, czy nie na­wa­li.

– Roz­ma­wia­łem z nią tyl­ko raz, ale z jej akt wy­ni­ka, że to do­bry wy­bór. W sam raz dla na­szych za­mie­rzeń.

– Oby tak było. Pa­mi­ętaj! W tej spra­wie ko­rzyst­ne jest dla nas tyl­ko jed­no roz­wi­ąza­nie.

– Pa­mi­ętam le­piej od cie­bie – od­pa­ro­wał Gon­ta­ra.

– Gdy­by ko­or­dy­na­tor do­wie­dział się, z ja­kim pro­ble­mem się zma­ga­my… – W gło­sie ge­ne­ra­ła za­brzmia­ła nuta trwo­gi.

– Spo­koj­nie! Na pew­no się nie do­wie. – Pu­łkow­nik nie dał się po­nie­ść czar­no­widz­twu.

– Je­śli tyl­ko cze­goś nie spie­przy­my! – Świerk spoj­rzał py­ta­jąco na pod­wład­ne­go.

– Nie martw się za­wcza­su, Ta­dziu. Ta gra jest do­kład­nie dla ta­kich jak my. Ist­nie­je więc duża szan­sa, że damy so­bie radę.

Dy­rek­tor przy­sta­nął. Miał dość spa­ce­ru. Za­pro­po­no­wał po­wrót do Agen­cji. ■ROZDZIAŁ 8

Świ­ta­ło. Od­gło­sy bu­dzące­go się mia­sta do­ta­rły do świa­do­mo­ści Ma­daj­czy­ka, prze­ry­wa­jąc utka­ny z fan­ta­stycz­nych, wręcz baj­ko­wych wy­obra­żeń sen. Ten ilu­zo­rycz­ny świat – miły i przy­jem­ny – zre­lak­so­wał go, a na­wet ob­da­rzył po­czu­ciem szczęśli­wo­ści, cze­go daw­no już nie do­świad­czył. Otwo­rzył oczy i jego wzrok na­tra­fił na ży­ran­dol wi­szący w sy­pial­ni, co spra­wi­ło, że po­wró­cił do rze­czy­wi­sto­ści. Przez ja­kiś czas wsłu­chi­wał się w do­bie­ga­jące go dźwi­ęki. Zi­den­ty­fi­ko­wał szum prysz­ni­ca z miesz­ka­nia znaj­du­jące­go się pi­ętro wy­żej. Gdzieś w blo­ku gra­ło chy­ba ra­dio. Nie usły­szał za to mia­ro­we­go od­de­chu śpi­ącej obok żony. Ze stra­chu za­drżał pod ko­łdrą. Za­nim jed­nak spraw­dził, co jest tego przy­czy­ną, usły­szał jej szept:

– Nie martw się, wszyst­ko w po­rząd­ku.

– Dla­cze­go nie śpisz, ko­cha­nie? – Uspo­ko­ił się.

– Obu­dzi­łam się po trze­ciej i nie mo­głam już za­snąć. Za to ty mia­łeś chy­ba ja­kiś przy­jem­ny sen.

– Skąd wiesz?

– Od cza­su do cza­su wzdy­cha­łeś za­do­wo­lo­ny. Co ci się śni­ło?

– W za­sa­dzie to nie po­tra­fię tego okre­ślić. Ale fak­tycz­nie, to było coś bar­dzo mi­łe­go.

– Ja wspo­mi­na­łam na­sze ostat­nie wa­ka­cje…

Było to dwa lata temu. Jak co roku po­je­cha­li do ulu­bio­nych Mi­ędzyz­dro­jów.

– I co za­pa­mi­ęta­łaś naj­bar­dziej?

– Na­sze spa­ce­ry i czy­ta­nie ksi­ążek w ka­wiar­niach. I ostat­nią ko­la­cję, w tej no­wej, ma­łej knajp­ce, któ­rą przy­pad­kiem od­kry­łeś.

Za­mil­kli. Ka­żde z nich na swój spo­sób prze­nio­sło się do tam­tych chwil.

– Wiesz, dla­cze­go nie mo­głam za­snąć?

– Dla­cze­go?

– Bo wy­da­je mi się, że już ni­g­dy tam nie po­ja­dę… Że nie zdążę.

– Nie wol­no ci tak my­śleć!

– Wiem, Zbysz­ku, ale cza­sa­mi tra­cę na­dzie­ję i wte­dy wszyst­ko wi­dzę w czar­nych bar­wach.

– Mu­sisz wie­rzyć, że wy­zdro­wie­jesz, przy­po­mnij so­bie, co mó­wił le­karz.

– Wiem, wiem… Ale to ta­kie trud­ne – wy­szep­ta­ła na gra­ni­cy bez­gło­śno­ści.

Od­gło­sy mia­sta sta­wa­ły się co­raz wy­ra­źniej­sze. Nad­cho­dzący dzień za­po­wia­dał się po­god­nie, ich twa­rze za­częły ła­sko­tać pierw­sze pro­mie­nie sło­ńca. Oby­dwo­je uwiel­bia­li to zja­wi­sko, dla­te­go na noc nie za­sła­nia­li okna. Brzask dnia często za­stępo­wał im bu­dzik.

– Chcia­ła­bym ci coś po­wie­dzieć, tyl­ko nie wiem, czy mogę.

– Prze­cież wiesz, Ba­siu, że mo­żesz wszyst­ko…

Naj­pierw usły­szał jej wes­tchnie­nie, a po­tem po­je­dyn­cze chlip­ni­ęcie, co ozna­cza­ło, że jest na gra­ni­cy pła­czu. Nie miał od­wa­gi na nią spoj­rzeć.

– Słu­chaj, Zbysz­ku… Je­śli umrę, to mu­sisz so­bie ko­goś po­szu­kać. Nie mo­żesz zo­stać sam… No i… Ma­ry­sia będzie po­trze­bo­wać mat­ki… – Za­łka­ła.

Nie wy­trzy­mał i przy­tu­lił ją do sie­bie z ca­łych sił.

– Nie umrzesz… nie mo­żesz umrzeć… Bo ja wte­dy ta­kże umrę… – Po­czuł, jak wiel­kie łzy spły­wa­ją mu po po­licz­kach.

Za­snęła w jego ra­mio­nach. Wy­swo­bo­dził się de­li­kat­nie z jej ob­jęć, ci­cho pod­nió­sł z łó­żka i po­sze­dł do kuch­ni. Do jego nóg pod­bie­gł Ła­tek, nie­wiel­ki kun­de­lek. Po­gła­skał ma­cha­jące­go ogo­nem psia­ka, a po­tem wy­jął z szaf­ki szklan­kę, by na­pić się wody. Kie­dy już uga­sił prag­nie­nie, wy­su­nął jed­ną z szu­flad skry­wa­jącą leki Bar­ba­ry. Wy­jął spo­re kar­to­no­we pu­de­łecz­ko. Przez dłu­ższy czas wpa­try­wał się w nie nie­mal z na­bo­żno­ścią. Otwo­rzył i prze­li­czył skru­pu­lat­nie ilo­ść znaj­du­jących się w nim stu­mi­li­li­tro­wych bu­te­le­czek. Nie wie­dział, czy się smu­cić, czy ra­do­wać.

Wró­cił do łó­żka. Chciał się jesz­cze zdrzem­nąć, lecz nic z tego nie wy­szło. Przed ocza­mi na­dal miał wi­dok bu­te­le­czek. Po­ja­wił się ta­kże inny ob­raz, któ­ry spra­wił, że jego cia­łem naj­pierw targ­nął, kłu­jący ty­si­ącem nie­wi­docz­nych ostrzy, dreszcz, a na­stęp­nie uper­lił jego czo­ło zim­nym, tłu­sta­wym po­tem. „Ale się wszyst­ko po­chrza­ni­ło” – skon­sta­to­wał.

Chcąc się ode­rwać od cho­ro­by żony, skie­ro­wał my­śli do obo­wi­ąz­ków słu­żbo­wych. Za­czął ana­li­zo­wać za­da­nie, ja­kie Lin­ce zle­cił dy­rek­tor. Po ci­chu li­czył na to, że jego pod­wład­na ni­cze­go istot­ne­go nie od­naj­dzie. Taki re­zul­tat gwa­ran­to­wa­łby wszyst­kim świ­ęty spo­kój. A jemu przede wszyst­kim. W prze­ciw­nym wy­pad­ku mu­siał się li­czyć z kom­pli­ka­cja­mi. „Naj­wa­żniej­sze te­raz to trzy­mać rękę na pul­sie” – po­my­ślał. To aku­rat wy­da­wa­ło się ła­twe, wy­star­czy­ło je­dy­nie kon­tro­lo­wać po­czy­na­nia mło­dej ofi­cer. Na ra­zie nic nie wska­zy­wa­ło na to, żeby aku­rat z tym były ja­kieś pro­ble­my. Dla pró­by spe­cjal­nie opó­źnił wy­ko­ny­wa­nie przez Han­nę po­le­ce­nia Gon­ta­ry, na­ka­zu­jąc prze­szko­lić dziew­czy­nę, któ­ra mia­ła ją za­stąpić przy opra­co­wy­wa­niu „ma­ku­la­tu­ry” – tak okre­ślał ni­ko­mu nie­po­trzeb­ną, z wy­jąt­kiem wy­ższe­go kie­row­nic­twa, biu­ro­kra­tycz­ną ro­bo­tę. Cie­ka­wi­ło go, jak na taki stan rze­czy za­re­agu­je dy­rek­tor. Ku jego za­do­wo­le­niu nie było żad­nej re­ak­cji, a to ozna­cza­ło, że spra­wa jest naj­praw­do­po­dob­niej mało istot­na z punk­tu wi­dze­nia naj­wy­ższe­go sze­fo­stwa Agen­cji. To spo­strze­że­nie dało mu na­dzie­ję, że jego ocze­ki­wa­nia się spe­łnią.

Po­czuł na­pływ ener­gii wy­ge­ne­ro­wa­nej za­do­wo­le­niem z wła­snej za­po­bie­gli­wo­ści. Wstał i po­sze­dł do ła­zien­ki. Za­nim przy­stąpił do przy­go­to­wa­nia so­bie śnia­da­nia, za­sia­dł przed kom­pu­te­rem. Otwo­rzył Fa­ce­bo­oka i wsze­dł na gru­pę zrze­sza­jącą fa­nów kla­sycz­nych mo­to­cy­kli. Sam był do nie­daw­na wła­ści­cie­lem ta­kiej ma­szy­ny. Hob­by to upra­wiał, od­kąd sko­ńczył dzie­wi­ęt­na­ście lat. W swo­jej ka­rie­rze mo­to­cy­kli­sty je­ździł wie­lo­ma mo­de­la­mi, zaś ostat­ni sprze­dał, by po­zy­skać pie­ni­ądze na le­cze­nie żony. Przez kil­ka mi­nut z wiel­kim za­in­te­re­so­wa­niem prze­glądał po­sty z za­miesz­czo­ny­mi zdjęcia­mi pi­ęk­nych dwu­ko­ło­wych po­jaz­dów. „Może jak to wszyst­ko się sko­ńczy, uda mi się wró­cić do je­żdże­nia?” – wes­tchnął z na­dzie­ją. Spoj­rzał na ze­ga­rek. Mu­siał za chwi­lę wy­pro­wa­dzić psa, a po­tem na­le­ża­ło obu­dzić Ma­ry­się, zro­bić jej śnia­da­nie i od­pro­wa­dzić do przed­szko­la.

Có­recz­ka spa­ła z otwar­tą bu­zią. Za­ró­żo­wio­ne po­licz­ki oraz ja­sne, zło­ta­we locz­ki upo­dab­nia­ły ją do ma­lut­kie­go anio­łka z ksi­ążecz­ki dla dzie­ci, któ­rą czy­ty­wał jej przed za­śni­ęciem. Za­sta­ny wi­dok roz­czu­lił go. Nie­zmier­nie dłu­go sta­ra­li się o dziec­ko. I kie­dy już pra­wie stra­ci­li na­dzie­ję, uda­ło się. Przy­po­mniał so­bie, jak w dniu na­ro­dzin Ma­ry­si ogar­nęło go nie­wy­obra­żal­ne szczęście, te­raz nie­obec­ne z po­wo­du cho­ro­by żony. Otrząsnął się, gdy po­czuł, że wil­got­nie­ją mu oczy. ■