Wesołe przedszkole - ebook

DZIŚ WE­SOŁA NO­WINA –
PRZED­SZKOLE SIĘ ZA­CZYNA!

Śpię so­bie smacz­nie w moim Pla­stu­sio­wie. Wo­koło mnie śpi całe moje go­spo­dar­stwo – krowy w obo­rze, pie­sek na dwo­rze, koza w za­gro­dzie, żabki w ogro­dzie, ptaszki na drze­wie i trzy świnki w chle­wie!

Śpię... śpię... aż tu mi się śni, że ktoś drze­wem trzę­sie i ptaszki chce spło­szyć – więc otwie­ram sze­roko oczy – a tu nie drze­wem – tylko mną sa­mym – trzę­sie się i woła:

– Pla­stu­siu, no­wina we­soła!

– Jaka, mi­siu, no­wina?

– Przed­szkole się za­czyna! Już pani kie­row­niczka za­gląda do kąt­ków, z ma­mu­siami roz­ma­wia, pil­nuje po­rządku, już pani Agata – po­koje za­miata. Już tylko pa­trzeć, czas prędko leci – za małą chwilę będą tu dzieci!

A tu już z po­koju la­lek – no­winę nie­sie kra­sna­lek, że się stroją w suk­nie nowe: zie­lone, żółte, ró­żowe... Po­wta­rzają: „No­wina – rok przed­szkolny się za­czyna!!!”.

Mó­wię do mi­sia: „Po­życz lu­sterka!” i jed­nym okiem w lu­sterko zer­kam... – Ni­cze­gom so­bie!... Piękna osoba – mur, że się będę dzie­ciom po­do­bał!...

No, bo niech kto po­wie, pro­szę: jak rzod­kiewka kra­sny no­sek, oczy jak z tar­niny tarki, uszy jako ta­larki, no, a cała fi­gurka – po­dobna do ogórka!

Pa­trzę na mi­sia, a on, bie­da­czek, wy­cią­gnął szczotkę, czy­ści ku­bra­czek... Ha, niech i on się dzie­ciom po­doba, choć czarny no­sek – to nie ozdoba!

A tu­taj pa­jac z no­winą leci, że przy­szły dzieci!

Że za­raz wejdą – że już są w holu!

Już wbie­gła Ania!

– Wi­taj w przed­szkolu!

O NA­SZYCH WIE­SZACZ­KACH
I PIĘK­NYCH ZNACZ­KACH

Pła­cze Ja­sio Pul­pe­cik – że mu zgi­nął be­re­cik... Szlo­cha mała Zo­cha, że jej zgi­nęła poń­czo­cha, Ję­drek się żali, że mu prze­padł sza­lik, a Mał­go­sia się nie myli – tak, jej płasz­czyk za­mie­nili!

W szatni pełno za­mie­sza­nia – po­mie­szały się ubra­nia – be­re­ciki i kap­turki tań­czą po­lki i ma­zurki, bam­bosz ska­cze za bam­bo­szem:

– Hej, bam­boszku, łap mnie, pro­szę! – A na środku stoją kap­cie i wo­łają:

– Hej, nas łap­cie!

Pa­ra­sol znów trzesz­czy:

– Spa­dłem, leżę tu­taj za wie­sza­dłem w ką­cie!... Czy to ja ostatni? Nie ma dla mnie miej­sca w szatni? Tam paltko na zie­mię spa­dło, bo urwane ma wie­sza­dło, choć pod­szewkę ma zie­loną – to nikt nie wie, czyje ono!

Aż tu wcho­dzi na­sza pani.

– Tak nie może być, ko­chani! Damy znaki na wie­szaki!

– Świet­nie! – krzy­czą przed­szko­laki.

Do nas! Do nas! Hej, grzybki

i bie­dronki, i ptaszki,

i mo­tyle, i rybki,

i la­leczki – go­la­ski,

i ko­lo­rowe kwia­tuszki,

osy, trzmiele i muszki,

okrę­ciki i pączki,

i pu­chate za­jączki,

ko­gu­ciki i kurki,

i czer­wone kap­turki,

i mu­szelki, i lalki,

i bro­date kra­snalki.

Sa­mo­chody, trak­tory,

słonka i mu­cho­mory!

Każdy chce być zna­kiem nad na­szym wie­sza­kiem. Jak tu wszystko po­go­dzić, jak każ­demu do­go­dzić?!

Było tro­chę za­mie­sza­nia – lalkę chce mieć Hala, Ania, a dwie Zo­sie chcą mieć trzmiela, a kra­snala – Aniela; Jaś i To­mek chcą trak­tora, Ela z Lo­dzią – mu­cho­mora, a ma­lutka Be­atka – chce ko­niecz­nie – niedź­wiadka.

Więc pani w głowę za­cho­dzi, jak wszyst­kie dzieci po­go­dzić.

Prosi:

– Weź­cie na roz­są­dek – w szatni musi... po­rzą­dek!

Wresz­cie po­dział już zro­biony, każdy jest za­do­wo­lony, pod trak­to­rem czy pod rybką – każdy znaj­dzie palto szybko!...

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------