Warkocz losów - ebook

Rozdział 1

Ewa Czajka pospiesznym krokiem wyszła z budynku firmy. Już od progu poczuła uderzenie gorącego i parnego powietrza. Był środek lipca, temperatura sięgała trzydziestu stopni Celsjusza. Kłębiące się nad głową chmury zwiastowały wieczorną burzę. Idąc do domu, kobieta zastanawiała się, co przyrządzić na kolację. Planowała ugotować coś specjalnego dla Piotra. Ostatnio nie układało im się najlepiej. Piotr dużo pracował, wracał do domu coraz później, zmęczony, a czasem zdenerwowany. Coraz mniej czasu spędzali razem. Ewa miała nadzieję, że dzisiejszy wieczór pozwoli im znowu zbliżyć się do siebie, porozmawiać i spędzić czas we dwoje. Po przyjściu zamierzała wziąć szybki prysznic i zabrać się za przygotowanie kolacji, by zdążyć ze wszystkim przed powrotem Piotra. Zdecydowała się na risotto z kurczakiem i warzywami. Wiedziała, że to jego ulubione danie. Przechodząc obok pobliskiego bazarku, kupiła warzywa, które o tej porze roku były świeże i pachnące. W szafie wisiała już przygotowana na dzisiejszy wieczór szafirowa sukienka. Piotr lubił ją w tym kolorze, mówił, że podkreśla błękit jej oczu. Uśmiechając się, dotarła do drzwi domu.

Po wejściu zobaczyła dwie ogromne walizki, stojące w przedpokoju.

– Piotr, co to za walizki, wyjeżdżamy gdzieś? Czy ja o czymś nie wiem? – zażartowała.

Mężczyzna z posępną miną wyłonił się z łazienki.

– Nie, nie wyjeżdżamy. Wyprowadzam się.

Ewa nie wierzyła w to, co słyszy; czy on chce powiedzieć, że… Nie, to nie może być prawda, na pewno chodzi o coś innego.

– Co ty mówisz, jak to się wyprowadzasz? – Nic z tego nie rozumiała.

– Odchodzę, mam dość. To nie jest dla mnie, potrzebuję wolności, mam trzydzieści lat, chcę korzystać z życia, podróżować, zwiedzać, bawić się, poznawać nowych ludzi, chcę po prostu żyć pełnią. Ty chcesz czegoś innego.

Odpowiedź ją zszokowała, wszystkiego się mogła spodziewać, ale nie czegoś takiego, nie po raz kolejny… Zanim poznała Piotra, została potraktowana w podobny sposób, jej były partner spokojnym tonem ogłosił, że odchodzi, bo poznał jakąś dziewczynę przez Internet.

– Piotrek… myślałam, że się kochamy. Wiem, że ostatnio mieliśmy gorsze dni, w każdym związku to się zdarza, ale miałam nadzieję, że wszystko się ułoży. – Ewa próbowała poskładać wszystko w całość.

Mężczyzna rozpoczął atak, wyrzucając z siebie słowa bez zahamowania.

– Myślisz, że masz głupka przed sobą? Że nie zauważyłem, jak odstawiłaś tabletki? Chcesz mnie wkręcić w dziecko? O nie. Znam takie numery.

– Jak możesz tak mówić? – Dziewczyna z trudem hamowała łzy. – Ranisz mnie… nawet nie wiesz, jak bardzo. Nigdy bym cię nie oszukała, nie odstawiłam tabletek specjalnie. Nie pamiętasz już, jak chorowałam na grypę żołądkową? Nie mogłam wtedy przyjąć ani kropelki wody, jak miałam więc brać pigułki? Owszem chciałam i nadal chcę mieć dziecko, rodzinę, ale to miała być nasza wspólna decyzja i wspólnie upragnione dziecko. Nigdy nie zrobiłabym czegoś za twoimi plecami.

Piotr wydawał się niewzruszony.

– Nie dramatyzuj… Słuchaj, ja potrzebuję kobiety reprezentacyjnej, dyspozycyjnej, która będzie ze mną bywać, pokazywać się na przyjęciach, bankietach, a ty co? Chcesz się zakopać w pieluchach, zostać zwykłą kurą domową, z którą będzie można pogadać tylko o zupkach, kupkach i kaszkach – wyrzucał jej wściekle.

– Przecież dziecko nie przekreśla wszystkiego, nadal możemy bywać, spotykać się ze znajomymi. Moi albo twoi rodzice na pewno od czasu do czasu zgodziliby się zostać z maleństwem – próbowała odpierać atak.

– Zdania nie zmienię, niech każdy żyje po swojemu, ty masz swoje plany, ja swoje. Nigdy ich nie pogodzimy.

– Piotrek, proszę, usiądź, porozmawiajmy. Zobacz, myślałam, że zrobimy sobie romantyczną kolację, chciałam ugotować coś pysznego. Miałam nadzieję, że się ucieszysz. – Ewa z każdym kolejnym słowem czuła, jak grunt usuwa jej się spod nóg. Chciała opóźnić ten ostateczny moment, chociaż dobrze wiedziała, że musi on za chwilę nastąpić.

– Nie, Ewa, już wiele razy o tym rozmawialiśmy, nie mam ochoty po raz kolejny tego przerabiać.

– Piotr… – Łzy płynęły ciurkiem po jej twarzy, wszystkie tamy puściły.

– Przemyślałem to dobrze, jestem pewien swojej decyzji, odcinam się od tego, nie mieszaj mnie w swój zegar biologiczny. Na pewno spotkasz kiedyś kogoś, z kim stworzysz tę swoją szczęśliwą rodzinkę – powiedział ironicznie. – Aha, klucze leżą na ławie w pokoju. Do widzenia.

Jego oziębły ton przeszył Ewę na wskroś. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Piotr po prostu wyszedł. Stała przy oknie i wpatrywała się w jego samochód, który powoli znikał za rogiem. Czuła się bezradna.

***

Ewa poznała Piotra trzy lata temu, dzięki swojej koleżance. Piotr był przyjacielem jej chłopaka. Aśka urządzała sylwestra i siłą rzeczy tam się właśnie spotkali po raz pierwszy. On od początku ujął Ewę swoją osobą. Był pewny siebie, szarmancki, wiedział, czego chce od życia. Potrafił zjednać sobie ludzi. Gdy o czymś opowiadał, robił to z takim zaangażowaniem, że każda z osób słuchających przenosiła się w świat, który im serwował. Jego wygląd również przykuwał uwagę: wysoki, przystojny brunet z brązowymi oczami, można by powiedzieć – ideał mężczyzny. Wiele kobiet wodziło za nim oczami, ale on zwrócił uwagę na Ewę, właśnie na nią. Rozmawiali wtedy całą noc, wymieniali się poglądami, zainteresowaniami, oboje lubili teatr, kino. Dziewczyna była zdziwiona, że łączy ich tak wiele. Kolejne tygodnie, które przeradzały się w miesiące, mijały im na wyjazdach, rozmowach. Piotr poznał Ewę ze swoimi znajomymi z pracy, a pracował w dużej firmie, gdzie często odbywały się przyjęcia i bankiety. Dziewczyna nie zawsze chciała uczestniczyć w tych wykwintnych spotkaniach, wolała spędzić wieczór we dwoje, obejrzeć film, zjeść kolację lub pospacerować, ale nie mogła mu odmówić, w końcu byli parą. Z czasem coraz bardziej zaczęła dostrzegać różnice, jakie ich dzieliły, czuła, że ich związek nie dojrzewa. Ona chciała się ustatkować, założyć rodzinę, mieć dzieci, on nadal chciał żyć jak na początku ich związku. Co prawda zdawała sobie sprawę z tego, że Piotr to typ mężczyzny, który pragnie głównie inwestować w siebie i wizja rodziny nie jest u niego na pierwszym planie, miała jednak nadzieję, że z czasem, w miarę upływu lat, to się zmieni, że on również zapragnie mieć ciepły dom i zrozumie, że ona chce być żoną, matką, a nie tylko kobietą, która towarzyszy mu na bankietach.

Nic się jednak nie zmieniało, pomimo zapewnień o miłości dziewczyna czuła, że oddalają się od siebie coraz bardziej. Piotr jeszcze więcej czasu spędzał w pracy, wracał późno w nocy, gdy ona już spała, rano wychodził, zanim się obudziła. Ewa próbowała za wszelką cenę naprawić ich relacje. Wiedziała jednak jedno, że w pojedynkę niczego się nie uzyska, trzeba chęci obydwojga, a ze strony Piotra już dawno jej zabrakło.

***

Następnego dnia dziewczyna wbiegła do pracy spóźniona. Całą noc nie zmrużyła oka, ciągle przetwarzała w głowie wczorajsze popołudnie, odejście Piotra i słowa, które mówił, odchodząc; nie mogła pojąć, jak mógł ją tak potraktować, tak zranić. Zasnęła dopiero nad ranem. Gdy się obudziła, zegarek pokazywał siódmą trzydzieści. Ewa zerwała się z łóżka, umyła zęby i obmyła twarz zimną wodą. Spojrzała w lustro: nie wyglądała najlepiej, miała podkrążone i zapuchnięte oczy, zrobiła delikatny makijaż w nadziei, że może ukryje on choć trochę skutki wczorajszego płaczu. Ubrała się i wybiegła z domu. Pracowała w firmie telemarketingowej, gdzie w miarę dobrze zarabiała, więc cieszyła się, że udało jej się ją znaleźć. Już w drzwiach usłyszała wesołe świergotanie Izy i Jolki.

– Ooo, w końcu jesteś! Z tego spóźnienia wnioskuję, że kolacja była udana – zażartowała Iza. – No, opowiadaj, jak było?

– Daj dziewczynie odsapnąć. – Jolka strofowała Izę.

– Nie chcę o tym rozmawiać – próbowała uciąć temat Ewa.

– No jak to, Ewka? Wczoraj od rana opowiadałaś o kolacji, a dziś ani słowa? – Iza nie dawała za wygraną.

– Dziewczyny, dajcie spokój, nie jestem w nastroju. – Ewa bała się, że jeśli zacznie o tym rozmawiać, znowu nie opanuje łez, a płacz w pracy nie był dobrym pomysłem.

– Dobra, nie to nie! – Iza, udając obrażoną, zajęła się swoimi obowiązkami.

Z radia popłynęła znana piosenka Anny Jantar „Nic nie może przecież wiecznie trwać”.

„O tak – pomyślała Ewa. – Nie może, chociażby nie wiem, jak było, finał zawsze jest ten sam”.

Do oczu napłynęły jej łzy, co nie uszło uwadze koleżanek.

– Ewcia, co się dzieje? Czemu płaczesz? – zapytały chórem.

– Rozstałam się z Piotrem – wyjąkała z trudem.

– Cooo? Jak to?

– Nie chcę o tym rozmawiać, jestem po prostu wściekła.

– A mówiłam, że faceci to same kłopoty – skwitowała Iza.

Koleżanki próbowały jeszcze pocieszać Ewę, niestety bezskutecznie.

Po powrocie do domu dziewczyna nie mogła sobie znaleźć miejsca, wałęsała się od kuchni do pokoju, z każdego miejsca biła przeraźliwa pustka. W końcu położyła się na kanapie i zmęczona płaczem, zasnęła. Ze snu wyrwał ją telefon.

– Cześć, Ewuniu!

– Witaj, mamo! – Starała się przybrać jak najnormalniejszy ton.

– Co tam u ciebie słychać, córciu?

– Po staremu, ostatnio zostaję dłużej w pracy.

– Za dużo na siebie bierzesz, nie dbasz o siebie, w pracy nie daj się tak wykorzystywać.

– Nie daję, mamo, nie martw się – próbowała uspokoić mamę.

– Tak sobie pomyślałam, może wpadlibyście z Piotrem na obiad w przyszłą niedzielę? Będą też Justysia z Krzyśkiem.

– Nie wiem, nie obiecuję, Piotr dużo pracuje, w weekendy często całe dnie go nie ma – skłamała, nie wiedząc, jak opowiedzieć o całej sytuacji. Jak najszybciej chciała zakończyć wątek Piotra.

– Ale żeby tak w niedzielę?

– Różnie bywa.

– No dobrze, już dobrze, zrobicie, jak będziecie chcieli, ale nawet jeśli Piotr pójdzie do pracy, to ty przyjdź, zawsze lepiej z rodziną niż samemu w domu.

– Dobrze, mamuś, zobaczę jeszcze. A ty jak się czujesz? Jak tata?

Ewa chciała przekierować rozmowę na inne tory, czuła, że lada chwila i mama zacznie się czegoś domyślać.

– U nas po staremu, tata jedynie czasem narzeka na kręgosłup, ale znasz go, do lekarza iść nie chce.

– Oj tak, wiem, uparciuch z niego. Mamuś, muszę już kończyć.

– Dobrze, ale, Ewuniu? U ciebie na pewno wszystko w porządku? Masz taki dziwny głos.

– Tak, mamo, wszystko jest okej, nie martw się. Kocham cię, pozdrów tatę, pa!

– No skoro tak mówisz… Pozdrowię, a ty pozdrów Piotra i pomyśl nad niedzielą. Też cię kocham, pa!

Ewa czuła, że musi zakończyć rozmowę, nie chciała oszukiwać mamy, ale wiedziała również, że ta wyczuje, że coś jest nie tak, znała ją zbyt dobrze.

***

Nadszedł wieczór, drugi samotny wieczór. Ewa odzwyczaiła się szykować posiłki dla jednej osoby, dziś z przyzwyczajenia wyjęła dwa talerze i dopiero po chwili dotarło do niej, że to o jeden za dużo. Siedząc przy stole, znów się rozkleiła, nie potrafiła sobie poradzić z tym, że Piotr odszedł. Chwyciła za telefon, w spisie kontaktów znalazła jego numer, chciała zadzwonić, porozmawiać z nim, poprosić, aby dali sobie jeszcze jedną szansę. Jednak zrezygnowała, nie miała na tyle siły. Rzuciła telefon na kanapę i poszła wziąć kąpiel. Napełniła wannę ciepłą wodą, dolała aromatycznego różanego olejku, zrzuciła ubranie i wiążąc włosy w kok, zanurzyła się w pachnącej pianie. Kąpiel zawsze ją relaksowała, uspokajała; to był czas tylko dla niej, lubiła wtedy rozmyślać, wspominać. Po wyjściu z łazienki założyła piżamę i położyła się w łóżku.

Przeniosła się myślami w czasy dzieciństwa, wtedy wszystko wydawało się prostsze, myślała, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście, nie zdawała sobie jeszcze sprawy z tego, jak trudne może być dorosłe życie.

Razem z młodszą siostrą Justyną i rodzicami mieszkała w niewielkim mieszkaniu. Dom rodzinny kojarzył jej się z ciepłem, bezpieczeństwem i serdecznością.Mimo że nie żyli w bogactwie, nigdy niczego im nie brakowało, dom był pełen miłości i wzajemnego szacunku. Dla swojej rodziny również chciała stworzyć podobny, marzyła o dwójce dzieci, bo wiedziała, jak dobrze mieć rodzeństwo. Zawsze ma się kompana do zabaw, sekretów, wspólnego spędzania czasu. Choć drobnych kłótni, jak to bywa między siostrami, też nie brakowało. Pomimo że ich charaktery znacznie się różniły – Justyna była zawsze pełna energii i szalonych pomysłów, a Ewa zazwyczaj wolała spokój i ciszę – to potrafiły się ze sobą dogadywać, idealnie się uzupełniały. Pamięta, jak bardzo lubiła wgramolić się do łóżka, gdy mama czytała bajki małej Justynce, a ona, starsza, z ciekawością ich słuchała. Takie małe wspomnienia z dzieciństwa tliły się w niej do dziś.

Na wakacje jeździły do babci. Zawsze z Justyną wyczekiwały tego wyjazdu z utęsknieniem. Za domem w ogrodzie rosła duża płacząca wierzba, której gałęzie zwisały aż do ziemi, tworząc kotarę. Dziewczynki lubiły tam przesiadywać i opowiadać sobie różne sekrety. Było to takie ich własne, zaciszne miejsce.

***

Janek, zrezygnowany nieudanym porankiem, nerwowo próbował uruchomić silnik.

„Nie, tylko nie to – pomyślał. – Nie dość, że nie udało mi się załatwić spraw w urzędzie, to jeszcze samochód szwankuje”.

Po kilku próbach auto wreszcie ruszyło. Miał podjechać jeszcze do księgarni i do sklepu po wiaderko żółtej farby.

– I w końcu do domu – odsapnął.

Załatwianie spraw urzędowych w tak upalny dzień nie należało do najprzyjemniejszych. Wjeżdżając na podjazd, zobaczył, że Emilka i Tomek czekają już na niego na ganku.

– Tatusiu, kupiłeś mi kololowankę z księźnickami?

– Kupiłem, córciu, kupiłem.

– A mi z autami?

– Tobie też kupiłem.

Dzieci wyczekiwały niecierpliwie na obiecane książeczki.

Janek sięgnął do reklamówki, którą miał w bagażniku.

– Proszę, macie swoje kolorowanki.

Lubił sprawiać swoim kajtkom radość, ich uśmiechnięte buzie były dla niego największym szczęściem.

Wszedł do domu, wypił duszkiem szklankę kompotu z agrestu i planował zabrać się za malowanie pokoju na górze. Swoimi rękami wyremontował cały budynek, dwa pozostałe pokoje zostały oddane do użytku już w zeszłym roku, ale jeden wymagał odświeżenia. Jasiek nie bał się fizycznej pracy, a nawet ją lubił. Szybko przebrał się w podkoszulek i krótkie spodenki, zabrał wiaderko żółtej farby i udał się do pokoju.

Mieszając farbę, usłyszał kroki Emilki.

– Co lobiś? – z zaciekawieniem zapytała dziewczynka.

– Będę malował.

– A po cio?

– Żeby było ładnie, o, zobacz, jaki kolorek wybrałem. Podoba ci się? – zapytał z uśmiechem.

– Taaaak – odpowiedziała wesoło.

Po chwili w drzwiach pojawiła się pani Janina.

– Emilko, gdzie ty jesteś? Tu się ukrywasz, a ja cię wszędzie szukam. Chodź, idziemy na drugie śniadanko, Tomuś już je. – Wyciągnęła rękę do wnuczki.

– Niee, zostanę z tatą. – Dziewczynce ani w głowie było się ruszyć.

– Chodź, zjesz i pójdziemy do ogrodu nazbierać malin, zrobimy na drugie danie kluski z malinami.

– Klusećki, mniam. – Emilka z uśmiechem wybiegła z pokoju.

Po kilku godzinach Jasiek wszedł zmęczony do kuchni.

– O, dobrze, że już jesteś, właśnie miałam cię wołać, bo nalewam zupę. I jak ci idzie robota? – zapytała Janina.

– Zagruntowałem, pomalowałem, jak wyschnie, pomaluję jeszcze raz i powinno być dobrze. Myślę, że ten słoneczny żółty kolor będzie ładnie wyglądał w zachodnim pokoju.

– Właśnie, jak byłam dzisiaj z rana u pani Anieli po mleko, to mówiła, że lada dzień Natalka przyjedzie na wakacje.

Natalka była osiemnastoletnią wnuczką pani Anieli, na co dzień mieszkała we Wrocławiu, tam chodziła do szkoły hotelarskiej. Czasem przychodziła do pani Janiny pomóc jej w kuchni albo w codziennych pracach domowych, gdy zjeżdżali się letnicy.

– Dziadzia idzie – powiedział Tomek, patrząc przez okno.

– No nareszcie, jak wyszedł rano pomagać u Kazików po tym, jak ostatnia wichura im płot powaliła, tak do tej pory mu zeszło. A mówiłam, żeby nie był na słońcu i wrócił przed południem – skarżyła się pani Janina. – I żeby chociaż kapelusz zabrał.

– A zabrał, zabrał – rzekł pan Marian, wchodząc do kuchni. – Upał nie z tej ziemi.

– No właśnie, upał, a ty na słońcu siedzisz.

– Kobieto, daj już spokój, przecież kapelusz na głowie miałem, lepiej zupę nalewaj, bom głodny jak wilk.

– No to nic, wy sobie tu siedźcie, jedzcie, a ja wracam do malowania – odezwał się Janek.

– Będzieś znowu kololował? – zapytała Emilka.

– Tak jest, będę kolorował pokój. – Uśmiechnął się do córeczki i poszedł na górę.

***

Kolejne dni mijały Ewie niepostrzeżenie. Aby nie myśleć o odejściu Piotra i swojej beznadziejnej sytuacji, uciekała w pracę, brała na siebie coraz więcej obowiązków, do późna siedziała w firmie, po powrocie nie miała siły na nic więcej niż tylko wzięcie szybkiego prysznica i położenie się spać. Ciągle po głowie chodził jej niedzielny obiad u mamy. Zastanawiała się, czy powiedzieć o wszystkim, czy może lepiej zaczekać. Ciągle tliła się w niej nadzieja, że może Piotr zmieni zdanie i wróci.

Po wyjściu z pracy postanowiła zadzwonić do Justyny, opowiedzieć jej o wszystkim i poprosić o radę.

– Słucham?

– Cześć, Krzysiek, jest Justyna?

– Witaj, szwagierko, jest, ale karmi małego. Zaraz podejdzie. A ty już po pracy?

– Właśnie wyszłam. Mam sprawę do Justyny, chciałam się spotkać, pogadać.

– Justyna już idzie, daję ci ją. Trzymaj się!

– Mhm… Pa.

– Hej, Ewcia, karmiłam Adasia – usłyszała w telefonie głos Justyny.

– Masz może czas, mogłabym wpaść? – Ewa miała nadzieję, że siostra nie ma innych planów. Potrzebowała się jej wygadać.

– Mam czas, może wybierzmy się na spacer? Planowałam wyjść z Adasiem, to posiedzimy w parku. A co się stało?

– Opowiem ci o wszystkim, jak się spotkamy. O której się umawiamy?

– Może o osiemnastej? Upał już zelżeje, będzie przyjemniej.

– Dobrze, to do zobaczenia.

Po powrocie do domu Ewa przebrała się w wygodne ubrania i przygotowała sobie coś szybkiego do zjedzenia, mimo że przez ostatni stres apetyt jej nie dopisywał. Przechodząc obok osiedlowego bazarku, skusiła się na kalafiora, przyrządziła go teraz z bułką tartą i masłem. Pozmywała naczynia, odświeżyła się, włożyła dżinsową spódniczkę i żółtą bluzkę, przeczesała włosy i związała je w koński ogon.

Idąc parkowymi uliczkami, mijała spacerujące pary, dzieci biegające beztrosko, rodziny korzystające z pięknej lipcowej pogody. Zerknęła na komórkę; cały czas podświadomie czekała na to, że Piotr jednak się odezwie.

Gdy dotarła na miejsce, jej siostra już czekała. Adaś, jej ukochany chrześniak, powitał ją promiennym uśmiechem. Ewa wyściskała go z radością na przywitanie.

– Ale ten twój Adaś rośnie, co go widzę, to większy.

– Oj, rośnie, rośnie jak na drożdżach, chociaż teraz przez te upały ma mniejszy apetyt. Ale siadaj i opowiadaj, co ci leży na sercu – zachęciła siostrę.

Ewa nabrała powietrza.

– Piotr mnie zostawił. Kilka dni temu się wyprowadził.

– Jak to? Dlaczego?!

– Uznał, że nie pasujemy do siebie, że chcemy czegoś innego od życia. Jego plany nie uwzględniały rodziny, a moje… Sama wiesz, jak chciałam ją założyć, mieć dzieci. Ciężko mi się z tym pogodzić, bo przecież go kocham, naprawdę próbowałam ratować nasz związek.

– Wiem i tym bardziej jest to dla mnie niezrozumiałe. Opowiadałaś kiedyś, że różnie wam się układa, ale myślałam, że kryzys zażegnany, a tu taki numer. Współczuję ci, Ewuniu.

– Też tak myślałam, przecież byliśmy ze sobą dwa lata… To naprawdę nic dla niego nie znaczyło?

– Po tym, co zrobił, widać, że to człowiek nienadający się do dłuższego związku. Sama pomyśl, która kobieta zgodziłaby się na wieczne życie chwilą, przecież większość w jakimś stopniu planuje przyszłość.

– Nie wiem, Justyna, może to ja zawiniłam, może… – Ewa przerwała, czując napływające do oczu łzy.

– W niczym nie zawiniłaś, rozumiesz? Nie pozwalam ci się obwiniać, nie płacz. – Justyna objęła Ewę.

– Jest jeszcze coś – powiedziała dziewczyna młodszej siostrze, osuszając oczy chusteczką. – Mama dzwoniła i zapraszała nas na obiad w niedzielę. Zbyłam ją, mówiąc, że Piotr dużo pracuje, że nie wiadomo, czy przyjdziemy, ale teraz już nie wiem, co mam robić i mówić… Wiesz, że rodzice mają inne poglądy na to wszystko, co się teraz dzieje.

– Ewa, na pewno nie możesz tego ukrywać, przecież prędzej czy później wszystko się wyda. Możesz zaczekać do niedzieli, jeśli nic się nie zmieni, przyjedź na ten obiad i powiedz prawdę. Nie da się ciągle udawać, że Piotr pracuje, to nierealne.

– Wiem, masz rację, ja sama przed sobą nie chcę jeszcze całkiem przyznać, że to koniec. Chyba nadal gdzieś w środku mam nadzieję, że wróci – odparła smutno Ewa.

Adaś raz po raz wyrzucał z wózka zabawki i przypieczętowywał to szerokim, rozkosznym uśmiechem. Justynie macierzyństwo zdecydowanie służyło, pomimo zwiększonej liczby obowiązków i nieprzespanych nocy wypiękniała, była pełna życia, widać, że szczęśliwa. Ewa zazdrościła jej tego. Justyna nie pracowała, ale miała dwa największe szczęścia: synka i wspaniałego męża.

– Rozumiem cię, też na pewno nie byłoby mi łatwo pogodzić się z odejściem ukochanego po takim czasie, ale różnie bywa, może jeszcze go coś ruszy i wróci. Wiesz, siostra… Czasem się docenia coś dopiero po stracie.

– Chciałabym.

– A jeśli nie, to nie żałuj, skoro tak postąpił, to nie był ciebie wart. Nie on jeden jest na świecie – pocieszała.

Krążyły jeszcze trochę między parkowymi alejkami, rozmawiając, ale w końcu Adaś zrobił się marudny i Justyna musiała wracać do domu.

– Jeśli chciałabyś pogadać, to dzwoń o każdej porze dnia i nocy – na odchodne powiedziała siostrze.

– Wiem, dzięki. – Ewa uściskała Justynę, następnie Adasia i poszła w stronę domu.

Po tej rozmowie poczuła ulgę, zrobiło jej się nieco lżej na sercu, w końcu się komuś wygadała. Zdecydowanie było jej to potrzebne.

***

Obiad u mamy przebiegł w niezbyt przyjemnej atmosferze. Na szczęście była tam również Justyna z Krzyśkiem i małym Adasiem, który swoim słodkim gaworzeniem trochę rozweselał wisielcze humory. Rodzice Ewy byli zdziwieni tym, czego dowiedzieli się od córki.

– Jak to, tak z dnia na dzień nagle odszedł? Może jeszcze się wszystko ułoży – uparcie powtarzała pani Zosia.

– A ja tam mówiłem od początku, że on jakiś nieszczery, jak coś chciał, to umiał się podlizać, słodko gadać, ale poza tym to… ech… – nerwowo komentował pan Stefan. – Wiedziałem od zawsze, że to nie jest kandydat na męża. Takiemu to tylko fiu-bździu w głowie, ani gwoździa nie wbije, ani spłuczki nie naprawi, tylko po balach by latał. – Wymachiwał rękami.

– Oj, Stefan, przecież na początku wydawał się porządnym człowiekiem.

– Porządnym, porządnym, a jednak wyszło szydło z worka.

– Tak to niestety jest, tego się nie przewidzi, trzeba lat, żeby kogoś dobrze poznać. Widocznie tak musiało być. Lepiej teraz, niż miałoby mu się po ślubie coś odwidzieć.

– Dajcie spokój, nie mówmy już o tym. Ewka sobie jeszcze znajdzie kogoś lepszego, bardziej dopasowanego do siebie, kto ją będzie kochał i szanował – próbowała uspokajać zdenerwowanych rodziców Justyna.

Ewa siedziała i przysłuchiwała się rozmowie w milczeniu.

Rodzice mieli bardziej tradycyjne poglądy. Trudno im było zrozumieć, że po kilku latach ktoś ot tak odchodzi. Nie podobał im się ten dzisiejszy świat, gdzie młodzi nie chcieli brać ślubu, zakładać rodzin. Sami byli udanym małżeństwem z trzydziestosiedmioletnim stażem, choć również nie zawsze wszystko układało się pomyślnie. Pomimo wielu lat starań Zofia nie mogła zajść w ciążę. Kiedy w końcu traciła nadzieję na to, że kiedykolwiek zostanie mamą, usłyszała od lekarza, że spodziewa się dziecka. Była najszczęśliwszą kobietą na świecie. Jednak ciąża była zagrożona, pojawiły się komplikacje. Zofia długie miesiące musiała leżeć w szpitalu, aby ją utrzymać. W końcu po dziewięciu miesiącach urodziła śliczną, zdrową córeczkę, Ewunię. Był to najpiękniejszy czas dla Zofii i Stefana, nie mogli nacieszyć się maleństwem. Po czterech latach po narodzinach pierwszego dziecka kobieta znów zaszła w ciążę i ponownie urodziła dziewczynkę – Justynkę. Małżeństwo czuło, że ma wszystko, że nic więcej nie jest im potrzebne do szczęścia.

***

Po minionych upałach wtorkowa burza dała się wszystkim we znaki. Woda lała się strumieniami, zalewając ulice, a porywy wiatru łamały gałęzie. Ewa jako dziecko bała się burzy. Gdy wielka błyskawica przecinała niebo, uciekały z siostrą pod koc, bo wydawało im się wtedy, że świat łamie się na pół. Dziś, choć była już dorosła, burza nadal napawała ją niepokojem.

Siedząc w fotelu z kubkiem herbaty, wpatrywała się w krople deszczu ścigające się po szybie. Myślała o Piotrze, wspominała wspólne chwile, te dobre, kiedy czuła się najszczęśliwsza, i te gorsze, kiedy w jednej chwili wszystko się sypało. Wracała wspomnieniami do wszystkich spotkań, rozmów. Znów płakała. Kiedyś ktoś powiedział jej: „Miej mniejsze oczekiwania, a będziesz szczęśliwsza”.

„Tylko czy ja tak dużo oczekiwałam?” – pomyślała.

Po całonocnej ulewie poranek wstał mglisty, szary i smutny. Niczym nie przypominał innych dni, kiedy słońce od rana wdzierało się do pokoju. Kałuże były tak wielkie, że Ewa musiała powędrować do pracy w kaloszach, w torbie niosąc buty na zmianę.

– Jak tam, Ewa, dopłynęłaś jakoś? – dowcipkowała Iza. – Bo my zostawiłyśmy kajaki na dole.

Ewa wybuchła śmiechem.

– Aaaa… to wasze kajaki. Właśnie się zastanawiałam, kto jest taki pomysłowy.

Iza należała do osób, które starają się każdą sytuację obrócić w żart. Nie użalała się nigdy ani nad sobą, ani nad innymi. Nie każdemu odpowiadał jej sposób bycia. Ewa na początku również nie mogła znaleźć z nią wspólnego języka, ale z czasem lubiły się coraz bardziej i teraz dogadywały się już całkiem dobrze.

– Dziewczyny, wpadłam na pewien pomysł… – zaczęła Iza.

– Już się boję. – Jolka westchnęła teatralnie.

– Nie ma czego, tak sobie pomyślałam, żebyśmy wybrały się na weekend w góry – zaproponowała, prezentując w szerokim uśmiechu swój rząd białych zębów.

– Ja odpadam, w weekend przyjeżdżają teściowie, muszę ogarnąć dom, zrobić większe zakupy. Rodzice Sławka nie jedzą mięsa i nad tym, co upichcić, też będę musiała trochę pomyśleć. No i ciasto upiec – wymieniała Jolka – A właśnie, skoro już o cieście mowa… Ewa, musisz mi dać przepis na szarlotkę, co ostatnio przyniosłaś do pracy. Pyszna była. – Pogładziła się po brzuchu.

– Jasne, jutro ci przyniosę przepis. A co do wyjazdu, ja też się nie piszę, nie mam nastroju.

– No weź, Ewka, rozerwiesz się trochę. To może jedźmy w przyszły weekend, pogoda ma się poprawić i w ogóle – zachęcała Iza.

– O, w przyszły mi pasuje. – Jolka kiwała głową.

– Dziewczyny, jedźcie beze mnie, nie mam ochoty.

– Ewka… – Iza przewróciła oczami. – Kiedy ostatni raz byłaś w górach, co?

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

– No widzisz! Nie pamiętasz, ostatnio jeździłaś tylko nad morze, bo ten twój Piotr tam wolał.

– No fakt, w górach nie byłam dawno – przyznała Ewa. – Dobra, pomyślę, ale nic nie obiecuję.

– Jedziesz z nami i koniec, kropka – krzyknęły chórem dziewczyny.

– Jeszcze dziś poszukam jakiejś chateńki, w której mogłybyśmy się zatrzymać. Będzie super, mówię wam! – zawołała Iza.

***

W ciągu dnia deszcz nadal nie dawał za wygraną, do tego znów zerwał się potężny wiatr i Ewa, choć miała parasol, wróciła do domu przemoknięta do suchej nitki. Zdjęła mokre ubranie, osuszyła włosy ręcznikiem i zabrała się za obiad. Wstawiła wodę na makaron i podgrzała zupę pomidorową, którą ugotowała wczoraj wieczorem. Gdy makaron był już gotowy, odcedziła go, nałożyła na talerz i posypała posiekaną natką pietruszki, zalała gorącą zupą. Jedząc, zastanawiała się, czy jechać z dziewczynami w góry. W sumie nie miała nic lepszego do roboty, a w górach nie była dawno. Może taki weekend w innym miejscu dobrze by jej zrobił?

Wieczorem, biorąc kąpiel, usłyszała dźwięk swojego telefonu. „Zaraz odzwonię” – pomyślała.

Telefon jednak uparcie dzwonił. Ewa owinęła się niebieskim ręcznikiem i pobiegła odebrać.

– Słucham?

– No hej, Ewka, co ty tam robisz? Dzwonię i dzwonię – emocjonowała się Iza.

– Kąpałam się właśnie, a co się stało?

– Znalazłam supermiejsce na weekend.

– Jakie? – zapytała Ewa, rękoma poprawiając ręcznik.

– Gospodarstwo agroturystyczne, „Wypoczynek u Janeczki”, rzuć okiem w Internecie. Mówię ci, pięknie tam jest, na pewno ci się spodoba – zapewniała koleżanka.

– Dobra, zaraz zajrzę.

– Jak zobaczysz, to jestem pewna, że zdecydujesz się jechać z nami.

– Jak obejrzę, to odzwonię do ciebie.

– OK. Czekam na telefon.

Ewa zapisała na kartce nazwę gospodarstwa i wróciła do łazienki.

***

Siedząc na łóżku, wystukała na klawiaturze laptopamiejsce, które podała jej Iza. Po otwarciu galerii jej oczom ukazał się bajeczny widok. Malownicze wzgórza, porośnięte lasem, na których tle stał w promieniach słońca nieduży, biały domek z werandą. Pod oknami wznosiły się wysokie żółte słoneczniki, rosły malwy i floksy, a z werandy zwisały kaskady surfinii i pelargonii. Przed domem stało kilka ławeczek, na których można było w zakątku zieleni spokojnie usiąść i odpocząć. Było to właśnie to, czego Ewa teraz najbardziej potrzebowała. Cisza, spokój i czas na zebranie myśli.

„Jadę z dziewczynami – postanowiła. – Nie mogę ciągle myśleć o Piotrze. Czas się ogarnąć, przestać wspominać, rozgrzebywać, w końcu to była jego decyzja. Niech on żyje po swojemu i ja również zacznę nowy etap w swoim życiu”.

Chwyciła za komórkę.

– Halo, Izka, jadę z wami, nie mogłabym przepuścić takiego widoku. To raj dla moich oczu.

– Ha, wiedziałam! I to mi się podoba, w takim razie jutro zadzwonię i zarezerwuję dla nas miejsce.

***

– Jasiek, rezerwację mamy na przyszły weekend, trzy dziewczyny przyjeżdżają – powiedziała Janina, odkładając słuchawkę. – Trzeba się uwinąć z pokojem, umyć okno, posprzątać, żeby wszystko było gotowe na ich przyjazd.

– To dobrze, w końcu już lipiec w pełni, sezon urlopowy – odparł jej syn, sięgając do koszyka po papierówkę i wgryzając się w soczysty owoc.

Państwo Szewczykowie prowadzili agroturystykę od roku. Na początku planowali rozwinąć interes na większą skalę, od strony zachodniej chcieli dobudować część domu z większą liczbą pokoi dla letników i przekazać prowadzenie ośrodka młodym. Niestety niespodziewane kłopoty, jakie spotkały Jaśka, wszystko zmieniły. Może kiedyś ich syn zrealizuje te plany, jednak na razie letnicy mieli do dyspozycji trzy kilkuosobowe pokoje z łazienką na piętrze domu.

Pomimo że dom nie był zbyt duży, to goście z ochotą przyjeżdżali do Szewczyków. Mogli w ciszy i spokoju, z dala od miejskiego zgiełku, wypoczywać. Pani Janina lubiła gotować, więc serwowała pyszne domowe jedzenie, nawet przygotowywała konkretne posiłki na życzenie gości. Sprawiało jej ogromną radość, gdy widziała, jak letnicy z apetytem pałaszują to, co przygotowała.

Nieopodal domu znajdował się sad, w którym rosły dorodne, wieloletnie drzewa owocowe, porzeczki, maliny, agrest, a przy domu gospodyni uprawiała ogródek warzywny. Wszystko naturalne, ekologiczne, bez nawozów. Każdy z gości mógł swobodnie korzystać z dobrodziejstw natury, schrupać soczystą marchewkę, kalarepkę lub nazbierać koszyk pachnących malin.

Janinka posoliła ziemniaki i postawiła je na gazie.

– Pani Aniela mówiła, że w poniedziałek przyjeżdża Natalia, to pomoże nam co nieco ogarnąć.

– Babcia, patś, Mrucek goni gałązkę – krzyczała Emilka, patrząc przez okno na Tomka bawiącego się z kotem.

– Goni, goni, małe kotki lubią się tak wszystkim bawić, psocić i skakać. Prawie jak nasze kajtki.

– Emilko, chcesz jabłuszko?

– Chcę. – Dziewczynka kiwnęła głową.

– To chodź do taty, będziemy wcinać – odparł Jasiek, biorąc córkę na kolana.

***

Ewa po rozsunięciu rolet zobaczyła długo wyczekiwane błękitne niebo. Pełna zapału zaplanowała, że dziś posprząta mieszkanie, zrobi większe pranie, a po południu wybierze się z Justyną na babskie zakupy. Ogólnie nie przepadała za galeriami handlowymi, wielogodzinnym łażeniem po sklepach i przymierzaniem ciuchów. Nie lubiła tłumów, dlatego nawet codzienne sprawunki wolała robić w małych osiedlowych sklepach i na targowisku niż w supermarkecie pełnym ludzi. Jednak dzisiaj nabrała wyjątkowej chęci, aby uzupełnić szafę o jakiś letni ciuszek. Miała dobry humor, zastanawiała się czy to zasługa lepszej pogody, czy może decyzji o wyjeździe z dziewczynami.

Na śniadanie uszykowała sobie kanapki z twarożkiem i szczypiorkiem. Lubiła dni, kiedy nie musiała spieszyć się rano do pracy i mogła w spokoju cieszyć się porankiem. Kuchnia Ewy była niewielka, ale przytulna. Okna wychodziły na wschodnią stronę, więc w pogodny dzień słońce od rana wkradało się do kuchni, towarzysząc kobiecie przy śniadaniu i kładąc się na małym kwadratowym stole stojącym tuż przy oknie. Na szafce w kolorze miodowej olchy stał chlebak i toster. Dawniej z Piotrem często z niego korzystali, przyrządzając sobie rankiem chrupiące tosty z dżemem. Obok w rogu znajdowało się małe radio, które często przygrywało podczas kuchennej krzątaniny. Z boku na ścianie wisiała półeczka pełna aromatycznych przypraw i ziół. Ewa uważała swoją kuchnię za serce całego domu.

Po śniadaniu dopiła kawę, zmyła naczynia i wstawiła pranie. Po uprzątnięciu sypialni zabrała się za salon. Odkurzyła dywan, zmyła podłogę. Gdy ścierała kurze z mebli, wzięła w dłoń ramkę, w której było ich wspólne zdjęcie z Piotrem. Mimo upływających dni nadal stało na półce, jakby czekało na cud. Na to, że on wróci. Fotografia była sprzed roku, została zrobiona w czasie ich ostatniej podróży do Chorwacji. Stali objęci na piasku na tle błękitnego morza. Ewa bardzo cieszyła się na ten wyjazd, ale spędziła urlop właściwie samotnie. Motywem przewodnim dla Piotra były laptop i komórka, z którymi się nie rozstawał. Ewa miała dość tego, że jego praca zaprząta mu głowę nawet w czasie urlopu. On zapewniał, że to sprawy, których nie można zostawić na później. Zresztą niczego nie zostawiał na później. Niczego, oprócz niej samej.

Ewa wróciła do rzeczywistości i ramka wylądowała na dnie szuflady. Przecierając liście draceny stojącej w rogu pokoju, usłyszała dobiegający z torebki dźwięk komórki. Wyszła do przedpokoju i stanęła jak wryta. Zza drzwi łazienki strumieniem wypływała woda. Ewa wyłączyła pralkę i rzuciła na podłogę wszystkie ręczniki, jakie miała pod ręką, by zapanować nad powodzią.

„Niech to licho!” – pomyślała.

Z przedpokoju znów usłyszała telefon.

– Halo? – warknęła.

– Cześć, siostra, coś taka zła?

– Daj spokój… Pralka mi wylała, mam całe mieszkanie w wodzie. Będę musiała wezwać mechanika, bo następnym razem sąsiadów zaleje.

– Uuu… znam ten ból, miałam podobnie. Pamiętasz zresztą, opowiadałam ci.

– Pamiętam, pamiętam.

– Pomyślałam, że zadzwonię dopytać, czy nasz babski wypad aktualny, ale skoro masz takie urwanie głowy, to będziemy musiały chyba przełożyć.

– Hm… – Ewa zamyśliła się. – Na szesnastą nie dam rady, ale możemy się umówić później, tak o siedemnastej trzydzieści.

– OK. To nie zabieram ci już czasu, do zobaczenia.

Ewa odłożyła telefon i z żalem spojrzała na podłogi pełne ręczników.

„No to mam sprzątanie” – pomyślała z przekąsem.

***

– I jak, Natalko, co słychać? – zapytał pan Marian, zajadając bób.

– Wszystko dobrze, w końcu mam trochę laby.

– Świadectwo z paskiem pewnie miałaś? – spytał z uśmiechem.

– Eeeee, panie Marianie, aż tak dobrze nie było, ale nie narzekam.

– To dobrze, moje dziecko, dobrze. – Pokiwał głową. – Emilka to już wypytywała o ciebie od miesiąca.

– Ja też już chciałam ją zobaczyć. Ona i Tomuś podrośli od ostatniego razu, jak ich widziałam.

– Chodź się ze mną bawić – wołała Emilka, ciągnąc dziewczynę za rękę.

– Później się pobawimy, teraz pójdę z twoją babcią posprzątać pokój.

– Ja tam z Jaśkiem już większość uprzątnęłam. Zostało jedynie okno, potem zmienię pościel i na koniec już takie drobne porządki przed samym przyjazdem dziewczyn.

– W takim razie nie ma na co czekać, pani Janinko, już się biorę za okno – odparła Natalia, sięgając po czerwone wiaderko z wodą, ręczniki papierowe i płyn do mycia szyb.

Janina z większością zajęć radziła sobie sama. Pomocy potrzebowała najbardziej podczas mycia okien i przy wieszaniu firanek. Wchodzenie na drabinę w jej wieku było niebezpieczne, dlatego zazwyczaj zajmował się tym Jasiek, ale gdy przyjeżdżała Natalia, oferowała się z pomocą.

– Trzeba by wejść na drzewo i czereśnie zerwać, dojrzałe już są, a nie chcę, żeby szpaki wydziobały – rzucił Jasiek, wchodząc do kuchni. – Jak letnicy przyjadą, to akurat będą do jedzenia.

– Co racja, to racja – przytaknęła jego matka. – Pani Aniela opowiadała, że u niej pół drzewa wydziobały. Lepiej nie ryzykować, szkoda byłoby, żeby poszły na zmarnowanie.

– To chodź, pójdziemy teraz, potrzymam ci drabinę – zaproponował Marian, odstawiając miskę z bobem i wstając od stołu.

***

Ewa była dziś w pracy przed czasem. Zrobiła sobie mocną, aromatyczną kawę, posłodziła łyżeczką cukru, dolała mleka i wróciła do biurka. Nałożyła słuchawki na uszy i sięgnęła po listę osób do obdzwonienia.

Praca w telemarketingu miała swoje wady i zalety. Wymagała dużej cierpliwości, reakcje ludzi bywały skrajnie różne. Jak wiadomo nie od dziś, telefony od telemarketerów są chyba najbardziej znienawidzonymi połączeniami. Ewie nie raz zdarzyło się usłyszeć stek przekleństw, gdy oderwała kogoś od jakiegoś ważnego zajęcia. Na początku robiło jej się przykro, ale z czasem się uodporniła. „Cóż, taka praca” – myślała czasem.

– Taka ospała dzisiaj jestem, nic mi się nie chce. Najchętniej bym się tu położyła i zasnęła. – Jolka powolnym krokiem zmierzała w stronę swojego biurka.

– To się kładź… Za godzinę cię obudzimy – żartowała Ewa.

– Taa… Jakby szef zobaczył, to miałabym przechlapane.

– Zrobić ci kawki?

– Nie, dzięki. Dzisiaj nie mam ochoty na kawę, chociaż pewnie bym się rozbudziła.

– No nie! – krzyknęła Iza. – Największy firmowy kawosz nie ma ochoty na kawę. Koniec świata.

– Widzisz… nawet najlepszym zdarzają się wpadki – westchnęła koleżanka.

– W ogóle coś blada jesteś dzisiaj – zauważyła Ewa, przyglądając się Jolce.

– Blada? Czy ja wiem… mdli mnie od rana, może dlatego.

– Pomyśl o naszym wyjeździe, zaraz ci się samopoczucie poprawi – entuzjazmowała się Iza.

– Właśnie, à propos wyjazdu – wtrąciła Ewa. – Dobrze, że zdecydowałam się jechać z wami, a co… też mi się należy coś od życia.

Iza wzniosła ręce.

– No, w końcu mówisz jak człowiek.