Wataha Putina - ebook

Jak Putin idzie do władzy

WITOLD JURASZ: Gdy mówi się o Puti­nie, zawsze pod­kre­śla się jego wszech­wła­dzę i zde­cy­do­wa­nie. Wiemy, że nie był zawsze wszech­władny, bo na początku był jedy­nie pierw­szym pośród rów­nych sobie. Potem stał się sędzią, roz­jemcą mię­dzy frak­cjami i dopiero póź­niej się­gnął po peł­nię wła­dzy. O ile na początku był oświe­co­nym carem – refor­ma­to­rem, to z cza­sem stał się już tylko carem bez tego ele­mentu refor­ma­tor­skiego, a jesz­cze póź­niej władcą abso­lut­nym, który mało kogo chyba już słu­cha. Z kolei owo zde­cy­do­wa­nie, umie­jęt­ność podej­mo­wa­nia decy­zji, też ewo­lu­owało. Zasta­na­wiam się, czy żeby zro­zu­mieć, kim on naprawdę jest, trzeba obser­wo­wać go w tym obec­nym, final­nym zapewne wcie­le­niu, czy też przyj­rzeć się jego począt­kom. Jak idzie do wła­dzy nowy car?

HIE­RO­NIM GRALA: Początki były skromne. Mam gdzieś w archi­wum zdję­cia Putina z początku lat dzie­więć­dzie­sią­tych, które mój kolega ze stu­diów, wtedy wice­kon­sul, zro­bił w Kon­su­la­cie Gene­ral­nym RP w Peters­burgu. Putin tam wygląda jak nad­licz­bowe, wyrzu­cone z gniazda, wro­nie pisklę – tu jakieś pióro ster­czy, tam jakaś opa­da­jąca powieka, skrzy­wiony dziób. Sło­wem – nie żul i nie klo­szard, tylko taki zabie­dzony sowiecki urzęd­nik dru­giego sortu. Ten Lipsk, z jego ener­dow­ską, czyli też biedną, ale jed­nak jakąś tam klasą, spły­nął z niego kom­plet­nie.

WJ: A peters­bur­skiej klasy nie miał?

HG: Nie, bo on się nie wywo­dził z elity pół­noc­nej sto­licy, czy cho­ciażby inte­li­gen­cji. To był do szpiku kości sowiecki czło­wiek. Nie miał żad­nej cha­ry­zmy. Był w pru­ski spo­sób zor­ga­ni­zo­wany, zasad­ni­czy, mógł być nawet w cze­ki­stow­ski spo­sób dow­cipny i cięty, ale nie był try­bu­nem ludo­wym, nie był duszą towa­rzy­stwa, mówił języ­kiem oszczęd­nym. I nie był pięk­nym męż­czy­zną. Póź­niej strasz­nie napi­nał te mię­śnie, ta goła klata, to zdję­cie wierz­chem na niedź­wie­dziu, ten żuraw prze­wod­nik lata­jący w klu­czu, to wszystko było jakby funk­cją jego kom­plek­sów.

WJ: Czyli radziecka este­tyka, radziecki styl i radziecki „mind­set”?

HG: Dokład­nie tak, przy czym ze stro­jem na początku były dosyć duże pro­blemy, które nawet rodziły pewien rezo­nans mię­dzy­na­ro­dowy, jak to miało miej­sce z jego słyn­nym zdję­ciem z Bla­irem, na któ­rym on ma bar­dzo dziwny gar­ni­tur na sobie. Nie dość, że mary­narka na nim wisi, to jesz­cze coś dziw­nego się dzieje ze spodniami. Spodnie są wor­kowe, krok, prze­pra­szam, na kola­nach, co przy­po­mina mi złotą mak­symę pew­nego przed­wo­jen­nego adwo­kata, który mówił, że pod­la­ski chłop ma taki spe­cjalny spo­sób nosze­nia spodni, że „jak nie czuje klamry od paska na jajach, to myśli, że mu por­tki spa­dły”. To były jakieś takie dziwne wor­ko­wate spodnie, skła­da­jące się w har­mo­nijkę na butach i na kola­nach. I to wzbu­dziło wtedy takie zdu­mie­nie, że po powro­cie od Bla­ira zadano pyta­nie na kon­fe­ren­cji pra­so­wej, co to się stało i czemu pre­zy­dent tak wyglą­dał. Rzecz­nik Kremla udzie­lił wów­czas zupeł­nie bez­pre­ce­den­so­wej i po pro­stu nie­mą­drej odpo­wie­dzi, mówiąc, że Putin nosi tego typu spodnie, ponie­waż ma egzemę na nogach.

Ale od pew­nego momentu on się coraz wię­cej uczył, coraz lepiej go ubie­rano. Bar­dzo dobrze zro­biła mu też w pew­nym momen­cie sepa­ra­cja z żoną Lud­miłą, bo ona z dobrego gustu też nie sły­nęła. Sło­wem – Putin długo miał pro­blemy z gar­de­robą, zwłasz­cza ofi­cjalną: a to zsu­wał mu się atła­sowy pas do smo­kingu, a to we fraku wyglą­dał jak okul­ba­czony… Z jaskół­kami, smo­kin­gami były takie pro­blemy, że teraz już wystę­puje wyłącz­nie w gar­ni­tu­rach. No nie da się ina­czej! Jeden z jego kole­gów z KGB mówił mi: „Panie, gdyby pan go jesz­cze zoba­czył w mun­du­rze galo­wym!”. I to nie był kom­ple­ment.

WJ: Teraz się ubiera bar­dzo oszczęd­nie, ale też gustow­nie, w takim biz­ne­so­wym stylu. Mnie ude­rza w jego stroju tylko to, że on ma zawsze ide­al­nie wypra­so­waną koszulę i ide­al­nie zawią­zany kra­wat, który po pro­stu ni­gdy nawet na mili­metr nie odstaje w któ­rąś stronę. Tak jakby strój jak w zwier­cia­dle odbi­jał tego puł­kow­nika KGB.

HG: Zaczę­li­śmy od stroju, bo w nim, jak w soczewce, widać ewo­lu­cję Wła­di­mira Wła­di­mi­ro­wi­cza. W poli­tyce było podob­nie, początki miał bar­dzo skromne. Żad­nej wiel­ko­ści. Tra­fił do Peters­burga, bo nie miał dokąd pójść. Był sie­rotą po zban­kru­to­wa­nej służ­bie. Duża część ludzi zdy­mi­sjo­no­wa­nych, bez pracy – nie z powodu lustra­cji, po pro­stu nie było dla nich miejsc – poszła do insty­tu­cji pań­stwo­wych. Admi­ni­stra­cja wtedy się roz­wi­jała, bo nastę­po­wała dekom­po­zy­cja wła­dzy, struk­tury par­tyjne trzeba było zamie­nić struk­tu­rami admi­ni­stra­cyj­nymi. Kie­dyś pano­wała logika, wedle któ­rej par­tia kie­ro­wała, a rząd rzą­dził, a tu nagle teraz struk­tury KPZR prze­stały ist­nieć. Trzeba było czymś tę lukę wypeł­nić. Roz­bu­do­wy­wano więc admi­ni­stra­cję, potrzeba było coraz wię­cej urzęd­ni­ków. No i tacy wła­śnie, z takim prze­tar­ciem, doświad­cze­niem, spraw­no­ścią, takie Putiny paso­wały. Paso­wali oczy­wi­ście do pół­noc­nego zachodu Rosji, który przy­le­gał do świata zachod­niego, bo tuż obok prze­biega gra­nica fiń­ska i ta część kon­ty­nen­tal­nej Rosji to było okno do kon­tak­tów z Europą.

WJ: Putin miał jakieś szcze­gólne talenty?

HG: Miał prze­szłość w KGB, czyli nie­jako z auto­matu zakła­dano, że będzie solidny, wierny i dobrze zor­ga­ni­zo­wany.

WJ: Ale nim to się stało, jest też czas, gdy Putin, po wyco­fa­niu z Lip­ska, jest prak­tycz­nie bez­ro­botny.

HG: Tak. Zostaje wów­czas pra­cow­ni­kiem wydziału zagra­nicz­nego Uni­wer­sy­tetu Peters­bur­skiego, czyli krótko mówiąc, jest od inwi­gi­la­cji pra­cow­ni­ków i stu­den­tów. I tam poznaje mera Peters­burga Ana­to­lija Sob­czaka – wów­czas potęgi poli­tycz­nej nie tylko zresztą w samej pół­noc­nej sto­licy, ale w ogóle w całym kraju. I Sob­czak go ze sobą bie­rze do Smol­nego, czyli wów­czas sie­dziby merii. W Smol­nym naro­dziło się wów­czas sporo wiel­kich karier.

WJ: To nie­jako tra­dy­cja, bo w tymże Smol­nym ginie w 1934 Sier­giej Kirow, czyli lider bol­sze­wi­ków w Lenin­gra­dzie, co ozna­cza usu­nię­cie ostat­niej prze­szkody sto­ją­cej na dro­dze Sta­lina do pełni wła­dzy.

HG: Pyta­łeś, czy Putin miał jakieś talenty. Nie sądzę, żeby ktoś ich w ogóle szu­kał. To w grun­cie rze­czy jest bez­piecz­niak prze­nie­siony do merii. On wów­czas jest gra­czem dru­giej, jeśli wręcz nie trze­ciej ligi w skali miej­skiej. On nie został wynie­siony do góry, że tak to ujmę, windą KGB. On w KGB peł­nił funk­cje słu­żebne i tam kariery wiel­kiej ani nie zro­bił, ani też nic jej nie zapo­wia­dało. Pod­piął się do Sob­czaka, Sob­czak go za sobą pocią­gnął, wcią­gnął go do poli­tyki. W momen­cie kiedy Sob­czak traci wpływy, upada, prze­grywa wybory, ale jest cią­gle w łasce u Jel­cyna, to dora­dza Jel­cy­nowi. I wów­czas bie­rze Putina ze sobą do Moskwy. Bo Putin w Peters­burgu też jest czło­wie­kiem prze­gra­nym.

WJ: Mamy jesz­cze jeden dowód tego, że Putin został wywin­do­wany nie windą KGB-owską. Otóż jest taka regu­lar­ność, jeżeli obser­wuje się kariery, rów­nież w naszym kraju. To jest cha­rak­te­ry­styczny rys, po któ­rym można poznać kogoś, kto ma związki z bez­pieką. Mia­no­wi­cie, ludz­kie kariery to jest sinu­so­ida. Raz do góry, raz do dołu. Nie­które są takie, że są zawsze na wzno­szą­cej. Ale w ramach nich są tąp­nię­cia. Otóż jeżeli ktoś nie ma tąp­nięć w karie­rze, tylko przez trzy­dzie­ści lat cały czas idzie do góry, to zna­czy, że jest jakaś siła, jakaś tajemna orga­ni­za­cja, która go popy­cha. Że nawet jak przez moment coś się dzieje źle, to zawsze jest ktoś, kto pomoże. Putin ma moment, w któ­rym, jak sam potem powie­dział, jeź­dził wręcz jako tak­sów­karz, co dla ofi­cera KGB jest upad­kiem. I to ozna­cza w mojej oce­nie dwie rze­czy. Po pierw­sze, że struk­tura mach­nęła na niego ręką. I po dru­gie, że on będzie miał zwią­zaną z tym traumę i że będzie chciał się ode­grać. Bo w takiej sytu­acji można się albo zała­mać, albo zaci­snąć zęby, ale to będzie zawsze takie mniej lub bar­dziej mściwe zaci­śnię­cie zębów.

HG: Potem mamy tego bar­dzo sym­bo­liczny dowód. Jak zostaje mia­no­wany przez Jel­cyna sze­fem Fede­ral­nej Służby Bez­pie­czeń­stwa, to jemu się należy z roz­dziel­nika sto­pień gene­ral­ski. Teraz się mówi o jego skrom­no­ści, że on odmó­wił przy­ję­cia tego stop­nia. Tym­cza­sem on się nie odwa­żył, bo tam sie­dzieli naprawdę trzy­gwiazd­kowi gene­ra­ło­wie, któ­rzy wtedy jesz­cze mieli potężne wpływy, a on dopiero zaczy­nał pły­wać na sze­ro­kich wodach.

WJ: Zawsze było widać chyba jakiś taki resen­ty­ment u niego, nie­praw­daż? Jak jesz­cze był mały, to kole­dzy mu doku­czali, co świet­nie opi­suje w swo­jej książce Kry­styna Kur­czab-Redlich. Po to zaczyna ćwi­czyć judo, żeby już go kole­dzy wię­cej nie bili. Idzie do służb, żeby się zemścić na swoim śro­do­wi­sku. Otóż jak się patrzy na niego i na to, jak on trak­tuje te służby, to ja widzę w tym dokład­nie powtórkę. To jest znów resen­ty­ment.

HG: On nie budził w ludziach sza­cunku. Jest rela­cja Putina o tym, jak dzień po wygra­nych wybo­rach wcho­dzi do Smol­nego Jakow­lew, a Putin jako wierny sob­cza­ko­wiec pisze zwol­nie­nie z pracy i odcho­dzi, jak się wyda­wało wtedy, w nie­byt, bo składa dymi­sję. Ale jest też druga wer­sja, którą opo­wia­dał uczest­nik tej sceny, jak Jakow­lew wcho­dzi do Smol­nego i przy wej­ściu czeka na niego jak petent wystra­szony, zgar­biony Putin z jaki­miś papie­rami. To była teczka, więc raczej nie był to wnio­sek o dymi­sję, wyko­nuje dwa kroki w kie­runku Jakow­lewa. Jakow­lew był wyso­kim, potęż­nym męż­czy­zną, metr dzie­więć­dzie­siąt wzro­stu. Patrzy z góry na Putina i mówi do swo­jego współ­pra­cow­nika: „Uberi ot mienja etowo pede­ra­sta”.

WJ: Czyli „weź stąd tego pedała”.

HG: Tak. Przy­po­mi­nam wszakże, że w języku rosyj­skim słowo „pede­rast” nie jest jed­no­znaczne. Nie ozna­cza wyłącz­nie mniej­szo­ści sek­su­al­nej.

WJ: Tylko jest pogar­dli­wym okre­śle­niem.

HG: Jak uni­wer­salna seman­tyka słowa „faszy­sta”. Faszy­stą jest cho­ciażby ten, kto cię oszuka na rynku, sprze­da­jąc ci gruszki dwa razy dro­żej.

WJ: Pede­ra­stą może być dziw­karz, mający kolejne kochanki, który ni­gdy w życiu nawet się za rękę nie trzy­mał z innym męż­czy­zną, ale go nie lubisz, więc nazwiesz go pede­ra­stą.

HG: Kiedy Putin docho­dzi do wła­dzy, w zasa­dzie jest zależny od łaski Jel­cyna i wspar­cia jego klanu rodzin­nego, posze­rzo­nego, powiedzmy, o Czu­baj­sów, o Woło­szy­nów i tak dalej. Nato­miast ma przed sobą kon­kretną rze­czy­wi­stość. Ma elitę wła­dzy, którą wtedy obli­czano mniej wię­cej tak, że pra­wie osiem­dzie­siąt pro­cent to są dawni, na ogół już powy­żej śred­niego wieku, funk­cjo­na­riu­sze par­tii komu­ni­stycz­nej i dwa­dzie­ścia pro­cent to są siło­wiki. A on ma zająć sta­no­wi­sko, ma się umoc­nić. Wia­domo, że nie był jedy­nym kan­dy­da­tem. Wia­domo, że poważ­nych kontr­kan­dy­da­tów miał ze śro­do­wi­ska praw­dzi­wych siło­wi­ków.

WJ: Ofi­ce­rów wyż­szego szcze­bla niż on, bo on doszedł led­wie do pod­puł­kow­nika, przy czym awans dostał za wysługę lat, czyli na tle tych praw­dzi­wych puł­kow­ni­ków i gene­ra­łów jest mało zna­czący.

HG: Dokład­nie tak i dla­tego wie, że ci sta­rzy i silni mogą jego awans na szefa FSB kwe­stio­no­wać, więc on musi stwo­rzyć wła­sny legion, swoją kohortę pre­to­ria­nów, która będzie tylko jemu oddana. I tutaj nastę­puje szybka kadrowa karu­zela, wymiana na ludzi abso­lut­nie lojal­nych, spraw­dzo­nych i takich, któ­rym od lat dowie­rza, wśród któ­rych są, co jest dosyć cie­kawe, rów­nież tacy, któ­rzy byli nie­gdyś wyżej od niego. To potem się zmieni, bo tak naprawdę z tej pierw­szej grupy osób, z któ­rymi on od zawsze nie­jako współ­pra­cuje, zostały już nie­liczne osoby. Bo jed­nak Patru­szew i Narysz­kin to było co innego. On miał z nimi robo­cze kon­takty, ale to nie byli bli­scy mu ludzie, z któ­rymi on pra­co­wał w Peters­burgu. Tam zostali Sie­czin, Mie­dwie­diew, który tak nawia­sem mówiąc, był na początku takim naj­mi­mordą tylko, wynaj­mo­wa­nym do pisa­nia eks­per­tyz praw­nych, jak były zarzuty korup­cyjne wobec Putina w Smol­nym. Ale był też, o czym się zapo­mina, Sier­giej Cze­mie­zow (obec­nie szef potęż­nego kon­cernu Rostech – poten­tata w zakre­sie uzbro­je­nia i wyso­kich tech­no­lo­gii), który prze­cież był sze­fem Putina w Lip­sku. Nad nimi był jesz­cze Niko­łaj Toka­riew, gene­rał FSB, który został pre­zy­den­tem Trans­nie­fti.

WJ: Był w tym towa­rzy­stwie też Wła­di­mir Jaku­nin, czyli wie­lo­letni szef kolei – ale on chyba wypadł z bli­skiego kręgu.

HG: Jaku­nin był z lep­szej kate­go­rii, bo Jaku­nin to był jed­nak wywiad zagra­niczny. To była inna kasta. Puł­kow­nik wywiadu zagra­nicz­nego to był ktoś, bo jed­nak co innego śle­dzić, kto prze­myca wódkę albo na murze coś bazgrze prze­ciw wła­dzy radziec­kiej, a coś zupeł­nie innego pra­co­wać jako ofi­cer wywiadu. To była zawsze inna grupa i dla­tego na przy­kład Sier­giej Narysz­kin, czyli szef Służby Wywiadu Zagra­nicz­nego, na tle tych zwy­kłych, jak to się w Rosji mawia, „kagie­besz­ni­ków”, to jed­nak impo­no­wał i pozio­mem, i też klasą.

WJ: I tutaj ważna uwaga. W służ­bach są dwa rodzaje ludzi. Są ludzie od pry­mi­tyw­nej roboty. No takie po pro­stu bez­piecz­niaki. I są ludzie, któ­rzy są ksią­żę­tami służb. Oby­dwaj spo­tka­li­śmy i jed­nych, i dru­gich. Pro­blem polega na tym, że zawsze jest tak, że im więk­sza jest rola służb w pań­stwie, tym kmioty w służ­bach zaczy­nają wypie­rać tych naprawdę mądrych. Ten podział był chyba bar­dzo wyraźny w Rosji. Pyta­nie, z któ­rej grupy wywo­dzi się Putin.

HG: Z tej gor­szej gil­dii.

WJ: Jemu doma­lo­wano, dory­so­wano, dodano obraz wywia­dowcy. Tym­cza­sem ni­gdy nie był żad­nym wywia­dowcą, bo prze­cież słu­żąc w NRD, żadną realną szpie­gow­ską pracą się nie zaj­mo­wał.

HG: Został wybrany jako ten, któ­rego sła­bość jest gwa­ran­cją prze­trwa­nia śro­do­wi­ska jel­cy­now­skiego, oni w niego zain­we­sto­wali, prze­rzu­cili na niego swoje aktywa, by zagro­dził drogę komu­ni­stom i wszel­kim innym. I miał pozo­stać wdzięczny. Skąd­inąd trzeba przy­znać, że on wobec klanu Jel­cyna aku­rat zacho­wał się lojal­nie. Nie pozba­wił ich majątku, żad­nych roz­li­czeń nie było. Nato­miast bar­dzo umie­jęt­nie ogra­ni­czył wpływy ludzi z jel­cy­now­skiego dworu, tak naprawdę, z tego śro­do­wi­ska w jego oto­cze­niu już prak­tycz­nie nikogo nie ma.

Putin u władzy

WJ: No i zostaje Putin pre­zy­den­tem i prak­tycz­nie od razu zachwyca Rosjan. Co jest w nim takiego, że szybko zdo­bywa popu­lar­ność?

HG: Pre­zy­den­tem zostaje popu­lar­nym, bo jest teflo­nowy, ale ludzie tego teflonu nie zauwa­żają. Wyróż­nia go fizycz­ność, bo on jest real­nie fizycz­nie sprawny. Po czte­rech poko­le­niach wład­ców Kremla, geron­to­kra­cji i po sta­rze­ją­cym się w eks­pre­so­wym tem­pie alko­ho­liku przy­cho­dzi facet, który zro­bił ze swo­jej fizycz­no­ści wizy­tówkę. Mamy migawki z sal tre­nin­go­wych, ćwi­czy, rzuca prze­ciw­ni­ków na matę i tak dalej. To potem doj­dzie do tego absur­dal­nego poziomu auto­kre­acji: pre­zy­dent z gołym tor­sem wierz­chem na niedź­wie­dziu.

WJ: Umy­słowo też jest sprawny, bo inte­li­gen­cji odmó­wić mu się nie da, choć nie jest to żaden inte­lek­tu­ali­sta. Nie ma for­matu męża stanu, ale może to wcale nie jest sła­bość w oczach elek­to­ratu? Do tego docho­dzi taki spe­cy­ficzny kagie­bow­ski styl, takie jakby cwa­niac­two, ale chyba trzeba zara­zem dodać, że wyda­wał się mieć nowo­cze­sną wizję pań­stwa. Gło­sił wolę reform, nie wiem, czy pamię­tasz to jego słynne pierw­sze prze­mó­wie­nie, w któ­rym opo­wia­dał o tym, jak bar­dzo Rosja odstaje od świata. Czy on naprawdę chciał coś zmie­nić na lep­sze, czy tylko uda­wał tech­no­kratę? A może w któ­rymś momen­cie zro­zu­miał, że i tak niczego nie zmieni, za to zachły­snął się pie­niędzmi i wła­dzą?

HG: Nie­ważne. Na tle jel­cy­now­skiego bur­delu to każdy sprawny ofi­cer KGB jawił się tech­no­kratą.

WJ: I to jest w zasa­dzie istota rze­czy. Rze­czy­wi­ście, i być może to jest ele­ment, któ­rego my na Zacho­dzie i my w Pol­sce nie zauwa­ży­li­śmy, sys­tem jel­cy­now­ski to był nie­by­wały baj­zel. Są takie rosyj­skie filmy _Brat_, _Brat 2_ i _Żmurki_, czyli trupki. To są taran­ti­now­skie w kli­ma­cie filmy. Rosja jel­cy­now­ska to jest rze­czy­wi­ście, szu­kam wła­ści­wego słowa, rozp… cał­ko­wity.

HG: Stąd wspo­mnie­nie, że on to upo­rząd­ko­wał, bo w końcu zaczęto po pół­rocz­nej prze­rwie wypła­cać eme­ry­tury. Nauczy­ciele dostali pen­sje po dwóch latach. Ludzie to pamię­tają. Podobny mecha­nizm obser­wu­jemy na sąsiedz­kiej Bia­ło­rusi, gdzie auto­ry­tet po wsiach ma Łuka­szenka, bo upo­rząd­ko­wał sys­tem świad­czeń socjal­nych i wzmoc­nił rolę pań­stwa jako pra­co­dawcy. Oczy­wi­ście, kto tego nie prze­żył, kto nie widział z bli­ska Rosji schył­ko­wego okresu jel­cy­now­skiego, ten nie jest sobie w sta­nie wyobra­zić, jaką zmianą jako­ściową były rządy pierw­szej ekipy puti­now­skiej, gdzie nagle się oka­zało, że można wyge­ne­ro­wać środki na opę­dze­nie pierw­szych potrzeb. On skąd­inąd ma świa­do­mość, że na tym zasa­dza się część jego legendy. Dla­tego tak mocno inwe­sto­wał w to, żeby na przy­kład nie było infla­cji, respek­to­wał to, co my trak­tu­jemy jak umowę spo­łeczną. Dla niego to nie jest umowa spo­łeczna, dla niego to po pro­stu jest pewna część pro­pa­gandy wła­dzy. Tak naprawdę na tle róż­nych wydat­ków pań­stwo­wych koszty te są zni­kome, ale za Jel­cyna to wszystko, pamię­tajmy, prze­stało dzia­łać. Rosyj­skie spo­łe­czeń­stwo to są na­dal sie­roty po Związku Sowiec­kim. I dzięki temu Puti­nowi się udało. I to się udaje do dzi­siaj.

WJ: Mar­kiz de Custine przy­ta­cza w swo­ich _Listach z Rosji_ słynny dia­log, gdy car pyta: „Co się dzieje w moim pań­stwie?” i w odpo­wie­dzi sły­szy: „Kradną”. Poziom zde­mo­ra­li­zo­wa­nia ludzi, trak­to­wa­nia pań­stwa jako łupu, pie­nię­dzy jako cze­goś, co należy ukraść, jest tak nie­by­wały, że bez dozy odgór­nego zamor­dy­zmu to pań­stwo się zawsze będzie roz­la­ty­wać. Czy ten puti­now­ski suk­ces nie jest pochodną tego, że Putin rozu­mie­jąc to, ścią­gnął lejce?

HG: Ow­szem. Ale kraść nie prze­stali, tylko teraz trzeba było mieć zgodę na kra­dzież.

WJ: Przejdźmy do współ­cze­sno­ści. Powie­dzia­łeś kie­dyś w odpo­wie­dzi na moje pyta­nie, czy Putin to współ­cze­sny Sta­lin, że tak, ale on jest Sta­linem z roku 1952, a nie 1937. Sta­lin z roku 1937 jest w sta­nie zabić każ­dego, Sta­lin z roku 1952 nie może zabić Żukowa, bo przy­cho­dzi Koniew i mówi mu, że mar­szał­ko­wie zwy­cię­stwa tego nie zaak­cep­tują. Dziś mar­szał­kami zwy­cię­stwa są ci, któ­rzy doszli do wła­dzy albo się wzbo­ga­cili po 1989 roku, ergo Putin może niby wszystko, ale nie do końca, bo na­dal ma wokół sie­bie te wszyst­kie klany, które są ze sobą powią­zane rodzin­nie, towa­rzy­sko, mająt­kowo, wię­zami przy­jaźni, prze­szło­ścią uni­wer­sy­tecką, KGB-owską, wsze­laką inną. To jest tak gęsta, nie­za­to­mi­zo­wana sieć, że Putin nie jest w sta­nie na przy­kład zamor­do­wać kogoś rze­czy­wi­ście waż­nego w tym sys­te­mie. Dla­tego że ten ktoś jest rodzin­nie powią­zany z kimś innym i nie wia­domo, jakie to spo­wo­duje zmiany. Gdy sły­szymy, że zgi­nął kolejny ważny mene­dżer Gaz­promu, albo – czy­ta­łem takie tytuły – oli­gar­cha, to jest to w isto­cie nie­prawda, bo w ostat­nim cza­sie nie zgi­nął żaden, nie został zamor­do­wany żaden praw­dzi­wie ważny oli­gar­cha. Ow­szem, fra­mugi okien oka­zują się wyjąt­kowo nie­trwałe i ludzie są w sta­nie z okna wypaść, jak są śred­niego albo nawet wyż­szego rzędu mene­dżerami, ale nie wła­ści­cie­lami Rosji.

HG: Jak­kol­wiek strasz­nie to brzmi, gdy pomy­ślimy o Buczy, ale znacz­nie prze­sa­dzamy z opi­sem rosyj­skiej despo­tii. Nie jest zasadne mówie­nie o rosyj­skim tota­li­ta­ry­zmie, Rosja jest tota­li­tarna punk­towo.

WJ: Z jed­nej strony mówimy, że panuje tam abso­lutna cen­zura, ale YouTube na­dal działa, każdy może na YouTu­bie oglą­dać sobie opo­zy­cyjne kanały inter­ne­towe. Face­book niby nie działa, tyle że to też nie­prawda, bo przez VPN działa. Nato­miast YouTube działa zupeł­nie swo­bod­nie, hula. Czy Rosja nie jest aby pat­chwor­kową dyk­ta­turą? To zna­czy ona zawsze była taka, zawsze było ina­czej w Cze­cze­nii, a ina­czej w Moskwie, a jesz­cze ina­czej w Sara­to­wie. W Sara­to­wie będzie źle, w Cze­cze­nii będzie bar­dzo źle, a w Moskwie będzie umiar­ko­wa­nie źle. Bo do 1937 roku na­dal jest daleko.

HG: I to jest istota sprawy, bo dla Rosjan punk­tem odnie­sie­nia nie jest umiar­ko­wana dyk­ta­tura, ale wła­śnie ta sta­li­now­ska.

WJ: Oni tego, jak by to powie­dział jakiś psy­cho­log, nie prze­pra­co­wali?

HG: Nijak nie.

WJ: Wróćmy do Putina. Jeżeli spoj­rzeć na Rosję dzi­siaj i przy­po­mnieć sobie rok 2000, czyli dwa­dzie­ścia trzy lata temu, to w 2000 roku Chiny były już na wzro­ście, ale jesz­cze nie mówiło się, że są, tylko że dopiero staną się dru­gim mocar­stwem świata. One w isto­cie taką pozy­cję miały, ale jed­nak to nie było tak oczy­wi­ste. I oto mijają dwa­dzie­ścia trzy lata rzą­dów czło­wieka, który, jak już wspo­mi­na­łem, pod­czas inau­gu­ra­cji mówi o tym, że Rosja odstaje, ale dzi­siaj ta sama Rosja, jak widzimy, sta­cza się. My, myśląc o Rosji, widzimy strasz­liwe zagro­że­nie. Ame­ry­ka­nie okre­ślają Rosję – usły­sza­łem kie­dyś takie wyra­że­nie od attaché obrony USA – jako „fading power”. I w mojej opi­nii to jest abso­lut­nie świetne, nie­stety nie­prze­tłu­ma­czalne na pol­ski wyra­że­nie. Fading, czyli zacho­dzące, scho­dzące, blak­nące. Zani­ka­jące mocar­stwo. I w grun­cie rze­czy ta dia­gnoza jest abso­lut­nie praw­dziwa. Bo Rosja w każ­dym wymia­rze, w każ­dej sta­ty­styce scho­dzi i blak­nie. W per­spek­ty­wie dwu­dzie­stu lat ona się jedy­nie lewa­ro­wała, myśmy ją przez dzia­ła­nia służb widzieli jako znacz­nie potęż­niej­szą, niż ona była. Jak to się stało, że Putin tej Rosji nie zre­for­mo­wał?

HG: Myślę, że składa się na to kilka ele­men­tów. Po pierw­sze, zachły­śnię­cie się wła­dzą. Po dru­gie, pie­niędzmi. Po trze­cie, w któ­rymś momen­cie chyba rów­nież jakaś taka rezy­gna­cja z prób reform. Nie wiem, czy to nie jest też tak, że ich się z tą elitą i tym spo­łe­czeń­stwem nie dało prze­pro­wa­dzić?

WJ: No ale ustalmy jedno. Czy na początku choć przez chwilę on chciał być takim współ­cze­snym Sto­ły­pi­nem (jeden z ostat­nich pre­mie­rów car­skiej Rosji)?

HG: Jeśli tak, to przez bar­dzo krótko. Porów­na­nie ze Sto­ły­pi­nem jest o tyle swoją drogą celne, że Sto­ły­pin zgi­nął w zama­chu w 1911 w Kijo­wie. I po tym zabój­stwie w Kijo­wie sys­tem był już ska­zany na klę­skę. Mija sto lat i sys­tem znów zaczyna umie­rać wła­śnie w Kijo­wie, czy też pod Kijo­wem w tym przy­padku, bo jak wiemy, Rosja­nie do Kijowa nie weszli.

Majestat władzy

WJ: Jak zmie­niał się Putin u wła­dzy?

HG: Kie­dyś to był pri­mus inter pares, potem roz­jemca, następ­nie car. Nie mniej ważne jed­nak było i to, że po kaden­cji Mie­dwie­diewa on chyba zaczął naru­szać ten wcze­śniej­szy model, gdzie wielu poli­ty­ków miało do niego bez­po­średni dostęp. Ludzi, któ­rzy nawet nie zawsze pia­sto­wali pierw­szo­pla­nowe funk­cje pań­stwowe, ale mieli zawsze moż­li­wość wej­ścia do niego i powie­dze­nia prawdy w oczy. On po kolei ich się pozbył. Z tego śro­do­wi­ska, z tych ludzi mu naj­bliż­szych już mało kto został. Został chyba Bastry­kin, czyli szef komi­tetu śled­czego, który jest jego kolegą ze stu­diów, ze szkol­nej ławy. Takim czło­wie­kiem był mający do niego przez dłu­gie lata zawsze dostęp, kie­dyś wyżej od niego usy­tu­owany w struk­tu­rze wywia­dow­czej, par excel­lence praw­dziwy, porządny szpieg, czyli póź­niej­szy szef kolei żela­znych, Jaku­nin. Jaku­nin nagle mniej wię­cej w 2015 roku zaczyna wypa­ro­wy­wać z poli­tycz­nej rze­czy­wi­sto­ści i w zasa­dzie nie do końca wia­domo, co się stało. Przy­pusz­czal­nie za czę­sto mówił prawdę. Wcze­śniej wyle­ciał po róż­nych bojach o wyrwa­nie dla sie­bie jak naj­więk­szych upraw­nień w służ­bach lenin­gradzki prze­ło­żony i przy­ja­ciel Putina, czyli szef służby anty­nar­ko­ty­ko­wej, Wik­tor Czer­kie­sow. A jed­no­cze­śnie było parę osób, które powinny były wyle­cieć na pysk, a cały czas zacho­wy­wały wpływ i dostęp, i zacho­wują je do dzi­siaj.

WJ: Cha­rak­te­ry­styczne, jak Putin dobiera sobie ludzi. Pierw­szą zasadą była lojal­ność, drugą umie­jęt­no­ści, w tej wła­śnie kolej­no­ści. Pro­blem polega na tym, że do któ­re­goś momentu prze­pustką do tego zasobu kadro­wego była lojal­ność, ale też wie­dza. I to był ten moment szczy­to­wego puti­ni­zmu, który opi­sa­łem w _Demo­nach Rosji_. To był puti­nizm w jakiś spo­sób impo­nu­jący w sen­sie tech­no­kra­tycz­nym. Oni rze­czy­wi­ście byli fachow­cami.

HG: Pierw­sze dwie kaden­cje.

WJ: Pierw­sze dwie kaden­cje to naprawdę są tech­no­kraci. A potem coś się takiego stało, że zaczęła się liczyć już tylko lojal­ność. I nic już wię­cej, i zaczy­nają się coraz więk­sze błędy. Nie masz wra­że­nia, że to się i tak sto­sun­kowo późno stało? Cho­dzi mi o to, że pre­zy­dent Rosji ma tak nie­by­wałą wła­dzę, że w zasa­dzie jeśli Puti­nowi nie odbiło od razu, to i tak dobrze o nim świad­czy. I nie cho­dzi mi nawet o wła­dzę wyni­ka­jącą z kon­sty­tu­cji, która jest taka, że choćby ultra­pa­cynkę obsa­dzić na sta­no­wi­sku pre­zy­denta, to i ultra­pa­cynka będzie mieć realną wła­dzę. Bar­dziej cho­dzi mi, to, że – tu w zasa­dzie powi­nien być doda­tek audio do tej książki, że jak Putin wcho­dzi do tej głów­nej sali na Kremlu, to nagle sły­chać taki dostojny…

HG: …maje­sta­tyczny…

WJ: …dokład­nie, taki zupeł­nie nie­znany ni­gdzie indziej na świe­cie głos, który ogła­sza „PRE­ZI­DIENT ROS­SIJ­SKOJ FIE­DE­RA­CII WŁA­DI­MIR WŁA­DI­MIROWICZ – tu pauza – PUTIN”. To jest wypo­wia­dane tym samym gło­sem jak wów­czas, gdy na plac Czer­wony wjeż­dżają czołgi, gdy się zaczyna parada zwy­cię­stwa. To jest mówione tak, że ciarki prze­cho­dzą. Czy to nie jest tak, że wła­dza tam jest, może nie boska, ale sakralna w swym cha­rak­te­rze, że jakby konia zro­bili, nie sena­to­rem jak w Rzy­mie, ale pre­zy­den­tem, to i ten koń mógłby rzą­dzić?

HG: W zasa­dzie, odwra­ca­jąc to rozu­mo­wa­nie, coś podob­nego zapre­zen­to­wał w spo­rze z Nad­ieżdą Krup­ską po śmierci Lenina Józef Wis­sa­rio­no­wicz Sta­lin. Powie­dział: „Zamknij się, głu­pia, bo w prze­ciw­nym razie prze­gło­su­jemy tutaj, w kie­row­nic­twie, że Wło­dzi­mierz Iljicz ni­gdy nie miał żony”. Po pro­stu, koniec kropka. Wła­dza ma moc sta­no­wie­nia rze­czy­wi­sto­ści, czy jak się obec­nie mówi realu. Poza tym ten maje­stat, o któ­rym mówisz – nie­sły­cha­nie inte­re­su­jącą lek­cją byłoby porów­na­nie XIX-wiecz­nych mar­szów woj­sko­wych i hym­nów woj­sko­wych róż­nych kul­tur euro­pej­skich. Rosyj­skie mają nie­wia­ry­godny zawsze patos. Wystar­czy dzi­siej­sze hymny porów­nać. Dwa naj­waż­niej­sze utwory patrio­tyczne rosyj­skie, czyli hymn Związku Radziec­kiego i dzi­siej­szej Rosyj­skiej Fede­ra­cji, oraz _Święta wojna_ (_Swiasz­czen­naja wojna_) są takie, że po pro­stu prze­cho­dzą przez czło­wieka ciarki.

WJ: Co do hymnu – oby­dwie, a w zasa­dzie nawet wszyst­kie trzy jego wer­sje – stwo­rzone są przez ojca słyn­nego reży­sera Nikity Michał­kowa.

HG: A wiesz, że Nikita Michał­kow poważ­nie roz­wa­żał zapro­po­no­wa­nie Jel­cy­nowi swo­jej kan­dy­da­tury na następ­nego pre­zy­denta Fede­ra­cji Rosyj­skiej? Wiesz, co miało speł­nić przed­wy­bor­czą funk­cję pro­pa­gan­dową? Film _Cyru­lik sybe­ryj­ski_. Michał­kow naj­pierw wma­wiał wszyst­kim, że wzor­cem dla moder­ni­zu­ją­cej się Rosji ma być Alek­san­der III, a potem sam się spor­tre­to­wał w jego roli, dostoj­nie, na mocar­nej kobyle i w boga­tym uni­for­mie. I ponoć on naprawdę wie­rzył, że ma szanse, a tu nici z tego wyszły. Jesz­cze na dokładkę Borys się zde­ner­wo­wał.

WJ: Wróćmy do Putina i jego ekipy. Mówi­li­śmy już, że oni też kra­dli. To jakim cudem udało im się zbu­do­wać legendę ludzi uczci­wych, którą w zasa­dzie dopiero Nawalny pod­wa­żył?

HG: Jedno trzeba przy­znać eki­pie puti­now­skiej, zwłasz­cza tego wcze­snego i środ­ko­wego okresu, że w tym uwłasz­cza­niu się, w tej gra­bieży, nie było takiej bez­czel­nej osten­ta­cji, która to bez­czelna osten­ta­cja w póź­nym okre­sie jel­cy­now­skim była widoczna. Tylko jakie tego efekty? Putin zgro­ma­dził nie­po­rów­na­nie więk­szą for­tunę niż cała elita jel­cy­now­ska razem wzięta. Ale spo­łe­czeń­stwo dzięki temu, że nie było w tym osten­ta­cji, w zasa­dzie tego nie widziało. To jest ta róż­nica. To, że kradną, to rzecz zupeł­nie natu­ralna. Korup­cja jest wpi­sana w istotę funk­cjo­no­wa­nia struk­tur pań­stwo­wych. Jest takie rosyj­skie powie­dze­nie – jeżeli bie­rzesz za dużo, niż ci wypada z two­jego sta­tusu spo­łecz­nego, „nie po rangu bie­riosz”. Putin i jego oto­cze­nie biorą „po rangu”, ale też nie dopusz­czają, żeby z zakłó­ce­niem rangi brali inni.

WJ: Czy Putin ma cha­ry­zmę?

HG: Jako mówca długo był sprawny, potra­fił dobrze użyć tego, co mu przy­go­to­wy­wano, ale potra­fił rów­nież wrzu­cić jakiś dow­cip, potra­fił coś dopo­wie­dzieć, miał spe­cy­ficzną mimikę, ponie­waż demon­stro­wał takie powścią­gliwe, iro­niczne poczu­cie humoru, taki spe­cy­ficzny typ uśmie­chu, z lek­kim poczu­ciem wyż­szo­ści, takie wła­śnie dys­kretne poczu­cie humoru. Jak powie­dział coś dow­cipnego, sam się nie śmiał, bo nie wypada. To na ogół było przy­go­to­wane, ale nie można mu odmó­wić pew­nego, powie­działbym sce­nicz­nego, talentu. Bo jed­nak różne zda­rzały mu się dys­ku­sje z salą, dużym audy­to­rium i on sobie naprawdę dobrze radził. Naj­le­piej jed­nak jako mówca czuł się w takich momen­tach, kiedy mógł zade­mon­stro­wać twar­dość i taką, powie­działbym, bru­tal­ność nar­ra­cji. Ale to było kie­dyś. Od kilku lat widać wyraźny fizjo­lo­giczny i inte­lek­tu­alny zjazd. Jego spo­tka­nia z mło­dzieżą szkolną, spo­tka­nia ze stu­den­tami, spo­tka­nia z forum mło­dych histo­ry­ków w więk­szo­ści dowo­dzą, że jed­nak ten umysł ulega degra­da­cji.

WJ: Wspo­mnia­łeś, że dobrze się czuł, mogąc poka­zać siłę, ale tu trzeba zazna­czyć, że Putin raczej nie klnie. Jest bru­talny, ale nie klnie. Podobno, gdy jest wście­kły, ma zwy­czaj ści­sza­nia głosu, mówi wów­czas przy­ci­szo­nym gło­sem, prze­cią­ga­jąc gło­ski. A że ten jego legen­darny stół, za któ­rym sie­dzi, ma bodaj pięt­na­ście metrów dłu­go­ści, to led­wie go sły­chać.

HG: Jest jesz­cze jeden trik, który Putin sto­suje. Ist­nieje otóż gra­da­cja form towa­rzy­skich, bar­dziej i mniej demo­kra­tycz­nych. W wąskim kręgu on pra­wie ze wszyst­kimi był na ty. Przez pierw­sze dwie kaden­cje, jeżeli się spo­ty­kało sze­ściu czy ośmiu współ­pra­cow­ni­ków na nara­dach, on był z nimi na ty. Tych, z któ­rymi był na ty, w jego oto­cze­niu prak­tycz­nie już nie ma.

WJ: Patrząc na kody kul­tu­rowo-poli­tyczne znane na Zacho­dzie, gdyby szu­kać kogoś z Zachodu podob­nego do Putina, to chyba naj­bli­żej mu było do Ger­harda Schrödera i Silvia Ber­lu­sco­niego. To są dwaj poli­tycy zachodni, któ­rzy się z nim naj­bar­dziej zbli­żyli. Oby­dwaj skąd­inąd w moich oczach sym­bo­li­zują, chwi­lowy na szczę­ście, upa­dek demo­kra­cji zachod­niej. Zwróć uwagę, że ich łączy jedno. Wszy­scy – i Putin, i Schröder, i Ber­lu­sconi to typowi ary­wi­ści. Czy to nie jest nie­przy­pad­kowe, że naj­le­piej się doga­dy­wał z tymi wła­śnie face­tami?

HG: Oczy­wi­ście, że nie­przy­pad­kowe. Chi­rac czy cho­ciażby Blair byli dla niego zbyt sztywni…

WJ: Jest jesz­cze jedna rzecz, którą warto opo­wie­dzieć, a która dosko­nale cha­rak­te­ry­zuje Putina. Otóż, jest taka piękna histo­ria, jak przy­jeż­dża Sar­kozy, zresztą ten sam numer Rosja­nie zro­bili wcze­śniej Javie­rowi Sola­nie, a była to skąd­inąd też metoda przed­wo­jen­nych pro­sty­tu­tek war­szaw­skich, to zna­czy, jeżeli do wódki doda się wody utle­nio­nej – teraz są środki che­miczne, które jesz­cze lepiej dzia­łają – to po dwóch kie­lisz­kach jest się wsta­wio­nym. I jest taka słynna kon­fe­ren­cja pra­sowa Sar­kozy’ego, na któ­rej to Sar­kozy spra­wia wra­że­nie czło­wieka prak­tycz­nie pija­nego. No i wszy­scy to inter­pre­to­wali jako wielki triumf Rosjan. Nie wiem, jak to zmie­niło sto­su­nek Sar­kozy’ego do Putina, ale wiem, jak to zmie­niło sto­su­nek Javiera Solany do Putina. Javier Solana, któ­remu to samo zro­bili Rosja­nie, uznał Putina po pro­stu za pro­staka. Pro­blem polega na tym, że Javier Solana wów­czas się wyróż­niał na tle tej euro­pej­skiej elity. I to jest może istota pro­blemu…

HG: Dokład­nie. Nie był wcale Wła­di­mir taki znów genialny, tylko tra­fił na wyjąt­kowo sła­bych prze­ciw­ni­ków.

WJ: No i jesz­cze jeden ele­ment. Putin, możemy chyba spo­koj­nie zało­żyć, pięć­dzie­siąt pro­cent czasu poświę­cał na poli­tykę zagra­niczną.

HG: Jak nie wię­cej. Jego siłą było to, że nie bał się wybit­nych indy­wi­du­al­no­ści wokół sie­bie i w pew­nych dzie­dzi­nach, w któ­rych się gorzej orien­to­wał, potra­fił dele­go­wać wła­dzę. Rów­nież dla­tego oczy­wi­ście, że on jest w grun­cie rze­czy dosyć leniwy, więc były seg­menty wła­dzy, które go mało inte­re­so­wały. W pew­nym momen­cie całą gospo­darkę dele­go­wał na Alek­sieja Kudrina, który jako wice­pre­mier odpo­wia­dał za sprawy eko­no­miczne. Stąd też wybitna obec­nie pozy­cja sze­fo­wej banku cen­tral­nego Elwiry Nabiul­li­nej.

Putin prywatnie

WJ: Nawet w tym cza­sie, kiedy jesz­cze zakres wol­no­ści w Rosji był sto­sun­kowo duży, ni­gdy nie doty­czył opi­sy­wa­nia skan­dali wokół samego Wła­di­mira Wła­di­mi­ro­wi­cza. Ale wiemy o tym, że jego rela­cje z żoną, przy­naj­mniej z tych plo­tek, które do nas docho­dziły, że był, jeśli nie prze­mo­cow­cem, to w każ­dym razie czło­wie­kiem, który żonę trak­to­wał…

HG: …bił ją, bił, to wia­domo jesz­cze z cza­sów lip­skich. Z jej róż­nych wypo­wie­dzi o nim powsta­wało wra­że­nie czło­wieka co naj­mniej szorst­kiego. W Lip­sku inter­we­nio­wali prze­ło­żeni. W isto­cie bywał agre­sywny, tyle że ona cał­ko­wi­cie mu się pod­po­rząd­ko­wała. Była taka pyszna scena z wybo­rem imie­nia dziecka, kiedy ona ma inną wizję, on ma inną wizję. Lud­miła powie­działa kie­dyś, że gdy on wybrał w końcu imię, to ona po pro­stu wie­działa, że nie ma już na to wpływu, i popła­kała się.

WJ: Z Lud­miłą się roz­wiódł. Potem przy­pi­sy­wano mu zwią­zek z uro­dziwą i uty­tu­ło­waną gim­na­styczką Aliną Kaba­jewą. Mówiono, że Putin jest ojcem jej dziecka.

HG: Jak jest naprawdę, tego nikt nie wie, a tych dzieci też swoją drogą nie widu­jemy. Wątek Kaba­je­wej jest o tyle zabawny, że poja­wił się ostat­nio ter­min na okre­śle­nie Putina, który – odno­sząc się do pokaź­nej róż­nicy wieku mię­dzy domnie­ma­nymi kochan­kami – jest cudny w swej uro­dzie. Nie Wowa, nie Wła­di­mir Wła­di­mirowicz, ale „sta­ru­szek Kaba­jew” (_sta­rik Kaba­jew_). Jak to pierw­szy raz usły­sza­łem, to zawy­łem z zachwytu. To jest tak rosyj­skie. To jest bar­dziej mor­der­czy cios, niż gdyby w tym momen­cie rakieta ukra­iń­ska spa­dła na „pierw­szego” w środku Moskwy. Bo to go ośmie­sza.

WJ: Kaba­jewa nie była jedyną, z którą wią­zano Putina. Była jesz­cze kick­bok­serka, jak dobrze pamię­tam.

HG: No tak, mistrzyni świata w bok­sie i kick-boxingu – Nata­lia Rago­zina. Puti­nowi przy­pi­suje się też dziecko ze związku z nie­jaką Swie­tłaną Kri­wo­no­gich. To jest taka pani, która dość nie­zau­wa­żal­nie prze­szła drogę od stu­dentki i urzęd­niczki banku Ros­sija do jego poważ­nej akcjo­na­riuszki, posia­daczki solid­nych nie­ru­cho­mo­ści, jachtu i córki, ponoć nie­zwy­kle podob­nej do Putina. Ale jej też jakby nie widać. W ogól­no­ści na tle poprzed­ni­ków Putin wygląda jak asceta. Strasz­nym babia­rzem, i to od zawsze, był Breż­niew. Breż­niew, jak już niby nic nie mógł, to jesz­cze mógł. Na przy­kład pode­rwał jakąś ste­war­desę na pokła­dzie samo­lotu, gdy leciał do Paryża. Ste­war­desa była, dodajmy, takich solid­nych kształ­tów. Włosi pierwsi opu­bli­ko­wali tę histo­rię, bo się bar­dzo Wło­chom podo­bała. Taka „bella bionda”. Tutaj Fran­cuzi robią ana­lizy w Pałacu Eli­zej­skim, pod­łą­czyw­szy się pod rurę kana­li­za­cyjną do apar­ta­mentu gen­seka, dowo­dząc na pod­sta­wie uzy­ska­nych odcho­dów, iż Leonid Iljicz od lat jest już „żywym tru­pem”, a tu się nagle oka­zuje, że nie tylko żyje, ale jesz­cze z uro­ków życia korzy­sta. Sekre­tarki, tłu­maczki, tam było tego dużo, ale i w cza­sach wojen­nych też się o nim opo­wia­dało, że on na linii frontu mie­wał polowe żony. Zresztą był wów­czas bar­dzo przy­stoj­nym męż­czy­zną.

W cza­sach popie­re­stroj­ko­wych z kolei legen­darny był wie­lo­letni romans pre­miera i legendy rosyj­skich służb Jew­gie­nija Pri­ma­kowa z sze­fową komi­sji bada­ją­cej kata­strofę smo­leń­ską, czyli Tatianą Ano­diną. Nawia­sem mówiąc, Ano­dina nie była żadną osobą przy­pad­kową, bo była wdową po mini­strze, czyli wszystko zosta­wało w swoim dobo­ro­wym kręgu. Ale dzięki temu potem, już nawet po ich roz­sta­niu i po śmierci Pri­ma­kowa, para­sol tak szczel­nie był nad nią i jej dziećmi roz­pięty, że kiedy parę lat temu nastą­piły jakieś histo­rie z ban­kruc­twem linii lot­ni­czych Trans­aero, które pro­wa­dzili jej syn i synowa, to można było wytrans­fe­ro­wać pie­nią­dze na Zachód i pry­snąć do Paryża. I wła­dza nie ści­gała.

WJ: Putin to w pew­nym momen­cie wręcz sym­bol seksu.

HG: Och, jak naj­bar­dziej. Była nawet cała akcja pro­pa­gan­dowa i pla­katy z wyzna­niami mło­dych kobiet: „Chcę takiego jak Putin”. Nawie­dzona depu­to­wana Mizu­lina pro­po­no­wała nawet roz­daw­nic­two jego nasie­nia. Ale to było robione też dla­tego, że kobiet dookoła niego było tak mało, że aż cho­dziły plotki, że może on kobiet nie lubi. My nie wiemy, ile tych legend o kochan­kach, dzie­ciach jest napę­dza­nych wła­śnie chę­cią wyrów­na­nia balansu w pro­pa­gan­dzie, że jed­nak to jest „pra­wil­nyj” facet, co to i pokle­pać, i uszczyp­nąć umie. No więc też pew­nie dla­tego mamy Kaba­jewą, mamy Kri­wo­no­gich z tym nie­ślub­nym dziec­kiem, przy­pi­sy­wa­nym Puti­nowi, mamy eks­plo­ato­wany w zachod­niej pra­sie wątek domnie­ma­nego romansu z agentką wywiadu Anną Chap­man, mamy przy­pa­dek stu­dentki wydziału dzien­ni­kar­stwa, co to sobie nawet takie wyde­kol­to­wane zdję­cia zro­biła w oto­cze­niu Putina. Skądś się biorą, nie­za­leż­nie od tego, czy to jest prawda, czy nie, prze­słanki do plot­ko­wa­nia. Jakby chciano, żeby na ten temat była cisza, toby była cisza.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki