Wampirze cesarstwo. Księga 1 - ebook

WPRO­WA­DZE­NIE

_Nie pytaj mnie, czy Bóg ist­nieje. Zapy­taj, dla­czego jest takim fiu­tem._

_Nawet naj­więk­szy głu­piec nie może zaprze­czyć ist­nie­niu zła. Stale żyjemy w jego cie­niu. Naj­lepsi z nas wzno­szą się ponad nie, naj­gorsi chłoną je całym sobą, ale wszy­scy, przez całe życie, bro­dzimy w nim po pas. Klą­twy i bło­go­sła­wień­stwa doświad­czają po równi okrut­nych i spra­wie­dli­wych. Na każdą speł­nioną modli­twę przy­pada dzie­sięć tysięcy nie­wy­słu­cha­nych. Święci cier­pią razem z grzesz­ni­kami i tak samo jak oni padają łupem potwo­rów wyplu­tych z samych trzewi pie­kła._

_Jeżeli jed­nak ist­nieje pie­kło, czy nie musi ist­nieć także i niebo?_

_A skoro ist­nieje niebo, to czemu nie mie­li­by­śmy zada­wać mu pyta­nia: dla­czego?_

_Bo jeśli Wszech­mo­gący chce uni­ce­stwić całe to zło, ale z jakie­goś powodu nie jest w sta­nie tego zro­bić, to wcale nie jest taki wszech­mo­gący, jak wma­wiają nam kapłani. Jeżeli jest zarówno chętny, jak i zdolny do poło­że­nia kresu tym nik­czem­no­ściom i okru­cień­stwu, to jak to w ogóle moż­liwe, że zło ist­nieje? A jeśli nie zamie­rza i nie może nic w tej spra­wie robić, to nie jest żad­nym bogiem._

_Pozo­staje zatem tylko jedna moż­li­wość: może powstrzy­mać zło, ale zwy­czaj­nie nie chce tego zro­bić._

_Dzieci porwane z objęć rodzi­ców. Bez­kre­sne rów­niny usiane bez­i­mien­nymi gro­bami. Bez­śmiertni Umarli polu­jący na nas w bla­sku sczer­nia­łego słońca._

_Jeste­śmy zwie­rzyną,_ mon ami_._

_Jeste­śmy poży­wie­niem._

_A ten zła­mas pal­cem nie kiw­nął, żeby to zmie­nić._

_Mógł coś zro­bić._

_Ale nie zro­bił._

_Zasta­na­wiasz się cza­sem, czym mu zawi­ni­li­śmy, że tak nas nie­na­wi­dzi?_ZMIERZCH

Zmierzch

Był dwu­dzie­sty siódmy rok bez­d­nia w pań­stwie Wiecz­no­tr­wa­łego Króla, któ­rego zabójca cze­kał na śmierć.

Stał przy wąskim oknie, nie­cier­pli­wie wycze­ku­jąc swo­jego końca. Wyta­tu­owane dło­nie splótł za ple­cami, popla­mione zakrze­płą krwią i popio­łem jasnym jak świa­tło gwiazd. Pomiesz­cze­nie, w któ­rym się znaj­do­wał, mie­ściło się na wyso­kiej kon­dy­gna­cji samot­nej wieży owie­wa­nej bez­sen­nym gór­skim wia­trem. Drzwi – masywne, wzmac­niane żela­zem – były zamknięte solid­nie jak wrota skarbca. Zabójca patrzył, jak słońce udaje się na nie­za­słu­żony odpo­czy­nek, i zasta­na­wiał się, jak sma­kuje pie­kło.

Bru­ko­wany dzie­dzi­niec w dole obie­cy­wał krótki lot w ciem­ność bez snów, okno było jed­nak zbyt wąskie, żeby się przez nie prze­ci­snąć, a wię­zienni straż­nicy nie zosta­wili mu wiele poza tym: ot, tro­chę słomy, żeby mógł się poło­żyć, kubeł do sra­nia oraz widok na deli­katny, kru­chy zachód słońca będący tor­turą w ocze­ki­wa­niu na wła­ściwe tor­tury. Miał na sobie gruby płaszcz, zno­szone buty i skó­rzane spodnie ze śla­dami dłu­gich wędró­wek i sadzy. Pot wystą­pił na jego jasnej skó­rze, mimo że oddech buchał mu parą z ust, a w kominku za jego ple­cami nie pło­nął ogień. Zim­no­krwi­ści nie ryzy­ko­wali zapa­la­nia ognia nawet w wię­zien­nych celach.

Wkrótce po niego przyjdą.

Dookoła niego _château_ powoli budził się do życia. Potwory wsta­wały z łóż wyście­ła­nych zimną zie­mią i nakła­dały maski, w któ­rych mogły uda­wać, że bli­sko im do ludzi. Powie­trze gęst­niało od łopotu nie­to­pe­rzych skrzy­deł. Zakuci w ciemną stal nie­wolni żoł­nie­rze patro­lo­wali blan­ko­wane mury; ich czarne płasz­cze zdo­bił sym­bol dwóch wil­ków i dwóch księ­ży­ców. Zabójca skrzy­wił się na ich widok: ludzcy straż­nicy, też coś. Żaden pies nie dałby się tak poni­żyć.

Niebo było czarne jak grzech. Hory­zont – czer­wony jak usta damy jego serca, kiedy ostatni raz ją cało­wał.

Powiódł kciu­kiem po wierz­chu pal­ców i po lite­rach wyta­tu­owa­nych poni­żej knykci.

– Patience – wyszep­tał.

– Mogę wejść?

Zabójca nie pozwo­lił sobie na nawet naj­mniej­sze drgnie­nie, nie chciał spra­wiać przy­jem­no­ści zim­no­krwi­stemu. Patrzył spo­koj­nie przez okno na potrza­skane kości widocz­nych w oddali gór zwień­czo­nych cza­pami popie­la­tego śniegu. Czuł na karku spoj­rze­nie stwora, który tym­cza­sem sta­nął za jego ple­cami. Wie­dział, po co stwór przy­szedł; wie­dział, czego chce. Miał nadzieję, że śmierć przyj­dzie szybko, ale w głębi serca wie­dział, że stwór będzie się roz­ko­szo­wał każ­dym jego krzy­kiem.

W końcu się odwró­cił. Na widok stwora żar zapło­nął mu w piersi: gniew, stary druh, bli­ski, wierny, mile widziany. Poma­gał mu zapo­mnieć ból w żyłach, drę­twotę blizn, wiek cią­żący w kościach. Patrząc na sto­ją­cego przed nim potwora, znów poczuł się naprawdę młody. Skrzy­dła czy­stej, dosko­na­łej nie­na­wi­ści nio­sły go ku wiecz­no­ści.

– Dobry wie­czór, _che­va­lier_ – prze­mó­wił zim­no­krwi­sty.

Był led­wie chłop­cem, kiedy umarł. Mógł mieć jakieś pięt­na­ście, szes­na­ście lat, zacho­wał her­ma­fro­dy­tyczną wiot­kość syl­wetki typową dla mło­dzieńca na skraju doro­sło­ści, ale Bóg jeden wie­dział, ile naprawdę ma lat. Ślad rumieńca na policz­kach, duże ciem­no­brą­zowe oczy obra­mo­wane zło­tymi lokami, jedno pasemko wło­sów arty­stycz­nie opa­da­jące na czoło. Skórę miał ide­al­nie gładką i białą jak ala­ba­ster, usta za to obrzy­dli­wie czer­wone. Miał też zaró­żo­wione białka oczu. Musiał się nie­dawno poży­wiać.

Gdyby zabójca nie znał prawdy, mógłby powie­dzieć, że stwór wygląda pra­wie jak żywy.

Był odziany w sur­dut z ciem­nego aksa­mitu hafto­wany w złote zawi­jasy. Na ramiona zarzu­cił pele­rynę z kru­czych piór, któ­rej posta­wiony koł­nierz przy­wo­dził na myśl rząd poły­skli­wych czar­nych kling. Na piersi miał wyszyte godło swo­jego rodu: dwa wilki wspięte na tle dwóch księ­ży­ców. Ciemne spodnie, jedwabny halsz­tuk i wyglan­so­wane buty dopeł­niały wize­runku. Potwór w prze­bra­niu ary­sto­kraty.

Stał na środku celi, mimo że drzwi pozo­stały zamknięte na cztery spu­sty. W bia­łych jak kość dło­niach ści­skał grubą księgę. Głos miał słodki jak koły­sanka.

– Jestem mar­kiz Jean-François z Krwi Cha­stain, nadworny histo­ryk Jej Wyso­ko­ści Mar­got Cha­stain, Pierw­szej i Ostat­niej Tego Imie­nia, Bez­śmiert­nej Cesa­rzo­wej Wil­ków i Ludzi.

Zabójca nie odpo­wie­dział.

– A ty jesteś Gabriel de León, Ostatni Sre­bro­święty.

Zabójca nazwany Gabrie­lem na­dal nie wydał żad­nego dźwięku. Oczy stwora pałały w tej ciszy jak dwa pło­myki świec. Powie­trze wyda­wało się lepko-czarne, aksa­mitne. Przez chwilę Gabriel miał wra­że­nie, że stoi na skraju urwi­ska i przed upad­kiem oca­lić go może tylko zimny dotyk tych rubi­no­wych warg na szyi. Skóra go mro­wiła: odru­chowa reak­cja na tę wizję. Pra­gnie­nie, które przy­ciąga ćmę do ognia i ją spala.

– Mogę wejść? – powtó­rzył potwór.

– Już wsze­dłeś, zim­no­krwi­sty – odparł Gabriel.

Stwór spu­ścił nieco wzrok i uśmiech­nął się zna­cząco.

– Uprzej­mość naka­zuje zapy­tać, _che­va­lier_.

Pstryk­nął pal­cami i okute żela­zem drzwi otwo­rzyły się na oścież. Przez próg wśli­znęła się śliczna nie­wolna w gor­se­cie i dłu­giej czar­nej sukni z tło­czo­nego aksa­mitu. Miała talię osy i ciemny koron­kowy kanak na szyi. Dłu­gie rude włosy nosiła zaple­cione w war­ko­czyki, które opa­dały jej wokół oczu jak łań­cuszki z pole­ro­wa­nej mie­dzi. Wyglą­dała na trzy­dzie­ści kilka lat, mogłaby być rówie­śniczką Gabriela, mogłaby też być i matką potwora, gdyby on był zwy­czaj­nym chłop­cem, a ona zwy­czajną kobietą. Bez widocz­nego wysiłku wnio­sła do celi obity skórą fotel ważący tyle co ona sama i ze spusz­czo­nym wzro­kiem posta­wiła go obok zim­no­krwi­stego.

Potwór nie spusz­czał oka z Gabriela. Z wza­jem­no­ścią.

Kobieta przy­nio­sła drugi fotel, a następ­nie dębowy sto­lik. Fotel pod­sta­wiła Gabrie­lowi, sto­lik umie­ściła pośrodku i sta­nęła z boku z dłońmi sple­cio­nymi jak do modli­twy.

Gabriel dostrzegł teraz bli­zny na jej szyi, nie do końca zama­sko­wane kana­kiem cha­rak­te­ry­styczne ślady ukłuć. Prze­szedł go dreszcz obrzy­dze­nia. Prze­no­siła fotele, jakby nic nie ważyły, ale obec­ność zim­no­krwi­stego nie­mal zapie­rała jej dech. Biała pierś ponad gor­se­tem falo­wała gwał­tow­nie jak u panny mło­dej w noc poślubną.

– _Merci_ – powie­dział Jean-François z Krwi Cha­stain.

– Służę, mój panie – wymam­ro­tała kobieta.

– Zostaw nas teraz samych, moja droga.

Spoj­rzała potwo­rowi w oczy. Wol­nym ruchem prze­su­nęła pal­cami od piersi do mlecz­no­bia­łej krzy­wi­zny szyi i…

– Już nie­długo – dodał zim­no­krwi­sty.

Roz­chy­liła wargi. Na samą myśl o tym, co nastąpi, serce zabiło jej szyb­ciej.

– Jak sobie życzysz, panie – wyszep­tała.

Nie zaszczy­ciw­szy Gabriela spoj­rze­niem, dygnęła i wymknęła się za drzwi. Zabójca i potwór zostali sami.

– Usią­dziemy? – zapy­tał stwór.

– Wolę umrzeć na sto­jąco, jeżeli nie masz nic prze­ciwko temu – odparł Gabriel.

– Nie przy­sze­dłem cię zabić.

– Czego w takim razie chcesz, zim­no­krwi­sty?

Ciem­ność zaszep­tała, potwór się poru­szył, cho­ciaż oko nie nadą­ży­łoby za tym ruchem: w jed­nej chwili stał przy fotelu, w następ­nej już na nim sie­dział, strze­pu­jąc wyima­gi­no­wany pyłek z bro­ka­to­wej klapy sur­duta i kła­dąc księgę na kola­nach. Była to z jego strony naj­skrom­niej­sza z moż­li­wych demon­stra­cja siły, ostrze­że­nie przed podej­mo­wa­niem wszel­kich aktów roz­pacz­li­wej odwagi. Ale Gabriel de León, który zabi­jał takie istoty, odkąd skoń­czył szes­na­ście lat, sam umiał się zorien­to­wać, kiedy jest bez szans.

Był bez­bronny, głodny i osa­czony, miał za sobą trzy nie­prze­spane noce i pocił się obfi­cie: natu­ralny sku­tek odsta­wie­nia. Usły­szał nio­sące się na wskroś lat echo głosu Sza­ro­rę­kiego i stu­kot oku­tych sre­brem butów sta­rego mistrza na bru­ko­wa­nym dzie­dzińcu San Michon.

_Zasada pierw­sza: umarły nie zabije Umar­łego._

– Pew­nie jesteś spra­gniony.

Zza pazu­chy potwór wyjął krysz­ta­łową butelkę. Przy­ćmione świa­tło zalśniło na fase­tach szkła. Gabriel zmru­żył oczy.

– To zwy­kła woda, _che­va­lier_. Pij.

Gabriel znał reguły tej gry: życz­liwy gest jako wstęp do kusze­nia. Tylko że język miał jak papier ścierny i choć żadna woda nie mogła uga­sić tra­wią­cego go pra­gnie­nia, wyrwał butelkę z wid­mowo bla­dej dłoni potwora i wylał nieco płynu na dłoń: kry­sta­licz­nie przej­rzy­sty, bez­wonny, bez śladu krwi.

Napił się, wysą­czył wodę do ostat­niej kro­pli zaże­no­wany odczu­waną ulgą. Jego ludz­kiej czą­stce ta woda sma­ko­wała sło­dziej niż wszel­kie wina i kobiety, jakich kie­dy­kol­wiek kosz­to­wał.

– Pro­szę. – Spoj­rze­nie zim­no­krwi­stego było ostre jak potrza­skane szkło. – Usiądź.

Gabriel ani drgnął.

– Usiądź – powtó­rzył potwór z naci­skiem.

Gabriel poczuł napór obcej woli, ciemne oczy bestii rosły i rosły, aż wypeł­niły całe jego pole widze­nia. Było w nich coś słod­kiego, jak zapach kwiatu wabiący trzmiela, jak smak nagich, mło­dych płat­ków, wil­got­nych od poran­nej rosy. Krew ponow­nie wzbu­rzyła się w żyłach Gabriela – a w jego gło­wie ponow­nie zabrzmiał głos Sza­ro­rę­kiego:

_Zasada druga: Kto posłu­cha Umar­łego, ten go posma­kuje._

Dla­tego nie ruszył się z miej­sca. Stał dum­nie wypro­sto­wany, choć nogi miał jak z waty.

Na ustach potwora zaigrał cień uśmie­chu. Smu­kłe palce odrzu­ciły kosmyk wło­sów opa­da­jący na te prze­klęte cze­ko­la­dowe oczy i zabęb­niły o okładkę trzy­ma­nej na kola­nach księgi.

– Impo­nu­jące – przy­znał potwór.

– Chciał­bym móc powie­dzieć to samo – odpa­ro­wał Gabriel.

– Ostroż­nie, _che­va­lier_. Obyś nie ura­ził moich uczuć.

– „Umarli czują jak zwie­rzęta, wyglą­dają jak ludzie, umie­rają jak dia­bły”.

– Ach tak… – Zim­no­krwi­sty się uśmiech­nął. Bły­snęły ostre jak brzy­twa zęby. – Zasada czwarta.

Gabrie­lowi serce sta­nęło w gar­dle, gdy usi­ło­wał ukryć zasko­cze­nie.

– _Oui_. – Potwór poki­wał głową. – Znam reguły waszego zakonu. Tych, któ­rzy nie czer­pią nauk z prze­szło­ści, w przy­szło­ści czeka cier­pie­nie. A jak się zapewne domy­ślasz, bez­śmiertni są żywot­nie zain­te­re­so­wani przy­szłymi nocami.

– Oddaj mi mój miecz, pijawko, to ci pokażę, jaki z cie­bie bez­śmiertny.

– Uro­cze. – Potwór z uwagą oglą­dał swoje dłu­gie paznok­cie. – Groźba.

– Przy­sięga.

– „W obli­czu Boga i Jego Sied­miorga Męczen­ni­ków ślu­buję: Niech ciem­ność pozna moje imię i roz­pa­cza. Dopóki pło­nie, jestem ogniem. Dopóki krwawi, jestem ostrzem. Dopóki grze­szy, jestem świę­tym. I jestem sre­brem”.

Gabriela ogar­nęła fala łagod­nej, tru­ją­cej nostal­gii. Zda­wało się, że upły­nęło całe jego życie, odkąd ostatni raz sły­szał te słowa, roz­brzmie­wa­jące w kolo­ro­wym od witraży świe­tle San Michon. Modli­twa o prze­moc i zemstę. Obiet­nica zło­żona bogu, który tak naprawdę ni­gdy nie słu­chał. Ale usły­szeć te słowa w takim miej­scu, z ust jed­nego z tych…

– Sia­dajże, na miłość Wszech­mo­gą­cego. – Zim­no­krwi­sty wes­tchnął. – Zanim się prze­wró­cisz.

Nacisk potwora nie usta­wał, całe świa­tło w celi sku­piało się w jego oczach. Gabriel nie­mal sły­szał jego szept, muśnię­cie zębów na uchu, obiet­nicę snu po dłu­giej wędrówce, zapo­wiedź zim­nej wody, w któ­rej obmyje ręce z krwi, i cie­płej, cichej ciem­no­ści, w któ­rej zapo­mni kształt wszyst­kiego, co poświę­cił i stra­cił.

Przy­po­mniał sobie twarz swo­jej damy. Kolor jej warg, kiedy cało­wał ją po raz ostatni.

Nie usiadł.

– Czego chcesz, zim­no­krwi­sty?

Ostat­nie tchnie­nie zachodu słońca ulot­niło się z nieba, Gabriel poczuł na języku zapach dawno zeschłych liści. Chęć stała się trudna do prze­zwy­cię­że­nia, potrzeba dep­tała jej po pię­tach, pra­gnie­nie zim­nymi pal­cami muskało krę­go­słup, czar­nymi skrzy­dłami wyra­stało z ramion. Kiedy ostat­nio palił? Dwa dni temu? Trzy?

Boże w nie­bie­siech, w tej chwili za dymka zabiłby wła­sną matkę…

– Jak już wspo­mnia­łem, jestem cesar­skim histo­ry­kiem – odparł zim­no­krwi­sty. – Kro­ni­ka­rzem rodu cesa­rzo­wej i straż­ni­kiem jej biblio­teki. Dzięki twoim czu­łym zabie­gom Fabién Voss nie żyje. Odkąd inne Krwawe Dwory zaczęły się skła­niać do uzna­nia zwierzch­no­ści mojej pani, sku­piła się na prze­trwa­niu. Dla­tego, zanim zgi­nie Ostatni Sre­bro­święty i wszelka wie­dza na temat waszego zakonu zosta­nie pogrze­bana w ano­ni­mo­wym gro­bie, moja bla­do­lica cesa­rzowa Mar­got w swo­jej nie­skoń­czo­nej łaska­wo­ści posta­no­wiła dać ci prze­mó­wić. – Jean-François uśmiech­nął się. Wargi miał popla­mione winem. – Chce usły­szeć twoją histo­rię, _che­va­lier_.

– Wasz rodzaj nie­szcze­gól­nie rozu­mie ideę poczu­cia humoru, prawda? W noc waszej śmierci porzu­ca­cie je w pyle na pobo­czu drogi razem z tym, co ucho­dziło za waszą duszę.

– Dla­czego miał­bym żar­to­wać, de León?

– Nie­które zwie­rzęta lubią bawić się zdo­by­czą.

– Gdyby mojej cesa­rzo­wej zale­żało na roz­rywce, twoje krzyki byłoby sły­chać aż w Ale­the.

– Uro­cze. – Gabriel z uwagą oglą­dał swoje poła­mane paznok­cie. – Groźba.

Potwór ski­nął lekko głową.

– _Touché_.

– Po co miał­bym mar­no­wać swoje ostat­nie godziny na opo­wia­da­nie histo­rii, która nikogo na tym świe­cie nie obcho­dzi? Jestem dla was nikim. Niczym.

– No już bez prze­sady. – Stwór uniósł brew. – Czarny Lew? Czło­wiek, który prze­żył szkar­łatne śniegi Augu­stin? Który spa­lił na popiół tysiąc Krew­nych i przy­tknął Sza­loną Klingę do gar­dła samego Wiecz­no­tr­wa­łego Króla? – Jean-François zacmo­kał z dez­apro­batą jak nauczy­cielka na widok krnąbr­nego ucznia. – Byłeś naj­wy­bit­niej­szym przed­sta­wi­cie­lem zakonu; jesteś jedy­nym, który na­dal żyje. Płaszcz skrom­no­ści mar­nie leży na two­ich sze­ro­kich ramio­nach, _che­va­lier_.

Gabriel słu­chał, jak zim­no­krwi­sty skrada się ku niemu wśród kłamstw i pochlebstw niczym wilk podą­ża­jący błysz­czą­cym krwa­wym tro­pem. Przez cały czas zada­wał sobie pyta­nie, czego potwór naprawdę chce i dla­czego jesz­cze go nie zabił. Aż w końcu…

– Cho­dzi o Gra­ala – domy­ślił się.

Twarz potwora pozo­stała abso­lut­nie nie­ru­choma, jak wykuta w mar­mu­rze, Gabriel miał jed­nak wra­że­nie, że w ciem­nych oczach coś drgnęło.

– Graal został znisz­czony – odparł stwór. – Dla­czego miałby nas dzi­siaj inte­re­so­wać?

Gabriel prze­krzy­wił głowę i wyre­cy­to­wał:

_Ze świę­tego kie­li­cha blask święty się sączy._

_Ład na świe­cie wyj­dzie spod wier­nego ręki,_

_a przed obli­czem męczeń­skiej sió­demki_

_szary czło­wiek noc bez­kre­sną zakoń­czy._

Lodo­waty śmiech poniósł się wśród nagich kamien­nych ścian.

– Jestem kro­ni­ka­rzem, de León. Nie inte­re­suje mnie mito­lo­gia, lecz histo­ria. Zacho­waj swoje pro­stac­kie prze­sądy dla bydła.

– Kła­miesz, zim­no­krwi­sty. Kto posłu­cha Umar­łego, ten go posma­kuje. A jeżeli choć przez moment pomy­śla­łeś, że mógł­bym zdra­dzić…

Mówił coraz ciszej, aż w końcu zupeł­nie umilkł. Nie było widać, kiedy potwór się poru­szył, ale w któ­rymś momen­cie wycią­gnął przed sie­bie rękę – a tam, pośrodku bia­łego jak śnieg wnę­trza dłoni, spo­czy­wał szklany fla­ko­nik wypeł­niony rdza­wym pyłem: jak sprosz­ko­wana cze­ko­lada prze­mie­szana z okru­chami płat­ków róży.

Oto i kusze­nie, któ­rego Gabriel się spo­dzie­wał.

– Pre­zent – oznaj­mił potwór i odkor­ko­wał fla­ko­nik.

Z miej­sca, w któ­rym stał, Gabriel wyraź­nie poczuł zapach sprosz­ko­wa­nej krwi; inten­sywny, bogaty, mie­dziano-słodki. Prze­szły go ciarki. Z wes­tchnie­niem roz­chy­lił wargi.

Wie­dział, o co im cho­dzi, wie­dział, że po jed­nej skrom­nej próbce zapra­gnie wię­cej, a mimo to prze­mó­wił. Sły­szał swój głos jakby z bar­dzo daleka. I gdyby upływ lat i krwi nie zła­mały mu serca dawno temu, to z pew­no­ścią pękłoby wła­śnie teraz.

– Stra­ci­łem swoją fajkę… w Char­bo­urgu, kiedy…

Zim­no­krwi­sty wyjął z kie­szeni sur­duta piękną kościaną fajkę i poło­żył ją razem z fla­ko­nem na sto­liku. Spoj­rzał spode łba na Gabriela i wska­zał wolny fotel.

– Sia­daj.

I Gabriel w końcu – jakież to było żało­sne! – usiadł.

– Czę­stuj się, _che­va­lier_.

Ani się obej­rzał, już trzy­mał fajkę w dłoni i sypał do główki por­cję lep­kiego proszku. Cały się trząsł, omal nie upu­ścił bez­cen­nego skarbu. Zim­no­krwi­sty patrzył mu na ręce, na bli­zny, odci­ski i piękne tatu­aże. Na wierz­chu pra­wej dłoni wid­niał wie­niec z cza­szek, na wierz­chu lewej pęk sple­cio­nych róż, na pal­cach poni­żej knykci – litery ukła­da­jące się w słowo PATIENCE. Ciemny tusz z meta­licz­nym poły­skiem odci­nał się od jasnej skóry.

Sre­bro­święty odrzu­cił znad oczu długi kosmyk ciem­nych wło­sów i obma­cał kie­sze­nie płasz­cza i spodni. Nic z tego oczy­wi­ście: zabrali mu krze­siwko.

– Potrze­buję ognia. Może być lampa.

– Potrze­bu­jesz, powia­dasz…

Z iry­tu­jącą powol­no­ścią zim­no­krwi­sty zetknął dło­nie czub­kami pal­ców i przy­ło­żył je do ust. W tej chwili na całym świe­cie nie było nikogo i niczego innego – tylko oni dwaj, zabójca i potwór, i fajka cią­żąca Gabrie­lowi w dłoni jak nabita oło­wiem.

– Poroz­ma­wiajmy o potrze­bach, Sre­bro­święty. Nie jest ważne „dla­czego”, nie jest ważne „jak”. Moja cesa­rzowa życzy sobie usły­szeć twoją histo­rię. Możemy więc sie­dzieć tutaj jak istoty cywi­li­zo­wane, gdy ty oddasz się swo­jemu wstręt­nemu małemu nało­gowi, albo możemy się prze­nieść do lochów tego _château_, gdzie nawet dia­bły boją się zapusz­czać. Tak czy ina­czej, moja cesa­rzowa dosta­nie swoją opo­wieść. Nie wiemy tylko, czy mi ją wywz­dy­chasz, czy wywrzesz­czysz.

Był skoń­czony. Prze­padł w chwili, gdy się­gnął po fajkę.

Tęsk­nił za pie­kłem – i zara­zem bał się do niego wró­cić.

– Daj ognia, ty zim­no­krwi­sty skur­wielu.

Jean-François z Krwi Cha­stain ponow­nie pstryk­nął pal­cami. Drzwi otwo­rzyły się ze skrzy­pie­niem i do celi weszła ta sama nie­wolna co wcze­śniej, nio­sąc zapa­loną lampę z wyso­kim szkla­nym komin­kiem. Była widoczna wyłącz­nie jako syl­wetka na tle świa­tła: czarna sukienka, czarny gor­set, czarny kanak. W tej chwili mogłaby być córką Gabriela, matką, żoną… Bez róż­nicy. Liczył się tylko pło­mień, który przy­nio­sła.

Gabriel był napięty jak dwie cię­ciwy łuku i tylko na wpół świa­domy dys­kom­fortu zim­no­krwi­stego w obec­no­ści ognia. Led­wie sły­szał jedwa­bi­sty syk jego odde­chu prze­śli­zgu­ją­cego się po zębach. W tej chwili inte­re­so­wały go tylko ten ogień i mroczna magya, któ­rej za chwilę doświad­czy: krew – pro­szek – dym – bło­gość.

– Dawaj to tutaj – pole­cił. – Pośpiesz się.

Posta­wiła lampę na stole i pierw­szy raz spoj­rzała mu w oczy. Jej jasno­nie­bie­skie spoj­rze­nie wyra­żało wię­cej niż wszyst­kie słowa.

I ty uwa­żasz mnie za nie­wol­nicę? – zda­wała się pytać.

Nie obcho­dziło go to. Nic a nic. Fachowo przy­ciął knot, żeby pło­mień osią­gnął odpo­wied­nią wyso­kość. W powie­trzu zapach­niało ole­jem. Od lampy biło cie­pło, wyraź­nie wyczu­walne w chłod­nym wnę­trzu wieży. Przy­trzy­mał fajkę w ide­al­nej odle­gło­ści, żeby pro­szek prze­mie­nił się w parę. Poczuł mro­wie­nie w brzu­chu: zaczęło się – sub­telna alche­mia, mroczna chy­mija. Sprosz­ko­wana krew bul­go­tała, kolor prze­cho­dził w aro­mat, pach­niało ostro­ko­rze­niem i mie­dzią. Przy­ci­snął usta do fajki z więk­szą namięt­no­ścią, niż w prze­szło­ści cało­wał jaką­kol­wiek kochankę, a potem… Ach, słodki Boże w nie­bie­siech, potem się zacią­gnął.

Ośle­pia­jący żar wypeł­nił mu płuca. Nie­biań­ska burza zalała umysł. Wcią­ga­jąc krwawy opar do płuc, jed­no­cze­śnie kry­sta­li­zo­wał się i roz­pa­dał na kawałki, serce tłu­kło mu się o żebra jak ptak zamknięty w kościa­nej klatce, czło­nek napie­rał na spodnie. Od ujrze­nia obli­cza Boga dzie­liła go zale­d­wie jesz­cze jedna por­cja.

Spoj­rzał w oczy nie­wol­nej i stwier­dził, że widzi przed sobą anioła w ziem­skiej powłoce. Chciał ją cało­wać, pić z niej, umrzeć w niej, porwać ją w ramiona i muskać war­gami jej skórę; zęby drgnęły mu w dzią­słach, czu­jąc obiet­nicę skrytą tuż pod łukiem jej żuchwy, jej puls jak ude­rze­nia młota na języku, była taka żywa, tak bar­dzo żywa…

– _Che­va­lier_.

Otwo­rzył oczy.

Klę­czał obok sto­lika, w świe­tle lampy rzu­cał drżący cień. Nie miał poję­cia, ile czasu upły­nęło. Kobieta znik­nęła, jakby ni­gdy nie ist­niała.

Sły­szał wycie wichury na zewnątrz: jeden głos i dzie­siątki szep­czące sekrety po dachach, zawo­dzące prze­kleń­stwa pod oka­pami, szem­rzące jego imię w koro­nach czar­nych, nagich drzew. Mógłby zli­czyć wszyst­kie źdźbła słomy na pod­ło­dze i każdy wło­sek sto­jący mu dęba, wyczu­wał woń sta­rego kurzu i świe­żej śmierci, na pode­szwach butów czuł wszyst­kie drogi, które prze­mie­rzył. Zmy­sły miał wyostrzone jak naj­lep­sza klinga, zła­mana i zakrwa­wiona w jego tatu­owa­nych dło­niach.

– Czy… – Pokrę­cił głową. Pró­bo­wał chwy­tać słowa, jakby gar­ściami nagar­niał syrop. Białka oczu miał czer­wone jak krew. Spoj­rzał na fla­ko­nik spo­czy­wa­jący znów na dłoni potwora. – Czyja to… krew?

– Mojej bło­go­sła­wio­nej pani – odparł stwór. – Mojej mrocz­nej matki i bla­do­li­cej wład­czyni, Mar­got Cha­stain, Pierw­szej i Ostat­niej Tego Imie­nia, Bez­śmiert­nej Cesa­rzo­wej Wil­ków i Ludzi.

Gabriel wpa­try­wał się w pło­mień lampy z odro­biną tęsk­nej nie­na­wi­ści w oczach. Biała jak czaszka ćma wypeł­zła z jakie­goś mrocz­nego zaka­marka i fur­ko­tała teraz wokół świa­tła. Białe jak por­ce­lana palce zamknęły się na fla­ko­niku i zakryły go przed jego wzro­kiem.

– Nie dosta­niesz ani kro­pli wię­cej, dopóki nie poznam two­jej histo­rii. Mów więc, mów, jak­byś mówił do dziecka. Przyj­mij zało­że­nie, że ci, któ­rzy będą ją czy­tać w przy­szło­ści, całe stu­le­cia od dzi­siaj, nic nie wie­dzą o tym miej­scu. Albo­wiem słowa, które za chwilę prze­leję na per­ga­min, prze­trwają rów­nie długo jak całe to nie­śmier­telne cesar­stwo. Ta kro­nika to jedyne uwiecz­nie­nie, na jakie możesz liczyć.

Zim­no­krwi­sty wyjął spod pele­ryny drew­nianą skrzy­neczkę ozdo­bioną rzeź­bio­nym moty­wem dwóch wil­ków, dwóch księ­ży­ców. Wycią­gnął z niej dłu­gie pióro, tak samo czarne jak pióra oka­la­jące jego szyję. Na pod­ło­kiet­niku fotela posta­wił małą bute­leczkę. Zanu­rzył pióro w atra­men­cie i posłał Gabrie­lowi wycze­ku­jące spoj­rze­nie.

Gabriel ode­tchnął głę­boko. Czuł jesz­cze na ustach smak czer­wo­nego dymu.

– Zaczy­naj – powie­dział wam­pir.I

O jabł­kach i jabło­niach

– Wszystko zaczęło się od kró­li­czej nory – powie­dział Gabriel.

Ostatni Sre­bro­święty wpa­try­wał się w migo­czący pło­mień lampy, jakby widział tam twa­rze ludzi dawno zmar­łych. Odro­bina czer­wo­nego dymu na­dal pla­miła powie­trze, a on sły­szał, jak każde włókno w kno­cie lampy trza­ska do innej melo­dii. Lata, które upły­nęły mię­dzy tam­tym cza­sem a obec­nym, wyda­wały się rap­tem minu­tami w jego roz­ognio­nym hym­nem krwi umy­śle.

– Gdy spo­glą­dam wstecz na tamte wyda­rze­nia… – Wes­tchnął. – Ude­rza mnie, jakie to zabawne. Wznosi się za mną stos popiołu tak wysoki, że mógłby dotknąć nieba. Pło­nące kate­dry, mia­sta obró­cone w perzynę, groby prze­peł­nione cia­łami poboż­nych i nik­czem­nych, a wła­śnie od tego wszystko się zaczęło. – Pokrę­cił głową ze zdu­mie­niem. – Od zwy­kłej małej dziury w ziemi. Oczy­wi­ście ludzie ina­czej to zapa­mię­tają. Tru­we­rzy będą śpie­wać o Pro­roc­twie, kapłani beł­ko­tać o pla­nie Wszech­mo­gą­cego. Tyle że nie spo­tka­łem jesz­cze min­strela, który nie byłby kłamcą, ani świą­to­bli­wego męża, który nie byłby zwy­kłym kuta­sem.

– Podobno ty jesteś świę­tym mężem, sre­bro­święty – zauwa­żył Jean-François.

Gabriel de León spoj­rzał w oczy potwo­rowi i uśmiech­nął się blado.

– Bra­ko­wało jesz­cze dwóch godzin do zmierz­chu, kiedy Bóg posta­no­wił naszczać do mojej owsianki. Miej­scowi zbu­rzyli most na Keff, więc musia­łem skrę­cić na połu­dnie do brodu w pobliżu Dha­ha­eth. To nie­przy­ja­zna kra­ina, ale Sędzia…

– Chwi­leczkę, _che­va­lier._ – Mar­kiz Jean-François z Krwi Cha­stain uniósł rękę, kła­dąc pióro mię­dzy stro­ni­cami. – Tak być nie może.

Gabriel zamru­gał zasko­czony.

– Nie?

– Nie – odpo­wie­dział wam­pir. – Powie­dzia­łem ci: to opo­wieść o tym, kim jesteś. Jak doszło do tego wszyst­kiego. Histo­rie nie zaczy­nają się w poło­wie. Histo­rie zaczy­nają się od początku.

– Chcesz usły­szeć o Gra­alu. Kró­li­cza nora to miej­sce, w któ­rym zaczyna się opo­wieść.

– Jak już powie­dzia­łem, spi­suję tę histo­rię dla tych, któ­rzy będą żyć długo po tym, jak ty zamie­nisz się w karmę dla roba­ków. Zacznij łagod­nie. – Jean-François mach­nął smu­kłą dło­nią. – Uro­dzi­łem się… Dora­sta­łem…

– Uro­dzi­łem się w zapa­dłej dziu­rze zwa­nej Lor­son. Wycho­wa­łem się jako syn kowala. Naj­star­szy z trójki dzieci. Nie byłem nikim nad­zwy­czaj­nym.

Wam­pir obrzu­cił go spoj­rze­niem od butów po czoło.

– Obaj dobrze wiemy, że to nie jest prawda.

– Jeśli idzie o to, co wiesz na mój temat, zim­no­krwi­sty, to gdyby zebrać te ochłapy do kupy i wyci­snąć do sucha, to pra­wie, pra­wie wypeł­ni­łyby pie­przony napar­stek.

Stwór zwany Jeanem-François ziew­nął w afek­to­wany spo­sób.

– Wobec tego oświeć mnie. Twoi rodzice. Byli poboż­nymi ludźmi?

Gabriel już otwo­rzył usta, żeby go zga­nić, ale słowa uwię­zły mu w gar­dle, kiedy spoj­rzał na książkę, którą Jean-François trzy­mał na kola­nach. Zdał sobie sprawę, że zim­no­krwi­sty nie tylko zapi­suje każde jego słowo, ale także szki­cuje; posłu­gi­wał się swoją nad­na­tu­ralną szyb­ko­ścią, żeby nakre­ślić kilka linii mię­dzy każ­dym wde­chem i wyde­chem. Gabriel widział, jak linie łączą się już w obraz – por­tret męż­czy­zny _en trois quarts_. Udrę­czone szare oczy. Sze­ro­kie ramiona i dłu­gie włosy, czarne jak serce nocy. Wyra­zi­sta szczęka obsy­pana deli­kat­nym zaro­stem i obry­zgana zaschniętą już krwią. Dwie bli­zny cią­gnęły się pod jego pra­wym okiem, jedna długa, druga krótka, pra­wie jak strugi łez. To była twarz, którą Gabriel znał jak wła­sną.

Bo to była jego wła­sna twarz, rzecz jasna.

– Ude­rza­jące podo­bień­stwo – powie­dział.

– _Merci_ – mruk­nął potwór.

– Por­tre­tu­jesz też inne pijawki? To musi być trudne po pew­nym cza­sie, wciąż pamię­tać, jak się wygląda, skoro nawet lustro nie chce się splu­ga­wić twoim obli­czem.

– Mar­nu­jesz na mnie swój jad, _che­va­lier_. O ile można nazwać tę lurę jadem.

Gabriel zaga­pił się na wam­pira, prze­su­wa­jąc opusz­kiem palca po war­dze. Pod wpły­wem hymnu krwi, tego pobu­dza­ją­cego, pul­su­ją­cego daru fajki, którą wypa­lił, każde dozna­nie zostało tysiąc­krot­nie zwie­lo­krot­nione. Moc stu­leci w jego żyłach.

Czuł siłę, którą obda­rzył go hymn krwi, odwagę, jaka idzie ręka w rękę z taką siłą; odwagę, która pozwo­liła mu przejść przez pie­kło Augu­stin, przez iglice Char­bo­urga i sze­regi Bez­kre­snego Legionu. I cho­ciaż Gabriel de León wie­dział, że to wra­że­nie wkrótce minie, był teraz nie­ustra­szony.

– Spra­wię, że zaczniesz wrzesz­czeć, pijawko. Spusz­czę z cie­bie krew jak z wie­prza, upchnę twoje naj­lep­sze kawałki do fajki na póź­niej i pokażę ci, ile naprawdę jest warta ta twoja nie­śmier­tel­ność. – Spoj­rzał w puste oczy potwora. – To było dosta­tecz­nie jado­wite?

Uśmie­szek wykrzy­wił usta Jeana-François.

– Rze­czy­wi­ście sły­sza­łem, że jesteś czło­wie­kiem skłon­nym do gniewu.

– Cie­kawe. Ja w ogóle o tobie nie sły­sza­łem.

Uśmiech powoli stop­niał. Minęła prze­cią­ga­jąca się chwila ciszy, zanim potwór znowu się ode­zwał.

– Twój ojciec. Kowal. Był poboż­nym czło­wie­kiem?

– Był bez­na­dziej­nym pija­kiem, któ­rego cza­ru­jący uśmiech spra­wiał, że zakon­nica gubiła dolne nie­wy­mowne, a pię­ści budziły zgrozę nawet wśród anio­łów.

– Przy­cho­dzi mi na myśl powie­dze­nie o jabł­kach i odle­gło­ści, w jakiej spa­dają od jabłoni.

– Nie przy­po­mi­nam sobie, żebym pytał cię o opi­nię na mój temat, zim­no­krwi­sty.

Potwór zama­lo­wy­wał cie­nie wokół oczu Gabriela, gdy tak gawę­dzili.

– Opo­wiedz mi o nim. O czło­wieku, który wycho­wał legendę. Jak się nazy­wał?

– Raphael.

– Zatem nazwano go na cześć anio­łów, które się go bały. Tak samo jak cie­bie.

– Nie mam wąt­pli­wo­ści co do tego, jak bar­dzo je to wku­rzało.

– Dobrze się doga­dy­wa­li­ście?

– A czy ojco­wie i syno­wie kie­dy­kol­wiek się doga­dują? Dopiero kiedy sam sta­niesz się doro­słym czło­wie­kiem, zaczy­nasz widzieć, kim naprawdę był męż­czy­zna, który cię wycho­wy­wał.

– Nie mam o tym naj­mniej­szego poję­cia.

– To prawda. Nie jesteś czło­wie­kiem.

Oczy mar­twego stwora zabły­sły, gdy pod­niósł wzrok.

– Dzięki pochleb­stwom daleko zaj­dziesz.

– Te dło­nie białe jak lilie. Te złote loki. – Gabriel obrzu­cił spoj­rze­niem wam­pira, mru­żąc oczy. – Z pocho­dze­nia jesteś Eli­da­eń­czy­kiem?

– Skoro tak mówisz – odpo­wie­dział Jean-François.

Gabriel ski­nął głową.

– To, co powi­nie­neś wie­dzieć o mojej _famille_, wam­pi­rze, zanim przej­dziemy do rze­czy, to fakt, że byli­śmy Nor­dlund­czy­kami. Wy, miesz­kańcy wschodu, jeste­ście ład­niutcy, to jedno jest pewne. A w Nor­dlun­dzie? Tam­tejsi ludzie są gwał­towni. Wia­try znad Bożych Posłań­ców tną moją ojczy­znę jak mie­cze. To nie­okieł­znana kra­ina. Bru­talna. Przed poko­jem zawar­tym w Augu­stin Nor­dlund najeż­dżano czę­ściej niż jakie­kol­wiek inne kró­le­stwo w histo­rii cesar­stwa. Sły­sza­łeś legendę o Mat­teo i Ela­inie?

– Oczy­wi­ście – Jean-François ski­nął głową. – Nor­dlundzki książę-wojow­nik, który poślu­bił eli­da­eń­ską kró­lową w cza­sach poprze­dza­ją­cych cesar­stwo. Mówi, że Mat­teo kochał Ela­inę z siłą czte­rech zwy­kłych męż­czyzn. A kiedy umarli, Wszech­mo­gący umie­ścił ich pośród gwiazd na nie­bie, żeby mogli na zawsze pozo­stać razem.

– To jedna z wer­sji tej opo­wie­ści. – Gabriel się uśmiech­nął. – A Mat­teo rze­czy­wi­ście zacie­kle kochał Ela­inę, to jedno się zga­dza. W Nor­dlun­dzie jed­nak opo­wia­damy inną histo­rię. Widzisz, Ela­ina sły­nęła z urody pośród wszyst­kich pię­ciu kró­lestw i pozo­stałe cztery trony wysłały ksią­żąt, żeby sta­rali się o jej rękę. Pierw­szego dnia książę z Tal­ho­stu zapro­po­no­wał jej stado wspa­nia­łych tun­dro­wych kuców, spryt­nych jak koty i bia­łych jak śniegi jego ojczy­zny. Dru­giego dnia książę z Sūdhaemu przy­niósł Ela­inie koronę z błysz­czą­cego zło­tosz­kła wydo­by­wa­nego w jego ojczy­stych górach. Trze­ciego dnia książę z Osswayu zaofe­ro­wał jej sta­tek zbu­do­wany z bez­cen­nego świę­to­drze­wia, który prze­wió­złby ją przez Wiecz­no­mo­rze. Nie­stety książę Mat­teo był biedny. Odkąd się uro­dził, na jego ojczy­znę stale napa­dały Tal­host, Sūdhaem i Ossway. Nie miał wierz­chow­ców, zło­tosz­kła ani świę­to­drze­wia na podarki. Zamiast tego przy­siągł Ela­inie, że będzie ją kochał z siłą czte­rech męż­czyzn. I żeby tego dowieść, kiedy sta­nął przed jej tro­nem i obie­cał swoje serce, zło­żył u jej stóp serca pozo­sta­łych zalot­ni­ków. Ksią­żąt, któ­rzy napa­dali na jego ojczy­znę. Cztery serca, włącz­nie z wła­snym.

Wam­pir prych­nął szy­der­czo.

– Chcesz więc powie­dzieć, że wszy­scy Nor­dlund­czycy to zbrod­ni­czy sza­leńcy?

– Chcę powie­dzieć, że jeste­śmy ludźmi namięt­nymi – odparł Gabriel. – Na dobre i na złe. Żeby poznać moją _famille_, żeby poznać mnie, musisz to wie­dzieć. Nasze serca prze­ma­wiają gło­śniej niż głowy.

– Zatem twój ojciec… też był czło­wie­kiem, któ­rym tar­gały namięt­no­ści?

– _Oui_. Tyle że nie było w tym krztyny cze­go­kol­wiek dobrego. Był chory do szpiku kości.

Sre­bro­święty pochy­lił się, opie­ra­jąc łok­cie na kola­nach. W celi pano­wała cisza, jeśli pomi­nąć szybki zgrzyt pióra zim­no­krwi­stego pra­cu­ją­cego nad por­tre­tem i nie­prze­li­czony chór szep­tów wia­tru.

– Nie był tak wysoki jak ja, ale był zbu­do­wany jak ceglany mur. Przez trzy lata słu­żył jako zwia­dowca w armii Phi­lippe’a IV, zanim stary cesarz zmarł. Porwała go lawina śnieżna pod­czas kam­pa­nii na Pogó­rzu Ossway­skim. Zła­mał nogę, która ni­gdy nie zro­sła się, jak należy, więc zajął się kowal­stwem. Pra­co­wał w twier­dzy miej­sco­wej baro­nii, gdzie poznał moją matkę, kru­czo­włosą pięk­ność, dostojną i dumną. Nie mógł się w niej nie zako­chać. Żaden męż­czy­zna nie potra­fił się jej oprzeć. Córka samego barona. _Demo­iselle_ de León.

– Twoja matka nazy­wała się de León? Odnio­słem wra­że­nie, że u was nazwi­sko otrzy­muje się po ojcu. Kobiety porzu­cają swoje nazwi­sko, wycho­dząc za mąż.

– Moi rodzice nie byli mał­żeń­stwem, gdy mnie poczęli.

Wam­pir zasło­nił usta smu­kłymi pal­cami.

– Skan­dal!

– Mój dzia­dek z pew­no­ścią tak myślał. Zażą­dał od córki, żeby się mnie pozbyła, kiedy tylko zaczęło być widać, że jest przy nadziei, ale mama odmó­wiła. Ojciec wyrzu­cił ją, prze­kli­na­jąc na wszel­kie spo­soby, jakie tylko przy­szły mu na myśl. Ona jed­nak była jak skała, ta moja matka. Nikomu się nie kła­niała.

– Jak miała na imię?

– Auriél.

– Pięk­nie.

– Imię rów­nie piękne jak ona sama. I ta uroda pozo­stała nie­przyć­miona nawet w takiej zapa­dłej dziu­rze jak Lor­son. Ona i tata spro­wa­dzili się tam, nie mając nic poza koszulą na grzbie­cie. Uro­dziła mnie w wio­sko­wym kościele, bo ich chata nie miała wtedy jesz­cze dachu. Rok póź­niej uro­dziła się moja sio­stra, Amélie, a póź­niej moja naj­młod­sza sio­strzyczka Celene. Rodzice byli już wtedy mał­żeń­stwem i moje sio­stry nosiły nazwi­sko ojca, Castia. Zapy­ta­łem ojca, czy też mógł­bym nosić jego nazwi­sko, ale odmó­wił. To mi powinno dać wtedy do myśle­nia. To i spo­sób, w jaki mnie trak­to­wał.

Zapa­trzony w dal Gabriel prze­su­nął pal­cami po cien­kiej bliź­nie na pod­bródku.

– Robota tych pię­ści, któ­rych bały się anioły? – mruk­nął Jean-François.

Gabriel poki­wał głową.

– Jak już wspo­mnia­łem, Raphael Castia był poryw­czym czło­wie­kiem, któ­rym tar­gały namięt­no­ści. I te namięt­no­ści nim rzą­dziły. Mama była pobożną kobietą. Wycho­wała nas w Jed­nej Wie­rze, w głę­bo­kiej miło­ści do Wszech­mo­gą­cego i Matki-Dzie­wicy. Jego miłość była zaś inna.

Tra­wiła go cho­roba. Teraz to wiem. Wal­czył na woj­nie tylko trzy lata, ale nosił to w sobie przez resztę życia. Ni­gdy nie napo­tkał butelki, do któ­rej dna nie chciałby jak naj­szyb­ciej się dostać. Ani ład­nej dziew­czyny, któ­rej by odmó­wił. Prawdę mówiąc, wszy­scy wole­li­śmy jego zdrady. Kiedy wycho­dził się łaj­da­czyć, zwy­czaj­nie zni­kał na dzień albo dwa. Kiedy jed­nak był w domu i pił… To było jak życie z beczką czar­nego ignisu. Proch tylko cze­kał na iskierkę.

Zła­mał raz ręko­jeść sie­kiery na moich ple­cach, kiedy nie narą­ba­łem dość drewna. Poła­mał mi żebra, kiedy zapo­mnia­łem przy­nieść wody ze studni. Ni­gdy nie tknął mamy, Amélie ani Celene. Ani razu. Ja jed­nak zna­łem jego pię­ści jak wła­sne imię. I myśla­łem, że to miłość.

Dzień póź­niej ta sama stara śpiewka: mama się wście­kała, tata przy­się­gał na Boga i wszyst­kich Sied­mioro Męczen­ni­ków, że się zmieni, i och, jak on się zmie­niał. Przy­rze­kał, że odstawi butelkę, i przez pewien czas byli­śmy szczę­śliwi. Zabie­rał mnie na polo­wa­nie albo na ryby, uczył mnie fech­tunku, któ­rego sam nauczył się jako zwia­dowca, tro­pie­nia, życia w dzi­czy. Poka­zy­wał, jak spra­wić, by wil­gotne drewno się zapa­liło. Jak cho­dzić bez­sze­lest­nie po suchych liściach. Jak wyszy­ko­wać sidła, które nie zabiją zwie­rzyny. A nade wszystko uczył mnie o lodzie. Uczył mnie o śniegu. Jak spada. Jak zabija. Puka­jąc w swoją zła­maną nogę, uczył mnie prawd na temat śnie­życy, śle­poty śnież­nej, lawin. Spa­nia pod gwiaz­dami w górach, jak mógłby to robić praw­dziwy ojciec.

Ale to ni­gdy nie trwało zbyt długo.

„Wojna nie uczy cię, jak zostać zabójcą” – powie­dział mi pew­nego razu. „To tylko klucz, który otwiera drzwi. We krwi wszyst­kich męż­czyzn kryje się bestia, Gabrielu. Możesz ją gło­dzić. Zamknąć w klatce. Prze­kląć. Ale osta­tecz­nie albo zapła­cisz to, co jej się należy, albo sama to z cie­bie wyrwie”.

Pamię­tam, jak sie­dzia­łem przy stole pod­czas moich ósmych świą­tek, a mama wycie­rała mi krew z twa­rzy. Uwiel­biała mnie, ta moja matka, cho­ciaż moje naro­dziny tak wiele ją kosz­to­wały. To było dla mnie oczy­wi­ste jak cie­pło słońca na mojej skó­rze. Zapy­ta­łem ją, dla­czego ojciec mnie nie­na­wi­dzi, skoro ona potrafi mnie tak bar­dzo kochać. Spoj­rzała mi tam­tego dnia w oczy i wes­tchnęła z naj­więk­szych głę­bin serca.

„Wyglą­dasz jak on” – powie­działa. „Niech mi Bóg dopo­może, ale wyglą­dasz dokład­nie tak jak on, Gabrielu”.

Ostatni Sre­bro­święty wypro­sto­wał nogi i zer­k­nął na szkic wam­pira.

– Naj­za­baw­niej­sze było to, że mój ojciec był bar­czy­sty i krępy, a ja już wtedy byłem wysoki. Jego skóra była ogo­rzała, a moja blada jak u ducha. Widzia­łem matkę w zary­sie swo­ich ust, w sza­ro­ści moich oczu, ale prawda była taka, że w niczym nie przy­po­mi­na­łem ojca.

Zdjęła sygnet, jedyny skarb, jaki zabrała z domu ojca. Był srebrny, z her­bem rodu de León: dwa lwy po bokach tar­czy z dwoma skrzy­żo­wa­nymi mie­czami. Wsu­nęła mi go na palec i mocno uści­snęła mi dłoń.

„Krew lwów pły­nie w two­ich żyłach” – powie­działa mi tam­tego dnia. „A jeden dzień lwa jest wart dzie­się­ciu tysięcy dni jagnię­cia. Ni­gdy nie zapo­mnij, że jesteś moim synem. Pamię­taj jed­nak, że jest w tobie głód. Głód, przed któ­rym musisz się strzec, mój słodki Gabrielu. Bo ina­czej pożre cię w cało­ści”.

– Spra­wia wra­że­nie impo­nu­ją­cej kobiety – ode­zwał się Jean-François.

– I taka była. Kro­czyła po błot­ni­stych ulicz­kach Lor­son jak szla­chet­nie uro­dzona dama po zło­co­nych kory­ta­rzach cesar­skiego dworu. Cho­ciaż uro­dzi­łem się z nie­pra­wego łoża, powie­działa, żebym nosił swoje ary­sto­kra­tyczne nazwi­sko jak koronę. I żebym splu­wał czy­stym jadem na każ­dego, kto będzie twier­dził, że nie mam do tego prawa. Mama znała sie­bie, a w tym kryje się budząca zgrozę siła. Wynika z wie­dzy, kim jesteś i do czego dokład­nie jesteś zdolny. Pew­nie więk­szość ludzi nazwa­łaby to aro­gan­cją, ale więk­szość ludzi to skoń­czeni głupcy.

– Czy wasi kapłani nie nauczają z ambon o cno­cie pokory? – zapy­tał Jean-François. – Nie obie­cują, że pokorni odzie­dzi­czą zie­mię?

– Prze­ży­łem trzy­dzie­ści pięć lat pod nazwi­skiem, które dała mi matka, zim­no­krwi­sty, i ani razu nie widzia­łem, by pokorni odzie­dzi­czyli coś poza ochła­pami ze stołu sil­nych.

Gabriel spoj­rzał przez okno na góry. Na mrok, który osu­wał się przed nimi na kolana jak grzesz­nik. Na zgrozę, która gra­so­wała tam nie­po­ha­mo­wana. Na drob­niut­kie iskierki czło­wie­czeń­stwa migo­czące na wygłod­nia­łym wie­trze, by wkrótce na zawsze zga­snąć.

– Poza tym, kto chciałby, kurwa, odzie­dzi­czyć taką zie­mię?