Warmia w cieniu zagrożeń. Kultura i bezpieczeństwo w XXI wieku. Pakiet 2 książki - ebook

------------------------------------------------------------------------

1 Określenie „ludność” dotyczy ogółu osób fizycznych zamieszkujących terytorium określonego państwa, podlegających jego jurysdykcji. Może więc ono dotyczyć także cudzoziemców i bezpaństwowców. „Obywatele” zaś to osoby fizyczne posiadające trwały związek prawny z określonym państwem.

2 Zob. Le Petit Larousse illustré, Paris 1994, en couleurs, s. 690.

3 Tamże.

4 J. Habermas, Obywatelstwo a tożsamość narodowa. Rozważania nad przyszłością Europy, Warszawa 1993, s. 9-10.

5 Zob. Le Petit Larousse..., s. 772.

6 W. Lamentowicz, Państwo współczesne, Warszawa 1993, s. 29. Zob. R. Rosa, Bezpieczeństwo i pokój jako wyzwanie filozoficzne i edukacyjne, R. Rosa (red.), Edukacja do bezpieczeństwa i pokoju w jednoczącej się Europie. Teoria i jej zastosowanie, Siedlce-Chlewiska 1999, s. 13.

7 S.P. Huntington, Zderzenie cywilizacji, Warszawa 1997, s. 85.

8 Platon, Państwo, t. 1, Warszawa 1994, s. 173.

9 C. Znamierowski, Szkoła prawa. Rozważania o państwie, Warszawa 1999, s. 63.

10 M. Bobrzyński, Dzieje Polski w zarysie, Warszawa 1987, s. 72-73.

11 Tamże, s. 279.

12 Tamże.

13 E. Zieliński, Nauka o państwie i polityce, Warszawa 1999, s. 41. Cytowany autor zalicza przymus do cech państwa, wskazując, że „Przymus łączy się z wymuszaniem posłuchu jednostek ludzkich i grup społecznych wobec zachowań władzy publicznej”. Zob. tamże, s. 21.

14 Wbrew potocznemu ujęciu, suwerenność państwa dotyczy nie tylko kwestii zewnętrznych, lecz także wewnętrznych, wyrażających się jakością zwierzchnictwa władzy państwowej nad innymi ośrodkami władzy o charakterze społecznym.

15 Suwerenność państwa polega na jego samodzielności i nieograniczeniu, tj. na tym, że jego władza nie jest pochodną żadnej innej władzy zewnętrznej oraz że na terenie państwa władza zwierzchnia nad innymi władzami w kraju należy do władzy państwa.

16 S. Wyszyński wymienia m.in.: prawo narodu do sprawiedliwego współudziału w dobrach naturalnych, surowcach. Zob. J. Lewandowski, Naród w nauczaniu kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa 1982, s. 96-197.

17 A. Frycz Modrzewski, Dzieła wszystkie. O poprawie Rzeczypospolitej, t. 1, Warszawa 1953, s. 97.

18 Platon, Rzeczpospolita, Kraków 1928, księga 2, rozdz. 2, s. 93-94.

19 Nawet państwa potępiane przez opinię publiczną trwają niezależnie, właśnie z uwagi na historycznie utrwaloną pozycję państwa na arenie międzynarodowej. Współcześnie jest to jeszcze bardziej wyraziste aniżeli przed wiekami.

20 T. Hobbes, Lewiatan, czyli materia, forma i władza państwa kościelnego i świeckiego, przekł. C. Znamierowski, Warszawa 2009, s. 258.

21 Naród w tym ujęciu, związany tymi wartościami, traktuje państwo, które zamieszkuje, jako swoją ojczyznę (łac. „patria” od „pater”), zwaną też w przeszłości rzeczpospolitą (res publika).

22 Tu mowa o narodzie w sensie etnicznym.

23 M. Bobrzyński, dz.cyt., s. 73.

24 C. Znamierowski, dz.cyt., s. 157.

25 Zob. S. Filipowicz, O władzy grzechu i grzechach władzy, Warszawa 1992, s. 246.

26 Karta Narodów Zjednoczonych, http://bb.po.gov.pl/images/Prawa/PNZ/KNZ.pdf, dostęp: 10.02.2021 r.

27 Traktat Północnoatlantycki sporządzony w Waszyngtonie dnia 4 kwietnia 1949 r., Dz.U. 2000, nr 87, poz. 970.

28 J. Gould, W.J. Kolb, Dictionary of the Social Sciences, London 1964, s. 629.

29 J. M. Hawkins (red.), The Oxford Reference Dictionary, 1st edition, Oxford 1991, s. 749.

30 Webster’s Encyclopedic Unabridged Dictionary of the English Language, New York 1996, s. 1290.

31 Le Petit Larousse..., s. 926.

32 B. Balcerowicz, J. Pawłowski (red.), Słownik terminów z zakresu bezpieczeństwa narodowego, Warszawa 2002, s. 12.

33 R. Zięba, Pojęcie i istota bezpieczeństwa w stosunkach międzynarodowych, „Sprawy Międzynarodowe” 1989, nr 10, s. 49-70.

34 Zob. J. Delumeau, Skrzydła anioła. Poczucie bezpieczeństwa w duchowości człowieka Zachodu w dawnych czasach, Warszawa 1998, s. 9-20.

35 J. Szmyd, Bezpieczeństwo jako wartość, refleksja aksjologiczna i etyczna, P. Tyrała (red.), Zarządzanie bezpieczeństwem, Kraków 2000, s. 48.

36 W. Tulibacki, Etyczne aspekty bezpieczeństwa na tle pewnych „stałych” cech natury ludzkiej, R. Rosa (red.), Edukacja do bezpieczeństwa, dz.cyt., s. 33.

37 R. Kuźniar, Po pierwsze bezpieczeństwo, „Rzeczpospolita” z 9 stycznia 1996 r.

38 Św. Augustyn, Dialogues philosophiques, (za:) J. Delumeau, dz.cyt., s. 15; tenże, O wolnej woli, Św. Augustyn, Dialogi filozoficzne, t. 3, Warszawa 1953.

39 J. Stańczyk, Współczesne pojmowanie bezpieczeństwa, Warszawa 1996, s. 18.

40 Zob. R. Zięba, Kategoria bezpieczeństwa w nauce o stosunkach międzynarodowych, D.B. Bobrow, E. Haliżak, R. Zięba (red.), Bezpieczeństwo narodowe i międzynarodowe u schyłku XX wieku, Warszawa 1997, s. 6.

41 Szerzej: J. Krężlewski, Socjologiczna charakterystyka grupy nieformalnej, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 1985, R. XLVII, z. 3, s. 361-380.

42 J. Szczepański, Elementarne pojęcia socjologii, Warszawa 1970, s. 102, http://biblioteka.wnpism.uw.edu .pl/zasoby/Teksty/Szczepanski-Elementarne%20poj%c4%99cia%20socjologii.pdf, dostęp: 24.10.2019 r.

43 Poza więziami emocjonalnymi, rodzinę łączą również więzi formalne, ustanowione na mocy prawa krajowego i międzynarodowego, publicznego i prywatnego.

44 C. Znamierowski, dz.cyt., s. 78.

45 Nie możemy jednak postrzegać bezpieczeństwa państwa jako algebraicznej sumy bezpieczeństwa jednostek i grup społecznych. Podobnie nie należy rozumieć bezpieczeństwa międzynarodowego jako sumy bezpieczeństwa poszczególnych państw.

46 W. Kitler, Funkcje administracji publicznej w bezpieczeństwie narodowym, B. Piątek, B. Wiśniewski, A. Osierda (red.), Administracja publiczna a bezpieczeństwo państwa. Materiały z seminarium naukowego, Bielsko-Biała, Warszawa 2007, s. 20.

47 Zob.: art. 5 ust. 1 i 2 Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego sporządzonego w Rzymie dnia 17 lipca 1998 r., Dz.U. 2003, nr 78, poz. 708; Poprawki do Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego, sporządzonego w Rzymie dnia 17 lipca 1998 r., przyjęte podczas konferencji rewizyjnej w Kampali (rezolucje nr 5 i 6) w dniach 10 i 11 czerwca 2010 r., Dz.U. 2018, poz. 1753.

48 S. Dworecki, Zagrożenia bezpieczeństwa państwa, Warszawa 1994, s. 16. Szerzej o bezpieczeństwie narodowym, tenże, Od konfliktu do wojny, Warszawa 1996, s. 12-16.

49 W niniejszej monografii traktuję naród jako ogół członków społeczeństwa zamieszkującego dane państwo – obywateli tego państwa.

50 Zob. C. Znamierowski, dz.cyt., s. 76-78.

51 Błędem byłoby posługiwanie się terminem „bezpieczeństwo narodowe” w odniesieniu do wielu państw znajdujących w stanie rozkładu, państw dyktatorskich, komunistycznych czy faszystowskich. W wielu z nich bezpieczeństwo państwa, w taki czy inny sposób, jest zapewniane, ale czy jest tam bezpieczeństwo narodowe?

52 K. Dunaj, Istota bezpieczeństwa państwa, M. Czuryk, K. Dunaj, M. Karpiuk, K. Prokop, Bezpieczeństwo państwa. Zagadnienia prawne i administracyjne, Olsztyn 2016, s. 21.

53 R. Zięba, dz.cyt., s. 3.

54 Definiując zagrożenia wewnętrzne lub zewnętrzne, nie posługuję się wyrażeniem „rodzaj”, ponieważ nie są one rodzajami zagrożeń. Nie czynią tego również inni teoretycy zajmujący się problematyką bezpieczeństwa. Rodzaj to swego rodzaju nazwa gatunkowa, niezbędna do jednoznacznego określenia tożsamości zagrożenia, odróżnienia go ze względu na formę i przedmiot, którego dotyczy. Mówiąc o rodzaju zagrożenia, odnosimy się więc do zagrożeń, m.in.: ekonomicznych, politycznych, militarnych czy kulturowych. Wszystkie te i inne rodzaje zagrożeń bezpieczeństwa narodowego mogą występować zarówno w grupie zagrożeń wewnętrznych, jak i zewnętrznych. W konsekwencji mogą wystąpić, np.: zagrożenia ekonomiczne bezpieczeństwa o charakterze zewnętrznym lub wewnętrznym, a nawet mieszanym.

55 Tym razem właściwiej jest odnosić się do państwa (bezpieczeństwo państwa) niż narodu (bezpieczeństwo narodowe), choćby ze względu na zdolność prawnomiędzynarodową, jaką ono posiada.

56 Por. R. Zięba, dz.cyt., s. 3.

57 Negatywne oddziaływania – to nie tylko zagrożenia ze strony innych uczestników stosunków międzynarodowych, lecz również wszelkie inne działania, które mogą powodować osłabienie pozycji danego podmiotu, zakłócić jego funkcjonowanie. Takie działania nie muszą być zamierzone w stosunku do danego państwa, wystarczy, że inny podmiot, dążąc do osiągnięcia swoich celów, realizując różne interesy, wpłynie pośrednio na jego sytuację.

58 M.in. J. Muszyński w ramach funkcji wewnętrznej państwa wyróżnia szczegółową funkcję represyjną, której istota polega na zapewnieniu bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz przeciwdziałaniu wszelkim patologiom społecznym. Zob. J. Muszyński, Podstawy nauki o polityce, państwie i prawie, Toruń 2007, s. 101.

59 B. Wiśniewski, S. Zalewski, D. Podleś, K. Kozłowska, Bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 2004, s. 12.

60 Tamże, s. 19.

61 Tamże.

62 Tamże, s. 29. Powoływanie się tylko na ustawę zasadniczą w zakresie problematyki porządku konstytucyjnego to zdecydowanie za mało. Prawo konstytucyjne obejmuje również regulacje natury ustawowej. Bez wątpienia jednak konstytucja – jeśli taką państwo posiada – będzie w tym zakresie aktem podstawowym.

63 W Strategii bezpieczeństwa narodowego RP z 2007 r. również przyjęto wąskie ujęcie bezpieczeństwa wewnętrznego: „Nadrzędnym celem działań państwa w dziedzinie bezpieczeństwa wewnętrznego jest utrzymanie zdolności do reagowania – odpowiednio do zaistniałej sytuacji – w przypadku wystąpienia zagrożeń bezpieczeństwa publicznego oraz bezpieczeństwa powszechnego, związanych z ochrona porządku prawnego, życia i zdrowia obywateli oraz majątku narodowego przed bezprawnymi działaniami oraz skutkami klęsk żywiołowych, katastrof naturalnych i awarii technicznych.”

64 Trudno zaakceptować ujmowanie w jednej grupie (wg kryterium przedmiotowego) następujących dziedzin bezpieczeństwa narodowego: polityczne, gospodarcze, militarne, społeczne, wewnętrzne , ekologiczne, kulturalne, informacyjne, inne. Zob. R. Kulczycki (kier. nauk.), System bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej, t. IV, Koncepcja systemu bezpieczeństwa RP, Warszawa 2004, s. 27.

65 Dziwi jednak fakt, dlaczego nie ma w przywoływanej strategii bezpieczeństwa zewnętrznego, skoro jest bezpieczeństwo wewnętrzne.WSTĘP

Wykorzystywanie środowiska społeczno-kulturowego w celu zdobywania przewagi militarnej i niemilitarnej nad przeciwnikiem nie jest w historii ludzkości zjawiskiem nowym. Czynniki kulturowe, takie jak język, religia, tradycja, wartości czy historia, od czasów najdawniejszych były przedmiotem szczególnego zainteresowania rywalizujących państw czy ludów. Przykłady można znaleźć w historii rejestrowanej, np. w tekstach autorstwa Tukidydesa – _Wojna peloponeska_ (gr. _Ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου_), Herodota – _Dzieje_ (gr. _Ἱστορίαι_) czy też Juliusza Cezara – _O wojnie galijskiej_ (łac. _Commentarii de bello Gallico_). Oprócz tego znane są wydarzenia historyczne skutkujące niemal doszczętnym wyniszczeniem fizycznym narodów czy zniszczeniem kultury konstytuującej naród jako wspólnotę społeczno-kulturową, np. III wojna punicka (149–146 r. p.n.e.), wojna paragwajska (1864–1870) czy kolonizacja brytyjska Mauretanii.

Wydarzenia XX wieku przynoszą bezprecedensowe doświadczenia celowego niszczenia narodów i ich kultur. Nie sposób wręcz w tym miejscu wymienić wszystkich przykładów takich działań. Wiek XXI z kolei niesie dalsze odsłony wyrafinowanego prowadzenia konfliktu w środowisku społeczno-kulturowym. Środowisko to staje się kolejnym obszarem rywalizacji, który został nazwany Obszarem Operacyjnym 6: Kultura⁠¹.

Pojęcie bezpieczeństwa w XXI wieku stało się jedną z kluczowych kategorii analitycznych ważnych dla rozwoju i przetrwania człowieka. Nie jest zatem zaskakujące uznanie czynników kulturotwórczych za istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa. Przykładem zmiany świadomości w tym obszarze jest uwzględnienie kultury jako filaru zrównoważonego rozwoju państwa na równi z ekonomią, ekologią i polityką.

W skład filaru kulturowego wchodzą m.in. tożsamość, wierzenia, religia, uczenie się, utrwalanie informacji w świadomości zbiorowej czy dobrostan psychiczny obywateli⁠². Zrozumienie dynamiki zmian społecznych wiąże się ze zrozumieniem czynników kulturotwórczych, które są reprezentacją – behawioralną i kognitywną – zachowań i działań ludzkich jako zbiorowości. Dostrzeżenie tej relacji pozwala wyjaśnić motywacje działań indywidualnej jednostki, jak i grup, umożliwia odkrywanie czynników konfliktowych oraz identyfikowanie potencjalnych zagrożeń bezpieczeństwa w możliwie szerszym kontekście⁠³.

Od samego początku wszelkich systematycznych badań, także w zakresie bezpieczeństwa, widoczny jest spór ontologiczny, który dotyczy obiektywizmu poznania: „co poznajemy” oraz „jak poznajemy”⁠⁴. Spór ten, jak zauważył Józef Dębowski, ma długą historię, zaś zmieniające się nieustanie środowisko społeczno-kulturowe nie sprzyja wypracowaniu jednoznacznych rozwiązań⁠⁵. Zmiany w środowisku społeczno-kulturowym niektórzy badacze porównują alegorycznie do strzałki czasu, metafory zaproponowanej przez fizyka Arthura Eddingtona w roku 1927; strzałka czasu biegnie tylko w jednym kierunku, zmieniając wszelki byt.

Jeszcze inni badacze wskazują na tzw. „kontinuum czasowe zjawisk społeczno-kulturowych”, czyli bezpośrednie wchodzenie w zdarzenia społeczno-kulturowe i uczestnictwo w nich, co determinuje ograniczony czas życia człowieka. Propozycja ta wpisuje się w szeroki paradygmat antropologiczny, społeczny, jak i filozoficzny.

Innym ujęciem jest „aktywna rekonstrukcja” czy hipostazowanie rzeczywistości zjawisk społeczno-kulturowych poprzez ciągłą interpretację. To ujęcie wpisuje się w paradygmat humanistyczno-hermeneutyczny. Kolejne podejścia starają się łączyć wskazane paradygmaty, co jest zadaniem trudnym. Nasuwa się w tym miejscu pytanie o przyczyny takiego zróżnicowania. Odpowiedź jest złożona i wieloaspektowa: z jednej strony środowisko społeczno-kulturowe określa wszelkie relacje międzyludzkie, z drugiej zaś uściśla strukturalne granice poznania. W środowisku społeczno-kulturowym konkretyzują się takie kategorie jak świadomość i samoświadomość zbiorowa, które budują tożsamość indywidualną i grupową człowieka. Następnie reprezentacją tożsamości jest rzeczywistość symboliczna konkretyzowana przez artefakty oraz spajana aksjologicznie i estetycznie. Pozwala człowiekowi na uczestnictwo w kontinuum społeczno-kulturowym, do którego należą język, obyczaje, religia, wspólna historia czy światopogląd⁠⁶ – są to kluczowe elementy, które pozwalają dostrzegać różnice względem innych, podobnych wspólnot w kategoriach „swój” – „obcy”.

Wiek XXI przynosi nowe spojrzenie na sposób wykorzystania składowych środowiska społeczno-kulturowego we współczesnych konfliktach kulturowych czy zbrojnych. Przykładem wykorzystania antropologicznych metod badawczych był amerykański program Human Terrain System (HTS) realizowany w Iraku oraz Afganistanie w latach 2006–2014.

Głównym celem strategicznym programu HTS było zbieranie i przetwarzanie danych antropologicznych, np. w zakresie lokalnych zwyczajów, struktury społecznej, wartości itd., w celu opracowania adekwatnej strategii wojskowej obniżającej eskalację kinetyczną konfliktu. Program wzbudzał liczne dyskusje odnośnie do kwestii etycznych.

Jednakże rosyjski program „wojennej antropologii” zapoczątkowany w roku 1999 zepchnął kwestie aksjologiczne na plan dalszy. W strategii walki hybrydowej w Obszarze Operacyjnym 6 Federacja Rosyjska wykorzystywała czynniki społeczno-kulturowe w celu osiągnięcia przewagi np. informacyjnej i ideologicznej nad przeciwnikiem. Wykorzystywane były więc do celów wojskowych kognitywne środki oddziaływania społecznego, takie jak psychometria, oddziaływanie informacyjne, radykalizacja ideologiczna, behawioralna itd. Wszystkie te elementy współcześnie nazywa się wojną kognitywną (ang. CogWare).

* * *

Problematyka niniejszej pracy dotyczy bezpieczeństwa kulturowego Warmii w kontekście zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych w Obszarze Operacyjnym 6. Badania terenowe zostały przeprowadzone w latach 2015–2021 i obejmowały miasta (kolejność alfabetyczna): Barczewo, Biskupiec, Bisztynek, Braniewo, Dobre Miasto, Frombork, Jeziorany, Lidzbark Warmiński, Olsztyn, Reszel oraz wsie: Bezławki (Mazury), Biesowo, Czerwonka, Łężany, Radostowo, Święta Lipka, Węgój. Dodatkowo w celu porównania zostały przeprowadzone wizyty studyjne w Obwodzie Królewieckim w celu wychwycenia strategii naturalizacji kulturowej stosowanej po drugiej stronie granicy.

W pracy został przyjęty antropologiczny paradygmat rozumienia zjawisk społeczno-kulturowych wraz z konsekwencjami metodologicznymi takiego ujęcia. Ponadto zaproponowano autorską koncepcję agresji antropologicznej oraz obrony antropologicznej. Koncepcja ta dodatkowo została wyjaśniona w licznych publikacjach rozproszonych, stworzonych we współautorstwie z antropolożką wojskową Anną Korzeniowską-Bihun. Wyniki badań terenowych w tym aspekcie pozwoliły na sformułowanie hipotezy, iż konfrontacyjna naturalizacja kulturowa sprzyja powstawaniu w środowisku społeczno-kulturowym stref umożliwiających przeprowadzenie skutecznego uderzenia lub operacji hybrydowej w Obszarze 6. W konsekwencji, wzorując się na projekcie HTS, została zaproponowana koncepcja modelu bezpieczeństwa kulturowego Warmii.

W rozdziale I pt. „Zarys problematyki bezpieczeństwa kulturowego” nakreślony został aktualny stan badań; omówiono także kategorie bezpieczeństwa kulturowego. W rozdziale II pt. „Kształtowanie się struktur społecznych Warmii” zaprezentowano proces kształtowania się społeczno-kulturowej formacji w latach 1945–2000 i wpływu naturalizacji kulturowej na tożsamość mieszkańców. Rozdział III pt. „Metodologia badań” poświęcony został objaśnieniu wykorzystanych metod badawczych. W rozdziale IV pt. „Zagrożenia bezpieczeństwa kulturowego Warmii w świetle badań własnych” przedstawione zostały wyniki badań wraz z komentarzem. Rozdział V, ostatni, pt. „Antropologiczna koncepcja modelu bezpieczeństwa kulturowego Warmii” przedstawia natomiast propozycję monitorowania stanu bezpieczeństwa kulturowego Warmii w postaci koncepcji modelu bezpieczeństwa kulturowego.1.1. WPROWADZENIE

Termin specjalistyczny⁠¹ bezpieczeństwo kulturowe jest semantyczną reprezentacją połączenia zakresów nazw „bezpieczeństwo” oraz „kultura”⁠². Termin „bezpieczeństwo” używany jest w różnych dyscyplinach naukowych, np. w stosunkach międzynarodowych, politologii czy naukach o bezpieczeństwie⁠³. Słowo „kultura” także jest terminem, np. w socjologii, antropologii społeczno-kulturowej czy w naukach o kulturze i religii⁠⁴. Wymienione dyscypliny naukowe łączą zakresy terminów bezpieczeństwa i kultury – np. nauki o bezpieczeństwie czy antropologia wojskowa (ang. military anthropology)⁠⁵. Innymi słowy, termin bezpieczeństwo kulturowe posiada desygnat abstrakcyjny, którego reprezentacje funkcjonują w różnych systemach semantyczno-semiotycznych w sektorowych obszarach kultury, tworząc środowisko społeczno-kulturowe bezpieczeństwa⁠⁶.

Podstawy teoretyczne bezpieczeństwa kulturowego opierają się na kilku kluczowych elementach, które określają ontologię oraz epistemologię tej specjalizacji naukowej. W wymiarze ontologicznym bezpieczeństwo kulturowe opiera się na tożsamości kulturowej jako kategorii niezbędnej do przetrwania i rozwoju narodu jako wspólnoty historyczno-kulturowej oraz wspólnoty polityczno-ideologicznej. W obu wypadkach mamy do czynienia z narodem, jednakże w przypadku pierwszym będzie to paradygmat antropologiczny, w przypadku drugim zaś paradygmat politologiczny. Konsekwentnie, podstawą rozumowania jest poszukiwanie odpowiedzi na pytania odnoszące się do zdolności przetrwania i rozwoju narodu zarówno w sensie antropologicznym, jak i politycznym.

Główne kategorie ontologiczne bezpieczeństwa kulturowego to: (1) tożsamość kulturowa – jest warunkiem koniecznym przetrwania i rozwoju grupy społecznej, etnicznej czy narodu jako formacji odrębnej kulturowo, społecznie i politycznie od innych podobnych struktur społecznych⁠⁷; (2) dobra kultury – reprezentacja odrębności kulturowej stanowiąca warunek konieczny kształtowania się tożsamości; (3) normy i wartości – determinują zachowania ludzkie, są warunkiem koniecznym spójności wspólnoty; (4) kapitał ludzki, kapitał społeczny oraz kapitał kulturowy – jakość wymienionych kapitałów jest warunkiem koniecznym rozwoju społeczno-kulturowego; (5) świadomość zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych, które mogą wpłynąć na zniszczenie formacji kulturowej. Podsumowując, wymiar ontologiczny bezpieczeństwa kulturowego to zdolności przetrwania i rozwoju grupy, narodu oraz państwa w środowisku bezpieczeństwa, czyli zbioru różnorodnych czynników wewnętrznych i zewnętrznych, które wpływają na poczucie bezpieczeństwa człowieka indywidualnego i kolektywnego, np. grup etnicznych czy narodowych, w konsekwencji zaś także podmiotów państwowych.

Wymiar epistemologiczny bezpieczeństwa kulturowego dotyczy zakresu definicyjnego bezpieczeństwa kulturowego, metodologii badań teoriopoznawczych i empirycznych, metodologii pozyskiwania, gromadzenia i interpretacji danych, metodologii łączenia wiedzy empirycznej i teoretycznej, metodologii testowania hipotez itd.

Wszystko to wyznacza ontologiczno-epistemologiczne ramy aksjomatyki bezpieczeństwa kulturowego⁠⁸. Elementy takie jak ochrona dóbr kultury, kształtowanie tożsamości kulturowej, edukacja i świadomość społeczno-obywatelska, polityka kulturalna, współpraca międzynarodowa, zarządzanie kryzysowe czy badania naukowe teoriopoznawcze i empiryczne, stanowią fundament operacjonalizacji bezpieczeństwa kulturowego.

Czynniki kognitywne, takie jak percepcja, pamięć, myślenie, przekonania i postawy czy rozumienie zjawisk społecznych odgrywają ważną rolę w przeciwdziałaniu zagrożeniom bezpieczeństwa kulturowego, dlatego jako jedno z głównych zagrożeń bezpieczeństwa kulturowego identyfikuje się kryzys tożsamości narodowej i indywidualnej.

Kryzys tożsamości narodowej prowadzi do pogłębienia się podziałów społecznych, utraty przynależności oraz w skrajnych wypadkach do agresji, natomiast w przypadku kryzysu tożsamości indywidualnej pogłębia się spadek kreatywności związany z niską samooceną, pojawiają się problemy z podejmowaniem racjonalnych decyzji czy trudności w interakcjach społecznych oraz próby poszukiwania tożsamości alternatywnych. Zatem głównym celem strategicznym w szeroko rozumianej walce kultur jest tożsamość, na którą przeciwnik oddziałuje z wykorzystaniem narzędzi semiotyki, antropologii oraz kognitywistki. Wszystkie te elementy należą do elementów strategii wojny kognitywnej (ang. CogWar, od ang. Cognitive Warfare) i są stosowane symultanicznie, sekwencyjnie lub okazjonalnie⁠⁹.

Narzędzia poznawcze stosowane w wymienionych filarach stanowią fundament analityczny dynamiki zjawisk społecznych w kontekście bezpieczeństwa kulturowego. W konsekwencji, w łańcuchu poznania ontologiczno-epistemologicznego narzędzia badawcze semiotyki kultury, antropologii społeczno-kulturowej czy psychologii społecznej są podstawowymi instrumentami umożliwiającymi mapowanie środowiska bezpieczeństwa. Takie mapowanie pozwala na opracowanie np. regionalnych map zagrożeń bezpieczeństwa kulturowego z podziałem na regiony geograficzne albo jednostki administracyjne państwa, co przekłada się na możliwości operacyjne w zakresie identyfikacji zagrożeń zewnętrznych i wewnętrznych, usuwania skutków uderzeń hybrydowych czy podejmowania działań wyprzedzających⁠¹⁰.

Specjaliści z zakresu bezpieczeństwa kulturowego są zgodni w swych ocenach, że ochrona kultury powinna obejmować obszary⁠¹¹:

- niematerialny (np. kultury symbolicznej) – języka, religii, zwyczajów, tradycji, literatury, filozofii, ideologii itd.;
- materialny – zabytków, pomników, zamków, pałaców, ruchomych i nieruchomych dzieł sztuki;

z wydzieleniem:

- krajobrazu – krajobraz stanowi materialną reprezentację wartości i tradycji regionu oraz tożsamości społeczności lokalnej;
- bezpieczeństwa personalnego;
- prawa do kultury – poczucie bezpieczeństwa kulturowego narodu, grup etnicznych i społecznych oraz jednostki; gwarancję poszanowania różności i odrębności kulturowej; prawo do aktywnego uczestnictwa w życiu kulturalnym itd.

Komunikacja międzykulturowa pozwala zrobić użytek z korzyści płynących z wymiany informacji, które sprzyjają rozwojowi innowacyjności, kreatywności, współpracy oraz tolerancji i zrozumieniu różnorodności, co przyczynia się do poprawy stosunków sąsiedzkich między państwami, dlatego szczególną wagę przywiązuje się do następujących kwestii:

- równowagi i otwartości kulturowej – pozwala to na zachowanie równowagi między rozwojem kultury rodzimej (kultura rodzima/kultura gospodarza, ang. _host culture_) a przepływem kulturowym (kultura napływowa)⁠¹², z nastawieniem na adaptację i introjekcję elementów niesprzecznych z kulturą rodzimą, np. zwyczaje i mody, wartości, interakcje społeczne, tradycje itd.;
- naturalizacji kulturowo-społecznej – ułatwia proces adaptacji imigrantów.

Ponadto kultura narodowa, na co zwraca uwagę Waldemar Kitler, jest ważnym narzędziem prowadzenia polityki międzynarodowej oraz kształtowania środowiska bezpieczeństwa: „wykorzystanie dorobku kulturowego narodu na rzecz kształtowania pożądanych stanów w środowisku międzynarodowym oraz umacniania siły narodowej ”⁠¹³.

Definiowanie bezpieczeństwa kulturowego jest między innymi uzależnione od przyjętej perspektywy badawczej. Akceptowana przez większość specjalistów jest definicja opracowana przez Jana Czaję, w której przyjęto perspektywę nauk o polityce i stosunkach międzynarodowych:

„ zdolność państwa do ochrony tożsamości kulturowej, dóbr kultury i dziedzictwa narodowego w warunkach otwarcia na świat, umożliwiających rozwój kultury poprzez internalizację wartości niesprzecznych z własną tożsamością”⁠¹⁴.

Jak zauważa Jan Czaja, specyfika bezpieczeństwa kulturowego polega między innymi na trudności w uchwyceniu zagrożeń realnych i tych potencjalnych, ponieważ kategorie analityczne bezpieczeństwa kulturowego są w większości abstrakcyjne, co utrudnia ich operacjonalizację⁠¹⁵. Z tego też powodu zakres semantyczny bezpieczeństwa kulturowego został rozszerzony przez Mariana Cieślarczyka⁠¹⁶:

„ bezpieczeństwo kulturowe oznacza warunki, w których społeczeństwo może utrwalać i pielęgnować wartości decydujące o jego tożsamości, a jednocześnie swobodnie czerpać z doświadczeń i osiągnięć innych narodów. Jest więc stanem pewnej równowagi niezbędnym, lecz teoretycznie ani empirycznie niemożliwym do określenia”⁠¹⁷.

Propozycja M. Cieślarczyka odnosi się do warunków, w których funkcjonuje określona grupa społeczna czy etniczna. Innymi słowy, badania bezpieczeństwa kulturowego zostały umiejscowione w środowisku społeczno-kulturowym, co ułatwia operacjonalizację kategorii analitycznych. Ponadto analityczną konsekwencją określenia środowiska działań militarnych i niemilitarnych jest wprowadzenie terminu (jako analogonu obszarów operacyjnych wg nomenklatury NATO) Obszar Operacyjny 6: Kultura (ang. Operational Area 6: Culture)⁠¹⁸.

W Obszarze Operacyjnym 6: Kultura prowadzone są działania militarne, paramilitarne i niemilitarne. Elementem nowym jest uwzględnienie działań paramilitarnych, przez które rozumie się działania prowadzone przez grupy nieoficjalne lub niepaństwowe z wykorzystaniem wojskowych metod planowania i wykonania. Wszystkie te działania określa się terminem Specjalnych Operacji Społeczno-Kulturowych (ang. Culture OPS)⁠¹⁹.

W obliczu wykorzystywania w XXI wieku środowiska kulturowego jako pola działań militarnych i niemilitarnych w państwach demokratycznych powstają ośrodki identyfikujące zagrożenia. Przykładowo, Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii (ang. Ministry of Defence, UK) pilotuje program Human Factors⁠²⁰. Przedmiotem zainteresowania tego zespołu jest identyfikacja zagrożeń bezpieczeństwa kultury rodzimej, budowanie sieci społecznych relacji, które mogą być wykorzystane do tworzenia „kulturowych sojuszy”, oraz realna pomoc w integracji działań w zakresie bezpieczeństwa kulturowego instytucji rządowych.

W kontekście współczesnych badań w obszarze komunikacji międzykulturowej istnieje zgoda, że różnorodność kulturowa nie prowadzi jedynie do wzbogacania się wymienionych kapitałów, prowadzi także w dłuższej perspektywie czasowej do konfliktów motywowanych różnicami aksjologicznymi, ekonomicznymi, politycznymi czy ideologicznymi itd.⁠²¹.

Strategia walki hybrydowej Federacji Rosyjskiej zastosowana na Ukrainie zakłada, że kreowanie zagrożeń w przestrzeni społeczno-kulturowej z wykorzystaniem szeroko rozumianej kultury symbolicznej pozwala na przygotowanie tego środowiska do pogłębionych działań kinetycznych. Zatem analogicznie, działania w środowisku społeczno-kulturowym Warmii stanowią, lub mogą stanowić, fazę wstępną do pogłębionej eskalacji konfliktu z wykorzystaniem czynników fizycznych lokalnych. Na problem wykorzystania kultury symbolicznej zwrócił uwagę m.in. Mark Galeotti w monografii pt. _Russian Political War. Moving Beyond the Hybrid_⁠²². M. Galeotti zauważa, że mechanizm tworzenia zagrożeń w obszarze kultury symbolicznej jest etapem poprzedzającym konflikt kinetyczny. Pierwszym etapem konfliktu kulturowego jest niszczenie kapitału ludzkiego, społecznego i kulturowego lokalnej grupy społecznej, np. tożsamości narodowej czy indywidualnej, zaufania do władz lokalnych i państwowych, utrwalanie poczucia niepewności i zagrożenia, rozpowszechnianie poczucia niestabilności instytucji państwowych, niszczenie społecznego łańcucha decyzyjnego oraz liderów społecznych itd. Wymienione czynniki zostały wykorzystane w rosyjskich uderzeniach hybrydowych czy operacjach hybrydowych przeciwko Ukrainie w latach 2000–2012, a od roku 2012 następowała eskalacja, prowadząca w konsekwencji do zbrojnej napaści Federacji Rosyjskiej na Ukrainę.

W roku 2015 International Institute for Strategic Studies⁠²³ – w publikacji pt. _Military Balance 2015_ – zarysował rosyjskie rozumienie wojny hybrydowej:

„ wykorzystanie narzędzi wojskowych i niewojskowych w zintegrowanej kampanii mającej na celu osiągnięcie zaskoczenia, przejęcie inicjatywy i uzyskanie przewagi psychologicznej i fizycznej przy użyciu środków dyplomatycznych, wyrafinowanych i szybkich operacji informacyjnych, elektronicznych i cybernetycznych, tajnych i jawnych działań wojskowych i wywiadowczych oraz presji ekonomicznej” ⁠²⁴.

Rosyjska doktryna zakłada zorganizowane działania z wykorzystaniem środków wojskowych i niewojskowych, które mają na celu zaskoczenie przeciwnika co do skali działań, przejęcie inicjatywy narracyjnej, a w konsekwencji uzyskanie przewagi psychologicznej i fizycznej. Ten typ działań jest dynamiczny i agresywny, by zaatakowanemu uniemożliwić analizę strategiczną posunięć agresora oraz adekwatną reakcję. Mowa tu więc o następujących działaniach: (1) operacje informacyjno-propagandowe z wykorzystaniem symboliki historycznej; (2) operacje antropologiczne wykorzystujące taktykę działania w terenie przez „turystów”, np. dywersantów, agitatorów, imigrantów czy zwolenników wykorzystujących chociażby zastraszanie, pobicia itd.

W Obszarze 6 działania wymierzone przeciwko grupom społecznym są skuteczne wówczas, gdy przeciwnik dysponuje danymi empirycznymi dostarczonymi przez specjalistów w zakresie np. antropologii społeczno-kulturowej. Będą to na przykład informacje osobowe o realnych liderach społecznych. Inne informacje mogą być pozyskane z wykorzystaniem techniki tzw. poznawania z dystansu, opracowanej przez Clyde’a Kluckhohna w Harvard Russian Research Centre w latach 1947-1953. Strategia ta wykorzystywała wiedzę specjalistów akademickich z określonych obszarów polityki, historii, ekonomii itd. W XXI wieku w ramach tej techniki stosuje się takie praktyki, jak np. programy edukacyjne, stypendia licencjackie, magisterskie lub doktorskie, konferencje naukowe. Celem jest zebranie u źródła informacji dotyczących zasobów naturalnych oraz strategii ich wykorzystania, stosunku ludności miejscowej do władz lokalnych i krajowych, planów rozwojowych gmin itd. W literaturze przedmiotu działania takie nazywa się białym wywiadem albo szpiegostwem antropologicznym. Dane pozyskane w ramach takich działań są wykorzystywane do zmiany narracji historycznej czy modelowania zmian zachowań _w dużych grupach._

Z wymienionymi wyżej działaniami Rosji spotykamy się na Warmii przynajmniej od roku 2015. W przypadku Warmii mamy do czynienia z sytuacją szczególną ze względu na złożoną historię polityczno-kulturową tego regionu, w którą wpisuje się kultura prusko-niemiecka, polska oraz rosyjska. Po roku 1945 do rywalizacji tej dołączyła także narracja radziecka, a po upadku ZSRR narracja postradziecka. Obszar Warmii, położony na pograniczu kulturowym, politycznym i ekonomicznym, stał się areną rywalizacji. Jak zauważa Wojciech Wrzesiński w monografii pt_. Polska – Prusy Wschodnie_, „ dramatyczność owych zmagań ujawnia się z całą ostrością w chwili, kiedy procesy narodowościowe nabrały charakteru politycznego ”⁠²⁵. Rywalizacja kulturowa na Warmii już od początków XX wieku pokazuje jak w soczewce kierunek strategii w walce o tożsamość i kulturę narodową. Oto przykład. W roku 1925 doktor Leo Wittschell⁠²⁶ opublikował pracę pt. _Die völkischen Verhältnisse in Masuren und dem südlichen Ermland_⁠²⁷, której celem, jak zauważa Bernd Sonneberger, miała być obrona języka niemieckiego przed procesem rozpowszechniania się w rejonie Warmii języka polskiego⁠²⁸.1.2. ZNACZENIE BADAŃ W OBSZARZE BEZPIECZEŃSTWA KULTUROWEGO

W rozwoju refleksji nad bezpieczeństwem kulturowym można wyróżnić dwa okresy. Pierwszy jest okresem immanentnym, w którym nie ma refleksji metatelicznej, okres drugi zaś to okres sformułowany, świadomy odrębności przedmiotowej i formalnej, charakteryzujący się refleksją metateliczną. Jedne z pierwszych prac okresu drugiego, łączących typologię kultur narodowych i bezpieczeństwo kulturowe, pojawiały się w pierwszej połowie XX wieku w kontekście społecznych badań strukturalnych, np. Pitirima Sorokina _Sociology of Revolution_ (1925), czy Theodora W. Adorno _The Authoritarian Personality_ (1950). Autorzy ci nie posługiwali się terminem bezpieczeństwa kulturowego, ale poruszali zagadnienia jego dotyczące.

W perspektywie diachronicznej można dostrzec kilka paradygmatów badawczych typowych dla wczesnej fazy kształtowania się przedmiotowego i formalnego bezpieczeństwa kulturowego. Do paradygmatów tych należą z jednej strony np. dyskursy filozoficzne, psychologiczne, socjologiczne czy lingwistyczne, z drugiej zaś politologiczne czy antropologiczne, co jest wynikiem łączenia wiedzy teoriopoznawczej i empirycznej w kontekście pytania o przedmiot referencyjny bezpieczeństwa.

Badania w obszarze bezpieczeństwa kulturowego mają charakter interdyscyplinarny, łączący wiedzę oraz metodologię badawczą wymienionych wyżej dyscyplin, co można zauważyć w monografii Leszka F. Korzeniowskiego pt. _Podstawy nauk o bezpieczeństwie_ (2012). Autor ten wywodzi nazwę nauk o bezpieczeństwie od łacińskiej nazwy _securitas_, co zgodnie z zasadami słowotwórczymi języka polskiego pozwala stworzyć termin securitologia. Zauważmy jednak, że L. F. Korzeniowski przyjmuje rosyjski paradygmat: „Badacze podejmujący problem bezpieczeństwa z pozycji securitologii w centrum uwagi stawiają człowieka, jego potrzeby i wyznawane przez niego wartości”⁠¹ – to zaś wpisuje się w rosyjski projekt badań o nazwie bezpieczeństwo człowieka⁠².

Hanna Mazmer w monografii _Poczucie bezpieczeństwa ontologicznego. Uwarunkowania społeczno-kulturowe_ (2008) zwraca uwagę na bezpieczeństwo kulturowe w oparciu o paradygmat socjobiologii i psychologii. Jednakże mimo zwrócenia uwagi na kulturę jako istotny czynnik kształtowania przyszłych relacji społecznych człowieka, autorka nie posługuje się _explicite_ terminem bezpieczeństwa kulturowego – nawiązuje _implicite_ do idei bezpieczeństwa kulturowego i bezpieczeństwa personalnego w procesie społeczno-kulturowym, co potem rozwija w artykule pt. _Tożsamość jednostki w obliczu wielokulturowości_⁠³.

Problemy bezpieczeństwa kulturowego – np. tożsamość, język, dziedzictwo czy krajobraz – wpisują się we współczesny paradygmat nauk o bezpieczeństwie jako czynniki silnego wpływu społecznego, stymulującego integralność społeczną, etniczną czy narodową. Stają się one także kategoriami analitycznymi bezpieczeństwa kulturowego, o czym będzie jeszcze mowa.

Problematyka bezpieczeństwa kulturowego jest podejmowana w polskim piśmiennictwie coraz częściej. Świadczą o tym liczne cytowania monografii autorskich, które stały się dla paradygmatu bezpieczeństwa kulturowego pracami kanonicznymi: J. Czai pt. _Kulturowy wymiar bezpieczeństwa_. _Aspekty teoretyczne i praktyczne_⁠⁴, M. Cieślarczyka pt. _Kultura bezpieczeństwa i bezpieczeństwo kulturowe w teorii i praktyce_⁠⁵, Agaty W. Ziętek pt. _Bezpieczeństwo kulturowe w Europie_⁠⁶, Anny Młynarskiej-Sobczak pt. _Prawo do kultury_⁠⁷, a także wiele monografii zbiorowych oraz artykułów rozproszonych, których nie sposób w tym miejscu wymienić.

W wydaniu _Encyklopedii bezpieczeństwa_ (2021) znajduje się definicja bezpieczeństwa kulturowego opracowana na podstawie literatury przedmiotu przez Przemysława Mazura i Katarzynę Pabis-Cisowską: „Bezpieczeństwo kulturowe – zdolność społeczeństwa do zachowania swoich podstawowych cech w zmiennych warunkach, a także w stosunku do istniejących lub ewentualnych zagrożeń⁠⁸ ”. Stworzona tu definicja jest definicją przez postulaty, co wskazuje na krystalizowanie się tego terminu specjalistycznego. Ponadto, jak można zauważyć, autorzy oparli się na propozycji J. Czai jako podstawy logicznej dalszego konstruowania definicji.

Wiek XXI dobitnie pokazał, iż czynniki kulturowe są obszarem rywalizacji i walki; wpływają na świadomość indywidualną i zbiorową człowieka za pomocą oddziaływania systemów językowych i językopodobnych w rozumieniu semiotyki kultury Jurija Łotmana. Systemy te w swoim wymiarze semantycznym, jak już wspomniano, wpływają na świadomość człowieka. Ponadto systemy te, wspomagane czynnikami antropologicznymi w postaci kontaktów międzykulturowych ludności, stymulują pozytywny lub negatywny przepływ kulturowy utrwalany emotywnie, formując przekonania człowieka, zaś w konsekwencji motywując do konkretnego działania. Przeciwnik wykorzystuje tę zależność np. w rejonach przygranicznych w celu kreowania środowiska bezpieczeństwa sprzyjającego agresorowi.

12 maja 2020 roku Prezydent RP zatwierdził „Strategię Bezpieczeństwa Narodowego”, która zastąpiła poprzednią z roku 2014. W przyjętej w roku 2020 strategii zwrócono uwagę między innymi na hybrydowość zagrożeń oraz działania przeciwnika w cyberprzestrzeni. Kwestia bezpieczeństwa kulturowego nie została nazwana wprost – wprowadzono tylko filar bezpieczeństwa o nazwie „Tożsamość i dziedzictwo narodowe”⁠⁹. Nie uwzględniono tu czynników antropologicznych, mimo działań rosyjskich antropologów wojskowych na Warmii podejmowanych przynajmniej od roku 2015, o czym będzie jeszcze mowa.

W związku z eskalacją wojny w Ukrainie przez Federację Rosyjską 24 lutego 2022 roku zmieniło się środowisko bezpieczeństwa Polski. Jedną z konsekwencji tego stanu rzeczy było opracowanie przez Biuro Bezpieczeństwa Narodowego rekomendacji do nowej „Strategii Bezpieczeństwa Narodowego”, która została przekazana stronie rządowej przez Prezydenta RP w dniu 24 lipca 2024 roku. W rekomendacjach tych nie posłużono się ponownie terminem bezpieczeństwa kulturowego. Podobnie jak poprzednio, wskazano filar „Tożsamość i dziedzictwo narodowe”⁠¹⁰, a czynniki antropologiczne pominięto.

Federacja Rosyjska od roku 2015 do roku 2020 prowadziła w województwie warmińsko-mazurskim Specjalne Operacje Społeczno-Kulturowe w Obszarze 6, które były wspomagane mapowaniem środowiska społecznego, np. (1) demonstracyjne składanie kwiatów przez członków organizacji „Junarmia” na cmentarzu Armii Radzieckiej w Braniewie (ok. 300 osób) w roku 2018 i 2019; rozszerzenie akcji w roku 2019 o Olsztyn, gdzie złożono kwiaty pod Pomnikiem Wyzwolenia Ziemi Warmińskiej i Mazurskiej – pierwotnie Pomnikiem Wdzięczności Armii Czerwonej (potocznie pomnik ten nazywa się „Szubienicami”); (2) demonstracyjne przejazdy klubu motocyklowego „Nocne Wilki” dla upamiętnienia rocznicy zakończenia II wojny światowej; (3) wizyty weteranów Armii Czerwonej; (4) propagowanie języka i kultury rosyjskiej w domach kultury przez organizacje prorosyjskie; (5) aktywizacja zwolenników ideologicznych wśród przedstawicieli zawodów zaufania publicznego, głównie pracowników Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego; (6) aktywizacja działalności mniejszości narodowych; (7) nawiązywanie relacji kulturowych (miasta partnerskie) oraz biznesowych. Prowadzenie działań w Obszarze 6 nie byłby możliwe bez antropologicznego rozpoznania, nawiązania kontaktów kulturowych, naukowych czy ekonomicznych oraz osobowego zidentyfikowania zwolenników oraz osób wahających się ideologicznie.

Metodologiczne prześledzenie sektorów rosyjskiego mapowania pozwoliłoby na zrozumienie strategii oraz wyraźne określenie celów. Nie jest zaskoczeniem, że rosyjski scenariusz oddziaływania na Warmię wykorzystywał sprawdzone w Ukrainie strategie wpływu kulturowego w zakresie oddziaływania informacyjnego, walkę o ukierunkowaną narrację polityczno-historyczną czy zaznaczenie rosyjskiej dominacji w przestrzeni społecznej czy symbolicznej. Aktywne działania promujące kulturę rosyjską, głównie literaturę i sztukę, s. narzędziami ocieplania wizerunku, wzbudzania wątpliwości, zmiany kierunku myślenia opinii publicznej. Innymi słowy, kultura odgrywa ważną rolę w kształtowaniu postaw jednostek i społeczeństw, poddaje głębszej refleksji postawy życiowe, wpływa na rozwój emocjonalny i psychologiczny itd. Wielu polskich badaczy kultury wyrażało otwarty sprzeciw przeciwko bojkotowaniu kultury rosyjskiej, nie rozumiejąc, że w XXI wieku kultura stała się narzędziem walki i nie da się jej oddzielić od polityki, czego przykładem jest tzw. kulturoznawstwo zaangażowane⁠¹¹.

George Orwell w książce pt. _Rok 1984_ pisze: „Kto kontroluje przeszłość kontroluje przyszłość; kto kontroluje teraźniejszość, kontroluje przeszłość”⁠¹². Stwierdzenie to jest metaforyczną kwintesencją bezpieczeństwa kulturowego; postrzeganie i rozumienie przeszłości kształtuje przyszłość, bowiem pod wpływem depozytu historycznego człowiek podejmuje działania kształtujące przyszłość, rysuje się wyraźna różnica między opiniami a faktami; bezsprzecznie mamy prawo do własnych opinii, ale nie do własnych faktów. Stąd też bezpieczeństwo kulturowe w wymiarze pozytywnym staje się ważnym narzędziem ochrony historii. Obie dziedziny są częścią dziedzictwa historyczno-kulturowego, które kształtuje samoświadomość społeczną grupy etnicznej czy narodowej. Pojawia się przy tej okazji inny problem, celnie ujęty słowami poety rzymskiego Juvenalisa: „Quis custodiet ipsos custodes?” – „Kto będzie pilnował pilnujących?”. Tak postawione pytanie skłania do głębokiej refleksji i prowadzi do uzasadnionej obawy, którą w literacki sposób wyraża wspomniany G. Orwell. Bezpieczeństwo kulturowe jest kluczowe dla przetrwania zbiorowej pamięci historycznej, która przyczynia się do rozwoju tego, co konsoliduje naród jako wspólnotę historyczno-kulturową.1.3. KULTURA W SYSTEMIE BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO

Przez system bezpieczeństwa narodowego rozumie się „ pomyślny byt i rozwój oraz ochronę wartości bliskich poszczególnym członkom społeczności, które nawet bez istnienia państwa mają dla nich znaczenie ”⁠¹; bezpieczeństwo państwa dotyczy „ państwa jako instytucji politycznej, posiadającej suwerenną władzę, określone terytorium, a także ludność podległą ciału władczemu”⁠². Bezpieczeństwo narodowe jest tutaj w stosunku nadrzędności, co rodzi liczne dyskusje, na które m.in. zwraca uwagę W. Kitler w pracy _Organizacja bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. Aspekty ustrojowe, prawno-administracyjne i systemowe_. Badacz ten wskazuje na trzy obszary dyskusji w literaturze przedmiotu. Obszary te są następujące:

„ jest jednoznaczne z pojęciem bezpieczeństwa państwa”⁠³.

„Bezpieczeństwo narodowe jest pojęciem szerszym, zaś bezpieczeństwo państwa jest jego kluczową częścią”⁠⁴.

„Bezpieczeństwo narodowe – ochrona przed zagrożeniami wewnętrznymi: bezpieczeństwo społeczne, bezpieczeństwo. Bezpieczeństwo państwa – ochrona przed zagrożeniami zewnętrznymi: polityka zagraniczna, polityka obronna⁠⁵”.

Ujęcia i są propozycjami analitycznymi, których adekwatność może być uzasadniona tylko analitycznie. Niech dla p bezpieczeństwo narodowe znaczy tyle, co bezpieczeństwo państwa, zaś dla q bezpieczeństwo państwa __ znaczy tyle, co bezpieczeństwo narodowe; zatem: (p→q)∧(p←q), czyli p↔q, wynika więc, że p i q są w relacji ekwiwalencji, co w stylizacji językowej skutkuje tym, że nazwy te są w relacji synonimii, co potwierdza . Ujęcie jest propozycją ontologicznie i epistemologicznie inną i nie może być równoważne i .

Perspektywa łączy inne ontologie, z których wynikają logiczne i analityczne konsekwencje epistemiczne. Ontologia I – zewnętrzna – budowana jest w oparciu o paradygmat pojęciowy stosunków międzynarodowych; ontologia II – wewnętrzna – budowana w oparciu o paradygmat pojęciowy nauk o polityce. Odniesieniem wspólnym obu ontologii jest kategoria bezpieczeństwa oraz warunki konieczne: (1) możliwość przetrwania podmiotu oraz (2) możliwość rozwoju podmiotu w środowisku bezpieczeństwa. Uwzględniając wspomniane kwestie, W. Kitler argumentuje na rzecz ujęcia oraz . Badacz ten wyróżnił 10 kategorii bezpieczeństwa, które przedstawia tabela 1⁠⁶.

TABELA 1. Ujęcie celowościowe aspektów prawnych bezpieczeństwa narodowego

Źródło: opracowanie na podstawie: W. Kitler, _Organizacja bezpieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. Aspekty ustrojowe, prawno-administracyjne i systemowe_, Toruń 2018, s. 95–120.

Przedstawiona propozycja jest ujęciem problemów bezpieczeństwa narodowego i bezpieczeństwa państwa z perspektywy . Tworzą one system bezpieczeństwa narodowego, w którego skład wchodzą podsystemy kierowania i wykonawcze⁠⁷. Bezpieczeństwo kulturowe wpisuje się w strukturę podsystemu wspierającego bezpieczeństwo narodowe poprzez rozwój kapitałów ludzkiego, społecznego i kulturowego, co sprzyja zwalczaniu skutków np. propagandy, szkodliwych ideologii czy informacji niszczących wartości i tożsamość narodową. Są to więc wszystkie czynniki, które konstytuują wspólnotę jako naród, czyli te elementy kulturotwórcze, które umożliwiają przetrwanie i rozwój wspólnoty historyczno-kulturowej nawet bez organizacji państwowej.